Drukowana wersja tematu

Napisany przez: renata19750702 wto, 07 paĹş 2008 - 13:54

Tak poczytałam sobie "na męskich sprawach" o porodach rodzinnych i pomyślałam, że chyba nie jestem w większości...
Mogłabym tam właśnie się wypowiedzieć, ale pomyślałam, że tu więcej mam zagląda, co oznacza, że poznam więcej opinii, poza tym, to już trochę inny temat...

Otóż choć sporo część kobiet pieje z zachwytu nad porodem rodzinnym, to ja na takowy nie zgodziłabym się wcale - po pierwsze mam faceta, który na widok igły robi się już zielony, co oznacza, że niechybnie przy porodzie miałabym dwa kłopoty: własny ból, z którym musiałabym sobie radzić i męża, który z dużym prawdopodobieństwem mógłby "zejść"...
po drugie: na ból mam odruchy agresywne - wprawdzie bardzo, bardzo rzadko wybucham, ale wielce prawdopodobne, że w chwili kompletnego braku opanowania (a takie w czasie porodu się zdarzają przecież) powiedziałabym mężowi coś w stylu: sz................. by cię trafił, albo jeszcze gorzej , po trzecie: nie widzę powodu aby narażać dodatkową osobę na stres, po czwarte: wcale nie czuję, że gdyby mój mąż przy mnie był, byłoby mi lżej...

Nie podoba mi się też twierdzenie, że obowiązkiem męża czy też niemęża jest być z kobietą przy porodzie. Nie rozumiem tej idei. Jeśli facet nie chce, to po co?

Napisany przez: aluc wto, 07 paĹş 2008 - 13:57

bo poród rodzinny to generalnie jest dla tych co chcą - tak mnie się wydajiii

Napisany przez: Liberi wto, 07 paĹş 2008 - 13:58

Się zgadzam z tą koncepcją.

Napisany przez: renata19750702 wto, 07 paĹş 2008 - 13:59

Aluc, no też sobie tak myślę, ale wiem, że są kobiety, które zadręczają swoich facetów porodem rodzinnym dotąd, aż ten się zgodzi.

Napisany przez: plombiusz wto, 07 paĹş 2008 - 14:00

Jest moda na porody rodzinne i w związku z tym wiele par odczuwa presję, choć tak na prawdę tego nie chce. Ale presja nie oznacza obowiązku nie?

Napisany przez: Kasiusia wto, 07 paĹş 2008 - 14:02

Biedni Ci co są zadręczani, zgadzam się z Wami ze to dla tych co chcą, a nie muszą.

Napisany przez: aluc wto, 07 paĹş 2008 - 14:07

nie wiem, nie znam, stary sam się zgłosił na ochotnika zresztą wedle jego wersji, po to, żeby bronić przede mną biedny szpitalny personel

Napisany przez: Dominika_ wto, 07 paĹş 2008 - 14:15

Szczerze wątpie - w końcu facet, jeśli nie chce, nie widzi NIC strasznego. Pępowiny nie musi wszak przecinać.

Dla mnie tak naprawdę obecność meza przy porodzie miala rolę uspokajajaca - to jemu mowilam, czego mi potrzeba, a on pilnowal, zebym to miala. Ale zgadzam sie, ze zmuszanie faceta, ktory sie broni rekami i nogami nie ma sensu. Choc w tej sytuacji checi kobiety sa jednak bardziej priorytetowe.
Aha, mysle tez, ze facet w domu, gdy kobieta na porodowce, stresuje sie jeszcze bardziej

Napisany przez: Berek wto, 07 paĹş 2008 - 14:19

Może - o zgrozo! - boją się być same w takiej chwili? Rozumiem, że trudno to sobie wyobrazić, ale...

Napisany przez: Liberi wto, 07 paĹş 2008 - 14:21

Aha, znaczy Berek zadręczała.

Napisany przez: joanaz wto, 07 paĹş 2008 - 14:24

Mojego męza do udziały w porodzie namówili koledzy, którzy wcześniej w tkowym uczestniczyli. Z mojej strony była tylko akceptacja jego decyzji i radośc z tego że była na tak.

joanna

Napisany przez: Glisss wto, 07 paĹş 2008 - 14:47

A co jeśli facet chce być przy porodzie a kobieta nie chce?
Tak jest u nas ja uszanowałam to,że D chce i się zgodziłam jak mi coś nie będzie pasowało to mam mu powiedzieć żeby wyszedł a on uszanuje moją decyzje.
Jak to wyjdzie zobaczymy w praniu może nawet i dziś

Napisany przez: Gosia83 wto, 07 paĹş 2008 - 14:48

U mnie odwrotnie wręcz było...koledzy powiedzieli mojemu, że nigdy przenigdy poród rodzinny...i mój tak sobie wbił to w głowę, że nie chciał być...

