, podzielcie się swoimi myślami i przeżyciami Opcje

[leni 1]

Sabinko na dzisiaj mialam wyznaczony termin porodu. Bałam sie tego dnia bardzo ale wbrew moim obawom minął spokojnie. Pogodziłam sie ze stratą choć kiedyś wydawało mi sie to niemozliwe. Bardzo tesknie za moją kruszynka. widok ciezarnych i niemowlaczków kłuje w serce . Teraz żyje nadzieją ze moze kiedyś spełnia sie moje marzenia i zostanę ziemską mamą.

[muszka06]

Ja poroniłam 3 razy. Za pierwszym razem nie mogłam uwierzyć w to co się stało. To był 20tc, chłopiec. Pół roku później zaszłam znowu w ciążę, w 22tc. urodziłam dziewczynkę. Żyła tylko pół godziny. Tą stratę przeżyłam najbardziej. Może dlatego że ją normalnie urodziłam, widziałam jak zabierają ją w inkubatorze i... i więcej jej nie zobaczyłam. Potem kolejna ciąża okazała się martwa w 8 tygodniu. Powiem szczerze że już nie chciałam próbować. Miałam dość. Kolejna ciąża to leżenie plackiem i martwienie się z godziny na godzinę czy dzieje się coś niedobrego czy nie. Nie chciałam tego znowu przeżywać. Dwa lata temu okazało się że jestem w ciąży. Rozpłakałam się, nie wierzyłam że się uda. Dzisiaj mam córeczkę 1 rok i 8 mies. Jestem bardzo szczęśliwa. Teraz wiem że nigdy nie należy się poddawać. Moja córeczka urodziła się dokładnie tego samego dnia co pierwsza dziewczynka, której śmierci nie mogę do dziś przeżyć. Coś w tym musi być. Tak jakby los chciał mi wynagrodzić moje cierpienia. Mam nadzieję że innym też się uda.

Ten post edytował muszka06 pon, 01 cze 2009 - 13:58

[Gothica]

Sabinka super, że założyłaś taki wątek. Jak znajdę troszkę więcej czasu to napisze Wam jak to było w moim przypadku.
Strasznie mi przykro z powodu Waszych Dzieci

[mamakapselka]

