Witam. Do tej pory zawsze starałam się wytłumaczyć jakoś agresję mojego dziecka i tak albo mu ustępowałam, albo starałam się jakoś odwrócić jego uwagę od problemu (tak mi radziły koleżanki), ale to zbytnio nie pomaga. Czytałam trochę inne wypowiedzi tutaj na forum i chciałabym poprosić Was o radę. Mój synek denerwuje się najczęściej kiedy coś mu nie wychodzi. Kiedy odwiedzają nas znajomi i biorą ze sobą dzieci, to widzę że nawet jak bawią się klockami jak nie może czegoś zbudować to odreagowuje to na innych dzieciach, zrzucając winę na nich i bijąc je (oczywiście prubuję w porę zareagować żeby do tego nie dopuszczać). Kiedy odrabia lekcje i nie może zrobić któregoś zadania, to zaczyna krzyczeć, używać brzydkich słów, rzucać różnymi rzeczami. Ostatnio np kiedy nie chciał działać pilot od telewizora, to rzucił nim tak, że połamał go i popsuł na dobre. Nie chcę też na niego ciągle krzyczeć, bo wtedy i on krzyczy i wszystko się tak nakręca i nic z tego nie wynika, bo dalej potem powtarza i ciągle jest zdenerwowany. Macie jakiś pomysł co można zrobić żeby to zmienić, żeby mniej się awanturował i bardziej nad sobą panował? Co mogę zrobić?
Z góry dziękuję za pomoc i czekam niecierpliwie

Często takie zachowanie dziecka może mieć związek z zachwianiem jego poczucia bezpieczeństwa. Ważne jest aby dziecko w sytuacjach dla niego trudnych miało wsparcie w nas dorosłych. Ważne jest tłumaczenie dziecku, że jego zachowanie nie rozwiązuje jego problemu np. pilot mimo jego złości nie zaczął działać, a pobicie rówieśników wpływa na to, że nie będzie miał towarzyszy do zabawy. Dziecko musi również mieć poczucie, że w każdej problemowej sytuacji może zwrócić się do nas o pomoc a my w miarę możliwości pomożemy rozwiązać jego problem. Przypominajmy dziecku o tym! pamiętajmy również, że widząc agresję dziecka nie możemy reagować tym samym tylko uspokajać dziecko i szukać rozwiązania jego problemu.

Dosyć trudnym sposobem, ale zazwyczaj przynoszącym rezultaty jest pozwolenie dziecku na wyładowanie złości, skoro wybuch już nastąpił. Jedną z możliwości jest ukierunkowanie wybuchu, złości w stronę bardziej akceptowanych zachowań. Powinnaś uświadomić dziecku, jakie zachowania będą przez Ciebie akceptowane, a jakie nie.
Myślę, że warto abyś ustaliła ze swoim dzieckiem tak zwany - kodeks złości. Powieście go nad biurkiem dziecka. W kodeksie napiszcie, co wolno a czego nie wolno.
Przykładowo:
1. Gdy jestem zły to mogę:
- powiedzieć bez użycia brzydkich słów, co mi przeszkadza
2. Gdy jestem zły, nie wolno mi:
- niszczyć wspólnych rzeczy
- mówić brzydkich słów
- rzucać pilotem od telewizora

Myślę, że przede wszystkim trzeba zastanowić się nad przyczyną zachowania agresywnego. Często bywa tak, że dziecko nie potrafi nazwać swoich emocji, a zachowanie agresywne może być rozładowaniem napięcia, lęku i niepokoju. Aby opanować agresję u dziecka to może warto nagradzać go za właściwe zachowanie, żeby zobaczył, że za krzyki, rzucanie różnymi rzeczami naród nie dostaje. Nie wolno krzyczeć na dziecko, nie przekrzykujemy go, ani nie pocieszamy. Pozwólmy mu wyrazić złość w wyznaczonym na to miejscu np. jego pokój. Zachowanie takie może też być spowodowane, że do tej pory miał zaspakajane wszystkie potrzeby, nie stawiano mu żadnych wymagań, niczego mu nie odmawiano, spełniano wszystkie zachcianki. Dziecko szybko przywyka do takiego zachowania, a tu nagle Pani stawia przed nim jakieś zadania i on nie potrafi zrozumieć, że nie zawsze jego potrzeby są na pierwszym miejscu i wtedy też może pojawić się w frustracja. Myślę, że dobrym rozwiązaniem może być tablica z naklejkami,że jeśli przez cały tydzień zbierze wszystkie dobre naklejki to otrzyma nagrodę np. w postaci wyjścia do kina, a jeśli będzie miał złą chociaż naklejkę nagroda przepada. Uważam, że jest to dla dzieci motywujące:-)

