Drukowana wersja tematu

Napisany przez: Tissaia nie, 08 paĹş 2006 - 15:41

To tylko propozycja- ale może warto mieć taki wątek, gdzie wszystkie świeżo upieczone Mamy będą mogły zamieszczać opisy swoich porodów, wrażenia, rady itd.? Takie relacje pojawiają się na poszczególnych wątkach dla danych miesięcy, ale jakby je tak zacząć zbierać "do kupy" to zawsze byłoby wiadomo gdzie szukać otuchy o 3 w nocy jak się człowiek obudzi zlany potem ze strachu na samą myśl o tym, co go czeka?
Co Wy na to?

Napisany przez: IWONA 24 nie, 08 paĹş 2006 - 15:46

jestem za !!!

Napisany przez: Monia25 nie, 08 paĹş 2006 - 18:15

Myślę, że to bardzo dobry pomysł. Nie trzeba bedzie latać po miesiącach i szukać opowieści o porodach Jestem z listopadówek ale to wydarzenie ma nastąpić już za 2 tygodnie i 2 dni - i chętnie poczytam co mnie czeka. Na razie jestem spokojna. Mam mieć planowane cesarskie cięcie. Chętnie poczytam o rozwiązaniach dziewczyn. Jak przebiega rekonwalescencja, laktacja itd, właśnie po takim porodzie. Nie znaczy to jednak, że o naturalnych porodach mniej chętnie poczytam.

Tak więc jestem ZA

Napisany przez: Piątka nie, 08 paź 2006 - 21:24

Jestem za, żeby powstał osobny wątek co do opisu porodów, ponieważ niektóre mamy, które rodzą po raz pierwszy raz dziecko wcale nie mają ochoty czytać opisu porodu innej

Napisany przez: Dagmarska śro, 11 paź 2006 - 21:00

I mnie się ten pomysł bardzooooo podoba:) Czekamy na pierwsze opisy:)

Napisany przez: M&B śro, 11 paź 2006 - 21:11

ja tez chetnie poczytam, choc do porodu daleko, ale bardzo sie go boje

Napisany przez: klara 23 czw, 12 paĹş 2006 - 09:17

Jestem 3 razy na TAK czekamy na opisy mam tych swiezo upieczonych i tych troche starszych, podzielcie sie z nami przezyciami

Napisany przez: joaba pią, 13 paź 2006 - 22:47

no to ja troche pomarudze o swoim porodzie.

mój koniec ciąży przypadl na lato stulecia czyli lipec 2006 .

Byłam tym upałem wykończona puchłam pociłam się ,nie mogłam spać i tak w kółko.Niestety mimo chęci by urodzic naturalnie pod koniec ciązy noga odmówiła mi posłuszeństwa ( a konkretnie stopa stała sie wiotka) z powodu ucisku na rdzeń kręgowy,więc naćpana lekami zwiatczajacymi mięsnie i i przeciwbólowymi czekałam z wytęsknieniem i niecierpliwościaą aż termnin porodu nadejdzie a chciałam donosic bo pierwsze dziecko Brunio był wcześniakiem i miałam złe doświadczenia inkubator kroplówki itd.

Ale w 37 tygodniu trafiłam do szpitala bo ból był już nie do zniesienia ,leżałam 10dni i zaczęły mi sie rejestrować skurcze,skruciła sie szyjka i zaczęłam krwawić.Ordynator podjął męska decyzje o cesarce.


cięcie przebiegło z powikłaniami sercowymi musieli mnie cucić bo tętno skoczyło mi do 200 na minute(norma 60) i zemdlałam.Pamiętam tylko bardzo niewygodny blaszany stół, bolesne wkłócie w kręgosłup jakby taki bolesny prąd i potem nogi zrobiły mi sie jak kłody i serducho zgłupiało.
Nim odleciałam usłyszałam jak anasazjolog mówi :no góra z dołem nie może sie dogadać.

Na sali pooperacyjnej leżałam dobę i nie wstawałam ,jak znieczulenie zaczęło odpuszczać czułam starszny ból taki dziwny jakby mi miało rozsadzic pęcherz ,oddawanie moczu to był koszmar ,nie wiem czy inne pocesarkowe mamy tak miałście?

Po dobie wstałam trzęsąc sie jak galareta i mąż pomugł mi zmyć z siebie cała ta krew co spływała ze mnie na wymieniane podkałady.
Ból utrzymywał sie trzy dni potem już tylko troszke bolało ale zaczął się nawał pokarmowy było to raczej nieprzyjemne takie roozpieranie piersi i grzanie w nich -to twało 3 dni.

Teraz troszke o mojej Klaudusi urodziła sie ze szpotawo ułozonymi stopkami poza tym zdrowa mimo dolegliwości i brania leków przez mamę ,
dostała 9 punktów Apgar

była taka piekna jak położono mi ja na brzuchu ciepła ,cała w mazi płodowej i patrzyła na mnie swymi szaro-błekitnymi zapuchniętymi jeszcze oczkami.Teraz ma juz prawie trzy miesiace i oprócz problemów ze stopkami,(które dzieki masażom juz wykazuja poprawe )Klaudinek mój jets kochanym nie sprawiający żadnych problemów pipciusiem tatusia.

A ja nigdy tych chwil nie zapomnę związanych z porodem i mimo iz nie było mi dane urodzic naturalnie to toche swojejgo bólu i niepokoju tez włozyłam w jej przyjście na świat i wam dziewczyny ,które czekacie na maleństwa mogę powiedzieć,że ale ból jaki by nie był szybko sie zapomina gdy ujrzy sie swoje maleństwo i budzi sie instynkt.

Napisany przez: vida sob, 14 paĹş 2006 - 10:59

To ja tez mogę wam troche opowiedziec ,bo wiem jak byłam na końcu ciazy szukałam uparcie opisów z porodów... Takze urodziłam w lipcu i nie mogłam sie tak doczekac ze planowałam sama sobie wywoływac poród..Wszystkie sposoby zawiodły i Marika ojawiła sie 2 dni przed terminem............Była to noc dziwnego mojego niepokoju,macica wyjatkowo czesto mi sie stawiała i latałam cały czas siusiu,praktycznie wcale nie spałam..Gdy przed 6 rano wstałam poleciało ze mnie troche wody,połozyłam sie a tej wody było coraz wiecej..Wiedziałam ze sie zaczeło.O 8 rano przyjeli mnie do szpitala..a poniewz nie miałam boli,podłaczyli mi kroplówke...Wszystko postepowało w blyskawicznym tempie,a ból był okropny..Nie zycze zadnej,aby miała kroplówke,bo ból jest o wiele wiekszy,wiem bo miałam porównanie ze starsza córa,gdzie naturalnie czekałam na rozwarcie.......Nie obejrzałam sie a juz były bole parte,bez ani grzma wody ,bo wszystkie odeszły.Przez to ze nie miałam wody nie mogłam przec......Ale mariczka w koncu sie urodzila..przed godz.13.00. I cóz moge powiedziec...Uczucie po porodzie jest tak piekne,ze nie da sie tego opisac...I az mnie przeraza nie bede czuła tego ponownie...bo na wiecej dzieci obecne czasy nie daja szans.....A to moja niunia zaraz po porodzie... https://imageshack.us

Napisany przez: Dagmarska sob, 14 paĹş 2006 - 14:57

Joaba, Vida- dziękujemy- Wasze słowa o tym, że ból szybko się zapomina a widok dzieciątka wynagradza cierpienie dodają mi otuchy i utwierdzają w wierze, że warto przez to wszystko przejść...maluszek jest tego wart.
Pozdrowienia dla Was i Waszych pociech!!!

Napisany przez: hogata sob, 14 paĹş 2006 - 19:37

Kochane... to i ja coś dorzucę.

Oba moje porody były siłami natury, ale bardzo różne. Jedno co je łączy to to że były fantastycznym przeżyciem.

Pierwszy porĂłd - Natalcia.

Zaczęło się w 38 tc. Byłam na badaniu ktg i lekarz postanowił mnie zostawić na oddziale bo skurcze były już silne, chociaż ja ich nie odczuwałam zupełnie. To był piątek. Nie dali mi kolacji... bo byli pewni, że tej nocy urodzę. Natomiast przez noc skurcze się uspokoiły. Po obchodzie zapadła decyzja, że dostanę kroplówkę bo te skurcze muszą być dla dzidzi męczące. O 10 podano kroplówkę i się zaczęło. Około 12 porządnie odczuwałam każdy skurcz, ale mogłam chodzić, siadać i wybierać najlepszą dla siebie pozycję. Gdzieś od 17 byłam już tak zmęczona i głodna , że przysypiałam między skurczami. Dobry humor nas nie opuszczał, mężul śmiał się że prześpię narodziny maleństwa.
Natalia przyszła na świat o 20.00. Wymęczyła mnie około 10 godzin. Skurcze parte już nie bolały. Ostatnia faza porodu trwała jakieś 1,5 godziny a ja do dziś mam wrażenie, że najwyżej kwadrans. Nie czułam nawet nacięcia. Wody odeszły kiedy położna w ostatniej chwili przebiła pęcherz płodowy. A potem położyli mi na brzuchu słodkie maleństwo, które darło się w niebogłosy. To było po prostu coś cudownego.
Miałam fantastyczną opiekę. Wszyscy byli życzliwi i bardzo opiekuńczy.
Szycia wogóle nie czułam, lekarz spisał się na 5 z +.
No i wreszcie dali mi jeść i pierwszy raz pomogli przystawić maleńką do piersi.

Drugi porĂłd - Mateuszek.

W 40 tc mój mały facecik wogóle się na świat nie spieszył. Czekaliśmy. Pewnego wieczora kiedy układałam Natalkę do snu brzuszek zaczął mnie pobolewać. Po pół godzinie bolało już porządnie. Najbardziej w krzyżu. Wykąpałam się i ledwo wyszłam z wanny. Ubrałam się i pojechaliśmy do szpitala. Była godzina 10 kiedy zostałam przyjęta na oddział.
Położna robi wywiad. Pyta: jak często skurcze, mówię że bez przerwy. Ona wpisuje w kartę że co 5 minut. Po 15 minutach nie jestem w stanie usiedzieć dłużej na taboreciku i odpowiadać na jej pytania. Kładą mnie na leżance, bo trakt przepełniony. Położna bada mnie i stwierdza, że mamy poród! Po 10 minutach Mateuszek już był na świecie. Urodził się o 23.10.
O bólu nic nie piszę bo nie było na to czasu. Wszystko działo się tak szybko.
Warunki miałam fatalne. Urodziłam na leżance. Nacięcie zrobiono mi ogromne! Personel niemiły i gburowaty. Położna głośno komentowała, że mały idzie odwrócony i trzeba go przekręcić. Za chwilę krzyczy do pielęgniarek że jest ze 3 razy opętlony pępowiną i szybko go trzeba wyciągać bo się udusi. Ja słyszę wszystko. Ale nie wpadam w panikę. Wiem, że muszę mojemu maluszkowi pomóc jak najlepiej umiem. Koncentruję się na swojej misji. Kiedy malutki się urodził nie położono mi go na brzuchu. Od razu zaczęli go odsycać, bo miał dużo wód płodowych w drogach oddechowych. Tylko na chwilę pozwolono mi do dotknąć i zabrali go. Szycie to był koszmar. Czułam każdy ruch igły. Potem 2 godziny na korytarzu przeleżałam zanim odwieźli mnie na oddział. I dopiero tam oddali mi moje dziecko.
Ten sam szpital a zupełnie różne porody, w zupełnie różnych warunkach.
Ale powiem Wam jedno. Ja tam poszłam urodzić moje skarby i nie przejmowałam się opryskliwością personelu. Dopominałam się o to co mi się należy (np. wpuszczenie męża na trakt za drugim razem). I wiecie co, współczułam tym ludziom, że próbują mi zepsuć jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu, bo i tak im się to nie udało.
Urodziły się zdrowe. Są światłem mojego życia. To jest najważniejsze.

Kochane ciężaróweczki. Niczego się nie bójcie. Ból jest do zniesienia i ja osobiście gorzej wspominam przytrzaśnięcie palca w drzwiach pks-u.
Poród to moment, w którym jedno się kończy a drugie zaczyna. Myślcie tylko o tym, że za chwilkę będziecie trzymały w ramionach swoje maleństwa. Tego się nie da z niczym porównać. Poród jest naprawdę doświadczeniem pięknym i wyjątkowym, jeśli tylko chcecie żeby takim był.

Pozdrawiam.

Napisany przez: moonlight nie, 15 paĹş 2006 - 10:20

ma_da dziękujemy. Postaram się tak właśnie myśleć gdy mnie personel zacznie dobijać, co u nas w szpitalu jest bardzo prawdopodobne.

Napisany przez: KlaudiaGuza nie, 15 paĹş 2006 - 10:38

mnie tez to juz niedlugo czeka i dziekuje bardzo za to ze powstal taki watek, porodu jakos sie nie boje a moze po prostu przyzwyczailam sie do mysli ze to musi bolec, musze urodzic i koniec nie ja pierwsza i nie ostatnia juz bym to chciala miec za soba

zycze zdrowka wszyskim mamom i ich pociechom

Napisany przez: MartaMarcin nie, 15 paĹş 2006 - 17:38

No to ja teĹź swoje trzy grosze napisze.

19 maja (40 tc) przewróciłam się ze swoim ogroooomnych brzuszyskiem na bok. Przerażona pojechałam do szpitala na izbę przyjęć. Tam podłączyli mi ktg, a tu nic, nawet jeden mały zakichany skurczyk. Doktorro nabijał się, że małą to nic nie wygoni. No ale kazał mi jeszcze wrócić do domu i 21 maja zgłosić się znów na ktg. To była niedziela, nic mnie nie bolało, wilczy apetyt nadal miałam, więc mężulo musiał mnie na lody zabrać, potem do kfc, a na koniec do kina z popcornem. Zaraz po kinie pojechaliśmy na to ktg. Podłączyli mnie a tu jakieś małe skurcze.Lekarz powiedział, że ja po terminie i mnie zostawi, bo jeszcze się wywróciła 2 dni wcześniej. Ale położył mnie na ginekologii, żebym się nie przestraszyła. O 20 przyjęli mnie na oddział, o 21 podłączyli ktg, o 23 coś mnie zabolało, przybiegł lekarz zbadał i powiedział- idziemy na porodówkę. Zadzwoniłam po mężulka. Przyjechał po 5 minutach,a to była tak 23.30. Leżałam sobie na tym łóżeczku zastanawiając się ile to potrwa i kiedy zacznie potwornie boleć. Nie powiem, żeby mnie wogóle nie bolało bo bolało, ale dało się wytrzymać. Przed 2, jakieś 20 minut mój doktorro mnie nawiedził. Ja włąśnie zaczęłam się zwijać z bólu. Zaproponował mni zzo. Czekałam na to jak na zbawienie. W tym czasie zaczął mnie badać i mówi: Nie zdąrzymy z zzo, jest już rozwarcie na 10 i rodzimy. Cała ekipa wyłoniła się nie wiem skąd. Po 10 minutkach na moim brzuszku położyli mi moją cieplusieńką kluseczkę- 53 cm, 3330 gram. To było takie cudowne. Dodam, że mój mężulo spisał się na medal, a w nagrodę przeciął pępowinę.

Napisany przez: AgUc!oReQ nie, 15 paĹş 2006 - 20:56

teraz ja.

porod wspominam i dobrze i zle.
do szpitala przyjeli mnie 14 lipca 4 dni po terminie. 0 skurczy nic. po 3 dniach podali kroplowke. była 11. ok 12 dostałam cholernych skurczy. płakałam z bólu krzyczałam jak nie wiem co. ale miałam to w glebokim powazaniu. o 18.30 przebioli mi pecherz płodowy. o 20.15 zaczeły sie skurcze parte. niedosc ze mnie nacieli - szczypneło troche - to jeszcze pekłam w 2 miejscach. personel zrobił sobie widowisko ze mie ... no bo przeciez rodzaca 16latka to taka atrakcja !
wreszcie gdy nadeszła 20.30 4 parcia i malenka była u mnie na brzuchu. bolało mnie wszystko ale o mało sie ze szczescia nie popłakałam gdy ja mi pokazali. malenka, rozdarta jak mama 51 cm 3030 gram. 10 punktów. o 22.30 przewiezli mnie na oddział. usnełam ok 23.30 obudziłam sie ok 7 rano. byłam padnieta. przyszła połozna i zapytała czy chce juz małą. jasne ze chciałam ! lazic nie mogłam ale pomagały mi dziewczyny z sali.

teraz po 3 miesiacach moge powiedziec ze jestem z siebie dumna. mam 16 lat jestem matką, ale nie załuje tego. malenstwo daje mi o wiele wiecej szczescia niz nie jedna głupia dyskoteka lub puszka piwa jak niektorym moim rowiesnikom. byłam jestem - i pewnie bede potepiana w mojej okolicy ( to twoje ?! boze dziecko cos ty narobiła - to standard ) ale mam to gdzies. wydaje mi sie ze mała jest ze mna od zawsze. kocham ja jak nikogo nigdy nie kochałam jest moja radoscia i sensem zycia. nigdy nie pomyslałabym ze bycie matka jest tak piekne


ok koncze nudny monolog pozdrawiam !!

