Drukowana wersja tematu

Napisany przez: Ammm czw, 16 gru 2010 - 11:41

Dziewczyny,

Czy Wasze bliźniaki integrują się z innymi dziećmi czy raczej duszą się we własnym sosie?

Moje maluchy zapytane z kim się bawiły w przedszkolu zawsze wymieniają swoją drugą połowę, pani to potwierdza - moje dzieci głównie bawią ze sobą lub obok siebie, są mocno ze sobą związane. Czy Wasze też tak mają?

Miałam nadzieję, że przedszkole trochę je uspołeczni, a tu zonk

Napisany przez: ania13 czw, 16 gru 2010 - 22:44

.

Napisany przez: mama_do_kwadratu pią, 17 gru 2010 - 09:58

Moi chłopcy mają (w zasadzie od przedszkola) trzech najlepszych kumpli i w tymże sosie się bawią
W szkole siedzą oddzielnie (prosiłam o to), nie było możliwości (logistyka) wysłania ich do różnych klas (choć to uważałabym za najlepsze wyjście- jeden uczy się lepiej, niż drugi i ciągle są ze sobą porównywani- wpienia mnie to, kilka razy interweniowałam).

Ta więź jest po prostu niesamowita. Obserwuję synów i widzę, że rozumieją się bez słów. Jeden wie, co drugi za moment powie.

Napisany przez: grzałka pią, 17 gru 2010 - 14:22

u mnie mało bliźniaczo- w domu Antek bawi się głównie z Anią (starsza o 3 lata), Alek bawi się oddzielnie, w przedszkolu Antek to dusza towarzystwa, Alek outsider, więc Antek ma mnóstwo kolegów, Alek w tym roku dopiero zaczął się bawić więcej z jednym chłopcem

potrafią się razem bawić, ale to nie jest tak, jak opisują to inni rodzice bliźniaków, a gdy bawią ie we dwóch i próbuje dołączyć inne dziecko to paradoksalnie to Alek jest bardziej otwarty na taki układ

postanowiłam już, że w szkole idą do innych klas

Napisany przez: netty5 śro, 29 gru 2010 - 22:40

Moje w domu raz razem jak jedna calosc innym razem calkiem osobno.Jak poszly do przedszkola to na poczatku tylko we dwoje i nie dopuszczaly innych dzieci do siebie.Siedzialy w konciku osobno i tylko we dwojke.Majka zaczela w koncu wychodzic do innych dzieci ale caly czas ma baczenie na brata i jak tylko wychodzi do ubikacji to zaraz za nim biegnie.Natomiast Kaubus -jak mowi pani w przedszkolu jest "przyklejony do Majki.MAjka bardziej samodzielna i traktuje go jak starsza siostra ,opiekuje sie nim ,dba o niego i pilnuje ale "ucieka" tez do innych dzieci. Jak bedzie w szkole? JEszcze sie nad tym nie zastanawialam ale mysle ze chyba jednak pojda do jednej klasy.

Napisany przez: amania czw, 30 gru 2010 - 00:01

Moja córka miała w maluchach bliźnięta (dziewczynkę i chłopca) i z tego co wiem bawili się najczęściej razem. Zawsze też stali razem w parze. Nawet na przedstawieniach zawsze stali obok siebie, często trzymając się za ręce. I przyznam, że zawsze mnie tym rozczulali

Napisany przez: agabr czw, 30 gru 2010 - 13:02

Amaniu czuje sie oszukana .b

Napisany przez: użytkownik usunięty czw, 30 gru 2010 - 13:50

agabr a teraz ja

Napisany przez: monilka czw, 30 gru 2010 - 23:18

A teraz ja!
Dżizas jully - pomyślałam, że spodziewasz się bliźniaków

Napisany przez: mama_do_kwadratu czw, 30 gru 2010 - 23:22

zazdroszczę, u mnie- nie do ogarnięcia (organizacyjnie)

przez cztery lata podstawówki wielokrotnie zdarzało mi się wściekać z tego powodu

Napisany przez: Magda EZ sob, 01 sty 2011 - 19:49

Moje dziewczynki w placówkach zazwyczaj się rozdzielają, prosiłam zresztą panie w przedszkolu i wychowawczynię w szkole o rozdzielanie ich przy zadaniach. Do dziś tak jest, teraz niejako innego wyjścia nie ma, bo od września chodzą do dwóch różnych klas (IV klasa). Ale muszę powiedzieć, że ich relacje z innymi dziećmi są dość płytkie, mimo że poprawne - z wszystkimi bawią się chętnie, jak nadarzy się okazja, ale nie ma żadnej ukochanej przyjaciółki. Nie ma problemu z kim stać w parze na wycieczce, czy z kim usiąść w autokarze. Tak jakby to było obojętne, z tym że nie siadają razem ze sobą. Dotychczas dziewczynki miały może 3 ważne koleżanki, ale zawsze była to wspólna koleżanka obu - nigdy nie było tak, że jedna przyjaźni się z Asią a druga z Kasią.

