Drukowana wersja tematu

Napisany przez: grubassek:) nie, 05 kwi 2009 - 20:45

jak w temacie prosze o porady. czytam tez opinie mam ktore maja jedno dziecko ale naparwde ciezko przy dwojce brzdąców zrealizowac pewne sugestie....

Napisany przez: grubassek:) nie, 05 kwi 2009 - 20:47

moje maluchy maja 8 miseicy i nie potrafia zasnac w lozcezkach. edyne lekarstwo to wĂłzek- neistety jest w nim bardzomalo miejsca i musze ich jakos nauczyc "normalnego"zasypiania. do tej pory nie udalo mi sie tego zrobic i zawsze konczy sie to przerazliwym placzem, wrecz krzykiem:((((
w nocy tez potrafia sie budzic 3, 4 razy i nie zasna dopoki nie dostana mleka, probowalam dawac wode, jakies soczki ale neistetty zero efektow:(

Napisany przez: netty5 nie, 05 kwi 2009 - 23:20

Nie wiem czy ci pomoge.Ja rozwiazalam to tak ze biore Majke do jednego pokoju a mama Kube do drugiego. Jak Kuba usnie to go przenosze do lozeczka .Jak rano budzi sie kolo 6 na mleczko to go zanosze do mamy ,wypija i spia juz razem do rana .A Majka przychodzi sobie rano do mnie.

Napisany przez: Gremi pon, 06 kwi 2009 - 07:40

obawiam sie ze bez placzu to sie nie obejdzie. Jak dla mnie to najwazniejsza jest konsekwencja. Jesli podejmujesz decyzje o tym ze dzieci spia same to musisz sie tego trzymac i nie zmieniac zdania. Sprobuj moze odkladac do lozeczka i jak placze to np. poglaskac po glowce. Usiadz obok lozeczka i niech dziecko wie ze jestes obok. Po kilku nocach powinno sie przyzwyczaic.

Napisany przez: Beciak1 pon, 06 kwi 2009 - 10:19

Będą płakać, jednak chyba warto przetrwać te kilka nocy. Im dłużej będziesz odwlekać tym trudniej będzie dziecko do łóżeczka przyzwyczaić. Przestawiałam tak Wojtka na spanie w swoim łóżko a nie z nami. Były trzy noce wycia, a potem już jakoś poszło. PO tygodniu było już w porządku. Najważniejsze by się nie poddać. Ja kładę do łóżeczka (śpią jeszcze w jednym), zapalam lampkę, puszczam kołysanki i siadam przy łóżeczko ale bez kontaktu wzrokowego i dotyku. Tylko by mnie widziały i czuły się bezpiecznie. Przy całym tym rytuale tak do 20 minut zasypiają.
Co do drugiego pytania może podawaj treściwsze jedzenie przed spaniem, a jeżeli płaczą nie z głodu tylko z przyzwyczajenia to spróbuj zastąpić mleko wodą lub stopniowo je rozcieńczać ( tak by tylko dzieci czuły smak mleka). U mnie skutkowano pomoczenie smoczków w syropie Calcium. Dziewczyny zaciągały smoki i zasypiały ponownie.

Napisany przez: grubassek:) pon, 06 kwi 2009 - 12:11

dzeki dziewczyny
beciak moi chlopcy nie uzywaja smoczkow...
ale macie racje- musze zaczac dzialac konsekwentnie i przetrwac te kilka dni- mam nadzieje ze kilka:)

Napisany przez: Beciak1 pon, 06 kwi 2009 - 17:13

Trzymam kciuki &&&
Zdawaj relacje z postępów

Napisany przez: dziunia2000 wto, 07 kwi 2009 - 09:52

U nas w dzien tez jest problem mala zasypia w lozeczku ale musi czuc moja reke na sobie a malego musze bujac w foteliku takze jednego trzymam reka w lozeczku a drugiego bujam noga:))) na noc nauczylam ich samych zasypiac poczekam az zjedza mleko gasze telewizor swiatla i wychodze z pokoju na poczatku byly straszne krzyki trwalo to okolo 2 tygodni a teraz jak wyjde z pokoju to moze jeszcze z 10 minut pomarudza i ida spac takze postepy sa.Co do jedzenia w nocy to jak zasypiaja mi kolo 19:30 to budza sie kolo 5 rano.

Napisany przez: grubassek:) czw, 09 kwi 2009 - 19:22

no to ladnie dziunia. a u mnie dwie noce chlopcy przespali calutkie - obudzili sie o 7.30 rano, ale ich pochwalilam i dzisiaj bylo juz po staremu- budzili sie co kilka godzin:(((
jesli chodzi o zasypianie to kacper ostatnio byl taki zmeczony ze4 zasypial przy mnie na lozku- to juz i tak postep bo w wozku bujac nie musze, a jesli chodzi o igorka to tez jest tak wykopnczony dniem zezasypial z butelka kaszki w buzce:)))
zobaczymy jak bedzie dzisiaj. chce ich jakos stopniowo uczyc zasypiania w lozeczkach- zobaczymy czy to wyjdzie...
bede zdawac relacje:)

Napisany przez: Beciak1 śro, 15 kwi 2009 - 22:19

Grubassku i jak postępy w usypianiu i przesypianiu całej nocy?

Napisany przez: grubassek:) czw, 16 kwi 2009 - 15:12

Beciak wiesz co ostatnio chlopcy są calymi dniami na dworzu i po takim intensywnym dniu zasypiaja na rekach przy karmieniu... i o dziwo udalo im sie nawet kilka nocek przespac:))) czasem budza sie raz w nocy ale jestem w szoku:)ni chce ich przechwalic ale oby tak dalej:)

Napisany przez: Beciak1 czw, 16 kwi 2009 - 17:50

No to pierwsze koty za ploty

Napisany przez: grubassek:) czw, 16 kwi 2009 - 21:07

mam nadzieje ze teraz w nocy bedzie juz tylko lepiej-ale nie chce zapeszyc:)

Napisany przez: mama4 pon, 20 kwi 2009 - 15:50

grubassku bedzie lepiej - ani sie obejrzysz, a bedziesz miala problem z porannym wstawaniem i zdazeniem na czas do przedszkola/szkoly; no wiem, co mowie

Napisany przez: grubassek:) śro, 22 kwi 2009 - 11:50

mama4 na pewno masz racje:) z reszta chlopaki robia postepy- bo udaje im sie przesypiac nocki:)a tak wogole to najchetniej zatrzymalabym czas w miejscu, bo wydaje mi sie ze ostatnio wszystko przyspieszylo...

