Drukowana wersja tematu

Napisany przez: Zwierzo. wto, 28 cze 2005 - 08:56

Zastanawia mnie jak wiele emocji pokazujecie przy dzieciach? I ile wg was jest dopuszczalne. Płaczecie przy nich? Uczestniczycie w awanturach? Jaka awantura jest 'lepsza': wrzeszczana z rzucaniem sprzętami czy szeptana?

Tak mi przyszło do głowy kiedy przeczytałam u którejś z was, że przy dziecku płakać nie można. Dokładnie to samo mówi moja mama. A ja płaczę. I zastanawiam się czemu nie można. Przecież smutek to takie uczucie jak inne. Czemu kryć przed dzieckiem jego obecność i cyborga zgrywać?

Z

Napisany przez: Maciejka wto, 28 cze 2005 - 09:11

Zwierzo. ukrywam emocje, które są związane z moim dzieckiem. Tzn. kiedy boję się wizyty z dzieckiem u lekarza, to tego nie okazę, będe grac bohatera i juz. Jak Maciek jechał do babci, to wyłam dopiero jak drzwi za nimi sie zamknęły etc.
Ale kiedy się wściekam, albo jestem bardzo smutna to wyraźnie komunikuje, że mama ma kłopoty w pracy, ktos mi zrobił przykrość, miałam cięzki dzień, denerwuje mnie taka czy inna sytuacja. Czasem płaczę przy dziecku, jeśli akurat tak wyjdzie. I jestem przekonana, ze pokazywanie emocji pozwala dziecku nauczyć się tego, ze emocje sa naturalne. Że można/trzeba je okazywac. Ale trzeba dziecku te emocje tlumaczyć. Nie wyć i nie mówić "nic się nie stało, nic mi nie jest". Bo przeciez jest, przecież dziecko to widzi. Okazując emocje chyba stajemy się bliżsi dziecku i jednoczesnie nie spadamy z piedestalu, na którym nas dzieci umieszczają. Tak to czuję.

Napisany przez: Pysio wto, 28 cze 2005 - 10:40

Zwierzo ja też płaczę przy Kubie, rzadko ale zdarza mi się, on się wtedy boi, nie wie o co chodzi, przychodzi do mnie i się przytula. I jest mi wtedy smutno, bo w tej jego małej główce jeszcze się nie mieści rozpacz osoby dorosłej. Tłumaczę mu, że mamie jest smutno, ale mam wrażenie, że on i tak nie wie o co chodzi. Poprostu jest chyba jeszcze za mały...

Natomiast jeśli chodzi o awantury to staram się ich unikać w obecności dziecka, niestety kilka go nie ominęło. I to jest okropne, jak widzę jak on się boi, jak stoi na środku i nie wie co robić, jak kuli się w sobie...

Myślę, że okazywanie emocji powinno być dostosowane do wieku, powinno być dawkowane, ale wiem jak trudno to zrealizować w prawdziwym życiu. Ja niestety należę do tych osób, które nie zawsze umieją nad sobą zapanować. I niestety to ja często funduję mojemu synkowi negatywne emocje...

Napisany przez: marg. wto, 28 cze 2005 - 14:15

Staram sie panowac nad strachem, nad lękami.. nie pokazaywac jak bardzo sie boję.

ale smutek, złosc, radośc to normalne uczucia i pokazuję je nagminnie

a miedzy awanturą szeptaną a rzucaniem sprzętem jest "normalna" kłotnia, podniesionym głosem, bez wyzwisk. Zdarza sie nam dyskutowac przy Gabie, chcę, zeby wiedziała, ze taka kłotnia to nie koniec świata.


ps. Gdybym ukrywała przed Nią nasze kłotnie to mogłaby przezyć szok gdyby podłuchała . Skrót myslowy ,a le rozumiesz o co mi chodzi ?