Od kiedy rozdzieliliśmy dziewczynki w szkole widzę, że bardziej podkreślają swoją "bliźniaczość" - a może to kwestia wieku? Częściej teraz odpowiadają chórem, robią identyczne miny w tym samym momencie. Takie śmiesznoty.

Napisany przez: grzałka sob, 01 sty 2011 - 19:52

o, właśnie- relacje chłopaków z innymi dziećmi są dość płytkie

zwłaszcza w porównaniu z Anią- Ania już w przedszkolu miała przyjaciółkę ( do tej pory w kontakcie, chociaż poszły do innych szkół), chłopakom własnie tak "wszystko jedno"

Napisany przez: twinmama76 pon, 03 sty 2011 - 14:14

Szczerze mówiąc do głowy mi nie przyszło wysyłanie dzieci do róznych grup w przedszkolu czy klas w szkole. Logistycznie byłoby to nie do przejścia, poza tym chorują przeważnie na zmianę i cenię sobie to, że zawsze jedno wie co było przerabiane.

Z tego co mówiły przedszkolanki, nie było nigdy problemu z nawiązywaniem relacji z innymi dziećmi. Owszem, Szymon jest bardziej wycofany i chowa się za plecy siostry, ale do czasu. Jak tylko poczuje się pewnie, szaleje z chłopakami. Gdy w ostatnim roku zmieniliśmy przedszkole, nowe panie jakby z założenia stwierdziły, że trzeba Szymona i Zuze rozdzielać. Nie dały sobie wytłumaczyć, że nie jest to nasz problem, a przejściowe zacieśnienie stosunków bratersko-siotrzanych to reakcja na zmianę - w końcu Szymon i Zuzia doszli do zgranej już grupy 6-latków. Nic dziwnego, że czuli się niepewnie.

W szkole siedzą owszem, w jednym rzędzie, ale nie obok siebie. Zuza ma swoje koleżanki, a Szymon swoich kolegów. Rzeczywiście, nie mają takich szczególnych przyjaciół, ale ja sama jestem upośledzona w tym względzie i nie definiowałam tego jako problem.

Napisany przez: Ammm wto, 04 sty 2011 - 12:19

Karolina zaczyna trochę się interesować innymi dziećmi, ale Bartosz nadal trzyma się siostry. Ale on to taki trochę aspołeczny typ, jak tatuś

Ciekawe jak będzie dalej, mąż ma siostrę półtora roku młodszą i nigdy nie był z nią szczególnie związany.

Napisany przez: Magda EZ wto, 04 sty 2011 - 13:52

Wydaje mi się, że jeśli dzieci są różnopłciowe to rozdzielanie ich nie jest aż tak ważną kwestią - ale może mi się tylko wydaje Wiadomo, że każde będzie miało swoje towarzystwo, swoje zajęcia. Mam przyjaciółkę, która ma dzieci urodzone rok po roku, chłopca i dziewczynkę - posłała ich razem do szkoły, bo jest to faktycznie ogromne ułatwienie - i wszystko było dobrze, mniej więcej do końca podstawówki. Wtedy rodzeństwo po prostu nie mogło już na siebie patrzeć, kłócili się, donosili na siebie nawzajem. Całkiem naturalnie poszli do dwóch różnych klas gimnazjalnych (klasy profilowane).

U nas sytuacja była inna, bo jednak dziewczynki obracały się w jednym kółku koleżanek - a dzieci jak już pisałam nie ma w okolicy zbyt wielu - i wkurzały mnie takie sytuacje, że przychodzi koleżanka i słyszę: "Ewelina, wyjdziecie na dwór?". Albo Zosia ma coś do powiedzenia, a wszyscy naokoło gadają jakby jej nie było. Poza tym pojawiła się fajna okazja, żeby je rozdzielić w miarę naturalnie - z trzech klas były robione dwie, w tym jedna sportowa, do której zakwalifikowała się Ewelina. Klasy są wymieszane, więc nie ma tak, że jedna córa poszła w kompletnie obce środowisko.