Temat jak najbardziej potrzebny. Chociaż bardzo smutny .
Moje wspomnienia? Chyba nic gorszego w życiu jeszcze nie przeżyłam ;( . Podziwiam Cię lilia02 trzeba mieć dużo odwagi do tylu prób.
Sobota rano 23 luty 2008, najpierw odwiedziłam teściową potem zrobiłam zakupy.
Przyszłam do domu, miałam taką ochotę na sałatkę warzywną. Ale najpierw porządki. Ale jeszcze wcześniej siusiu a tu na papierze toaletowym kropla krwi. Serce mi chciało wyskoczyć z piersi. Co robić pierwsz myśl-zadzwonię do męża ( był w pracy)nie odebrał nie słyszał telefonu ;(. Potem do teściowej ona przerażona powiedziała :zadzwoń do swojego lekarza- tak też zrobiłam. Nie ma w soboty nieuchwytny. To szpital izba przyjęć. Pojechałam tak jak stałam taxówką z teściową. Pani na izbie przyjęć "...zgadza się na pobyt w szpitalu czy nie ???!!!!!%%%$$$$..." co miałam powiedzieć tak a w myślach :tak tylko niech mój maluszek przeżyje. Na oddział tam okropny najgorszy z lekarzy jakiego mogłam tylko spotkać dr O. zrobił mi usg dopochwowe. "...no coś tam jest , ale jakieś to małe i wogóle nijakie...lerzeć nie wstawać nie łazić po korytarzu..."-zalecenia.
Teściowa do domu po koszulę i kapcie i te wszystkie szpitalne niezbędniki ;(. Siedzę na sali na łóżku i ryczę dzwoni komórka-mąż"...dzwonię już chyba ósmy raz, dlaczego nie odbierasz?co robisz że nie słyszysz telefonu???!!!!!%%$$$**..." "Jestem w szpitalu krwawie chyba nie będzie naszego maluszka ;(..." "...nie płacz przyjadę zaraz po pracy..."
potem koszula i leżenie plackiem.
Przyjechał misiek przytulił-pocieszył. Krew jak w najgorszym z okresów same skrzepy i wogóle.
Koleżanki z sali nie płacz my też plamimy a ja nie plamię ze mnie po prostu leci.
Dupfaston i no-spa.
Niedziela rano 24 luty 2008, prysznic w szpitalu, jakieś takie poczucie że może będzie dobrze. Misiek ze śniadaniem jajka na miękko, kanapeczki, herbata z domu(szpitalna nie nadaje sie do picia).-poszedł
popołudnie Misiek z obiadkiem z teściową i siostra na dokładkę. Nawet miło i smacznie i zaczęły sie skurcze. Mówie do pielęgniarki żeby dała mi no-spę bo bardzo mnie boli powiedziała żę wieczorem dostanę podwójną dawkę. Ok. Ból sam powoli ustępował.
Wszyscy poszli, wieczór. Mycie,siusiu jeszcze tylko na sali umyję zęby. Staję nad umywalką zaczynam i w tym momencie to sie stało wypadł ze mnie mój mały kochany bezbronny dzwoneczek. Papier do ręki i heja do ubikacji może to jednak coś innego może duży skrzep. Ale nie to był on wrzuciłam go do ubikacji nie wiem dlaczego jak teraz o tym myślę to po prostu nie wiem dalczego to zrobiłam . Spuściłam wodę, przestałam krwawić poszłam do pielęgniarek i nie umiałam jej powiedzieć bo mnie dusiło w gardle, w końcu powiedziałm i rozbeczałam się....
przytuliła mnie i powiedziała uspokój się pojedziemy na piętro na USG. A tam znów obrzydliwy dr O. :"...no nie ma nie ma to poronienie. Jutro wyczyścimy i po sprawie..."a ja ryczałam miałam ochotę go kopnąć uciec i skoczyć przez któreś otwarte okno.
Ale pielęgniarka znów mnie przytuliła odprowadziła do pokoju dała tabletkę i powiedział żę jak chcę to mogę zadzwonić po mężą.
Zadzwoniłam"...misiu poroniłam ..." "przyjadę" "nie nie nie chce żebyś przyjeżdżał, dostałam uspokajacza zaraz zasnę"
Poniedziałek 25 luty 2008 Rano zabieg Przywiązali mi ręce i nogi do fotela, dali środki usypiające. Budzę sie i wiem że już nie mam w sobie nic, pusta .
Do domu o 14. a tam jeszcze bardziej pusto misiu przytulał i pocieszał aż zasnęłam.
Takie mam wspomnienia z tego co się stało .
SMUTEK SMUTEK I TYLKO SMUTEK.
To co czułam w środku nie potrafię niestety opisać, nie mam na to odpowiednich słów. Chcę zapomnieć uczucie. Może kiedyś sie uda ;(.
Teraz czekam na mojego maluszka i każdego dnia błagam Boga aby mi go nie zabrał.


TERMIN PORODU 7 PAŹDZIERNIK

Ten post edytował mamadzwoneczka wto, 22 lip 2008 - 10:44

[#Margola]

