Drukowana wersja tematu

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 13:25

Ostatnio wpadła mi w ręce książka psychologa rodzinnego Johna Rosemonda o tytule "Sześć podstawowych zasad jak wychować zdrowe i szczęśliwe dzieci".

Muszę się Wam przyznać, że lektura ta wciągnęła mnie razem z butami. Czytam w niej o sprawach, o których wcześniej nie zdawałam sobie w ogóle sprawy. Ale do rzeczy.

Oto fragment tej książki:

"Wydaje się, że im większe zmiany zachodzą współcześnie w sposobie wychowania dzieci, tym większe jest przekonanie, że są one właściwe. Współcześni rodzice próbują osiągnąć z dzieckiem jak najlepsze porozumienie w przeciwieństwie do naszych babek i dziadków, którzy zdawali sobie sprawę z tego, że dziecko przede wszystkim potrzebuje, aby ktoś nim pokierował. Rodzic nie będzie w stanie właściwie kierować dzieckiem, jeśli jego energia będzie przede wszystkim skupiona na budowaniu "wspaniałego" porozumienia.
Współczesne mamy skaczą wokół własnych dzieci, starając się je uszczesliwiać. W przeszłości to dziecka uwaga była skupiona na mamie, która pragnęła przede wszystkim nauczyć go jak największej samodzielności. Współczesne mamy usiłują robić dla dziecka wszystko, co jest w ich mocy. W przeszłości mamy świadomie robiły jak najmniej, aby dziecko mogło się nauczyć, jak zadbać o siebie i rodzinę (wykonując różne prace domowe). Współczesne mamy są niczym służące dla swoich dzieci podczas ich wydłużającego się okresu dorastania. W przeszłości mamy miały autorytet i nakładały na dzieci obowiązki. Współczesne mamy są oddane swoim dzieciom po wieczne czasy, wierząc, że najlepsza mama to ta, która najlepiej służy.
A ojcowie? Idealny współczesny tata stara się być najlepszym kumplem swojego dziecka. Ojeciec w przeszłości miał autorytet i był nauczycielem. Dobrze się bawił z dziećmi, ale nie byli kolegami.
W przeszłości rodzicie zawierali związek małżeński. Intuicyjnie wyczuwali, że ich wzajemna relacja powinna być silniejsza, niż relacja z którymkolwiek z dziećmi. We współczesnej typowej rodzinie związek związek między rodzicem i dzieckiem jest mocniejszy niż między mężem i żoną, co tłumaczy rozpad wielu małżeństw po odejściu dzieci z domu.
Niestety wielu współczesnych rodziców zafascynowało się nowymi teoriami wychowania. Pięćdziesiąt lat temu, kiedy dominowały tradycyjne sposoby wychowania, dzieci same odrabiały prace domową. Obecnie mamy siadają do zadań domowych razem z dziećmi, wyreczając ich w większości z nich. Pięćdziesiąt lat temu dziecko rzadko odzywało się do rodziców w niegrzeczny sposób. Dzisiaj zdarza się to bardzo często. Pięćdziesiąć lat temu dzieci pozwalały sobie na wybryki, kiedy rodzice nie widzieli. Dziś dzieci zachowują się niewłaściciwe również na oczach rodziców."

Generalnie autorowi chodzi o to, że współcześnie rodzice bardzo często z własnej przyczyny nie mają w oczach dzieci autorytetu. Rodzice za wszelką cenę starają się być kumplami dzieci, więc dzieci traktują rodziców, jak kumpli z podwórka: bez należytego szacunku.

Chciałam Was zapytać co o tym sądzicie? Ja na początku nie byłam co do tego przekonana tak do końca, ale po przemyśleniu, po przeczytaniu cąłej ksiażki - zdecydowanie się z tym zgadzam..
Nie twierdzę, że powinniśmy wymagać od dzieci całowania w rękę za podanie talerza zupy. Ale faktycznie przez kumplowanie i rozpieszczanie robi się z dzieci życiowe niedorajdy. Choć oczywiście nie twierdzę, że dobre dogadywanie się z dzieckiem i posiadanie w jego oczach autorytetu to dwie wykluczające się rzeczy.

Pamiętam, jak kiedyś na powdwórku jakaś koleżanka zaczęła mnie przezywać. Rozpłakałam sie i poleciałam poskarżyć się mamie (miałam wtedy jakieś 6-7 lat). I mama powiedziała mi tak: "Jak sobie nie umiesz sama poradzić z dziećmi na podwórku, to nie chodź się do nich bawić". Byłam wtedy taka zawiedziona i miałam taki żal do mamy... Dziś wiem, że zrobiła wtedy najmądrzejszą rzecz jaką mogła.
Za moich czasów, kiedy w szkole dostało się pałę, to się w domu nie przyznawało, dopóki się nie poprawiło. A dziś nastoletnia uczennica wpada po szkole do domu i zwracając się do matki po imieniu mówi z uśmiechem, że głupi belfer dał jej pałę, na co matka, że i tak dla niej córcia jest najmądrzejsza i że ona to sobie pogada z tym głupim nauczycielem na wywiadówce.

Co myślicie o tym kumplowaniu z dziećmi i służeniu im?

Proszę tylko o normalną, grzeczną wymiane zdań - bez ironii, podtekstów i zygania do oczu. Chętnie poznam wszystkie Wasze opinie, Wasze za i przeciw.

Napisany przez: Maciejka pią, 09 paź 2009 - 13:50

tak, kasiaaaa, cos w tym jest. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że sami sobie fundujemy rozpuszczone dzieci w imię nowych metod psychologicznych i wsłuchiwania sie w uczucia i potrzeby dziecka. Albo w imię jakiejś dziwnie pojmowanej tolerancji dla różnych stylów wychowania. Nie za bardzo mam teraz czas, zeby porozwijać to, co mi chodzi po głowie, ale odezwę się później. W każdym razie faktycznie, dorośli pozwalają dzieciom włazić sobie na głowę.

Napisany przez: Gremi pią, 09 paź 2009 - 13:58

a ja zgadzam sie z teoria sprzed 50 lat. Ale nie do konca. Chodzi mi o to ze wazne jest uczenie dziecka samodzielnosci i odpowiedzialnosci za swoje czyny ale warto tez miec kontakt "kumpelski" aby dziecko widzialo w rodzicach nie tylko osoby od nakazow i zakazow ale takze kogos komu mozna powiedziec o tym ze dostalo sie pale w szkole czy tez o tym ze kolega pociagnal za warkocz.

Napisany przez: Inanna pią, 09 paź 2009 - 13:59

Kasia, z przytoczonego przez Ciebie fragmentu wynika, że autor książki postrzega relacje dziecko - rodzic dychotomicznie: albo jest się dla swojego dziecka kumplem-służącą-bezkrytycznąfanką-bez własnego życia-skoncentrowaną tylko na dziecku-wychowującą na niedorajdę etc.albo rodzicem-który-ma-dziecko-w-d....pie - rzuca je na głeboką wodę - nie rozumie jego potrzeb emocjonalnych-jest zimny, surowy, wymagający - oczekujący szacunku dla siebie itd.
A dla mnie ideałem rodzica jest matka/ojciec którzy:
- znają swoje dziecko, mają z nim bliski kontakt, dziecko ma do nich zaufanie, mówi im o swoich problemach, lękach, radościach, marzeniach, oczekiwaniach
- dostowosują wyzwania do możliwości dziecka, stawiają przed nim zadania, które nie wywołując traumy pozwalają dziecku się rozwijać
- akceptują i kochają dziecko takie, jakim jest
- mają świadomość swoich obowiązków względem dziecka, ale też wychowują dziecko na osobę odpowiedzialną, zaradną, umiejącą sobie poradzić w życiu
- są dla dzieci autorytetem dlatego, że są porządnymi ludźmi, a nie dlatego, że są rodzicami.

Napisany przez: tolala pią, 09 paź 2009 - 14:06

napiszę później, bo nie mogę sie skupić i myśli mi sie nie skladają w sensowną calość

Napisany przez: Fasola pią, 09 paź 2009 - 14:08

Ja tak tylko się czepnę:
Co to znaczy współczesna typowa rodzina. Czy znasz osobiście wiele takich rodzin, gdzie więź między rodzicami jest w zaniku kosztem więzi z dziećmi. Czyu znasz osobiście pary, które rozstały się po wyfrunięciu dzieci z gniazda. I wreszcie. Żeby dziecko wyfrunęło z gniazda, musi mieć przeciętnie tych min. 20 lat. Zatem jego rodzice nie są tymi współczesnymi rodzicami, o których traktuje owa książka. Tylko wcześniejszymi o blisko ćwierć wieku. Nie zgadza mi się ten wywód zatem.
A ja nie znam takich par, dzieci włażące rodzicom na głowę widuję sporadycznie i w porównywalnej częstości występowania jak w domach moich szkolnych koleżaneg 30 lat temu. Nie znam też dzieci, którym rodzice usługują i nie widuję rodziców zabiegających o względy własnych dzieci poprzez sie kumplowanie.
No cóż, za moich czasów - czy ktoś też pamięta te książkę?
edit:literĂłwki

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 14:10

Wiesz co możesz mieć takie odczucie, bo zacytowałam tylko wstep do książki - po nim może się tak faktycznie wydawać. Ale po przeczytaniu całej książki to odczucie jest zupełnie inne. Ten człowiek naprawdę na fantastyczne podejście do dzieci (sam też je posiada) i daje wiele bezcennych rad na różne problemy wychowawcze.

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 14:17

To pytanie nie do mnie, tylko do autora książki. A autor zna takie rodziny, bo przytacza ich przykłady w książce. A tak na marginesie - ksiażka jest wydana 2 lata temu, więc jest aktualna.
Ja osobiście też znam takie rodziny, o które pytasz.
A co dla mnie znaczy typowa dzisiesza rodzina? Myślę, że rodzina zabiegana, nie mająca czasu, by uczyć dzieci tego, co ważne, zapracowana, itp. Myślę, że autor miał coś podobnego na myśli.

Napisany przez: skanna pią, 09 paź 2009 - 14:39

Ha, czyli jednak istnieje jakiś współczesny psycholog, którego wywody mam szansę przeczytać bez bólu zębów i postukiwania w czoło co kilka minut? Podoba mi się to, co zacytowałaś, jest bardzo bliskie moim obserwacjom i wnioskom z 10-letniego stażu rodzicielskiego. Nie wierząc we własny zdrowy rozsądek usiłowałam się kierować współczesnymi poglądami na wychowanie dzieci i z perspektywy dekady widzę, że mało toto skuteczne, zarówno w moim domu jak i w domach znajomych. Jako świeży rodzic, starałam się tak współcześnie, po 5 latach, widząc nie najciekawsze efekty, zaufałam swoim poglądom i efekt mam zgoła odmienny, zdecydowanie lepszy.
Dzieci włażących rodzicom na głowę i rodziców podporządkowanym głównie dzieciom widzę multum, zarówno w realu jak i tutaj, na maluchach.
Olu, matek, które łączy znacznie większa więź z dziećmi niż z mężem znajdziesz "mrowie a mrowie" - niedaleko trzeba szukać - na każdym forum rodzicielskim wystarczy wątek o spaniu z dziećmi na przykład.

Maciejko, niecierpliwie czekam na Twoją opinię.

Napisany przez: Fasola pią, 09 paź 2009 - 15:09

No to widocznie źle szukam, albo też w ogóle czegoś takiego nie szukam, bo nie mam potrzeby, skoro wokół mnie jakoś tak normalnie.
A przeciez nie żyję w enklawie.
No ale niech mi ktoś wyjasni, skoro ta więź ma byś przyczyną rozpadu małżeństwa po wyfrunięciu dzieci, to znaczy, że te obserwacje nie dotyczą rodzin z teraz małymi dziećmi, tylko tych, które już dzieci mają dobrze dorosłe... Czyli te ćwieć wieku temu też było już tak źle? Tak się czepiam, ale usiłuję to wziąć na logikę.
O ile dobrze pamiętam, już Sokrates pisał w podobnym tonie, że wychowanie dzieci do niczego, ze ropastwione toto, granic nie zna, stąd mój sceptycyzm. A może to był inny filozof na S.

Napisany przez: tolala pią, 09 paź 2009 - 15:14

Zgadzam się. Zacytowany fragment książki jest bliski moim poglądom na wychowanie dziecka.
Jako rodzic chcę (poza zapewnieniem mojemu dziecku godziwych warunków do życia) przede wszystkim nauczyć moje dziecko szeroko pojętego "życia". I mogę to zrobić tylko jako nauczyciel-przewodnik. Bo żeby nauczyć trzeba również wymagać, stawiać przed dzieckiem zadania do wykonania, uczyć odpowiedzialności. A to są zadania nauczyciela, a nie kumpla.
Ale poza byciem nauczycielką, jestem mamą, czyli tą, która kocha, daje buziaki i jest czula. I taka rola matki-nauczycielki bardziej mi się widzi, niż matki-kumpelki (kumpel kojarzy mi się z chodzeniem na piwo). Problem tkwi we wlaściwych proporcjach, żeby nie być zbyt czulą a jednocześnie zbyt ostrą. TO oczywiste.

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 15:20

Fasolko myślę, że zbyt dosłownie starasz się wszystko zrozumieć. Wydaje mi się, że autorowi chodzi o to, że dawne rodziny to te, których dzieci maja teraz 50 lat, a współczesne to te, których dzieci nie są starsze niż 15-20 lat . Wręcz jestem pewna, że o to chodzi autorowi, co wnioskuję po reszcie książki, której inni niestety nie mogą póki co przeczytać.
Po drugie autor sugeruje, że rozpad niektórych małżeństw po odejściu dzieci można tłumaczyć zbyt silną z nimi więzią, ale wcale nie twierdzi, że to powód każdego rozwodu.
Po trzecie w ksiażce jest mnóstwo rodziałów, poświęconych współczensnym młodym rodzicom.
Czy te ćwierć wieku też już było źle? Pewnie tak, skoro o tym pisze autor. Z resztą ja też, kiedy przypomnę sobie niektóre epizody z moich pierwszych lat młodości, mogę to poniekąd potwierdzić.
Myślę, że Twoje - jak to sama nazwałaś - "czepianie się" wynika z tego, że nie masz możliwości przeczytania całej ksiażki.

Napisany przez: Fasola pią, 09 paź 2009 - 15:35

Nie mam możliwości i nie zamierzam, jako że mam uczulenie na dzieła pt "kiedys to był inny świat", w których na dodatek w aureoli odkrycia autor przedstawia rzeczy oczywiste.
Dla mnie dzieci wodzące rodziców za nos to margines i oczywiście patologia - tak jak i te 30 lat temu (bo tyle gdzieś sięga moja pamięć).
Rodziny, w których mamcia tak kocha dzieci, że by je zjadła i nie może się od nich odkleić - to samo.
I to było zawsze, ja nie zauważam wzrostu natężenia.
Moja mama (dobry wojenny rocznik) miała w klasie koleżanki, bliźniaczki, które jeszcze jako nastolatki przeprowadzały w domu swoją wolę w ten sposób, że kładły się na podłodze i wyły i tupały i tata leciał do sąsiadów po pożyczkę "bo one już leżą"
Jej najbliższa przyjaciółka (podobnie dobry rocznik) olewała swych rodziców tekstem "no i co mi zrobią"
Miałam w klasie koleżankę, która miała swoją oddaną mamusię głęboko i posyłała ją co i rusz po coś na posyłki... A mamusia dygała w tę i w tamtę.
Pamiętam z kolonii dwie panienki siostrzyczki, które nie umiały uprać sobie skarpetek a moje zdziwienie skwitowały "a od czegóż jest mama?"
Co nie zmienia faktu, że znakomita większość pozostałych nie właziła rodzicom na głowę, jakoś tam respektowała granice i bez większych raf wyrosła a fajnych, dorosłych ludzi.
W przedszkolenej grupie mojej córki jest jedno rozbestwione i jedna wczuta mamuśka,
W klasie u syna współczynnik jest podobny.
A poza tym w większości otaczają mnie normalne, pogodne dzieciaki w gorzej lub lepiej zorganizowanych rodzinach. Mój brat jest bardziej ode mnie liberalny w wychowaniu, ale na litość boska jego syn w żaden sposób nie rządzi w domu ani nic z tych rzeczy.
Więc mnie nie o tezy przedstawione chodzi tylko o to podejście "kiedyś to było inaczej"
Jak dla mnie było tak samo.
I nie ma co zwalać na jakiś aksjomat współczesnej rodziny, tylko zastanowić się, czego chcemy w wychowaniu. Bo każdy chce trochę czegoś innego.

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 16:09

Fasolko po pierwsze - autor o tym "jak było kiedyś" wspomina tylko we wstępie, którego treść przytoczyłam. Cała reszta dotyczy tego, co jest wspołcześnie, a raczej stara się pomóc współczenym rodzinom pomóc wychować dzieci i rozwiązać problemy wychowawcze, które są inne niż kiedyś. Tak Fasolko - inne niż w dawnych czasach, bo z czym innym nasze dzieci i my borykamy się teraz, a z czym innym borykały się nasze babki i prababki.
Po drugie: nie o te tezy Ci chodzi? A mi Fasolko właśnie o te tezy chodzi w założonym przeze mnie temacie.
Ze sporą częścią Twoich poglądów się zgadzam, ale "poszłaś" nie w ten temat. Mimo to dzięki za opinię.

Napisany przez: aluc pią, 09 paź 2009 - 16:45

a co to jest, na Boga, kumplowanie się z dziećmi? wspólne chodzenie na dyskoteki i wspólne rwanie facetów/panienek? mówienie do rodziców po imieniu? normalne funkcjonowanie w rodzinie, ino bez okazywania uniżonego szacunku starszym na każdym kroku? wychowywanie dzieci bez wzbudzania w nich lęku, nagminnie mylonego z autorytetem?

co to jest służenie dziecku? podsuwanie wszystkiego pod nos? podporządkowywanie swojego trybu zycia potrzebom dziecka? czy może branie strony dziecka w każdym sporze? a może dawanie zawsze wiary w to, co dziecko mówi?

co to jest naleĹźyty szacunek?

za moich czasów, jak się dostało pałę, to się mówiło matce, że ta bura suka się na mnie uwzięła, a matka odpowiadała, że było się uczyć - no ale ja miałam etap mówienia do matki po imieniu, bez należytego szacunku

a zawodzenie "o tempora, o mores!" też nie ma lat dziesięciu, stu czy dwustu - we wszystkich epokach starsi ubolewali nad zepsuciem młodzieży, nasze dzieci też będą, widać takie jęki są wpisane w tetryczenie, razem z wypadaniem zębów, łysieniem i osteoporozą

Napisany przez: Bosanova pią, 09 paź 2009 - 16:58

Może byc pozytywne kumelstwo, czyli te wszystkie gry planszowe wieczorami, gry w tenisa, czy wspólne wędkowanie. To zaufanie dziecka do rodzica, to dobra rada rodzica dla dziecka, wspólne śmichy i chichy.
Ale może tez być toksyczne kumpelstwo, i ja je widze wtedy, gdy jest traktowanie dziecka jak swego równolatka,gdzie granica między robienim coś wspólnie, mocno się zatarła i przekształciła się w układ typu syna jak kumpla, czy córeczka jak przyajciółeczka - do chodzenia pod raczke po zakupkach, wyrywaniu sobie tj samej kusej kiecki, plotkowaniu przy piwku córci wraz z koleżankami mamy
;Zwierzanie sie przez mame córce, dlaczego jej sie nie układa z tatusiem i inne obraczajace dziecko historie, kórych nie potrafi dziecko przetrawić w sobie
to jest, mówienie cytuje" tatuś lubi młode dupcie, widzisz, jaki podły";
to jest picie piwa przy 10 letnim synu, i mĂłwienie mu,Ĺźe matka to frajerka;
to jest chodzenie przez mame przy dorastajcym synu w bieliĹşnie, i gadanie"nie patrz na mnie synku w TAKI spsĂłb' (uwodzenie?).

To wszystko obserwacje z mojego podwĂłrka.

Tylko,że tacy rodzice byli ZAWSZE, bez znaczenia czy teraz czy 50 lat temu, choć może teraz nastepuje to z jakąś eskalacją.

Napisany przez: magdalenka pią, 09 paź 2009 - 17:11

trudno mi powiedzieć, czy "w zaniku", ale dla mnie mama, która tak KOCHA swoje dziecko, że przez 2,3 lata śpi z nim w łóżku, mając w nosie potrzeby swojego męża dąży właśnie do takich relacji. A matek takich znam sporo. I nie widzą nic niestosownego w "spaniu męża na sofie". Tyle tylko, że jakoś męża o to nie pytały.

I myślę, że łatwo męża odsunąć z powodu "zaspakajania potrzeb dziecka".

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 17:17

Tak się dziewczyny zastanawiam, jak to w ogóle będzie kiedyś, jak moje dziecko (mam nadzieję, że dzieci) będą miały 20 lat...
Ja na przykład mam taki jedyny w swoim rodzaju szacunek do moich rodziców. Taki, począwszy od tego, że nigdy nie powiedziałam o nich "starzy", skończywszy na tym, że kiedy w wieku 15 lat chciałam iśc na dyskotekę a mama powiedziała "nie" to poprostu nie poszłam. Kiedy rodzice kazali być na 22.00 w domu, to bezwzględnie byłam o 22.00 w domu. Zawsze czułam przed rodzicami respekt i czuję do dziś. I jest mi z tym bardzo dobrze.

A tutaj mały off:
Co do wychowania w dzisiejszych czasach - myślę, że poniekąd jest ono trudniejsze niż kiedyś. Powody, dla których tak uważam w zależności od sytuacji mogą być też plusami wychowywania dzieci w dzisiejszych czasach, ale mam na myśli np. internet. Dawniej, żeby odrobić zadanie trzeba było sięgnąć np. do encyklopedii, która leżała w pokoju na półce. Dziś wklepuje sie hasło w google i po sprawie. Może się mylę, ale to raczej nie jest zbyt twórcze dla dzieci. Dawniej, żeby zrobić referat, szło się do biblioteki i wertowało się książki, dziś (powtórzę się) sprawę załatwia internet.
Wiem, wiem. Po pierwsze uczepiłam się tego interneru, a po drugie internet to też oczywiście bardzo pomocna rzecz w edukacji. Ale chyba nie każde dziecko jest nauczone umiejętnie z tego dobrodziejstwa korzystać.
No. To tak na przykładzie internetu wspomniałam o trudnościach wychowawczych.

tolala podpisuję się pod tym: "Ale poza byciem nauczycielką, jestem mamą, czyli tą, która kocha, daje buziaki i jest czula. I taka rola matki-nauczycielki bardziej mi się widzi, niż matki-kumpelki (kumpel kojarzy mi się z chodzeniem na piwo)."

Bosanova uważam, że Twoja definicja "kumplowania się z dzieckiem" jest warta swojego miejsca we współczesnej encyklopedii wychowywania dzieci. Jakbyś mi to z ust wyjęła. "Tylko,że tacy rodzice byli ZAWSZE, bez znaczenia czy teraz czy 50 lat temu, choć może teraz nastepuje to z jakąś eskalacją." Pewnie i tu masz rację. Chodzi tylko o to, aby umieć to skutecznie zmienić.

Napisany przez: carrie pią, 09 paź 2009 - 18:30

nie zawsze się z Tobą zgadzam ale to co napisałaś powyżej jest bardzo prawdziwe, bardzo

od siebie dodam,że z każdej przesady ( w jedną czy w drugą stronę) nic ciekawego w procesie wychowawczym nie wyniknie.W moim odczuciu, prędzej czy później, klęskę poniesie i rodzic "toksyczny kumpel" i rodzic "na piedestale swego absolutnego i niepodważalnego autorytetu".
Bo wbrew pozorom mimo,że nie jest się w/w kumplem to i tak nie ma się autorytetu rodzicielskiego z automatu.On się nie pojawia wraz z narodzinami potomka.Autorytet się wypracowuje.

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 18:47

carrie doslownie jakbyś zacytowała autora wspomnianej przeze mnie książki. A co do tego, że "prędzej czy później, klęskę poniesie i rodzic "toksyczny kumpel" i rodzic "na piedestale swego absolutnego i niepodważalnego autorytetu" - zgadzam się w stu procentach. Najlepiej zawsze znaleźć ten złoty środek.

Napisany przez: milutka pią, 09 paź 2009 - 20:35

Znam taką rodzinę współczesną, męża siostra , jest dla córki kumpelą a nie mamą, córka ma 3 latka i zaczyna coraz gorzej się dziać, córka coraz bardziej rządzi mamą a mama nie ma już siły, ale dalej usługuje małej i mała wszystko am czego chce.
Ostatnio do 24:30 oglądała bajki i nie chciała się umyć i takich sytuacji jest coraz częściej i więcej.
Wychodzi bezstresowe wychowanie.

Dokładniej jest tak w tej rodzinie:

Szwagierka ma już dość, czy jest jeszcze szansa aby wprowadzić jakąś dyscyplinę? tylko ja nawet nie wiem czy mam prawo porozmawiać o tym ze szwagierką, czy mogę się wtrącić.

Napisany przez: Agnieszka AZJ pią, 09 paź 2009 - 21:03

Ja sie moge tylko podpisać.

Kumpli dziecko moze mieć przez cale życie na pęczki. Rodziców - ma tylko dwoje. Ich brak zaburza poczucie bezpieczeństwa.

Miedzy tymi dwoma biegunami (albo/albo) jest przestrzeń dla rodzicow, którzy się z dziećmi po prostu lubią i dogadują, sa szczerzy, potrafia przyznać się do blędow i slabości ale równocześnie są dorosłymi i w trudnych momentach potrafią byc dla dziecka oparciem.

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 21:16

Milutka myślę, że nie zaszkodziłoby, gdyby szwagierka zaopatrzyła się w tą książkę. Jest tam dokładnie na przykładach pokazane, jak uczyć dyscypliny dzieci, które nigdy nie miały z nią do czynienia. Bo im później, to niestety tym gorzej.

Agnieszka AZJ jak z kolei podpiszę się pod tym Twoim zdaniem: "Kumpli dziecko moze mieć przez cale życie na pęczki. Rodziców - ma tylko dwoje. Ich brak zaburza poczucie bezpieczeństwa."

Napisany przez: vika pią, 09 paź 2009 - 21:33

Ja myślę, że nie można popadać w żadną skrajność i to co napisała Inanna jest mi niezwykle bliskie. A respekt kojarzy mi się wyłącznie ze strachem. Nie chciałabym żeby moje dzieci czuły przede mną respekt.

Napisany przez: kasiaaaaa pią, 09 paź 2009 - 21:42

Zupełnie nie rozumiem, czemu masz takie odczucie. Jak już pisałam wcześniej - ja czuję respekt przed moimi rodzicami i odczuwam to jako coś pozytywnego. Nawet wg słownika słowo "respekt" oznacza "szacunek, poważanie".
Bądź co bądź, moje dziecko/dzieci mają czuć przede mną respekt. Chociaż odrobinkę.

Napisany przez: Agnieszka AZJ pią, 09 paź 2009 - 21:54

Respekt to rzeczywiście jest "szacunek, poważanie" ale w moim odczuciu jest to szacunek podszyty strachem.

Poza tym kojarzy mi sie raczej z dystansem niz bliskością.

Edit:
Respekt odczuwam wobec osoby, która ma nade mną wladzę. Np. wobec mojego Profesora, którego podziwiam i szanuję, ale zawsze byl miedzy nami pewien dystans.

Napisany przez: eve69 pią, 09 paź 2009 - 22:10

Ja bym chętnie podyskutowała z autorem na temat źródeł tych uogólnień. I skąd zaczerpnął tą złotą wizję przeszłości. O ile mi wiadomo, 50 lat temu, w większości rodzin panował patriarchat, żona miała niespecjalnie dużo do powiedzenia, dzieci jeszcze mniej. Uwaga niespecjalnie była skupiona na dzieciach, bo należało je widzieć a nie słyszeć. Ojciec w przeszłości był bardzo często dla dziecka kimś obcym, odległym. W przeszłości rodzice zawierali związek małżeński, intuicyjnie wyczuwali, że żona ma sprzątać i gotować, obowiązek małżeński to rzecz święta.
Etc etc.

Zgadzam się całkowicie z tezą że kumplowanie się z dzieckiem, zwłaszcza rozumiane jako traktowanie dziecka jako równorzędnego partnera w związku owo dziecko krzywdzi. Że dzieci potrzebują jasnych granic i autorytetów, ale nie opartych na jakiejś wydumanej dyscyplinie, można się z dzieckiem przyjaźnić i być dla niego autorytetem. Szacunek dla rodzica powinien wynikać z tego jakim ów rodzic jest człowiekiem i nie powinien być ważniejszy od szacunku dla dziecka, jego potrzeb, możliwości.
Współczesne czasy, dokonania psychologii, edukacja + intuicja dają nam ogromną szansę na wychowanie ludzi którzy będą szczęśliwsi, mniej obciążeni, pewniejsi siebie. Trzeba umieć z tego mądrze korzystać.

Napisany przez: tyczka pią, 09 paź 2009 - 22:47

ALE,po prawdzie, O CO CHODZI...?