Prawdziwy problem będę miała dopiero latem, kiedy dziewczynki z klasy sportowej pojadą na obóz (sportowy rzecz jasna) i co ja wtedy zrobię z Zosią? Posłać ją samą na inny obóz? Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić (ona też nie). W domu nas i siebie zamęczy z nudów.

Napisany przez: asiaT śro, 09 mar 2011 - 12:53

nasi od trzech lat chodza do różnych klas i bardzo to sobie chwalimy, organizacja to pikuś zwłaszcza teraz, jak sami idą i wracają do/ze szkoły. Jak jeden jest chory, to albo drugi przynosi lekcje od kolegów, albo po prostu do nich dzwonimy Co do relacji z innymi dziećmi - sa dość płytkie. mają oczywiście kolegów, ale nie przyjaciół. sami nawet powiedzieli, że "aby się z kimś zaprzyjaźnić, to trzeba jednak dużo więcej" czy wynika to z ich bliźniactwa czy może z tego, że to faceci - ciężko mi ocenić

a w ogóle - witam ponownie na forum, zwłaszcza Magdę, Mamę do Kwadratu i Grzałkę, z którymi nie kontaktowałam się całe wieki

Napisany przez: Magda EZ śro, 09 mar 2011 - 13:24

Cześć Asia, miło Cię tu widzieć

Napisz więcej o tym jak się u Was sprawdza rozdzielenie chłopaków? Moje przebąkują o tym, że jednak chciałyby być z powrotem razem (udaję, że tego nie słyszę ). Nadal jestem zadowolona z rozdzielenia ich, ale nie spełniły się pewne moje oczekiwania - E. przeszła do klasy, gdzie nie znała prawie nikogo, a ma bogatsze życie towarzyskie niż Z., która została z większością starej klasy. Fakt faktem, że dziewczynki w klasie E. wydają mi się ciekawsze, ale może to dlatego, że E. jest bardziej zainteresowana życiem towarzyskim, więcej zauważa z tego, co dzieje się wokół niej, no i więcej mi opowiada. Z. na przerwach siedzi w klasie i czyta książki .

No nic, przed nimi jeszcze długa droga do dorosłości, wiele się jeszcze muszą nauczyć.

Napisany przez: asiaT śro, 09 mar 2011 - 13:42

Cześć, Magda, kopę lat

jak się sprawdza rozdzielenie? moim zdaniem bardzo dobrze. Obaj mają swoich kolegów, swoje panie, swoje zadania. Odpisują od siebie czasem lekcje, bo idą różnym tempem ale udaję, że tego nie widzę U nas była inna sytuacja - bo rozdzieleni byli od samego początku szkoły. Widzą się na przerwach (tzn. ja tak myślę, oni twierdzą, że nie), w świetlicy czy na boisku. Mają wspólne kółko (chyba jedno, bo z innych wspólnych porezygnowali) najważniejsze jest to, że oni są z tego zadowoleni i na samą myśl, że mogliby być razem, krzyczą zgodnie "W ŻYCIU!"

jakiś czas temu zastanawiałam się nad tym, czy rozdzielenie nie spowodowało takiego "braku przyjaciół" - bo o ile Kamil ma swojego dobrego przyjaciela, Andrzej już nie. Ale nie mam żadnego powodu sądzić, że jakby byli razem w jednej klasie, byłoby inaczej, myślę, że wręcz przeciwnie, wtedy trzymaliby się razem raczej... bo jednak są ze sobą zżyci i chyba się przyjaźnią

Może po prostu nie umieją mieć prawdziwych przyjaciół, tak jak rodzice znajomych tak, ale przyjaciół - z tym już gorzej

