, skÄ…d to siÄ™ bierze? Opcje

[gemma]

Gaby, koniecznie spróbuj terapii - bez tego utkniesz w martwym punkcie.
Przez długi czas chodziłam na terapię (grupową) z kobietą, która tak jak Ty miała silna nerwicę, również nie wychodziła z domu, nie podróżowała inaczej jak z mężem. Po ładnych kilkunastu miesiącach porządnej terapii, na która oczywiście woził ją mąż, naprawdę z tego wyszła. Zaczęła chodzić po zakupy, najpierw do sklepów w pobliżu domu, potem coraz dalej, aż w końcu pojechała autobusem do innego miasta. A potem pojechała sama do ośrodka leczenia nerwic, skąd wróciła szczęśliwa - i to była taka kropka nad i oraz zakończenie terapii.

Uwierz, że to się da zrobić, ale musisz zrobić ten pierwszy krok. Nie zasłaniać się mężem, bo skoro wozi Cię w różne miejsca, to niby dlaczego nie miałby Cię wozić w jeszcze jedno?
Jestem pewna, że mąż wolałby Cię wozić na terapię przez kilka miesięcy, niż wozić Cię wszędzie przez całe życie. No i z pewnością wolałby widzieć Cię szczęśliwszą.
Powodzenia życzę
i koniecznie idź na terapię

[Gosia z edziecka]

I co teraz? Niby zdaje sobie doskonale sprawę z przyczyn swojej choroby, ale co powinna w tej sytuacji zrobić, żeby wyzdrowieć? Opuścić go? Odejść z dwójką dzieci, bez pieniędzy, bez mieszkania, bez pracy? Zostać? Z człowiekiem, który jest przyczyną jej choroby?

To jest możliwe, żeby być z tym człowiekiem (nawet jeśli to tylko póki co) i jakoś wyzdrowieć. To będzie trudniejsze, niż wtedy gdy się ma oparcie w mężu. Ale nie jest niemożliwe.
A moje doświadczenie uczy mnie, że moja terapia zmieniła całą rodzinę. Ja się zmieniłam a rodzina musiała się też zmienić. Tak jak pod wpływem spadku temperatury z nieba zamiast deszczu pada śnieg.

Jeszcze jedno. Czasem warto przejść przez terapię z takim mężem u boku, żeby już "na zdrowo" spojrzeć jeszcze raz na małżeńswto. Terapia to też taki czas na przeczekanie może być. W trakcie się czasem coś wykluc może.
Poza tym wspierać nie musi mąż. Terapeuta jest od wspierania. Przyjaciele. Rodzina.

U mnie efekty widać było dopiero kilku latach terapii.

Ten post edytował Gośka z edziecka czw, 20 lis 2008 - 17:39

[Gosia z edziecka]

Jak bym jej to powiedziała, toby wyskoczyła oknem. Ona chce być zdrowa już! Natychmiast! Da się?

Myślę, że to jest utrudnienie, a nie mąż.
Wiesz, zależy jek się ta nerwica ujawnia. Ja na objawy nerwicowe dostałam leki. Po to, żeby funkcjonować. Terapia powoduje zmianę sposobu myslenia, a na to trzeba czasu.
To nie jest tak, że nic się nie zmienia. Zmiany jakieś są. Ale poważne zmiany sa później.
Te poważne zmiany to takie poczucie jakiejś stabilnosci, poczucie sensu jakiegoś, spokoju pomimo wydarzeń. No piszę i czuję, że każde słowo jest niedobre, źle oddaje to co czuję. Chyba lepsze będzie: poczucie uwolnienia

[Gosia z edziecka]

Na czym polega ta zmiana sposobu myślenia i w jaki sposób się ją uzyskuje? Są jakieś ćwiczenia? Czy to po prostu samo przychodzi?

Zmiana sposobu myślenia to takie wychowywanie samego siebie. Terapeuta w tym pomaga.
Jak się wychowuje dziecko? To będzie jakoś podobnie, chyba

[Beciak1]

Na czym polega ta zmiana sposobu myślenia i w jaki sposób się ją uzyskuje? Są jakieś ćwiczenia? Czy to po prostu samo przychodzi?

Nie ma na to żadnych ćwiczeń. Przy pomocy terapeuty zaczynasz widzieć swój problem bardziej obiektywnie, pozbywasz się mechanizmów obronnych, które narosły i utrwaliły się. Udaje Ci się spojrzeć na problem tak jak widzą to inni, wtedy łatwiej zacząć działać i zmienić swoje postępowanie.

[marghe.]