Napisany przez: ulla wto, 28 cze 2005 - 14:30

Ja mam dylemat z tym związany.
Ostatnio nie bardzo mogę sobie pozwolić na smutek przy dziecku (tak czuję). Zaraz przylatuje, "mamusia jesteś smutna?", "mamusiu usmiechnij się do mnie" (sama się szczerzy w takiej chwili). Jak nie pomaga, to się zaczyna "mamusia, a nie będziesz płakać?", "mamusia przynieść ci chusteczkę?", "mamusia, ale ja jestem grzeczna?", "mamusia ale kochasz mnie/Weronikę?", "mamusia źle się czujesz?", "boli cie brzuszek?", "mamusia nie płacz...ja cie przytule, ja cie kocham" itp.

Aż głupio się czuję, bo ta jej troska sprawia mi przyjemność, ale nastroju i samopoczucia w chwilę jednak nie zmienia.

Rzadko się przy niej kłócimy, przy czym nie zdarzają się ani wyzwiska ani podniesiony głos, natomiast napięcie w powietrzu wisi i płacze (moje) się trafiają. Staramy się, żeby dziecku tego oszczędzić, ale nie zawsze się udaje. Ona jest wtedy taka strasznie zdezorientowana...bo nie wie o co chodzi i kogo pocieszać, kogo przytulać...potrafi popłakać się dla "towarzystwa "

Napisany przez: marg. wto, 28 cze 2005 - 14:37

Ulla, ja Gabie w takich wypadkach mówię, ze mi zaraz przejdzie, że jak sobie popłaczę to minie..
że nic złego sie nie stało, tylko mam kiepski humor itp
Pomaga.

Napisany przez: addera wto, 28 cze 2005 - 14:38

Moje emocje ciężko schować i powstrzymać Jestem zła to krzyczę Jestem smutna to płaczę często płaczę z wściekłości i niemocy
Tłumacze jednak dzieciom, że to nie z ich powodu płaczę, że zaraz mi przejdzie ... Może to źle, ale nie umiem ineczej

A z kłótniami to u mnie jest jak u marghe, nie ma awantur z rzucaniem sprzeatami , z wzajemnym wyzywaniem się, ale nie ma też szeptania. Jest podniesiony głos, jest rozmowa i staram się, żeby ta rozmowa zakończyła się ugodą , żeby dzieci widziały, że nieporozumienia się zdarzają, ale jak napisała marghe "to nie koniec świata".

Napisany przez: Zwierzo. wto, 28 cze 2005 - 14:39

Wygląda na to, że się niezbyt sprecyzowałam. Fakt, tak jak u Maciejki - staram się zgrywać bohaterkę kiedy idziemy na pobieranie krwi albo badanie dna oka. Tłumaczę tylko dokładnie co się będzie działo i co będzie nieprzyjemne.

Awantury - tu mogę się tylko wstydzić. Krzyków nie ma wiele ale jest paskudne wsadzanie szpili. Nie wiem na ile Dzidziawa jest świadom. Staram się jak mogę nie podnosić przy nim głosu. Czasem drę się na niego ale to inna para kaloszy. Potem tłumaczę, że bardzo się zdenerwowałam. Myślę, że trochę z tego rozumie.

Płaczu nie potrafię powstrzymać. Zwłaszcza teraz.

Z

Napisany przez: ulla wto, 28 cze 2005 - 14:43

Napisany przez: ilona wto, 28 cze 2005 - 14:48

Ja tez uwazam,ze lepiej przekazac prawde w odpowiedni sposob niz ukrywac ja dla watpliwego dobra dziecka.Nie ukrywam emocji takich jak placz,zlosc,radosc czy zly nastroj oczywiscie tlumacze im w czym rzecz.Z klotniami to tak,ze miedzy mna i mezem ich po prostu niema .Jezeli wynika dyskusja to miedzy mna albo mezem a tesciowa i o ile my staramy sie mowic normalnie o tyle ona wrzeszczy bez opamietania.Dzieci juz maja wytlumaczone ,ze czasem sie nie zgadzamy i babcia po prostu ma taki glos (rzeczywiscie bardzo glosno mowi i bez zaczepek ).
Jesli chodzi o emocje zwiazane z dziecmi to tak jak u Was -staram sie je tlumic w sobie i tlumaczyc dokladnie co nas czeka u lekarza.