Napisany przez: katiek nie, 15 paĹş 2006 - 23:03

Ja tylko tak dla tych, które będą miały cesarkę ze znieczuleniem w kręgosłup-żeby schodzenie znieczulenia tak nie bolało (a najgorsze są uda i pośladki-to trwa najdłużej) to należy zmuszać mięśnie do napinania-jak w ćwiczeniach izometrycznych. No i za skarby świata nie unosić głowy!!! (szczególnie brody do klatki piersiowej).
Ja mojego porodu nie opiszę, bo nie chcę nikogo straszyć, ale na pocieszenie dodam, że ja mam "szczęście" do ekstremalnych sytuacji, w szczególności medycznych.

Napisany przez: mon1k@ pon, 16 paĹş 2006 - 16:33

Świetny wątek, bede zagladać tu cvzesciej nawet niz na marcoweczki, bo chce wiedziec jak najwiecej o porodach a zdjęcia które zamieściła jedna z was są po prostu swietne

Dziekuje za ten wątek Tissaia

Napisany przez: goszka pon, 16 paĹş 2006 - 18:17

Miałam urodzić siłami natury...Bo nie było wskazań do cesarskiego cięcia...Więc w dniu terminu (30.03.06)poszłam na wizytę do gina ciśnienie było hmm wysokie,wiec chciał mnie już wysyłać karetką do Krapkowic,ale ja wolałam rodzić w Opolu,w bardziej fachowym szpitalu:P Wiec w dniu terminu położyli mnie na patologii ciąży...Na poniedziałek miałam mieć robioną prowokację...Taka decyzja padła w piątek przy wizycie ordynatorskiej,ale koło południa podłączyli mnie pod KTG i tak leżałam z pasami 4godziny!Nie mogli mnie odłączyć bo zapisy były nie prawidłowe i byłam pod obserwacją,tętno dzidzi było nie w porządku bo skurczy jako takich nie miałam a rozwarcie miałam tylko na 2cm...Także po godzinie 15 przyszedł lekarz i oznajmił,że zapis jest nieprawidłowyi trzeba będzie ciąć i prosił by rodzic przyjechał i podpisał zgodę na cc i takie tam...I żeby w miaręszybko się wstawił...Więc po 16 przyjechał mój ojciec razem z moim miśkiem,porozmawiał z lekarzem i podpisał te papiery i już o 17.30 miałam cięcie..Kiedy szłam na ten blok porodowy byłam całą przerażona...Niby się nie bałam ale jak tylko weszłam na salę by mnie przygotowali do cięcia to byłam już taka"zdygana"kiedy na łóżku zawieźli mnie na salę cięć cesarskich to było jeszcze gorzej,myślałam,że zacznę płakać,ale byli mili lekarze i miła pani anestazjolog,która dawałą mi zastrzyk w plecki...Podczas podawania znieczulenia poczułam tak jakby mnie prąd kopnął i tak ze 2 razy chwileczke po tym zaczęłam tracić siłę w nogach ,nie czułam ich wcale...Później to już się zaczęło...Dali taki parawanik,żebym niewidziała,ale i tak patrzyłam w sufit,gdzie było prawie wyraźnie wszystko widać,ten widok nie zraził mnie w ogóle...A jak wyciągali mi maleństwo z brzuszka to czułam takie mrowienie:)takie przyjemne:)Niewiem jakim cudem usnęłam momentalnie na jakies pare minutek...Później otworzyłam oczy i usłyszałam krzyk swojego malenstwa i w ogole je zobaczyłąm,ale przynieśli mi je do mnie na chwile wykapane i owinięte...Płakałam ze szczęścia i z wzruszenia...Dałam jej nawet buziaczka w czolko:)Tej chwili nigdy nie zapomnę...Później przewieźli mnie na salę po anestetyczną i zamiast leżeć 2godziny leżałam 4 i dopiero po 23 przewieźli mnie na oddział położniczy...ale nie widziałam jeszcze dzidziusia...Dopiero rano mi ją przewieźli ale później zabrali i na kolejna noc też jej nie miałam...Dopiero w 2 dobie ją miałam cały czas przy sobie:)Dawałam sobie radę:)Oj dawała mi w kość po nocach:)A kiedy moja rodzinka przyjeżdżałą w odwiedzinki to małą zawsze spała...A kiedy tylko chwilę po wyjściu rodziny to już zaczęła marudzić...Śmiałam się,że była grzeczna na pokaz tylko:)Urodziła się dużą dziewczynką ważyła po urodzeniu 4230g i mierzyła 57cm no i 10pkt No nie mogło być inaczej:]

Napisany przez: maultier śro, 18 paź 2006 - 13:09

To też coś dorzucę. Do szpitala przyjęli mnie 29 sierpnia równo tydzień po terminie. Miałam jakieś tam słabe skurcze ale to było jeszcze mało. Więc miałam poród wywoływany. Pierwszą kroplówkę podali mi o godzinie 8 rano. Praktycznie nic to nie pomogło więc dostałam jeszcze zastrzyk na wywołanie dodatkowo. O godzinie 9.15 odeszły mi wody. Ok 12 zaczęlam czuc coraz mocniejszy ból. Ale wciaż nie było postępów w porodzie. Zaliczyłam jeszcze połowę drugiej kroplówki i nic. O godzinie 14 stwierdzili ze jesli do 17 dalej tak będzie to będę miec cesarkę. Coś koło 15 pojawiły sie dodatkowo bóle skrzyżowe. Między czasie wzięłam prysznic i to pomogło na kilka minut. Aż wkońcu trafiłam na salę operacyjną. Żałuje tylko tego że nie widziałam jak mój synek się rodzi. A na salę pooperacyjną znajoma położna przyniosła mi go tylko pokazac. Przy badaniu małego był obecny mąż i mam nagrane na kamerze jak dumny tatus odcina pępowinę. Synek urodził się zdrowy i dostał 10 punktów. Faktycznie wsawanie po pierwszej dobie i sikanie straszne. Trzeba się poprostu nacierpiec ale faktycznie zapomina się o całym bólu jak widzisz swoją pociechę.

Napisany przez: KlaudiaGuza czw, 19 paĹş 2006 - 19:02

Napisany przez: kasienka25 nie, 22 paĹş 2006 - 09:33

Witam serdecznie wszystkie mamusie i te które za chwilke tego doświadczą:) Ja właśnie z mężulkiem robimy replay i mam nadzieję że drugi poród bedzie taki jak pierwszy.
Termin miałam na 23 listopada 2003r ale moja kruszynka poczekała dwa dni dłużej i przyszła w moje imieninki!! Już od miesiąca chodziłam z rozwarciem więc moja lekarka kazała stawić się 26 w szpitalu na prowokowany, dziękuję dzidzi że mi tego oszczędziła i przyszła dzień przed. Wszystko zaczęło się o 13:30gdy z wielkim hukiem pękł mi pęcherz a po chwili pojawiły się skurcze, czekając na męża napuściłam sobie wannę pełną wody i zadzwoniłam do położnej że się zaczęło. W szpitalu byliśmy ok 15 i miałam już rozwarcie na 3-4 cm. Nie powiem bolało ale dało się wytrzymać ale chodzenie to był dla mnie koszmar więc z lubością leżałam i trzęsłam się z zimna, wymiotowałam ze dwa razy więc stwierdziły że hegarka nie trzeba robić uff. Miałam wielką ochotę momentami na znieczulenie ale po badaniu położna stwierdziła że za chwilke będą parte i tak też było. W międzyczasie przy skurczach i mąż i położna masowali mi plecy więc mniej bolało i było przyjemniej:) Miałam kroplówkę ale nie czułam różnicy przy skurczach jedynie tyle że były częstsze. Kilka skurczy partych i o 17:20 miałam już w ramionach mojego 58 cm szkraba i ważył 3,330!!! Najwszpanialsza była ta cisza i to że nic mnie nie boli, lekarz mnie zszył bo miałam nacięcie które poczułam.
Poród to wspniałe przeżycie ale powiem że dochodzenie po porodzie jest dużo gorsze ale warto tą chwilę się pomeczyć by móc miec w ramionach swój największy skarb który odmienia życie i czyni je tak kolorowym:)))
Wszystkim przyszłym mamusiom życze łatwego rozwiązania:))

Napisany przez: meggie pon, 23 paĹş 2006 - 18:34

w sumie nie chce zakladac nowego watku wiec piszę tutaj, jak juz po porodzie mamusie dochodzilyscie do siebie to powiedzcie czy funkcjonuje jeszcze cos takiego ze polozna przychodzi do domu po jakims czasie i patrzy czy dajemy sobie rade z dzidziusiem?

Napisany przez: goszka pon, 23 paĹş 2006 - 18:47

istenieje takie cuś
u mnie była położna aż 4razy

Napisany przez: kasienka25 pon, 23 paĹş 2006 - 19:14

Pewnie istnieje tylko chyba tatuś idzie do przychodni i zgłasza żeby przyszła.
U nas nie była bo często gęsto jeździłam do mojej siostry więc nie było mi to potrzebne tym bardziej że była z nami moja mama więc sobie poradziliśmy:))

Napisany przez: Ewelinek wto, 24 paĹş 2006 - 11:23

Witam Szanowne Panie Pierwsza listopadowa mama melduje się, coprawda w październiku ale co tam , aby opisać swój poród odbył się on 15.10.2006r. więc opis jest na świeżo robiony miłej lektury

Nie wierzyłam, że tak szybko będę mogła Wam opowiedzieć o porodzie a jednak od ponad tygodnia jestem mamą ślicznego Antosia

Postaram się udzielić Wam odpowiedzi na przynajmniej większość pytań i wątpliwości jakie sama miałam przed porodem i może jakiejś przyszłej mamie z okolic pomogę w wyborze szpitala

Tak więc:

Rodziłam w Wejherowie. Mój poród zaczął się bardzo niewinnie lekkie skórcze co 10 minut, postanowiliśmy pojechać do szpitala bo przez moje problemyz szyjką i to że dzieciaczek pchał się o miesiąc wcześniej uznaliśmy, że tak będzie bezpieczniej. O godzinie 18:00 zostałam przyjęta do szpitala od razu na porodówkę bo było już 5cm rozwarcia i skórcze co 5 minutek ale nadal bardzo znośne i praktycznie nie bolesne tylko "niewygodne" Samo przyjęcie do szpitala nie trwało dłużej niż 30 minut (tj badanie, wypisanie wszystkich kwitów, których niestety wszędzie jest strasznie dużo, lewatywka , przebranie siebie i męża), tak więc całkiem szybko to poszło. Pani dr skierowała mnie jeszcze na USG, żeby zobaczyć jak ułożone jest Dziecko jakie ma wymiary itd...jak szłyśmy korytarzem to się pani dr śmiała, że nikt mi nie wierzy, że rodzę bo normalnie jeszcze chodziłam i sobie spokojnie gadałam Po USG dotarłam na porodówkę, która jest naprawdę bardzo super urządzona Nie ma tam żadnych boksów ani parawanów oddzielających rodzące. Poprostu na jednej sali jest jedno stanowisko do rodzenia Do dyspozycji kibelek, prysznic (wszędzie czysto, dużo miejsca), piłka, worek sako no i łóżko do porodu i miejsce dla niemowlaczka Szczerze powiem, że nawet nie zdąrzyłam się dobrze rozejrzeć czy jest tam coś więcej jeszcze bo po 40 minutowym prysznicu odeszły mi wody i zaczęła się konkretna akcja Podczas porodu było dość ciężko, chociaż wszystko postępowało błyskawicznie Położna (Pani Marzenka) była rewelacyjna!!!!!! Gdyby nie ona i mój mąż, który mnie ciągle dopingował (szczerze mówiąc to był pod takim wrażeniem i wpływem adrenaliny, że darł się tak głośno, że miałam ochotę mu przywalić ), byłoby mi trudniej urodzić. Naprawdę czułam ogromne wsparcie ze strony personelu szpitala. Nawet jak łapały mnie skórcze w nogach to Pani Marzenka służyła swoim ramieniem cobym mogła sobie te nogi nieszczęsne rozprostować Taka ostra akcja, do samego urodzenia Antosia trwała może z 2,5 godzinki...nawet nie zdąrzyłam się zmęczyć... ale niestety Antoś przez to, że urodził się miesiąc za szybko i był troszkę siny został mi tylko pokazany i od razu zajęli się nim specjaliści neonatolodzy i pediatrzy, którzy zrobili kawał dobrej roboty bo został od razu dokładnie zbadany, zdiagnozowany i odpowiednio potraktowany Niestety został przeniesiony na oddział wcześniaków i umieszczony w inkubatorze ;( Po porodzie zostałam przewieziona na salę obok gdzie byłam pod obserwacją położnej i lekarki 2 godziny (sprawdzały jak obkórcza się macica itd.) i lekarz pediatra (akurat dyżur miał ordynator) cały czas donosił nowe wieści na temat mojego synka. Mąż mógł od razu iść go zobaczyć, zrobić pierwsze zdjęcia i poprostu przy nim pobyć... Ze względu na to, że szykował nam się dłuższy pobyt w szpitalu i pierwsze dni bez Maluszka postanowiliśmy wykupić osobną salę o tzw. podwyższonym standardzie i to była świetna decyzja bo mimo wydanych dodatkowo 350 zł opłaciło nam się to bardzo, ponieważ nie wyobrażam sobie pierwszych dni a zwłaszcza pierwszej nocy bez mojego męża... W tym pokoju mógł on być ze mną 24h na dobę, cały czas mieliśmy możliwość odwiedzania synka, ja chodziłam go karmić... Lekarze udzielali nam wyczerpujących informacji dotyczących stanu naszego synka...super lekarką jest tam Pani Dr Michalik.

W szpitalu spędziliśmy 8dni. W tym czasie zostałam przeniesiona z tej sali o podwyĹźszonym standardzie na salę obserwacji noworodkĂłw ze względu, na synka, ktĂłry był juĹź ze mną jednak nadal w inkubatorze...mimo, Ĺźe sala ta była dla 2-ch osĂłb nie dano mi sąsiadki, bo szczerze to nie miałam ochoty na pogaduchy, więc tak jakbym nadal miała tą opłaconą salę z tymĹźe mąż nie mĂłgł nocować, ale to juĹź nie było takim problemem. W ciągu naszego pobytu tylko kilka osĂłb nie przypadło mi do gustu, 4 panie, ktĂłre wydawać by się mogło, Ĺźe pracują tam jak za kare ale na szczęście tych "dobrych" było duĹźo więcej i z nawiązką nadrabiały za koleĹźanki PorĂłd i pobyt w szpitalu uwaĹźam za udany (jeśli moĹźna to wogle w takich kategoriach określać) a w kaĹźdym bądĹş razie z czystym sumieniem mogę powiedzieć, Ĺźe nie Ĺźałuję, Ĺźe zdecydowałam się rodzić właśnie tam...i porĂłd jest najwspanialszym przeĹźyciem jakiego do tej pory doświadczyłam…

Napisany przez: Dagmarska wto, 24 paĹş 2006 - 11:49

Ewelinko- miło to czytać, cudownie że wszystko się udało i z Antosiem "Superktosiem" jest dobrze:) Jeszcze raz gratulujemy:)

Napisany przez: moonlight wto, 24 paĹş 2006 - 11:59

Ewelinko Antoś jest cudowny. Oby każda z nas mogła w tak wspaniały sposób opisac swój poród. Jak się czyta Twój opis to aż chce się rodzić

Napisany przez: ktm3 wto, 24 paĹş 2006 - 12:09

Ewelinek mi już się łezka w oku kręci- z opisu emanuje taki spokój i miscytyzm chwili. Mam nadzieję, ze każda z nas będzie mogła napisac tak samo i ze tej chwili nei zepsuje nam opryskliwy personel czy inne rzeczy!