Ale ja bardzo chciałam żeby był...przez całą ciąże go namawiałam i w sumie miał być w końcu...miał bo jak zaczeły się pożądne bule to już go nie było...i była to moja jedna z najleprzych decyzji w życiu... ...W życiu bym nie chciała żeby mój mąż patrzył na to co się tam dzieje...i napewno nie chialabym aby widział mnie w takim stanie...

Tak teraz straszna moda na tekie porody, a faceci często zgadzają się bo taką presję odczuwają od otoczenia...dwóch kolegów na początku owszem bardzo dumni z siebie byli i się chwalili jak to "fajnie było" a jak przyszło do poważnej rozmowy to się przyznali tak po cichu że to najlepszy pomysł nie był (czym narazieli się żonom)...i przy następnym dziecku już wymiękli...

Oczywiście faceci są różni ale nic na siłę, bo taka moda...ja tak bardzo rodzinny pragnęłam... do czasu porodu...i cieszę sie że mój mnie nie widział...

Napisany przez: joanaz wto, 07 paĹş 2008 - 15:20

Gosiu- móij był przy obu. Na szczęście moje porody nie należały do krwawych i nie przypominały filmowych zmagań z krzykami, wiciem się itd. A już drugi w wannie to niemal SPA

j

Napisany przez: agasi wto, 07 paĹş 2008 - 15:40

U mnie było i jest dokładnie tak
nie zgodziłam się przy poprzednich porodach, nie zgodziłam się i teraz
nie i juĹź

do toalety - wybaczcie porównanie - też ze sobą nie chodzimy
a jednak poziom fizjologii mocno zbliĹźony.

Napisany przez: rzodkiewka wto, 07 paĹş 2008 - 15:45

to zaleĹźy od egzemplarzy.
ja nie widzę przeszkód, żeby się przy mężu wysikać, np
skoro mowa o fizjologii

ważne, aby to była wspólna decyzja podyktowana wspólną potrzebą.
my rodziliśmy razem dwa razy, jeśli bedzie kolejna taka sytuacja, też będziemy razem.
pasuje nam.


nakłaniania, presji, szantarzu, "bo tak trza", "bo tak modnie- w tej ani w innej kwestii nie uznaję.

Napisany przez: laura_m wto, 07 paĹş 2008 - 15:54

Mój mężuś jak się dowiedział o ciąży, odrazu powiedział, że będzie ze mną, bo przecież oboje "zmajstrowaliśmy" to cudo , więc on będzie przy mnie kiedy Niunia będzie przychodziła na świat
Ja tylko się boję, jak on zaaraguję na krew... bo niby chopki twarde są a jednak..
Ja osobiście jestem ZA porodami rodzinnymi.

Napisany przez: agasi wto, 07 paĹş 2008 - 15:57

Masz rację że zależy

Mnie się parę razy w życiu naszym wspólnym zdarzyło ale no... nie i już
jednak sobie zwalniamy wzajemnie łazienkę
dzieciom tak samo
i to nie jest kwestia nagości, tylko wyłącznie fizjologii.

Napisany przez: AsiaKG wto, 07 paĹş 2008 - 16:29

A mój deklarował się jeszcze przed ciążą że będzie ze mną i bynajmniej teraz zdania nie zmienia.. A ja nie mam nic przeciwko- jak będzie mnie wkurzał to przegonię z sali

Ktoś pisał o tym, że mąż robi się zielony na widok igły.. ech ja też.. ale ja niestety być muszę

Napisany przez: ruda_kasia wto, 07 paĹş 2008 - 17:35

MAm tak samo z fizjologią, wolę sikać, rzygać i rodzić na osobności, że o robieniu kupy nie wspomnę. No nie mogę. Do pierwszego porodu jeszcze chłop się kokosił, bo mu lekarz kazał ale ja byłam zdecydowanie na nie. I zgadzam się - jest presja. Ale ja jestem mało wrażliwa na "mody". I jak usłyszałam od kolegi: "jak Aga będzie w ciąży (bo nie była jeszcze) to urodzimy razem" to powiedziałam: "wlazła mrówka na słonia". JA rozumiem, że można być z kobietą i ją wspierać, ale z przeproszeniem "urodziliśmy" to już przesada. Podobnie jak argument - mdleje na widok igły - i co z tego? ja nie mdleję, ale jakbym mdlała, to mam się wycofać?