Napisany przez: aga.w7 pią, 24 kwi 2009 - 19:56

Cześć dziewczyny dawno mnie u Was nie było ale trochę po rodzinie pojeździłam żeby z ludźmi pobyć U moich chłopaków nie było tego problemu od początku zasypiali sami w łóżeczku. Na początku spali razem ale po dwóch miesiącach spali już osobno bo się nie mieścili.
Ale trzymam kciuki za wszystkie które walczą aby dzieci spały same w łóżeczku&&&&

Napisany przez: Beciak1 pią, 24 kwi 2009 - 22:43

Moje dziewczyny śpią nadal w jednym łóżeczku choć mają 7 miesięcy, mieszczą się póki co spokojnie. Chętnie bym je rozdzieliła, ale nie bardzo mam gdzie postawić drugie łóżeczko.

Napisany przez: aga.w7 nie, 26 kwi 2009 - 15:47

Beciak moi chłopcy też się mieścili w sensie razem ale niestety jeden lał drugiego i dlatego ich rozdzieliłam

Napisany przez: Gundi czw, 22 wrz 2011 - 11:10

Ja ci opowiem jak było z nami:)
małe nauczyłam szybko zasypiać w łóżeczku.
Kładłam je do łóżeczka i mówiła jak do dorosłego że teraz ma iść spać a mama idzie obiadek ugotować. Wiem że maluszek nie do końca wszystko rozumie. I tak przez pierwsze 3-4 dni miałam wrzaski i płacze itd ale nie możesz być miękka
wiem że serce boli i przełamujesz się i nosisz itd.
ale ja nie robiła brałam dopiero wtedy jak już się zaczynało zanosić uspokoiło się i z powrotem.
Na pewno pierwszych kilka dni będzie katuszy dla serca i duszy
ale ile później rozkoszy....
małe później same leżały bawiły się karuzelą itd ale i same zasypiały w łóżeczkach. nie było opcji wózek w pokoju bo bliźniaki są w zasadzie duże wózki a ja miałam zawsze jeden obok drugiego:0

metoda sprawdzona i zadziała
a i pamiętaj że małe dziecko zawsze sobie wybierze ofiarę która podda się jego woli: będzie go nosić pieścić kołysać itd

Napisany przez: Ika sob, 08 paĹş 2011 - 11:42

Tia... zimny wychĂłw.
Jasne, że dziecko w końcu przestanie płakać - bo się połapie, że nie może liczyć na matkę.

Nie mogę spokojnie czytać takich rzeczy.

Napisany przez: Leni sob, 08 paĹş 2011 - 16:52

ja tez

pamietam jak bedac na koncowce pierwszej ciazy kolezanka z pracy, matka dwojki, przekonywala mnie bym sie nie dala , bo niemowleta juz od urodzenia ! manipuluja

Napisany przez: Ika sob, 08 paĹş 2011 - 21:20

Machiavelli w pampersie...

Napisany przez: Gruszka nie, 09 paĹş 2011 - 20:19

Jako nadworny piewca zimnego wychowu proszę aby nie mylić go z glupim uporem na zasadzie "nie będziesz mi wy*****ku dyktowal co i jak". Emil od bardzo wcześnie usypial sam, ale nigdy nie zostawialam jej samej żeby się wyryczala.

Napisany przez: Ika nie, 09 paĹş 2011 - 21:31

Gruszka, Ty sama chyba mylisz skoro przypisujesz sobie miano "piewcy zimnego wychowu"

Napisany przez: Anorektyczna Laska nie, 09 paĹş 2011 - 22:23

Ja tez nie rozumiem takich metod. Maluszek to maluszek, potrzebuje bliskosci, jak inaczej ma powiedziec nie ryczac?
W Niemczech to w ogole wiekszosc mam tak dzieci wychowuje, czesto od razu po wyjsciu ze szpitala, noworodki laduja w swoich pieknych nowych wymuskanych pokoikach

Moi niemieccy znajomi (wiekszosc) a takze pediatra uwaza, ze robie szkode melej spiac z nia.

Napisany przez: Ika nie, 09 paĹş 2011 - 22:56

Dokładnie.
Rodzicielstwo bliskości zamiast zimnego chowu.

Napisany przez: Gruszka pon, 10 paĹş 2011 - 09:34

Pewnie każdy ma ciut inną definicję - dla mnie to taki wychów bardziej organizacyjno-przejmujący że nie biegałam co 5 minut zobaczyć, czy dzieciak oddycha, że nie wyparzałam dość wcześnie butelek, że nie ubieralam w tysiąc warstw i że nie dezynfekowałam podłóg domestosem i takie tam bardziej w tą stronę. Jesli tak - to się zgadzam. Nie ma to się natomiast nijak do bliskosci, przytulania czy rozumienia, o co dzieciowi chodzi (mam nadzieję).

Ale spania z dzieckiem mimo wszystko nie pochwalam

Napisany przez: Ika pon, 10 paĹş 2011 - 14:51

Gruszka, ale co wspólnego ma wyparzany smoczek czy stopień czystości podłogi z "zimnym wychowem", na litość boską??
Ten termin dotyczy strony emocjonalnej, a nie materialnej.

Napisany przez: Anorektyczna Laska pon, 10 paĹş 2011 - 15:15

Gruszka ale chyba mylisz pojecia Ja tez mie wyparzalam, nie prasowalam ubranek, ba! nawet nie pralam w proszku niemowlecym.
Do dziecka zwracam sie per wiesko (od wiesniary ) a moje dziecko mimo to wie, ze kocham je nad zycie. Jest ciagle calowane, przytulane i miziane...
Ha, a mozesz rozwinac, dlaczego nie pochwalasz spania z dzieckiem?
Bo ja np nic nie mam do dzieci spiacych od razu w swoich lozeczkach, o ile nie jest to okupione placzem i spazmami, a mama dziecka nie wezmie : bo niech sie kurna nauczy spac samo.

A w druga strone, czy spanie z maluchem szkodzi? jesli tak to komu?