Wybacz autorko tematu,ale jest dla mnie bezsensowny.Wpisujesz kawałek książki,poradnika do tego,których są tysiące, "hamerykańskiego" psychologa,których jest setki tysięcy i wpisujesz jakieś teorie, których są miliony.

Mam w "poważaniu" wszelkie książulki i poradniki, a zwłaszcza dot. wychowywania dzieci. Spieszę wyjąsnić dlaczego-
moja mamusia, po pedagogice, łykała setki książek o tym, jak należy wychowywać dzieci. Zapchane dwie biblioteczki.
I pewnie próbowała zgodnie z nimi żyć.
Dość powiedzieć,że zwinęłam manatki z toksycznego domu mająć niespełna 18 lat, a mój młodszy brat uciekł w świat wirtualny i ma problemy z nawiązywaniem kontaktów z rówieśnikanmi i ogólnie życiem. Oboje okaleczeni emocjonalnie.

Wychowuję swoje dziecko intuicyjnie, robiąc to, co uważam za najlepsze- lub próbując to robić.

Napisany przez: carrie pią, 09 paź 2009 - 23:00

pytanie główne brzmiało

a chodziło o to



EDIT: a tak poza tym to to jest temat do podforum "wychowanie" chyba

Napisany przez: tyczka pią, 09 paź 2009 - 23:28

Ot, co.

Napisany przez: monilka sob, 10 paĹş 2009 - 00:04

Że się z lenistwa podpiszę
Ogólnie kumplowskich stosunków rodzic-dziecko z życia osobistego znam mało. Słowa autora odbieram dodatkowo tak, żeby dziecku na zbyt wiele nie pozwalc w każdej dziedzinie, stawiac jasne granice, dziecko ma się słuchac rodzica i już, i ma go szanowac. a gdzie miejsce na pozostawinie dzieciowi szans do swiadomego wyboru, do popełniania błędów??
I się wyłamię. Stawiam dziecko ponad partnera. Nie sypiam z dzieciem w łóżku, ale po prostu dobro tego dzieci jest dla mnie ważniejsze jak dobro mojego partnera, który jest już doroslą osobą, którego nie muszę kształtowac, który nie jest zalezny ode mnie. I nie sądzę, żeby to było powodem rozpadu naszego związku "jak już dzieci wyfruną w świat"
Edit: nie ten cytat skopiowalam

Napisany przez: monilka sob, 10 paĹş 2009 - 00:06

A takie teksty pasjami uwielbiam. Nie, przy stresowym wychowywaniu, czy jak to tam zwał, dziecko byłoby na pewno ułożone

Napisany przez: marghe. sob, 10 paĹş 2009 - 01:26

To ja poproszę o definicję "bezstresowego" i "stresowego" wychowania.

Na szacunek, czy jak kto woli respekt trzeba sobie zasłużyc, zapracować. Sam fakt, że jedtem rodzicem nie wystarczy

Napisany przez: Artola sob, 10 paĹş 2009 - 08:18

Jej, tyle piszecie ciekawych rzeczy, że nie nadążam z czytaniem, o odniesieniu nie wspomnę
To będę na raty
Po pierwsze: ja widzę różnice między kiedyś a dziś...Głównie jeśli chodzi o szacunek dzieci do dorosłych. I nie chodzi mi o przesadę, całowanie po rączkach! Kiedyś nauczyciel, rodzic to był ktoś. Teraz często są nikim. Moim zdaniem wynika to właśnie z bezstresowego wychowywania, dziecko ma zawsze rację, wie co robi, bo to dla jego dobra itd itp...Mam wrażenie, że jednak rodzice powoli widzą efekty i odchodzą od takiego podejścia.
Po drugie: mamy usługujące dzieciom, a jeszcze bardziej babcie, były zawsze. Przykład z mojego podwórka: babcia przychodzi do szkoły przebrać 8-latka na wf Jednak chyba w dzisiejszych czasach mamy większą skłonność do tego...Może chcemy zrekompensować dziecku zabieganie itp? Sama się na tym łapię, że wolę coś zrobić sama, bo szybciej, niż mówić 10 razy starszakowi, żeby zrobił...A powinnam raz A wręcz powinien sam wiedzieć, ze się kurtkę wiesza, a nie rzuca Pracuję nad tym
I po trzecie: nauka samodzielności nie wyklucza bliskości, czułości, wspólnego spędzania czasu. Wspólnego czytania, tulenia, rozmawiania...Dziecko musi się czuc bezpieczne, nie ulega wątpliwości!
A, jeszcze co do kumpli. Wg mnie traktowanie dziecka jak kumpla to pozwalanie mu na zbyt wczesne podejmowanie pewnych decyzji, na zbyt duże uczestniczenie w sprawach dorosłych. Dziecko dla poczucia bezpieczeństwa potrzebuje jednak "zwierzchnika", a problemy dorosłych zbyt je obciążą...
Ufff....się rozpisałam
Książkę chętnie przeczytam!

Napisany przez: Artola sob, 10 paĹş 2009 - 08:30

Wg mnie co innego dobro dziecka, a co innego zaburzenie relacji z partnerem przez zbyt silną więź z dzieckiem. Oczywiście, że dziecko potrzebuje matki inaczej, niż mąż żony, ale nie może być wg mnie tak, że liczy się tylko dziecko, jego potrzeby, przyjemności, bo ono jest najważniejsze! Szybciej niż nam się wydaje, dzieci znajdą swoje towarzystwo, zamkną się przed nami w swoich pokojach, usamodzielnią. Dziecko, to ktoś, kto tak naprawdę tak intensywnie spędzi z nami kilka lat! A mąż ma być osobą na całe życie! Przykład z mojej rodziny: po naszym (moim i brata) usamodzielnieniu się, moi rodzice nie umieli razem, sami spędzić wakacji Przykład inny, u znajomych kiedy urodziło się dziecko, mąż został wydelegowany do innego pokoju, a żona stworzyła idealną symbiozę z córeczką, nikt inny do szczęścia nie był im potrzebny. Chore wg mnie.

Napisany przez: Gośka z edziecka sob, 10 paź 2009 - 09:38

Zgadzam się z tym, co pisze Eve.

Napisany przez: Gośka z edziecka sob, 10 paź 2009 - 09:40

Intuicja może tez być głosem podswiadomości.

Napisany przez: agabr sob, 10 paĹş 2009 - 09:51

dobrych relacji z partnerem nie zaburzy zadna wiez z dzieckiem ,jesli matka kompensuje sobie cokolwiek dzieckiem to znaczy ze w zwiazku jest nie halo .b

Napisany przez: Artola sob, 10 paĹş 2009 - 09:56

Też prawda...Chociaż zapędzić się w zbyt silną zależność matka-dziecko dość łatwo...

Napisany przez: Bosanova sob, 10 paĹş 2009 - 10:04

Myśle,że ten wątek jest bardzo ważny.Choćby dla mnie.
Czekam na wpisy Chanton i paru innych dziewczyn.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 10:25

Droga tyczko i monilko. Rozumiem Wasze wątpliwości, jednak wydaje mi się, że wynikaja one z tego, że znacie tylko przytoczony przeze mnie fragment, a nie całą książkę. Wielokrotnie zaznaczałam już, że autor nie propaguje surowego wychowywania dzieci bez wzglądu na ich potrzeby. Tak naprawdę pokazuje jak rozsądnie i skutecznie radzić sobie z problemamy wychowawczymi w wielu różnych przypadkach. Proszę nie oceniać autora i ponad 200 stronicowej książki po kilkunastozdaniowym wstępie. Rozumiem, że możecie się nie zgadzać z autorem, ale żeby taki stwierdzić, trzeba książkę przeczytać.

tyczko jeśli temat jest dla Ciebie bez sensu, to po co bierzesz udział w dyskusji? Przecież ja nikogo do tego nie zmuszam. A uogólnianie na przykładzie jednej osoby (Twojej mamy) jest chyba dość niedorzeczne.

Ogólnie w temacie chodziło mi o to, co Wy sądzicie na temat wychowywania dzieci w poczuciu, że rodzice są ich kolegami, że z wielu spraw się je wyręcza, itp. Dla wyjaśnienia o co mi chodzi posłużyłam się cyctatem, który miał być tylko pomocny do zrozumienia mojego pytania.

Artola Twój tekst: "Dziecko, to ktoś, kto tak naprawdę tak intensywnie spędzi z nami kilka lat! A mąż ma być osobą na całe życie! Przykład z mojej rodziny: po naszym (moim i brata) usamodzielnieniu się, moi rodzice nie umieli razem, sami spędzić wakacji Przykład inny, u znajomych kiedy urodziło się dziecko, mąż został wydelegowany do innego pokoju, a żona stworzyła idealną symbiozę z córeczką, nikt inny do szczęścia nie był im potrzebny. Chore wg mnie." jest jakby dokładnie tym samym, o czym pisze autor, podaje nawet całkiem podobne przykłady - a więc jednak coś w tym musi byćprawdy.
"Kiedyś nauczyciel, rodzic to był ktoś. Teraz często są nikim." Niestety przykra sparwa. Również znam to z życia codziennego.

Ja z kolei pamiętam taka sytuację: Parę lat temu pytam moją stojącą na balkonie osiemnastoletnią koleżankę-sąsiadkę: "Ty już po obiedzie?" A ona do mnoe oburzona: "A nie wiesz, kto by mi go ugotował? Przecież mama jest w pracy!".
Przytoczę inny przykład. Okres matur. Dzowni do mnie mama kolegi ze szkoły: "Kasiu, powiedz że mi, z czego ja mam temu mojemu Tomkowi ściągi na polski napisać?" Dodam tylko, że Tomek do matury nie podszedł, mama załatwiła mu zaświadczenie, że jest nerwowy i nie może przeżywać takiego stresu.

Przykład z innej beczki. Rynek w mojej miejscowości, bar, stoliczki rozstawione na polu. Przy nich siedzi matka z 4 dzieci (najstarsze 17 lat, najmłodsze kilka miesięcy). Nadmienię, że każde dziecko ma innego ojca. Na stoliku same kufle z piwem. Jest godzina 14.00. I ta matka popijając piwo i jednocześnie karmiąc piersią to najmłodsze dzieko, wyciąga z kieszeni jakieś pieniądze i podaje je najstarszej córce. A ona jak automat bez słowa idzie do baru i przynosi matce kolejny kufel piwa.
Ja się pytam, jak to kurde jest na tym świecie? Żałuję, że do niej nie podeszłam i nie wylałam jej tego piwa na głowę.

Inny przykład: matka prosi 3letnie dziecko, by wreszcie spokojnie usiadło i zjadło ten obiad. Po kilku takich prośbach dziecko uderza matkę w twarz. A matka nie reaguje w żaden sposó. Pewnie nie jeden zwolennik nowoczesnych metod wychowania powie, że dobrze zrobiła, że to małe dziecko, że przecież nie rozumie, co zrobiło, że nie można go stresować. Dla mnie totalna bzdura. Trzyletnie dziecko jest mądrzejsze i sprytniejsze niż się wydaje. Mi taka sytuacja pachnie wychowawcza tragedią.

Powiem Wam szczerze, że złapałam się na tym, że już teraz uczę moją 8 miesieczną córkę, że po pierwsze mama to nie służąca, a po drugie, że istnieje jeszcze inny świat poza mamą i tatą. ")

Napisany przez: eve69 sob, 10 paĹş 2009 - 10:33

Tak, to byłaby dojrzała reakcja która poprawiłaby dobrostan dzieci i dała matce dużo do myślenia . I pytam serio - którą z Twoich teorii miałby ilustrować ten przykład?

BTW, co to jest bezstresowe wychowanie?

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 10:45

Prosiłam o rzeczową dyskusję bez ironii i sakrkazmów. Proszę, stosuj się do tego.
Jednak nie wylałam jej tego piwa na głowę, z jakiegoś powodu na pewno, nie sądzisz?
Proszę Cię też o czytanie postów zw zrozumieniem. Pytasz, którą z moich teorii ma ilustrować przykład. A czy ja gdzieś wspominałam coś o moich teoriach? Nie przypominam sobie. Ale jeśli już, to myślę, że podpięłabym to pod "kumplowanie się dzieckiem" - nastoletnia córka kupuje matce piwo i siedzą razem przy barowym stole.

Pozwól, że teraz ja zapytam - naprawdę nie wiesz, co oznacza sformułowanie "bezstresowe wychowanie"? Jakoś trudno mi w to uwierzyć. No ale jeśli faktycznie nie wiesz, to proszę: https://pl.wikipedia.org/wiki/Bezstresowe_wychowanie

Napisany przez: Prada sob, 10 paĹş 2009 - 11:01

Powinnaś zadzwonić na policję od razu ! a nie podejść i wylać piwo .....

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 11:12

Wiem, masz rację. Przyznaje się bez bicia. Głupio to zabrzmi, ale będę miała jeszcze na pewno nie jedną okazję, bo ten proceder powtarza się średnio 5 razy w tygodniu.

Napisany przez: monilka sob, 10 paĹş 2009 - 11:17

Ale, że nie powinnam miec swojego zdania w tej dyskusji, bo nie przeczytałam książki, li i jedynie wstęp, który zacytowałaś?? Trzeba byo tak zaznaczyc od razu. Ale przepraszam, to nie jest konstruktywna odpowiedż, na dodatek chciałabym żeby zabrzmiała ironicznie, także z pewnością nie jest w tym watku mile widziana.
Przykłady, które przytaczasz zakrawają o patologię i nijak do mnie nie przemawiają
I jak uwielbiam stwierdzenie: wynik bezstresowego wychowywania, tak również kocham to: kiedyś te dzieci były inne, bardziej szanowały np. nauczycieli. Taaak. kiedyś w ogóle inaczej było. Gówniarz nie nafikał, miał szacunek do policji, a jak nie- to dostał kilka razy pałą, ale przynajmniej nie było takiego rozwydrzenia i braku granic u młodzieży jak w czasach dzisiejszych

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 11:22

monilko czytaj dokładnie moje posty. Napisałam, żebyć nie oceniała książki, bo jej nie przeczytałaś. Ale nie napisałam, że nie masz prawa brać udziału w dyskusji. Jak najbardziej masz prawo. Nie rozumiem, czemu się tak denerwujesz. Naprawdę niepotrzebnie. Wyrażasz swoje zdanie, bo o to tu chodzi, i bardzo dobrze. Każdy ma prawo do własnej opinii i każdy po swojemu wychowuje swoje dzieci. A ja chcę, żebyśmy się tym ze sobą podzieliły, bo może któraś kiedyś skorzysta na czyimś pomyśle, opinii, radzie, itp.

Napisany przez: Inanna sob, 10 paĹş 2009 - 11:28

Kasia, na tym świecie jest tak, że istnieją: 1) rodziny normalne 2) rodziny w miarę normalne 3) rodziny w których rodzice zdają sobie sprawę z popełnianych przez siebie błędów i pracują nad sobą i rodziną aby dzieci dobrze wychować 4) są również rodziny patologiczne - takie, które popełniają masę błędów, krzywdzą dzieci na różne sposoby: przemocą fizyczną, psychiczną - w tym przerzucaniem na dzieci swoich "dorosłych" problemów - kształtowaniem w dzieciach postaw roszczeniowych, wypracowywaniem w nich niezaradności, egoizmu, egocentryzmu, kształtowaniem w dzieciach fałszywego obrazu rzeczywistości (np. "że człowiek uczciwy nie może być bogaty", "że jak się nie ukradnie to się nie ma", "że tylko frajerzy wstają rano do roboty"). Ta kategoria rodziców nie wie, że jest patologiczna, nie jest świadoma - z różnych powodów - swoich błędów, nie pracuje i nie chce pracować nad sobą i dziećmi. Ale jest to pewna szczególna grupa, którą wyłączyłabym z rozważań nt "warto, czy nie warto być kumplem swojego dziecka". Bo jeśli rozważamy kwestię kumplostwa między rodzicami i dziećmi w rodzinach normalnych, w miarę normalnych i tych z problemami ale świadomych to myślę, że takie kumplostwo nie powinno być niebezpieczne.
Natomiast kumplostwo w rodzinach patologicznych jest raczej pochodną patologii i samo w sobie jest nie tyle błędem wychowawczym, co okonsekwencją głębszych problemów w rodzinie. Ta dziewczynka nie dlatego pobiegła po piwo, że matka traktuje ją jak kumpelkę, ale dlatego, że w jej rodzinie alkohol jest na porządku dziennym, nikt nie ma świadomości jego szkodliwości, a obraz matki z dziećmi przy kielichu to nic niezwykłego. Ot, codzienność! Ta dziewczynka pobiegła po piwo, bo jakby tego nie zrobiła, toby najzwyczajniej w świecie dostała w twarz, za to że matki nie szanuje i się jej nie słucha.

Napisany przez: monilka sob, 10 paĹş 2009 - 11:33

droga kaaasiuniu, czytaj moje posty również ze zrozumieniem A w którym momencie ja oceniłam książkę, poza oceną słów autora, które wkleiłaś??

Napisany przez: Artola sob, 10 paĹş 2009 - 12:02

Monilka, a mnie się wydaje, że to nie dzieci były inne. To dorośli i ich metody wychowawcze były inne! A dzieci robią z reguły to, na co rodzice i dorośli im pozwalają. Gdyby problemy, o jakich pisze Kasia, jakie wynikają z lightowego i kumplowskiego traktowania dzieci były taką rzadkością, patologią wręcz, to Superniania nie robiłaby takiej kariery

I jeszcze jedno: zupełnie inaczej na na temat patrzą osoby mające niemowlaka, a inaczej np. szkolniaka.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 12:11

Twoje słowa:
"Słowa autora odbieram dodatkowo tak, żeby dziecku na zbyt wiele nie pozwalc w każdej dziedzinie, stawiac jasne granice, dziecko ma się słuchac rodzica i już, i ma go szanowac. a gdzie miejsce na pozostawinie dzieciowi szans do swiadomego wyboru, do popełniania błędów?? "
może i faktycznie nie są oceną książki (przyznaję Ci rację, przepraszam). Ale są błędnym odczuciem co do intencji autora i złą jego oceną. Uwierz mi, że autor naprawdę świetnie pokazuje, jak rozsądnie z wiekiem dziecka zwiększać mu zakres obowiązków i zarazem przywilejów. Ale już nie czepiajmy się książki.

Inanna myślę, że masz dużo racji. Serce mi podpowiada, że żadne rodzic nie chce źle wychować dziecka ani zrobić mu świadomie krzywdy, a jednak są matki, które za karę nie dają dziecku kolacji.

Ostatnio w sklepie z zabawkami dziecięcymi widziałam taką scenkę: młode małżeństwo z - na oko - 4 letnim synem spacerują między półkami. Syn w pewnym momencie zauważył jakąś zabawkę, ale rodzice mówią, że nie moga mu kupić, bo już jedną mu kupili, bo już nie mają pieniędzy, itd. Wtedy dziecko urządziło mrożącą krew w żyłach, histeryczną scenkę płaczu i manifestacji swojego niezadowolenia. Zastanawiam się, co bym zrobiła w takiej sytuacji. I zastanawiam się też, jak wychowywać dziecko, żeby takich scenek nie urzadzało.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 12:13

Zgadzam się w stu procentach.

Napisany przez: Inanna sob, 10 paĹş 2009 - 12:25

Myślę, że każde dziecko przynajmniej raz w życiu będzie próbowało się tak zachować. Żeby sprawdzić, czy zaskutkuje. Problem leży w tym, jak w takiej sytuacji zareagować, żeby dziecko takich zachowań nie powtarzało.

Napisany przez: Prada sob, 10 paĹş 2009 - 12:26

Ja przy pierwszej próbie wymuszenia, odpowiedziałam, że nie kupię oraz dlaczego po czym wyszłam ze sklepu bez dziecka.. wyszło za ok 1 min.... przy kolejnej próbie kiedy widziałam, że dziecko chce wymusić płaczem i zaczyna się zmuszać do niego, powiedziałam, że ma prawo płakać i oczywiście zaczekam aż się wybeczy ale swojego zdania nie zmienię.
Nigdy nie ulegałam tego typu próbie nacisku i przy 2 nieudanych takich wymuszeniach nigdy więcej taka sytuacja się nie powtórzyła. Moje dzieci potem patrzyły ze zdziwieniem na inne turlające się po podłodze w sklepie. Nigdy nie miałam obawy przed wejściem do działu zabawek w sklepie. Konsekwencja daj efekty ale jeśli choć raz się ulegnie takiemu wymuszeniu kolejny raz "atak" jest silniejszy ...moja siostra tak właśnie ulegała.

ps moje dzieci mają teraz 17 i 11 lat i tego problemu nigdy u nas nie było. Polecam również książkę "dyscyplina pozytywna"

Napisany przez: pirania sob, 10 paĹş 2009 - 12:30

dokladnie z tymi jekami nad wychowaniem mlodziezy

Ale Kasiu podajesz przyklady z wlasnej mlodosci, czyli doswiadczenia poprzedniego pokolenia. Podajesz obserwacje dzieci z mlodszego pokolenia- czyli to niejest kwestia nowych czy starych metod wychowawczych tylko podejscia poszczegolnych osob.

Mysle ze szacunek to jest duzo bardziej skomplikowana sprawa niz tylko za duzo kumplowanie. W moim domu rodzinnym to ja mowie do taty w trzeciej osobie "prosze taty" do mamy mamo. Zawsze bylam uczona bardzo standardowego miejsca w stadzie dziecka- czyli na koncu Odebralam mozna powiedziec tradycyjne szlacheckie wychowanie. A jednak- nie szanuje mojego taty, chocaz nigdy nie byl mi kumplem, a inne slowa niz "prosze taty" nie przechodza mi przez gardlo. Mojej mamie bardziej wspolczuje niz ja szanuje chociaz tutaj jeszcze cos sie ma szanse odbudowac.

Szanuje szefa mojej mamy, z ktorym 10 lat temu spedzilam wakacje i wtedy byl taki obyczaj na wakacjach ze dorosli z dziecmi byly na ty. I on nadal jest dla mnie Markiem i jest jednym z wiekszych jajcarzy jakich poznalam, a jednoczesnie jest gorzen bardzo wieliego szacunku. Szacunek buduje sie moim zdaniem glownie na tym ze czujemy ze ten czlowiek tez mnie szanuje- niezaleznie od tego jak sie do mnie zwraca- szanuje mnie jako czlowieka.

I tym staram sie kierowac w wycjowaniu dzieci- staram sie trzymac wlasnych zasad jednoczesnie starajac sie zobaczyc rzeczywistosc oczami moich dzieci.

CIESZY mnie to ze moje dzieci po lekcji pisza do mnie ze lzami w oczach SMSa "dpstalam pale". I serio- w wielu przypadkach ta pala mi zwisa. W wielu przypadkach zwisa mi 6 a jak Trzecia dostanie 4 z matematyki to ciesze sie razem z nia, bo wiem ze to dla niej trudnosc. Jesli nauczycielka daje bezsensowne prace domowe, dlugie i niezrozumiale, to nie waham sie stanac w obronie dziecka. jesli szkola tworzy bzdurne przepisy- ja nie bede chronila autorytetu glupcow narazajac swoj wlasny.

Przerabiam to teraz z przedszkolem najmlodszego. Skoro w przedszkolu sobie z nim nie radza, a ja sobie radze- to ja moge pomic- zabrac go na zajecia, dopilnowac pewnych rzeczy, ale jesli rozmawiam z dyra i wychowawczynia po raz 10 i widze ze owszem ja robie ale przedszkole jako takie nie robi nic- zadnych szkolen, zadnych swiezych pomyslow, niech pani cos zrobi. I dlaczego ja mam niby narazic swoj autorytet twierdzac ze panie sa OK? Jak moj syn widzi ze nie sa i ja widze ze nie sa. I czuje sie niesprawiedliwie traktowany?

nie jestem matka kumpela- ale tez nie ma ku temu ani powodow ani potrzeb. Ale jestem matka dosc wyluzowana, bardzo jasno kreslam granice czego oczekuje a w inych sprawach zostawiam dzieciom dosyc duzo swobody. I jak ogladam TV to nie zrobie kakao bo nie chce mi sie ruszac- ale jak jestem w kuchni to robie herbatki i kakao i donosze do lapek. I moje dzieci- o dziwo- robia to samo

Napisany przez: pirania sob, 10 paĹş 2009 - 12:34

a co zrobili oni?
nie sztuka jest nie przezyc nigdy czegos takiego- sztuka jest wyjsc z tego z twarza. Dzieci testuja granice- czasami napierajac lekko a czasami walac z grubej rury- to potrzebne i im i nam- rodzicom. I dzieci tak robia i majac 3 latka i wyjac u cukierka i majac 17 i walczac o wakacje pod namiotem bez rodzicow czy kino czy impreze, czy te boskie buty. I szuka polega na tym by sytuacje z cukierkiem rozegrac tak by w wieku lat 17 nie miec nadal 3 latka w domu.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 12:46

Piranio.

Nie wiem, co zrobili Ci rodzice, bo już wyszliśmy ze sklepu.

"czyli to niejest kwestia nowych czy starych metod wychowawczych tylko podejscia poszczegolnych osob."
Myślę, że jest to kwestia i jednego i drugiego naraz.


"Szanuje szefa mojej mamy, z ktorym 10 lat temu spedzilam wakacje"
Myślę, że nie da się porównywać szacunku na linii dziecko - rodzic do szacunku dziecko - obca osoba. Rodzice to przecież szczególna dwójka osób dla każdego dziecka.

"Szacunek buduje sie moim zdaniem glownie na tym ze czujemy ze ten czlowiek tez mnie szanuje"
Owszem, jesli mamy do czynienia z dwiema dorosłymi osobami. Ale szacunku u dwuletniego dziecka chyba na samym takim założeniu nie da się zbudować.

"Jesli nauczycielka daje bezsensowne prace domowe, dlugie i niezrozumiale, to nie waham sie stanac w obronie dziecka. jesli szkola tworzy bzdurne przepisy- ja nie bede chronila autorytetu glupcow narazajac swoj wlasny."
Ja rónież tak myślę. Ale nie będę bronić dziecka i wymyślać na nauczyciela, jeśli moje dziecko dostanie pałę, bo nie odrobi zadania.

"I jak ogladam TV to nie zrobie kakao bo nie chce mi sie ruszac- ale jak jestem w kuchni to robie herbatki i kakao i donosze do lapek."
To podejście akurat uważam za bardzo dojrzałe i rozsądne. I też bym kiedyś chciała je stosować.

Napisany przez: ulla sob, 10 paĹş 2009 - 13:17

Myślę, że się mylisz. Szacunek pozostaje szacunkiem niezależnie od tego w stosunku do kogo występuje.

Osiągnięciem (lub jak ktoś się uprze "wymysłem") współczesnej pedagokiki jest założenie, że dziecko też zasługuje na bezwzględny szacunek. I tym może różnić się niegdysiejsze podejście do wychowywania, kiedy za naturalne uważano, że dzieci mają/muszą szanować rodziców, bez wnikania w relacje rodzic-dziecko czyli szacunek rodziców do dzieci.

I właśnie u małych dzieci się to buduje, bo małe dziecko z założenia nie będzie Cię szanować, bo nie wie co to jest.

I sądzę, że zawsze byli tacy, którzy dziecko szanowali, przy tym stawiali granice, wychowywali mądrze itp. I tacy, dla których pojecię "szacunek" było takim wytrychem i każdą próbę indywidualizowania się dziecka, czy walki o własne granice ucinali przez odwołanie do IV przykazania, nie widząc, nie wiedząc, nie czując, że szacunek buduje się na wzajemności.

Napisany przez: Gośka z edziecka sob, 10 paź 2009 - 13:31

To jest bardzo ważne, co Pirania napisała:
Jesli nauczycielka daje bezsensowne prace domowe, dlugie i niezrozumiale, to nie waham sie stanac w obronie dziecka. jesli szkola tworzy bzdurne przepisy- ja nie bede chronila autorytetu glupcow narazajac swoj wlasny.

Kasiaaaa, dzieci tak mają że wrzeszczą. Niekonsekwencja rodziców ma wpływ na zwiekszenie ilości ryków, to fakt. Ale moze być trez i tak, ze nawet superkonsekwentny rodzic będzie borykał się z dzieckiem rzucającym sie na podłogę - bo dzieci różne są.

Napisany przez: tyczka sob, 10 paĹş 2009 - 13:38

Bardzo po drodze mi z monilką i- ostatnimi postami piranii.
Dokłądanie-Kasiuuuuu, wzięłam udział w dyskusji dla nakreślenia swoejej oceny. Piszesz,żeby nie oceniać książki po wstępie. A co to właściwie ma do zadanego przez Ciebie pytania?

Czy "inni"rodzice byli kiedyś i dziś? Figa z makiem, przykład mojej mamy już przytoczyłam, to tera zpodam przykład odwrotny.
W rodzinie- pani,przedszkolanka, osoba całkowicie autorytarna, nie znosząca słowa sprzeciwu,pani dooobrze po 60-tce. Wychowała swoej dzieci tak,że mają być posłuszne jak trusie- i NIE mają prawa nawet głosu- a co dopiero sprzeciwu.
Zatem jej córka,baba lat 35, stara panna- poszła na takie studia, jakie chciała mama,nie umie zrobić obiadu, bieliznę pierze jej mama, utrzymuje ją mama. Nie pracuje, mieszka,żyje z mamą.
I TO jest patologia, tyle,że w drugą stronę.