Temat jak najbardziej potrzebny. Chociaż bardzo smutny .
Moje wspomnienia? Chyba nic gorszego w życiu jeszcze nie przeżyłam ;( . Podziwiam Cię lilia02 trzeba mieć dużo odwagi do tylu prób.
Sobota rano 23 luty 2008, najpierw odwiedziłam teściową potem zrobiłam zakupy.
Przyszłam do domu, miałam taką ochotę na sałatkę warzywną. Ale najpierw porządki. Ale jeszcze wcześniej siusiu a tu na papierze toaletowym kropla krwi. Serce mi chciało wyskoczyć z piersi. Co robić pierwsz myśl-zadzwonię do męża ( był w pracy)nie odebrał nie słyszał telefonu ;(. Potem do teściowej ona przerażona powiedziała :zadzwoń do swojego lekarza- tak też zrobiłam. Nie ma w soboty nieuchwytny. To szpital izba przyjęć. Pojechałam tak jak stałam taxówką z teściową. Pani na izbie przyjęć "...zgadza się na pobyt w szpitalu czy nie ???!!!!!%%%$$..." co miałam powiedzieć tak a w myślach :tak tylko niech mój maluszek przeżyje. Na oddział tam okropny najgorszy z lekarzy jakiego mogłam tylko spotkać dr O. zrobił mi usg dopochwowe. "...no coś tam jest , ale jakieś to małe i wogóle nijakie...lerzeć nie wstawać nie łazić po korytarzu..."-zalecenia.
Teściowa do domu po koszulę i kapcie i te wszystkie szpitalne niezbędniki ;(. Siedzę na sali na łóżku i ryczę dzwoni komórka-mąż"...dzwonię już chyba ósmy raz, dlaczego nie odbierasz?co robisz że nie słyszysz telefonu???!!!!!%%$$**..." "Jestem w szpitalu krwawie chyba nie będzie naszego maluszka ;(..." "...nie płacz przyjadę zaraz po pracy..."
potem koszula i leżenie plackiem.
Przyjechał misiek przytulił-pocieszył. Krew jak w najgorszym z okresów same skrzepy i wogóle.
Koleżanki z sali nie płacz my też plamimy a ja nie plamię ze mnie po prostu leci.
Dupfaston i no-spa.
Niedziela rano 24 luty 2008, prysznic w szpitalu, jakieś takie poczucie że może będzie dobrze. Misiek ze śniadaniem jajka na miękko, kanapeczki, herbata z domu(szpitalna nie nadaje sie do picia).-poszedł
popołudnie Misiek z obiadkiem z teściową i siostra na dokładkę. Nawet miło i smacznie i zaczęły sie skurcze. Mówie do pielęgniarki żeby dała mi no-spę bo bardzo mnie boli powiedziała żę wieczorem dostanę podwójną dawkę. Ok. Ból sam powoli ustępował.
Wszyscy poszli, wieczór. Mycie,siusiu jeszcze tylko na sali umyję zęby. Staję nad umywalką zaczynam i w tym momencie to sie stało wypadł ze mnie mój mały kochany bezbronny dzwoneczek. Papier do ręki i heja do ubikacji może to jednak coś innego może duży skrzep. Ale nie to był on wrzuciłam go do ubikacji nie wiem dlaczego jak teraz o tym myślę to po prostu nie wiem dalczego to zrobiłam . Spuściłam wodę, przestałam krwawić poszłam do pielęgniarek i nie umiałam jej powiedzieć bo mnie dusiło w gardle, w końcu powiedziałm i rozbeczałam się....
przytuliła mnie i powiedziała uspokój się pojedziemy na piętro na USG. A tam znów obrzydliwy dr O. :"...no nie ma nie ma to poronienie. Jutro wyczyścimy i po sprawie..."a ja ryczałam miałam ochotę go kopnąć uciec i skoczyć przez któreś otwarte okno.
Ale pielęgniarka znów mnie przytuliła odprowadziła do pokoju dała tabletkę i powiedział żę jak chcę to mogę zadzwonić po mężą.
Zadzwoniłam"...misiu poroniłam ..." "przyjadę" "nie nie nie chce żebyś przyjeżdżał, dostałam uspokajacza zaraz zasnę"
Poniedziałek 25 luty 2008 Rano zabieg Przywiązali mi ręce i nogi do fotela, dali środki usypiające. Budzę sie i wiem że już nie mam w sobie nic, pusta .
Do domu o 14. a tam jeszcze bardziej pusto misiu przytulał i pocieszał aż zasnęłam.
Takie mam wspomnienia z tego co się stało .
SMUTEK SMUTEK I TYLKO SMUTEK.
To co czułam w środku nie potrafię niestety opisać, nie mam na to odpowiednich słów. Chcę zapomnieć uczucie. Może kiedyś sie uda ;(.
Teraz czekam na mojego maluszka i każdego dnia błagam Boga aby mi go nie zabrał.