Napisany przez: emi wto, 07 paĹş 2008 - 17:59

Do toalety też ze sobą nie chodzimy - nawet nam się nie zdarzyło, dla mnie nie do zaakceptowania-natomiast przy zgodzeniu się, że poziom fizjologii ten sam nie zgodze sie, że to to samo. Emocje inne, nie uważacie? A i efekt nieco odmienny:)

Przy pierwszym porodzie Jarek był, chcielismy oboje. Przy tym, hm..miałam mnóstwo watpliwości, starsza już jestem i takie tam, ale...on znowu bardzo chce. narodziny Leosia były dla niego duzy przezyciem, teraz chce być przy pierwszych chwilach córki. Mam watpliwości, ale widze, jak bardzo mu zalezy i..no, poprostu nie chcę męzowi tego odbierać. I dzieciowi. Stał przy głowie, nigdzie mi nie zaglądał, był oazą spokoju i opanowania. Pomagał. Tym zrównoważeniem. nawrzeszczałam na niego, a jakże, próbował mnie głaskać po rekach co strasznie bolało , ale jak mi po tym nawrzeszczeniu było fajnie

Poza tym-facet tylko jest, patrzy-jesli chce. kobieta to przezywa na własnej skórze i nie ma, że boli . I choc jestem przeciwniczką zmuszania kogokolwiek to jednak coś tam sobie zwykle mysle o tych mężach-wrazliwcach, któryz biedni nie sa w stanie patrzeć, jak sie ich kobieta męczy. zwłaszcza, kiedy ta kobieta bardzo chce, żeby byli, a oni - z wrazliwości i miłości-bronią sie rękami i nogami. Zmuszac nie, ulegac modzie-nie, ale pomyślec o tej drugiej osobie...

edit: poza tym, jesli chodzi o fizjologie, mozna facetowi paru rzeczy przy porodzie oszczędzić-ja tam swojego bezceremonialnie wypraszałam w bardziej dla mnie krępujących momentach przygotowań. Można też ustawić męża twarzą do swojej twarzy, wtedy juz wogóle niewiele zobaczy, i odwrócić dopiero w chwili rodzenia dziecia. dla mnie nie do zaakceptowania byłaby pozycja od przodu. wszystko jest do dogadania. Wspólczuję kobietom, które chcą rodzić z mężem - nie z powodu mody, a strachu i potrzeby wsparcia, a mąż się nie zgadza, bo nie zniesie widoków. No serdecznie współczuję

Napisany przez: kkasiaaa wto, 07 paĹş 2008 - 19:04

Mój przy pierwszym porodzie nie chciał być , ja z resztą także. Przy drugim dopiero na 2 godziny przed wyjazdem na porodówkę zdecydowaliśy ze jednak chcemy rodzić razem. był przy mnie cały czas , jak coś potrzebowałam to leciał to zalatwić itd oczywiście w końcowym momencie nie stał przy nogach patrząc na krocze lecz stał przy głowie takze nie widział co "tam" się działo. teraz tez będziemy rodzić razem, a jak czasami w złości mówię mu że jak będzie niegrzeczny to nie wpuszczę go na porodówkę to zaraz się buntuje że on przy porodzie musi być bo bardzo tego chce Ja z resztą też tego chcę.

Napisany przez: rzodkiewka wto, 07 paĹş 2008 - 19:05

co Wy z tą krwią?
toż głowy w kroczu nie musi trzymać
jakoś nie tryska po ścianach, z tego co znam z doświadczenia i obserwacji...


nie to, że zachęcam wszystkich na zejście na jedyną i słuszną drogę uczestnictwa tatusia w porodzie- jedynie kontragumentuję
czasem jednak te obiekcje wynikają po prostu z niewiedzy na temat. albo wiedzy z filmów familijnych.
pomijam kwestię osobniczej wrażliwości, relacji w związku i innych uwarunkowań- których absolutnie nie neguję i nie umniejszam.

Napisany przez: ruda_kasia wto, 07 paĹş 2008 - 19:20

Ale oczywiście rzodkiewko, masz rację bo to tak, jak czasem czytam, że ktoś cierpi, bo dziecko cierpi, no to to samo, czyli jak mnie dusza boli, że dziecko ciepri, mam z im nie być, bom wrażliwa? nie kupuję, gdyby jedynym argumentem dla niebytności mojego chłopa było jego mdlenie... moc się w słab ości doskonali. Skoro nie wyobrażam sobie stwierdzenia, że nie będę asystowała przy zabiegu dzicka, bo ono cieprni, znaczy to jest ok? no nie. Więc chłop też by przeżył. Co więcej, wiem że typowani na moich "reproduktorów" wytrzymali by z pewnoscią. Ale po co, skoro ja czułabym się niekomfortowo. Ale myślę że może dlatego, ze jestem bardzo "samodzielna". O lat. No i w pwenym momencie to trudno zmienić. Rozumiem więc żart Alucowego "młodego"