Napisany przez: Ika pon, 10 paĹş 2011 - 15:53

O to samo miałam zapytać - co złego jest w spaniu z dzieckiem? Przy założeniu, że obu stronom to pasuje, że nikt się nie poświęca i życie małżeńskie na tym nie cierpi
Ja też bym wolała, żeby dzieci spały w swoich łóżkach, ale Oskar długo miał potrzebę spania ze mną - a ja miałam potrzebę mieć go blisko. Ale byliśmy sami, może to stąd, nie wiem. Nutka z nami nie śpi całą noc, bo kiedy śpi z nami, ja się nie ruszam, w sensie nie zmieniam pozycji, dopasowuję pozycję do niej, żeby jej było wygodnie - a kręgosłup mam już w kiepskim stanie, więc mi to nie służy. Dlatego Nutka śpi w swoim łóżeczku większość nocy - ale kiedy się obudzi i zapłacze i chce do nas, bierzemy ją. Ona się przytula do mnie i natychmiast zasypia. Ale koniecznie do mnie, tata nie wystarcza. Widać ma taką akurat potrzebę i dlaczego miałabym jej tego odmawiać? W imię czego?

Napisany przez: Anorektyczna Laska pon, 10 paĹş 2011 - 16:12

Bo wiesz Ika, ja kiedys uslyszalam, ze spanie z dzieckiem powoduje, ze bedzie mialo problemy z zyciem seksualnym

Nie wiem jakim cudem, no ale zarzut uslyszalam.

Gruszko, Milena spala z nami do 5 roku zycia, potem po przeprowadzce dostala swoj pokoj i w jedna noc przesawila sie na spanie samej.
Ja uwielbialam z nia spac i jak eksa w domu nie bylo naturalne bylo dla mnie, ze Milena wedruje do mnie na noc.
Z Mela od jej urodzenia bylam sama i z premedytacja wzialam ja do swojego lozka, bo chcialam. Bo karmilam, bo Mela byla dzieckiem ryczacym, a przede wszystkim bo bylo mi to potrzebne.
Mela nadal spi ze mna, ja to uwiebiam, ona tez. Kocham moment jak "odlatuje" wtulona we mnie. I ryczec mi sie chce na mysl, ze kiedys wyemigruje do swojego wlasnego lozeczka. Pisze kiedys, bo nie wiem kiedy to nastapi, zdecyduje sama.

Kto cierpi na tym, ze spi sie z dzieckiem? Nie pisz tylko prosze o higienie np. bo i takie kontra argumenty slyszalam. Spanie z 40 latkiem jest wysoce bardziej niehigieniczne, niz ze slodkim, pachnacym maluchem.

Napisany przez: Gundi pon, 10 paĹş 2011 - 20:12

nie wiem co to jest zimny wychów. pomimo że małe nauczyłam zasypiać same jako maluszki.
to nie jest przejawem zimnego chowu. tak pozwoliłam im popłakać przez kilka wieczorów po 15 minut i nic im nie było same zasypiały. ale czy to miało wpływ zaspokojenie emocjonalne na pewno nie. bo jak miały kolki to były często noszone. jak w nocy płakało bo się obudziło też byliśmy przy nich.
teraz małe potrafią wstać o 5-6 w nocy przyjść do naszego wyrka i śpi z nami no z wyjątkiem ja dwie przybywają to po zaśnięciu wynosimy z powrotem do ich pokoiku.
czy nie miały wystarczająco miłości , przytulania nie wydaje mi się. wiedzą że są naszymi skarbami.
zresztą ja nie mogłam sobie pozwolić na spanie z 2 maluszków.

i jest jeszcze jeden aspekt ja wyszłam za mąż i mam męża od tego żeby spał w moim łóżku a dziecko jest owocem naszej miłości i posiada swój pokój swoje łóżko i tam powinno spać.

nie rozumiem dlaczego tak łatwo można zamienić męża na dziecko w łóżku. a mąż idzie w odstawkę ??
dzieci są naszymi perełkami i pomimo tego że czasem mamy surowe zasady i tak nas kochają i potrafią nam to okazać tak jak my im to pokazujemy.

Napisany przez: Ika pon, 10 paĹş 2011 - 20:19

"Na pewno", to Kopernik nie Ĺźyje.



Tylko od tego...?



Kto mówi o zamianie? Odstawce?? To są kompletnie różne rzeczy i nikt nikomu nie każe męża z łóżka wywalać.



No tak, to wiele wyjaśnia...

Napisany przez: Ika pon, 10 paĹş 2011 - 20:26

No, tu masz rację, to może być trudne. Ale tu nie chodzi o to, żeby koniecznie z dziećmi spać bez względu na wszystko. Chodzi o to, żeby ich nie zostawiać samych, kiedy płaczą - bo jeśli płaczą, to coś im jest, czegoś potrzebują i tym płaczem o to Cię proszą. Nie umieją inaczej. A Ty je olewasz, niech się wyryczą przez parę wieczorów, to się nauczą same zasypiać... Wczuj się, jak one się mogą wtedy czuć.
15 minut!! Jezu, przecieĹź to jest ogrom czasu dla takiego malucha!!

Napisany przez: netty5 pon, 10 paĹş 2011 - 21:01

IKA musze zabrac glos. Do tej pory na tym watku doradzalysmy sobie ,wspieralysmy i dzielilysmy sie swoimi doswiadczeniami ,spostrzezeniami itd.....nie ocenialysmy sie wzajemnie. Nie oceniaj nas i nie osadzaj prosze.Ja tez czuje sie przez ciebie atakowana.JEstem samotna matka blizniat i wierz mi musialam wiele zniesc i wiele poswiecic zeby sie cieszyc dobrodziejstwem jakim jest macierzynstwo.A jednak pomimo ogromu milosci i czulosci dla moich dzieci musze byc czasem surowa .Musze dzieciakom zastapic matke i ojca w jednym.Musialam oduczyc sie plakac i rozczulac z byle powodu.Musialam stwardniec....... i min. musialam nauczyc dzieci spac same w lozeczkach.
Kazda matka ma jakis swoj pomysl na wychowywanie swoich dzieci.I kazda z nas chce byc dobra matka .Moje dzieci tez poplakiwaly: kiedy odstawilam je od piersi,kiedy odstawilam im smoczki(wyly w nieboglosy 3 nocki) ,kiedy oddalam je do przedszkola itd..........i plakalay kiedy uczylam je spac we wlasnych lozeczkach.
IKA z calym szacunkiem ale mam wrazenie ze niektore sprawy naciagasz i wyolbrzymiasz.Takie jest moje zdanie i zaznaczam ze nie kazdy musi sie z nim zgadzac.