Napisany przez: Ewelinek wto, 24 paĹş 2006 - 12:15

Cieszę się, że mogę pomóc Naprawdę nie ma się czego bać. Najważniejsze jest to żeby słuchać tego co mówi położna...te babki naprawde wiedzą co robia i robią to nie pierwszy raz więc potrafią pomóc

Powiem jeszcze tylko, że zanim TO przeżyłam chciało mi się trochę śmiać z twierdzeń, że jak tylko zobaczy się Malucha to bólu się nie pamięta...teraz mogę powiedzieć tylko jedno to jest prawda Jak tylko wzięłam Antosia na ręce podczas pierwszego karmienia ból zniknął...zarówno zapomniałam o tym podczas porodu jak i o tym po porodzie...normalnie mogłabym śpiewać mojemu synkowi "Jesteś lekiem na całe zło..."

A i jeszcze jedno...bierzcie mężów! Na moim poród zrobił tak piorunujące wrażenie, że lata jak oszalały i chce we wszystkim pomagać zarówno w opiece na Antosiem jak i nade mną...to dla faceta naprawdę niezła lekcja... Mam porównanie chociażby mojego Ojca, który nie był ani przy moich narodzinach a ni przy narodzinach mojej siostry i nadal uważa, że poród to pestka bo na filmach to trwa 2 minuty i Dziecko poprostu wychodzi...a jak moja mama wyszła ze szpitala po urodzeniu mojej siostry to pospraszał sąsiadów i użądził imprezę, na którą moja biedna obolała mam nie miała ani trochę ochoty...a mój mężuś to nawet powiedział ludziom, którzy już chcieli przyjeżdżać w odwiedziny, że mają poczekać bo to bylo dla mnie ciężkie przeżycie i muszę zregenerować siły Jak tylko będę czuła się na siłach i Antoś przyzwyczai sie do nowego miejsca to on zadzwoni i zaprosi... Normalnie jestem bardzo dumna z mojego mężą

Napisany przez: KlaudiaGuza wto, 24 paĹş 2006 - 13:16

Ewelinko piękny opis na prawdę aż chce się na porodówkę jechać
bardzo mnie podniosłaś na duchu i utwierdziłaś w tym żeby rodzić z mężem trzymajcie się cieplutko

Napisany przez: kasienka25 wto, 24 paĹş 2006 - 14:24

Z mężem jest na pewno dużo łatwiej bo to ktoś kogo się dobrze zna i kto nas zna!!! Zawsze może podleciec o coś spytać, poprosić albo krzyknąć gdy widzi że coś jest nie tak. Mój był i nie wyobrażał sobie tego by nie być z nami w takiej chwili. Pamiętam jak dumny przyniósł mi dzidzię na rękach i to on mi powiedział ile ma cm i ile waży.
Nie powiem wybierałam taki szpital by były dobre warunki - rodziłam na Ujastku i jestem bardzo zadowolona:)) Sala przed porodem miala 2 łózka z czego jedno dla męża gdyby w międzyczasie zmęczył hehe. Mialam łazienkę tylko dla siebie i w każej chwili mogłam pójść i skorzystać. Sala porodowa była obok i tylko dla jednej rodzącej. Po porodzie poszliśmy do saliki 2-osobowej z łazieneczką. Dzidzia była cały czas ze mną. Ale ja jestem zdania i nie każdy musi się z tym zgodzić że położną dobrze jest wcześniej poznać. Ja umówiłam sie z nią na KTG około 37 tyg. Porozmawiałysmy, umówiłyśmy się na drugie KTG i na telefon gdyby się zaczęło. To ona nas przyjmowała i była z nami przez cały czas. A tu stronka coby można było zobaczyc jak wygląda:))
https://www.ujastek.pl/index.php?option=content&task=view&id=36&Itemid=64

Napisany przez: KlaudiaGuza wto, 24 paĹş 2006 - 16:27

Napisany przez: kasienka25 wto, 24 paĹş 2006 - 18:17

KlaudiaGuza no to Cię zaskoczę!!! Nic nie płaciłam!!!! Co prawda jest to szpital prywatny ale refundowany przez NFZ więc jedynie za co bym miała zapłacic to za znieczulenie i poród w wodzie. Poród rodzinny jest też bezpłatyny. Na znieczulenie się nie załapałam bo położna stwierdziła że za chwilkę będą parte więc nie ma po co

Napisany przez: N@dj@ wto, 24 paĹş 2006 - 21:24

Napisany przez: KlaudiaGuza wto, 24 paĹş 2006 - 22:10

Napisany przez: kasienka25 śro, 25 paź 2006 - 08:38

W sumie nie najważniejsze są warunki ale podejscie lekarzy, położnych do rodzących, bo to jak pójdzie poród i jakie będzie się miało wrażenia i odczucia decyduje o wielu rzeczach później. Życzę Ci Klaudio wspaniałych wspomnień i mocno trzymam kciuki!!!!!

Napisany przez: N@dj@ śro, 25 paź 2006 - 19:46

Z dzisiejszych wiadomosci


Urodziła dziecko w warszawskim tramwaju
Sudanka Sulafa Ismail urodziła dziewczynkę w warszawskim tramwaju linii 33. W porodzie pomogły jej dwie pasażerki. Matka i dziecko czują się dobrze i przebywają w jednym ze stołecznych szpitali.
"Wracałam ze spotkania i poczułam nagłe bóle. Wszystko tak się szybko działo. Sama byłam w szoku. Dwie kobiety mi pomogły urodzić na podłodze tramwaju, nim przyjechała karetka pogotowia" - powiedziała dziennikarzom świeżo upieczona mama szóstego dziecka.

Dziewczynka waży 3,2 kg. Na imię ma Duha, co po polsku oznacza "Światło".

Poród odbył się na trasie na odcinku między Rondem ONZ a Dworcem Centralnym.

"Motornicza zatrzymała tramwaj. Pasażerowie jadący w tym samym wagonie co ja - opuścili go. Byłam trochę zaskoczona, gdyż termin porodu miałam wyznaczony za kilka dni, ale wszystko przebiegło bardzo dobrze, bezboleśnie, mam zdrową dziewczynkę" - opowiadała Sudanka.

Napisany przez: Ewelinek czw, 26 paĹş 2006 - 07:39

niezła hitoria to teraz powinnie jej zafundować dożywotnie darmowe bilety

Napisany przez: goszka czw, 26 paĹş 2006 - 09:14

Oh tak dozywotnie darmowe bilety
Ja się bałam,że urodzę w pociągu w drodze do szkoly
Bo chodzilabym do konca ale w 8miesiącu dostałam skurczy...W ..szkole
i matka mi powtarzala,ze to dobrze bo bezplatne bilety dozywotnie dostane

Napisany przez: KlaudiaGuza czw, 26 paĹş 2006 - 10:18

niezła hitoria to teraz powinnie jej zafundować doĹźywotnie darmowe bilety  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:

Napisany przez: Silije czw, 26 paĹş 2006 - 17:37

Ja kiedyś zamieściłam na forum opis mojego drugiego porodu, skopiuję go, ale ostrzegam, że cierpię na słowotok

Byłam tydzień po terminie co już mnie niepokoiło i niecierpliwiło - w sobotę
po południu znowu uprawiałam szybkie marsze, piłam herbatkę z liści malin,
masowałam brodawki pod ciepłym prysznicem, wykorzystałam męża Wink. Po tych
zabiegach położyłam się spać i obudziły mnie jak zwykle skurcze. Ale tym
razem pojawiła się krew, co wzbudziło moją nadzieję, że tym razem nareszcie
nie są to skurcze przepowiadające! Była siódma rano, ciemny niedzielny
poranek 1 lutego, więc wskoczyłam jeszcze do łóżeczka i koło ósmej obudziłam
męża pytaniem, czy bardzo mu zależy na egzaminie, który miał dziś zdawać,
ponieważ mam dla niego na dzisiaj inną propozycję... Obudziła się Julka,
bidulka chora na ospę, więc poszłam ją przytulić i powiedzieć, że Emilka chce
wyjść na świat i pojedziemy do szpitala ją urodzić i rozstaniemy się na jakis
czas. Jeszcze koło dziewiątej rano wysmarowałam Julce pudrodermem wszystkie
krostki. Chciałam się zabrać za sprzątanie zanim zjawi się opiekunka do
Julki, ale coś mi wybitnie nie szły te porządki - skurcze zrobiły się zbyt
częste czy co? Zjadłam jogurt z musli (nie chciałam być głodna jak przy
długim porodzie Julki hehe). Poszłam zwymiotować jogurtem z musli. Ledwie
zdążyłam wziąć prysznic. W tym czasie mąż spokojnie jadł z Julką śniadanie
(nie chciał byc głodny przy długim porodzie hehehe) więc zaczęłam go
dyskretnie popędzać, żeby dzwonił po panią Anię. Musiałam to powtórzyć
kilkakrotnie, bo pewnie po poprzednim naszym porodzie rodzinnym nie mieściło
mu się w głowie, że można nie zdążyć do szpitala i "zgubić" Emilkę na
przykład w samochodzie Smile. Skurcze były co 3 minuty jak przyjechała ulubiona
pani Ania do zadowolonej Julci, a ja zaczęłam się domagać zakładania butów,
co 2 minuty w samochodzie... Troszkę byłam przestraszona - czemu one już tak
mocno bolą, co będzie później jak się zrobi gorzej to czy wytrzymam. Żebym to
ja wtedy wiedziała, że już nie będzie gorzej Smile. Mąż stwierdził potem, że
gdyby domyślał się mojego zaawansowania nie prowadziłby samochodu tak
spokojniutko Smile. Dojechaliśmy na parking, przeczekałam jeden skurcz w
samochodzie łapiąc męża za kark, drugi skurcz po drodze do drzwi Izby
Przyjęć - musiałam uwiesić się na kracie okiennej. Badanie przy przyjęciu - 8
centymetrĂłw rozwarcia!!! Kilka razy pytam : ile? Ile??? Lekarka mĂłwi do
kogoś - niech szykują wszystko do odbioru, to będzie ładny poród Smile.
Przebieram się, wywiad zbierają szybciutko, mąż też strzeszcza się z
przebieraniem, do windy, po drodze uwieszam się dysząc szybko na jakimś
wózku - do góry na porodówce jest pełne rozwarcie, nawet nie wiem jakim
cudem! Mąż ledwie zdążył wyjąć z torby aparat fotograficzny, o który się
upomniałam i wodę do przepłukania ust (była na dnie, ale nie spodziewałam
się, że będzie musiała byc natychmiast pod ręką.) Marzyłam o porodzie w sali
z wanną, ale w tej chwili nie ma to żadnego znaczenia, i tak nie zdążyliby
nalać nawet paru centymetrów wody. Zajmuję więc pierwsze lepsze stare łóżko
porodowe, z workiem sako pod plecami i ze spokojem nadchodzą skurcze parte.
Pęcherz przebity, wody nie są czyste, co mnie zaniepokoiło, ale KTG pokazuje
tętno jak dzwon. Pytam czy uda się bez nacięcia, lekarka i położna obiecują
się postarać, ale wkrótce okazuje sie że główka będzie duża. Oj, ja też
czuję, że to duże dzieciątko, muszę się napracować, nastękać z całej siły,
żeby je wyprzeć - a przy pierwszym porodzie JUlka (3410 g) wyślizgiwała się
przy całkiem lekkim parciu. Ku pomocy dostaję trochę oksytocynki i
przypominam sobie jak poprzedniego dnia oglądałam w telewizji zawody
strongmanów (jak to się pisze?) - no dosłownie coś identycznego jak ci faceci
wykrzywieni z wysiłku ciągnęli te ciężarówki Smile)). Nie czuje nacięcia,
wychodzi główka, duża okrągła mokra i wyobraźcie sobie, że dotykam jej po raz
pierwszy, to było cudowne! Reszta ciałka (też z caaaałej siły wypycham,
obstawiajcie ile ma to dziecko jak na drobną mamę która w 9 miesiącu ciąży
ważyła 58 kilo, a przed ciążą 42). Paweł robi pierwsze zdjęcie i uwiecznia
chwilę gdy wyciągam ręce po moje dziecko domagając się by natychmiast dali mi
ją na brzuch! Dostaję na chwilkę - jejku jaka słodka kuleczka, dopytuję się o
punkty - jest dziesiątka! Tatuś dumny, zaskoczony tempem całej sprawy
przecina pępowinę, choć przy pierwszym porodzie bał się przeciąć, teraz robi
to z miną "Ech rutyna" Wink i mówi mi na ucho, że właśnie skończył się tamten
egzamin, po czym leci za córeczką z aparatem... Łożysko, sprawne szycie i
podają mi wagę - mała ma 4 kilo! Znów pytam kilka razy czy się nie
przesłyszałam - 4 kilo? Skąd!? Czekamy z mężem aż wróci z obserwacji
noworodków, ja tak niecierpliwie, że kilka razy go tam posyłam - a tymczasem
obdzwaniamy rodzinkę i ślemy SMSy (moi rodzice są w szoku, przecież ledwie
słyszeli ode mnie przez telefon, że wyjeżdżamy do szpitala). Wreszcie,
jeszcze na sali porodowej, dostaję moją dorodną panienkę i przystawiam do
piersi a ona zaczyna ssać tak jakby to robiła juz milion razy! Ma otwarte
cudne oczy, przedstawiamy się jej - to mama, to tata, witamy... Po dwóch
dniach jesteśmy w domu i do kompletu brakuje nam tylko czteroletniej
siostrzyczki, która musi dokończyc ospę u dziadków Sad.
Emilia jest wspaniałym nowym człowiekiem, uwielbia pierś i kąpiel, a ja
jestem oszołomiona tym cudem życia i niesłychanie zrelaksowana przy karmieniu
i pielęgancji w porównaniu do pierwszego razu gdy debiutowałam jako mama.
Niech wam się tez tak rodzą zdrowe kochane dzieci - czego serdecznie życzymy!

Napisany przez: AnnieLo czw, 26 paĹş 2006 - 18:00

Silije - przepiekny opis! Az mi sie zachcialo rodzic...

Napisany przez: aksonia czw, 26 paĹş 2006 - 21:51

Ja też się dołaczam podkreślam że skopiowałam swój opis z lipcówek..bo rodziłam 30 godzin i tego nie byłabym w stanie teraz opisać, bo poprostu zapomniałam jak to było
aha dziewczyny które będą rodzić ....nie bierzcie sobie opisu do serca bo każda z nas inaczej to przechodzi
Tak więc wszystko zaczeło sie już dzień wcześniej takimi bólami jakby
miesiączkowymi tylko że troszkę bardziej naslionymi ale myślałam że to normalne w ciąży bo wcześniej zdarzało mi się to tylko że były to bóle znacznie lżejsze..około godziny 23:30 jak zwyklt położyłam się spać ale już po 15 min odczułam ból którego wcześniej nie znałam tzn. taki ucisk na dole brzucha i to niezły..pomyslałam o tym że może się coś zaczyna i zaczełam odliczć czas i z tego wszystkiego zasnęłam..ale około godz.1:45 obudziły mnie odchodzące wody, nie było ich dużo ale odchodziły..wyskoczyłam z łóżka obudziłam męża spanikowana..jezdziemy do szpitala..mąż zaczął mnie uspokajać że to jeszcze nie czas, że najpierw policzymy co ile mam bóle, a bóle zaczęły sie już co 15 min..z dokładnością..czekaliśmy tak żeby były co 10 min..i tak pojechaliśmy około godz.5:00 do szpitala...tam zrobili mi badania..ktg wykazywało bóle ale nie było rozwarcia więc kazali spacerować i co pól godzinki przychodzić na badania..około godz..6:30 podłączyli mnie do ktg , bóle były intensywniejsze ale zero rozwarcia, więc tak z bólami chodziłam , zjadłam śniadanie a potem o godz.11:00 zrobiono mi masaż szyjki który holernie bolał..i dalej zero rozwarcia i do tego szyjka zrobiła się twarda..o godz.13:00 zdecydowali się dać pigułkę na to żeby szyjka stała się elestyczna i zaczęła się rozwierać..po tym dostałam bóli okropnych..skurcze były co 5min, nie wytrzymania..dostaliśmy pokój z łóżkiem małżeńskim i mąż leżał ze mną a ja się wiłam z bólu..ciągle przychodził lekarz sprawdzać rozwarcie i dalej nic..potem zrobiono mi lewatywę..i tak męczyłam się z tymi bólami od godz.13:00 do 19;00 bo przyszedł lekarz i zapytał się o znieczulenie w kręgosłup tzw.PDA zgodziłam się odrazu bo już nie mogłam wytrzymac przez te skurcze..zabieg trwał około 10 min...bolało troszkę, i tak z tym welfronem w kręgosłupie byłam przez następne kilkanaście godzin..ale jak mi podano znieczulenie to odrazu poczułam ulgę ale nie na długo bo trwało to zaledwie 2 godzinki i dalej czułam ból..potem dostałam następną dawkę tylko że po następnej dostałam strasznych wymiotów..i lekarz zdecydował że następna będzie lżejsza dawka...i tak do około 23:oo byłam bez bóli..ale tylko z 2 cm rozwarcia..zdecydowano że podadzą mi oksytocynę i wtedy się zaczęło..od podania oksytocyny minęło 2 godzinki i potem już nie liczyłam czasu...dostałam potężnych bóli..czasami traciłam świadomość..podano mi lekkie znieczulenie bo już nie mogłam brać więcej i to tylko zadziałało na godzinkę i tak wlaczyłam z bólem..nie pamiętam dokładnie jak to było tylko mąż mi opowiadał ze błagałam o znieczulenie..płakałam strasznie i prosiłam męża żeby mi pomógł...ja naprawdę tego nie pamiętam..mąż mówił że czasami świadomość traciłam..wiem że przed tymi bólami parłam ze 10 razy, bo po oksytocynie miałam 10 cm rozwarcia...potem dowiedziałam się że mały utknął główką w miednicy i go ścisło bo miał za dużą główkę zeby mógł się normalnie urodzić..a mój organizm zaprzestał akcji porodowej..potem tylko pamietam że przybiegli lekarze..dali mi papiery do podpisania dostałam znieczulenie i zawieżli mnie na sale OP..tak popodłaczali mnie..ja sie okropnie trzęsłam..i nagle poczułam jakk mnie tną..dosłownie czułam jak skalpelem przecinają mi brzuch po lewej stronie..okazało się że zle leżałam podczas znieczulenie i poszło więcej na prawą stronę..potem słyszałam jak doktor mówi coś o narkozie..ja wystraszona..tak bardzo chciałam mieć męża przy sobie a mu nie pozwolono być przy mojej głowie..tylko stał z boku..czułam tylko głaskanie po policzku przez panią anestozjolog że ma się uspokoić i potem błogi sen..obudziłam się z wodokiem na mojego męża trzymającego maluszka w ramionach..płakał bardzo a jak mi go mąż położył obok to się uspokoił..po narkozie miałam wysoką gorączkę i ogólnie dwie godzinki po ciężko to przechodziłam..Danielek był na świecie o 5:45 a ja już o 18 stej wstała z łóżka..i to zaważyło na tym iż potem szybko doszłam do siebie..na szczęście...i tak oto przebiegał mój poród..był ciężki ale już zapominam..bo jak patrze na synka to on mi wszystko wynagrodził