Sorry, ale ja nie chcę z wyszukiwarki. Potrzebuję Waszej wiedzy. Potrzebuję, żeby mi to ktoś powiedział. Ktoś, kto zna temat. Kto ma to przemyślane, czy to na sobie, czy zawodowo.

z tysiąca drobiazgów, lub z jednej "dużej" sprawy.
Nikt Ci nie udzieli wyczerpującej odpowiedzi, bo ile nerwic tyle powodów.
U mnie to szereg zdarzeń z dzieciństw/ młodości, z którymi nie umiałam się uporać, o których nie umaiłam mówić.
Na pierwszy rzut oka niby nic.. a jednak sporo szkód narobiło.
Długo by pisać

[marghe.]

Chetnie wybralabym sie na terapie. Ale sama niestety nie pujde, a jak znam meza to nie pojedzie ze mna(tzn zeby chociaz zawiozl i poczekal). Ale sek w tym tez ze ja boje sie tych terapii. Moze gdyby to bylo tak ze ktos przyjdzie do mnie pogada "zajzy do srodka" to byloby dla mnie rozwiazanie.
wrona_j ja niestety tez nie chodze do kosciola. Boje sie sama isc. A tym bardziej z Zuzia. Kiedys jeszcze stalam przed wejsciem ale teraz juz to nie wchodzi w gre. DO hipermarketu tez nie chodze chociaz mam 10 min sparcerkiem. Jezdzimy samochodem.
Ja co pradwa pracuje ale.... w bloku obok. Nie wyobrazam sobie jezdzic do pracy na drugi koniec miasta, zatloczonym autobusem z tymi wszystkimi ludzmi.
Nie wyobrazacie sobie jak bardzo chcialabym byc zdrowa, chociaz moc wyjsc z domu z Zuzia gdzies dalej. Isc do parku wodnego, pojechac na rynek, na jakas wystawe. Nieraz jedziemy gdzies i wygladam przez szybe i mysle jak ja bym chciala tak sama pojechac gdzies z Zuzia.

Gaby, nie masz koleżanki / sąsiadki/ cioci.. kogokolwiek, kto by Ci mógł potowarzyszyc w wyprawie do terapeuty?
Wydaje mi się, że bez pomocy sobie nie poradzisz
Nie bój się, terapia nie gryzie
Wiem, bo sama chodzę od lat. I dzięki niej funkcjonuję w miarę normalnie.
Najwazniejsza sprawa to znalezienie dobrego terapeuty.

[chaton]

Mam koleżankę, która wpadła w nerwicę. Ona ma beznadziejnego męża, pobrali się sześć lat temu, mają dwoje dzieci. Pół roku temu ona zdała sobie sprawę, że na męża nie może liczyć, że nie będzie on dla niej nigdy oparciem, że jej małżeństwo zbudowane jest na bardzo kruchej podstawie, zorientowała się w końcu również, że mąż ciągle ją okłamuje. I wpadła w nerwicę. I co teraz? Niby zdaje sobie doskonale sprawę z przyczyn swojej choroby, ale co powinna w tej sytuacji zrobić, żeby wyzdrowieć? Opuścić go? Odejść z dwójką dzieci, bez pieniędzy, bez mieszkania, bez pracy? Zostać? Z człowiekiem, który jest przyczyną jej choroby?

Na terapię chodzi, ale dopiero od niedawna i efektów nie widać. Poza tym u nas trudno o dobrego terapeutę.

Wszedzie trudno. Ona musi wybrac terapeute, ktory jej odpowiada. Musi sie z nim czuc swobodnie. Bo on za nia nic nie zrobi, bedzie jedynie rodzajem lustra, w ktorym ona zobaczy siebie i swoje zycie bardziej obiektywnie, co pozwoli jej je zmienic. A poniewaz zycie jest dlugie i skomplikowane, to potrzeba na to czasu.
Mysle, ze ona nie jest w stanie w tym momencie opuscic meza. Musi nabrac do tego sily, terapia moze jej w tym pomoc. Na razie mam wrazenie, ze ona nie ma swiadomosci, ze moze sobie bez niego poradzic. Ale moze to projekcja: ja tak mialam i terapia mi pomogla w decyzji rozwodu.