Napisany przez: Ika pon, 10 paĹş 2011 - 21:15

Ale masz prawo je napisać...?
Ja teĹź mam.

Swoją drogą to ciekawe, że zwrot "z całym szacunkiem" zwykle oznacza brak szacunku


Ad rem.
Też byłam samotną matką. Wprawdzie nie bliźniąt, ale to akurat nie robi znaczącej różnicy. Tu nie chodzi o to, czy nauczysz dzieci zasypiać same - tylko o to, JAK to zrobisz. Kilka wieczorów olewania płaczu przez kwadrans?? To jest bardzo długo dla takiego dziecka...
Nie wszystko się da, niektóre rzeczy trzeba, ale chodzi o podejście. Niestety nie potrafię spokojnie czytać luzackiego podejścia do "wypłakiwania się" dzieci. A teraz szczególnie, bo mam kontakty z ludźmi, których rodzice kochali... ale uważali, że dziecko musi się wypłakać. Albo że lanie to dobra metoda wychowawcza. Albo jeszcze coś tam. Ci ludzie mają spore deficyty emocjonalne wyniesione z dzieciństwa - a przecież ich rodzice nie zrobili im tego z premedytacją. Kochali ich przecież i oni tych rodziców też kochali... a teraz mają popieprzone życia.

Nie rozumiem dlaczego w imię dobrego samopoczucia zamykać się na coś nowego? No na pewno łatwiej jest wyjść z założenia, że ktoś "naciąga i wyolbrzymia", niż się zastanowić. Łatwiej personalnie komuś zarzucić, że psuje sielską atmosferkę wzajemnego ciumciania, zamiast spróbować się wczuć w to dziecko.

Też byłam samotną matką przy pierwszym dziecku i popełniłam sporo błędów. Usiłuję je naprawiać, wychodzić ze złych schematów, a przede wszystkim uczę się właśnie wczuwać się w dziecko, jego uczucia czy emocje. Kiepsko mi jeszcze idzie, bo jak człowiek funkcjonuje w utartym schemacie, to czasami fizyczną niemal niemożliwością jest zachować się inaczej - bo schemat się sam nasuwa... Ale walczę. A przy drugim dziecku chcę po prostu w zły schemat nie wejść.

Oczywiście wydaje się, że samodzielne zasypianie to przecież mały miki, wyolbrzymia wariatka, nie? Tylko że to są kawałki puzzli, które tworzą całość. Zepsujesz jeden, potem drugi, każdy malutki... a potem się okazuje, że w obrazku zieje dziura.

Napisany przez: Anorektyczna Laska pon, 10 paĹş 2011 - 21:31

Netty, i ja bylam samotna matki dwojki i wiem, jak jest ciezko.
I to nie jest problem w tym, ze chcemy sobie ulatwic zycie, nie jest zbrodnia chec nauczenia dziecka spania samemu.
Ale trzeba to zrobic tak, aby maluszek nie ucierpial. Ja sobie nie wyobrazam zostawienia zanoszacego sie dziecka samego, chocby na 5 minut. Bo ma sie nauczyc.
Myslals, co taki malec moze myslec, jak sie czuc? Chce do mamy/ taty, chce bliskosci a tu du.pa ma isc spac i to z dala od mamy.
Ono nie zrozumie, ze to ma na celu ulatwienia zycia, ze mama chce dobrze bo np jest na skraju wyczerpania musi sie wyspac sama.
Ale to, ze zostalo samo widzi wyraznie. I placzem "mowi" ze jest mu z tym zle.

Napisany przez: Ika pon, 10 paĹş 2011 - 21:37

Dokładnie tak...

I jeszcze chciałam dodać, że niezostawianie dziecka samego z jego emocjami, niezostawianie dziecka z płaczem, nie jest równoznaczne z uleganiem mu we wszystkim czy spełnianiem wszystkich zachcianek.
Ja na przykład mam rozwalony kręgosłup. Nie wolno mi go przeciążać, nie powinnam nosić ciężarów. Dziecka też, a przynajmniej niezbyt dużo. Nutka bardzo często chce na ręce i nie rozumie, że ja nie mogę. No więc nie noszę, ale też nie zostawiam jej wtedy w płaczu, na zasadzie popłacze i przestanie, popłacze i zrozumie, że nie mogę - tylko "schodzę" do niej do parteru, sadzam sobie na kolanach, przytulam i kładę się obok niej na podłodze etc. - robię to, co mogę zrobić, nie robiąc niczego wbrew sobie.
I o to chodzi w tym wszystkim.

Napisany przez: netty5 pon, 10 paĹş 2011 - 22:00

IKA prosze nie naciagaj......

Pisze z "calym szacunkiem" bo znam (choc zapewne dosc pobierznie ) twoja "tworczosc" na forum i szacun dla elokwencji ,polotu i zaparcia w tejze tworczosci ....nie mniej tym razem po prostu sie z toba nie zgadzam.....i nie sadze zebym popelniala az takie zbrodnie na moich dzieciach skazujac je czasem na chwile placzu. Kocham moje dzieci i nikomu nie pozwililabym ich skrzywdzic i sama tez nie zamierzam tego robic.Nie pozostawiam dzieci z placzem sam na sam.Tlumacze ,co sie da i ucze je w miare moich mozliwosci radzenia sobie z pewnymi rzeczami.Plakaly jak je zostawialam w przedszkolu oderwane od mojej nogi ale przekonaly sie ze jednak ich nie odstwiam ,ze wracam i ze zawsze jestem z nich dumna gdy naucza sie nowej piosenki itd. Plakaly gdy nie dalam im cycka ,ale w koncu zrozumialy ze wcale nie potrzebny im do zasniecia bo w zamian moga posluchac bajke. Plakaly gdy kladlam ich do osobnych lozeczek ale w koncu zrozumialy ze moga spac z ukochana przytulanka i wreszcie wszyscy sie wysypiamy.
Przeciez nikt tu nie mowi o odtracaniu dzieci ,czy fundowaniu im zimnego prysznica ale dziecko reaguje spontanicznie i w prosty sposob -placzem albo smiechem.
Z racji wczesniactwa dlugo jezdzilam z dzieciakami na zajecia do osrodka rehabilitacyjnego i duuuuuuzo rozmawiala z psychologiem Kubusia i pedagogiem. Z rozmow wyciagnelam swoje wnioski i przemyslenia odnosnie moich dzieci.Tez taram sie eliminowac "zle" nawyki itd. Nie ide na latwizne.