Napisany przez: grzałka śro, 09 mar 2011 - 16:23

Asia, widzę, że odpowiedź na pytanie, które Ci zadałam na pw jest tutaj

Napisany przez: netty5 czw, 10 mar 2011 - 12:09

U nas raczej rozdzielenie dzieciakow w szkole nie wchodzi w gre ale jak to wyjdzie pozniej to jeszcze czas pokarze.Jak narazie jesli jedno nie moze isc do przedszkola to drugiego za chiny tam nie zaciagne.Razem chodza bardzo chetnie.Nawet ostatnio Maja jak byla chora to zabralam Kubusia do sasiedniego miasta na zakupy .Byl nieszczesliwy ze jedzie sam i ciagle pytal kiedy wrocimy do Mai bo ona na pewno jest smutna bez niego.Pani w przedszkolu mowi ze maluchy ciagle sie siebie trzymaja i swietnie uzupelniaja.Tak jest na razie .Czy jest to dobre ? Nie wiem. Z innymi dziecmi tez sie bawia ale najlepiej ze soba.Jak wychodza do innych dzieci to przewaznie razem.Z innej strony powinny uczyc sie funkcjonowac "pojedynczo" w spoleczenstwie .......nie wiem jak podejsc do tego tematu.

Napisany przez: grzałka czw, 10 mar 2011 - 17:46

stwarzać im okazję do funkcjonowania oddzielnie- jedno gdzieś z mamą, drugie z tatą, jak jedno chore zostaje w domu, to drugie idzie normalnie do przedszkola- u nas na przykład nie ma opcji zostania w domu z bratem, więc dla chłopaków naturalne jest, że zdrowy idzie do przedszkola

Napisany przez: netty5 pią, 11 mar 2011 - 00:16

no wlasnie problem w tym ze "ja byc samotna mama od poczatku" wiec dzieciaki emocjonalnie zwiazane sa najbardziej ze mna .........jestem ich jedynym rodzicem i kazdy inny czlonek rodziny jest jednak juz "kims z rodziny dalszej " ....i tu sie pojawia ostatnio dodatkowy problem.Dzieciaki od jakiegos czasu zaczynaja ze soba rywalizowac o moje wzgledy.Kazde probuje przeciagnac mnie na swoja strone i zlapac "mnie" jak najwiecej.Nie jest to ostra rywalizacja ....narazie jakby "na zarty" ale tego wczesniej nie bylo.I mysle ze moze tez dlatego gdy mnie nie ma przy nich to trzymaja sie siebie na wzajem.Zauwazylam ze czuj asie wpewniej gdy sa razem.Jak jednego zabraknie to drugi sie wycofuje.......i dlatego nie wiem jak podejsc do tematu.Czy rozdzielac je "na sile' czy zostawic to swojemu biegowi i obserwowac co z tego wyniknie.Moze w koncu naturalnie sie rozdziela i "przetna pepowine"? W koncu to chlopiec i dziewczynka wiec roznice i "sprzecznosc interesow' w koncu pojawia sie w sposob naturalny.....tak sobie mysle.......

Napisany przez: joannabo sob, 12 mar 2011 - 10:52

Magda, to w kontekście tego, o czym w innych wątkach wspominałaś, nie wygląda na wybór Zosi, czy zwyczajne, wrodzone trudności w kontaktach
Wydaje mi się, ze bliźniaki w szczególny sposób są wrażliwe na rozróżnianie, szczególnie starannie odczytują oznaki rodzicielskich uczuć. W wątku o chińskich matkach napisałaś, że wizerunek Zosi "ucierpiał" w oczach taty, rozumiem, że w tym samym czasie wizerunek Eweliny przynajmniej nie ucierpiał...?
Dałabyś radę przekonać męża, że rodzicowi (nie tylko bliźniaków) nie wolno mieć wizerunku dziecka, że to najprawdopodobniej jest przyczyna kłopotów Zosi jej braku wiary w siebie?

Korzystając z metafory użytej przez sira, którego wystąpienie w tamtym wątku linkowałaś należy traktować dziecko jak roślinę, którą się opiekujemy. Prawidłowe warunki do rozwoju zapewniamy jej jeśli jesteśmy pełni oczekiwania i nadziei, że rozkwitnie pięknie, choć jak konkretnie, nie wiemy. Wtedy nie zapominamy o codziennej pielęgnacji.

Roślina rozwija się, możemy oczywiście uchwycić ją i opisać w każdym momencie jej rozwoju ale nie ma sensu wyciągać statycznych wniosków, tworzyć sobie jej wizerunku. Bo roślina każdego następnego dnia będzie inna - łodyga prosta zacznie się wić lub odwrotnie, kolce pozostaną miękkie lub stwardnieją itd, itd Nic nie jest pewne statycznie, pewna jest tylko zmiana.