Napisany przez: Silije pią, 27 paź 2006 - 10:52

Aksonia, współczucia, to ile ważył twój synek, że był za duży, aby się urodzić? Dobrze, że wszystko się dobrze skończyło.

Napisany przez: kasienka25 pią, 27 paź 2006 - 13:09

To fakt kaĹźdy porĂłd inny ale za to dzieciak wszystko wynagradza:)))

Napisany przez: Agulka 333 pią, 27 paź 2006 - 14:49

Ja też dorzucę swoje wspomnienia z porodów.
Jak przyszedł na świat Pawełek
To było w styczniu 2001 roku. W nocy z sobotę na niedzielę obudziłam się o 3.00 w nocy z uczuciem wilgoci. W pierwszym momencie pomyślałam sobie, że posiusiałam się poszłam do łazienki przebrałam się i wróciłam do łóżka. Mój mąż jeszcze nie spał siedział całą noc przed komputerem bo miał pilne zlecenie. Zapytał się czy wszystko w porządku a ja tylko wygoniłam go spać. Podczas gdy on rzeczywiście położył się spać ja już nie zasnęłam. Rozpoczęły się skurcze. W pierwszym momencie nie wiedziałam, że to skurcze odczuwałam ból jak przy okresie intensywny tylko w dole brzucha. Po godzinie skurczy zaczęłam podejrzewać co się kręci i zaczęłam te skurcze mierzyć. Z początku były co 15 min, potem co 10 min Byłam totalnie zaskoczona nawet nie miałam spakowanej torby. Dopiero kiedy skurcze były już co 3 min stwierdziłam, że nie ma na co czekać i wtedy około godziny 7.00 obudziłam mojego ślubnego oznajmiając mu, że rodzę. Trafiliśmy do szpitala około godz. 8.30. Na dzień dobry zaczęło się od miliona pytań dobrze, że miałam męża ze sobą on odpowiadał a ja ... oddychałam. Na szkole rodzenia nauczyłam się oddychać torem brzusznym i ten oddech po prostu przynosił mi ulgę. Może z zewnątrz to śmiesznie wyglądało ale mnie przynosiło to ulgę. Zostałam zbadana - rozwarcie na 6cm, i dostałam lewatywę. Potem oboje przebraliśmy się i wsparta na ramieniu męża pokulałam się na porodówkę. Dostaliśmy pojedynczą salę do porodów rodzinnych. Skurcze już w tym momencie były bardzo częste - nie miałam siły chodzić więc siedziałam na łóżku w pozycji, która przynosiła mi ulgę oparta ramionami z tyłu. Największą katorgą było KTG. Leżenie na plecach przynosiło mi ból a tu jeszcze nie wolno się ruszać. Za to mój mąż był wspaniały. Cały czas był mi pomocny, dowcipkował z położnymi i masował mi plecki. O godzinie 12.oo było już pełne rozwarcie. Położna kazała mi położyć się na łóżku i zacząć przeć. Jednak moje wysiłki były bezowocne skurcze parte były słabiuteńkie. Z początku myślałam, że źle to robię ( tak też myślała położna) ale widząc jak się wysilam a postępu nie ma zaraz dostałam cos na wzmocnienie - oksytocynkę. Niestety nic to nie pomogło - został więc zawołany lekarz. Przez chwilę były jakieś szepty potem po 1,5 godziny mojego parcia (byłam już wykończona) podniesiono mnie na nogi i tak z główką ( bo mąż mi mówił, że było już widać czuprynkę między nogami ) przekulałam się na salę do porodów ogólnych gdzie były wyższe łóżka i znów podjęłam próbę parcia dostając nastepną buteleczkę na ocucenie. A potem było tak: doktorka położyła mi jedną rękę z jednej strony mąż drugą z drugiej strony i zaczęli uciskać mnie nad brzuchem i wtedy dopiero mój synuś został wspólnymi siłami wypchniety na świat. W tym momencie poczułam taką ulgę i poczucie szczęścia, że w pierwszym momencie nawet nie zauważyłam, że synusia nie dano mi na brzuszek i tatuś nie przecinał pępowinki. Pawełek urodził się o godz. 15.30 b.wymęczony trudnym porodem i trzeba mu było podać troszkę tlenu. Ale zaraz jak tylko w asyście tatusia został zważony (3500g) i zmierzony (53cm) zaraz mi go przynieśli i w jednym momencie zapomniałam o bólu w czasie porodu. No i położne gratulowały mi super cichego choć trudnego porodu. Byłam nacinana ale nawet tego nie czułam a zszyła mnie rewelacyjnie lekarka, że nawet nie poczułam. Ogólnie byłam bardzo zadowolona z opieki położnych, które wspaniale pomogły mi przy porodzie a mąż przy porodzie to super sprawa polecam.

Jak przyszli na świat Dominisia i Piotruś
To juĹź trudniejszy dla mnie temat wiecie dlaczego.
Początek znacie. Dzieci miały urodzić się w grudniu. Jednak niestety z zaskoczenia do dzisiaj nie wiem dlaczego 5-go września zaczęły odchodzić mi wody płodowe. Pojechaliśmy do szpitala w którym chciałam rodzić ale niestety lekarz stwierdził, że sprawa jest bardzo poważna i że on nie może mnie tu zostawić bo nie mają takiego sprzętu, żeby przyjąć takie malutkie dzieciątka. Wezwał karetkę i zostałam przewieziona do kliniki w Bytomiu. Tam trafiłam od razu na porodówkę. Tam położono mnie na sali porodowej (ohydnej zielonej ) i zrobiono mi wszystkie badania. Jakaś okropna ruda baba doktor powiedziała mi na dzień dobry czy zdaję sobie sprawę, że jak teraz urodzę to moje dzieci umrą możecie sobie wyobrazić co czułam. Tylko położne były bardzo życzliwe i b. mnie pocieszały i mój mąż był cały czas przy mnie (dobrze, że tego nie słyszał) Nie zdecydowano się od razu na cesarskie postanowiono mnie zostawić do rana, okazało się, że mam jakiś stan zapalny dlatego podano mi antybiotyk. Leżałam tak przez tydzień, dwa dni na porodówce potem na patologii ciąży. Wód było dużo więc była nadzieja, że uda się utrzymać moją ciążę jak najdłużej. Oczywiście musiałam cały czas leżeć i miałam krew pobieraną trzy razy dziennie, antybiotyk dożylnie i zastrzyki na rozwój płucek dzieci domięśniowo. Jednak niestety w nocy z poniedziałku na wtorek o godz 12.00 nagle zupełnie znienacka poczułam silne skurcze. Już od pierwszych chwil wiedziałam, że to skurcze chociaż jakaś wiedźma siostra (trafiłam na noc kiedy dyżur miała najgorsza czarownica siostra nazywana siostrą Hitler)wątpiła, że mam skurcze bo kładąc rekę na brzuchu ona ich nie wyczuwa. Ale ja byłam uparta więc siostra stwierdziła, że lekarz robi cesarkę więc muszę czekać. Ale się uparłam bezszczelnie siadłam jej na łóżku mówiąc, że poczekam (skurcze juz miałam co minutę) No to ona łaskawie zadzwoniła do innego lekarza. Dostałam butlę magnezu w kroplówce na powstrzymanie skurczy, Nic to nie pomogło. Skurcze były coraz silniejsze kiedy przyszedł lekarz i mnie zbadał powiedział już tylko jedno słowo - RODZIMY rozwarcie na 10 cm główka praktycznie już wychodzi. Rozpłakałam się bardzo nie chciałam już urodzić panicznie bałam się o dzieci ale niestety nie miałam już wyboru. Piechotą podreptałam na porodówkę - nikt mnie nie pocieszał nikt mnie nie trzymał za rękę nikt nie powiedział, że będzie dobrze.Na sali czekała już ekipa ludzi . Nie zdążyli zrobić mi lewatywy, nie pozwolono mi iść do ubiekacji i byłam we własnej koszuli. Usiadłam na fotelu porodowym i jednym skuczem partym urodziła się moja córeczka o 1.35, drugi sprawił, że mój synek wstawił się w kanał rodny a za trzecim o 1.37 przyszedł na świat mój synek. Nie pokazano mi dzieci - usłyszałam jedynie cichutkie miałknięcie moich dzieciątek co oznaczało, że żyją. Moje maluszki przyszły na świat 1 dnia 27 tygodnia ciąży świat mój synek. wg wyliczeń szpitalnych z wagą 900 i 700g . Zaraz potem podano mi narkozę - byłam czyszczona. Kiedy obudziłam się o 3.00 w nocy z narkozy myślałam, że to zły sen i dopiero kiedy pogłaskałam brzuszek doszło do mnie, że to prawda. Nie wiedziałam co dzieje się z dziećmi niewiele myśląc zadzwoniłam po męża. Możecie sobie wyobrazić jaki był zaskoczony z początku myślał, że coś mi się pomyliło w środku nocy kiedy jednak domyślił się, że to prawda zaraz przyjechał. Nie chcieli go z początku wpuścić ale był tak nachalny, że musieli to zrobić. Poinformowano nas, że stan dzieci jest stabilny. Następnego dnia przewieziono dzieci do Centrum Pediatrii do Sosnowca. Resztę już znacie. Przyczyną śmierci Piotrusia było zakażenie wewnątrzmaciczne spowodowane pękniętym pęcherzem płodowym. Dlaczego pękł pęcherz tego nie wie nikt.

Podsumowując wolałabym cierpieć jak przy pierwszym porodzie a żeby wszystko skończyło się szczęśliwie niż mieć taki lekki poród po którym nic mnie nie bolało a z takim zakończeniem.
Więc pomyślcie o tym kiedy będzie Was bolało dziewczyny.
A wszystkim dziewczynym które mają porody przed sobą życzę powodzenia.
I oddaję hołd wszystkim, którzy dobrnęli do końca - nie pytajcie ile czasu to pisałam. Pozdrawiam Aga

Napisany przez: Dagmarska pią, 27 paź 2006 - 15:22

Aga chciałabym mieć w sobie taką moc, żeby cofnąć czas i sprawić, byś szczęśliwie dotrwałam do grudnia. Nie ma dnia bym nie myślała o Tobie, o Was...podziwiam Twoją siłe i trzymam kciuki za Dominiczkę.

Napisany przez: AnnieLo pią, 27 paź 2006 - 15:45

Agulka333 dziekuje Ci za te opisy. Jestes silna i madra kobieta. Zapamietam sobie na zawsze to zdanie, ktore napisalas: "Więc pomyślcie o tym kiedy będzie Was bolało dziewczyny.". Dziekuje!

Napisany przez: KlaudiaGuza pią, 27 paź 2006 - 16:15

Agulka bardzo Cię podziwiam musisz mieć w sobie dużo siły żeby to wszystko opisać. Życzę całej Twojej rodzince duuuużo zdrówka!

Napisany przez: Inek pią, 27 paź 2006 - 20:44

Agulka333 pamiętałam jak rozpoczęłam wątek lutowy, a Ty pisałaś, że dopiero wyskoczył ci brzuszek, przeczytałam opisy twoich porodów. Modliłam się za Was i modlą się, wierzę, że Piotruś czuwa nad Dominiką, by na święta wróciła do domu

Napisany przez: mam sob, 28 paĹş 2006 - 16:47

Agulka333 przeczytałam opisy Twoich porodów i porównuję do moich, chcoiaż u mnie nieco inaczej było.

PorĂłd Natalii i Agnieszki
Trudno mi to nazwać porodem, ponieważ przyszły one na świat przez cięcie cesarskie. Termin cc ustalono mi miesiąc przed cięciem. Cała moja ciąża przebiegała z wilkimi komplikicjami, kiedy mój lekarz prowadzący zobaczył bliźniaki, powiedział mi, żebym szykowała się na cesarkę. Nie mogłam nic zmienić, prawie całą ciążę przeleżałam. Nie mogłam wstawać, żeby nie spowodować wcześniejszego porodu, pod koniec 3 miesiąca założyli mi szwy i leżeć!! Denerwowało mnie to bardzo, ale słuchałam się, nie mogłam wstawać, więc poznałam wszystkie filmy i gazety. Na ostatnie dwa tygodnie trafiłam do szpitala, ponieważ chcieli mnie jeszcze przetrzymać z porodem, a mi zaczęły lecieć wody płodowe. Sam "poród" trwał bardzo krótko. Miałam znieczulenie zewnątrz oponowe i widziałam wszystko co się dzieje, usłyszałam płacz moich dzieci, ale zabrali je ode mnie, zszyli mnie, powoli znieczulenie przestawało działać, wszystko mnie bolało, brzuch, szwy mnie ciągnęły, ale po 15 minutach przynieśli moje dwa Aniołki: Natalkę i Agę, dostałam je już ubrane i przebadane. Ból nasilał się kiedy się ruszałam, ale kiedy patrzyłam na moje skarby byłam najszczęśliwszą na świecie.