Napisany przez: Cassie wto, 07 paĹş 2008 - 19:21

Mój mąż sam się zgłosił na ochotnika nie musiałam go o nic pytać.
Przy porodzie bardzo mi pomógł, widział anwet jak mnie rozcinają i w tym momencie mocniej mnie złapał za rękę bo mimo skurczu bolało jak cholera. W nagrodę lekarz pozwolil mu odciąć pępowinę i patrzył na ręce lekarzom jak myli i ważyli syna spisał się na medal.

Warto być przy takim porodzie bo jest to przeżycie niezapomniane. Ale tylko dla odpornych na krzyki, ból wbijanych paznokci i nie mdlejących na widok krwi.

Napisany przez: mariolkaka wto, 07 paĹş 2008 - 19:40

Najważniejsze moim zdaniem jest aby kazdy tauś sam podjął taką decyzję bez nacisków, bo wiadomo ta nasza niby silniejsza płeć, psychicznie bywa znacznie słabsza od nas...

Mój munż poczatkowo nie chciał byc przy porodzie córki, potem trochę pogadał ze znajomymi, ktorzy towarzyszyli swoim lubym i sam powoli podjął decyzję, ja mu nic nie sugerowałam.
Ale baaardzo cieszę, sie ze był ze mną, pomagał mi przy podnoszeniach i klękaniach podczas pierwszych skurczy, potem podczas parcia i rodzenia robił mi zimne okłady na klatkę, co było superrrr, ale potem przyznał się ze mimo iż stał za mną wszytko jak zuzka ze mnei wyłaziła widział, bo u nas jest bardzo mała sala porodowa, był już ciemny wieczór i wszytko odbijało mu się w oknie, ale nie był ani zgorszony, chyba nawet mu sie tem widok podobał.....
Dopiero po porodze jak przyszło do porodu łożyska, poprosili go aby wyszedł, w sumie po co miał oglądac dalsze sprawy, tylko pępowiny niestety nie przeciął, bo mała zawiazała sobie na niej mega supeł i zaraz po porodzie szybko lekarz sam ją przecinał.

Przy tym porodzie mam nadzieje, że też postanowi mi towarzyszyć, bo nawet jesczze ot ym nie rozmawialiśmy.

Napisany przez: moko. wto, 07 paĹş 2008 - 19:50

a mój mąż siłą wtargnął na salę porodową.
10 lat temu w moim mieście - porody rodzinne były nowością! Pielęgniarki zapytały się męża, czy chc ze mną być na sali .... mąz stanowczo powiedział "tak" ja stanowczo " nie"! Po czym wynikła kłótnia między nami..... w końcu mąż oświadczył : " to moje dziecko, ja Ci je zrobiłem i ja chce je z Tobą urodzić" a że akurat miałam skurcze, to juz się nie kłociłam.
Mój mąż był dzielny ! był dla mnie oparciem..... chociaz bardziej był zainteresowany ukrwieniem łozyska i jego wyglądem niż mną i Oskarem ! no ale wybaczam mu to.
Generalnie mi było wszystko jedno czy on by był czy go by nie było. Dla mnie w tej chwili ważne było pozbycie się bóli.

Napisany przez: kasiazielonka wto, 07 paĹş 2008 - 20:12

właśnie tak to jest ze obecnie w zwiazku z moda na poród rodzinny pojawia sie presja
przy mnie był mąż było na prawde ok bo maialm bardzo dlugi porod (29h) a z nim sie tak bardzo nie nudziłam w momencie juz bardzo trudnym okazalo sie ze dobrze ze jest wspieral a;le teraz wiem ze gdyby go nie było to i tak bym sobie poradzil

dobrze to ktĂł¶as napisala ze porod rodzinny jest dla tych co chca!

zgadzam sie w pełni
przeciez nic na sile-to rodzaca ma sie czuc komfortowo

Napisany przez: adonisek wto, 07 paĹş 2008 - 21:53

Ja równiez uważam, że porody rodzinne są dla tych co chcą. Osobiscie chciałabym, zeby mój M. był ze mną, ale absolutnie go nie namawiam - zna moje zdanie a życie samo pokaże jak zaczne rodzić. Raczej jest na "nie" chociaż miewa przebłyski na "tak"(zwłaszcza po rozmowach z facetami, którzy byli przy narodzinach). To nasz pierwszy Dzidziuś, więc tak naprawdę jeszcze nie wiemy co oznacza "poród", jakie emocje będą wtedy, może sie okazać, ze jednak ja nie chcę, żeby był...Myślę, że to kwestia czasu Jakieś 1,5 miesiąca.
Musimy się poprostu nawzajem szanować i decyzja przecież winna być obupólna!