TERMIN PORODU 7 PAŹDZIERNIK

kurcze poryczałam sie...
Trzymajcie sie mocno dziewczyny...

[MoniZ]

mysle ze bardzo dobry pomysl z tym tematem

ja poronilam 13 czerwca 2006 w 11tc
pamietam jakby to bylo wczoraj a juz minelo 2 lata
u mnie zaczelo sie tak samo jak u mamydzwoneczka poszlam do ubikacji i papier toaletowy byl lekko zabrudzony od krwi
jejku myslalam ze mi serce z klatki wyskoczy co pierwsze tez dzwonie do meza on z kolei kazal mi dzwonic do mojego lekarza zadzwonilam a lekarz mi powiedzial "ze nie mam co sie denerwowac ze sie zdarza w ciazy plamienie ale jak sie denerwuje to moge przyjechac do nie tylko ze on teraz przyjmuje 30km od leszna" ja mu odpowiedzialam " ze dobrze porozmawiam z mezem czy bedzie mogl sie zwolnic z pracy i mnie zawiesc"
zadzwonilam i pojechalismy przez cala droge milczalam a maz mnie pocieszal "ze to nic zlego wszystko bedzie dobrze"
a ja mialam przeczucie ze cos jest nie tak
zajechalismy pan doktor mnie przyjal bez kolejki
badal i badal wkoncu powiedzial ze slowa "niestety nie widzi bicia serduszka" te slowa zabrzmialy jakby ktos mi noz w serce dzgnal
lekarz jeszcze mnie pocieszal "ze przy pierwszych ciazach sie tak zdarza ze organizm matki sam odrzuca plod bo byl za slaby...."
ja calyczas plakalam lzy mi lecialy jak z potopu nie moglam przestac... moj maz trzymal sie dzielnie
wyjezdzajac z tamtad mialam miec zmierzone cisnienie pielegniarka sie przestarszyla chciala wzywac karetke tak mi cisnienie podskoczylo z tych emocji z tego wszytskiego ale uparlam sie nie maz mnie odwiezie do szpitala by potwierdzic diagnoze lekarza
o jejku a w szpitalu nastepny koszmar
pan ordynator oddzialu polozniczo-ginekologicznego niechcial mnie przyjac bo twierdzil ze nie ma miejsc i bedzie musial zwolnic jakas pacjentek do domu zeby mnie przyjac maz zaczal sie z nim klucic koszmar brzuch mnie bolal a on takie cos odprawiam (mam na mysli lekarza) ja uspakajalam mojego meza wkoncu z laska mnie przyjal okazalo sie ze dwie sale byly puste
mialam robione badania i mialam ogromna nadzieje ze moj lekarz sie myli ale niestety "NIE" doktorka potwierdzila diagnoze "obumarcie plodu"
nie wiem ale uwazam ze lekarze powinni troche z sercem wykonywac swoja prace bo potraktowali mnie jak przedmiot nie kobiete ktora stracila dziecko
aaa czekajac na zabieg mialam miec ten zabieg o godzinie 8 rano nie jadlam od godziny 17 dnia poprzedniego o tej godzinie kolacje daja okazalo sie ze sa strajki i zabieg mialam dopiero po 14 jejku to byly najdluzsze godziny mojego zycia ciagmnely sie i ciagnely juz chcialam miec dawno ten zabieg za soba i wkoncu jakas pigula przyszla pomnie nic nie powiedziala kazala mi wziasc szlafrok i to wszystko
po przebudzeniu byl ogromny bol bolalo mnie strasznie wrzeszczalam z bolu i z pustki jaka mnie ogarnela wtedy cos potwornego
ale niestety najgorsze ze to wspomienie tego spzitala i traktowania nas kobiet ktore stracily swoje dzieci pozostanie

[m4rusia]