PorĂłd Maji
Kiedy tylko o tym zaczynam mysleć, zaczynam płakać. Kolejną ciążę przeleżałam, przez 6 miesięcy byłam "wyłączona" z życia moich kochanych bliźniaczek, ale robiłam to dla Maji. 33 tc trafiłam do szpitala, znowu wody się leją, a lekarze nie mogą nic robić, przeleżałam Sylwestra 2004/2005 w sali szpitalnej i wspominam tego Sylwestra jako najgorszego, nie chcieli męża do mnie wpuścić, więc ślęczeliśmy na telefonie bez przerwy. Ja płakałam, a on ze mną, tak doleżałam do 3 stycznia. Poczułam skurcze, a lekarze wiedzieli, że uparłam się na to, by rodzić normalnie, a nie przez cesarskie cięcie. Mąż przyjechał, skurcze bardzo szybko się nasilały, po dosłownie 1,5 godzinie urodziłam moją trzecią córeczkę. Nie chcieli mi jej dać, ryczałam, że oni tylko poszli i nie chcieli mi powiedzieć co się dzieje z moją córcią. Bałam się, że przeze mnie, przez to, że ja się uparłam na naturalny poród, jej coś się stanie. Po 1 godzienie przyszła położna, bo darłam się, żeby powiedzieli mi co się dzieje z moją córką na cały szpital i powiedziała mi, że moja córka jest w bardzo ciężkim stanie, pocieszała, bardzo miła kobieta, jej zawdzięczam, że przynajmniej na następną godzinę nieco się uspokoiłam. Mąż ode mnie nie odchodził, po dwóch godzinach powiedziałam mu, że wstaję i idę zobaczyć Mała i wtedy przyszedł. Przyszedł i powiedział mi. Lekarz. Że moja córka nie żyje, miałam ochotę go zabić, wyrywałam sobie włosy z głowy, nikt mnie nie mógł uspokoić, leżałam już na sali pooperacyjnej na szczęście sama. Ryczałam, ryczałam, płakałam, a mąż nie mógł ani nikt uspokoić, co z tego, że ja jestem słaba chociaż nie ma mojej córki? Obwiniałam wszystkich po koleji za to, w końcu bez mojej zgody dali mi środki iuspoka[użytkownik x]ące i usypiające. Zasnęłam, a obudziłam się dopiero po 10 godzinach, nic nie pamiętałam, dopiero jak zrozumiałam gdzie jestem, chciałam znów ryczeć, ale tym razem mojemu mężowi udało się mnie opanować. On już ten szok miał za sobą i rozmawiał ze nmą, to mi najbardziej pomogło.
Z samych porodów może mało tu historii, więcej przed i po, ale wiem że muszę o tym napisać, pamiętajcie, że mimo każdego bólu, kiedy spojrzycie na swoje dzieci, wszystko zostanie Wam wynagrodzone.

Napisany przez: z_m sob, 28 paĹş 2006 - 18:43

Napisany przez: kasienka25 pon, 30 paĹş 2006 - 14:05

Agulka333 i mam nie mam słów bo każde nie oddaje tego co czułam gdy Wasze opisy czytałam jedynie łzy w oczach i jedyne co chciałabym zrobić to Was

Napisany przez: goszka pon, 30 paĹş 2006 - 14:33

mnie takze poruszyly opisy porodĂłw agulki i mam...
agulka i mam

Napisany przez: amela pon, 06 lis 2006 - 10:01

Córkę rodziłam szybko ale bardzo boleśnie z oxy, przez 3 godziny czułam jeden wielki rozrywający mnie ból, przyrzekałam sobie ze to moje pierwsze i ostatnie dziećko bo drugi raz tego nie chcę przeżywać. Rodziłam bez męża przykuta do łóżka bez mozliwości przekręcenia się Nawet widok tej słodkiej kruszynki nie ukoił tej traumy jaką przeżyłam.
Potem tłumaczyłam sobie ten silny ból oxytocyną.

Zdecydowaliśmy się jednak na drugie dziecko ale potrzebowałam aż 7 lat.
Jednego byłam pewna jeżeli naprawdę nie będzie takiej konieczności nie dam sobie podłączyć kroplówki przy drugim porodzie tylko dlatego żeby było szybciej.

Drugim razem bylo tak:
Cały wieczór i noc miałam bezbolesne skurczyki a że je miałam już od ponad tyg więc nie robiłam sobie zbytniej nadzieji. Całą noc przespałam, wstając na siusiu czułam że nadal są ale kładłam się dalej spać.
Punktem przełomowym była godz. 5, wstałam do ubikacji i na papierze toalet. zauważyłam krew i już wiedziałam że się zaczęło, miałam pospać do 7 godz i córkę do szkoły zaprowadzić ale oboje z mężem już nie mogliśmy zasnąć i wstaliśmy. Brzuch spinał mi się co 3-5 minut więc trochę już byłam zdezorientowana i postanowiliśmy tak na wszelki wypadek pojechać do szpitala.
W szpitalu byliśmy ok 7 po badaniu okazało się że rozwarcie tylko 3 cm, szyjka twardawa i główka wysoko byłam załamana.
Na korytarzu zjedliśmy śniadanie, skurczyki słabiutkie.
O 8 położyli mnie na porodówkę na obchód i zapadła decyzja oxy, aż mi się płakać chciało i powiedziałam że nie chcę, jednak po długiej rozmowie z bardzo fajną położną zgodziłam się. O 8:30 podłączyli mi oxy ale nie leżałam na łóżku taki był warunek, chodziłam z mężem po holu, on mierzył skurcze, położna podała mi 2 czopki rozkurczowe na szyjkę i potem poszło expresowo. Co chwila chodziłam sprawdzić rowarcie i tętno, po śniadaniu było już 4 cm, skurcze po podłączeniu oxy monentalnie się pojawiły co 2 min. rowarcie 6-7 cm skurcze ok 1 min już bolesne ale do wytrzymania, kolejne badanie i pełne rozwarcie tylko brzegi jak to określiła położna, lekarz (trafiłam na swojego prowadzącego) "proszę zejść z łóżka i pokucać", zeszłam z łóżka i kucnęłam i poczułam silne parcie. Kazali mi wejść spowrotem na łóżko, przebili mi pęcherz i zaczęłam rodzić, bez nacięcia trudniej było mi małego wyprzeć ale po jakiś 5 min był już na świecie o godz 10:45, mąż dzielnie przeciął pępowinę i za chwilę dali mi go żebym przystawiła do piersi a ten żarłok od razu zaczął ssać.
Poród w porównaniu z pierwszym extra, tak mogę rodzić i przekonałam się że nawet z oxy można rodzić po ludzku, nie wiem co było powodem takiego cierpienia za pierwszym razem, może zbyt duża dawka oxy....?

Życzę wszystkim przyszłym mamusiom lekkich i krótkich porodów.

Napisany przez: Ania*** pon, 06 lis 2006 - 19:52

agulka333 i mam, bardzo mi przykro z powodu smierci waszych anilokow! teraz napewno sa w niebie!! Trzymajcie sie cieplo!

Napisany przez: Z_Y_T_A_87 wto, 07 lis 2006 - 18:36

Jak urodziłam mojego Kubusia:

W szpitalu byłam juz na dwa dni przed terminem na obserwacju, szczerze mówiac nie spodziewałam sie że juz nie długo urodze tym bardziej że nie miałam żadnych skurczy nawet tych przepowiadających, a jednak...

W dniu na który miałam wyznaczony termin czyli 4 listopada obudziłam się rano i czułam, że mi mokro, ale byłam pewna że to upławy bo mialam clotrimazolum na noc a po tym tak jest. Poszłam sie wykąpać ale dalej cały czas było mi mokro, więc poszłam do siostry żeby się zapytać co to może być.

Usiadłam na fotel a tu mi ciurkirm poleciało, więc już wiedziałam, że to wody mi odeszły, siostra mnie od razu ogoliła i musiałam pójść się spakowac na porodówke

W między czasie zadzwoniłam po mojego żeby przyjechał, bo dzisiaj już urodzę Kubusia

Już na porodówce zbadali mnie i mówia, że rozwarcie tylko na 1,5 cm a szyjka twarda i nawet skurczy nie miałam, kazali mi po korytarzu chodzic, ale to też nie pomogło

Podłączyli mi kroplówke, żeby wywołac skurcze i tak koło 11 się zaczęły, ale rozwarcie robiło się bardzo pomału. Byłam bez śniadania, bo do samego konca nie było wiadomo, czy urodze sama czy bedą musieli zrobić cesarskie cięcie na szczęście udało się naturalnie choć baaardzo boleśnie. Męczyłam I faze porodu przez 10 godzin, skurcze były tak bolesne, że ledwo wytrzymywałam, dopiero o 20 miałam pełne rozwarcie i główka zeszła na dół i zaczęła się II faza czyli parcie.

Z tym było już troszkę łatwiej, bo mniej bolało, ale i tak dłużej, niz mogłoby być bo źle parłam, ale bardzo się starałam...
No i w końcu o 20:30 urodził się Kubuś, od razu sie podniosłam zeby go zobaczyć i robiłam zdjęcia:) Połozyli mi go na brzuszku ale tylko na chwilke bo było zimno w sali i zaraz go zabrali.
Dostał 10 pkt ważył 2800 a mierzył 50 cm długości.
Mój narzeczony był cały czas ze mną, bardzo mi pomagał i jestem mu wdzięczna, naprawde był bardzo dzielny

A tak po za tym to cały poród odbył się na łóżku, bo byłam za słaba, żeby wstać , za bardzo mi sie w głowie kręciło

No ale Kubus urodził się zdrowiutki, dostał 10 pkt waga to 2800 a długość 50 cm
Pozdrawiam serdecznie

Napisany przez: Mi wto, 07 lis 2006 - 18:39

Zyta - ciesze się, że jesteście już w domku

Napisany przez: Dagmarska wto, 07 lis 2006 - 18:49

Zyta- dzielna dziewczyna z Ciebie:) Gratuluję:)

Napisany przez: Agulka 333 wto, 07 lis 2006 - 20:27

Zyta również gratuluję
A tak nawiasem mówiąc to z Waszych opisów porodów zauważyłam , że te położne zawsze mówią, że źle przemy jak rodzimy dłużej niż 3 min he he.

Napisany przez: Dagmarska nie, 12 lis 2006 - 17:45

Chociaż emocje jeszcze nie opały to wpiszę się i ja...
Byłam 1dzień po terminie, lekarka powiedziała żebym zgłosiła się na ktg do szpitala. Moja położna miała akurat nockę i zaprosiła mnie na wizytę na godz. 20-tą. Jechałam pewna, że wrócę zaraz do domku....2w1...stało się inaczej.
W czasie badania położna stwierdziła, że jest rozwarcie na 3cm więc zostaję. Męża miałam odesłać do domku jdnak poprosiłam aby został na czas badania ktg. W czasie badania zauważyłam, że przez chwilę spadło małemu tętno, mąż pobiegł po położną i nawet nie wiem kiedy poczułam ukłucie w ręcę, i tlen podawany do nosa..po chwili było już ok. Lekarz poprosił mnie na badanie. Powiedziałam, że zrobię tylko siusiu i przyjdę...nie było to siusiu....to były wody płodowe które leciały ze mnie przez cały czas, położne zlatywały się bo nie mogły uwierzyć, że tyle tych wód:)
Poszlismy na salę porodów rodzinnych. Badanie wykazało 5cm rozwarcia. Podłączono ktg, skurcze były odczuwalne ale nie bolesne. Żartowałam z położnymi i mężem, pisałam smski a lekarz nie wierzył że ja jestem rodząca. Było jak we śnie...no, do momentu
O 23-ciej położna stwierdziła,że czas na dopalacz i podłączono mi okscytocynę...zleciały może ze 2 kropelki. Poczułam ogromny skurcz a tętno małego spadło drastycznie. Momentalnie odłączono oksy i usłyszałam hasło "cięcie- natychmiast!!" Pamiętam tylko męża pochylonego nad mną i mówiącego, że mnie kocha..
Potem się obudziłąm. Usłyszałam, że mam ślicznego synka, który obsiusiał wszystkich zaraz po wyjęciu z brzusia...
Jak przewieźli mnie na salę pooperacyjną to mąż powiedział, że Misiu urodził się o 23:25, że jest zdrowy i śliczny. Był niesamowicie owinięty pępowiną i niemiał szans urodzić się siłami natury. Dziękowałam Bogu za synka..i płakałam cały czas ze szczęścia:) Tak jest do tej pory. Misiu dostał 9pkt Apgar, miał zasinienie kończyn, ale jest zupełnie zdrowy.
Żałuję, że nie urodziłam sama ale nie jest to dla mnie ważne, ważne że moje dzieciątko jest ze mną i jest zdrowe...oddałabym za niego życie!!!
Życzę Wam udanych porodów i dzieciątek....ściskam!!!
PS. Dodam jeszcze, że nie wyobrażam sobie porodu bez mojego męża, w wielkiej mierze to dzięki jego obecności i pomocy to wszystko tak poszło, kocham go jeszcze bardziej od tego dnia..o ile to możliwe, zeby kochać go jeszcze bardziej:)

Napisany przez: (nie)dzielna nie, 12 lis 2006 - 17:54

Franca czekałam na Ciebie z niecierpliwością. Jeszcze tydzień temu pocieszałaś mnie, że czasami cięcie konieczne i tak będzie lepiej dla małej Teraz czas na pocieszenie z mojej strony - Dagmarko Damianie na pewno jesteście wspaniałymi rodzicami i żadne cięcia tego nie zmienią

Napisany przez: Piątka nie, 12 lis 2006 - 18:04

Natalia
Zaczęłam 9 miesiąc, nie miałam siły już czekać, chciałam mieć już moją córeczkę koło siebie, nie byłam w stanie myśleć ile to jeszcze potrwa. Ale moja natalcie się nie spieszyła. Termin-5 listopad, pierwszego zasiskałam nogi, a zaczęło się wieczorem 2 listopada. Dostałam lekkich skurczy, ale nieregularnych, więc się nie denerwowałam (właściwie to denerwowałam, że to jeszcze nie to ). Przespałam się, właściwie to mało spałam, 3 razy przepakowałam torbę do szpitala, sprawdziłam czy wszystko jest. Rano jakieś plamienia, ale właściwie nic poważniejszego. Zaczął mnie ogropnie boleć kręgosłup i mięśnie, pojechałam do szpitala po coś na zatrzymanie bólu. Położna wzięła mnie na KTG, skurcze regularne, a ja nic nie czuję Kobieta do mnie, że zaraz będę rodzić. Zdziwiłam się okropnie, bo inaczej to sobie wyobrażałam. Uśmiechnięta przeszłam na korytarz. Mówię do męża, że ordzę, on na mnie zdziwiony patrzy i pogania na salę porodową. Dopiero jak się położyłam, a ból kręgosłupa nieco ustąpił poczułam skurcze w coraz mniejszych odstępach. Zaczęło boleć, ja krzyczeć, a położne chyba krzyczały głośniej ode mnie Prosiłam o natychmiastowe znieczulenie, groziłam, że nie będę parła, ale jak usłyszałam: proszę przeć, bo udusi pani swoje dziecko, zaraz wrócił mi rozum. 2 razy parłam i o 15:30 na moim brzuszku wylądowała Natalia z 9 pkt. w skali Apgar. Po jakimś czasie (jakim?? ) wzięli ją na gadania. Malutka ważyła 3300g i miała 53 cm.

Emilia
Ona od początku była uparciuchem i kombinatorką. 13 dni to terminie, na następny dzień zapowiedziana cesarka, broniłam się od tego, ale nie mogłam nic poradzić. Wkurzyłam się i stwierdziłam, że nie będą mnie cieli i już!! Położyłam się na fotelu, a z drugiej strony podniosłam maszynę do szycia. Z dzisiejszego punktu widzenia stwierdzam, że byłam wariatką, ale wtedy miałam już dość wszystkiego. Zaraz poczułam skurcze i odeszły mi wody. Zadzwoniłam po męża, żeby szybko przyjeżdżał. Nie powiedziałam mu, że rodzę, bo się bałam, że będzie jechał jak wariat. Przyjechał zaraz, a jak mnie zobaczył, wziął od razu Natalię i wsadził w samochód, wsadził przy okazji też mnie, bo już nie dałam rady się ruszać Odwieźliśmy Natalię do babci i pojechaliśmy do szpitala. Byliśmy tam niestety dopiero godzinę, po pierwszych skurczach, a położna zaczyna mi robić wywiad. Ja się już wije, mowię, że mam dosyć, niech mnie zabiorą na salę, pacjenci z przerażeniem na mnie patrzą. Uratował mnie mój gin, który szedł akurat korytarzem i jak mnie zobaczył bez gadania zabrał na salę. Nie zdążyli mi zrobić ani lewatywy, ani właściwie nic, tylko stwierdzili, że rozwarcie na 5 palców. Wszystko tak szybko się potoczyło, że właściwie więcej już nie pamiętam. O 17:12 na moim brzuszku leżała Emilia z 10 puktami w skali Apgar. Po zważeniu i mierzeniu jej wyszło, że ma 58 cm i waży 4100g

Wiktoria
15 października, miesiąc przed terminem, wizyta u ginekologa. Weszłam go gabinetu, żeby zapytać co się dzije, bo od rana czuję lekkie skurcze dość regularne. Na to co mój gin stwierdizł?? Pani rodzi!! Takiego szoku, to przy poprzednich dwóch porodach nie przeżyłam. Rozwarcie, skurcze, pojechałam do szpitala wzięli mnie na salę. Zaraz odeszły mi wody, a oni po USG stwierdzili, że Mała jest ustawiona poprzecznie i będzie cesarka. Chcieli jeszcze jednak poczekać do następnego dnia, czego potem nie chciałam im wybaczyć. Nagle naszły skurcze parte i urodziłam córeczkę. Gdyby nie to Mała najprawdopodobniej nie przeżyłaby do ich umówionego terminu cesarki Miała 3 pkt skali Apgar, zabrali mi ją od razu, nie chcieli pokazać. Ja krzyczałam i płakałam, bo chciałam moją malutką. Dowiedziałam się, że ma 49 cm i waży 2500g. Po półgodzinnej terapii ratowania małej dali ją do inkubatora. Po dwóch godzinach powiedzieli mi jednak, że stan mojej córeczki nadal jest ciężki. Ja ine czułam bólu, tylko modliłam się o zdorwie córki. Było ustalone dla niej imię: Amelia, lecz kiedy z mężem zobaczyliśmy ją, stwierdziliśmy, że musi być Wiktorią. Wiktoria-zwycięstwo. I tak ją nazwaliśmy. Po tygodnie dostałam moja córeczkę, a po dwóch zabrałam do domu. Jednak tyle strachu co się wtedy najadłam to moje

Maciej
Podobno nie można przespać porodu, a mi po raz drugi już się to prawie udało. Pojechałam do ginekologa i w poczekalni poczułam skurcze. Przypomniał mi się poród Wiktorii i ogromnie się przestraszyłam. W gabinecie gin powiedział mi, żebym jechała do szpitala. Ponieważ byłam ostatnią pacjentką pojechał ze mną. Odeszły mi wody, a skurcze nasiliły. W stałym konkakcie byłam z moimi listopadówkami Kiedy lekarz powiedział mi, że Maciek jest na pewno ustawiony główką w dół i na peno mu nic nie grozi odetchnęłam i śmiałam się razem z mężem, a pomiędzy skurczami pisałam z Asiją O 24 miałam skurcze co 5 minut, szybko się nasiliły. Przed 1 straciłam już ochotę do śmiechu, nie miałam siły, po dniu spędzonym jak zwykle z dziewczynkami, bo niczego się nie spodziewałam. O 2:35 przyszedł na świat nasz synek!! Maciej Andrzej 52 cm i 2950g. Ależ byliśmy szczęśliwi!! Był to dopiero dzień w którym skończyłam 34 tc, a Maciek był już rozwinięty jak każdy noworodek. Tak więc 3 dni później wróciłam z Małym do domu.