Jeżeli ktoś nie potrafi nie wytworzyć sobie wizerunku dziecka, to przynajmniej powinien dwie rzeczy:
-zdawać sobie sprawę, ze to jest jego słabość i nieumiejętność, ograniczenie jego wyobraźni, a nie stan faktyczny po stronie dziecka,
-być przygotowanym w każdej chwili na zmianę, na zaprzeczające wizerunkowi zdarzenie tak, żeby nie reagować na nią zawodem, ani, co może trudniej zrozumieć, wybuchem entuzjazmu.
Coś zmusza rodzica do zmiany wizerunku? Powinien skoncentrować się w tym momencie na sobie na zasadzie "o ja głupi, znowu sobie coś wyobraziłem, choć nie miało to sensu, dostałem nauczkę".

Dziecko nie powinno zauważać, że rodzic ma wizerunek, ani że coś się w nim zmienia. Jemu potrzeba "podlewania", nawożenia" i "oświetlania" niezależnie od jakichkolwiek okoliczności. Inaczej miłość jest warunkowa, ze znanymi tego konsekwencjami, odpowiadającymi subiektywnie w oczach dziecka brakom w zakresie tej podstawowej pielęgnacji.

Napisany przez: grzałka sob, 12 mar 2011 - 11:03

Netty, rywalizacja o względy mamy to normalne. A ja myslę, że nie rozdzielać na siłę, ale stwarzać okazję.

Napisany przez: Magda EZ nie, 13 mar 2011 - 00:25

Joannabo, dzięki za uwagi - przemyślałam i doszłam do nieco absurdalnych wniosków, które przedstawię, chociaż trochę odbiegamy od tematu.

Otóż, mimo że to Zosi wizerunek ucierpiał - to Ewelina jest dzieckiem, które obgryza paznokcie do krwi. Zosia jest trudnym dzieckiem, pod tym względem, że bardzo wyraźnie daje nam do zrozumienia, kiedy nie ma zamiaru czegoś zrobić. Np. na wizycie u okulisty nie dała sobie zakroplić oczu - a próbowała lekarka, rejestratorka i ja też przez ok. 45 minut. Musiałam przełożyć wizytę, na którą czekałam 3 miesiące (NFZ), za kolejne 3 miesiące - i samodzielnie zakroplić jej te oczy w domu (musiałam to zrobić na siłę).

Więc myślę, że Zosia ma swój wizerunek gdzieś - a ponieważ dopóki nikt jej do niczego nie zmusza jest uprzejmą, mądrą, sympatyczną i ambitną osóbką - to wierzę, że da sobie radę w życiu, tak jak piszesz.

Natomiast Ewelina znacznie bardziej przejmuje się swoim wizerunkiem - jest po prostu bardziej wyczulona na niuanse towarzyskie - łatwiej nawiązuje kontakt, lepiej się dostosowuje do otoczenia, bardziej dba o wygląd. Ja tylko nie mam wrażenia, że ona się tak przejmuje naszymi-rodziców oczekiwaniami. To szkoła kreuje pewne ambicje - np. do przedszkola spóźniałyśmy się codziennie, a skończyło się to w ciągu pierwszego miesiąca życia szkolnego, i zaczęły się pobudki przed 7, poganianie mnie "żebyśmy się nie spóźniły". Itd. itp. Nie wiem, dlaczego ta presja padła na aż tak podatny grunt.

Czasami po prostu nie rozumiem własnych dzieci.

A jeśli chodzi o mojego męża i jego oczekiwania - mój wizerunek też wielokrotnie ucierpiał (zwłaszcza kiedy zmuszam Zosię do ćwiczeń) - on nie jest przyzwyczajony do używania "nieuprzejmego" tonu. U niego w domu tego nie było, przynajmniej w damskim wykonaniu - przypomina mi się film Godziny i postać grana przez Julianne Moore, która do swojego koszmarnego synusia wciąż przemawiała słodkim głosem.

Napisany przez: joannabo nie, 13 mar 2011 - 13:17

Magda, to niekoniecznie jest paradoks.