I co ma do powiedzenia Twój autor na temat? Że pani,niemal 40 lat temu, tak wychowała sobie córeczkę? I nie jest jedynaczką-ale syn rónież z matką nie umie rozmawiać normalnie.Że wyręcza ją we WSZYSTKIM, że nie ma życia?
Ależ to idealnie pasuje do Twojego "bezstresowego" wychowania, niemal pół wieku temu..Ekhem..

Zatem nie metody wychowawcze się zmieniły, a ludzie są różni i każdy wychowywał swoje dzieci, tak, jak umiał.Wydaje mi się,że zrozumiesz pewne rzeczy, kiedy Twoja cóka wyjdzie już z ziwku niemowkęcego, a zauważysz dopiero, że dziecko jest indywidualną istotą, z wrodzonymi cechami charakteru, predyspozycjami etc. a NIE ROBOTEM, który zaprogramujesz, jak zechcesz lub chcą tego arcymądre poradniki !!!

Napisany przez: Agnieszka AZJ sob, 10 paĹş 2009 - 14:04

No akurat z tego artukułu, to wynika wyraźnie, że pojecie "wychowanie bezstresowe" jest workiem, do ktorego pcha sie bardzo rózne pojęcia i systemy wychowawcze.

Napisany przez: pirania sob, 10 paĹş 2009 - 14:51

bezstresowe wychowanie to dla mnie taki termin ukuty przez ludkow o ciasnym umysle nie wierzacych aby mozna bylo wychowac porzadnego czlowieka nie zamieniajac go przed tym w szmate, a traktujac go z szacunkiem. Superniania wchodzi do rodzin gdzie dzieci po prostu nie sa wychowywane- a nie tam gdzie sa wychowywane bezstresowo.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 16:20

Tyczko!
"W rodzinie- pani,przedszkolanka, osoba całkowicie autorytarna, nie znosząca słowa sprzeciwu,pani dooobrze po 60-tce. Wychowała swoej dzieci tak,że mają być posłuszne jak trusie- i NIE mają prawa nawet głosu- a co dopiero sprzeciwu.
Zatem jej córka,baba lat 35, stara panna- poszła na takie studia, jakie chciała mama,nie umie zrobić obiadu, bieliznę pierze jej mama, utrzymuje ją mama. Nie pracuje, mieszka,żyje z mamą.
I TO jest patologia, tyle,że w drugą stronę.
I co ma do powiedzenia TwĂłj autor na temat?"

A ma do powiedzenia bardzo mądre i fajne rzeczy - jak wychować dziecko, żeby było odwrotnością tego przykładu. Ma na to kilka fajnych sposobów. Jak będe miała dłuższą chwilkę, to pogrzebie w którym to rozdziale i chętnie Ci napisze.

"AleĹź to idealnie pasuje do Twojego "bezstresowego" wychowania"
A co to jest "moje bezstresowe wychowywanie"?

"zrozumiesz pewne rzeczy, kiedy Twoja cóka wyjdzie już z ziwku niemowkęcego, a zauważysz dopiero, że dziecko jest indywidualną istotą, z wrodzonymi cechami charakteru, predyspozycjami"
Takie rzeczy widzę już - kiedy ja mam ją ochotę przytulić, ale ona nie chce, bo w danym momencie woli się bawić, kiedy do spania układam ją na poduszce, a ona za każdym razem się z niej przesuwa, bo woli spać bez, kiedy zakładam jej kapcie, a ona je ściaga, bo nie ma ochoty ich nosić. Wiem, że to nic w porównaniu z problemami, kiedy ma się nastoletnie dzieci, ale taka jest kolej rzeczy. Wszystko przejdę w swoim czasie.

NIE ROBOTEM, który zaprogramujesz, jak zechcesz lub chcą tego arcymądre poradniki !!!
Po piersze nie zarzucaj mi proszę, że próbuję z dziecka zrobić robota, bo od tego jestem daleka. Po drugie co do "arcymądrego podręcznika" - zaznaczam, że napisany jest w postaci pytania rodziców z życia wziętego i odpowiedzi autora. Autro absolutnie niczego nie narzuca, poprostu podpowiada, w jaki sposób można próbować rozwiązać problem.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 16:28

Ale to wszystko ma chyba wspólny mianownik: dziecko na piedestale, ze wszystkimi swoimi potrzebami i zachciankami, tolerancja bez granic, itp. Każdy ma swoją opinię, ale dla mnie takie wychowanie prowadzi do nikąd. Jakkolwiek by było nazwane.

Napisany przez: Artola sob, 10 paĹş 2009 - 17:14

Zgadzam się. Widzę przykłady dzieci bezstresowo wychowywanych, które teraz są już dorosłe.

Napisany przez: Fasola sob, 10 paĹş 2009 - 17:33

MĂłj nick brzmi: Fasola.
Poszłaś nie w ten temat - w moim odczuciu niemiłe sformułowanie.

F.

Napisany przez: milutka sob, 10 paĹş 2009 - 17:46

Moja szwagierka wychowywała córkę "bezstresowo"do niedawna jeszcze, teraz okazuje się, że ma już dość i córka dostaje nawet w tyłek i krzyczą na małą.


Wcześniej żadnych klapsów(ale to przecież dobrze, dzieci nie wolno bić, ja na przykład nigdy w życiu nie dostałam od rodziców) oraz nie wolno było podnosić nawet głosu na małą ani żadnych zakazów, co chciała miała, mała chciała galaretkę, mama do sklepu biegła, daje tą galaretkę a mała nie chce, bo teraz chce colę, mama co robi, biegnie do sklepu po tą colę.

A tak jeszcze coś opowiem o pewnej sytuacji, którą widziała moja znajoma w autobusie.


Siedziała po drugiej stronie autobusu kobieta i na wprost niej jej kilkuletnie dziecko, podchodzi staruszka i pyta się czy może ta pani wziąć dziecko na kolana ona sobie usiądzie.
Kobieta wzięła dziecko, staruszka usiadła, a dziecko zaczęło machać nogami i kopać staruszkę, która poprosiła matkę aby uspokoiła dziecko, matka nic, dziecko dalej kopie, staruszka znów prosi o uspokojenie dziecka, gdy to nie poskutkowało staruszka krzyknęła do tego dziecka aby przestał ją kopać, a matka na to:"no wie pani co, moje dziecko jest bezstresowo wychowywane i nie wolno na nie krzyczeć"
Obok stał pankowiec i przyglądał się całej sytuacji, gdy autobus zatrzymał się na przystanku, pankowiec wyciągnął gumę z buzi i przykleił kobiecie na czoło i powiedział: "ja też byłem wychowywany bezstresowo" i wyszedł, ale przedtem dostał brawa od ludzi z autobusu.
I to jest przykład jak wygląda "bezstresowe wychowywanie."

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 17:47

Przepraszam, nie takie było moje zamierzenie.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 18:09

Milutka zwróicłaś uwagę na bardzo ważną rzecz - klapsy. Nic chyba nie wywołuje tylu kontrowersji. Tylko zaznaczam, że mam na myśli KLAPSY, a nie regularne bicie i znęcanie się nad dzieckiem. (A przykład z autobusu jest kapitalny )

Ja nieraz dostałam od mamy takiego właśnie klapsa. Myślę, że gdybym takich klapsów dostała więcej, może dziś byłabym lepszym człowiekiem, niż jestem. Choć z drugiej strony, kiedy coś przeskrobałam, to czasem wolałam dostać lanie, niż wysłuchać kazania mojego taty. Bo po klapsie tyłek bolał parę minut, ale po słowach taty miało się kaca morlanego kilka dni.
Tylko zaznaczam - nie twierdzę, że klapsy to jedyny sposób na wyegzekwowanie posłuszeństwa dziecka.
Dla mnie totalnym absurdem są pomysły, że za klapsa dziecko może oskarżyć rodziców w świetle prawa.
Ale jak 15letni syn wróci do do domu pijany i na pretensje ojca podniesie na niego rękę, albo urządzi pyskówkę w stylu "stary, nie wtrącaj się" (znam osobiście taki przykład), to do kogo ten ojciec ma się zgłosić?

Uważam, że posłuszeństwo powinno się egzekwować poprzez wszystkie możliwe inne sposoby, niż klapsy. Ale znam dzieci, na które czasem nie działa nic poza właśnie klepnięciem w tyłek. Mam nadzieję, że nie będę musiała uciekać się do klapsów w wychowaniu dziecka/dzieci, ale nie wiem, czy sama wierzę w to, na co mam nadzieję.

Napisany przez: Inanna sob, 10 paĹş 2009 - 18:18

W Kielcach do Świętokrzyskiego Centrum Profilaktyki i Edukacji albo do Stowarzyszenia "Nadzieja Rodzinie"

Napisany przez: brzĂłzka4 sob, 10 paĹş 2009 - 18:20

Ale klapsami Kaasiu autorytetu ani respektu, o którym tyle piszesz, nikt sobie raczej nie zyska, co najwyżej strach i niechęć. Ja byłam takim dzieckiem, które dostawało klapsy - czułam się słaba, bezbronna i wsciekła. Rodziców szanuję za wiele rzeczy i mimo klaspów od taty bardzo ich kocham, ale nie przyczyniły się do tego kary fizyczne, których jednak od czasu do czasu doznałam. Te z perspektywy czsu oceniam wyłącznie negatywne, a to, że wyrosłam na człowieka to raczej mimo klaspsów niż dzięki nim. Tacie wiele lat zajęło, by zrozumieć, że źle robił - ale w tym roku ze łzami w oczach mnie za to przeprosił - sam z siebie. A przecież nie katował mnie, tylko dawał klapsy, czasem trochę mocniejsze.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 18:21

Pozwólcie, że wrocę jeszcze do tematu spania dzieci z rodzicami. Oto co myśli na ten temat autor książki:

"Uważam, że dzieci powinny spać we własnych pokojach i we własnych łóżkach, ale odstąpiłbym od tej zasady w pewnych okolicznościach. Na przykład nie ma w tym nic złego, jesli niemowlęta śpią w tym samym pokoju co rodzice, albo jeśli pozwolimy tymczasowo dziecku spać w łóżku rodziców podczas choroby albo kiedy przechodzi ono trudny emocjonalnie okres. Poza tymi wyjątkami uważam, że dzieci powinny zasypiać we własnym łóżku. Pozwala to dziecku zrozumieć, że jest niezależną, samodzielną osobą, posiadającą własną, różną od rodziców tożsamość. Rodzice, którzy sypiają razem, ale bez dziecka budiją i umacniają w nim przekonanie, że związek małżeński stanowi nie tylko pewną całość, ale jest także najważniejszą relacją w obrębie rodziny. Spanie we własnym łóżku wpływa również na rozwój samodzielności. Dzieci takie lepiej znoszą rozstania w innych sytuacjach, np. kiedy zostają z opiekunką czy idą do przedszkola."

Nie wiem jak Wy, ale ja się z tym zgadzam. Nawet stosuję to, odkąd nasza córka jest na świecie.

Napisany przez: Magda EZ sob, 10 paĹş 2009 - 18:22

To jest kawał z dłuuugą brodą a nie zdarzenie, które widziała Twoja znajoma.

W moim odczuciu (i nie tylko w moim jak przeczytałam) ten autor po prostu tęskni za dawnymi dobrymi czasami - ale nie pisze prawdy ani o tym, jak dzieci były wychowywane kiedyś, ani jak są wychowywane teraz. Może to są prawdy w sferze powiedzmy "deklaratywnej" - tzn. jakie są zalecenia odnośnie wychowywania dziecka, co ludzie uważają, że robią. A w rzeczywistości wydaje mi się, że dzieci bynajmniej nie są stawiane w centrum wszechświata, przynajmniej nie w Polsce. Wydaje mi się, że ze względu na wszechobecny pośpiech i mnóstwo rozpraszaczy i pokus - dzieci bardziej niż kiedykolwiek są zostawiane same sobie emocjonalnie. Bo cały dzień się pracuje a wieczorem fajny serial, albo aerobik, albo kino, albo trzeba jeszcze popracować (bo zlecenia). Nie żyjemy już w rodzinach wielopokoleniowych, więc rzadko kiedy jest ta babcia, dużo rodzeństwa, czy w ogóle ktokolwiek do pogadania. Zresztą teraz nakaz jest taki, że każdy ma prawo do samorealizacji, więc i babcia woli często robić coś innego niż pograć z wnuczkiem w chińczyka.

A że dzieci mają dużo zabawek? Że jeżdżą na super wakacje? Po prostu jesteśmy znacznie bogatsi niż były wcześniejsze pokolenia - nawet jeśli ciągle wydaje się, że tych pieniędzy jest za mało na codzienne potrzeby. Czytałam też, że niby taki postęp w psychologii - a nigdy jeszcze nie było tylu pacjentów u psychoterapeutów, itd. Ale to wcale nie znaczy, że jest z nami gorzej - wręcz przeciwnie, to oznaka naszego postępu. To znaczy, że człowiek zakłada, że powinien być szczęśliwy i tę potrzebę realizuje, czy stara się realizować - nie zgadza się pokornie na to, co go spotyka. Druga sprawa, to wie, gdzie tej pomocy szukać - czyli jest lepiej wyedukowany. I trzecia rzecz - stać go na to, żeby na taki cel, niezwiązany bezpośrednio z codziennym funkcjonowaniem, wydać sporo kasy.

Napisany przez: Pogoda sob, 10 paĹş 2009 - 18:23

Akurat z tym ostatnim cytatem zgadzam się bez zastrzeżeń. Mam "od zawsze" takie właśnie zdanie, bez podpierania się opiniami psychologów. Cieszę się, że są tacy, którzy podzielają moją opinię.

Napisany przez: alatanta sob, 10 paĹş 2009 - 18:25

...

Napisany przez: brzĂłzka4 sob, 10 paĹş 2009 - 18:27

Jeśli chodzi o wspólne spanie z dziećmi zgadzam się całkowicie z zacytowanym fragmentem.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 18:37

Zgadza się. Ale wiem, że kiedy mama wracała totalnie padnięta z pracy a ja zaczęłam swoje dokazywanie i nic na mnie nie działało, to tylko klaps powodował, że szłam grzeczna do swojego pokoju i przestawałam dawać rodzicom w kośc. Ja tych klapsów nie kojarzę z niczym złym. Dziś raczej chce mi się śmiać, kiedy to sobie przypomnę. Z resztą u mnie jest taka sytuacja, że moi rodzice są wspaniałymi ludźmi, bardzo ich kocham.

Na temat moich rodziców mogę powiedzieć tak:

są ręką, która prowadzi, lecz nie ciagnie na siłę,
są oazą, która pokrzepia, lecz nie zatrzymuje,
są sercem które kocha, lecz nie zmusza,
są czułością, która chroni, lecz nie podporządkowuje,
są podmuchem, który uspokaja, lecz nie usypia,
są tymi, którzy upominają, lecz nie upokarzają,
są wzrokiem, który patrzy, lecz nie osądza,

Zawsze wiedzieli kiedy mi pomóc, obronić mnie, a kiedy powiedzieć "teraz muszisz poradzić sobie sama". Umieli pochwalić za coś dobrego, ale i sprowadzić na ziemię kiedy się pogubiłam. Czasem mówili, że jestem już dorosła i moga mi na coś pozwolić, a czasem, że absolutnie się na coś nie zgadzają i nie ma dyskusji.
Kurcze rozczuliłam się... Eh... Bardzo ich kocham i wiele im zawdzięczam. Szanuję ich, są moim autorytetem. Mimo, że nieraz dostałam klapsa i że ich wychowanie jest zdecydowanie bardziej bliskie temu surowemu niż temu bezstresowemu.
Idę do rodziców zapytać, czy nie napiją się herbaty.

Napisany przez: tyczka sob, 10 paĹş 2009 - 18:37

Milutka, Boszzz...jakaĹź Ty naiwna! To anegdota i do tego stara.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 18:41

I chyba tak powinno być. To powinno być największą karą.

tyczka może i anegdota, może i stara, ale trafiona w dziesiątkę.

Napisany przez: ulla sob, 10 paĹş 2009 - 18:46

A ja nie do końca.

Moje dziecko wie, że jak tatuś jest w domu, bo nie zawsze jest, zasypia w swoim pokoju i w sumie ma tam spać....ale przyłazi nad ranem, bo nie chce być sama. Jak taty nie ma, śpi ze mną. I szczerze mówiąc mało się przejmuję opiniami "tego i owego", nt tego co dziecko powinno. Moje ma się czuć dobrze i bezpiecznie i jeżeli do tego poczucia bezpieczeństwa potrzebuje kopać mnie nad ranem po nerkach, żeby poczuć, że jestem (bo jak nie jestem, to urządza wędrówki z pytaniem, kiedy idę spać), to niech kopie. Stawiam na jakieś 1,5-2 lata kiedy uzna, że woli u siebie (nie zdziwi mnie też mniej).

A skąd wiem...a z doświadczenia. Mojego rodzinnego. Moja siostra, ja i brat (a kilkanaście lat później młodsza siostra) mieliśmy w żyiu okresy, że spaliśmy z rodzicami, bo chcieliśmy...i rodzice to jakoś wytrzymali, choć był czas, że miewali w łózku dodatek w postaci trójki dzieci.

Wszyscy po kolei się z ich sypialni wyprowadziliśmy, tak w początkach chodzenia do szkoły. Przy czym z założenia kładliśmy się u siebie, przechodziliśmy w nocy i spaliśmy do rana.
Nie mam wrażenia, żeby zrobiło to krzywdę rodzicom lub nam.

Ps. żadne z nas nie spało jako niemowlę, wszystkie spały/sypiały w wieku 2-7 lat.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 18:55

ulla poniekąd faktycznie masz rację.
Ale kopać po nerkach nie pozwolę się dziecku w żadnych okolicznościach.

Wiecie co dziewczyny? Tak sobie myślę, że ile matek i ojców, tyle pomysłów na wychowanie.
Nawet w tym wątku jest tyle różnych opinii, ale wydaje mi się, że (przynajmniej ja) można w poscie każdej z nas znaleźć coś dla siebie, coś mądrego i prawdziwego, co może się nam przydać w wychowaniu dzieci.

Napisany przez: domi sob, 10 paĹş 2009 - 18:59

Temat bardzo ciekawy. Uważam jak część z Was, ze trzeba połączyć w odpowiednich proporcjach koleżeństwo z rodzicielstwem. Dziecko powinno czuć się swobodnie przy rodzicach, ufać im jak przyjaciołom, nie mieć oporów przed zwierzeniem sie, czuć w nich oparcie i wsparcie oraz wiedzieć, że moze pójśc z nimi wspólnie na ryby, grzyby, karuzele i na basen. Dziecko powinno też wiedzieć, że rodzic przystopuje, ukara gdy zasłużą .

Inanna dobrze napisała, zgadzam siez tym całkowicie:
"A dla mnie ideałem rodzica jest matka/ojciec którzy:
- znają swoje dziecko, mają z nim bliski kontakt, dziecko ma do nich zaufanie, mówi im o swoich problemach, lękach, radościach, marzeniach, oczekiwaniach
- dostowosują wyzwania do możliwości dziecka, stawiają przed nim zadania, które nie wywołując traumy pozwalają dziecku się rozwijać
- akceptują i kochają dziecko takie, jakim jest
- mają świadomość swoich obowiązków względem dziecka, ale też wychowują dziecko na osobę odpowiedzialną, zaradną, umiejącą sobie poradzić w życiu
- są dla dzieci autorytetem dlatego, że są porządnymi ludźmi, a nie dlatego, że są rodzicami."

I chciałabym by moje dziecko kiedyś powiedziało o swoich rodzicach jak kasiaaaa...to jest piękne:

"są ręką, która prowadzi, lecz nie ciagnie na siłę,
są oazą, która pokrzepia, lecz nie zatrzymuje,
są sercem które kocha, lecz nie zmusza,
są czułością, która chroni, lecz nie podporządkowuje,
są podmuchem, który uspokaja, lecz nie usypia,
są tymi, którzy upominają, lecz nie upokarzają,
są wzrokiem, który patrzy, lecz nie osądza,"

Napisany przez: alatanta sob, 10 paĹş 2009 - 19:00

...

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 19:10

A to zmienia postać rzeczy. Mnie przez sen to nawet mąż rękami okłada.

Napisany przez: ulla sob, 10 paĹş 2009 - 19:35

Ja też zasadniczo nie pozwalam. To zwykle jest "kontrolny" kop przez sen, typu macanie nogą przez sen, czy jestem. Po czymś takim, jeżeli nie śpię, przekręcam ją ręcznie w łóżku, żeby nogi miała w inną stronę..jak śpię, to nie należy to do kategorii rzeczy, które mogą mnie obudzić. A ona przez sen nie tylko kopie, ona się też odkrywa i przykrywa jeżeli jej za ciepło lub za chłodno.

Ps. cieszę, że nie jestem sama Alatanta łapka.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 20:08

Mam kolejny, ciekawy fragment książki, który Wam zacytuję. Proszę o Wasze opinie.

NIEFORTUNNY UPADEK
Mama pewnego sześciolatka zapytała, czy jest jakiś sposób na to, aby jej syn miał przez cały czas zawiązane sznurowadła.
- Wiem, brzmi to głupio, ale zawsze jak na niego spojrzę, jego sznurowadła plączą mu się pod nogami. Doprowadza mnie to do obłędu.
- Dlaczego chciałaby pani, aby miał zawiązane sznurowadła? - zapytałem
- Poza tym, że nie wygląda to elegancko - odpowiedziała - kiedyś się o nie potknie.
- I co może się stać w najgorszym wypadku, jeśli się potknie?
Pomyślała przez chwilę i powiedziała:
- Może upaść i zrobić sobie krzywdę.
- Może mu się stać coś poważnego?
- Prawdopodobnie nie - powiedziała.
- Ale może będzie to dla niego wystarczająco poważne przeżycie, żeby na drugi raz zastanowić się, zanim ich znowu nie zawiąże? - zapytałem.
- Może ma pan rację - odpowiedziała po namyśle.
- Więc proponuję, żeby pani nie ingerowała. Niech mu się sznurowadła plączą pod nogami. Niech doświadczy tego, co się może stać na własnej skórze.
Doświadczyć czegoś na własnej skórze - to wyrażenie, którego często używał mój tata.
- Są pewne rzeczy, których nie mogę Cię nauczyć - mawiał - poznasz je w taki sposób jak wszyscy - na własnej skórze. Patrząc wstecz, muszę przyznać tacie rację. Najcenniejsze nauczki, których doświadczyłem, kończyły się niefortunnym upadkiem.

Oczywiście autor sugeruje tylko pewne rozwiązanie, nie narzuca go. Swoją drogą znów muszę się z tym zgodzić. Mam takie wrażenie, że niejedna matka będzie latać za takim synkiem i używając pieszczotliwych słów będzie błagać, żeby w końcu zawiązał sznurowadła, ostatecznie zaproponuje za to cukierka.
Pamiętam jak u babci był taki stary, kaflowy piec. Babcia zawsze mi powtarzała: "nie dotykaj, bo się sparzysz". Posłuchałam ją dopiero wtedy, kiedy sparzyłam sobie palce. Nie śmiałam nawet wtedy płakać, nawet się nie przyznałam babci, że miała rację.

Napisany przez: ulla sob, 10 paĹş 2009 - 20:22

W czasie wakacji, bywało, że oprócz własnego dziecka odprowadzałam dodatkowe na zajęcia pt. "żeglarskie lato w mieście". Nagminnie, najstarszy członek grupy, czyli prawie dwunastolatek miał rozwiązane sznurowadła...i ich nie widział. Takie były, że się rozwiązywały, a on tego ani nie widział, ani nie czuł...ba, nawet jak mu móiwłam, to odpowiadał- "o dziękuję, za chwilę zawiąże," lub "wiem, za chwilę zawiążę".

Ps. przy rozwiąznych sznurowadłach może spaść but, można się "wykopyrtnąć"...niekoniecznie zrobić sobie krzywdę. Jedyne argumenty jakich używam do własnego dziecka, po "eee...może zawiąż", bywa "jest/będzie ci niewygodnie", "chyba niszczysz sznurowadła - będziesz miała brudne i wystrzępione".

Co zrobi potem, jakby nie do mnie należy, ale nowe sznurowadła dostanie kiedy dotychczasowe zupełnie nie będą się nadawały do użycia. Brudne pierze sama.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 20:39

Bardzo podoba mi się to sformułowanie.

Napisany przez: Artola sob, 10 paĹş 2009 - 20:39

Się wypowiem jeszcze o spaniu wspólnym.
Gdzieś czytałam fajne zdanie: człowiek jest jedynym ssakiem, który wygania swoje młode z legowiska.

Dodam, że obaj moi chłopaki od początku śpią w swoich łóżkach, pomijając epizody nocnych wędrówek w celu tulenia po złych snach, tudzież wołania mamusi na tulenie we własnym łóżku (starszy)

Napisany przez: ulla sob, 10 paĹş 2009 - 21:38

I słusznie, bo w dużym stopniu dziecko poniesie skutki samo.
W takiej sytuacj, ja bardzo oszczędnie będę ją pocieszać.

Owszem, gdybając, , jakby sobie przy tej okazji złamała rękę, to będę sobie pluć "w cokolwiek", ale podejścia nie zmienię.
Jak podrze ubranie, to też się trochę wkurzę, ale w ramach edukacji, jakiś czas ponosi, to nie najświetniejsze, bo załatanie/zacerowane.
Jak wypadek bez skutków dramatycznych to przemyję ranę, opatrzę, zaceruję/zaszyję co trzeba, ale ...owszem przypomnę czasem, jeżeli sama zapomni, że trzeba uważać.

Ps. Weronika ma 6 lat i jest w znaczącym stopniu samodzielna. Zatem pozwalam jej na decydowanie we własnych sprawach, do pewnego stopnia (co ubiorę, co zjem, jak spędzę wolny czas, pod warunkiem, że mne to nie dotyczy itp. ), i nie wyrywam jej noża z ręki jak robimy sałatkę, albo robi sobie kanapkę.


Ps. jak robi mi kanapkę to zwykle śpię.

Napisany przez: pirania sob, 10 paĹş 2009 - 21:53

ksiazki o wychowaniu gawedziarskim tolem w stylu faber i Marzlish zawsze doprowadzaly mnie do szewskiej pasji- z tym ledwo wyczuwalnym poczuciem wyzszosci- oto ja WIEM jak nalezy wychowac dziecko. Mniej wiecej od czasu gdy syn Spocka samobojstwo popelnil

Napisany przez: marghe. sob, 10 paĹş 2009 - 21:54

Ja pierwsza prosiłam Cie o definicję.
Twoją. Nie z Wikipedii.
Byłabym wdzięcna za jej podanie

Napisany przez: marghe. sob, 10 paĹş 2009 - 21:56

Dzieci też mają uczucia..
Mają prawo się złościć.. być zawiedzione.
A że tu mowa o małym dziecku to i reakacja dziecinna..

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 21:58

Mam dokładnie takie samo zdanie. Z resztą moi rodzice postępowali tak ze mną i moją siostrą. Z perspekty upływu czasu widzę, że to było słuszne. Z resztą w ogóle nie jestem zwolenniczką użalania się nad dzieckiem. Pamietam, jak sobie za gówniarza przytrzasnęłam palca drzwiami od samochodu i zaczęłam skuczeć i rozwodzić się, jaka ja to jestem biedna, itp. A tata spojrzał na mnie i powiedział: "Nie przejmuj się, masz jeszcze 9 palców". No to się roześmiałam i szybko zapomnaiałam o przygodzie. Mama często w takich sytuacjach i podobnych do tych powtarzała: "dziecko, nic ci na to nie poradzę". I właśnie ja chciałabym nauczyć moje dzieci, że mama to - owszem - dobra dusza, która przytuli, pomoże, doradzi, ale nie jest czarodziejką ani lekiem na całe zło świata.

Moja córcia miała taki okres 2-3 miesiące temu, że na widok obcej osoby urządzała scenę płaczu. Kiedy brałam ją wtedy na ręce i przytulałam, było (co mnie zaskoczyło) jeszcze gorzej. Zmieniłam strategię i zaczełam na taki płacz reagować inaczej: mówiłam coś do niej, stałam blisko, żeby mnie widziała, dawałam zabawkę, itp, ale nie barałam jej na ręce. Płacz wtedy trwał o wiele krócej. Potem były tylko grymasy i to coraz radziej. W końcu wszystko przeszło.
Nie mówię, że mi się serce nie kroiło, jak płakała. Ale byłam twarda. Na skutki nie musiałam długo czekać.

Napisany przez: marghe. sob, 10 paĹş 2009 - 22:03

Spałam z córką dwa lata.
Nikt na tym nie ucierpiał, wręcz przeciwnie.
Związek z mężem bardzo udany, dziekuję

Napisany przez: agabr sob, 10 paĹş 2009 - 22:07

ja trzy (z synem)
.b

Napisany przez: ulla sob, 10 paĹş 2009 - 22:12

Dlaczego zatem sadzisz, że ksiązka Ci pomoże w wychwywaniu dziecka??