Ps. nikt nie mowi o olewaniu placzu przez kwadrans. Mozna byc stanowczym nie bedac przy tym "zimnym".
Tu nie chodzi o "wyplakanie" sie dzieci, nikt nie mowi o laniu itd.


IKA moj syn zrobil mi scene w sklepie o chrupki ....dostal takiej histerii ze jakal sie przez pare dni.......skrajny przypadek wiem ........z okropnym bolem serca nie uleglam bo wiem ze gdybym to zrobila ponioslabym porazke wychowawcza.........jestem okrapna matka? Polecialam do pedagoga i logopedy przedszkolnego i uslyszalam ze ....nie jestem sama i nie moj syn pierwszy.Rozmawiajac z inna mama w szatni dowiedziala sie ze jej synek stosowal to nagminnie az jego mama go nie rozszyfrowala. Przestal sie jakac. Ciesze sie ze bylam w tym momencie "zimna' choc panie w sklepie najchetniej by mnie rozszarpaly. Od tej pory nie doswiadczam histerii w sklepach a moj syn zrobil sie pomyslowy i przdsiebiorczy .Teraz gdy chce chrupki proponuje mi jakis uklad np: dolozysz mi moze mamusiu to sobie kupie za swoje (pomijajac fakt ze posiada tylko 20 gr).Dziecko z tej mojej ozieblosci i stanowczosci mauczylo sie rozwiazywac problem zakupow.Przekonal sie ze nie ma nic ot tak bo chce i juz i nie sadze zeby mial przez to jakas traume.


Pewnie jakies bledy popelniamy.....nie ma rodzicow doskonalych.Sa tacy ktorzy wieszaja na mnie psy bo poje dzieci krowim mlekiem , daje lizaka w nagrode , nie smaruje balsamami po kazdej kapieli a najgorzej ze nie kapie codziennie
ALe staram sie najlepiej jak umiem . KAzdy z nas popelnia bledy .....dopiero kiedy nasze dzieci dorosna okaze sie jakime niedostatki cierpialy......moja mama jest zdziwiona kiedy dzisiaj rozmawiamy na ten temat.....jest zdziwiona ze pamietam to czy tamto...wiem ze sie starala.
Ja tez sie staram.I nie wytykaj nam prosze ze to czy tamto robimy zle.Skad masz pewnosc ze twoj poglad jest wlasciwy.

Ps.

Napisany przez: netty5 pon, 10 paĹş 2011 - 22:06

DLa mnie robi roznice....probowalas nakarmic dwoje dzieci na raz jednym cycem ,opanowac dwie kolki na raz i cwiczyc z fizykoterapeuta z dwoma niemowlakami?
Czasem musialam sie skupic na jednym dziecku i zajac sie bardziej naglym przypadkiem a drugi przypadek odstawic na boczny tor (na chwile)......w sensie ktore sie bardziej niecierpliwi do cyca....itd......

Napisany przez: Ika pon, 10 paĹş 2011 - 22:11

No to o co chodzi?
Czy ja gdzieś napisałam, że nie należy DOPUSZCZAĆ do tego, by dziecko zapłakało? Nie. Piszę tylko, żeby go z tymi emocjami nie zostawiać samego.



Chyba nie masz racji:



oraz:






Wy też nie macie, może więc warto się ZASTANOWIĆ, zamiast zaskorupiać...?

Napisany przez: Ika pon, 10 paĹş 2011 - 22:20

Nie próbowałam, bo primo nie musiałam, a secundo mam dwie piersi.
Poza tym powtórzę po raz kolejny, choć już tracę nadzieję na zrozumienie - nie chodzi o to, by nie dopuścić do płaczu, ale żeby dziecka w tych emocjach nie zostawiać samego - oraz nie uznawać za super postawę "niech się wypłacze, jak popłacze przez 15 minut to zaśnie, no i nie będzie wymuszał".

Napisany przez: Gio_vanna wto, 11 paĹş 2011 - 13:39

CYTAT(Ika @ Mon, 10 Oct 2011 - 20:15)
Też byłam samotną matką. Wprawdzie nie bliźniąt, ale to akurat nie robi znaczącej różnicy.

Ika robi wielką różnicę. Bo jestem mamą i bliźniąt i pojedyńczego szkraba i obserwuję ile teraz mam czasu dla małej a jak mi tego czasu brakowała dla dwójki.
AAa i można mieć dwie piersi i nie być w stanie nakarmić dwójki na raz choć fizycznie jest to możliwe i jedno musi poczekać a nawet popłakać i nie dlatego ze jesteś nieczuła emocjonalnie tylko się nie rozdwoisz.

Napisany przez: Gio_vanna wto, 11 paĹş 2011 - 13:40

chyba nie umiem wstawiać cytatów

Napisany przez: Ika wto, 11 paĹş 2011 - 15:32

Nie wiem, jak mam to napisać, żeby wreszcie zostać zrozumianą.

Przy szóstce dzieci zatem matka musi je uwiązywać do kaloryferów??


Nie, nie ma różnicy, bo nie chodzi o czas, tylko o PODEJŚCIE.
Nie umiem prościej.

Napisany przez: mama4 wto, 11 paĹş 2011 - 16:00

Prosze Cie Ika, zapewniam Cie, ze ma roznice. I to istotna. Mowimy o dzieciach w tym samym wieku. Ty zdaje sie nie masz dzieci w jednakowym wieku, wiec skad ta pewnosc, ze czas nie jest istotny? I tak, zgodze sie z Toba, ze podejscie jest bardzo wazne, pewnie nawet najwazniejsze. Ale dwa noworodki to dwa noworodki, a nie jeden.

Napisany przez: Ika wto, 11 paĹş 2011 - 16:33

A sześć noworodków to sześć noworodków.
Zrozumcie, do diabła. NIE MA ZNACZENIA ilość dzieci ani ilość czasu, tylko PODEJŚCIE. Podejście typu "niech się wypłacze, to zaśnie", generuje pewien standard postępowania, który uważa, że to jest właściwe działanie, skuteczne, bo dzieci nie mogą nam wchodzić na głowę, a jak się ulega płaczom, to na tę głowę wejdą.
Natomiast podejście "wypłakiwanie jest złe dla dziecka" generuje unikanie takiego płaczu, nie traktowanie go jak normę. I jeśli się zdarza, to nie jest normą, tylko zdarzeniem, którego nie mogłyście uniknąć, bo np. nie miałyście dodatkowej ręki a jedno dziecko miało pilniejszą potrzebę od drugiego. Ale i wtedy można z tym płaczącym dzieckiem być, obok, mówić do niego, uspokajać. Zamiast wychodzić z pokoju, żeby się wypłakało przez kwadrans, albo skupiać się na tym pierwszym, ignorując płaczącego.