Sabinko ściskam Cię mocno. Będę myśleć o Was tego dnia .A wszystkim mamusiom które noszą pod sercem swoje maleństwa życzę szczęśliwego zakończenia ciąży

[k0k0ska]

moja historia jest bardzo podobna do historii moni28 , no więc:
w ten piątek co był zaczeły sie bole i skurcze, pojechalam o polnocy do szpitala, lekarz mnie zbadal i powiedzial ze jest wszystko'ok' i ze sie mam ni martwic i wracac do domu, wiec sie uspokoilam.
Sobota: ok 17 dostalam krwawienia, pojechalam znow do tego szpitala, polozyli mnie na oddział, czekalam do poniedzialku na usg bo w tym szpitalu nie maja, tylko w budynku obok ktory jest od pon-pt czynny, diagnoza: ciąza obumarła od dawna , w pon dostalam takich boli i skurczy ze nie umialam chodzic, lezec, siedziec nic, caly czas zbieralo mi sie na placz, gdy przyszli bliscy, rozbeczalam sie jak dziecko, we wtorek nad samym ranem dostalam mocnego krwawienia i wyszlo cos ze mnie, myslalam ze to jajo, poplakana , zalamana, dostalam zastrzyk i tabletki, myslalam ze bedzie zabieg rano, okazalo sie ze musza zrobic jeszcze bhcg, powiedzieli ze zabieg w srode rano, ale niestety cialo na to nie pozwolilo, we wtorek o 21 dostalam krwotoku, ze az lecialo po nogach i pelno krwi na ziemi zostawialam, odrazu wezwali doktora z oddzialu i robili mi zabieg, rano czulam sie pusta, fatalna, do dU**

Dzisiaj jest 1szy dzien odkiedy jestem w domu, jest to bardzo swieze bo zabieg mialam przedwczoraj.. siedze w domu, placze, jestem na srodkach uspokajających, byla to ciąża 3 miesieczna, pokazali mi przed zabiegiem jajo plodowe, bo jednak wylecialo dopiro przy tym krwotoku, wzieli do badania, teraz zazywam antybiotyki ktore mi przepisali na zakazenie, bo czekali az 5 dni jak juz diagnoza byla, zanim zrobili mi zabieg..

uszło ze mnie zycie....

[*] Aniołeczek mój kochany- 3o.o9.2oo8 [*]

[emka31]

Boże tak bardzo współczuję , trzymaj się dzielnie . Wiem , to są najgorsze dni... nawet nie umie pocieszyć

[kasia-b]

dzisiaj mija prawie 2 tygodnie jak stracilam moje dziecko. tak bardzo sie cieszylam ze jestem w ciazy. bylam u lekarza powiedzial ze wszystko w porzadku zebym sie nie martwila..... za 3 dni zaczelam krwawic... panika, rozpacz co dalej... lekarz kazal zglosic mi sie do szpitala bo to sobota a on nie przyjmuje. w szpitalu niemily lekarz robi mi usg i stwirdza sucho ze "tu nic nie ma juz brak bicia serca moze pani isc do domu i sie polozyc jak bedzie gorzej moze pani przyjsc". meza nie ma w pracy jestem sama, ide do domu wszyscy (babcia, mama) kiwaja glowami no to juz po wszystkim a mnie to dobija. siedze i rycze i rycze nic lepiej. maz wrocil z pracy przytulil, pocieszal nic nie pomaga. o 22 zaczynaja sie silne bole i wieksze krwawienie maz zawozi mnie do szpitala. znowu ten lekarz niemily zleca polozyc mnie na oddzial znowu suche stwierdzenie jutro zabieg to juz poronienie... a ja znowu rycze nie ma mnie kto pocieszyc. cala noc krwawie i strasznie boli... rano przychodzi inny lekarz "no to bedzie zabieg" uspili mnie... o 16 przyszedl po mnie maz. dobrze ze jestem w domu bynajmniej moge plakac do woli. dzisiaj jest lepiej ale nie ma dnia zebym nie myslala dlaczego ja, z jakiego powodu, czy nastepnym razem sie uda. tak bardzo chce byc mama.....