Tak naprawdę, znaczenie ma to co sami przeżyliśmy, będąc wychowywani + to co nam się w tym wychowywaniu podobało/nie podobało + niestety "milion pięścet" innych rzeczy, których nie przeskoczymy. I chcąc nie chcąc jakoś tam je powielimy.
W tym nie pomoże żadna, nawet najmądrzejsza książka.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 22:13

Autor książki wielokrotnie podkreśla, że nie jest ekspertem w dziedzinie wychowywania dzieci, nawet swoich. On tylko podpowiada, jak można je wychować i jak rozwiązywać problemy z tym związane.

marghe już śpieszę z wyjaśnieniem, co ja rozumiem przez "bezstresowe wychowywanie". Pozwól, że zrobie to na przykładach:
- wtedy, kiedy matka biega z talerzem rosołu za 6latkiem, który nie ma ochoty usiąść przy stole, tylko rozrabia i prosi go by zjadł choć odrobinkę
- kiedy nastoletnia córkia leży plackiem przez telewizorem, a matka sprząta jej pokój, bo córka miała dziś trudny sprawdzian z geografii
- kiedy 20letnia pannica nie umie zrobić zupy pomidorowej, bo matka jej nigdy tego nie pokazała, bo po co ma gotować, skoro matka jest w domu i ona gotuje
- kiedy matka rozwiązuje synowi zadanie z matematyki, a syn wtedy gra w piłkę na podwórku
- kiedy zmęczona matka robi 6letniemu dziecku jakieś skomplikowany posiłkek (a mogłaby kanapki) bo dziecko krzyczy, że chce to i koniec
- kiedy matka robi na wywiadówce nauczycielowi awanturę, bo zwrócił jej 14letniej córce uwagę, że ma kolczyka w języku
- kiedy matka pod groźbą córki, że ucieknie z domu, pozwala jej iść na dyskotekę w wieku 13 lat
- kiedy rodzice siedzą przy stole ze znajomymi, ale na każde "mama, chodź tu" odstawiają kawę na stół i biegną do pokoju dziecka

Myślę, że po tych przykładach powinnaś zrozumieć, co mam na myśli mówiąc "bezstresowe wychowanie". Oczywiście takich przykładów jest więcej, ale myślę, że tyle wystarczy.

Napisany przez: Maciejka sob, 10 paĹş 2009 - 22:14

Ja znów z doskoku, ale może uda mi się coś napisać. Chciałabym się odnieść do szacunku. Faktycznie, jest to coś czego nie można nakazać, to jest coś co się zdobywa zachowując się tak czy inaczej w codziennym życiu. Ale myślę też, ze jest to coś czego należy dzieci uczyć. Własnym przykładem przede wszystkim, ale i słowami, sprzeciwem, kiedy dziecko nas nieodpowiednio traktuje. Od pewnego momentu zaczęłam używać zwrotu "tak się do mamy/taty nie mówi". Bo mi się Maciek rozbuchał nadmiernie i jego odzywki do mnie przyprawiają mnie o skoki ciśnienia. Wiem, wiem, gdzieś tam po drodze źle postawiłam granice i to jest efekt. Ale często słyszę jak dzieci pokrzykują na rodziców, krytykują ich zachowania w bardzo nieprzyjemny sposób, a rodzice nie reagują. I to nie jest dobre. Nie jest też dobre to, że dorośli ludzie nie reagują, kiedy widzą, że dzieci (zwłaszcza te starsze, które wychodzą już na dwór bez rodziców) źle/niekulturalnie/wulgarnie/niebezpiecznie się bawią/odzywają/zachowują. Kiedy ja byłam dzieckiem, to miałam poczucie, że każdy dorosły w jakimś sensie mnie "pilnuje", że może zwrócić mi uwagę. Nie odważyłabym się przeklinać np. przy dorosłych. A teraz... Nawet jak ja zwracam uwagę, to inni dorośli stoją i się gapią, jak mnie młody człowiek bluzga. Nie będę się odzywać, bo strach coś powiedzieć. No, kurczę blade! Ta wolność wypowiedzi młodzieży mnie przeraża. Im mam starsze dzieci tym więcej plusów widzę w sposobie wychowywania naszego pokolenia. Tak naprawdę byliśmy wychowywani na ludzi samodzielnych. Współcześnie jest taki, trudny do pogodzenia, zlepek postaw. Z jednej strony zamykanie dzieci w jakimś takim kloszu, bo ten podły świat jest taaaki niebezpieczny i zło czai się za każdym rogiem, więc trzeba być stale w pobliżu, żeby minimalizować ryzyko. Z drugiej - właśnie ten - nałożony przez współczesne trendy psychologiczne (chociaż stary jak świat) - obowiązek uczenia samodzielności. Niejedna z nas matek się kompletnie w tym pogubiła. Jak nauczyć obierać ziemniaki, skoro te noże takie ostre?
Muszę się przyznać, że jestem obczytana w książkach o wychowywaniu dzieci, wiele metod mi się podoba. Ale im dłużej jestem matką, a zwłaszcza od kiedy jestem matką podwójną, moje poglądy ewoluują od chęci bycia matką-aniołem/matką-zawsze rozumiejącą w kierunku bycia matką wymagającą. Bo widzę, że wpadłam w pułapkę nadmiernego wsłuchiwania się w uczucia moich dzieci. Tak bardzo, że w moje uczucia nikt się wsłuchiwać nawet nie próbował. A empatii też trzeba dzieci uczyć. Czasem także pogadanką, choć jak zwykle najlepiej przykładem.
Nie czytam ponownie, nie wiem czy z sensem to napisałam i nie wiem czy jasno. Ale ostre jazdy z moim starszym synem bardzo zmieniły moje podejście do wychowania.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 22:15

Może dlatego, że są tam takie fajne przykłady z życia wzięte i takie rozwiązania, które wydają się być skuteczne, a na które chyba bym nie wpadła.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 22:16

Gratuluję.
Przecież nikt nie twierdzi, że sypianie rodziców z dziećmi zawsze kończy się źle.

Napisany przez: kasiaaaaa sob, 10 paĹş 2009 - 22:20

Podpisuję się pod całym Twoim postem, zwłaszcza pod wytłuszczonymi fragmentami.

Napisany przez: marghe. sob, 10 paĹş 2009 - 22:23

I to jest sedno sprawy.
Zapracować, uczyć, pokazywać, być przykładem..

Napisany przez: sdw sob, 10 paĹş 2009 - 23:10

Kasiuniuuuu, czytam ten wątek już chyba trzeci raz i zdumienie mnie nieomal dusi. Nasuwa mi sie wniosków kilkanaście, nie wiem, na ilu się skupię, okaże się w praniu.

Po pierwsze, odnoszę wrazenie, że jestes przyjaciółką/wierną fanką autora bądź zgoła samym autorem. Z uporem godnym lepszej sprawy negujesz każde be skierowane w stronę pozycji, którą cytujesz w poście wiodącym i zarzucasz interlokutorkom, że nie rozumieją, co poeta miał na mysli, nie wiedzą, co pisze, bo nie czytały i tym podobne pierepały. Otóż, kasiuniuuu, skoro cytujesz i popierasz się tym, co zacytowałas, nie miej żalu, iż dyskutant odnosi się do tego, co wyczytał w poscie nie mając pojęcia o czym w istocie traktuje ksiązka i jakie wartosci autor próbuje przemycić czytelnikom. Trudno rozprawiać o kosmosie będąc masażem, czy o wytwarzaniu wędlin, specjalizując się w astronomii.

Po drugie, i na tym zdaje się zakończę, bo mnie głowa boli, skoncentruję się na Twojej definicji bezstresowego wychowania. Otóż przynajmniej połowęprzykładów, które podałaś, możnaby powalić jednym celnym słowem, którego przez grzecznosć nie wypowiem. Napiszę tylko, iż owszem, jeśli moje dziecko wróci zmęczone ze szkoły po dniu ciężkim z jakiegokolwiek powodu, posprzątam za nie pokój. Co nie będzie miało związku z wychowaniem bezstresowym a raczej szacunkiem dla drugiej osoby. powiem więcej, bedę oczekiwała, iż jeśli ja wrócę zmęczona po pracy, moja córka posprząta za mnie czy ugotuje coś na miarę swoich możliwosci. Ba, nie zdziwię się wcale, jesli moje dzieci w wieku lat dwudziestu nie będą potrafiły gotować, mimo, iż towarzyszą mi w tym od zarania i w teorii wiedzą, co i jak, ale praktyka jednakoż siada. Ja sama, zdecydowanie wychowywana stresowo, gotować się nauczyłam mając lat osiemnaście i tylko dlatego, iż babcia miała ciezki wypadek, i gotowac nie mogła, a Matka w tym czasie zajęta była pracowanie i wykańczaniem domu oraz pilnowaniem mego młodocianego mocno brata, który miał podówczas pod kaszkietem tak, jak gdyby wychowywany był zdecydowanie bezstresowo. A też mnie nikt od garów nie gonił i nawet kilka potraw na krzyz przyrządzić umiałam. Oraz kochałam całym sercem zajecia kuchenno-spożywczo. Powiem Ci także w sekrecie, że memu ryczącemu "chcę kisiel" synowi przygotuję kisiel nawet jeśli zbulwersuje to połowę świata. Pod warunkiem, iż ten ryk, nie będzie rykiem nakazującym. Ale tylko ja znam na tyle swoje dziecko, by wiedzieć kiedy ryczy prosząco a kiedy rozkazująco. I jestem głęboko przekonana, że gdybyś była swiadkiem tej sceny, nie pozostałby na mnie kamień na kamieniu.

Oooo, robię wiele różnych paskudnych wychowawczo rzeczy, ktore jednakoż procentują. Na przykład przestaję powoli być wrednie konsekwentna. A do niedawna byłam. Okazuje się jednak, iż często bardziej opłaca się odpuścić niż za wszelka cenę bronić twierdzy rodzicielskiej konsekwencji. To nie tylko buduje zaufanie do dziecka ale i szacunek w jego oczach. Opłaca się, powiem Ci w sekrecie, pozwolić dziecku nie iść na klasówkę, bo się nie nauczyło. Z różnych przyczyn. Nasz jedyny, jak dotąd, raz był zdecydowanie zasadny, wina bowiem leżała po stronie nauczyciela, co nie zmienia faktu, iż 3/4 klasy (mocnej klasy) wróciło do domu z pałami. Opłaca się dziecku wyszukać coś, ze znalezieniem czego ma problem. I można z dorastającą dziewczynką iść na zakupy i trącać się łokciami, chichotać oraz wyrywać sobie tę samą kieckę. Można świetnie się bawić żartując całą noc z jedenastolatkami i czuć się doskonale w ich nieletnim towarzystwie. Ooo, wiele można, choć poradniki twierdzą inaczej.

Im bardziej serio traktuję moje dzieci, tym bardziej serio one traktują mnie. Nie lubią poleceń z natychmiastowym skutkiem wykonalności, lubią natomiast, kiedy zostawia się im swobodę co do ich wykonania. Przed pierwszymi się bronia, drugie, wcześniej czy później, wykonują z pieśnią na ustach.

Moje dziecko, dzis, dosłownie przed dwoma godzinami, odbyło ze mną długą pogawędkę o szacunku dla drugiego człowieka. Wiele mądrych rzeczy usłyszałam od mojej jedenastoletniej córeczki. I wiem, że nie było błedem pozwolić jej czasem na mnie warknąć w złości czy zatrzasnąc mi drzwi przed nosem. Na co na pewno nie pozwoliłby sobie mój ojciec, któren szacunku wymagał bezwzględnie ale otrzymał w zamian strach przed swoją osobą. Mama, do której bywało i pysknęło się, i pokłóciło i wyrzygało w mało subtelny sposób całą złośc na świat (który w tamtych chwilach uosabiała) szacunkiem jest otoczona i czcią. Strachem nie. Podobnie postępuję z dziećmi osobistymi. I póki co zdaje to egzamin. Są ludźmi, i tak długo, jak długo będą potrafili przepraszać, przyznawać się do błędów i nie ranić celowo, przyznam im prawo do okazywania uczuć nawet w sposób mało wyrafinowany. Przynajmniej w domowych pieleszach. Obcych uczę traktować z większym dystansem mając wzgląd na różne modele wychowawcze, których są efektami.

Napisany przez: Ketmia sob, 10 paĹş 2009 - 23:54

Podpiszę się pod sdw

Dodam jeszcze, że gdy moje osobiste dziecko zaczyna być warcząco-wariujące (czyli efekt bezstresowego wychowania ), to zaraz potem okazuje się, że to początek infekcji. Czuje się paskudnie po prostu i daje temu wyraz. Strach pomyśleć, jakbym się czuła, gdybym skarciła ją za to ostro i jakie by to było dla dziecka niesprawiedliwe. A poza tym, to nie mam problemów z jej zachowaniem, chociaż klapsów nie stosuję . Zuza dopiero pod koniec lata wyniosła się do swojego pokoju, bo chciałam żeby miało to miejsce jeszcze przed pójściem do przedszkola. Odbyło się w sposób całkiem naturalny, po prostu dorosła, żeby spać sama.

Napisany przez: pirania sob, 10 paĹş 2009 - 23:58

ach no czyli jednak wie lepiej
no alez oczywiscie ze uwaza ze wie, inaczej nie pisalby ksiazki, nie wiem po co go bronisz

irytuje mnie po prostu taki sposob pisania poradnikow, jesli mialabym jakos go okreslic to jest to zbyt kumpelski stosunek autora do czytelnikow, takie puszczanie oczka te matki czepiajace sie *****olek patrz sznurowki ci ojcowie zbyt zapracowani i autorytarni.

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 00:21

w domu rodzinnym nie gotowalam bo robila to mama. Moje dzieci gotuja poniekad dlatego ze ja srednio umiem
oczywiscie ze po wyczerpujacym dniu w szkole daje spokoj i jesli mialam lzejszy dzien w pracy- lece na szmacie. A jak mialam tak samo ciezki- nikt nie leci na szmacie, syf czeka do jutra. W zamian za to oczekuje ze kiedy ja wroce po ciezkim dniu- moje dzieci ogarna dom, dadza mi obiad i herbatke i spokoj, nade wszystko spokoj

Awantury za zwrocenie uwagi nie zrobilabym. jeszcze zalezy jaka ta uwaga. Kolczyk na jezyku jest sprawa pomiedzy mna a moja corka niepelnoletnia. Oraz jest sprawa jej samej gdy jest pelnoletnia. Chyba ze statut szkoly stanowi inaczej- wtedy idac do tej szkoly rozumiem ze zgodzilam sie na statut- i dlatego mlode w szkole podstawowej nie nosily kolczykow, gdyz statut tej szkoly tego zabranial. Natomiast w liceum moja pelnoletnia corka nosi dredy do pasa prawie i sa to jej osobiste dredy. Na szczescie chodzi do normalniej szkoly gdzie sie w jezyki nie zaglada a jedynie w glowe.

czesc z tych przykladow to po prostu brak wychowania. Czesc- zwykle czepialstwo jak w twoim przykladzie o sznurowkach. Moje dziecko wrocilo ze szkoly o 18, usiadlo do lekcji o 18.30 a o 21 jeknelo o rany mamo jeszcze wypracowanie z angielskiego. Wszytkie lekcje byly z jednego dnia na drugi- co zrobilam? Oczywiscie podyktowalam jej to wypracowanie. jedynym moim ustepstwem bylo to ze jej tego nie sprawdzilam i 6 nie bedzie zapewne, bo porobila bledy w pisowni ale niby dlaczego mam wspoluczestniczyc w kretynizmie zadawania pracy pisemnej na 300 slow na dzien nastepny, w momencie gdy dzieci prosza nauczycielke ze maja 8 lekcji i trening i skoncza o 17.30? no nie wiem.

Naprawde nie bylo kiedys mlodych ludzi, ktorzy kleli przy doroslych? ja mialam takich w klasie. Ja mialam w klasie dreczycieli, ktorzy sprawiali ze nasza nauczycielka fizyki wybiegala co lekcje z placzem z klasy. I dokladnie ci sami dreczyciele siedzieli jak trusie na lekcji polskiego. Na kubel nie wpadli. Ja bylam w tlumie klasy, ktora nigdy im nie dokopala. teraz ci sami kolesie pokonczyli szkoly i studia i maja swoje dzieci, nie sa jakims elementem- jeden jest jakis szemrany, reszta wyrosla.

Naprawde uwazacie ze kiedys mlodziez nie klela przy doroslych bo sie ich bala? Ze wasze dzieci beda klely bo nie bedzie potepiajacego wzroku doroslych? Moj nie klna ani przy mnie ani przy innych. Ich koledzy nigdy nie klna przy mnie

z maciejka sie oczywiscie zgadzam- bo szacunku najlepiej sie uczymy od ludzi, ktorzy sami tez uwazaja ze sa godni szacunku. I maja zdrowe granice wlasnej wolnosci. jesli czlowiek zaczyna szanowac innych ludzi bardziej niz szanuje siebie- ustawia sie na pozycji nizszej no i niestety trzeba to pozniej odkrecac.

Ja rowniez mam jazdy z synem, ale to ze jestem w zasadzie jedyna osoba, ktorej on slucha mniej lub bardziej bez zastrzezen, wielbi ziemie po ktorej stapam- uwazam ze to wlasnie sprawilam bardzo ostrym zarysowaniem granic mojej wlasnej osobistej wartosci, wolnosci i szacunku. I dziecko wie ze matki w niedziele sie nie budzi, nawet jak sie ma zoladek na kregoslupie- Dobranioc

Napisany przez: Bosanova nie, 11 paĹş 2009 - 00:49

Kasiaaaa- myśle,że termin"bezstresowe wychowanie" w tym przypadku należałoby zamienić na "toksyczne odchowanie".

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 09:04

Pirania, sdw.

Nie zrozumiałyście tak do końca o co mi chodziło, a z większością Waszych myśli zupełnie się zgadzam.
Oczywiście, że jeśli dziecko jest zmęczone, to mu pomogę. Jeśli ma zbyt dużo zadane w szkole - pomogę. Jeśli nie chce na kolacje jajecznicy, bo nie lubi - przygotuję coś innego. Ale w moich przykładach miałam na myśli syna, który nie robi zadania z matamatyki nie dlatego że nie nadąża, tylko dlatego, że się mu nie chce i idzie grać w piłkę. Pisałam o nastolatce, która nie sprząta pokoju nie dlatego, że jest zmęczona, tylko dlatego, że miała sprawdzian (rzeczywiście, to coś niespotykanego, kiedy chodzi się do szkoły) i uważa, że teraz matki obowiązkiem jej ten pokój posprzątać. O takie sytucje mi chodzi. Natomiast w sytuacjach, o których wspominacie - podejrzewam, że postąpiłabym tak samo.

Powiem Ci także w sekrecie, że memu ryczącemu "chcę kisiel" synowi przygotuję kisiel nawet jeśli zbulwersuje to połowę świata. Pod warunkiem, iż ten ryk, nie będzie rykiem nakazującym.
Może faktycznie niezbyt jasno się wyraziłam w moim przykładzie - właśnie o ryk nakazujący mi chodziło.

Nauka gotowania? Nie mam na myśli tego, aby nastoletnia córka wyręczała matkę w codziennym gotowaniu obiadu. Chodziło mi raczej o to, aby od czasu do czasu popatrzyła, jak mama gotuje, spróbowała coś razem z nią przyrządzić. Wtedy będzie umiała zrobić tą zupę pomidorową w wieku 20 lat.

"Czesc- zwykle czepialstwo jak w twoim przykladzie o sznurowkach."
To jest tak zwana parabola i o to tu głównie chodzi - żeby pozwolić czasem dziecku nauczyć się czegoś na własnych błędach.

Opłaca się, powiem Ci w sekrecie, pozwolić dziecku nie iść na klasówkę, bo się nie nauczyło.
Jeśli sie nie nauczyło, bo źle się czuło, albo miało z rodzicami pilny wyjazd - tak. Jeśli nie nauczyło się z lenistwa - nie.

I wiem, że nie było błedem pozwolić jej czasem na mnie warknąć w złości czy zatrzasnąc mi drzwi przed nosem.
Jeśli robi to, bo coś ją zdenerwowało (nie związnago z matką) - owszem. Jeśli takie zachowanie jest reakcją na to, że nie zgadzam się na wyjazd córki na weekend - moim zdaniem oznacza brak szacunku dla matki.

Tak jak pisałamw cześniej - każda matka powinna wiedzieć, co jest najlepsze dla dziecka. Zwłaszcza, że dzieci są różne: spokojne i nerwowe, wybuchowe i ciche. Dlatego ten sam problem czasem trzeba rozwiązać inaczej u poszczególnych dzieci. jeśli chodzi o te poradniki - uważam, że taka dodatkowa wiedza nie zaszkodzi.

Uważam też, że są takie wartości, które nie powinny się zmieniać, niezależnie, czy są czasy międzywojenne, czy wiek XXI. Ja byłam wychowywana w ogromnym szacunku do rodziców.
Wiedziałam, że kiedy rodzice po powrocie z pracy, zmęczeni jak diabli, siedzą w pokoju, piją kawę i odpoczywają, nie mam prawa tam wejść i im tego odpoczynku zakłócać. Jeśli mam problem z zadaniem z matematyki, muszę poczekać choć 15 minut, zanim rodzice choć trochę odpoczną. Zaznaczam, że rodzice wcale nie byliby źli, gdybym jednak zrobiła inaczej. Ale nie zrobiłabym.
Kiedy mama nie pozwalała mi na coś i na pytanie "dlaczego?" odpowiadała "bo ja tak mówię" nie było wtedy dyskusji. Mama nie miała obowiązku tłumaczyć mi swoich decyzji. Teraz, kiedy jestem dorosła, doskonale wiem, jakie były tych decyzji powody.
Kiedy w zakończenie roku przynosiłam świadectwo z paskiem, rodzice nie zabierali mnie na wycieczki, nie kupowali prezentów, nie wychwalali pod niebiosa. Mówili tylko, że są dumni i że uczę się dla siebie. Dzięki takiemu zachowaniu, teraz kiedy zrobię coś dobrego, nie czekam na pochwały, tylko szukam w tym co zrobiłam korzyści dla siebie.
Ale pamiętam, kiedy mama przed balem w przedszkolu całą noc szyła mi na maszynie stój księżniczki. Pamiętam, jak tata w zimie wstawał wcześniej niż ja, żeby odgarnąć śnieg przed domem zanim wyjdę z domu do szkoły.
Moi rodzice zdecydowanie uczyli mnie i siostrę tego, że to rodzice są osobami decydującymi w rodzinie i że dzieci mają je szanować. I dzięki Bogu! Bo gdybym czasem zrobiła coś tak jak ja uważałam, a nie tak, jak kazała mi mama, to mogłabym tego bardzo żałować. Dlatego z doświadczenia wiem, że powiedzenie "Jeśli własna matka mówi ci, że będziesz czegoś żałować, to prawdopodobnie tak będzie" jest bardzo, bardzo prawdziwe.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 09:14

Nie rozumiem. To tak, jakbyś zarzucała autorowi książki kucharskiej, że się nie zna na gotowaniu, tylko dlatego, że proponuje potrawy, które Ci nie smakują.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 10:40

Jeśliby nie uczyła się z lenistwa permanentnie i notorycznie, to bez względu na wszystko, wyniki byłyby widoczne gołym okiem. Jeśli zaś lenistwo w tym zakresie występuje sporadycznie, przyznaję jej prawo do polenienia się i nie ponoszenia konsekwencji. Jeśli ja mogę zostawić dom odłogiem, bo mi się nie chce sprzątać i nikt mi za to rąk nie odrąbuje, oszukiwałabym własne dziecko nie pozwalając jej od czasu do czasu na to samo. Zdecydowanie wolę wiedzieć, że jej się nie chciało i nie rwać z tego powodu włosów z głowy, niż za jakiś czas dowiedzieć się, że wagaruje, na przykład.
Faktem jest, że lenistwo szkolno-naukowe u nas ledwie raczkuje i może ze dwa razy było tak, ze dziecko nie wykuło na blachę, bo mu się nie chciało, oba razy poniosło konsekwencje na własnej skórze, nadrobiło zaległości samodzielnie i poprawiło oceny nie informując matki o przykrym fakcie czwórki minus w dzienniku. I nauczyło ją to, że nie warto ściemniać i jak się ma problem, w tym wypadku z chęcią do nauki, nie trzeba tego przed matką ukrywać. Bo matka nie jest cerberem tylko człwiekiem, któremu tez czasami się nie chce.

CYTAT

Nie, oznacza tylko, iż dziecko się wściekło. Piźnięcie drzwiami w tym przypadku nie ma z szacunkiem nic wspólnego. Wiesz, kiedy by miało? Wówczas, gdyby na prośbę matki o umycie naczyń pizgała, na przykład.




Nie zrobiłaś, czyli jednak obawiałaś się konsekwencji. Moje dzieci jeśli mają problem to lecą do rodziców jak z pieprzem. Nie czekają przepisowego kwadransa, bo mamusię boli głowa. Dopiero jeśli rzeczona jasno wyartykuuje, że mają się, z przeproszeniem, zamknąć i nie dręczyć, bo ją łeb napier.papier, a problemem zajmiemy się w terminie późniejszym (o ile problem na to pozwala, bo są i takie, które trzeba rozwiązywać w trybie natychmiastowym, bez względu na zmęczenie czy ból głowy czy lenia) dają rzeczonej spokój. Nie każę moim dzieciom odgadywać stanu mojego samopoczucia. Skądże mają iwedzieć, czy miałam w pracy dzień lajtowy czy wręcz przeciwnie? Z fusów to mają wywróżyć? Po to mi Bozia dała aparat mowy, bym go używała.



Wiesz co, kasiuniuuu, nie widzę powodu, by moje dzieci czekały dziesiątki lat, by zrozumieć moje decyzje. Każdą im wyjaśniam. I to skutkuje. Nie jestm nieomylna, to po pierwsze. Obdarzam je zaufaniem, to po drugie. Po trzecie, tłumacząc powody moich decyzji i nierzadko odpuszczając, uczę je je trudnej sztuki kompromisu.



O, widzisz, a ja przeciwnie. Nagradzam, chwalę i po odebraniu świadectw zabieram na lody. Mnie również jest miło, kiedy ktoś dostrzeże mój wysiłek i w nagrodę przeleje pokaźną sumę na moje konto Za szczególne osiągnięcia funduję kino czy wymarzony gadżet/zabawkę, bo dlaczegóżby właściwie nie? Jedna z moich córek "dla siebie" uczy się historii, przyrody i kilku innych jeszcze przedmiotów. Matematyki zaś uczy się, bo taki jest przedmiot w szkole. Nie czuje misji, ma prawo. Do normalnego funkcjonowania w dorosłości wystarczy jej jak będzie umiała mnożyć, dzielić dodawać i odejmować, znajomośc twierdzenia Pitagorasa nie jest niezbędna. Obawiam się, ze gdy przyjdzie czas fizyki, też nie będzie jej się uczyła "dla siebie".
Druga preferuje cyferki, nie sądzę więc, by ćwiczyła pisanie wypracowań "dla siebie". A mnie wystarczy, jak będzie znała zasady ortograficzne i nie myliła Mickiewicza z Sienkiewiczem. Amen.



Kasiuniuuu, moje dzieci też wiedzą, że ostateczna decyzja należy do ropdziców. Ale wiedzą też, że mogą z nami podyskutować o słusznosci tej decyzji. Człowiek uczy się na własnych błędach. A, że dziecko też czlowiek, bywa, ze należy mu pozwolić bład popełnić.

Napisany przez: Gośka z edziecka nie, 11 paź 2009 - 11:26

To może być bardzo dobra droga do bicia dziecka. Nikt nie staje sie lepszym czlowiekiem od bicia. Choicaż są gorsze rzeczy jakie można zrobić dzuecku niz bicie.
Klaps jest biciem. kropka. To jest bezdyskusyjne. Tak jak małe kurczątko jest kurą, chociaz niedorosłą.

Ważniejsze jest to co człowiek uważa. Gorzej ma dziecko którego rodzice uważają, że bić można (choćby nigdy nie dostało), niż dziecko którego rodzice uważaja że się nie bije dzieci (choćby czasem bili). Ważne jest, żeby dziecko odebrało przekaz: Nie bije się ludzi. I jeśli nawet dostanie - to będzie wiedziało, że to rodzic zrobił źle - sytuacja będzie dla dziecka jasna.

Tak, czasem ludzie wyrastaja na "porzadnych" ludzi pomimo tego, Ĺźe byli bici.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 11:59

sdw

"Nie zrobiłaś, czyli jednak obawiałaś się konsekwencji."
No przecież napisałam, że rodzice wcale by się nie złościli. Nie weszłam, bo poprostu chciałam, żeby odpoczęli. Nie weszłam nie dlatego, że zostałabym za to ukarana ani dlatego, że rodzice mi tego zabraniali, tylko dlatego, że sama uważałam, że tak powinnam zrobić.

"Nie czekają przepisowego kwadransa, bo mamusię boli głowa. "
Nic nie pisałam o bolącej głowie. Pisałam tylko o tym, że ogólnie mama może być zmęczona po ciężkim dniu pracy.