Przyczyn wybuchów złości jest wiele. Można w takiej sytuacji zapisać dziecko na jakieś sportowe zajęcia( basen, piłka) Być może dziecko potrzebuje rozładowania swoich emocji. Można np. w napadzie wybuchu dziecku zmienić otoczenie i zabrać go do np. drugiego pokoju i dopiero wtedy spróbować wyciszyć. W ataku złości nie ma sensu dziecku nic tłumaczyć, ponieważ tylko " nakręcamy" sytuację. Może dziecko też ma obniżoną samoocenę? Denerwuje się bo nie umie odrobić zadania i zapewne czuje presję, że tak naprawdę to ono powinno już to umieć. Powinnaś spróbować pochwalić go za dobrze odrobione zadanie. Może potrzebuje uznania i świadomości, że coś jednak potrafi.
Zachęcam do przeczytania : "Krzyczeć, bić, niszczyć. Agresja u dzieci w wieku do 13 lat" autorstwa Joahima Rumpfa.

Piszesz sama ze sobą? 5 różnych kont, żeby jedną książkę zareklamować? Podziwiam determinację.

--------------------

Myślę, że trzeba też zapewnić dziecku spokojną atmosferę i poczucie pełnej akceptacji, wyeliminować z życia rodzinnego wszelkie agresywne wzorce zachowań, które dziecko mogłoby naśladować ( nie krzyczeć na dziecko i na siebie na wzajem, próbować opanować się w trudnych sytuacjach.) Ignorować zachowanie dziecka. Nie jest to na pewno łatwe, ale należy ich po prostu nie dostrzegać. Jeżeli powstaje niebezpieczeństwo, że dziecko może zrobić krzywdę sobie lub innym dzieciom, albo zniszczyć coś należy je spokojnie, ale stanowczo bez zwracania uwagi czy krzyków zabrać lub odsunąć. Jak się już uspokoi powinniśmy okazać zainteresowanie nim, wtedy komunikujemy mu i dajemy do zrozumienia, że może liczyć na nasze zainteresowanie tylko wtedy, gdy jest spokojne, natomiast nigdy wtedy gdy jest agresywne. W ten sposób agresywne zachowania dziecka przestają być dla niego opłacalne, bo już nie spełniają swojego celu bo rodzić nie zajmuje się nim, kiedy krzyczy czy płacze.

Dzięki dzięki, nie wiedziałam że dostanę od razu tyle odpowiedzi
Fajny pomysł z tym kodeksem złości, weekend będzie teraz, to spróbuję z nim takie coś ustalić. Mam nadzieję że wtedy zadziała i jak się zacznie denerwować, to może go odeślę żeby sam czy ze mną poszedł do swojego pokoju i to przeczytał, że się na to umówiliśmy, co o tym myślicie?
Co do zachcianek, ogólnie nie ma tak że na wszystko mu pozwalam, bo widzę że np matki niektórych dzieci to wszystko im kupują, a u mnie to jak wytłumaczę mu, że nie mamy pieniążków teraz, to nawet rozumie i się na to akurat nie tak bardzo złości (a widziałam już nie raz jak np w sklepie inne dzieci robiły z tego taką histerię, że szok! ;D). A z naklejkami to jeśli mogłaby Pani poradzić jakie dać na te złe naklejki? To jakieś takie których nie lubi? Ale również dziękuję za ten pomysł Co do sportu, to w zasadzie trochę ruchu więcej by mu się przydało, a jakby wtedy spokojnieszy jeszczebył, to całkiem dobrze!
A jak np on się zdenerwuje, a ja się zapędzę i też się zdenerwuję, to tak szczerze cieżko mi się wtedy opanować na szybkiego, ale będę próbować. Męża mam mocno spokojnego na szczęście, to jak on wkroczy to się uspokajam w miarę i się on ze mną nie kłóci raczej

Tablica nie koniecznie musi być z naklejkami. Mogą to być wycięte z kartonu serduszka czerwone i czarne, gdzie czerwone to te dobre serduszka, za które otrzymuje nagrodę, a czarne to te złe, za które nie ma nagród. I umówić się Pani może z synkiem, że jeśli nazbiera 5 dobrych serduszek(jedną dziennie) to w weekend będzie nagroda, a jeśli będzie czarne serduszko to nagrody nie ma. Proszę robić podsumowanie dnia, każdego wieczoru i mówić synowi za co otrzymuje dziś czerwone serduszko, albo za co otrzymuje czarne. Myślę, że na pewno poskutkuje jeśli będzie otrzymywał nagrody interesujące dla niego, wtedy zobaczy, że opłaca się być grzecznym.