Napisany przez: lina m. wto, 28 cze 2005 - 15:56

wątek bardzo trafiony jak dla mnie bo ten temat mnie męczy od dłuższego czasu. Michał jest jeszcze zbyt mały żeby dobrze wyczuwać nasze nastroje, oczywiście po swojemu je odbiera i przetwarza ale jest jeszcze za wcześnie na precyzowanie odczuć.

Pamiętam równiez moja mamę - nie raz borykali się z różnymi problemami, w tym finansowymi. Wiele z nich zrozumiałam dopiero jako dorosła osoba, mama NIGDY nie dała mi odczuć,że coś ją martwi, ze coś jest nie tak, a przecież musiała sie martwić nie raz. Pewnie jakoś to wyczuwałam ale nigdy a tyle mocno,żeby pamiętać. W związku w powyższym postanowiłąm,że mojego dziecka nie będa dotykac sprawy "dorosłe" - moje zmartwienia, kłopoty, płacze ale teraz sobie myślę dlaczego nie ? Zwierzo ma rację. Po co udawać. Przecież dziecko w ten sposób uczy się empatii, współczucia, uczy się rozmawiać o emocjach. Byle w rozsądnych dawkach,żeby nei czuło się przerażone. Wydaje mi się,ze otwrte mówienie że mama płącze bo ktoś, coś jej zrobiło przykrość przynosi wiele korzyści a bagatelizowanie "nic się nie stało, zaraz przejdzie, nie zwracaj na to uwagi " może spowodować,że dziecko się uczy ignorowania cudzych smutków. Jesli dziecko przutyla i mówi "mamo, nie płacz, usmiechnij się" czy to nie cudowne, nasze dziecko jest małą, wrażliwą na cudze bóle istotą, któa chce pomóc, pocieszyć jak może.

To tyle z teorii, chętnie tu wróce jak Miszka podróśnie.

Napisany przez: kasiarybka wto, 28 cze 2005 - 17:34

Płaczę przy dzieciakach, kłócimy sie przy dzieciakach ( bez rzucania talerzami ).
Tak jak Lina napisała wyżej, dzieci uczą się wspołczucia, uczą się radzenia sobie z emocjami...przecież One nas naśladuja na każdyym kroku.
Dominik już wie, że łzy to nic złego, że czasami łzy przynoszą ulgę itd.
Nie umiałabym nie okazywac uczuć.

Napisany przez: Zwierzo. śro, 29 cze 2005 - 07:45

No, dobra a jak na tle ukazywania uczuć, empatii i takich tam wygląda mit, że chłopaki nie płaczą. Jeszcze nie tak dawno ktoś zwrócił w ten sposób uwagę mojemu synkowi. Nie boicie się, że wasze męskie potomstwo w przyszłości zapracuje sobie (z Waszą pomocą) na etykietkę mięczaka?

Ja się trochę boję. Ale i tak robię swoje bo inaczej nie potrafię.

Z

Napisany przez: Ida.dorota śro, 29 cze 2005 - 08:55

Wiesz Zwierzo, ja myślę, że jednak czasy się trochę zmieniają i wiedza na temat ludzkich emocji jest chyba trochę większa niż jeszcze niedawno. Dlatego mam nadzieję, że Tomek nie będzie uznawany za mięczaka, albo przynajmniej nie będzie tak w środowisku, na którego opinii będzie mu zależało, bo wiadomo, że wszystkich zadowolić nie można. A jeśli mit przetrwa, nasi synowie nauczą się najwyżej z czasem, że w pewnych sytuacjach emocji okazywać nie należy, bo nie zostanie to zrozumiane, ale umiejętność współodczuwania i okazywania uczuć pozostanie im na całe życie, a to najważniejsze.