Nie każę moim dzieciom odgadywać stanu mojego samopoczucia. Skądże mają iwedzieć, czy miałam w pracy dzień lajtowy czy wręcz przeciwnie? Z fusów to mają wywróżyć?
Ja zawsze wychodziłam z założenia, że po każdym powrocie z pracy mama jest zmęczona, bardziej lub mniej, ale zmęczona. Dlatego zawsze chciałam, żeby choć chwilę odpoczęła, choć wiedziałam, że w razie potrzeby natychmiast by mi pomogła.

"Wiesz co, kasiuniuuu, nie widzę powodu, by moje dzieci czekały dziesiątki lat, by zrozumieć moje decyzje. Każdą im wyjaśniam. I to skutkuje. "
Bardzo dobrze. Jednak śmiem przypuszczać, że czasem czegoś dziecku nie da się wytłumaczyć. Bo sprawa jest zbyt skomplikowana, bo i tak by nie zrozumiało, bo w danym momencie dziecko jest zbyt zdenerwowane i rozdygotane, itp. Nie wierzę w to, że dziecko zawsze po wysłuchaniu wyjaśnień rodzica co do decyzji z którą się nie zgadza grzecznie mówi: "Mamusiu masz rację, super". Dzieci (kilkuletnie) nie mają tak silnej woli słuchania jak bycia wysłuchanym. A to dyskwalifikuję rozmowę z takim dzieckiem w formie dyskusji.

O, widzisz, a ja przeciwnie. Nagradzam, chwalę i po odebraniu świadectw zabieram na lody. Mnie również jest miło, kiedy ktoś dostrzeże mój wysiłek i w nagrodę przeleje pokaźną sumę na moje konto
Nie porównywałabym zapłaty za pracę zawodową do nagradzania uczynków dziecka. Z tego wynika, że równie dobrze za dobre oceny można dziecku płacić. Dla mnie wystarczającą nagrodą była duma w oczach rodziców i ukradkiem ocierana łza szczęścia.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 12:02

Owszem, może. Ale nie musi. Ja nie czuję się dzieckiem bitym. Choć ręczę Ci za to, że gdybym dziś odezwała się do mamy w sposób niewłaściwy, dostałabym w gębę.

Napisany przez: anetadr nie, 11 paĹş 2009 - 12:08

Kasiuuuuu, ale chyba nie myślisz, że dziecko zasuwa cały rok tylko dlatego, że ostatniego dnia szkoły pójdzie z rodzicami na lody, czy dostanie jakąś zabawkę?

U nas zakończenie roku szkolnego to dzień uroczysty dla całej rodziny i uważam, że warto go uczcić. Nie tylko lodami, ale i innymi przyjemnościami, typu wycieczka, czy zakupy. I na pewno moje dziecko nie uczy się tylko dla tych lodów i zakupów.

Aneta

Napisany przez: Inanna nie, 11 paĹş 2009 - 12:12

...

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 12:18

Zgadzam się. U nas też tak było. Tyle, że lody, kino i nowa bluzka nie były nagrodą za świadectwo. Były raczej celebrowaniem pierwszego dnia wakacji, lata, tego, że szczęśliwie zakończył się kolejny rok szkolny. To było na zasadzie: "zaczęły się wakacje, choćmy na lody" a nie: "masz dobre oceny, dostaniesz za to loda".

Inanna przykro mi. Ale z jakiegoś powodu ta terapia się odbyła, prawda? U mnie nie ma przesłanek do terapii. I mam nadzieję, że to nie była sugestia, że moi rodzice mogą okazać się nie tacy, za jakich ich uważam.

Bądź co bądź, na pewno każdy rodzic ma oryginalne pomysły na wychowanie, na rozwiązanie problemów z dziećmi, itp. Chciałam, żeby tu powstał taki zlepek tych pomysłów. Powiem Wam, że w postach osób, które zarzucają mi, że źle chcę wychować dzieci, znalazłam niejedną cenną uwagę czy pomysł. Proszę o dalsze.

Napisany przez: Inanna nie, 11 paĹş 2009 - 12:22

Kasia, takie podejście zabija w dziecku inicjatywę, odbiera mu prawo do popełniania błędów i podejmowania autonomicznych decyzji.

Kasia, wykasowałam, bo faktycznie mogłaś sobie pomyśleć, że Ci coś sugeruję.
Ale w Twoich postach odnajduję siebie sprzed terapii. A co do samej terapii, to uważam, że każdy rodzic powinien ją przejść, nawet jeśli uważa, że nie ma takiej potrzeby. Dla dobra swoich dzieci , na wszelki wypadek.

Edit: na 99% twoi rodzice nie są tacy, za jakich ich uważasz

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 12:29

Nie do końca się z tym zgodzę. Po pierwsze - przerobilam to na własnej skórze. Taki wniosek wysnułam dopiero w dorosłym życiu, nigdy wcześniej nie usłyszałam tego od żadnego z rodziców. Natomiast wiele razy usłyszałam od nich: "rób jak uważasz, ale my zrobilibyśmy tak i tak". Zazwyczaj jeśli wybierałam tą drugą opcję, decyzja okazywała się błędem. Nie zabiło to we mnie inicjatywy, kilka błędów w życiu popełniłam, może nawet więcej niż kilka. Ale lubię czasem zapytać mamę czy tatę o zdanie, o radę, lubię korzystać z ich doświadczenia życiowego, choć oczywiście wiem, że najlepsze doświadczenie to to, które zdobywami sami.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 12:30

Nie przejmuj się. Wiem, że nie miałaś wcale takiego zamiaru.
A możesz mi zdradzić, co to za terapia i na czym polega?

Napisany przez: Inanna nie, 11 paĹş 2009 - 12:33

Wieczorkiem, bo to dłuższy temat jest a skróty mogą prowadzić do nieporozumień.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 12:40

Dobra. Czekam.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 12:41

Ale, zaraz, zaraz... chwylunia... Ja za swoją pracę otrzymuję wynagrodzenie. Pieniężne. Dziecko za swoją również - ocenę w dzienniku. Ja za szczególne osiągnięcia jestem wynagradzana premią. Dziecko - czerwonym paskiem na świadectwie i lodami od matki. Pewnie dlatego, że nie zwykłam ukradkiem ocierać łez szczęścia. Jeśli płaczę, to jawnie Pszam bałdzo, co w tym ukladzie, Twoim zdaniem jest nie halo?

Ba, nagradzam też, jak to nazwałaś, "uczynki" dziecka (choć akurat naukę zaliczam do pracy, nie uczynków). Dlatego, ze to miłe i budujące poczuć się docenionym. I nie zamierzam przechodzić nad sprawami istotnymi do porządku dziennego. Tak dobrymi, jak i złymi. Dobre - nagradzam, złe - karzę. A o wszystkich rozmawiamy. Dla dobra przyszłych pokoleń.

Jeśli w danym momencie dziecko jest w stanie, w którym nie mozna z nim dyskutować, czekam az emocje opadną. Tak po prostu. Ja też nie lubię gadać, kiedy mi się krew buzuje, bo zwykle nic do mnie wówczas nie trafia, to po pierwsze, a po drugie zbyt często w takich razach ranię. Słowami. Gdzieś napisałam, że moje dziecko, cytuję, grzecznie mówi: "Mamusiu masz rację, super"? Nic podobnego. Jeśli się nie zgadza wscieka się, płacze, targuje i trzaska drzwiami. Ale WIE, jakie są powody mojej czy męża decyzji. I wyciąga z tej wiedzy naukę. Ot, przykład:
Dziecko ma wizję spędzenia popołudnia i odrobienia lekcji u przyjaciółki. Odmawiam, bo poprzednim razem takie popołudnie poskutkowało nie odrobionymi lekcjami. O czym informuję dziecko. Dziecko nabywa wiedzę, że jeśli chce spędzić czas u przyjaciółki, winno wpierw odrobić rzeczone lekcje. Jaką wiedzę wyniosłoby z tej sytuacji dziecko, gdybym powiedziała mu "nie, bo ja tak mówię"? Jeśli w przytoczonym przykladzie dziecko prosi mnie o jeszcze jedną szansę, wyrażam zgodę. Pozwalam mu się wykazać. Jeśli lekcje u przyjaciółki znów nie zostaną odrobione, dziecko wie, że więcej taki myk nie przejdzie oraz, ze nadużyło mojego zaufania. Z czego również wyciąga naukę.

Zdziwię Cię, moje dzieci mają olbrzymią wolę słuchania. Co nie zmienia faktu, iż często oracja rodzicielska w trymiga wylatuje drugim uchem a dzieci testują wytrzymałośc określonych granic. Bo są dziećmi i takie ich prawo. A mnie to może dowolnie długo wykańczać nerwowo. Kiedyś zaskoczą, i to w tym wszystkim chodzi.

Prawdę mówiąć czułabym się mocno zaniepokojona relacjami panującymi między mną, a dziećmi, gdyby nie przyszły zwierzyć mi się z problemu czy prosić o pomoc z szacunku dla mojego zmęczenia. Bardzo mocno zaniepokojona. Moje dzieci mają wiedzieć, ze matka bez względu na okoliczności pomoże. Zawsze i wszędzie. Choć nie zawsze ta pomoc będzie natychmiastowa. I o tym też dobrze wiedzą.
Aha, jeszcze ad rem dumy w oczach. Oceny moich córek nie sa dla mnie powodem do dumy. Ich paski na swiadectwach również. Dlatego, ze osiągnięcie takich wyników, to dla nich żaden nadmierny wysiłek nie jest. A nie, sory, starsza musi się bardziej napocić, bo posiada szereg dysfunkcji, acz nadal jest to kwestia raczej organizacji siebie i miejsca pracy, niż trud włożony w wykonanie zadania. Dumna jestem natomiast z faktu, że moja córka na basenie zanurzyła głowę i nie umarła z tego powodu ze strachu. Dumna jestem, że druga wystąpiła przed pokaźną publicznością pokonując paraliżującą tremę. Dumna jestem, że mój syn, typowy nadruchliwiec, jest stawiany w szkole za przykład innym dzieciom. Dumna dlatego, bo wiem, ile kosztuje ich pokonanie własnych słabości.

Napisany przez: Pogoda nie, 11 paĹş 2009 - 12:41

Kompletnie się z tym nie zgadzam. Moja matka to zupełnie inny człowiek niż ja. Jest wiele rzeczy, które zrobiłam mimo, iż stanowczo mi odradzała "bo będziesz całe życie żałować". A ja nie żałuję. Jestem wdzięczna niebiosom, że się postawiłam i wiem, że żałowałabym gdybym nie spróbowała. Nawet jeśli ostatecznie dana sprawa nie zakończyła się dla mnie dobrze (!!!)

Jest też dużo rzeczy, które moja mama zrobiła i nie żałuje. A ja wiem, że gdybym zrobiła to co ona, to bym sobie pluła w brodę.

NIEKTÓRE dzieci są podobne do rodziców pod względem charakteru, usposobienia, sposobu na życie, wizji świata, oczekiwań, pragnień i dążeń - takie dzieci rzeczywiście lepiej wychodzą na podporządkowaniu się radom i nakazom rodziców.

ALE są też dzieci - takie jakim ja byłam - które są pod tymi względami zupełnie od swoich rodziców różne. Gdyby żyły tak, jak chcieliby tego ich rodzice, byłyby nieszczęśliwe.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 13:10

sdw

Pszam bałdzo, co w tym ukladzie, Twoim zdaniem jest nie halo?
Nic. Wszystko jest halo.

Ba, nagradzam też, jak to nazwałaś, "uczynki" dziecka (choć akurat naukę zaliczam do pracy, nie uczynków).
Chodzenie do szkoły i możliwośc nauki uważam za przywilej (którego na przykład nie miały dzieci w czasach wojen). Ale jest to też obowiązek. Mnie nikt nie nagradza za to, że piorę i prasuję, bo też traktuję to jako mój obowiązek. Ale jeśli w sobotni wieczór, padając z nóg upiekę szarloykę - można mnie pochwalić. Podobnie dziecko - jeśli weźmie udział w ponadprogramowej olimpiadzie, zasługuje na pochwałę.

Nic podobnego. Jeśli się nie zgadza wscieka się, płacze, targuje i trzaska drzwiami. Ale WIE, jakie są powody mojej czy męża decyzji. I wyciąga z tej wiedzy naukę.
Gydby tak było, nie wściekąłoby się i nie płakało.

Dziecko ma wizję spędzenia popołudnia i odrobienia lekcji u przyjaciółki. Odmawiam, bo poprzednim razem takie popołudnie poskutkowało nie odrobionymi lekcjami. O czym informuję dziecko. Dziecko nabywa wiedzę, że jeśli chce spędzić czas u przyjaciółki, winno wpierw odrobić rzeczone lekcje. Jaką wiedzę wyniosłoby z tej sytuacji dziecko, gdybym powiedziała mu "nie, bo ja tak mówię"? Jeśli w przytoczonym przykladzie dziecko prosi mnie o jeszcze jedną szansę, wyrażam zgodę. Pozwalam mu się wykazać. Jeśli lekcje u przyjaciółki znów nie zostaną odrobione, dziecko wie, że więcej taki myk nie przejdzie oraz, ze nadużyło mojego zaufania. Z czego również wyciąga naukę.
Zgadzam się w stu procentach. Jednak takie rozwiązanie w innym przypadku może nie zadziałać u dwulatka.

Prawdę mówiąć czułabym się mocno zaniepokojona relacjami panującymi między mną, a dziećmi, gdyby nie przyszły zwierzyć mi się z problemu czy prosić o pomoc z szacunku dla mojego zmęczenia. Bardzo mocno zaniepokojona. Moje dzieci mają wiedzieć, ze matka bez względu na okoliczności pomoże. Zawsze i wszędzie. Choć nie zawsze ta pomoc będzie natychmiastowa. I o tym też dobrze wiedzą.
Również czułabym się zaniepokojona. Ale jeśli z szacunku do mnie pozwolą mi chwilkę odpocząć po czym wejdą mi na kolana i poproszą o pomoc, będę z nich bardzo dumna, że liczą się z moimi potrzebami.

Aha, jeszcze ad rem dumy w oczach. Oceny moich córek nie sa dla mnie powodem do dumy. Ich paski na swiadectwach również. Dlatego, ze osiągnięcie takich wyników, to dla nich żaden nadmierny wysiłek nie jest.
oraz
Ja za szczególne osiągnięcia jestem wynagradzana premią. Dziecko - czerwonym paskiem na świadectwie i lodami od matki.
To w końcu za co te lody w zakończenie roku? Bo przeczysz sama sobie. To pasek jest szcególnym osiągnięciem, czy nie jest?

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 13:12

a tam bzdura. Moja matka tysiac razy powiedziala mi ze bede zalowac- tego ze tak wczesnie zostalam matka, tego ze wyszlam za maz, tego ze top czy tamto. I miala racje- tak miala. Ale w dluzszej perspektywie- ja tego nie zaluje. W dluzszej perspektywie- to sa MOJE doswiadczenia, MOJE bledy i MOJE zycie. I sama udzielam rad tylko wtedy gdy moje dorastajace dziecko mnie prosi o opinie. miedzy innymi wlasnie po to, ze gdy sie sparzy ( a ja wiem od poczatku ze tak bedzie) to nie mam rak zwiazanych jakims bzdurnym "a nie mowilam" oraz "ja wiedzialam ze tak bedzie" tylko mam gwarancje ze moje dziecko przyleci do mnie sie wyzalac i wywsciekac, a ja nie pokiwam nad nia glowa z triumfem tylko obie mamy otwarta droge- ona do tego by powiedziec " o Boze jaka bylam glupia" a ja do tego ze "o mamo, i co z tego dasz se rade".

Kasiu nie widzisz sprzecznosci? z jednej strony cytujesz przyklad ze sznurowkami, z drugiej piszesz o tym ze jak matka mowi, ze bedziesz czegos zalowac to faktycznie tak bedzie. Pytanie sie sprowadza do tego czy lepiej by POMIMO tego ze ona wie ze bedziesz zalowala- powinna ci o tym powiedziec czy jednak powinna ci pozwolic wyrznac zebami o podloge.

A co do walenia w gebe- jesli moja matka walnie mnie w twarz- z pewnoscia jej oddam niezaleznie od szacunku- bo to ona pierwsza zlamie zasade szacunku. W stosunku do chama nie obowiazuja mnie zasady szacunku, nawet jesli chamem jest wlasna matka. Rodzice bili mnie chetnie i za rozne rzeczy- zgadzam sie z tym co powiedziala gosia- jesli wyroslam na porzadnego czlowieka to pomimo ich klapsow, a nie dzieki nim. jesli zaluje czegos w zyciu to sa to moje zale a czesc z nich po latach okazala sie blogoslawienstwem. Bo nawet matka nie wie wszystkiego.

zapominamy ze w gruyncie rzeczy szacunek dla kazdego to jest cos innego a mianownik espolny jest zauwazenie w drugim czlowieku czlowieka wlasnie. tyle ze dla mnie to moze byc dzika radosc na moj widok i rzucanie sie na szyje a dla kogos wlasnie te 15 minut spokoju niezaleznie od tego co sie dzieje. moja corka wrocila dzisiaj o 3 w nocy i obudzila mnie bo po prostu MUSIALA ze mna pogadac poki nie opadna emocje. bylo naprawde fajnie to zem nie obudzila, to ze ze mna pogadala i to ze dorosla kobieta czuje potrzebe mnei obudzic z powodu natloku emocji- to wszystko mnie cieszy chociaz oczywiscie przysypialam w czasie tej rozmowy i bylam lekko wsciekla

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 13:15

Dobrze, masz rację.
Wydaje mi się, że to powiedzenie działa wtedy, kiedy matka jest autorytetem i chce się w niektórych przynajmniej sytuacjach postąpić tak jak ona, jeśli odpowiadają nam jej poglądy życiowe. Mi odpowiadają. Tobie może nie. Więc wszystko jest chyba na swoim miejscu.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 13:23

pirania

I sama udzielam rad tylko wtedy gdy moje dorastajace dziecko mnie prosi o opinie. miedzy innymi wlasnie po to, ze gdy sie sparzy ( a ja wiem od poczatku ze tak bedzie) to nie mam rak zwiazanych jakims bzdurnym "a nie mowilam" oraz "ja wiedzialam ze tak bedzie
Po pierwsze moja mama nigdy nic mi nie radzi, jeśli ją o to nie poproszę. Po drugie, nawet jeśli zrobiła inaczej niż mi radziła i popełniłam błąd - nigdy nie usłyszałam niczego w stylu "a nie mówiłam".

Kasiu nie widzisz sprzecznosci? z jednej strony cytujesz przyklad ze sznurowkami, z drugiej piszesz o tym ze jak matka mowi, ze bedziesz czegos zalowac to faktycznie tak bedzie.
Nie, nie widzę. Przykład ze sznurówkami dotyczy sytuacji, kiedy dziecko jest bardzo młode i nie umie zrozumieć, jaki może być skutek jego postepowania. Sytuacja z przyszłowiem - dotyczy tylko i wyłącznie moich osobistych odczuć i u mnie się sprawdza.

A co do walenia w gebe- jesli moja matka walnie mnie w twarz- z pewnoscia jej oddam niezaleznie od szacunku- bo to ona pierwsza zlamie zasade szacunku.
Nie. To ja pierwsza złamię zasadę szacunku, zwracając się do niej w nieodpowiedni sposób. Poza tym NIGDY nie podniosłabym ręki na rodzica.

moja corka wrocila dzisiaj o 3 w nocy i obudzila mnie bo po prostu MUSIALA ze mna pogadac poki nie opadna emocje. bylo naprawde fajnie to zem nie obudzila, to ze ze mna pogadala i to ze dorosla kobieta czuje potrzebe mnei obudzic z powodu natloku emocji- to wszystko mnie cieszy chociaz oczywiscie przysypialam w czasie tej rozmowy i bylam lekko wsciekla
Mi z reguły jak jest bardzo fajnie, to nie jestem wściekła. Ale to mi.

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 13:26

Ja rozumiem dlaczego chodze do pracy na 8 a o 6.30 jeste maksymalnie wsciekla z tego powodu jesli moe dziecko ma kare, wie z jakiego powodu- to ja rozumiem jej zal- to jest przejaw mojego do niej szacunku ze nie karze jej dodatkowo.

Jesli dziecko mowi mi cos co w zalozeniu ma mnie zranic i mi dowalic to ja od tego jestem dorosla by wiedziec ze to zagrywka emocjjonalna i nie dam sie sprowokowac (pare lat temu sie dalam i dzwieknelam w leb 13 latke- nawet chyba posta wysmazylam bo czulam sie fatalnie- wlasnie z tego powodu ze dalam sie sprowokowac gowniarze). Co nie zmienia faktu ze gdy emocje opadna- pogadam, zaznacze ze tak sie do mnie nie mowi, dziecko mnie przeprosi i swiadome tego ze to powiedzialo a tak naprawde tak nie mysli w dodatku tego ze nie odnioslo to efektu (mialam sie bowiem wsciec, moze walnac a moze nie pozwolic jej gdzies isc i potwierdzic ze jestem jedza) tym ciezej to zniesie. Moi rodzice w analogicznej sytuacji by mnie sprali i odeslali do pokoju co sprawiloby ze po pierwsze mialabym nad nimi moralne zwyciestwo (udana prowokacja) po drugie rozpamietywalambym swoja kare i ch jaka to ja biedniutka jestem, po trzecie przeprosiny od razu po fakcie nie bylyby szczerze. Ja potrafie na przeprosiny poczekac pare dni- jestem wtedy poprawna, mila i uczynna ale zraniona. I w koncu przeprosiny nastepuja, z inicjatywy dziecka i jest OK. A ja mam pewnosc ze praca umyslowa jest wykonana.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 13:30

Lody na zakończenie są lodami na zakończenie roku, spędzeniem razem czasu oraz słodkim dodatkiem do świadectwa. Niech bedzie też, że jakąś tam formą docenienia trudu ale raczej Bo, mimo wszystko, jakiś trud te dzieci w ciągu całego roku ponosiły. Choć pasek sam w sobie nie jest bógwiczym w ich przypadku.

O właśnie, tak chciałabym wychować, jak pirania. I chyba, co podkreślam, jestem na dobrej drodze. O czym może świadczyć choćby fakt, że dziecko dzwoni do mnie z obozu pod karą 60 pompek, aby mi wyszlochać do ucha, że już nie może, choć dobrze wie, co sądziłam w temacie trzytygodniowego wyjazdu w dziką głuszę z robalami i brakiem prądu

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 13:33

Zgadzam się. Tylko cały czas mam trudności w odniesieniu tego do dwu czy trzylatka. Bo jeśli taki dwulatek wstanie rano zły, nie chce się ubrać, drze się i okłada mame po głowie, to szczerze - nie wiedziałabym co zrobić. Z jednej strony to jeszcze małe dziecko, ale z drugiej strony na tyle już kuma, że takie zachowanie nie powinno obyć się bez rekacji matki.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 13:34

Popieram.

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 13:37

wiola a co sadzilas- ze to zarabista sprawa

Kasia- a moze ty powiedzialabys cos nieodpowiedniego dlatego ze twoja mama powiedzialaby cos nieodpowiedniego jako pierwsza? Ja tam uwazam ze dorosly wlasnie jest od tego by nieodpowiednich rzeczy nie gadac i kontrolowac emocje w klotni a nie dziecko, a juz szczegolnie nie dziecko z tabunem estrogenow latajacych po krwi i progesteronem na dokladke. Jesli dziecko powie mi cos nieodpowiedniego- to ja se moge trzasnac drzwiami i kpnac w sciane- za uderzenie w twarz preprosze bo ludzi nie wolno bic.

idea szacunku dla siwych skroni nie jest mi obca i dlatego nie wale po gebie starszej pani w autobusie nawet gdy wyzywa mnie od krow sama zachowujac sie jak stara chamica.

Jak to mowia manners maketh a man. niezaleznie od okolicznosci.

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 13:46

przytrzymac lapki, moze odeslac od siebie (niech ojciec przejmie) nie wybuchac. Pokazac przewage fizyczna (przytrzymywaniem chociazby, KAZDORAZOWYM hamowaniem raczek i nozek, stanowczym komunikatem ze nie wolno). Mozna spokojnie zapowiedziec- jeszcze raz bedzie probowal to (na jezyka, do pokoju, nie ma lodow dzisiaj) i wynkonac- ale jednoczesnie- pokazac dziecku ze ja jestem wieksza i silniejsza ALE- nie bije cie, nie wrzeszcze, nie uzywam przewagi. Pokazac dziecku ze akcja bedzie doprowadzona do konca- uspokoisz sie, pogadamy "chociazby gadanie to komunikat dwuzdaniowy), przeprosisz i TAK BEDZIE ZA KAZDYM RAZEM. I nawet dwulatek wkrotce zalapie ze mu sie nie oplaca kopac matki, bo konsekwencje kopania sa takie ze leiej powrzeszczec, kopnac sciane czy moze nawet sie po prostu nie wsciec? Z tym ze dwulatek jednak potrzebuje chwili czasu na zalapanie.

Z przeprosinami zawsze czekam do konca awantury- szczegolnie z moim synem, ktory w rakcie ataku juz zupelnie nic nie jarzy.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 13:48

Jeśli padam na pysk nie piekę szarlotki i nie oczekuję w takich razach pochwał ni nawet zrozumienia. To jest zupełnie naturalne. Bywa jednakoż, że zrobię coś padają na pysk na specjalną prośbę. I wówczas również nie oczekuję pochwał czy allaszków, a mimo to zostaję doceniona. Bo zrobiłam coś POMIMO zmęczenia, dla KOGOŚ. Z tak zwanej miłości. Nie tak dawno, na przykład, piekłam muffinki o północy, bo Młodsza miała na nie wyjątkową chcicę i prosiła, prosiła, prosiła, zachęcała. I fakt, że zjadła tylko niespełna jedną, absolutnie mnie nie zirytował :devil: Tak, bardzo się cieszyłam, ze sprawiłam przyjemnosć własnemu dziecku, o północy, padając na twarz. I dziecko to widziało, czemu dało wyraz jedząc tę polowę muffinki. Gdyż albowiem nie mam zludzeń, że o tej godzinie, przysypiając na stole, marzyła tylko o jednym - o łóżku. Nie zaś świeżo upieczonym ciasteczku.
Obowiązki domowe zaś dzielimy na pięcioro. Choć jak wieść gminna niesie, i tak ja posprzatam, upiorę i poprasuję najlepiej w świecie

CYTAT

Bo? Uważasz, że jeśli WIE dlaczego nie, to przyjmuje to z bananem na pysku?
Kasiuniuuu, jeślisz będziesz wiedziała dlaczego oblałaś egzamin, to ten fakt Cię uraduje? Cóż, mnie wkurzał. Czy to na siebie samą, gdym zawiniła, czy to na profesora, jeśli leciał sobie w kulki.

CYTAT

U dwulatka z zasady mało co działa. Jednak dwulatek, który od zawsze otrzymuje spójne komunikaty oraz pootrzymuje je jeszcze kilka lat, zaskoczy.

CYTAT

Ale czy w tym celu koniecznie muszą zgadywać jaki aktualnie masz nastrój? Bo moze sie wszak zdarzyć, iż wcale nie będziesz potrzebowała odpoczywać. Ja zdecydowanie wolę jesli rzucają mi się na szyję tuż po przekroczeniu przeze mnie progu domu. Jeśli mam ochotę odpocząć, mówię, i zwykle moją decyzję szanują.


Tym optymistycznym akcentem kończę swój udział w tym jakże pasjonującym topicu.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 13:51

pirania

Kasia- a moze ty powiedzialabys cos nieodpowiedniego dlatego ze twoja mama powiedzialaby cos nieodpowiedniego jako pierwsza?
No to już zmienia postać rzeczy, choć nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek usłyszała coś aż tak nieodpowiedniego od rodziców, żeby mnie jakoś szczególnie dotknęło.

idea szacunku dla siwych skroni nie jest mi obca i dlatego nie wale po gebie starszej pani w autobusie nawet gdy wyzywa mnie od krow sama zachowujac sie jak stara chamica.

W takim razie mam coś dla Ciebie (taki mały off):

Rodzaje babć autobusowych:
Akrobatki – widząc wolne krzesło po drugiej stronie autobusu w cudowny sposĂłb odzyskują mobilność, wrzucają laskę pod pachę i biegną do krzesła co sił w nogach.
Aktorki – gdy wszystkie miejsca w autobusie są zajęte, stoi na środku autobusu, z gracją najlepszych aktorĂłw symuluje róşnego rodzaju choroby począwszy od "bĂłli krzyĹźa" do "osteoporozy" wymuszają miejsca siedzące od młodych osĂłb. Dosyć popularny gatunek na liniach międzymiastowych, są bardzo sprytne, a ich działania niezwykle skuteczne.
Ankieterki – na kilka przystankĂłw przed ich docelowym przepytują ludzi, kto kiedy wysiada i starają się odpowiednio ustawić wszystkich w przejściu.
Aptekarki – dosiadają się nagle do pasaĹźera, otwierają swoją "magiczną" torbę pełną lekarstw domowej roboty... Począwszy od lekarstw na kaszel a kończąc lekarstwami na zmiany grzybicze stĂłp ktĂłre powodują "wyhodowanie" Doliny Rospudy pod paznokciami...
Babcia truskawkowa – dosyć rzadko spotykany gatunek, na liniach międzymiastowych. Rozpoznać je moĹźna po tym, Ĺźe zawsze mają puste bądĹş pełne truskawek koszyki. Celem działań takiej babci jest zdobycie jak największej ilości truskawek zanim sąsiadki wykupią. Niekiedy przebywają wielkie odległości z wiosek do centrum miasta bądĹş rynku. Uwaga, mogą stosować większość rodzajĂłw wymuszeń.
Łowczynie krzeseł - gdy autobus się zatrzyma i otworzy drzwi, Ty nawet nie zdążysz sobie tego uświadomić, a ona już siedzi.
Babcie "włochate berety" - odziały specjalne, nie warto z nimi zaczynać,super zorganizowane,potrafia w ciagu kilku minut opanowaccały autobus- uwaga występują przy liniach przejezdzajacych obok cmentarza.