Myślę, że warto porozmawiać z dzieckiem o emocjach, jakie towarzyszą mu podczas złości . Możesz czytać mu bajki terapeutyczne , polecam "Wielki wybuch gniewu" Agnieszki Borowieckiej , można później porozmawiać z dzieckiem o bajce, poprosić, żeby zrobiło rysunek . Bardzo dobrym sposobem na złość są zabawy ruchowe Batti Strauss np. zabawa w drzewa , dziecko jest drzewem , najpierw korzeniem, gdzie tupie w podłoge, potem rośnie- wyciaga się, wycisza i tak kilka razy. Możesz w domu zrobić taki "kącik złości", gdzie na macie dziecko "wytupuje "swoja złość, a także :gniotek", poproś dziecko, aby narysowało na kartce papieru swoją złość, później zgniotło go w kulę i wyrzuciło do kosza

Należy wytłumaczyć dziecku, że nie zawsze wszystko wychodzi za pierwszym razem, że czasami potrzeba wielu prób żeby coś się udało. Kiedy już dziecko zacznie być agresywne i wpada w furię powinnaś powiedzieć, żeby się uspokoiło i zapytaj o przyczynę takiego zachowania. Nie karaj go za takie zachowanie ponieważ każde dziecko inaczej radzi sobie z emocjami, jednym przychodzi łatwiej innym trudniej panowanie nad swoimi emocjami dlatego powinnaś tłumaczyć dziecku, że takim zachowaniem nic nie zyska, że jeśli coś się dzieje, coś mu nie wychodzi to zamiast np rzucać krzesłami czy bić dzieci to niech przyjdzie i powie, że coś mu się nie udało i razem może coś temu zaradzić. Wiadomo, że jeśli rzeczywiście zasłuży na karę to ją zastosuj, natomiast staraj się tego unikać, spokojnie rozmawiaj z synem i za każdym razem szukaj przyczyny i razem szukajcie rozwiązania jego problemu. Nie wiem w jakim wieku jest twoje dziecko ale polecam książkę Agnieszki Stein "Dziecko z bliska", z której można się dowiedzieć m.in jak nawiązywać i dbać o dobrą więź pomiędzy rodzicami i dziećmi, a także pokazuje przykładowe rozwiązania trudnych sytuacji wychowawczych.

Droga Gosiu_szczecin,

Za pierwszym razem pójdźcie razem do pokoju, następnymi razami odsyłaj dziecko same. W takim wypadku, po powrocie będzie musiał odnieść się do tego co ustaliliście, czyli zapisanych zasad.
Jeśli będziesz zawsze i konsekwentnie działać w ten sposób po jego agresywnym zachowaniu, to może wypracuje się w nim kojarzenie złego zachowania z tablicą zasad i karami, które otrzyma.Warto zajrzeć do książki "Sposób na trudne dzieck" Artura Kołakoskwiego i Agnieszki Pisuli, jest tam przesddtawionych dużo porad, które przydają się w pracy i codziennym przebywaniu z problemowym dzieckiem.

Zachowania Pani dziecka mogą wskazywać na to, że dziecko żyje w strachu przed czymś. Może poprostu boi się porażki. Przez takie zachowania może dawać również sygnały, że potrzebuje, aby się nim zainteresować. Ile lat ma Pani dziecko? Może po prostu warto z nim porozmawiać i dowiedzieć się, co się dzieje w jego życiu. Niech Pani spróbuje zrozumieć, co może czuć Pani dziecko. Jeżeli Pani się będzie denerwowała i krzyczała na syna to on będzie reagował tym samym. Podczas rozmowy niech Pani się stara być spokojna i cierpliwa. Niech nazywa Pani wszystkie swoje emocje po imieniu (np. Twoje zachowanie bardzo mi się nie podoba. Sprawiasz mi przykrość, kiedy tak robisz). Jeżeli Pani dziecko jest jeszcze w takim wieku, że słucha bajek to tak jak zaleciła neska91 warto przeczytać mu bajki terapeutyczne. Pozdrawiam