[beata_77]

17 października mija cztery miesiące jak straciłam mojego Skarbika
Podobnie jak Ty Sabinko miewam sny, z tym ze troszkę inne, bo nie sni mi się utracona ciąża, tylko nowa.

Ja walczyłam o moje maleństwo niestety nikt nie chciał mi pomóc.
To był 11 tc. termin na 1 - 4 styczeń 2009.

W czwartek położyłam Natusię spać i zasiedliśmy z mężem do kolacji, poczułam dziwne mokro. (dwa dni wcześniej miałam dziwne jasno brązowe plamki na wkładce) W łazience okazało się, że to krew. Szybko ściągłam koleżanke do Natalci i z mężem taksówką pojechaliśmy do szpitala.
Bardzo miły lekarz mnie zbadał. Według niego wszystko ok, krwawienie ustało, wszystko "pozamykane". USG mi nie zrobią, dopiero na wtorek, bo nie maja lekarza, żeby mi takie badanie wykonał.
Wróciliśmy do domu

W piątek wieczorem sytuacja się potórzyła, tej krwi było bardzo mało i zaraz ustało.

Rano w niedzielę koło godz 5 poleciało trochę więcej. Nie budzac męża wezwałam taksówkę i pojechałam do szpitala. Znów takie samo badanie, wszystko pozamykane ble ble ble. ja już ryczę, błagam, żeby ratował moje dziecko, że się boję a on, że nic na to nie poradzi. jakieś tabletki coś? Nic niestety tutaj takiego nie dają... Miałam nadzieję, ze to usg zrobią szybciej, ale niestety musze czekać do wtorku.

Wieczorem w niedzielę krwawienia nie było, więc trochę się uspokoiłam, nawet Nati jakby spokojniejsza.

W poniedziałek już żyłam dniem jutrzejszym, zeby to usg.

Wieczorem w poniedziałek mąż pojechał na 22 do pracy....jeszcze siedziałam tu na forum z moimi koleżankami z wątku i nagle poczułam jak zanów leci. To była taka żywa krew nie żadne skrzepy. Jezu jutro na 10:30 usg. Już jutro...

Pomodliłam się do Boga aby dał mi jakoś przetwać tę noc....

O 4 obudziłam się z uczucia mokrości...
Wstała doszłam do łazienki z zaczęły iść ze mnie skrzepy. Krew była wszędzie, ręcznik nasiąkł błyskawicznie. Wszystko włożyłam do zlewu.
Zadzwoniłam do męża on biegiem po karetkę. Byli po 5 minutach. Ja już chodziłam po ścianach...
Sanitariusze wzieli to co włożyłam do zlewu....jak odjeżdzałam karetką, powiedziałam mężowi, że już jest po wszystkim

Na oddziale podłączyli mi kroplówkę, cały czas krwawiłam i to bardzo mocno. W szpitalu tez poczułam skurcze i krawienia się nasilały... Tym razem inna lekarka mnie zbadała i dalej że wszystko pozamykane, żeby się nie martwić...

Krawienie po mału ustawało. Badanie miałam zamiast o 10:30 to półtora godziny później, to chyba najdłuższe półtora godziny w moim życiu. W końcu przyszli po mnie

Badanie USG. Zobaczyłam moje maleństwo Wciąż tam było, walczyło razem ze mną do końca. Niestety Ono już nie żyło. Zobaczyłam te maleńkie rączki... tak jakby chciało mnie przytulić ten pierwszy i ostatni raz. Boże... nigdy nie zapomne tego widoku ....

Lakarz powiedział, ze straciłam za dużo krwi............................................. tylko czemu czemu CZEMU nikt mi nie pomógł, kiedy tylko to sie wszystko zaczęło ????????????????????

W związku z tym, że nic nie jadłam od 4 rano na 16 godzinę zaplanowali czyszczenie, ciałko mojego Skarbika poszło do ekspertyzy, która nic nie wykazała.