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 13:52

Trzecia za 4 z matematyki na pewno COS dostanie- juz na semestr o 4 na koniec roku nie smiem marzyc. Nic o tym nie wie, a nawet jak podejrzewa to zadne deklaracje nie padly z mojej strony Ale widze ile kosztuje ja to pracy. jej 6 z przyrody nie jest nawet w polowie tyle warta. Ja chce zeby ona czula ze ja WIEM o jej wysilku i chociaz zasdada w naszym domu jest taka ze to nie stopnie sie licza a wiedza i nie placimy za stopnie- to dla niej ta 4 jest mega wazna. Ze za tym idzie wiedza- na razie do niej nie przemawia, sila rzeczy nie moze byc dla niej nagroda i chociaz sie moze wydawac ze olewam stopnie corek- i tak w gruncie rzeczy jest- to kibicuje im w wysilkach- nawet jesli obiektywnie ten wisilek jest niczym szczegolnym. najstarsza w tym roku musi podciagnac nauki przyrodnicze- ale dla niej nagroda bedzie osiagniecie minimum uniwersyetu w USA, czyli tak bedzie wymierna korzysc.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 13:57

sdw

Bo? Uważasz, że jeśli WIE dlaczego nie, to przyjmuje to z bananem na pysku?
Nie z bananem, ale teĹź z bez histerii.

Kasiuniuuu, jeślisz będziesz wiedziała dlaczego oblałaś egzamin, to ten fakt Cię uraduje? Cóż, mnie wkurzał. Czy to na siebie samą, gdym zawiniła, czy to na profesora, jeśli leciał sobie w kulki.
Nie ma co porównywać porażki dorosłej osoby z niezadowleniem dziecka.

Ale czy w tym celu koniecznie muszą zgadywać jaki aktualnie masz nastrój?
Ja nie zgadywałam. Poprostu zawsze dawałam mamie odetchnąć. Trudno, żebym mając 17 lat rzucała się mamie na szyję. Takie rzeczy robiłam mając raczej lat kilka.

Tym optymistycznym akcentem kończę swój udział w tym jakże pasjonującym topicu.
A szkoda, chętnie poczytałabym jeszcze Twoje posty. A ironia w stylu "pasjonującego topicu" nie była potrzebna.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:01

Ja miałam taką koleżankę w podstawówce, która miała praktycznie same piątki, ale z języka zawsze kulała. No nie była urodzoną poliglotką i już. I pamiętam, jak żaliła się, że kiedy pokazuje rodzicom świadectwo, na którym z góry na dół są piątki, a z angielskiego trója, to rodzice mówili: "Oooo, z angielskiego słabiutko". A ona na ten angielski uczyła się więcej niż na wszystkie inne przedmioty razem wzięte.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 14:04

A jednak się złamię

Właśnie, Gosiu, poruszyłaś bardzo istotną kwestię. Dla mojej Dużej olbrzymim wysiłkiem jest skierowanie uwagi na to, co właśnie winna robic. Czyli, uczyć się, bo o tym mówię. Za każdym razem, kiedy sama z siebie zorganizuje się na tyle, by skoncentrować się wykonanym zadaniu i doprowadzić je do szczęśliwego zakończenia, mam ochotę fundnąć jej wycieczkę do Disneylandu Nie funduję, bo mnie nie stać, acz jeśli osiągnie pewien pułap nim ukończy podstawówkę, zaoram się, a fundnę. Pułam jest jasno określony - wiedzę zdobywasz samodzielnie, matka służy do wyjaśniania wątpliwości. Cóż, póki co dziecko tak często się dekoncentruje, że matka bywa niezbędna i służy za podręcznik. W sensie - dziecko miast czytać, słucha. Ale idziemy do przodu, idziemy Coraz częściej po przeczytaniu wie, co przeczytała. I to jej niewątpliwie poczytuję za sukces.

Gdyby zaś mała próbowała stosować takie myki mogłaby od mamuni co najwyżej bęcka dostać. Bo mała się koncentruje zawsze i wszędzie. A Disneyland jej fundnę jak odważy się zagajać rozmowę

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:11

Kurcze, człowiek to nawet sobie sprawy nie zdaje, z czym przyjdzie mu zmierzyć się, kiedy dzieci ida do szkoły.
Ja się teraz martwię, czy młoda nie zrobiła za rzadkiej kupki, czy nie za lekko ją ubrałam na spacer albo czy powinna już gaworzyć czy nie. A takie problemy potem wydają się być żadnymi problemami.
sdw, a ile Twoja córka ma lat? Jeśli mogę zapytać?

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 14:11

no wiec ja od zawsze gnoje mojego tescia za te teksty. Bo on uwaza, ze dziecku nalezy poprzeczke wysoko stawiac. A w gruncie rzeczy nie ma pojecia co indywidualnie dla niej jest wysoka poprzeczka. Zawsze walnie "a dlaczego nie 6" na widok 5, albo "a jak ci poszlo z matematyki" na widok 6 z polskiego, czyli nie ma sie do czego przyczepic.

I nawet wymyslilam ze jak nastepnym razem zagai do mnie po angielsku to w ramach stawiania mu wysoko poprzeczki mu powiem cos w stylu " o matko tato po 10 latach nauki jezyka i przeszlo roku w ju es ej juz mozna zapamietac jak sie wymawia .....(zaleznie od tego c powie, wszystko zle wymawia)"- albo pomarze sobie o tym ze tak powiem

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:12

Aha, i kto to jest Gosia?
Ja wiem, że znacie sie dłużej i lepiej, ale proszę o używanie loginów, bo się pogubię.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 14:14

Ale czaisz, że ludzie mają różne temperamenty? Oraz, że osobnik w wieku dojrzewania temperamentny jest z natury? Jak również dziecko przed okresem dojrzwania? A także, że emocji nie należy tłumić? I, że dom rodzinny powinien być tym miejscem, w którym można nie ukrywać sie za konwenansami?

Moje dziecko nie piźnie drzwiami przed nosem pani w szkole, czy wujkowi. Raz, że z tymi osobnikami nie jest emocjonalnie powiązane tak silnie jak ze mną. Dwa, że zna zasady dobrego wychowania. Trzy, bo wie, że w domu może czuć się bezpiecznie i pokazać również tę gorszą stronę swojego ja nie bedąc za to alienowanym. A wręcz przeciwnie, zrozumianym.

CYTAT

I owszem, acz nie umniejszaj, proszę, odczuć.
Dla Ciebie oblany egzamin jest porażką. Cóż, niezmiernie mi przykro. Dlatego, iż własną wartość oceniasz na podstawie tego, jak ktoś Ciebie oceni.

CYTAT

To rozmawiamy o dzieciach w końcu, o co postulujesz, czy osobach nieomal dorosłych? Bo ja piszę o dzieciach. W tym nastoletnich.

CYTAT

To nie ironia a stwierdzenie faktu.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 14:16

Duża 11, Mała 8.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 14:19

Gosia to pirania.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:20

sdw

Ale czaisz, że ludzie mają różne temperamenty? Oraz, że osobnik w wieku dojrzewania temperamentny jest z natury? Jak również dziecko przed okresem dojrzwania? A także, że emocji nie należy tłumić? I, że dom rodzinny powinien być tym miejscem, w którym można nie ukrywać sie za konwenansami?
O jej, jej. Powiało krzykiem. Tak, czaję.

Dla Ciebie oblany egzamin jest porażką.
Nie pisałam o sobie. A tak na marginesie - nigdy nie miałam poprawki, więc nie wiem, czy to byłoby dla mnie porażką.

To rozmawiamy o dzieciach w końcu, o co postulujesz, czy osobach nieomal dorosłych? Bo ja piszę o dzieciach. W tym nastoletnich.
Dla mnie moje dziecko zawsze będzie moim dzieckiem (w sensie więzi) - czy będzie miało 5 lat, czy 30.

To nie ironia a stwierdzenie faktu.
Masz rację, zwracam honor. Osiem stron w dwa dni mówi samo za siebie.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:23

A co myślcie o tym?
Bo mnie przeraża trochę to, że nadejdzie taki dzień, że będę musiała pozwolić mojej córce iśc z koleżankami na imprezę. Co się wtedy czuje? Dumę? Strach o dziecko? Czy jedno i drugie?

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 14:27

Kasiuniuuuu, to już ostatni mój post w tym temacie. Mam nadzieję...

Wiesz, moje dziecko też zapewne będzie dla mnie dzieckiem zawsze. Aczkolwiek od trzydziestolatki wymagać będę większego wczucia się w moje nastroje niż od pięcioletniego obecnie syna, który musi krzyczeć, bo inaczej się dusi. czy jedenastoletniej corki, która aktualnie jest gratisowo nadęta nn stop i daje temu wyraz. Jak również od ośmiolatki, która, z natury nader spokojna i emocjonalna, musi wisieć na mnie przez godzinę, bo nie widziała mnie dwie i tęskniła tak straszliwie, że aż dech traciła z tejże tęsknoty.

Amen.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:30

sdw
Nie wiem czemu, ale mam wrażenie, że jesteś do mnie jakaś uprzedzona. Jeszcze chyba nie napisałam niczego w wątku o wychowaniu, czego byś nie podważyła.
Zdaję sobie sprawę, że skoro masz dwie córki w takim a nie innym wieku, to pod wzgledem doświadczenia w wychowaniu dzieli nas przepaść. Ale właśnie dlatego chcę od tych bardziej doświadczonych mam usłyszeć rożne opinie, z którymi niejednokrotnie się przecież zgodziłam.

Jeśli mam o czymś złe przekonanie, to proszę o konstruktywne, odmienne opinie, ale bez skakania do gardła. Bo ja chcę się od Was czegoś nauczyć. No dziewczyny, jak to będzie, co?

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:31

A ja mam nadzieję, że nie.

Napisany przez: tyczka nie, 11 paĹş 2009 - 14:34

Głosy rozsądku dotarły na ''łamy"
sdw i piranio- jestem Wam wdzięczna za powyższe

Kasiuuu, w dalszym ciągu tkwię w przekonaniu, że wątek jest kompeltnie pozbawiony sensu,że miesza się w nim wszelkie możliwe pojęcia- od szacunku dla rodziców,przez ich nieomylność,przez 2-latka w okresie buntu,po20-latkę nie-gotującą zupy" Tudzież zasadność (czy szkodliwość ) spania z rodzicami.
Ufff, a co to wszystko ma do TEMATU założonego wątku?

Dlaczego z uporem lepszej sprawy, zarzucasz forumkom,że "one nie wiedzą,bo autor książki myśli tak- i -tak" (Ale to już napisała sdw

I jeszcze dwie rzeczy na zakończenie- spaliśmy z Młodym aż do czasu, kiedy skończył 4,5 roku i było super
A dwa- GDYBYM słuchała mojej matki,pewnie już ileś lat wstecz popełniłabym samobójstwo,za życiową głupotę

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 14:39

Musiec- nigdy nie bedziesz musiala. Kiedys moze po prostu zechcesz Ja nie jestem reprezentatywna bo dla mnie to nie bylo jakies wielkie cos- mam dzieci w szkolach sportowych, w zuchach non stop gdzies same jezdza, laza puszczone na pol samopas jak to na obozie czy wyjezdzie z samimi trenerami mezczyznami

Ciekawilo mnie czy wroci na czas czy tez nie da rady Daly rade obie Inna sprawa ze ja od poczatku do godziny powrotu podchodzilam elastycznie- wroc o tej o ktorej chcesz byle punktualnie o tej o ktorej mi powiedzialas. Bo od tego tez zalezy sposob powrotu. Czy tatusiem, czy taksowka czy mozna pozwolic na samodzielnosc bo jest wczesnie. zachowanie sie utrwalilo na tyle ze wczorajszy powrot o 3 mial byc powrotem o 23, ale o 22 dostalam telefon ze siedzimy gadamy jest milo, to ja wroce w nocy mam kase na taksowke, tak przed 3 najpozniej. I byla przed ta trzecia.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:39

Tyczko wątek dotyczy wychowania dzieci, a to wiąże się z każdą z tych spraw, które wymieniłaś. Poza tym, jeśli dyskusja schodzi na różne poboczne tematy, to chyba jesy normalne.
Ps. jeśli chodzi o spanie z rodzicami - nigdzie w tym wątku ani ja ani autor w przytoczoncy przeze mnie słowach nie wymieniał wad spania z dzieckiem, tylko zalety nie spania z dzieckiem.

Wiesz, zamiast próbować mnie zdeklasować, może napisz, co myślisz o tym dwulatku w okresie buntu, albo 20latce nie umiejącej ugotować zupy? Chętnie poczytam, co myślisz.

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 14:40

tez mam silne przekonanie ze to groch z kapusta ale widze ze joannabo czyta, wiec bede pisac chociazby dla swiadomosci ze ona czyta

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:43

No nie będę musiała, ale chodziło mi o to, że będę musiała, jeśli nie chcę z dziecka zrobić ciapy, która, np. nie będzie umiała dogadać się z rówieśnikami
Ja też popieram pozwalanie dzieciom na wyjazdy sam na sam (w sensie, że bez mamy), ale kiedyś musi być ten pierwszy raz. Ja wiem, że będę się wtedy denerwować.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 14:45

No to umówmy się, że temat wątku brzmi: "Kasiowe wątpliwości wychowawcze i jako próba ich wyjaśnienia - rady bardziej doświadczonych koleżanek".
Zmieniłabym temat, ale nie umiem.

Napisany przez: tyczka nie, 11 paĹş 2009 - 15:01

To może pomogę. .W swoim pierwszym poście w tym wątku, u dołu jest ikonka"zmień".
Potem "pełna edycja" i tytuł będziesz miała na samej górze. Skasuj poprzedni i wpiszesz wtedy bardziej adekwatny.

PS. Wychowania nie da się nauczyć z książek, ani z cudzych rad, zaczekaj po prostu aż Twoja córka podrośnie.I wtedy- jeśli będziesz miała problem- forumki pewnie chętnie pomogą. A teraz wątek przerodził się w groteskę i prowadzi donikąd.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 15:03

Dzięki za radę.
Ehh, szkoda. No nic. Dziękuję wszystkim za udział w dyskusji, wyniosłam z niej sposo cennych uwag i pomysłów.
Do usłyszenia!

Napisany przez: Inanna nie, 11 paĹş 2009 - 15:18

Kasia, ja mam dla Ciebie radę. Olej niektóre wypowiedzi, nie czuj się w obowiązku odpowiadać na wszystkie. Staraj się nie zauważać personalnych wycieczek pod Twoim adresem. I nie czuj się osobiście odpowiedzialna za poziom dyskusji. Temat jest fajny i proszę Cię, żebyś się z niego nie wycofywała. Dyskutujesz kulturalnie wykazując poziom, którego wielu starszym forumkom brakuje. Mam nadzieję, że tak pozostanie i że będziesz się wypowiadać także w wielu innych wątkach.

Napisany przez: brzĂłzka4 nie, 11 paĹş 2009 - 15:29

Tyczka, uwaga o ''grotesce'' chyba zbędna. Myśle, że niezupełnie świadomie użyłaś tego słowa. Wychowania faktycznie nie da się nauczyć z książek i cudzych doswiadczeń, ale na pewno mogą pomóc i jakoś nas ukierunkować.
Dyskusja ciekawa i pouczająca, nawet dla mam z dużym stażem. Warto poznać zdanie osób myślących zupełnie inaczej, mających zupełnie inne, ale niekoniecznie gorsze zdanie na tematy wychowawcze.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 15:32

Inanna jeśli jest choć jedna osoba, która ma ochotę dalej rozmawiać na ten temat i wymieniać się pogladami, to dla niej będę ten wątek podtrzymywać.

Tak więc jeśli ktoś ma ochotę - zapraszam, możemy gadać tutaj o wszystkim, co wiąże się z tematem głównym, mi groch z kapustą nie przeszkadza. Jeśli ktoś chce o coś zapytać - odpowiem.
Osób, które uważają ten wątek za bezsensowny nie zmuszam do udziału w nim.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 15:35

Dokładnie o to mi chodzi.

Napisany przez: kejt.chmiel nie, 11 paĹş 2009 - 15:54

Dziękuję Ci wiolontelo za ten komentarz. Mogę się wypowiedzieć jako "próbka" takiego podejścia rodziców do ich nastoletniego dziecka. I stwierdzam eksperyment za udany
Byłam bardzo temperamentną burzą emocji w okresie dorastania i rodzice mieli ze mną niezłe przejścia. Właśnie dlatego, że wszelkie swoje nerwy i rustracje wyładowywałam w domu, jak to moja matka określała zawsze- piorunochronem. Było mi to bardzo potrzebne, żeby się nie sfrustrować, odnajdywać sens czegokolwiek, w co traciłam wiarę. To procentuje na przyszłość. Bo po tym okresie wyszumienia w domu stałam się w miarę spokojną (nadal temperamentną) osobą, z poukładanym światem. Nie wyobrażam sobie, żeby tłumić w sobie emocje przychodząc do domu. Bo gdzie by je można było wyładować????
Moja mama przy każdym moim wybuchu, a potem przeprosinach komentowała zajście słowami: dziecko, ja Cię rozumiem, twój gniew, ból. Gdzie miałabyś to wszystko przepracować, jak nie w domu?


Dziękuję za ciekawy topic.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 16:06

Bardzo proszę.
Jest dużo racji w tym, co napisałaś. Dzieci złą energię (która zdaje się jest nieodlącznym elementem dorastania) powinny wyładowywać w domu. Jednak dla mnie ważne byłoby to, żeby to było na zasadzie: "mamo, kurde, nawet nie wiesz jak mnie wkurzyło TO i TO, jestem totalnie wściekła". Albo nawet kiedy dziecko ma ochotę sobie pokrzyczeć zamknięte w pokoju, gdzie muzyka idzie na cały regulator, albo nawet jeśli chce coś wykrzyczeć matce. Ale nie pzowoliłabym sobie, aby córka, która np. pokłóciła się z najlepszą przyjaciółką o względy chłopaka wracała do domu i odzywała się do mnie niegrzecznie, chodziła nadęta nie mówiąc mi o co, a poproszona o wyniesienie śmieci nie wykazała żadnej reakcji.
Ale takie sytuacje są chyba głównie zależne od charakteru dziecka.

Napisany przez: sylwia65 nie, 11 paĹş 2009 - 16:40

Kasia, ja z ciekawoscia czytam, podoba mi sie

Tyczka, NAPRAWDE nie ma potrzeby wchodzenia w czyjs temat z butami, oswiadczania wszem i wobec ze temat Ci sie nie podoba, jest bez sensu i wogole, bez wnoszenia kompletnie niczego do dyskusji, po czym pisania mniej wiecej tego samego kilka stron dalej. Nie podoba Ci sie? Nie czytaj.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 16:49

sylwia65 dzięki.
Chętnie poznam Twoją opinię na którykolwiek temat, poruszony w tym wątku. A najchętniej na wszystkie.

Napisany przez: sylwia65 nie, 11 paĹş 2009 - 16:54

Napisze, jak tylko to sobie poukladam jakos w glowie. Ciezko sie skupic ze znudzonym 5-cio latkiem w tle, i koncowka grypy

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 16:57

O jej. Dobrze, że końcówka. A czyja ta grypa? Twoja czy synka?

Napisany przez: marghe. nie, 11 paĹş 2009 - 17:03

Byłaś dzieckiem bitym. Kropka.
Klaps jest uderzeniem, przemocą. Tym bardziej uderzenie "w gębę"
Mogę Ci wkleić iks linków do dyskusji o klapsach, nie mam siły ani ochoty powtarzać po raz enty tego samego.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 17:19

Pozwól, że o tym, czy biłam bita zadecyduję ja, bo chyba ja to wiem najlepiej. Dla jasności nigdy nie dostałam w gębę. Sytuacje, kiedy mama goniła mnie ze ścierą po kuchni wspominamy z uśmiechem na twarzy. Na klapsa moja reakcja wyglądała tak, że ze swojego pokoju krzyczałam do mamy z uśmiechem: "i tak nie bolało!" Bynajmniej te klapsy nie były dla mnie traumą ani niczym, co bym teraz źle wspominała. Jeśli takie coś nazywasz biciem, co jak nazwiesz okładanie dzieci kablem, bicie pasem lub kijem, albo tym podobne rzeczy? Też biciem? Pewnie też. Ale różnicę widzisz, prawda?

Napisany przez: skanna nie, 11 paĹş 2009 - 17:43

Gosia, ja znam te dyskusje. Też wg tego, co napisałaś, byłam dzieckiem bitym i jednocześnie, tak jak kaaasiaaa nie czuję się nim zupełnie, a nawet pasem zdarzyło mi się oberwać. Nie, nie wymagam terapii, a jeśli już, to na pewno nie z tego powodu.
Zaraz i kaaaasiaaa i ja pewnie dowiemy się (niekoniecznie od Ciebie), że po prostu wypieramy to ze świadomości, a to zaważyło na pewno na całym naszym życiu i wymagamy terapii, bo inaczej nie da się normalnie żyć.
Ano da się, bardzo dobrze się da. Zresztą mnie osobiście, pomijając oczywiście skrajne przypadki alkoholizmu czy innych patologii w rodzinie, rozpamiętywanie przeszłości, zwalanie każdego niepowodzenia i problemu na postępowanie rodziców to błędne koło, które prowadzi tylko do usprawiedliwień i pobłażania sobie. Pozwala zwalić winę za swoją bierność na innych.

Kaaaasiaaa, jest jeszcze jedna rzecz - weź pod uwagę, że w tej dyskusji każdy pisze o własnych doświadczeniach i trudno przy tym o obiektywizm. Jeśli dajmy na to ja opiszę tu swoje doświadczenia i swoje dzieci, to wcale nie znaczy, że ja, moje postępowanie i moje dzieci są tak postrzegane przez innych, jak ja tutaj to napiszę. Rzeczywistość może okazać się zaskakująca... Tak więc przyda się trochę dystansu do wszystkich bez wyjątku wypowiedzi w tym wątku

Napisany przez: Pogoda nie, 11 paĹş 2009 - 17:53

Klaps "w gębę" to zupełnie innego rodzaju "klaps". Ma inne znaczenie, inne "zastosowanie", i inną "symbolikę". Uderzenie w twarz nie musi być mocne, by było dotkliwe. Uderzenie w twarz to wyraz braku szacunku, to upokorzenie. Od wieków z resztą.
Dlatego nikt nie powinien nikogo bić w gębę jak popadnie, ale owszem, są takie sytuacje, kiedy rodzic ma prawo, a nawet obowiązek spoliczkować swoje dziecko. Nazywanie takiego aktu szumnie "przemocą" niezależnie od okoliczności w jakich został użyty, to jednak gruba przesada.

Ja dostałam od matki tylko raz w życiu. Właśnie w twarz. To nie było mocne uderzenie a zapamiętam je do końca życia. I wiem, że bardzo solidnie sobie na nie zapracowałam. Jestem za niego bardzo wdzięczna mojej mamie.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 17:56

No kurde masz rację.
Ja tylko nie chce, żeby kiedyś ktoś przez bezpodstawne oskarżenia pomyślał: "a rodzice tek kaśki z forum to są źli ludzie, bo ją bili". No wiecie, o co mi chodzi.

Napisany przez: Pogoda nie, 11 paĹş 2009 - 17:58

Kasiaaaaa, a czym tu się przejmować? TY wiesz jak jest na prawdę i to jest najważniejsze w sprawie. Całego świata nie przekonasz, choć byś nie wiem jak się starała . Jest takie stare powiedzenie: "Prawda jest jak d..a. Każdy ma własną."

Napisany przez: aluc nie, 11 paĹş 2009 - 17:58

no tak, tylko to nieco w innym świetle stawia twe oświadczenia względem respektu wobec rodziców

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 18:01

Pogoda od dziś chylę przed Tobą czoła. Za to, że masz odwagę napisać to co napisałaś. Zwłaszcza, że pewnie zdajesz sobie sprawę, na co się naraziłaś.

Napisany przez: kejt.chmiel nie, 11 paĹş 2009 - 18:05

Eeeee, do takich poświęceń od swoich emocji nie byłabym w stanie dojść jako nastolatka. Dopiero teraz potrafię powiedzieć (zak zauważę, że na kogoś warczę lub odburkuję) sorry stary, ale ktoś mnie wkurzył, nie zwracaj uwagi na moją minę/ton itp. Ale te 10 lat wstecz- no way!

pogoda- też raz w życiu dostałam od matki w twarz. Ale uważam, że nie zasłużyłam. Boli mnie to do tej pory.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 18:07

Nie masz pojęcia, dlaczego czuję respekt przed rodzicami. Uwierz, że powody Cię zaskoczą. Bo są dla mnie oparciem życiowym, bo mogę na nich liczyć, bo z każdych problemów życiowych wychodzili cało i nawzajem się wspierali, bo wiele w życiu poświęcili, żebym mogła mieć to co mam, bo stworzyli mi ciepły, rodzinny dom, bo...
Wiem, co sugerujesz. Ale zawiodę Cię. Nigdy nie bałam się rodziców, ale zawsze bezwzglednie ich szanowałam i szanuję do dziś.

Napisany przez: aluc nie, 11 paĹş 2009 - 18:09

nie zawiodałaś mnie wcale, dokładnie takiej odpowiedzi się spodziewałam

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 18:11

No to się cieszę. Myślałam, że uważasz, że mój respekt wobec rodziców jest spowodowany klapsami.

Napisany przez: aluc nie, 11 paĹş 2009 - 18:13

a nie nie, nie o to mi chodziło
ale niewaĹźne

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 18:14

Aha. No to trochę się nie zgadałyśmy.

Napisany przez: skanna nie, 11 paĹş 2009 - 18:19

A ja miałam inaczej. Bałam się matki, nie dogadywałyśmy się, uważałam jej poglądy za mocno staroświeckie i miałam żal do losu, że mam taką starą (miała niecałe 32 lata jak mnie urodziła, hehe), konserwatywną, nic nie rozumiejącą matkę. Ba, na studiach przeszłam przez lekturę "Toksycznych rodziców" i oczywiście każda strona uświadamiała mi, jakie straszne błędy wobec mnie mamuśka popełniała . Na szczęście przestałam być nadętą, obrażoną na cały świat i koniecznie chcącą ten świat widzieć po swojemu gówniarą, nauczyłam się, co w życiu ważne i jakie jest moje miejsce w tym wtedy "podłym" świecie i w tej chwili z mamą dogadujemy się znakomicie, nawet jak czasem mi "nerw strzela".

A jeszcze a propos szacunku, jakiego uczymy dzieci. Dziwnym trafem, wszystkie otaczające mnie dzieci traktowane przez rodziców z wielkim szacunkiem, tolerancją i po partnersku w tej chwili znakomicie umieją zadbać o własne interesy. Z jednym małym ale... kompletnie przy tym mają gdzieś interesy i potrzeby innych i nie wiedzą, co można, czego nie można, co jest na miejscu a co nie jest. Dziękuję, to wolę moich dzieci aż tak bardzo nie szanować, mimo wszystko... I piszę tu o dzieciach mniej więcej 20-letnich, studentach, czyli wychowywanych przez jak najbardziej współczesnych rodziców.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 18:27

Skanna wyobraź sobie, że dokładnie to samo twierdzi autor w książce, ktorej fragmenty przytaczam. No dokładnie to samo, tylko innymi słowami. Jak to znajdę, to Ci napiszę, bo byś nie uwierzyła. A więc jednak coś w tym musi być. No i chyba nie muszę pisać, że zgadzam się z Twoim postem w całej rozciagłości.

Napisany przez: aluc nie, 11 paĹş 2009 - 18:35

...zaś lane w dziecistwie, tryskają w dorosłości empatią i miłością bliźniego

QED

Napisany przez: skanna nie, 11 paĹş 2009 - 18:39

Edit :dopisałaś, więc pytanie zbędne. Osobiście wolałabym widzieć moje dzieci jako ludzi podobnych Tobie niż tych, o których przed chwilą pisałam.


Empatyczna jestem średnio, ale zapewniam Cię, że w porównaniu z opisanymi wyżej osobnikami jest ze mnie gejzer empatii i zrozumienia dla potrzeb innego człowieka. A mamusia kurka wodna, mało szacunku dla mnie miała, po szufladach mi grzebała (w celu zrobienia porządku), w pokoju takoż i inne takie różne, co tutaj na forum jako szczyt braku szacunku opisywane są.