Napisany przez: mariolkaka śro, 08 paź 2008 - 08:21

adonisek zgadam sie z Tobą na 100%, u nas właśnie tak było, mąż sam dojżał do tej decyzji i nie wymiękł aż do konca, Wy macie jeszcze troche czasu, a tak naprawde do samego końca nie wiadomo jak przebiegnie poród, moze się okazać ze w napływie emocji Ty nie będziesz go chciała na porodówce, w sumie w każdej chwili mąż może opuścic salę, wszystko jest dla ludzi

Napisany przez: dankin-82 śro, 08 paź 2008 - 08:30

wiecie u nas było tak że od samego początku mąż chciał być przy porodzie i nie było mowy żeby mu to z głowy wybić, on jest też z tych co się igieł boją i postanowiłam że wezmę go jeszcze przed rozwiązaniem i pooglądamy salę porodową, po wyjściu z niej był sinokoperkowy i myślałam że chłopina nie da rady ale w dniu porodu dziękowałam że był ze mną, bardzo dużo mi pomógł i wogóle o dziwo wszystko zniósł nadzwyczaj dobrze (nie jak za pierwszym razem) a potem cieszył się że wszystko dokładnie widział, każdy moment porodu i był przeszczęśliwy, no a kiedy przecinał pęę i dostał Kulkę to wogóle odleciał z radości, do tej pory miło wspominamy to wydarzenie. Teraz o ile wszystko będzie dobrze planujemy taki sam scenariusz z drugim porodem

Jednak nie wszyscy faceci są do tego "stworzeni", wg mnie to sprawa bardzo indywidualna; np poród rodzinny który miał miejsce po nas-facet zemdlał już na samym początku, jeszcze kobieta nie zdołała wejść na łóżko a on biedny ehhhh.......niektórym to przychodzi bardzo naturalnie, ale nikogo nie należy do niczego zmuszać, to jednak musi być decyzja faceta (powinna być wspólna ale jeśli nie da rady to przecież kobiety od lat rodziły w pojedynkę więc tragedii nie ma). Jednak fakt faktem że mężczyźni boją podjąć się ryzyko bo z góry zakładają że nie dadzą rady.....................my jesteśmy za wspólnym rodzeniem!

Napisany przez: misiunia_29 śro, 08 paź 2008 - 09:22

przy moim pierwszym porodzie była moja mama, a przy drugim siostra, która niestety przy moim parciu zemdlała , ale dwa lata później ja byłam przy jej porodzie

Napisany przez: Gosia83 śro, 08 paź 2008 - 11:35

Tak ale po nogach cały czas cieknie i bardzo dziękuję...żeby mój mąż widział mnie w taki stanie...to że po niego wkońcu nie zadzwoniłam było moją najlepszą decyzją...
Jak to człowiek się zmienia...ja całą ciązę pragnęłam aby mąż był...a jak się rozkręciło to w życiu mojego faceta nie chciałabym mieć przy sobie...po porodzie to ja wsółczułam tej kobiecie która biedna słyszała moje krzyki a była za ścianką...potem ją przepraszałam...

Napisany przez: celin pią, 10 paź 2008 - 09:20

Ja jestem po dwoch porodach rodzinnych. Bardzo ciesze sie ze maz byl ze mna. Nie mdlal nie komentowal poprostu byl. Zdarzylo mi sie na niego nakrzyczec, a on przyjal to bardzo spokojnie (teraz sie z tego smiejemy) . Ostatnio jak rozmawialismy to stwierdzil ze on nie rozumie facetow ktorzy nie chca byc przy zonie w takiej chwili. Ja mysle ze to kwestia charakteru.
Nigdy nie zmuszalam go do porodu rodzinnego nie prosilam, nie nalgalam, to byla tylko i wylacznie jego decyzja,ktora (nie ukrywam) bardzo mnie ucieszyla. W moim odczuciu bardzo mi pomogl, jestem mu wdzieczna bo nie musial a jednak zdecydowal sie i byl ze mna. Ja kazdemu polecalabym taki wlasnie porod. .
Natomiast napewno nie chcialabym przy porodzie mamy, siostry, przyjaciolki...itp.
A z tym stwierdzeniem o fizjologii, sikaniu..itp porostu sie nie zgadzam. . Przezycie jest niesamowite, napewno wieksze niz przy sikaniu (i bardziej boli)!!!