Cóz to moje historie Piszę je dopiero teraz, bo obiacałam moim listopadówkom, że nie napiszę ich dopiero nie urodzą, bo nie będę ich straszyć.
Więcej porodów nie planuję, więc na tym chyba zakończę mój post, którego pisanie zajęło mi godzinę

Napisany przez: Dagmarska pon, 13 lis 2006 - 10:28

Karolinko...moje wyrazy uznania...z głębi serca!!! Jesteś moją idolką!!! Specjalnie dla Ciebie moja fotka z porodu...wysyłamłam Ci wówczas smska:)
https://imageshack.us

Napisany przez: salamandra.79 pon, 13 lis 2006 - 13:14

Franca ciesze sie bardzo ze juz wrocilam...wiem wiem nie znamy sie ale czesto na grudniowkach do nas zaglądałas...

takze bardzo ale to bardzo gratuluje Ci zdrowego synusia i zycze Ci szczesliwego macierzynstwa, Tobie oraz małżowi... oby sie dobrze chowal...trzymam kciuki i zasyłam wiary w lepsze jutro....

Napisany przez: Piątka pon, 13 lis 2006 - 14:16

Daguś!! Dziękuję Ja teraz czekam aż wszystkie listopadówki się przeniosą na brzdące, bo listopadówki bez Ciebie to nie to samo!!

Napisany przez: Dagmarska pon, 13 lis 2006 - 18:12

salamandra.79 dziękuję i trzymam kciuki za Ciebie:)

Napisany przez: ktm3 pon, 13 lis 2006 - 18:36

No moze mi sie uda opisać mój poród- malutki śpi
No więc wszystko się dzialo 1 listopada
Wstałam w nocy jak zwykle do kibelka i poszłam sie napić wody bo strasznie chciało mi się pić no i stało się.... odeszły mi wody- i to była godzina 3.43. Zrobiło mi się smiesznie ciepło i nie można było zahmować tej niagary
Cała roztrzesiona oszłam obudzić męża- a on zaspany mówi, że to nie najlepsza pora na żarty
w końcu uwierzył i sie obudził, zadzwoniliśmy do naszej położnej Ani.
Wybrałam sobie szpital w Wołominie i nie żałuję pod żadnym względem.
No więc przed wyjazdem do szpitala wzięłam sobie prysznic, zobiłam lewatywę (która wcale jakoś rewelacyjnie nie zadziałała, chyba ze zdążyłam wszystko strawic w nocy ) wypiłam herbatkę i pojechaliśmy. Do szpitala zajechalismy o 5.30- w samochodzie zaczęły sie dopiero skurcze i to takie co 2,3 minuty- byłam przerazona ze nie zdążymy- nic mężowi nie mówiłam bo i tak szybko jechał

W szpitalu zbadali mnie i okazało się ze rozwarcie mam na 5 cm- wymarzone! Poszliśmy na salę do porodów rodzinnych. Na chwilkę dosłownie mnie podpięli do ktg, wszytsko było w porządku.
Sala była wyposażona we wszystkie sprzety- worki sako, piłki, wannę - ale ja najchętniej upodobałam sobie siedzenie na kiblu, bo cały czsa mi się wydawało ze coś mi się chce
na tym kiblu sobie tak popierałam, a potem mnie do wanny wsadzili (znaczy sama weszłam ) mąż polewał mi brzuszek wodą.
W wodzie siedziałam chyba z godzinę, potem przy drabinkach i zawieszona na mężu.
Poród mialam lekki- nie odbierałam tego w kategoriach bólu tylko potwornego wysiłku fizycznego- śmieszne uczucie to parcie którego nie mozna powstrzymać. Tak się zapadłam w siebie, ze było mi wszystko jedno co się dzieje naokoło mnie- mogłoby mnie oglądać tysiąc studentów i nie zrobiłoby to na mnie wrażenia Byłam całkowicie skupiona zeby prawidłowo oddychać, zeby maluszek dostawał jak najwięcej tlenu i wychodziło mi to rewelacyjnie. Cały porób był aktywny, nikt mi nie kazał lezec.
Chcieli mi na koniec podac oksytocynę zeby przyśpieszyc te ostatnie skurcze ale jak usłyszałam oksy to tak się zaparłam ze mały się w końcu wstawił. Potem wszytsko potoczyło się szybciutko- nacięli mnie i mały wyskoczył prosto na mój brzuszek. To była godzina 9.25.
I to była najcudowniejsza chwila- zapomina się o wszystkim- o bólu o wysiłku o całym świecie i liczy się tylko ta mała rozkrzyczana istotka. Mąż się popłakał jak zobaczył główkę, przeciął pepowinę. Nie wyobrażam sobie porodu bez mojego kochanego męża- był cudowny- sama jego obecność dawała mi ogromne poczucie bezpieczeństwa i było to dla nas niesamowite przeżycie.
Teraz też okazuje nam ogromne wsparcie, jest po uszy zakochany w synku a ten się cudownie przy nim uspokaja.

Potem dwa dni w szpitalu, który każdemu polecę. Wspaniałe pielegniarki, na noworodkach jak i te ogólne, na każdą prośbę przychodziły i pomagały przystawiac do piersi- lekarze tez fajni, no i moja połozna Ania fantastyczna dziewczyna!
Wzięliśmy sobie osobny pokój tak żeby maż mógł byc z nami tez w nocy i okazało się to bardzo trafne, bo przy tych wszystkich obchodach i zamieszaniu szpitalnym mielismy swój spokojny kąck gdzie mogliśmy się sobą cieszyć we trójkę.

Swój poród wspominam fantastycznie i życzę wszystkim takich właśnie!

Napisany przez: _LENA_ pon, 13 lis 2006 - 21:48

ktm z wrażenia dech mi zaparło z twojego opisu bije spokój i optymizm. Boję się bardzo bólu, który niedługo mnie czeka, a z tego co opisałaś wynika, że może być całkiem fajnie i sympatycznie:D

Napisany przez: AnnieLo wto, 14 lis 2006 - 18:53

Po moim ostatnim poscie na PAZDZIERNIKU 2006, w czwartek wieczorem, 2 listopada, jak to pisalam, ze porzadki w domu, w biurze u meza zrobilam, nie mogac doczekac sie juz porodu - poszlam na dluuugi spacerek po miescie, prawie ze bieglam, a maz z tylu jeno na mnie krzyczal zebym uwazala, ale jednoczesnie smial sie pod nosem, ze juz mam dosc i tak sie zawzielam.
Wrocilismy do domku w koncu i po tych porzadkach, i spacerze postanowilam zrobic sobie kapiel w wannie. No i zrobilam, piekna, dluga i pachnaca. Pieknie sie wymylam, nogi wydepilowalam hihi i wogole sie upiekszylam ile dalo w tym stanie.
No i z wanny wyszlam i... po jakichs 10 minutach, a byla to godzina 22:40 poczulam pierwszy skurczyk. Po 7 minutach nastepny, mocniejszy. Mowie do meza ze sie chyba zaczelo, a on sie pyta, to czy moze poczekamy, zeby byly skurcze systematyczne, i ze moze przespalby sie. Oj, biedaczek chyba on tez juz nie wierzyl w moj porod, ze kiedykolwiek nastapi...
Usiadlam na kanapie, zeby sprawdzic czy nastepny skurcz tez pojawi sie niedlugo, patrzymy - JEST! znowu co 7 minut. No nic, dopakowalam co myslalam za stosowne (recznik malutki - po co??? hehe, husteczki higieniczne, aparat fotograficzny) i ruszylismy, z zamiarem powrotu jesli okaze sie, ze to na przyklad falszywy alarm. Tak wiec wystartowalismy rowno o 11stej w nocy, na stary czas rowno o polnocy, wiem, bo maz mial zegarek w samochodzie nieprzestawiony.
W drodze do szpitala skurcze byly coraz czestsze i silniejsze, co 5 minut. A droga byla daleka, na szczescie zdazylismy. Maz nie chcial mnie straszyc i mowil, ze nadal co 7 minut.
W szpitalu winda do ktorej wsiadlam o malo sie nie zablokowala, drzwi zamknely sie do polowy tylko, i ja w ostatniej chwili wyskoczylam z niej i
wsiadlam do drugiej.
Na pogotowiu musialam troche poczekac na korytazu, ale juz czulam mocne, no, coraz mocniejsze, bolesne skurcze. W koncu mnie przyjeli - otwarcie na 3 palce. Kazali zejsc na dol i zaczekac, az sie bardziej roztworzy, bo, ze to pierwsze dziecko to pewnie troche potrwa.
Tak wiec zeszlam na dol, do sali, w ktorej lezala dziewczyna z synkiem przy boczku. Bole byly juz tak wielkie, i nieznosne, praktycznie non stop.
Przebralam sie w koszule. Byla tam tez ze mna polozna. Poszlam do lazienki lamentujac, ze nie dam rady, ze bardzo mnie boli i ukleklam zeby ... Polozna mi mowi, zebym sie nie przejmowala, ze to normalne. Mowie do niej, ze chyba rodze, bo bol taki wielki, nie dawalam rady podniesc sie z kleczek, nie wiem jak doszlam do tej windy, zeby spowrotem na gore dojechac. Tam dali mnie juz na porodowke.
Roztwarcie w oka mgnieniu pelne!
Polozylam sie na lozku i zaczelam przec - jakies 5 przec podczas skurczow. Odstepow miedzy skurczami praktycznie nie bylo, no - bardzo krotkie. Staralam sie oddychac gleboko, tak jak nauczyli mnie na kursie, ale bylo to bardzo trudne, nastepne skurcze pojawialy sie tak szybko...
Polozna powiedziala zebym zeszla i sprobowala parc na takim stoleczku.
No i bylo o wiele lepiej, juz zaczelo widac glowke. Wrocilam na lozko i po jakichs trzech seriach skurczy - urodzil sie Leonardo. Byla 1:37 w nocy.
Pobrano mi pepowine do banku krwi pepowienowej, maz ja odcial, potem mi powiedzial, ze byla... twarda, hihi, no chyba ze nie miekka.
Potem niestety duzo sie wykrwawilam, robili mi jakis masaze, uciski brzucha, macicy. No i zszywali na zywca - mam 5 szwow.
Na drugi dzien nie moglam wstac z lozka, bo za duzo mi krwi ubylo, bylam bardzo slaba. Dostalam rozniaste kroplowki, praktycznie caly dzien bylam do nich podlaczona, a jedna to nawet zbilam bo kazali mi isc zrobic siku, ze to wazne, bo jak nie to mi podlacza cewnik, no i sie zahwialam i bum: po kroplowce.

Tak wiec Leo urodzil sie 3 listopada, o 1:37 - dwie i pol godziny od mojego pierwszego skurczu. Wazyl 4040 kg, i mierzyl 57 cm.

No nic, bol nie z tej ziemi, odglosy wydalwalam niczym slonie albo niedzwiedzie na rykowisku i dlatego tak sie postaralam, zeby sie wszystko jak najszybciej skonczylo, bo nie dalabym rady dluzej zniesc tego bolu...
Ale jak tylko Leo wyskoczyl (doslownie, bo to sie tak szybko stalo, po glowce szybcikiem cala reszta! ) to poczulam ogrooomna ulge, spokoj, szczescie... Bylam gotowa wstac z tego lozka i jechac do domu ale czekalo mnie jeszcze zszywanie a najgorsze przyszlo na drugi dzien.
Podsumowujac - po tak dlugim czekaniu, wyczekiwaniu porod mialam wyjatkowo szybki i latwy. Bol bolem, odrazu poczulam te najmocniejsze skurcze, ale to tez ma swoje dobre strony - nie meczylam sie dlugo.

Glowa do gory dla wszystkich, ktore to dopiero czeka - nic co ludzkie nie jest nam obce!!!!

Napisany przez: Piątka wto, 14 lis 2006 - 22:09

Gosia i AnnieLo pięknie opsałyście porody!!

Napisany przez: orzechowa śro, 15 lis 2006 - 16:04

Dodaję kupamięci i dla potomności opis swojego porodu na świeżo z historycznego wątku październik 2006

MÓJ PORÓD. Rodziłam w tym samym szpitalu co Helena, na sali pomarańczowej. A było to tak (uwaga długa gawęda) :

w piątek wieczorem oglądaliśmy Drużynę Pierścienia na TVN i były skurcze co jakieś 15-20 minut, odczuwalne. W nocy nic, za wyjątkiem tego, że czułam się jakby kto mnie pobił W sobotę rano w łóżku: co 5-7 minut, konkretne. Wstałam zrobić herbatę i zebrać się aby zadzwonić do położnej (byłam umówiona z poleconą położną, bo zależało mi na maksymalnie naturalnym porodzie) , i skurcze przeszły jak ręką odjął. Umówiłyśmy się że wpadnę do szpitala ok. południa lub pory obiadowej, a położna mnie zbada i zobaczy jak się sprawy mają. Od piątkowego wieczoru brązowe plamienie, w sobotę rano zaczął odchodzić czop. Ok. południa byliśmy w szpitalu, okazało się że rozwarcie jest na dwa luźne palce i położna stwierdziła, że rodzimy dziś najdalej jutro. I że mam wracać gdy skurcze będą co 5 minut LUB staną się bardzo bolesne.

Wróciliśmy, zjadłam obiad i poszliśmy na spacer, a podczas spaceru skurcze co 5-7 minut i pod koniec już na tyle bolesne że musiałam stawać i odejmowało mi mowę. Po spacerze dopakowałam się i pojechaliśmy.

Rozwarcie na 3-4 cm. O 18.05 zostałam przyjęta do szpitala po dopełnieniu formalności (2,5 h później Zuza była na świecie )

Po przyjęciu zapakowaliśmy się z M do sali pomarańczowej. Skurcze były silne, ale rzadkie, położna zakomenderowała, aby M masował mi sutki. Było nawet miło No i po masażu się zaczęło Mam wrażenie że momentalnie zrobiło się 7-8 cm (czyli 'kryzys 7 centymetra' przeszedł niezauważony...), podczas sprawdzania rozwarcia poszły mi wody i wtedy zaczęła się ostra jazda . Potem jeszcze kilka megaskurczów i miałam pełne rozwarcie i zaczęliśmy 2 etap porodu.