Napisany przez: skanna nie, 11 paĹş 2009 - 18:41

dubel

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 18:44

Prosiłam o dyskusję bez ironii.
Aluc czy naprawdę przy każdym poscie musi być adnotacja "uwaga, są wyjątki"? Czy naprawdę każdego posta musisz odbierać w kategoriach prawdy absolutnej? Przecież na pewno wiesz, o co chodzi. Bądź troszkę bardziej tolerancyjna dla innego niż Twój stylu pisania postów. A jeśli się nie zgadzasz, to napisz to normalnie, że masz inne zdanie i jest ono takie czy takie. Nie musisz za każdym razem być sarkastyczna.

Jeśli napisze, że dzieci nie lubią mleka, to czy to oznacza, że każde dziecko na świecie nie lubi mleka? Nie, oznacza to, że z reguły dzieci nie lubią mleka, ale są też takie, które za nim przepadają. Ale chyba ufając w czyjąś inteligencję i domyślność, można napisać krócej, prawda?

Napisany przez: skanna nie, 11 paĹş 2009 - 18:54

Aaa, jeszcze jedno mi się przypomniało odnośnie czyjejś wcześniejszej ironicznej uwagi, że syn Spocka się powiesił.
To chyba najlepszy dowód na to, że ogólnie wszystkie aktualne teorie psychologiczne należy traktować z wielką ostrożnością i dystansem. Bo gwarancji na to, że tym razem są to teorie słuszne nie ma żadnej, a skutki bezrefleksyjnego zaufania mogą w przyszłości okazać się tragiczne.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 18:57

No właśnie odnośnie tego - jak znajdę chwilkę, to poszukam jakiego pomysłu autora ksiażki, z którym się nie zgadzam i zapytam Was, co o tym myślicie. Muszę tylko grzebnąć za jakimś dobrym przykładem.

Napisany przez: aluc nie, 11 paĹş 2009 - 19:02

bardzo proszę tylko szukać w nowszych wydaniach ksiażki, bo autor nie krowa i po drodze parę poglądów na rzeczywistość zmienił

w przeciwnym razie zacznę szeroko cytować Zdrowie kobiety, wydanie bodajże z 65 roku, chociaż może córki autora też się powiesiły?

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 19:03

Nie wiem, kasiuuuu, skąd wrażenie, iż jestem do Ciebie uprzedzona Nie podważam "wszystkiego", bo weszłam w watek od, bodajże, 6 strony i od 2 mojego postu ustosunkowuję się do tych kwestii moich wypowiedzi, które rozpatrujesz.

A jednak się odniosłam, choć już miałam kończyć

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:07

aluc książka jest wydana 2 lata temu. I po raz kolejny proszę Cię, zebyć przestała być sarkastyczna, bo zaczyna to być niesmaczne.

Napisany przez: aluc nie, 11 paĹş 2009 - 19:09

niestety, nie mogę przestać, wyssałam to z mlekiem matki, do której żywię szacunek, acz nie respekt, nawet do dzieci tak mówię, co świadkowie mogą potwierdzić

PS1. sprawdzić, na podstawie którego wydania amerykańskiego
PS2. sprawdzić czy nie ksiądz

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 19:17

Katowaniem? czynem bez watpienia karalnym? podrzucic ci jeszcze troche wyrazow bliskoznacznych?

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:19

A co myslicie o tym?

Wielu ludzi utrzymuje, że jedynym zdrowym modelem rodziny jest model "demokratyczny", w którym dzieci mają jednakowe prawo głosu w ustalaniu zasad, obowiązków i przywilejów. Kiedy między dzieckiem a dorosłym wystepuje jakakolwiek różnica zdań, rodzic nigdy nie powinien wykorzystywać swojej pozycji. Ludzie Ci zalecają w zamian kompromis, zakładając, że w demokratycznej rodzinie nie ma silniejszych i słabszych. Uważają, że rodzice powinni wysłuchać bezkrytycznie tego, co dziecko ma do powiedzenia, spokojnie wyrazić swoje opinie i pozwolić mu być odpowiedzialnym za to, co w konsekwencji zrobi. Brzmi to nieźle, prawda? Niestety, demokratyczny model rodziny jest fikcją. Iluzja demokracji w rodzinie jest podtrzymywane poprzez nieustanne rozmowy, dyskusje, wyjaśnienia oraz ciągłe pytania dzieci o opinię. Jeśli jednak uda się wam przedrzeć przez gąszcz retoryki do sedna sprawy, odkryjecie, że w tego typu rodzinie zawsze jest ktoś, do kogo należy ostatnie słowo. Fakt ten rozwiewa wszelką iluzje demokracji. Poza tym lepiej, żeby tym kimś była osoba dorosła, bo inaczej wszyscy będą mieli kłopoty.

Bardzo proszę o ewentualną krytykę opinii, nie autora ani książki.

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 19:21

alez od poczatku nie ukrywam dlaczego do poradnikow w tonie gawedziarskim odnosze sie z podejrzliwoscia. Jak na razie swoim zaangazowaniem w sprawe przekonuje mnie Korczak, to NIE SA nowe poglady a twierdzil on mianowicie ze uwaga uwaga kazde bice dziecka jest przemoca. Rozumiem ze wielu autorow poradnikow wychowania nie mialo mozliwosci oddac zycia za dzieci w krematorum, no ale coz poprzeczka ustawiona jest wysoko.

Moze byc tez zawsze tak ze autor ma dobre pomysly (uwazam np. ze Samson mial niezle, Spock tez bywa inspirujecy) w teorii, natomiast przelozenie na praktyke mu nie wyszlo- no sie zdarza. Ale skad wobec tego wiadomo ze sa w ogole mozliwe do zastosowania?

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:22

No właśnie. A klapsa ścierką przez plecy chyba nie da się nazwać katowaniem.

aluc wydaję mi się, że uwielbiasz być w centrum zainteresowania na każdym temacie tego forum. Twoje często niezrozumiałe posty nie wnoszą nic do tej dyskusji, więc bardzo Cię proszę - albo zrezygnuj z udziału w tym temacie, albo zacznij pisać na temat i ze zrozumieniem.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 19:22

Kasiuniuuuu, pozwolisz, że się mleka odniosę?

Mówiąc: dzieci nie lubią mleka mówisz: dzieci nie lubią mleka Gdzie w tym zdaniu miejsce na dzieci lubiące mleko? Pisząc, nalezy być konkretnym. Nie kazdy domyśli się co poeta ma na myśli. Jesli chcesz przekazać, że są dzieci mleko lubiące, napisz tak: nie wszystkie dzieci lubią mleko lub: są dzieci nie lubiące mleka.

Napisany przez: aluc nie, 11 paĹş 2009 - 19:23

ze zrozumieniem, czy tak, by wszyscy zrozumieli? tego ostatniego nie mogę obiecać

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 19:26

nie, nie brzmi niezle.

A autor ksiazki badz autorka postu dopuszczaja formy demokratyczne jako takie czy musi byc koniecznie albo rybka albo pipka- totalna demokracja lub calkowity autorytaryzm?

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 19:29

ale mozna je nazwac biciem. Poza tym w temacie aluc nadmiernie generalizujesz, ja tam ja rozumiem, i generuje w jej strone gejzer empatii.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:32

O jejku. Podałam przykład, w którym uważam, łatwo się domyślić, co autor miał na myśli. Niedługo dojdzie do tego na tym forum, że posty trzeba będzie pisać tak:

Mechanik naprawia samochĂłd.
mechanik - osoba zajmująca się projektowaniem, konstruowaniem, budową, eksploatacją i naprawą maszyn, urządzeń i mechanizmów.
naprawa - obsługa umożliwiająca przywrócenie właściwości użytkowych uszkodzonym ogniwom lub pojedynczym zespołom maszyny w wyniku regeneracji lub wymiany zużytych części.
samochód - pojazd mechaniczny z własnym napędem (silnik) i źródłem energii, którym jest paliwo (gaz, ropa, benzyna, wodór), jak również bateria. Dwu- lub trzyśladowy, na trzech (np. cyklonetka), lub więcej kołach (najczęściej czterech), przeznaczony do przewozu osób, ładunków itp.

No nie popadajmy w paranoję.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:35

Dobrze dziewczyny. Biłam bita, katowana, i co tam jeszcze chcecie. aluc piszesz piękne rzeczy w pięknym stylu, tylko ja głupia nie rozumiem Twoich intencji - wybacz.
Może być? Teraz zapałacie empatią i do mnie?

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 19:37

Kasiu odezwaly sie w tobie uspione poklady sarkazmu?

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:39

W tym temacie autor poleca coś pośrodku, co nazywa "dyktaturą oświeconą" Jego definicja tego pojęcia brzmi: "Dyktarura oświecona to forma rządów rodzinnych, gdzie rodzice działają ze świadomością, że ich najbardziej podstawowym obowiązkiem jest ustanowienie równowagi miłości (oświecenia) i władzy (dyktatury) w stosunku do swoich dzieci."

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:40

No. aluc jest od dziś moim autorytetem w tej dziedzinie. Może zamiast przeciągać bezsensowną wymianę zdań, napiszesz co myślisz o przytoczonej przeze mnie definicji?

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 19:44

a autor posiada w ogole cos w swojej bogatej kolekcji cos ozywczego czy starym pomyslom nadaje nowe nazwy podlewajac je gawedziarskim smrodkiem dydaktycznym? No jednak mocno mi sie chlopak ze Spockiem kojarzy z tym gosciem od wychowania bez porazek i z naszym Samsonem.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:46

Prosiłam, aby krytykować jego opinie, a nie jego osobę.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 19:47

Widzisz, kasiuniuuu, tak się mleka czepnęłam specjalnie, żeby Ci unaocznić, iż aby zostać zrozumianym, nalezy byc konkretnym. I zaręczam, że aluc, której, jak twierdzisz, nie rozumiesz, brzmi zrozumiale o wiele częściej niż Ty.

Wybacz, że pociągnę wątek mleka. Otóż, w zdaniu "dzieci nie lubią mleka" nie ma miejsca na domysły. Jest to twierdzenie tak jasne, jak słońce na niebie. Zły przykład, maj dir

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:51

Czy to nie mi zarzucano, że mieszam w temacie i robię groch z kapustą? Zostawmy to mleko i wróćmy do tematu wychowania dzieci, dobrze? Co sądzisz o kolejnym fragmencie książki i dlaczego się z nim nie zgadzasz?

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 19:58

Powiem Wam, że uwielbiam ten epizod z życia, kiedy rozradowany ojciec zbiera pierwszy raz swojego jeszcze bardziej rozradowanego synka na mecz. No normalnie słodkie to jest. Zastanawiam się, czy jest tego odpowiednik w relacji matka - córka.

Napisany przez: wiewiĂłrczak nie, 11 paĹş 2009 - 20:11

Zabrałam syna na mecz, rozradowana byłam ja, on jakby mniej, a ojciec wcale.
Nie mamy epizodĂłw w naszym Ĺźyciu

A tak poważnie, czemu ojciec ma być od sportu, a matka nie powinna?

Dyktarura oświecona to forma rządów rodzinnych, gdzie rodzice działają ze świadomością, że ich najbardziej podstawowym obowiązkiem jest ustanowienie równowagi miłości (oświecenia) i władzy (dyktatury) w stosunku do swoich dzieci."

Równie dobrze może nazywać siłą uczucia, w miejsce oświecenia wstawiam uczucie, a w miejsce dyktatury - siłę i dalej dla mnie to zdanie brzmi bez głębszego sensu.

Szczerze przyznam, że więcej oświecenia,odnośnie wychowywania dzieci, daje mi czytanie mądrych postów np. Gośki z edziecka lub Idy.Doroty niż "cytatów z literatury".

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 20:15

A kto twierdzi, Ĺźe nie powinna?

Napisany przez: wiewiĂłrczak nie, 11 paĹş 2009 - 20:21

Kasiunia, napisałaś ojciec zabiera syna i to jest super widok, nie widzę tu miejsca na matkę i to podkreślasz pytaniem, czy jest odpowiednik dla matki i córki?

Pewnie jest stereotypowo - matka zabiera córkę na zakupy, a może do fryzjera lub kosmetyczki

Napisany przez: Ketmia nie, 11 paĹş 2009 - 20:22

A dla mnie jest to stereotyp w amerykańskim stylu. Równie dobrze mógłby zabrać na mecz rozradowaną córkę, ktorej brat woli w tym czasie siedzieć po uszy w książkach. Dla mnie tym odpowiednikiem jest zabranie mojej córki na konie albo na rower. Dla mojego męża będzie to wspólne spędzanie z nią czasu przy gitarze, pianinie, wpólna fascynacja muzyką...
Dla każdego będzie to co innego, bo każdy ma inne pasje.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 20:26

To, że nie napisałam nic o matce, nie znaczy, że uważam, że matka nie jest od sportu, Wydawalo mi się, że jednak bardziej powszechne jest zabieranie synów przez ojców.

Mój mąż na przykład mówi, że jeśli nasza córka będzie chciała, to ją na mecz zabierze.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 20:27

Oooo, czyżby talenty muzyczne ujawniły się w Twojej rodzinie?

Napisany przez: Ketmia nie, 11 paĹş 2009 - 20:30

Mąż jest muzykiem, ja koniarą. Stąd też dla każdego z nas będzie to inny epizod Za to w trójkę jeździmy na rowerach i to możemy jak najbardziej robić razem

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 20:40

A właśnie, jak to jest z tymi pasjami. Zastanawiam się, co zrobię, kiedy moje dziecko zechce trenować karate. Z jednej strony czy wolno dziecku zabronić takiego zajęcia? Z drugiej strony w rodzinie mojego męża jest 15letnia dziewczyna, która - owszem - w pokoju ma na półkach mnóstwo pucharów i medali, ale stawy i kości w rozsypce. Jest już po dwóch operacjach, ma problemy z kolanami, na zmianę pogody boli ją praktycznie każde miejsce w którym doznała kontuzji.
Szachy, taniec towarzyski, pływanie... Ale karate?

Napisany przez: aluc nie, 11 paĹş 2009 - 20:43

taniec towarzyski i pływanie też są kontuzjogenne, zwłaszcza w wydaniu zawodniczym

(to jest absolutnie niepodszyte sarkazmem, wprost i bez zawoalowania)

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 20:46

Ale szachy nie. A tak na poważnie - masz rację, ale wydaje mi się, że jednak karate bardziej niż pływanie niż taniec w sposob agresywny wpływa na zdrowie. No nie wiem, takie mam odczucie.

Napisany przez: brzĂłzka4 nie, 11 paĹş 2009 - 20:47

Pewnie zależy od tego, czy wyczynowo, czy też tylko dla relaksu. Nie wiem, czy bym umiała zabronić, co najwyżej porozmawiać i dać logiczne argumenty przeciw. Moja córa chciała na judo, ale zabronił lekarz (córa po wadzie serca). Zrobił to przy Julii i uratował mnie przed wieloma dyskusjami z bardzo upartą osóbką, jaką jest moja córcia. W tym momencie miał wiekszy autorytet niż ja i był osobą z zewnątrz, a na własnym przykładzie wiem, że czasem to właśnie osoba z zewnątrz, emocjonalnie nie związana z daną sprawą moze przekonać zbuntowanego uparciucha. rodzic jest czasem tak emocjonalnie zaangażowany, że nie jest w stanie argumentować jasno i logicznie.

Napisany przez: Pogoda nie, 11 paĹş 2009 - 20:51

Na tym akurat się znam, to odpowiadam: Tym razem nie masz racji. Taniec uprawiany wyczynowo to sport w równym stopniu kontuzjogenny i potencjalnie ryzykowny dla układu motorycznego młodego człowieka jak karate. Nawet pływanie, które jest sportem polecanym jako łagodny, odprężający działający kojąco i regenrująco na mięśnie i stawy,w wydaniu wyczynowym też bywa "niebezpieczny".
Natomiast taniec-hobby i karate-hobby jak najbardziej świetna sprawa i należy raczej dziecko zachęcać niż zabraniać.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 20:51

No właśnie wyczynowo. Naprawdę ma już nieźle zszargane zdrowie. A ma dopiero 15 lat. Moja teściowa zabroniła mojemu mężowi tego sportu. Postawiła się i już (choć mojemu męzowi trudno się postawić). No i chyba jestem jej za to wdzięczna. Mój mąż chyba też.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 20:55

Wiesz co uzmysłowiłaś mi ważną rzecz, nie myślałam, że taniec może być tak niebezpieczny.
W sumie moją pasją z dzieciństwa (jedną z wielu) była siatkówka. I pamiętam, jak raz mi koleżanka szczęke na boisku przestawiła. A nie trenowałam siatkówki zawodowo, tylko "szkolnie".
No ale na skok bungee to na pewno córce nie pozwolę.

Napisany przez: Ketmia nie, 11 paĹş 2009 - 20:56

Miałam kolegę szachistę. Prócz tego, że grał w szachy, również ćpał. Twierdził, że umysł mu się rozświetla jak sobie weźmie ....... (coś tam )
Jak widać, przesada nie jest wskazana w żadnym sporcie.

Jakby moje dziecko chciało trenować karate, nie protestowałabym. Zwłaszcza, że od chęci do pełnego zaangażowania długa droga.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 21:02

Ketmia z tymi szachami to chodziło mi raczej o urazy losowe.

Dzieci maja różne pomysły na spędzanie wolnego czasu, na hobby, itp. Nigdy nie chciałabym się znaleźć w sytuacji, kiedy będę musiała postawić weto dla pomysłu mojego dziecka w tej kwestii.

Napisany przez: brzĂłzka4 nie, 11 paĹş 2009 - 21:07

Wiesz, w wielu sytuacjach związanych z naszymi dziećmi nie chcielibyśmy się znaleźć, a najprawdopodobniej się znajdziemy.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 21:10

Oj, tego to ja już doświadczyłam, jak młoda miała parę tygodni.

Napisany przez: Magda EZ nie, 11 paĹş 2009 - 21:11

no właśnie. wystarczy wziąć pod uwagę tak zwyczajne sposoby spędzania czasu wolnego jak jazda na rowerze czy na rolkach. Moja Zośka ostatnio tak rozbiła sobie głowę, że sama z siebie teraz domaga się zakładania kasku.
Ale ja nadal uważam, że dzieci należy raczej zachęcać do uprawiania sportu i aktywności fizycznej niż zniechęcać.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 21:11

A dlaczego stawiać weto pasji??? To jest jak dokonywanie na duszy mordu. Młody człowiek, jeśli przejawia chęć, tym bardziej ukierunkowaną pozywtynie, powinien mieć mozliwosc spróbowania swoich sił w .... (wstaw sobie, co chcesz). I nawet jeśliby zaskoczył na tyle, by chcieć się pasją zajmować zawodowo, to tylko wartałoby takiemu pomysłowi przyklasnąć.

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 21:15

No zdecydowanie tak. We wszystkim jednak trzeba mieć umiar i zachować zdrowy rozsądek.
I tak mi jeszcze przyszło do głowy - ja raczej nie skakałabym z radości, gdyby moje dziecko oświadczyło, że podnoszenie ciężarów jest czymś, co chciała by w życiu robić. Mam nadzieję, że aż tak ekstremalne moje dziecko nie będzie.

A tak na poważnie - czy jest takie zajęcie (dalej w temacie pasji, hobby dziecka), którego na pewno byście nie zaakceptowały? Przychodzi Was jakiś przykład do głowy?

Napisany przez: kasiaaaaa nie, 11 paĹş 2009 - 21:17

No ja cię podziwiam za takie podejście. Ja na przykład nie wyraziłabym aprobaty, gdyby moje dziecko zechciało zostać kaskaderem, albo kierowcą rajdowym. Myślę, że jest to podyktowane moim strachem o zdrowie i życie dziecka. Poniekąd wierzę w rozsądek mojego dziecka i w to, że mnie w takiej sytuacji nie postawi.

Napisany przez: Pogoda nie, 11 paĹş 2009 - 21:27

Może nie byłabym zadowolona, gdyby Lila postanowiła zostać kaskaderką. Ale ostatnią rzeczą jaka by mi przyszła do głowy, to zabraniać jej tego. Sprawdziłabym czy ma ku temu odpowiednie predyspozycje, czy uczą jej tego właściwi ludzie, w jaki sposób, w jakich warunkach i na jakich zasadach. I pomagałabym jak tylko bym mogła. Nie uważam, żeby rodzic miał prawo zabronić dziecku realizowania życiowej pasji, o ile jest to autentyczna pasja. bez względu na to, czy są to bierki, czytanie na czas, skoki ze spadochronem czy praca z dzikimi krokodylami.

edit: Na całe szczęście wierzę, że jeśli człowiek znajdzie w życiu PRAWDZIWĄ pasję, PRAWDZIWE powołanie, to żadne zakazy rodziców nie będą w stanie go powstrzymać.

Napisany przez: KM nie, 11 paĹş 2009 - 21:33

Na skok na bungee nie trzeba mieć zgody rodziców, wystarczy skończone 18 lat

Napisany przez: Ketmia nie, 11 paĹş 2009 - 21:55

Z uwagi na to, że sama omal nie zostałam kaskaderem raczej nie mam takich obaw. Najwięcej jednak ludzi umiera we własnym łóżku. Sądzę, że każdy sport i zdrowa rywalizacja, rozwijanie własnych pasji, sztuka itp jest lepsze niż NUDA, bo wówczas najwięcej głupot może się zdarzyć. Znajome mojej matki pukały się w głowę, że nie miała nic przeciwko temu, żebym poszła do liceum plastycznego. Już widziały we mnie ćpunkę i alkoholiczkę... Ona jednak uważała, że to mój wybór i zawsze mnie wspierała. No, raz jeden prosiła żebym się zastanowiła, kiedy chciałam się przenieść z plastyka do technikum rolniczego . Ale nigdy nie był to z jej strony przymus. Zawsze wiedziałam, że mam wolną rękę. Wiedziałam też, że chce dla mnie jak najlepiej. W końcu sama uznałam, że technikum rolnicze to jednak nie dla mnie.

Teraz sama chcę być dla mojej Zuzi taką mamą. Mamą, która zawsze jest gdy się jej potrzebuje, ale też Mamą, która niczego nie wymusza. Mamą, której mogłam zwierzyć się ze wszystkiego. Mamą, która rozumiała moje pasje, chociaż bardzo bała się, że spadnę z konia i się zabiję.
Mamą, która kocha, ale też pozwala być sobą.

Napisany przez: sdw nie, 11 paĹş 2009 - 22:33

No cóż, kasiuuuu, bo widzisz, ja zajmuję się zawodowo tym, czego moi rodzice odradzali mi z całego serca. Ba, do dziś nie mogą zrozumieć, że można mieć taką pasję. Ja tymczasem przez 33 lata szukalam właściwej drogi imając się w międzyczasie różnorakich zajęć i w żadnym się nie rozkochując na tyle, by dawalo mi prawdziwą satysfakcję. Wcale nie jestem moim rodzicom wdzięczna, że swoimi obawami odebrali mi kilka lat prawdziwej przyjemności. Przyjemności pracy.

Napisany przez: ulla nie, 11 paĹş 2009 - 23:20

Ja tak sobie myślę, że kasiaaa na tyle nie wie co będzie, że czyta te poradniki i szuka w nich recepty na wychowanie.
Stąd ten temat (i pewnie nie tylko ten) i jej słaba odporność na ironię i sarkazm i na uwagi krytyczne.

Nie negując jej uczuć do rodziców, to widzę ogromną niepewność, która kłoci się z sielankową wizją jej własnego obrazu swoich rodziców (ooooczywiście niezależnie od ich metod wychowawczych), jaki kreuje.

A najlepsze (lub najgorsze) jest to, że wszystko sama sprawdzi w tzw. praniu. Kiedy zmierzy się z rzeczywistymi problemami w odniesieniu do własnego dziecka. Kiedy będzie na tyle duże, że teorię będzie trzeba przekuć na praktykę i to już nie będzie miało nic wspólnego z okrągłymi zdaniami z poradnika.

Nie powiem, jak miałam pewność w odniesieniu do Oliweczki pełnej ambitnych planów do tego i owego w wychowywaniu Zuzi, że "sama się przekona" i hahaha....nie powiem, bo będzie trudniej.

Będzie walka ze sobą żeby nie wrzeszczeć po raz kolejny, będzie płacz nad tym, że się dziecku dało klapsa lub chciało dać, że nie ożna sobie poradzić z dzieckiem, które cholera wrzeszczy i ryczy o wszystko, a ja nie wiem dlaczego itp. A potem podobnie, ale inaczej, jak dziecko będzie starsze.


Ps. owszem występują w przyrodzie cuda, pod nazwą "dzieci chyba z natury dobrze wychowane", ale to prawdziwe rara avis i jako takie nie nadają się do rozważań.

Tak, czy inaczej, kasiuuu, dużo siły w przyszłości życzę. I mówię to szczerze, z perspektywy posiadania naprawdę fajnego dziecka (dość małęgo póki co), któe to dziecko tak potrafiło i nadal potrafi dać w kość, że właściwie to cud, że jeszcze obie żyjemy.

Napisany przez: pirania nie, 11 paĹş 2009 - 23:50

Jesli chodzi o karate to moje dziecko uprawialo karate 10 lat i nic nie ma w rozsypce. A drugie jak wyzej tylko 4 lata. A trzecie uprawia od 3 lat taekwondo i jak wyzej.

Mysle ze mialabym klopoty z kurtyzana, wszelkimi zawodami nielegalnymi, oraz pewne ewidentne klody zyciowe w postaci meza narkomana- mialabym klopoty zaakceptowac. Druga jezdzi na koniech co chwila z nich spadajac, tzrecia z czawarta trenuja zeglarstwo wpadajac do wody kilkanascie razy w czasie treningu a trening np. byl dzisiaj

Kasiu co ci mam w sprawie pogladow napisac- ze tak tendencyjne zestawienie pogladow jest niedyskutowalne? Autor podaje dwie opcje po czym stwierdza ze jedna z nich jest utopia. No jasne nie ma idealnej demokracji w panstwie a co dopiero w rodzinie. O czym tu dyskutowac.

Napisany przez: ulla pon, 12 paĹş 2009 - 00:39

Tak OT mam pytanie, aż tak, często się "kąpią"?

Weronika też "optymistka", chyba, że Twoje córki już nie, ale kąpiele, poza nieoczekiwanymi, fundowane o tej porze roku są wyłącznie przez przypadek (jak było ciepło, były wywrotki kontrolowane lub nie, ale teraz jakby pilnują). Znaczy Weronika na treningu "kąpała się" dwa razy.


Ps. Fakt, ona w najmłodszej grupie (acz pływa od ponad roku, ale wtedy była w ogóle najmłodsza) i z gatunku takich co "boję się, nie dam sobie rady", choć pływa już dobrze, ale obaw własnych ma od groma (żeby nie było, sporo przełamała ostatnimi czasy, bo od etapu "wypisz mnie z klubu" z początku września, mamy "strasznie lubię pływać" ; od ja muszę z instruktorem (choć od początku tego sezonu pływa sama), jest samodzielnie; po ja tylko do żółtej bojki, jest pływanie tam gdzie wszyscy....ale ciśnienie mi się czasem podnosi, jak panikuje, choć świetnie umie i doskonale sobe radzi, ja tylko nie wiem, dlaczego sama w to nie wierzy)

Napisany przez: pirania pon, 12 paĹş 2009 - 05:56

One sa Cadetki, a to duuuzo bardziej wywrotne lodki- w optymistach wiecej trzeba nagrzeszyc zeby sie wywalic a w cadetach blad- i chlup a niech jeszcze wieje 4...

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 08:33

ulla tak naprawdę o mnie i mojej rodzinie wiesz niewiele, dlaczego więc zachowujesz się, jakbyś była w twj kwestii ekspertem? Złorzeczysz na podręczniki i ludzi, którzy je czytają, a sama sprawiasz wrażenie, jakby Twoje opinie tu w tym temacie miały tworzyć właśnie podręcznik, w którym próbujesz wszystkim udowodnić, że to TY masz rację i TY wiesz najlepiej jak wychować dzieci. Z resztą dotyczy to też kilku innych osób, może nawet bardziej nież Ciebie).
A może popatrz wtecz i przypomij sobie siebie jaką byłaś parę lat temu. Rozumiem, że Ty nigdy nie zastanawiałaś się jak to będzie, kiedy przyjdzie wychować dziecko? Rozmumiem, że polegałaś tylko na swojej nieomylnej wiedzy i nie miałaś nawyku pytania innch o zdanie?

Możesz oceniać moje opinie i poglądy, ale nie życzę sobie, abyś oceniała moją osobę, a tym bardziej moich rodziców. Zbyt wiele praw sobie chyba przypisujesz na tym forum.

Gdybym była nieodporna na sarkazm i ironię, nie założyłabym kolejnego tematu. Poprostu uważam, że dyskusja bez takich zabiegów literackich jest dużo przyjemniejsza i ma wyższy poziom.

Gdzie widzisz moją niepweność, która kłóci się się z sielankową wizją własnego obrazu rodziców?