Napisany przez: Maciejka śro, 29 cze 2005 - 10:35

A ja nie lubię określenia "chłopaki nie placzą", "prawdziwy facet nie płacze". Od tego pół kroku do "prawdziwy facet nie okazuje uczuć". I zrobię wszystko żeby mój syn (synowie, bo drugi chyba tez będzie chłopak!) potrafili posługiwac się emocjami. Tego własnie musimy nauczyć nasze dzieci. Czasem trzeba te omocje okazać, czasem trzeba je trzymac na wodzy. Tak to widzę. Trudno jest nauczyć tego dzieci, kiedy samamemu do końca nie jest emocjonalnie poukladanym. Na pewno będą sfery w których reaguję bardziej emocjonalnie, bo są one dla mnie najważniejsze na świecie. A dla mojego dziecka moje zaangażowanie będzie kompletnie niejasne. Podobnie jest z jego emocjami. Niektóre z nich z mojej perspektywy są smieszne, bezsensowne etc. Ale pozwalam mu na ich wyrażanie. Próbuję je zrozumieć. Czasem pomagam je nazwać. Emocje nie są niczym złym moim zdaniem. Złe jest ich tłamszenie. Nie wiem czy gadam mądrze czy głupio, ale tak czuję.

Napisany przez: milly śro, 29 cze 2005 - 10:49

dobrze gadasz:) Mam takiego starego emocjonalnego twardziela. I nie wiem jak dotrzeć. Ja z kolei przeładowana emocjami, wrażliwiec do entej. No i bądź tu mądra i wychowuj. Absolutnie nie chciałabym, żeby Jaś odziedziczył po tatusiu postawę lodowej góry, ale wiem że wrażliwy wulkan też nie jest ok. Tylko jak wypośrodkować?

Napisany przez: Maciejka śro, 29 cze 2005 - 10:54

Milly, łagodzić i nasycać emocjami to co tatuś mrozi. Będzie złoty środek.

Napisany przez: cydorka śro, 29 cze 2005 - 14:07

Staram sie panowac nad strachem, nad lękami.. nie pokazaywac jak bardzo sie boję.

ale smutek, złosc, radośc to normalne uczucia i pokazuję  je nagminnie  :wink:

a miedzy awanturą szeptaną a rzucaniem sprzętem jest "normalna" kłotnia, podniesionym głosem, bez wyzwisk. Zdarza sie nam dyskutowac przy Gabie, chcę, zeby wiedziała, ze taka kłotnia to nie koniec świata.


ps. Gdybym ukrywała przed Nią nasze kłotnie to mogłaby przezyć szok gdyby podłuchała  :wink: . SkrĂłt myslowy ,a le rozumiesz o co mi chodzi ?

Napisany przez: shibaa pią, 22 lip 2005 - 18:01

Myślę że nie wolno chronić dzieci przed emocjami - nawet tymi złymi - w książce "Dobra miłość" napisano ze rodzice powinni kłócić się przy dziecku bo kłótnia to również jedna z elacji międzyludzkich - ale również przy dziecku powinni się pogodzić.

Dziecko widząc nasze emocje uczy się je poznawać i nazywać i łatwiej poradzi sobie ze swoimi emocjami. I nie będzie przerażone swoim smutkiem czy złością bo będzie wiedziało że to zupełnie normalne.

Napisany przez: dyziak sob, 23 lip 2005 - 14:28

Ja jestem absolutnym wulkanem, zarowno w strone radosci, jak i zlosci. No, wiec potrafie wrzasnac, ze az echo niesie. Nadia ostatnio reaguje na to placzem (jak to na nia). I wtedy mi strasznie przykro i zle, ze nie umialam sie powstrzymac. Szybciutko ja przytulam i przepraszam, tlumaczac, ze mama sie zdenerwowala. Nie wiem, czy to wlasciwe
Czasem, jak mi bardzo zle, to mowie, ze mama jest smutna. Nie staram sie tlumaczyc dlaczego, bo chyba za mala, a poza tym mam wrazenie, ze moze mnie i lzej by bylo, ale ja bym obarczyla swoim problemem. Jak sie ciesze, jest mi dobrze, to tez staram sie jej wytlumaczyc dlaczego i tu juz mowie konkrety.
Natomiast ostatnio nagminnie sie przy niej klocimy , niestety i wyzwiska sie zdarzaja Jakos ni edaje po sobie poznac, by ja to cokolwiek obchodzilo. Moze sie przyzwyczaila A tak na powaznie - pewnie gdzies to w niej zapada i dobre to na pewno nie jest. Zwlaszcza, ze u nas po danej klotni (zwykle wieczornej) do pojednania nie dochodzi wczesniej jak rano
I co ja mam z tym poczac? Ktos doradzi. A zaznacze, ze cholerykiem strasznym jestem