Wkręciłyście się w poczucie, ze ja was oceniam i tak dalej. Błędne założenie, bo nie oceniam. Ale tak, chcę żebyście się wczuły w emocje i uczucia waszych dzieci, kiedy je ZOSTAWIACIE. To nie jest tak, że dziecko ma nigdy nie zapłakać, albo macie robić co zechce jak tylko wykrzywi buzię w podkówkę.
Tylko ja nie wiem, jak mam to tłumaczyć, bo nie widzę, by ktokolwiek zechciał to pojąć. Każda kolejna się upiera, że "ale jest różnica, jak się ma bliźniaki". A następna mi wylicza, że moje dzieci mają inną różnicę wieku. Żadna natomiast nie chce dostrzec sedna pod tą patyną argumentów zastępczych.

Napisany przez: Gundi wto, 11 paĹş 2011 - 17:09

pięknie wychodzę na wyrodną matkę.
Spoko.
tak zostawiałam małe płaczące ale nie wyjące i nigdy się nie zanosiły z płaczu.
Bardziej wymuszały i popłakiwały i jak wiedziały że nie wygrają spokojnie zasypiały.
Nie mówimy o ryczącym z bólu czy z głodu dziecka tylko płaczącego z powodu nie noszenia na rączkach.
no tak jedno dziecko można ponosić przez godzinkę a nawet 2. ale z dwójką wcale nie jest tak łatwo.

Owszem zostawiałam małe same i stałam tuż za drzwiami i sprawdzałam je. Do tej pory nie śpię normalnie lecz na czuwaniu.
przez ponad rok słyszałam jak małe obraca się z boku na bok, kiedy jęknęła.
a pierwsze 4 mc masakra w nocy non top kolki i nie było mowy o ryczącym maluszku. ale jak kwiliło bo chciało na rączki to nie ma zmiłuj się bo niestety jest strasznie ciężko nosić 24 na dobę dzieci raz jedno raz drugie.

takie jest moje zdanie i nic złego małym nie zrobiłam.
małe często nad ranem wpadają do nas do łóżka i jest ok ale śpią u siebie. i jestem z tego dumna!
takie jest moje zdanie.
i tak jak koleżanka wyżej pisała nie na wszystko się zgadzam. np. jak idę do sklepu to przed wejściem umawiam się z małymi że mogą sobie wybrać jeden cukierek jaki chcą ale tylko jeden i nie ma krzyku i jest jeden. a tak w nawiasie małe nieźle przez to się targują zaczynają od dużo później 3 2 i kończy się na eden:) i nie ma płaczu krzyku i żadnych scen a uwierzcie mi z 2 w dużym sklepie ciężko bywa:)

Napisany przez: mama4 wto, 11 paĹş 2011 - 20:44

O nie Ika, ja wyraznie napisalam, ze podejscie jest najwazniejsze, wiec bardzo Cie prosze w nie wrzucaj mnie do worka "zadna". I nie wyliczam Ci, ze Twoje dzieci maja roznice wieku, tak po prostu jest. I Ty nie masz pojecia, jak to jest miec dzieci w takim samym wieku, wiec Twoj argument, ze NIE MA ZNACZENIA ilosc dzieci w zaden sposob nie jest poparty Twoim doswiadczeniem. I tak szesc nowordkow to szesc nowordkow a nie jeden.

Napisany przez: Ika wto, 11 paĹş 2011 - 21:45

Skoro przyznajesz że najważniejsze jest podejście, to jak możesz napisać coś takiego, jak wyżej?
W kwestii podejścia wiek i ilość nie ma znaczenia i to usiłuję wytłumaczyć - ale już się poddaję, bo to nie ma sensu.

Napisany przez: Gruszka śro, 12 paź 2011 - 09:53

Ajjjj, nie miałam pojęcia, że jest to termin funkcjonujący oficjalnie serio - myslałam, że to okreslenie, wiesz, takie wymyślone na potrzeby chwili. Teraz wrzuciłam w googla i faktycznie - zimny wychów, czyli nie głaszcza i nie przytulaj - co za masakra.

To wypluwam wszystkie moje słowa nie jestem piewcą, a przynajmniej nie przy TAKIEJ definicji

A co do spania z dzieckiem - mam nadzieję, że dałam się juz poznać jako osoba, która rzadko miewa skrajne, radykalne poglądy - i zawsze biorę poprawkę na szczególne warunki i takie tam. Więc prostując - spanie od czasu do czasu ok, spanie, gdy dzieciak przywędruje w nocy - jasne że ok, spanie razem, gdy jest chore - pewnie i w ogóle prawie zawsze ok (okazjonalnie) - ale nie bardzo widzi mi się taki rytuał codzienny, że dziecko przebiera się i wędruje wprost do łózka rodziców traktując je jako własne. Nie chodzi mi o żadną higienę ( co za pomysł w ogóle ) , tylko bardziej o to, że nie dajemy wtedy szansy na nauczenie się spania solo. Bo opcja jest tylko jedna. Ale tak jak mówię - nie uważam, że takie podejście jest jedyne i słuszne - bo na przykład nie miałam nigdy problemów ze spaniem Emili, a niektórzy mają i tez jestem w stanie zrozumieć, że po kilkunastu miesiącach nieprzespanych nocy można poprostu mieć dość.
Tylko wiecie - w podobny sposób możnaby uzasadniac na przykład, że chodzę z 4-latkiem do przedszkola (w sensie jestem z nim 8 godzin), bo on potrzebuje bliskości

Napisany przez: Ika śro, 12 paź 2011 - 10:14

Tak, Gruszka, dokładnie - nie chodzi o to, by być ideałem, który nie odstępuje dziecka na krok. Sytuacje są różne, jasne, że tak. I dlatego piszę cały czas o PODEJŚCIU. Jeśli ktoś jest nastawiony na "nie będzie mnie dzieciak szantażował, jak się mu pozwoli, to zawsze znajdzie ofiarę, która mu ulegnie", to się go z pewną premedytacją zostawia samego w osobnym pokoju, w łóżeczku, i niech się wypłacze. Przecież się nie zanosi... Takie dziecko na pewno przestanie płakać po kilku dniach - ale nie dlatego, że "zrozumiało", tylko wie już, że nie może liczyć na rodzica.
A jeśli się wyznaje zasadę "rodzicielstwa bliskości", to się z premedytacją takich rzeczy nie robi.