Szanuję Twoje sposoby wychowawcze, jakiekolwiek by nie były, bo wierzę, że wiesz co jest najlepsze dla Twoich dzieci. Ale szanuj to, że ktoś może myśleć inaczej, albo może czegoś nie wiedzieć i ma prawo pytać i szukać odpowiedzi.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 08:37

A teraz - odporna na sakrmazy i ironię, którą pewnie jeszcze nieraz wymierzą w moją stronę osoby wszystkowiedzące w każdym temacie, który poruszam - zapytam Was o kolejną opinię.

Co myślicie o takim regularnym kieszonkowym? Bo to dla mnie też ciekawy temat i chciałabym wiedzieć, co inne mamy o tym myślą.

Napisany przez: paulap pon, 12 paĹş 2009 - 09:00

mam dziwne wrażenie, że nie zrozumiałaś Ulli. Ja na przykład nie odebrałam Jej postu jako atak na Twoją osobę, a wręcz przeciwnie, wyjaśnienie, że czytasz poradniki, gdyż nie wiesz co będzie.

Napisany przez: agabr pon, 12 paĹş 2009 - 09:01

Kasiuu zapraszam na forum wychowanie-tam jest miejsce na tego rodzaju pytania, temat zreszta byl wielokrotnie walkowany.b

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 09:04

Zgadza się. Przy jednoczesnym stwierdzeniu, że takie zachowanie jest niezrozumiałe i wiąże się z moją "niepwenością która kłóci się się z sielankową wizją własnego obrazu rodziców" (cokolwiek to znaczy).

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 09:05

Zdawało mi się, że tutaj jest dział "na każdy temat", czy nie?
A może ja chcę poznać "świeże" opinie? Może chce brać udział w dyskusji, a nie tylko ją czytać?

Napisany przez: Magda EZ pon, 12 paĹş 2009 - 09:25

A co sądzicie o podawaniu dzieciom danonków? Marzę o zapoznaniu się z Waszymi świeżymi opiniami

Napisany przez: A.L. pon, 12 paĹş 2009 - 09:33

Magda
A ja bym chciala wiedziec co mam zrobic zeby Melka na nocnik robila. Bo jak my bylismy mali to nie sikalismy tak dlugo w pieluchy, a ona ma juz rok i nawet na nocnik nie spojrzy. Jak ja przekonac?

Napisany przez: sdw pon, 12 paĹş 2009 - 09:35

Bez względu na to, jak świeże opinie chcesz poznać, o wychowaniu, na TYM forum,rozmawiamy na podforum "wychowanie". Po to istnieje tematyczny podział, by zeń korzystać i nie tworzyć grochu z kapustą na forum. Sądzę, iż powinnaś to zrozumieć. Sama bowiem niejednokrotnie postulowałaś o trzymanie się tematu głównego w tym wątku.

Napisany przez: gozar1 pon, 12 paĹş 2009 - 09:36

Tak się przyglądam od jakiegoś czasu tamu wątkowi i co raz bardziej nasuwa mi się stwierdzenie, że to kolejny temat z cyklu "potyczki słowne", lub "ja mam więcej racji niż ty".
Kasiuuuuu, zakładając ten wątek rozumiem, że chciałaś się dowiedzieć co inni myślą na temat o jakim mowa w przytoczonym przez Ciebie FRAGMENCIE z książki pewnego autora. To w takim razie nie rozumiem dlaczego już na samym początku przyjęłaś postawę wychwalającą autora, tudzież obronną. Ktoś kto chce się dowiedzieć opinii innych na ten temat przede wszystkim słucha innych a później sam ewentualnie się wypowiada jakie ma spostrzeżenia. A tutaj widzę takie " odbijanie piłeczki po każdym poście" ( mówię tutaj również o "drugiej stronie").
Stoisz murem za autorem (nie rozumiem dlaczego...) a później gdy inni wyrażają swoje zdanie Ty usilnie dajesz do zrozumienia że wy troszkę źle zrozumieliście moje słowa (i autora), BO autor w dalszej części książki odnosi się również do TEJ kwestii..
Skoro chcesz poznać opinie innych to daj się im wypowiedzieć i odnieść do przytoczonego przez Ciebie fragmentu. Bo odnoszę wrażenie że ty na siłę starasz się wszystkich przekonać, jaką to fantastyczną książkę dorwałaś i jak cudowne metody wychowania są w niej zawarte.
Sama nakręcasz wątek w negatywnym kierunku, a później się dziwisz,że wszyscy się ciebie czepiają...

...I moja wypowiedź TO NIE JEST ATAK NA CIEBIE...żeby nie było


...ot moje spostrzeĹźenie...

edit: literĂłwka

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 09:37

A to ma coś wspólnego z wychowaniem?
(Wiem, wiem, to miało na celu ośmieszenie założonego przeze mnie tematu)

Ale ja Ci opdowiem. Myślę, że podawanie dzieciom danonków to dobry pomysł, zwlaszcza, jeśli dziecko nie chce pić mleka. Fajne jest to, że można z danonka zrobić loda (jak się wbije patyczek i włoży do zamrażarki). Są też danonki do picia. Myślę, że ten produkt, to świetny pomysł na "przemycenie" do organizmu dziecka wapnia, zwłaszca takiego dziecka, które grymasem reaguje na szklankę mleka.

Napisany przez: myszka pon, 12 paĹş 2009 - 09:40

Asia, jak jej dasz danonka, to sama poleci. Związek przyczynowo-skutkowy.

Autentycznie mnie zadziwia ilość stron w takich wątkach. Ale nie mogę sobie odmówić zaglądania tu, bo Pirania tak pisze, że po prostu muszę to czytać.

Napisany przez: A.L. pon, 12 paĹş 2009 - 09:41

Ale mam wlozyc tego danonka do nocnika tak?

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 09:46

Ale po co? Zdaje się to być dość niehigieniczne.

Napisany przez: myszka pon, 12 paĹş 2009 - 09:46

Tak, do nocnika, ale musi być grający i tylko od FP.

Napisany przez: A.L. pon, 12 paĹş 2009 - 09:48

Grajacy jest, ale nie FP. No tak, to teraz juz wiem w czym problem. Dzieki dziewczyny na was zawsze mozna liczyc.
Kocham to forum!

Napisany przez: myszka pon, 12 paĹş 2009 - 09:48

Postuluję, żeby przenieść, ale jednak nie na wychowanie, ale na dowcipy.

Napisany przez: agabr pon, 12 paĹş 2009 - 09:52

Magdo w naszym wieku to juz nie ma szans na świeże opinie .b

Napisany przez: sdw pon, 12 paĹş 2009 - 10:04

Tak, bardzo wiele. Bo wychowywanie to także wpajanie prawidłowych nawyków żywieniowych. Do których, de facto, podawanie danonków nie należy. Tak przynajmniej niesie wieść gminna tego forum.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 10:12

Drogie forumowiczki!

Zastanawia mnie, dlaczego osoby, które zarzekają się, że temat jest bez sensu, ciągle tu zaglądają. Mało tego - ciągle coś tu piszą. Mało tego - piszą zazwyczaj nie na temat, próbując kogoś ośmieszyć, albo udowodnić mu, że jest głupawy i o niczym nie ma pojęcia.

Zauważyłam też taka grupę osób, które tylko czekają na nowy temat, ząłożony przez młodszą, mniej doświadczoną czy poprostu z krótszym stażem na forum osobę, aby ją nieustannie krytykować. Dodatkowo osoby te namiętnie wtórują sobie nazwajem postami i mam wrażenie, że jeśli jedna z tych osób napisze że 2+2=5, to wszystkie inne sie z nią zgodzą. Natomiast mam również takie odczucie, że gdybym napisała, że 2+2=4, to te osoby zaraz zaczęłyby szukać dowodów na to, że się mylę. Dlaczego? Bo co ja wiem o życiu, skoro moje dzieko ma 8 miesięcy, skoro na forum jestem od roku, skoro miałam cudowne dzieciństwo (a to przecież niemożliwe).

Ja wielokrotnie zgodziłam się z Waszymi opiniami, a niektóre osoby z moją opinią ani raz. Łącznie z tym, że to, że chcę, aby rodzice odpoczęli po pracy, zanim ich poproszę o pomoc przedstawiły jako coś złego i absurdalnego. Nie wymagam od nikogo, aby zgadzał się z moimi opiniami. Ale dlaczego są osoby, które potrafią normalnie o tym napisać, konstruktywnie, rzeczowo, zrozumiale, bez sarkazów? Mam wrażenie, że niektóre osoby nie zgadzają się z pewnymi opiniami dla zasady, ot tak, aby pokazać, kto tu rządzi na forum.

O tym, że jest to pewna określona grupa osób moim zdaniem świadczą teksty w stylu "przybij łapkę" (gdy udało im się razem kogoś zbesztać za opinię) albo "wysyłam gejzer empatii" albo "dziękuję ci za ten głos rozsądku w temcie". Dla mnie osobiście podkreślanie wzajemnej zażyłości w tym stylu i na założonym przez kogoś temacie jest aktem samouwielbienia i uwielbienia wzajemnego, który ma udowodnić innej osobie "z nami i tak nie wygrasz". Może załóżcie sobie wątek, w którym będziecie sobie prawić komplementy, wzajemnie się uwielbiać i sobie słodzić? W sumie nie powinnam być czymś takim aż tak zaskoczona. Wszędzie są równi i równiejsi.

A już żartowanie sobie z czyjejś samobójczej śmierci uważam za dowód najniżeszgo poziomu w dyskusji...

Szkoda, że tak to wszystko wygląda. Zwłaszcza, że chciałam założyć temat, w którym grzecznie i kulturalnie wymienimy się opiniami, pomysłami, radami. W którym każda z nas może zapytać o co chce na dany temat bez obaw, że zostanie wyśmiana. Temat, w którym Ci równiejsi nie będą się wymądrzać i wzajemnie adorować, tylko podejmą rzeczową dyskusję z tymi równymi. Temat, w którym nie będa się udzielać Ci, dla których poruszane sprawy są beznadziejne, a które komentują tylko sarkazmami i ironią (nie stać ich na nic więcej)?

A teraz możecie mnie krytykować, ośmieszać, udowadniać, że się mylę, że na niczym się nie znam, że to i że tamto. Droga wolna.

Napisany przez: sdw pon, 12 paĹş 2009 - 10:18

Kasiuniuuuu, przeczytaj dokładnie post gozar1 z trzynastej strony tego wątku. I jeszcze raz. I jeszcze... I do skutku. Aż przestaniesz mieć wrażenia i wątpliwosci.

Napisany przez: agabr pon, 12 paĹş 2009 - 10:19

Szanowna Kasiuuu -to forum istnieje wiele lat , pewne tematy zostaly przewalkowane po wielokroc , byly podawane argumenty naukowe, ĹşrĂłdlowe .Warto zanim zalozy sie nowy temat ,sprawdzic czy temat nie zostal na wskros omowiony w przeciwnym razie kazda nowa userka zacznie od nowa walkowac bo kazdy w pewnym momencie staje przed problemem zywienia , kieszonkowego etc.Natomiast nie dziala na Twoja korzysc wejscie w jakies srodowisko i zaczynanie od mowienia jak tu niefajnie.b.

Napisany przez: Maciejka pon, 12 paĹş 2009 - 11:14

A ja w postach Kasi nie widzę nic złego, za to widzę jadowite odpowiedzi, które zupełnie nie musiały się pojawić. I to, ze jakiś temat był poruszany nie oznacza, że jest przegadany. Można zawsze odesłać kogoś do starszego wątku sympatycznie, albo dowalając mu. W tym wypadku jest mało sympatycznie.

Napisany przez: agabr pon, 12 paĹş 2009 - 11:50

Maciejko zauwaz, ze Kasia po kazdym poscie w ktorym autorka ma inne zdanie -kwituje -nie przeczytalas calej ksiazki , ewentualnie przytacza historie "z zycia wziete" , co utrudnia nieco merytoryczna dyskusje.b

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 11:57

No, na przykład tu:


CYTAT(pirania @ Sun, 11 Oct 2009 - 14:26)
Jesli dziecko mowi mi cos co w zalozeniu ma mnie zranic i mi dowalic to ja od tego jestem dorosla by wiedziec ze to zagrywka emocjjonalna i nie dam sie sprowokowac (pare lat temu sie dalam i dzwieknelam w leb 13 latke- nawet chyba posta wysmazylam bo czulam sie fatalnie- wlasnie z tego powodu ze dalam sie sprowokowac gowniarze). Co nie zmienia faktu ze gdy emocje opadna- pogadam, zaznacze ze tak sie do mnie nie mowi, dziecko mnie przeprosi i swiadome tego ze to powiedzialo a tak naprawde tak nie mysli w dodatku tego ze nie odnioslo to efektu (mialam sie bowiem wsciec, moze walnac a moze nie pozwolic jej gdzies isc i potwierdzic ze jestem jedza) tym ciezej to zniesie. Moi rodzice w analogicznej sytuacji by mnie sprali i odeslali do pokoju co sprawiloby ze po pierwsze mialabym nad nimi moralne zwyciestwo (udana prowokacja) po drugie rozpamietywalambym swoja kare i ch jaka to ja biedniutka jestem, po trzecie przeprosiny od razu po fakcie nie bylyby szczerze. Ja potrafie na przeprosiny poczekac pare dni- jestem wtedy poprawna, mila i uczynna ale zraniona. I w koncu przeprosiny nastepuja, z inicjatywy dziecka i jest OK. A ja mam pewnosc ze praca umyslowa jest wykonana.

Zgadzam się. Tylko cały czas mam trudności w odniesieniu tego do dwu czy trzylatka. Bo jeśli taki dwulatek wstanie rano zły, nie chce się ubrać, drze się i okłada mame po głowie, to szczerze - nie wiedziałabym co zrobić. Z jednej strony to jeszcze małe dziecko, ale z drugiej strony na tyle już kuma, że takie zachowanie nie powinno obyć się bez rekacji matki.

Napisany przez: Gremi pon, 12 paĹş 2009 - 12:50

ja w takiej sytuacji najpierw probuje zainteresowac czyms mala. Jesli sie nie da to daje jej czas na fochy i zostawiam ja sama na chwile. Po jakims czasie wracam i pytam czy juz sie uspokoila na tyle zeby ze mna rozmawiac. Jesli nie poskutkuje za drugim razem to napewno za piatym albo dziesiatym.
Inny sposob jest taki ze proponuje jej dwa rozwiazania - ubierzemy sie i pojdziemy na dwor albo zostajemy w pizamce ale nie bedziemy ogladac bajek. Skutkuje

Napisany przez: Magda EZ pon, 12 paĹş 2009 - 13:18

Maciejka, ja jakoś nie odbieram tego wątku jako prośby o konkretne informacje, tylko takie wszystko i nic, ciągnięcie dyskusji dalej za wszelką cenę, byle poględzić. No a jeszcze to piękne połączenie komunałów w sferze światopoglądowej z przekonaniem, że "świat forum się na mnie uwziął" nieodparcie przywodzi mi na myśl pewną Zdychającą Gazelę (czy jak to szło). Faktycznie, pewnie lepiej nie zaglądać.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 13:21

Się mi zdecydowanie podoba Twój sposób.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 13:23

Swietne. Rozważam zmianę loginu.

Napisany przez: Inanna pon, 12 paĹş 2009 - 13:34

Magda, cóż za wiekopomne odkrycie! I jeszcze mi napisz, że Kasia jest w tym wyjątkowa, bo na tym forum, to wszyscy jesteśmy fachowcami od wychowania dzieci, dyskutujemy na wysokim poziomie merytorycznym a tu przychodzi jakaś gówniara i chce pogadać. Skandal. D.up.y nam tu zawraca swoimi wypocinami, a my przecież takie ekskluzywne towarzystwo jesteśmy i z takim motłochem rozmawiać nam nie wypada.

Nie podoba się komuś wątek? To wynocha!!!! Nie ma obowiązku czytania!!!

Edit. Więcej nie zaglądam, bo coś czuję, że za chwilę ciężar dyskusji przeniesie się na moją osobę

Napisany przez: monilka pon, 12 paĹş 2009 - 13:38

Innana wyluzuj, bo się zapędzasz kobieto ze swoją odwieczną chęcią stawania murem za "pokrzywdzonymi" i tymi nie lubianymi przez TWA
Mnie wiecznie zdumiewa przekonanie o TWA, o tym jak to kółeczko samouwielbiających się dziewczyn klepie się po ramionkach itp, a brak w samych sobie refleksji i zastanowienia się nad tym, że to moze w moich wypowiedziach jest coś nie tak, że większość nie potrafi ich odpowiednio zinterpretować

Napisany przez: Maciejka pon, 12 paĹş 2009 - 13:40

Inanna, ale takie teksty nie są potrzebne, naprawdę!

Napisany przez: Ika pon, 12 paĹş 2009 - 13:44

Marghe ma rację - z tego, co pisałaś wynika, że byłaś dzieckiem bitym. Ty możesz zadecydować najwyżej o tym, jak się z tym czujesz i co o tym myślisz. Sam fakt nie podlega dyskusji.
To fajnie, że ludzie, który byli bici jako dzieci, nie czują się z tym źle. Ale nie macie gwarancji, że wasze dziecko też tak będzie czuło w przyszłości.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 13:52

monilka

swoją odwieczną chęcią stawania murem za "pokrzywdzonymi" i tymi nie lubianymi przez TWA
Ładnie siebie nazywacie - TWA
A po drugie - my nie możemy się wspierać i bronić? Tylko Ci równiejsi mają do tego prawo?

a brak w samych sobie refleksji i zastanowienia się nad tym, że to moze w moich wypowiedziach jest coś nie tak, że większość nie potrafi ich odpowiednio zinterpretować
A Ciebie nie zastanawia, że już kolejny raz ktoś nazywa Wasze towarzystwo jako TWA (czy jak tam to nazywacie same)?

Napisany przez: Ika pon, 12 paĹş 2009 - 13:52

Tak z ciekawości, żądasz od innych, by Cię nie oceniali, a wystawiasz innym quasipsychologiczną diagnozę??

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 13:56

Ika

Marghe ma rację - z tego, co pisałaś wynika, że byłaś dzieckiem bitym.
Jeśli śmignięcie ścierką po plecach nazywasz biciem - tak, byłam bita. Tylko, że dziecko okładane kablami, pasami, kijem, bite po twarzy, które musiało zasłaniać siniaki na WFie też nazwiesz bitym. Czy wobez tego czyn moich rodziców porównasz do czynów w tym drugim przypadku? Dla Ciebie to to samo?

To fajnie, że ludzie, który byli bici jako dzieci, nie czują się z tym źle. Ale nie macie gwarancji, że wasze dziecko też tak będzie czuło w przyszłości.
Z tym zgadzam się absulutnie. Nie mówię jednak, że będę moje dziecko bić. Nie jestem tyranem.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 13:57

Nie napisałam co sądze o aluc. Napisałm, że sądze co lubi - lubi być w centrum zainteresowania.

Napisany przez: agabr pon, 12 paĹş 2009 - 14:04

Ika to chyba niefajnie , wydaje mi sie ze znacznie zdrowiej jest jednak kiedy ludzie dorosli nie akceptuja tego , ze byli bici .Tak generalnie dla zdrowia psychicznego.I pisze to Kasiuu zupelnie serio bez cienia ironii.b

Napisany przez: Magda EZ pon, 12 paĹş 2009 - 14:05

Brawo Inane.

Napisany przez: Ika pon, 12 paĹş 2009 - 14:12

Bodajże Pirania już ci to wytłumaczyła: dziecka okładanego kablem nie nazwę bitym. Nazwę KATOWANYM. To jest zasadnicza różnica, co nie znaczy, że bicie jest dobre.
To tak, jakby powiedzieć, że można komuś ukraść stówę, bo co powiem o tych, co kradną miliony?
Powiem, że jedni i drudzy są złodziejami.



Napisałaś, że jest osobą taką i taką, oraz że jej posty nic nie wnoszą. Oraz, żeby sobie stąd poszła Wydaje mi się, że żądasz dla siebie praw, którym odmawiasz innym.



Fajnie dla ich samopoczucia. Niefajnie dla ich dzieci i rzeczonego zdrowia psychicznego. Ale zobacz, niektórzy, którzy nie mają za złe, że byli bici, uważają, że jest cool i nie wymagają terapii...

Napisany przez: sdw pon, 12 paĹş 2009 - 14:29

Kasiuuuuu, Ty naprawdę uważasz, ze ten wątek i Twoja w nim postawa jest jak najbardziej w porządku?

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 14:33

Wątek jak najbardziej uważam za "w porządku".
Moja postawa? Myślę, że nie. Nie jestem człowiekiem idealnym, nieomylnym, nie zjadłam wszystkich rozumów. Ale nie uważam, żebym popełniała jakiś ciężki grzech, wypowiadając się tutaj.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 14:34

A mogłabyś mi wskazać ten mój post, w którym napisałam do aluc, "żeby sobie stąd poszła"?

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 14:36

Rozumiem, że według Ciebie tym osobom sąd powinien wymierzyć jednakową karę?

Napisany przez: agabr pon, 12 paĹş 2009 - 14:37

No ale Ty tych pierwszych chcesz nagradzac.b

Napisany przez: monilka pon, 12 paĹş 2009 - 14:39

kasiuuuuniu, jakbyś zauważyła, to jestem również w miarę młodą stażem forumowiczką, a więc do osławionego TWA nie mogę przynależeć.
Chodziło mi tylko o nakreslenie pewnej postawy jaką można zauważyć na forum. Jest kilka osób, które poisze w taki sposób, że zazwyczaj z nimi się ogół nie zgadza, i zawsze, ale to zawsze negacja przez większość forumowiczek jest zganina na TWA, a nigdy taka postawa nie zmusza tych osób do refleksji nad tym dlaczego to akurat moje posty wzbudzają tyle kontrowersji.
Już jaśniej wyjaśnić nie mogę

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 14:42

Jeśli dobrze rozumiem, co masz na myśli, pytając o tych pierwszych, to nie, nie chcę ich nagradzać, ale uwazam, że porównywanie rodzica trzepiącego ścierką po plecach i rodzica okładającego dziecko kablem po nogach i wrzucanie tych rodziców do jednego worka jest ogromną pomyłką i niesprawiedliwością, jakąś generalizacją w nie wiadomo jakim celu.

Napisany przez: Ika pon, 12 paĹş 2009 - 14:44

Z przyjemnością (z tym, ze ja nie użyłam cudzysłowu, a Ty tak, co znacznie zmienia wydźwięk):







Źle rozumiesz, czy gdziekolwiek napisałam, że kara powinna być jednakowa? Twierdzę tylko, że jedno i drugie jest złe i nie należy pobłażać złodziejowi stówy tylko dlatego, ze inni kradną miliony. Proszę, czytaj ze zrozumieniem i nie wypaczaj moich słów, skoro tego samego żądasz od innych.

Napisany przez: ulla pon, 12 paĹş 2009 - 14:45

Nikt tego nie porównuje. W obu wypadkach mamy do czynienia z przemocą, choć różna i nieporównywalna jest oczywiście skala. Ale, czy to oznacza, że ktokolwiek stosujący przemoc jest usprawiedliwiony?? Nie jest.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 14:50

Myślę, że możesz. Wydaje mi się, że głównym kryterium jest przyznawanie sobie nawzajem racji bez względu na okoliczności.

Chodziło mi tylko o nakreslenie pewnej postawy jaką można zauważyć na forum. Jest kilka osób, które poisze w taki sposób, że zazwyczaj z nimi się ogół nie zgadza,
Nie należę do osób, które zmieniają swoje poglądy "pod ogół". Jeśli uważam, że ktoś ma rację, a ja się mylę - owszem. Ale nie dlatego, żeby myśleć tak jak większość.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 14:54

Z przyjemnością (z tym, ze ja nie użyłam cudzysłowu, a Ty tak, co znacznie zmienia wydźwięk):


CYTAT(kasiaaaaa @ Sun, 11 Oct 2009 - 18:22)
aluc wydaję mi się, że uwielbiasz być w centrum zainteresowania na każdym temacie tego forum. Twoje często niezrozumiałe posty nie wnoszą nic do tej dyskusji, więc bardzo Cię proszę - albo zrezygnuj z udziału w tym temacie, albo zacznij pisać na temat i ze zrozumieniem.


Teraz to Ty nie wypaczaj moich słów!
Po pierwsze nie napisałam, żeby sobie stąd poszła. Po drugie napisałam, że wyjściem byłoby, gdyby pisała na temat. Więc nie wyganiałam jej stąd, nie napisalam, że ma sobie stąd pójść, bo jej tu nie chce.

Napisany przez: Ika pon, 12 paĹş 2009 - 15:17

Ale nie unoś się tak

Ja tez nie napisałam, że Ty napisałaś, "że ma sobie stąd pójść bo jej tu nie chcesz" Ale napisałaś, że albo-albo. Albo ma czytać jak sobie życzysz, pisać, jak Ty uważasz, albo zrezygnować z udziału w tym temacie - ale dlaczego właściwie?? Bo Ty tak chcesz? Pomijając, że aluc pisała całkiem zrozumiale, tylko nie po Twojej myśli I pisała jak najbardziej na temat.
Wyraźnie uzurpujesz sobie prawo odesłania aluc do innego pokoju, bo jej sposób wypowiedzi Ci nie pasuje. Jednocześnie sama żądasz od niej w innym poście tolerancji dla osób, które wypowiadają swoje poglądy w inny niż ona sposób. W Tobie tej tolerancji dla jej sposobu wypowiadania nie ma. Czyli wszyscy są równi, ale Ty równiejsza? A - znowu - jednocześnie uważasz, że TWA rządzi i uważa się za równiejsze... Co chwilę komuś zwracasz uwagę, obsztorcowujesz, a sama robisz dokładnie to samo - i w dodatku tego nie widzisz. I to taki sposób wypowiadania się, a nie żadne TWA, powodują, że jesteś tak a nie inaczej odbierana.


Jeszcze jedno. Na tym forum założyciel wątku nie jest jego właścicielem. Nie możesz udzielać bądź zabierać innym głosu, decydować, o czym mają pisać, a o czym nie, ukrócać niektóre offtopiki, jednocześnie twierdząc w innym poście, że dygresje są typowe dla dyskusji. Ten wątek nie musi toczyć się według Twojego scenariusza, a współdyskutanci pisać tylko o tym, o czym im każesz - a tak robisz, wielokrotnie przewijają się Twoje posty w stylu: "A może napiszesz coś na temat?" "Może się wypowiesz na temat fragmentu, który zamieściłam?" "nie odbiegaj od tematu" - i tym podobne, pojawiające się na ogół wtedy, gdy wątek dryfuje w innym kierunku, niż sobie tego życzysz.


A teraz chwilowo się pożegnam, bo muszę lecieć zawieźć Dziecia na basen i będę dopiero wieczorem, tak więc moje ewentualne milczenie wynika z nieobecności, a nie wycofania
By the way, na aikido teĹź chodzi - to tak a propos sportĂłw potencjalnie urazowych.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 15:25

Ika

Pomijając, że aluc pisała całkiem zrozumiale, tylko nie po Twojej myśli I pisała jak najbardziej na temat.
Ja na przykład nie za bardzo lubię, jak ktoś wyśmiewa się z czyjejś samobójczej śmierci. I to mnie glównie najbardziej raziło w wypowiedziach aluc.

Wyraźnie uzurpujesz sobie prawo odesłania aluc do innego pokoju, bo jej sposób wypowiedzi Ci nie pasuje.
Nie. Dlatego, Ĺźe uwaĹźam, Ĺźe jej dany post nic do dyskucji nie wnosi bo jest nie na temat.

Jeszcze jedno. Na tym forum założyciel wątku nie jest jego właścicielem. Nie możesz udzielać bądź zabierać innym głosu, decydować, o czym mają pisać, a o czym nie
No pewnie, że nie mogę. To może tylko Administrator.

By the way, na aikido teĹź chodzi - to tak a propos sportĂłw potencjalnie urazowych.
Naprawdę aż taką przyjemnośc sprawia Ci ironizowanie z czegoś, co dla kogoś jest normalnym, wartym uwagi tematem? No ale tak, jak dla Ciebie jest niewarte, to dla innych też nie powinno być.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 15:26

A to mnie zaskoczyłaś, że nie chcesz się wycofać z tak bezsensownego, durnego tematu, w dodatku założonego przez tak głupią i nic nie wartą osobę.

Napisany przez: Ika pon, 12 paĹş 2009 - 15:28

Reszta później, bo już wychodzę.

Napisany przez: sdw pon, 12 paĹş 2009 - 15:32

Kasiuuuuu, och, jesteś, jak widzę, mistrzem dosłownosci. Jaka szkoda, że swoje kryteria stosujesz tylko w odniesieniu do innych.

Napisany przez: kasiaaaaa pon, 12 paĹş 2009 - 15:34

Jak logowałam się na tym forum, przeczytałam takie coś: (powitanie administratora):

"Mamy nadzieję, że poczujecie się tu jak w domu. To miejsce oddajemy do Waszej dyspozycji - piszcie na każdy interesujący Was temat. Bądźcie współtwórcami forum. Nie chcemy w żaden sposób ograniczać zakresu tematycznego [...]"

To tylko tyle w tym temacie...