Napisany przez: Zojka pią, 10 paź 2008 - 12:29

Ja chyba jestem panikarą, a poza tym po ostatnich przejściach z państwową służbą zdrowia bałabym się, że będę bezwolną kukiełką i zrobią ze mną co będą chcieli, więc nie wyobrażam sobie nieobecności Męża.

Po mojej operacji to Mąż przypominał pielęgniarkom, że już czas na lek przeciwbólowy jak zwijałam się z bólu i liczyłam minuty do kolejnej dawki. Po prostu czuję się ubezwłasnowolniona na szpitalnym łóżku - mam niemiłe przeżycia.
Po operacji w 12 tygodniu ciąży, w nocy i po ZZO pielęgniarka źle podłączyła mi kroplówkę z paracetamolem i cała dawka wyciekła po moim przedramieniu, a ona przyszła i jeszcze dała mi reprymendę, dlaczego jej nie wołałam, a ja byłam ledwo ciepła po operacji i nawet nie sięgałam do przycisku wzywającego. Oczywiście innej dawki nie dostałam więc do rana byłam "na żywca". W nocy przyszła kolejna pielęgniarka i na moje stękanie odpowiedziała "Dziewczyno - to straszne, jak ty to dziecko urodzisz jak teraz tak się zachowujesz"

No więc boję się szpitala, pielęgniarek i całego zamieszania. I sama nigdzie nie pójdę, żeby nie wiem co!
Ps. Dodam tylko, że przez następne dwa miesiące zainfekowaną ranę po tej operacji oczyszczała mi co drugi dzień bardzo fajna pielęgniarka, z którą do teraz utrzymujemy kontakt, więc chyba wcześniej po prostu miałam pecha do ludzi . Ale drugi raz ryzykować nie będę!

Napisany przez: Pogoda pią, 10 paź 2008 - 13:31

Na początku oboje z mężem nie myśleliśmy o porodzie rodzinnym. Ja nie chciałam, żeby mnie oglądał w "takim stanie", on am nie był pewny, czy by chciał, czy nie.

Jego namówili koledzy, dwóch dlatego, że sami brali udział w porodach a trzeci dlatego, że nie brał i żałuje... Argumnety były takie:
1. Bo cudne przeĹźycie. Itd. itp.
2. Bo będziesz mógł patrzec lekarzom i położonym na ręce i dopilnowac, żeby twoją żonę traktowano jak należy. Jeśli na sali porodowej jest mąż, to "obsługa" raczej sobie nie pozwala na olewanie, czy złe traktowanie pacjentki.
3. Bo przecież wcale nie masz się gapic na jej krocze, tylko zajmowac się nią od pasa w górę. Trzymac za rękę, rozmawiac, wspierac, ewentualnie wysłuchac kilku obleg .

Argumenty kolegów do mnie trafiły i też dałam się przekonac. Zwłaszcza, że im "dalej w las" tym bardziej boję się porodu. Nie chcę byc wtedy sama... On jest straszliwie "napalony" i ja się z tego bardzo cieszę. Wiem, że będę go potrzebowac.

A tak nawiązując do tematu fizjologii itp...
Nigdy wam się nie zdarzyło w małżeństwie, że jedno z was zapadło np. na grypę żołądkową i siedziało trzy dni owinięte wokół kibla, wymiotowało dalej niż widziało, miało biegunki, pociło się jak szczur i nie było w stanie samodzielnie skorzystac z łazienki? Same obrzydliwości, same bardzo intymne, fizjologiczne sprawy. Wtedy też każdy sobie radzi sam? Nie sprzątacie wtedy po chorym? Nie pomagacie mu się np. umyc, dostac do łazienki czy cokolwiek? My to przeszliśmy i nie wyobrażam sobie, że miałabym z obrzydzenia uciekac do innego pokoju i zostawic go samemu sobie...
Ja na prawdę uważam, że w chwili, gdy staliśmy się małżeństwem, stalismy się "jednym organizmem". Nie widzę problemu, żeby sikac w jego obecności. Z "kupą" nieco inaczej, bo obydwoje potrzebujemy do tego aktu "skupienia" i "nierozpraszania", więc staramy się byc wtedy sami .