Tutaj w Irlandii niestety nie ratują ciąż. Naturalna selekcja... Babki co ze mną leżały, co się okazało wszystkie po poronbieniach patrzały na moje łzy jak na kosmitke jakąś...

W domu mogłam sie pożądnie wypłakać.
Tak jak teraz....

Ja już nic nie widzę...

Kokoska ściskam Cię bardzo mocno, bo u Ciebie wszystko takie jeszcze świerze.
Co Ci mogę dziś powiedzieć, to to, że czas goi rany. I mimo, że "blizny na sercu" zostają, to przyjdzie taki dzień, że się uśmiechniesz. Warto przeczytać "piękny list" na tym forum, ja go sobie wydrukowałam... Wklejony w pamiętniczek ciążowy mojego Skarbika... jest tam i zawsze będzie, bo to list od mojego dzieciątka

Sabinko dziękuje Ci za ten wątek...


Wszystkim Wam "mamusie po stracie" życzę dużo wiary i siły....

15 października "dzień dziecka utraconego" Sporo łez jeszcze uleci....

[k0k0ska]

Kasia-b bardzo ale to bardzo Ci wspolczuję, nie jesteś sama, pamietaj ze my tez mamy taki problm i jest nam ciezko, mozemy sie wspierac, to jedyna rzecz ktorej nam nie zabroni nikt :* i plakac jeszcze raz plakać!

beanata dziekuje za te słowa otuchy :* twoja historia mnie urzekła, nie umiem uwierzyc ze mogli Ci pomoc a tego nie zrobili, ze wszystko mogli uratowac jezeli to trwalo tyle dni

ja tak samo poronilam w 11 tc ale mysle ze widocznie tak mialo byc zebym najpierw skonczyla szkole bo studiuje, znalazla prace i wtedy mozemy sie starac o dziecko i tak zrobimy gdzies za 2 latka .. to mnie trzyma przy zyciu i nadzieji ...

[MoniZ]

kokoska
kasia-b

juz bardzo dawno sledze ten watek i inne o POronieniach i gdy czytam kazda z was to poprostu lzy same leca choc minelo 2,5 roku od mojego poronienia ale to zostanie na zawsze
zawsze zadaje sobie to pytanie"dlaczego to sie tak dzieje ze tracimy swoje pociechy, ktore bardzo pragniemy" nawet teraz piszac tego posta mam oczy pelne lez
nieraz mam ochote krzyczec "dlaczego" niby sie pogodzilam ze stracilam pierwsze dziecko ale zawsze tez tak mysle jak sabina jakie bylo by te dziecko? jak wygladalo? do kogo podobne?.... choc mam MICHALKA ktorego kocham nad zycie to zawsze bede wracac do tego ze przed nim bylby juz synek lub coreczka
zawsze bede sledzic ten watek bo jestem sercem z wami wiem co przezywacie i jak cierpicie

[Gosiaczek.K]

Dziś mija 4 tygodnie od straty naszego dziecka...Ciężko mi i czuję się kompletnie nierozumiana. Po "tym" słyszałam wciąż od ludzi wokół głupie teksty "jesteś jeszcze młoda, będziesz miała następne", "to widać była zła ( ) ciąża", i podobne. Jeszcze ciężko mi o tym pisać i rozmawiać. Walczyłam o tę ciążę, ale się nie udało. Już wcześniej Was podczytywałam i współczuję Wam strasznie dziewczyny.
Sabinko, chciałabym z Tobą porozmawiać. Nie wiem jak dla ludzi może być dziwnie, że masz w sobie tyle miłości, by chcieć kolejne dziecko.

Ten post edytował Gosiaczek.K pon, 06 paź 2008 - 17:54

[mamakapselka]

[*] [*] [*] [*]

TO DZIŚ BYŁBY TEN WSPANIAŁY DZIEŃ GDY MÓJ DZWONECZEK POPATRZYŁ BY NA MNIE PIERWSZY RAZ

KOCHAM CIĘ MÓJ ANIOŁKU