[Honey*]

gemma no niby jezdzi ze mna. Ale to np sprawy "nasze". Z naszym dzieckiem do lekarza czy zalatwic jej paszport (no tu akurat musielismy byc razem) zakupy to w sumie tez nasza wspolna sprawa. Jak trzeba bylo pojechal ze mna do psychiatry. Ale nie wiem czy np czekalby godzine na mnie. Ja musze miec swiadomosc ze on jest obok czy ktokolwiek inny kto pomoze a nie wysmieje ze wbilam sobie cos do glowy.
Co do kolezanek cioc itp. niestety nie mam. Wiekoszosc kolezanek jest daleko a te tutaj maja swoje zycie mezow dzieci. Nie mam serdecznej przyjaciolki niestety.

[chaton]

Gaby: to moze jakas e-terapia? Zakladalam kiedys watek o internetowym gabinecie psychologicznym, jek chcesz, to odszukam? To moglby byc pierwszy krok, a potem juz moze maoglabys sama dojechac?

[marghe.]

gemma no niby jezdzi ze mna. Ale to np sprawy "nasze". Z naszym dzieckiem do lekarza czy zalatwic jej paszport (no tu akurat musielismy byc razem) zakupy to w sumie tez nasza wspolna sprawa. Jak trzeba bylo pojechal ze mna do psychiatry. Ale nie wiem czy np czekalby godzine na mnie. Ja musze miec swiadomosc ze on jest obok czy ktokolwiek inny kto pomoze a nie wysmieje ze wbilam sobie cos do glowy.
Co do kolezanek cioc itp. niestety nie mam. Wiekoszosc kolezanek jest daleko a te tutaj maja swoje zycie mezow dzieci. Nie mam serdecznej przyjaciolki niestety.

ale wizyta u specjalisty to też "Wasza" sprawa
Od Twojego samopoczucia zależy mnówsto spraw.
Szczęsliwa mama = szczęsliwe dziecko.. to tylko jeden przykład
Jak boli ząb to idzisz do dentysty jak boli.. dusza to do psychologa. Porozmawiaj z mężem

[Beciak1]

Gaby: to moze jakas e-terapia? Zakladalam kiedys watek o internetowym gabinecie psychologicznym, jek chcesz, to odszukam? To moglby byc pierwszy krok, a potem juz moze maoglabys sama dojechac?

Ja osobiście uważam, że e-terapia to zły pomysł, gdyż częścią terapii przy tego typu zaburzeniach jest właśnie cykliczne wyjście z domu i udanie się do terapeuty.

[wrona_j]

gemma no niby jezdzi ze mna. Ale to np sprawy "nasze". Z naszym dzieckiem do lekarza czy zalatwic jej paszport (no tu akurat musielismy byc razem) zakupy to w sumie tez nasza wspolna sprawa. Jak trzeba bylo pojechal ze mna do psychiatry. Ale nie wiem czy np czekalby godzine na mnie. Ja musze miec swiadomosc ze on jest obok czy ktokolwiek inny kto pomoze a nie wysmieje ze wbilam sobie cos do glowy.
Co do kolezanek cioc itp. niestety nie mam. Wiekoszosc kolezanek jest daleko a te tutaj maja swoje zycie mezow dzieci. Nie mam serdecznej przyjaciolki niestety.

Twoje zdrowie jest też waszą sprawą i jeśli Twój stan psychiczny się poprawi to to i Twój mąż będzie miał więcej czasu dla siebie i mniej obowiązków. pomyśl o tym i spróbuj działać. choćby małymi kroczkami ale do przodu.

[Gosia z edziecka]

Nie jesteś Twoją koleżanką. Ona jest osobnym człowiekiem. Nie możesz za nia odbyc terapii.
Mój psychiatra twierdzi, że niektórzy ludzie maja takie (urodzeniowe) cechy,, które utrudniaja terapię. a niekltóry takie cechy, że im ułatwiaja. A terapia nie jest rzeczą łatwa i przyjemna.

[Gosia z edziecka]

Czytałam kiedys książke o depresji i myslach smaobójczych. tam radzili, żeby właśnie nie bac się rozmawiać o tym, co czuje ta osoba. nie namawiać i nie przekonywac o tym, że życiw sie ułoży, nie przekonywać do uroków życia. Bardziej rozmaiwac o praktycznej stronie (pamietam, że rozmawiałam o kosztach pogrzebu i jakichś takich). Nie pamietam już co to za książka była. Ale możesz poszukać w jakiejs bibliotece?? ja miałam własnie z biblioteki. Trudno cokolwiek napisać, jak się nie zna osoby. Trzeba tak jakos szukać po omacku . Ale rozumiem Cie dobrze, bo sama przchodze droge szukania po omacku słow, które dobrze jest powiedzieć...
W sumie jakąś wskazówką jest powód z jakiego ktoś sobie chce odebrać życie.
Ech... że też takei rzeczy się zdarzają