Napisany przez: krolewienka wto, 14 paĹş 2008 - 22:31

tak sobie czytam to wszystko co napisałyście.... i też swoje trzy grosze wtrącę.

chciałam, żeby Pawciu rodził ze mną. a kiedy zaczęłam chodzić do szkoły rodzenia - miałam wręcz obsesję na tym punkcie. wiedziałam że on nie chce - im bardziej nie chciał, tym bardziej ja chciałam. on nie chciał - bo nie wiedział czego się spodziewać, bo bał się jak zareaguje na mój ból, że nie będzie wiedzial co robić itp. miał mnóstwo watpliwości - ja żadnych. w końcu, na dwa tygodnie przed porodem powiedział: będę z Tobą. a mnie wtedy odpuściło i coraz mniej chciałam. tzn. jakoś tak miałam odczucie, że już mi na tym tak bardzo nie zależy.

rodziłam w tempie ekspresowym. Pawciu zawiózł mnie do szpitala ok. 13.00, ze skurczami co 5 minut i rozwarciem 3 cm. przyjęli mnie na patologię, bo wszystki sale porodowe były zajęte, a poza tym - "pani się dopiero rozkręca". mąż musial pojechać do domu - bo się okazało, że nie wzięłam legitymacji krwiodawcy z grupą krwi - a że szpital mamy 40 km od domu, to jakiś czas go nie było. koło 15 miałam już skurcze co 3 minuty, słaniałam się z bólu i miałam w nosie czy przyjedzie, czy nie, bo każdy, kto mi dawał rady (idz pod prysznic, połóż się na bok, oddychj, itp.) został uraczony spojrzeniem bazyliszka, tudzież mało wybrednym tekstem mamrotanym pod nosem o 16.00 skurcze mialam co minutę, pękl pęcherz, Paweł nie zdążyl jeszcze dojechać - a mnie to bylo na rękę, bo już wiedziałam, że byłby tarczą dla moich ataków agresji....
0 17.40 urodziłam Zuzinkę. z położną, która była rewelacyjna. konkretna, bez ciaćkania, "paniowania", jak trzeba było, to mnie stawiała do pionu (np. kiedy drugiej położnej, która chciala wytrzeć mi czolo, malo co nie warknęłam "s....j"). przecięłam pępowinę i dopiero wtedy pomyślałam, że w tymj momencie móglby wejść mąż. kiedy leżałam te obowiązkowe dwie godziny na porodówce i czekałam, aż będę mogła pójść do swojej sali - wtedy mi go brakowalo. na szczęście są komórki i mogliśmy rozmawiać. ale to tylko wtedy!!!

i wiem, że rodząc kolejne dziecko, ani słowem nie wspomnę o ewentualnej mężowej obecności. a jeśli on sam dojrzeje do takiej decyzji - ROZWAŻĘ.... bo jeśli rodząc tak krótko miałam ochotę każdego zagryźć - a zwlaszcza tych, którzy chcieli mi pomóc - to obawiam się, że mojego kochanego męża spotakałby los jeszcze bardziej okrutny......

cieszę się, gdy ktoś opowiada, że był przy porodzie, że chcial, że to tak naturalnie wyszlo - jak u rzodkiewki. ja nie z tych. mamy blondynów i brunetów - i tak samo mamy tych, którzy rodzą razem i tych, którym do tego nie spieszno

Napisany przez: Gosia83 śro, 15 paź 2008 - 11:08

krolewienka - u mnie właśnie było tak jak napisałaś - męża przy porodzie nie było ale wszedł jak już było po i leżałam jeszcze na porodówce razem z Kinią... - i to sobie chwalę...
Poród niesamowite przeżycie ale jakoś wolę bez mojego chłopa - już bardziej koleżanka by mogła być...

Napisany przez: Magdamelka śro, 15 paź 2008 - 11:32

A ja z kolei nie wyobrazam sobie, zeby oprocz meza moglby to byc kto inny, kolezanka czy mama....hmm..no jakos nie i koniec. Jakos nie potrafilabym sie tez przy mamie do naga rozebrac, a przy mezu owszem
Zreszta czy to mama albo kolezanka splodzila to dziecko? nie wiem, ale jesli ktokolwiek to wlasnie maz wydaj mi sie najodpowiedniejszym towarzystwem i wsparciem w czasie porodu. W koncu to nasze wspolne dziecko. Takei moje zdanie.

Napisany przez: celin śro, 15 paź 2008 - 12:56

Jestem tego samego zdania!!! Jesli nie maz to nikt. Tak uwazam. To jest nasze dziecko i nasze przezycie jedyne i niepowtarzalne.