Przedszkole to już inna bajka, to starsze dziecko, któremu więcej można wytłumaczyć, ustalić. To trochę inaczej, niż z maluchem, który nie mówi i może komunikować swoje potrzeby głównie płaczem. Ale też można być frontem do emocji dziecka, albo nie. To już są inne sprawy, ale imho wszystko zaczyna się od malucha, czy jesteśmy z dzieckiem, czy walczymy z dzieckiem, bo nie będzie mną gówniarz rządził.
PODEJŚCIE To jest klucz.
Ja też czasami muszę coś zrobić, a Nutka chce wtedy mojej obecności/bliskości i nie mogę natychmiast czegoś rzucić, więc ona płacze. Pewnie. Ale ona wie, że ja jej nigdy nie ignoruję, że nawet wtedy, kiedy nie mogę jej przytulić, mówię do niej ciepło, choć nie wiem, ile z tego rozumie - ale to bez znaczenia, bo komunikat przekazuję jej na poziomie emocji a nie treści, głosem, jego barwą. Nigdy nie przeczekuję płaczu, tylko kiedy mogę, przytulam gdy płacze i po prostu przy niej trwam. Nigdy dziecka nie ZOSTAWIĘ płaczącego, nie położę do łóżeczka żeby podsłuchiwać jedynie pod drzwiami - bo dziecko nie wie, że matka za drzwiami jest, może się czuć po prostu opuszczone.
A to, że czasami nie mogę przytulić/wziąć na ręce - to się zdarza, a nie jest normą ani nie jest premedytacją. I to jest różnica w podejściu, o której piszę. I dlatego nie ma tu znaczenia ilość dzieci ani różnica wieku między dziećmi.

Napisany przez: Anorektyczna Laska śro, 12 paź 2011 - 15:59

Ty Gruszka, ale dziecko i tak nauczy sie samo spac predzej czy pozniej, nie?
O ile mama/ tata zadowoleni ze spania z pociecha, dziecko tez, to czemu tego nie praktykowac?

Napisany przez: chaton czw, 13 paĹş 2011 - 11:53

Noworodki nie wymuszaja niczego placzem. Nie maja takiej mozliwosci, to Ty im przypisujesz takie intencje.
One placza, bo to jest jedyna reakcja, jaka dysponuja na wyladowanie emocji.
Czy jest ich jeden, dwoje czy szesc nie zmienia faktu, ze mozg rocznego dziecka nie jest w stanie kontrolowac placzu do stopnia robienia z niego narzedzia manipulacji doroslym.
Jesli ktos uzywa zwrotow typu "wygrac" w relacji z niemowlakiem, bez wzgledu na ilosc dzieci zastanowilabym sie nad tym. Bo jasne jest dla mnie, ze mozna czuc sie przerosnietym nawet przy jednym dziecku (szczegolnie pierwszym), przy dwoch dwukrotnie bardziej. Ale kiedy przypisuje sie niemowlakowi intencje, do ktorych jest on psychologicznie i fizjologicznie niezdolny, to warto sie zastanowic nad swoja postawa do tego i skad ona sie bierze.
Placz jest normalna reakcja. Umozliwia przezycie emocji. Placz nie jest narzedziem wymierzonym w rodzica, zeby go zdominowac. Co nie oznacza, ze nie mozna sie tak czuc. Zdominowanym przez dziecko, znam te uczucie. Czesto jest po prostu tak, ze przypominamy sobie wlasny okres niemowlecy. I odczuwana podswiadomie zaleznosc od rodzica jest przerzucana na dziecko. To jest normalne, ale warto sie nad tym zastanowic. Nie sprawia samo z siebie, ze jestesmy zle. Oczywiscie, ze nie mamy byc idealne. Idealna matka nie bylaby w stanie nauczyc dziecka radzenia sobie z frustracja. Z tego prostego powodu, ze do niej by nie dopuscila. Ale dobra matka, choc osobiscie wole okreslenie "wystarczajaco dobre matka" kwestionuje swoje postawy. W przeciwnym wypadku metody wychowywania dziecka nie zmienily bys sie od wiekow, bo kazda z nas powielalaby nawyki swoich rodzicow.
Zycze powodzenia i wytrwalosci, ale i odrobiny dystansu do wlasnych emocji.

Napisany przez: Marta_B pią, 14 paź 2011 - 22:53

Sama jestem w wielkim szoku, ale zgadzam się z Iką <trwamwwielkimszoku> Sama mam syna i bliźniaczki. Nigdy nie zostawiłam płaczącego w łózeczku, ani pojedynczego dziecka, ani teraz dziewczynek... Faktycznie chodzi o podejście... Syna tuliłam do spania na rękach do 1,5 r.ż. i cieszyłam się, że mogę, bo inne Mamy zostawić musiały dzieci i iśc do pracy... Teraz dziewczynki owszem, czasem płaczą, bo akurat zajmuję się jedną a drugą nie mogę. Ale wtedy mam ją obok siebie,, bo przewiduję sytuację, że jak będę karmić jedna, to druga się znudzi zabawą i zacznie płakać np. i kładę ją blisko siebie, żeby móc ją nawet jedna ręką dotknąć i żeby mnie słyszała... Bo chyba serce by mi pękło i rozpłakałabym się z bezsilności, jakby mi jedno dziecię plakało, a drugie było tulone...

Nie oceniam nikogo, bo wiem, że ile ludzi tyle pomysłów na zycie... Tylko sie wypowiedziałam jak ja to widzę i jak sobie radzę.... Owszem, teraz są leżące, więc mi łatwiej, ale myślę, że jak będą większe, to tez będę dawała radę, żeby nigdy nie musiały pomyśleć, że nie mogę liczyć na Matkę...

Napisany przez: misia.xs pią, 30 gru 2011 - 17:35

Ja czytałam właśnie, że woda powinna działać, że w końcu dziecko stwierdzi, że dla głupiej wody nie warto w nocy wstawać, a jeśli chodzi o spanie w łóżeczku, to jest wielka bitwa wygra ten kto będzie twardszy. Czyli z reguły dziecko, bo w końcu matkę szlag trafi jak one tak wyją i wyją

Napisany przez: Ika pią, 30 gru 2011 - 19:22

... i tu się już zaczyna walka z dzieckiem, której kontynuację później można znaleźć w wielu wątkach na "Wychowaniu"... Bitwa?? Wygra twardszy??