Sytuacja odpowiada układowi, jaki miałyśmy w domu ja i moja młodsza siostra, "złe dziecko" i "dobre dziecko".
Ja byłam też pozornie silna i niezależna, już jako pięciolatek (odtąd pamiętam) uciekałam od kontaktu fizycznego, "nie potrzebowałam" więc rodziców, opierałam się na sobie. W żadnym z dwóch bloków, w których mieszkałam jako dziecko nie miałam właściwie bliskich znajomych, nie żebym się wcale nie bawiła z dziećmi, ale całe godziny spędzałam codziennie w piwnicy, oswajając koty. (Czyli byłam samowystarczalnym psychicznie dzieckiem obdarzonym pasją ) W szkole było lepiej, ale to ja byłam stroną zabiegająca o względy, w miarę upływu czasu coraz mocniej i coraz bardziej ślepą na objawy odrzucenia. Z pewnością wtedy robiłam na postronnych osobach i na rodzicach wrażenie osoby silnej i radzącej sobie doskonale, wiedzącej, czego chce, zadufanej.
O ile pamiętam, w "Wyzwolonych rodzicach" jest dobry opis mechanizmu realizowania rodzicielskiego wizerunku , chociaż nie pamiętam, czy zgadzałam się ze sposobem uwalniania dziecka z niego (książka mi wsiąkła).

Przepraszam, edytuję (prywatne sprawy innej osoby). I tak mało na temat.

Napisany przez: Magda EZ nie, 13 mar 2011 - 17:12

Ja wiem, że bycie "dzieckiem idealnym" też ma swoje koszty - sama taka byłam, do czasu Psycholożka też mi mówiła, że moje dzieci choć takie różne, są jak dwie strony jednej monety - przeciwne objawy takiej samej osobowości.

Zresztą dzieci (a bliźnięta szczególnie) często definiują się w opozycji do siebie.

Ja tylko nie wiem, co ja - jako rodzic - mogę z tym zrobić? Czy Twoja mama mogła Tobie jakoś pomóc? Czy moja mogła pomóc mi? A może na tym po prostu polega dorastanie, że mamy pewne złudzenia, strategie życiowe i stopniowo się ich pozbywamy - najpierw patrząc krytycznie na swoich rodziców, a potem słuchając krytyki własnych dzieci. Ja jeszcze na tę krytykę czekam, ale już widzę, że moje sarkastyczne córki nieźle mi dadzą popalić.

Napisany przez: joannabo nie, 13 mar 2011 - 18:40

Ale te strategie dzieci obierają w obliczu opresji. Nie ma opresji, nie ma strategii, jest zwyczajne życie i rozwijanie się w poczuciu bezpieczeństwa.

Tak, mogło jej się nie udać, nawet gdyby szukała porady, prawdopodobnie nie natrafiłaby na psychologa, który dałby jej prawdziwą radę, nie było też forum . Mogłaby za to trafić na inną matkę, taką, jak np. matka mojego męża, czy matka Mai2006, które są dla swoich dzieci "skarbami" i porównać się z nimi, ale chyba nie szukała...

Nie każdej matce dzieci dają popalić.

Napisany przez: joannabo pon, 14 mar 2011 - 10:14

Ja na chwilkę jeszcze i idę robić kiełbasę

Przewija się tu podskórnie idea matki (ojca ) wystarczająco dobrej.
Zaglądam z rzadka na gazetę i znalazłam tam opis sytuacji, w której matka, pracująca do 18 zaniedbała z braku czasu, a niechby i ochoty, sprawę dysleksji swojej córki. Ponieważ rzecz dzieje się w Niemczech, dziewczynka już po czwartej klasie trafiła do szkoły o niskim poziomie nauczania (nie gimnazjum). A dalej jest napisane, że matka z córką się uwielbiają, dziewczynka ma wysokie poczucie wartości i optymistyczne plany dostania się do szkoły, która odpowiada jej możliwościom, ale i jej marzeniom.

Bo w pewnym zakresie matka powinna zrobić 100% i dopiero potem jest miejsce na dobrość wystarczającą, choćby to bywało, jak w tym przykładzie, w niektórych dziedzinach zero. Te 100% to jest akceptacja, przekładająca się na szczęście i poczucie wartości dziecka. Jeżeli nie ma szczęścia dziecka, to matka nie jest wystarczająco dobra, jest niedobra.

Napisany przez: Gośka z edziecka pon, 14 mar 2011 - 17:03

Joasiu możesz rozwinąć, bo bym sie chętnie porównała

Napisany przez: joannabo wto, 15 mar 2011 - 17:42

Matki Mai nie znam a o teściowej to długo by pisać...
Synteza jest taka, że ona była matką absolutnie akceptującą dzieci i absolutnie nieakceptującą ich zachowań niezgodnych z normami (choć rozumiejącą je) .