Napisany przez: Gosia83 pią, 17 paź 2008 - 12:29

A ja zdecydowanie przy przyjaciółce obstawiam - ale takiej która już rodziła...
Tak mąz dziecko zrobił - ale to nie znaczy że musi przy tym być, bo jakoś tyle lat nie było czegoś takiego jak poród rodzinny a teraz taka presja...tak nazwijmy rzeczy po imieniu...to jest presja...jak chcą obie strony to niech będzie...ale jeśli choć jedna ma wątpliwości to w żadnym wyapdku nie zmuszać...a teraz faceci godzą się bo taka moda, tylko nie zawsze facet dobrze to przechodzi...

Moich 3 znajomych było przy porodać...Pierszy powiedział że nigdy więcej, że to był błąd, drógi i tzrzeci na początku się wychwalali ale po pewnym czasie przyznali się, że drógi raz nie chcieliby być...na co się bardzo żoną narazili, bo dłuuugo dłuuugo wychwalali poród, a potem przyznali się że to nie był najlepszy pomysł...

Napisany przez: emilly1975 pią, 17 paź 2008 - 13:13

Mój szwagier stwierdził,że poród rodzinny to fajna imprezka (był przy trzech mojej siostry,za 4 razem nie zdążył dojechać) i zaoferował się,że jak chcę to może być i przy moim .
Mój brat z kolei ma troje dzieci i był przy narodzinach trzeciej córki i mówi,że w sumie źle nie było,ale sexu mu się odechciało na długie tygodnie .

Mój M. był przy mnie na sali porodów rodzinnych dopóki nie zabrano mnie na cesarkę,ale sam chciał mi towarzyszyć,a tak poza tym nie widzieliśmy w tym nic krępującego. Teraz będzie ze mną przy cesarce również .

Dodam jeszcze,że to zależy od faceta i jego poglądów na " te sprawy" .

I jeszcze jedno zdanie: NIC NA SIŁĘ!

Napisany przez: celin sob, 18 paĹş 2008 - 17:22

Oczywiscie NIC NA SILE. Jezeli maz nie chce to nie! Nie zmuszac bo to sie mija z celem! Ale Jezeli moj by nie chcial isc to rodzilabym sama.

Napisany przez: emi sob, 18 paĹş 2008 - 17:24

Mój jakiś nietypowy egzemplarz chyba. Był przy pierwszym a teraz się uparł jak osioł, żeby być również pomimo moich poczatkowych zdecydowanych protestów. No i będzie, a niech mu:)

Napisany przez: Magdamelka pon, 20 paĹş 2008 - 12:42

no wlasnie, o to mi tez chodzilo. nic na sile, ale jesli chlopina nie chcialby isc, to nikt inny tez nie. albo ojciec dziecka, albo nikt, jak dla mnie. nie wiem, ale przy mamie czy przyjaciolce czulabym sie jakos skrempowana troche, zbyt "intymny" to moment, dlatego moim zdaniem, zarezerwowany dla rodzicow

Napisany przez: celin pon, 20 paĹş 2008 - 18:38

Magdamelka- nic dodac nic ujac!!! Widze ze mamy podobne poglady na ten temat Rozsadne podejscie do sprawy.

Napisany przez: Cassie pon, 20 paĹş 2008 - 18:46

Może każdy potrzebuje czasu na taką decyzję, bo nawet największy twardziel może zemdleć na widok rodzącej kobiety. Dlatego moim zdaniem dać trochę czasu i pozwolić mężczyźnie samemu podjąć decyzję.
Gdy pytałam się męża czy będzie ze mną przy porodzie za pierwszym razem powiedział nie. W 9tym miesiącu sam powiedział "Kochanie nic się nie mart będę przy Tobie". O nic nie pytałam bo znałam jego wcześniejsze zdanie a tu niespodzianka
Gdy zaszłam w ciążę poraz drugi, nawet jescze podczs planowania dziecka mąż powiedział mi żebym była na to przygotowana bo on już przy porodzie był i więcej nie chce być. I znowu o nic nie pytałam. Kilka dni temu siedząc spokojnie na balkonie powiedział że chce być przy narodzinach Naszego drugiego maleństwa bardzo się ucieszyłam i jestem z tego powodu bardzo ale to bardzo szczęśliwa.
Jaki z tego wniosek? Mąż musi sam do tej decyzji dojrzeć i tak jak napisałyście nic na siłę.

Napisany przez: kateczka pią, 24 paź 2008 - 13:09

Mój mąż na początku też nie był do tego przekonany, ale nie zmuszałam go. Dopiero jak zaczął czuć ruchy dzidzi i widział jak się rusza w moim brzuszku jak się wypycha, zmienił zdanie. Byłam w szoku, bo o tym nie rozmawialismy już póżniej. Potrzebował takiego zew. bodźca któym okazał się nasz synuś Ja jestem zadowolona, że będzie ze mną a reszta wyjdzie w praniu