Zostałam porwana przez poród bo skurcze drugiego etapu były obezwadniające, skurczowo-parte. Rodziłam w klęku. Błagałam położną o przerwę Nic z tego Też, jak u Heleny, narzekała że słabo prę, ale zastanawiam się, czy kiedykolwiek położne nie narzekają na to... Nie pamiętam aby kiedykolwiek wcześniej krzyk sprawiał mi taką fizyczną przyjemność...

Podobno był problem z tym żeby Zuza wstawiła się do kanału rodnego, a kiedy już weszła, urodziła się tak szybko, że przyszła na świat.... śpiąc. Końcówka, kiedy mała przechodziła przez mój kanał rodny, była w pewnym słowa tego znaczeniu przyjemna i była ulgą. Zuza na dzień dobry dostała 8 pkt., bo nie wrzeszczała i nie machała kończynami i zabrali ją niestety na 2 godziny na obserwację. W 3 minucie miała już 9pkt, a w 5 10 pkt. Zostaliśmy z M w sali, urodziłam łożysko i to co pamiętam to duże poczucie szczęścia, i ogromny brak małej, taką dziurę po niej. Bardzo trudne było dla mnie to, że nie mogła wylądować mi na brzuchu... Nie potrafiłam się martwić o Nią. Wszyscy uspokajali nas że z Zuzą wszystko OK. niemniej wiecie jak jest...

Zobaczyłam ją po 2h gdy na wózku zawieźli mnie na oddział noworodkowy. Leżała w pampersie na brzuszku pod grzejnikiem. Położna pomogła przystawić mi ją do piersi. Nie chciała jeść . Ani wtedy, ani podczas dwóch kolejnych prób tego wieczora . Zakwaterowali mnie w sali, dowieźli Zuzę, wypędzili M bo była prawie północ i zaczęła się pierwsza nasza noc. Mała płakała straszliwie chyba odreagowując traumę porodu i tego co z nią robili tuż po (odsysanie, tlen etc.) Ok. 4 w nocy wzięłam ją na ręce. Patrzyła mi głęboko w oczy, przyglądając się badawczo. Poopowiadałam jej trochę. Uspokoiła się. Zakwiliła, przystawiłam ją do piersi, zaczęła jeść i to była jedna z najcudowniejszych chwil w moim zyciu...

---------------

Co do samego porodu miałam dużo szczęścia: bo i krótko, i bez oksytocyny, bez znieczulenia, bez nacięcia krocza. DZIĘKI O SIŁO WYŻSZA

Napisany przez: ktm3 wto, 21 lis 2006 - 12:56

mi najgorzej zapisała się w pamięci izba przyjeć- niedość ze te wody ciekną i te skurcze coraz silniejsze i niewygodne to tu trzeba tysiące papierów wypelnić potem się okazało ze w kazdym dokumencie mam inne nazwisko tak się spieszyłam z wypełnianiem papierów

Napisany przez: ania makowska czw, 23 lis 2006 - 15:48

no to i ja sie dopisze chociaz nie jest mi łatwo...

moja coreczka urodziła sie 9.11 o godz. 14:25. porod trwal w sumie ok godziny, niestety nie moge powiedziec ze byl wymarzony

jak wiedza moje kolezanki z listopada we wtorek bylam na wizycie u gina. po badaniu stwierdzil ze rozwarcie na 1 palec i zrobil USG. stwierdzil ze "albo pani urodzi dzisiaj a jak nie to najpozniej za 3 dni". wrocilam do domku, tzn do rodzicow i tak sobie chodzilam bo jak wiedza niektore z was bardzo chcialam juz urodzic mimo ze termin byl dopiero na 29.11.
wyszlam nawet z pieskiem na spacer, pozniej zadzwonila kolezanka i poszlam do ssiebie bo miala wpasc na kawke.
w nocy z wtorku na srode obudzily mnie 2 razy skurcze, ale jak pochodzilam to przeszly. w srode od rana cmilo mnie w dole brzucha co jakis czas i wieczorem stwierdzilam ze pojade do szpitala zeby mi zrobili ktg, zreszta tak mi poradzila moja kuzynka, pilegniarka. wzielam tylko koszule i papcie w razie by kazali zostac a jak cos to mąż mial przywiezc reszte rzeczy. podlaczyli ktg i okazalo sie ze zadnych skurczy nie ma. mialam juz isc do domu ale zmierzyli cosnienie - 150/110 wiec kazali zostac. nawet pani na izbie mnie ogolila w razie by trzeba bylo robic ciecie. dostalam pokoj 2 osobowy i bylo ok, nawet brzuszek przestal bolec. no ale jeszcze miala mnie zbadac lekarka i okazalo sie ze rozwarcie na 2 palce. no ale poszlam spokojnie spac.
w czwartek rano znowu ktg i znowu nic, tzn skurcze do 20 dochodzily czyli zadne. po obchodzie wzieli mnie na badanie i nic, dalej rozwarcie na 2 palce i zaczelam sie zastanawiac czy przypadkiem mnie do domu nie wypuszcza, ale niestety przez cisnienie nie dalo rady. poszlam do siebie polozylam sie i po jakims czasie znowu zaczelo mnie cmic. pozniej kazali isc na usg, i jak sie polozylam to zaczelo bolec mocniej. na usg waga wyszla 4400g, przerazilam sie. wrocilam na gore i polozylam sie. brzuch bolal coraz bardziej. pamietam ze bylo gdzies po 12 moze kolo 13 i czula coraz mocniejszy bol. poszlam do poloznej i mowie a ona ze ktg, ktore dalej nic nie pokazywalo, a ja ledwo wdrapalam sie na to wyro i dowiedzialam sie jeszcze ze porodowe jest takie samo - koszmar no ale kobieta widzi ze ja juz sie wije wiec zadzwonila po lekarza. przyszedl zbadal mnie i mowi ze rozwarcie na 7 cm, jedziemy na porodowke. wiec ja jeszcze zdazylam tylko napakowac czesc rzeczy do torby, zadzwonic do rodzicow i meza i mnie wzieli. najgorsze bylo to ze ktg nie wykazywalo skurczow i balam sie zeby nie podlaczyli oksy. zadzwonilam jeszcze do kuzynki zeby przyjechala.
w koncu wdrapalam sie na to ochydne lozko porodowe i polozna zaczela mnie badac. skurcze coraz mocniejsze a tu glowka nie chce zejsc nizej. przyjechala kuzynka, masuje mi plecy, bol jak diabli, zaczynam krzyczej. bylo wtedy cos po godz.13. wchodzi moja mama a ja krzycze "wezcie ją stad, nie chce jej tu, zabierzcie ją". masakra, bol silniejszy, kaza sie polozyc na bok zeby glowka zeszla a ja krzycze ze chce cesarke, zero reakcji. pytam kiedy bede mogla przec a oni ze jeszcze troche. kuzynka oklady mi robi chlodne, zaczynam wymiotowac, niedobrze mi, coraz bardziej boli. lekarz mowi ze jeszcze troche, jak za pol godz. nie urodzi to tniemy. nie moge lezec na boku bo to niesamowity bol wiec kaza mi w pozycji kolankowo-lokciowej, to mi pomaga. moja pol godziny i nic, w koncu kaza przec. staram sie ale jest ciezko. polozne podciagaja mnie do gory i pchaja do przodu, czuje ze brak mi powietrza. kuzynka tez mi pomaga. w koncu wychodzi glowka - tyle uslyszalam, a pozniej to juz makabra. niunia sie nie odwrocila w bok i pchala sie przodem, zaklinowala sie w barkach, zaczynaja mi ją wypychac. widze tylko tlum poloznych i lekarza ktory kladzie mi sie na brzuch i wcicka w niego lokiec, a one kaza przec i podnosza do gory a mi brak powietrza. w koncu dwie zdjely mi nogi z tych podnozkow i uniosly do gory tak ze mialam je na ksztalt litery V a reszta pcgala mnie do przodu tak ze porwaly mi cala koszule, lekarz dalej lezy na moim brzuchu, ja krzycze ze nie ma czym przec bo brak mi powietrza i w pewnym momencie czuje ze cos ze mnie wyskakuje, nadchodzi ulga, czuje cos pulsujacego i mysle ze to pewnie pepowina. slysze placz dziecka. zabieraja je do kacika noworodka, wtedy przychodzi moja mam i tez tam idzie. mąż jak przyjechal bylo juz po porodzie.
malutka urodzila sie o 14:25.
myja mnie, zaczynaja szyc ale znieczulenie dziala tylko na zewnatrz, w srodku boli jak nie wiem. dostaje dolargan, corcie pokazuja mi na chwile i slysze ze jest zmeczona trudnym porodem i bedzie w inkubatorze.
po dolarganie czulam sie jak nacpana, wszystko mi obojetne. leze 2 godziny na tym wyrze i dochodze do siebie a pozniej zabieraja mnie na gore. nic do mnie nie dociera. przychodzi lekarz, cos mowi a ja nie kumam o co mu chodzi.
po jakims czasie przyszedl mąż z kuzynka i wtedy stalam 1 raz. ale nie widzialam coreczki, mowia ze jest bardzo zmeczona.
ma drugi dzien przenioslam sie na rooming.
dopiero jak przestal dzialac dolargan zeszlam do malej i co.... okazalo sie ze dziecko ma zerwane sploty barkowe i prawa raczka nie rusza wcale, a lewa tyko troszke. to jakis zly sen, dostaje szoku, rycze.
pobyt w szpitalu i wspomnienia straszne. zle mnie zszyli i tydzien po porodzie bylam szyta jeszcze raz, ze znieczuleniem na sali operacyjnej.

moja corcia dzieki Bogu rusza juz lewa raczka ale prawa jest dalej bezwladna. trzeba dlugo rehabilitowac.
na szczescie na oddziale noworodkow okazano mi wiele serca, zwlaszcza pani ordynator, ktora obdzwonila cala Polske w poszukiwaniu koiniki, ktora zajmuje sie takimi przypadkami.
w 2,3 miesiacu zycia mamy jechac do Wroclawia do profesora na konsultacje, a na razie musze ją masowac, pobudzac mięśnie do pracy.

nawet nie wiece ile przeszlam, nie to zebym sie uzalala nad soba, ale bylam w stanie bliskim depresji. prawie 2 tygodnie w szpitalu, okropne wspomnienia, dziecko ma lęki, jest nerwowe.

niestety nie bylo mi dane przezywac porodu tak cudownie jak niektore z was, ale mam corke i dla niej musze byc silna i staram sie.

nie wiem tylko co to za metody, zeby wypychac na sile dziecko. i mam zal do lekarza ze nie zadecydowal o cc i wiem ze nie podaruje im tego. za te stracone nerwy, za cierpienie mojego dziecka. to ich wina, bo gdyby bylo cc to Paulinka byla by zupelnie zdrowa.

wiem jedno, ze nastepne dziecko urodze przez cc chocbym miala zaplacic nie wiadomo ile.

Napisany przez: Basia_N pią, 24 lis 2006 - 01:01

pumencjo Jak czytalam twoj opis to zastanawialam sie co za lekarz "masohista" przyjmowal twoj porod i ile musialas przezyc na tej sali.

Z calego serca zycze tobie i twojej corci Paulinki szybkiego powrotu do zdrowia, oby wszystko sie dobrze skonczylo. powodzenia.

Pozdrawiam

Napisany przez: Dagmarska pią, 24 lis 2006 - 14:37

Pumencja i Paulinka- ściskamy Was ze wszystkich sił!!!

Napisany przez: basiau pią, 24 lis 2006 - 16:15

Pumencja, kochana, okropne to co przeżyłyście w szpitalu. Już mamuśka na listopadowych brzdącach radziła, skontaktuj się ze Zwierzo, jej synek też miał kłopoty z barkiem. Swego czasu chyba poniższy adres miała w swojej sygnaturce
https://www.fsr.alpha.pl/wstep.html

Pozdrawiam gorąco i życzę dużo zdrowia dla Paulinki.

Napisany przez: AnnieLo sob, 25 lis 2006 - 12:34

Pumencja - bardzo Ci - Wam wspolczuje... Az sie polakalam czytajac Twoj opis... Ja mialam latwy porod, oczywiscie bol wiadomo jaki, ale reszta najwazniejsze poszla dobrze. Ale pobytu w szpitalu tez dobrze nie wspominam -. wiem o czym piszesz, tez mialam problemy z synkiem, ale tak mnie to boli, ze wole juz tego nie wspominac i nie pisac o tym. Jestem z Toba i Malutka...

Napisany przez: Ewelinek sob, 25 lis 2006 - 12:39

Aniu, współczuję strasznie! Nie przepuść im tego płazem!! Wyciągaj konsekwencje!! Niech ten lekaerz co to taką "mądrą" decyzje podjął zapłaci za to co zrobił!! Walcz Aniu, żeby zapewnili Paulince jak najlepsze zabiegi i rehabilitacje!!!!!! 3mam kciuki, żeby się wszystko ułożyło!!!!

Napisany przez: ania makowska sob, 25 lis 2006 - 13:58

dziękuję dziewczyny, że jesteście ze mną "duchowo".
Basiau ogromnie dziękuję za tego linka. już się skontaktowałam z fundacją i będę się starała o wyjazd na turnus rehabilitacyjny do Dziekanowa Leśnego.
Ewelinek oczywiście, że nie popuszczę. Za cierpienie mojego dziecka będą musieli zapłacić. Nie pozwolę, żeby jedna blędna decyzja zmarnowała życie mojego dziecka.

Napisany przez: basiau sob, 25 lis 2006 - 14:59

Aniu

Napisany przez: Iśka sob, 25 lis 2006 - 16:57

Pumencja ściskam Was mocno. Życzę dużo siły.
Co za "konował" z tego lekarza

Napisany przez: Aga78 sob, 25 lis 2006 - 19:54

Aniu, jak przeczytalam opis porodu, to mnie serce scisnęło... Trzymajcie sie dzielnie z Kruszynką, musi być dobrze.