Napisany przez: Ika pią, 30 gru 2011 - 19:22

... i tu się już zaczyna walka z dzieckiem, której kontynuację później można znaleźć w wielu wątkach na "Wychowaniu"... Bitwa?? Wygra twardszy??

Napisany przez: grubassek:) pią, 06 sty 2012 - 21:16

ja rowniez nie zostawilabym dzieci samych w płaczu itd...zawsze byly blisko mnie i z reszta do tej pory tak jest...
fakt,ze byly problemy z zasypianiem, ale z wszystkim sobie mozna poradzic...nie pomagalo przytulanie, szeptanie itd. to bujalam w wozku... bo tak chlopakom zasypialo sie najlepiej..(z reszta nie ukrywam, ze po calym dniu tez potrzebwalam chwili ciszy, bo wiedzialam ze za dwie godziny bede musiala wstac i karmic).nie odbieram tego jako walki...dzieci same dorosly do momentu w ktorym zaczely zasypiac w lozeczku-stopniowo ale udalo sie nam...
prosze Was tylko nie oceniajcie i nie porownujcie sytuacji MAM ktore maja blizniaki lub wiecej dzieci do Mam ktore maja jedno dziecko, bo to OGROMNA roznica.....
nie chodzi mi o użalanie się, bo to WIELKA radosc miec dwojke kochanych maluszkow, ale o to ze w takiej sytuacji kobieta ma prawo czuc sie czasem zmeczona...i nie wyobrazam sobie jak mogloby nie byc mojego męża...on bardzo wiele mi pomaga...

Napisany przez: Ika pią, 06 sty 2012 - 21:27

Grubassek, nie będę po raz kolejny wyłuszczać, o jaki aspekt chodziło i w jakim aspekcie nie ma znaczenia ilość dzieci. Jeśli ktoś dotąd nie pojął, to już raczej nie załapie.

Napisany przez: grzałka pią, 06 sty 2012 - 22:21

o, nie, nie, to nie jest absolutnie wielka radośc, to jest bardzo trudne i wyczerpujące mieć jednocześnie więcej niż dwa noworodki- i pamiętam, że były chwile, kiedy byłam tak zmęczona, że one płakały w łózeczkach, a ja mogłam je albo tam zostawić i udawać, że nie słyszę, albo popełnić zbrodnię

co mi się nigdy nie zdarzyło przy starszym dziecku pojedynczym

wniosek: ważne jest podejście, ale czasem nawet ono nie pomoże i biedne maleństwa muszą się wypłakać

Napisany przez: grubassek:) sob, 07 sty 2012 - 20:52

Ika zdziwisz sie pewnie, wyobraz sobie ze roumiem, o czym pisalaś, ale nie nawiazywalam do tylko do Twojego postu...
grzalka ja az takich zalaman nie mialam:)
ale zgadzam sie z Toba ze sa czasem chwile, ze o "podejciu" i roznych teoriach nie ma sily czlowiek nawet pomyslec

Napisany przez: marija82 wto, 24 sty 2012 - 11:55

podczytywałam trochę ostatnią dyskusję i postanowiłam się wypowiedzieć - jako mam 15 miesięcznego synka i 3 miesięcznych bliźniaczek

Ika, pewnie, że ilosć dzieci nie ma znaczenia - jak się jest mamą OŚMIORNICĄ I MA SIĘ 8 MACEK!!!!

a tak na poważnie - rozumiem o czym mówisz, podejście jest ważne ale pewnych rzeczy się nie przeskoczy i tyle. Bóg stworzył nas z jedną parą rąk. fizycznie awykonalne jest zajęcie się dwójką, a nawet trójką dzieci jednocześnie. nie raz musiałam "wybierać" między dziećmi - kogo pierwszego karmić, przewijać, tulić. muszę znaznaczyć, że moje podejście jest dokładnie takie samo jak Twoje - absolutnie nie zostawia się dziecka żeby się wypłakało!!! tylko co ma zrobić kobieta karmiąca głodne dziecko, gdy drugie płacze?? przerwać posiłek głodnemu i biec do drugiego?? też bez sensu.
któraś z dziewczyn napisała, że jak karmi jedno dziecko to stara się mieć drugie obok, żeby chociaż pogłaskać, pogadać - ja robię dokładnie to samo, tylko że nie zawsze udaje się bez fizycznego kontaktu uspokoić płaczące niemowlę.

grzałka ja doskonale rozumiem

pozdrawiam!

Napisany przez: sunrise wto, 24 sty 2012 - 12:30

Dokladnie!! Podpisuje sie obiema rekami pod tym.

Nie chodzi tu TYLKO o podejscie trzeba tez poprostu fizycznie temu sprostac.
Zazwyczaj osoby ktore nie mialy conajmiej blizniakow mysla ze to TYLKO jedno dzieco wiecej (zreszta sama tak myslalam na pocztku). A to nie jest takie proste.

Napisany przez: Ika wto, 24 sty 2012 - 12:36

No i dokładnie o tym pisałam - nie trzeba mieć 8 macek, nawet karmiąc jedno, można drugą ręką objąć drugie, można do niego mówić itd. Nie wiem, JAK mam to pisać, by niektórzy to pojęli...
To, co robisz, to jest dokładnie to, o co mi chodziło, natomiast wiadomo, że "nie zawsze da się uspokoić". Jak masz obie ręce wolne to też nie zawsze dziecko uspokoisz - bo nie o uspokojenie tylko chodzi. No chyba, że komuś chodzi właśnie o to tylko, żeby dziecko przestało ryczeć, ale wtedy troszczy się imho o swoje uszy, a nie o emocje dziecka.

Dziecko MOŻE płakać. Nawet powinno czasami. Ale nie powinno być zostawiane z tymi emocjami samo. I czasami nie trzeba nic ROBIĆ, należy tylko z dzieckiem BYĆ. Ręce do tego niepotrzebne, macki także.

Napisany przez: MAYKA pią, 14 gru 2012 - 07:16

Mi jest strasznie szkoda, jak płaczą obydwie jednocześnie, wtedy dzwonię po mamę, żeby pomogła mi je nakarmić lub próbuje nakarmić je sama obie jednoczesnie.