Buziaki

Napisany przez: Arleta27 nie, 26 lis 2006 - 12:35

no to i ja opowiem o swoim porodzie choć to już było jakiś czas temu

19 czerwca o godzinie 4 rano poszłam do toalety i zauważyłam,że odszedł mi czerwony śluz. Pomyślalam sobie,że to pewnikiem czop i odszedł i spokojnie poszłam powiedzieć o tym mężowi. Mąż sie przeraził ale ja sokojnie położyłam się do łózka. Aż tu nagle złapał mnie skurcz. Za 10 min następny. I tak miałam co 10 min skurcze. Nie wiedziałam czy to już czy nie,bo skurcze sie nie nasilały bólowo ani czasowo. Kazałam mężowi iść spokojnie do pracy i być pod telefonem. Skurcze były cały czas co 10 min. Zarejestrowałam sie do swojego lekarza, który przyjmował dopiero od godziny 16. Spokojnie się wykąpałam, zeszłam do sklepu i kupiłam sobie 1 kg truskawek. Ból był coraz silniejszy ale skurcze były ciągle co 10 min. Jak mąż wrócił z pracy pojechaliśmy jeszcze do sklepu po krzesła do kuchni. Mąż był przerażony ale ja nie czułam że to już. O godzinie 16,30 trafiłam do swojego lekarza którego już w przychodni nie było. Załamałam się i zaczęłam płakać. W sumie pomyślałam sobie,że coś jest chyba nie tak skoro od godziny 4 rano do prawie 17 mam regularne skurcze. Zadzwoniłam do niego na komórke i kazał mi natychmiast jechać do szpitala. POjechaliśmy z mężem spokojnie do domku autobusem,zabraliśmy wszystkie rzeczy i pojechaliśmy do szpitala. W szpitalu po zbadaniu mnie i zrobieniu mi usg lekarz powiedział,że to chyba skurcze przepowiadające bo nie ma rozwarcia,szyjka twarda a usg nic nie wykazuje. Podłączyli mnie pod ktg. Skurcze były nadal co 10 min. Podali mi jakiś zastrzyk na rozluźnienie szyjki i kazali czekać. Skurcze się nasiliły i były mocniejsze. jednak nic nie wskazywało zbliżającego się porodu. W końcu skurcze były co 5 min i co 3 min. Myślałam,że z bólu umre a ktg przestało je pokazywać. Według ktg nie było żadnych skurczy. Dobrze,że położne widziały w jakim jestem stanie to mi uwierzyły.Ale lekarz jak widział ktg nie chciał mi uwierzyć. dostawałam co chwile jakieś czopki i co chwile chodziłam na badania. Rozwarcia niet. POłózne okazały sie bardzo pomocne. Na szczęscie miałam swój pokój i własną łazienką i położne zaproponowały żeby sobie posiedzieć pod prysznicem pod gorąca wodą. lekarz powiedział,że mam sie teraz przespać a jak do rana nic się nie ruszy to wtedy mi pomogą. Dobrze mu mówić a ja się tak męczyłam z tymi bólami nawet co 2, 3 minuty. Wyobraźcie sobie co czułam o 4 rano następnego dnia. Jejku już 24 godziny jestem z bólami.Miałam dość. O godzinie 8 rano dnia 20 czerwca położna powiedziała,żebym zadzwoniła do męża bo idę na sale porodową. Arek przyjechał i około godziny 9 trafiłam na sale porodową. Tego dnia było niemiłosiernie gorąco. Podłączono mi kroplówke. Przyszedł mój lekarz prowadzący, zbadał mnie i powiedział że długo jeszcze nie urodzę. Jak się domyślacie skurcze były straszne,ale zaciskałam zęby i jakoś dawałam rady.Mój mąż bardzo mi pomagał. Ciągle zwilżał mnie zimną wodą bo upał okropny był. Gdzieś koło godziny 10 lekarz przyszedł przebić wody płodowe. Co się okazało wody były juz zielone. Wtedy mało mnie to obchodziło żeby tylko już urodzić. No i zaczęlo się. Bóle parte nie były już takie złe bo miałam to przeczucie że zaraz Justynka będzie na świecie. niestety mało się ruszała akcja porodowa bo miałam małe rozwarcie 7 lub 8 cm i więcej nie chciało się ruszyć. No ale zaczęlam przeć. Mała powoli zbliżała sie do wyjścia ale gdzieś utknęła i koniec. POłozne pomagały jak mogły.POdnosiły mi nogi i dodawały otuchy razem z mężem.W końcu jedna zapytała czy jestem w stanie się podnieść.Mówię że wszystko zrobie. Więc uklęknełam na kolanach i w tej pozycji prówałam urodzić - dalej nic. W końcu przyszedł mój lekarz i zaczął coś mi robić.Powiedział że sprobuje główkę przepchnąc przez szyjke. Wkładał mi ręce strasznie głeboko, myślałam że zwariuję,ale grzecznie starałam się współpracować. Nagle usłyszałam,że jeszcze jedno dobre pchnięcie i Justynka wyjdzie bo już główke widać. nawet nie wiecie jak się ucieszyłam. parłam jak oszalała a tu nic. Rozwarcie skończyło sie na 8 cm i nagle lekarz się mnie pyta czy zgadzam się na cesarke. Byłam w totalnym szoku.Przecież juz tak niewiele zostało. Ale oczywiście zgodziłam się. Pojechałam na sale operacyjną. o godzinie 11,35 urodziła się moja córka przez cc. Ja obudziłam się po kilku godzinach i od razu upomniałam sie o mój skarb.Była bardzo zmęczona porodem, ale śliczna.Od razu przyłożyłam ja do piersi a ona dzielnie zaczęła ssać. Ja zakochałam się w niej jak oszalała.Dlaczego była cesarka? hmm wiem tylko,że Justynka miała źle ułożoną główkę, u mnie nie było pełnego rozwarcia i troszkę pękła mi szyjka.Nie mogli dłużej walczyc o naturalny poród.

Teraz Justynka jest już dużą dziewczynką bardzo kochaną, choć czasami daje mamie popalić.Jestem jednak bardzo, bardzo szczęśliwa.

Cieszę się,że jest takie podforum bo kiedy ja byłam w ciązy to bardzo szukałam takich relacji z porodów. Teraz każda mama może sobie poczytać. Jest mi bardzo przykro,że niktóre z nas nie miały udanego porodu i cos się stało ich maluszką.To bardzo przykre i jest niezmiernie ciężko czytać takie relacje. Ja właśnie dołącze się do słów jednej z kobiet tu. Jak czujecie ból porodowy i wspomiacie swój poród niezbyt przyjemnie to popatrzcie na swoje maleństwa i wtedy zaobaczcie jak dzięki temu bólowi na świecie jest piękne maleństwo. Zapomnijcie o bólu i myślcie tylko o tym jak pomóc swojej pociesze wyjść na Świat bo dziecko w tym momencie jest najważniejsze.

Lęce do swojej kruszynki bo się obudziła

Napisany przez: Aga78 nie, 26 lis 2006 - 21:06

To i ja podzielę się wrażeniami z porodu...

W niedziele 12-go o 15 zaczal mi odchodzic czop z krwia (termin na 13.11), ale nic poza tym sie nie dzialo. W poniedzialek zadzwonilam do mojej gin, kazala mi przyjechac, okazalo sie, ze jest rozwarcie na 1,5 cm. Popoludniu zaczelo mnie bolec tak jak na okres. W nocy z 13 na 14 o 3 rano obudzily mnie dosc silne bole idace od krzyza, ale wystepowaly co ok 20 -30 min. Troche bolalo, no i w sumie nie wiedzialam, czy to juz czy nie juz, strsanzie mnie to irytowalo. Moj mąż nie pojechal do pracy, bo sie bal, ze w kazdej chwili sie zacznie. W sumie caly dzien bylo malo konkretnie, ale o 17 ból w krzyżu stał sie coraz bardziej dokuczliwy i regularny. Siedzialam i liczylam. O 19, skurcze byly co ok 9 min, wiec zebralismy sie i pojechaliusmy do szpitala. W szpitalu zbadali mnie, rozwarcie na 2-3 cm, no i poszlam na ktg, a tam polozna stwierdzila, ze wlasciwie to nie mam skurczow!! No wiec, nie zostawili mie na porodowce, tylko kazali zostac na oddziale na obserwacji. Bylan przerazona, bo stwierdzilam, ze jeszcze dlugo moge sobie tak polezec, chcialam isc na przepustke do domu, no ale ostatecznie zostalam. Polozylam sie ok 22 no i nie moglam zasnac bo mialam wrazenie, ze boli coraz bardziej. No i lezalam z zegarkiem, a skurcze juz co 5 min. Powloklam sie ok 23 na porodowke i kazalam jeszcze raz zrobic ktg, ktore wykazalo, ze cos sie zaczyna dziac, choc nadal skurcze baardzo skromne. Godzine chodzilam po porodowce az o 24 polozna stwierdzila, ze chyba urodze, dostalam lozko, ale i tak nie moglam lezec, siedzialam na pilce, ok 1 zadzwonilam po meza. Mialam silne bole krzyzowe, rozwarcie ladnie szlo, ale skurcze byly wedlug poloznej malo efektywne. O 2 stwierdzilam, ze boli coraz bardziej, wiec zadzwonilam po lekarza, z ktorym umawialam sie wczesniej na zzo. Samo zalozenie zzo tez bolalo, takie uczucie rozpierania w krzyzu, ale potem bardzo bylam zadowolona, sama regulowalam ilosc lekow, czulam skurcze, ale moglam spokojnie wspolpracowac. Potem jeszcze dostalam oksytocyne, no i nawet nie wiem kiedy zrobilo sie rozwarcie na 10 cm i bylo parcie, Bardzo pomogl mi maz. No i o 6.30 urodzila sie Ola Zzo bylo tez fajne o tyle, ze dodatkowo nie musialam byc znieczulona do szycia, a w sumie mialam sporo szwow, chyba z 8, bo oprocz naciecia popekalam. Ogolnie porod oceniam bardzo dobrze

Napisany przez: Agulka 333 pon, 27 lis 2006 - 09:49

Pumencjo i Paulinko trzymam za Was kciuki bardzo mocno.
Ja po prostu nie mogę uwierzyć, że tacy lekarze konowały mogą jeszcze pracować ale niestety prawda jest taka bo też się na takich natknęłam.
I nie wolno im popuścić chociaż czasami są nie do ruszenia i możemy się przed nimi jedynie ostrzegać.

Napisany przez: Miki79 wto, 28 lis 2006 - 09:17

Wreszcie nadeszła też kolej na mój opis:

piątek 24.11.2006 godzina 3.00 w nocy obudził mnie nagły i dość silny ból w dole brzucha, nie trwał długo więc pomyślała, że może jakieś gazy, czy cóś, bo brzuszek wcale nie zrobił się twardy, jak poprzednimi razami. Poszłam do wc, tam nic, wróciłam więc do łóżka. Za 11 minut znowu to samo. No to zaczęłam patrzeć na zegarek i liczyć czas. Następny skurcz był o 3.22, potem 33,44,55. Ale wtedy to już nie mogłam leżeć bo w czasie skurczu bardziej bolało, a jak przechodził to mimo wszystko dalej czułam ból. Więc wstałam i zaczęłam krążyć po mieszkaniu. Nauczona przez moją córe, że to mogą być tylko ćwiczenie, nie budziłam jeszcze nawet męża. Około 4.00 poszłam pod ciepły prysznic, gdzie przez 20 minut polewania cieplutką wodą brzuszka, nie poczułam ani jednego skurczu. Załamana wyszłam z łązienki z myślą, że trzeba dalej czekać a tu skurcz. I tak co 8 minut. No to się ucieszyłam (głupia baba, potem jak się nasilił skurcze i ich bolesność, to sobie przypomniałam jak rano się z nich cieszyłam ). Tak sobie jeszcze połaziłamę , a jak było co 7 minut zaczełam budzić mąłża, żeby się szykował. On wstał zrobił nam coś jeść, ubrał się i o 6.30 byliśmy na porodówce ze skurczami co 5 minut tak bolącymi że stawałam na palce w czasie skurczu i rozwarciem 4 cm. Trafiłam na blok, tam zajęła się mną studentka, bo było bardzo dużo porodów i położna nie miała czasu. Ze studentką sobie pogadałam w przerwach między skurczami, potem zabrała mnie pod prysznic a następnie pokazała cudowne urządzenie zwane piłczką. Zakochałam się w niej. Ponieważ jak leżałam to mnie bardziej bolała, więc ponad połowę porodu skakałam na piłeczce i naprawdę mi to pomogło.
Nie wiem czy wy też tak miałyście ale z niecierpliwością czekałam na każde badnie położnej, licząc, że powie "10 cm, przemy". A tu nic. Cm co 2 godziny a ja zaczynam opadać z sił. W końcu przy 8 cm nie miałam już siły siedzieć na piłeczce, bo zaczynałam omdlewać więc położyli mnie na łóżko. TAm się dopiero zaczęło. Skurcze było co minutę półtorej a ja za każdym razem wiłam się jak piskorz po tym łóżku. Wołałam o pomoc do mamy ( ), nawet płakałam. Jednak słaba jestem. W końcu po wielu godzinach trudów, jak ju kompletnie nie miałam ani sił ani ochoty na nic przyszła położna, wsadziła palce i mówi "No to teraz spróbujemy sobie poprzeć". Łatwo powiedzieć po ponad 10 godzinach skurczy. Starałam się. A ona do mnie " No jak pani będzie tak mruczeć to tego dziecka nigy nie urodzi (chodzi o mruczenie w czasie parcia). Proszę nie wypuszczać powietrza nosem tylko pchać je w dół" A ja sobie myślę, przecież tak właśnie robi W końcu odeszły mi wody, położna kazała chwilkę postać koło łożka żeby pomóc główce zejść, ale jak zobaczyła, że w czasie skurczu padam na kolana, to więcej nie kazała mi stać. W końcu o godzinie 15.30, prawdopobonie dzięki nacięciu moja mała głowka przeszła przez blokadę. I się zaczęło: "Przeć", "Nie przeć", "Przeć, "Nie przeć" i przeszła rezta.
Położyli mi ją na brzuch a ona zamiast w ryk, to rozgląda się tymi soimi ogromnymi oczyskami. Taka cudna, spokojna. Dopiero jak ją zabrali z brzucha to się rozryczała, ale tylko na chwilę, jak skończyli ją odsysać i wycierać, to leżała już spokojna. A ja dalej z nogami w górze, położna zaczeła cos marudzić o łożysku, że nie chce wyjść. Moje całe ciało dygotało tak strasznie, że położna zaczęła mnie uspakajać, żę to tylko z wycieńczenia i żebyjm się nie marwiła. Pani dr, która stała do tej pory obok i nadzorowała, zaczęła mi naciskać brzuch i w końcu po 30 minutach wyciągneły to łożysko ale nie kompetne i musieli mnie łyżeczkować, słowami "Bardzo mi przykro pani Iwonko, ale czeka panią dość nieprzyjemny zabieg" No to spoko. Ale nie było tak źle, bo cały czas patrzyłam w oczka mojej niuni, któa leżała na łóżeczku obok. W końcu zaszyli mnie (nie pękłam tylko to nacięcie) i kazali przejść na drugie łóżko, gdzie dali już mój mały pakuneczek koło mnie. Przed blokiem czekała cała rodzinka, więc wyściskali nas mocno i zawieźli na oddział.
Nie wiem czy wiecie, ale ja od początku ciąży chciałam cesarkę, bardzo nie chciałam rdzić naturalnie a jak przyszłoco do czego to jedyna ingerenca w naturę to było nacięcie krocza Ale powiedziałam sobie, że teraz jak już wiem jak to jest, drugi raz nie chcę próbować i moja kolejna niunią przyjdzie na świat przez cc. Naturalny poród jest wg mnie przereklamowany.

Pozdrawiam Iwona z Natalką (zdjęcia już króte na Listopadowych Brzdącach)

Napisany przez: (nie)dzielna wto, 28 lis 2006 - 09:34

Iwonka gratuluję z całego serca, ja już zaczęłam akcję wypędzania mojego uparciucha. Czop odszedł 2 tygodnie temu, rozwarcie 2 cm (od 2 tygodni), szyjki już prawie brak, skurcze treningowe co dzień i nic. Alicji nic nie rusza Ma imię po babci to i pewnie po niej taka uparta, chyba trzeba się poważnie zastanowić nad tym imieniem

Napisany przez: Miki79 wto, 28 lis 2006 - 09:59

(Nie)dzielna, życzę ci, żeby twoja niuenia szybko się zdecydowała, bo wiem co to znaczy czekać. Powodzenia wam życzę.

Napisany przez: AnnieLo wto, 28 lis 2006 - 10:26

(Nie)dzielna, Ĺźyczę ci, Ĺźeby twoja niuenia szybko się zdecydowała, bo wiem co to znaczy czekać. Powodzenia wam Ĺźyczę.  

Napisany przez: Asjia śro, 29 lis 2006 - 10:24

Zabieram sie do opisania mojego porodu i tak juz 4 tydzien mija.

Zaczelo sie 31.10. bolami kregoslupa i podbrzusza - monotonny tepy bol. Jeszcze zdolalam pojsc do pracy rozne formalnosci pozalatwiac, w nocy nie moglam spac i dlugo przegladalam rozne watki na forum az okolo 2 zmozylo mnie zmeczenie.
Nie na dlugo bo o 3.28 obudzilo mnie nieodparte pragnienie zrobienia siusiu. Gdy dobieglam do toalety chlusnely ze mnie wody. I nic zadnych skurczy spokoj i ulga. Obudzilam meza, oboje bylismy w szoku bo termin na 4.11 a tu 1.11 skurczy brak...
Maz sie pyta co robimy? Ja ze to pewnie nie ma sie co spieszyc skoro nie ma skurczy, a on sie laduje pod koldre co robisz - pytam. No jak nie ma sie co spieszyc to ide spac.
Ja oczywiscie nie bylam spakowana do konca bo przeciez mam jeszcze czas...
Zatem kazalam J. dzwonic do szpitala by spytal czy jechac czy czekac i poprosilam by mi podal worki na smieci (takie biale chcialam w nie zapakowac ubrania do torby) a on mi na to:
- na co komu worki na smieci jak sie czlowiek rodzi
Ze smiechu sie skrecalam i sukcesywnie ubywalo mi wod plodowych.Co moj maz postanowil uwiecznic na kamerze. Mowie Wam chaos totalny, mi cieknie po kolanach a on chce krecic jak mu sie dzidzia rodzi.
W szpitalu (jak J zadzwonil) kazali bezzwlocznie przyjechac.
No to ja poszlam wziac prysznic goracy, zrobilam kanaki do szitala by mi maz przy porodzie nie padl a sama juz nic nie zjadlam.
Humory mielismy radosne.
Do szpitala dojechalismy na 6.50, tam magiel formularzowy, adres zameldowania, zamieszkania, moj, meza i te wszystkie pytania o pierwsza i ostatnia miesiaczke, choroby, a wody ciekna (ile tego bylo )
Badanie - niestety rozwarcia brak, decyzja kroplowka z oksy i antybiotyku (naiwna nie wiedzialam co to znaczy skurcze po oksy ). Pielegniarka kula mnie 4 razy takie mam zyly ze pekaja i jej sie nie udawalo ladnie wbic. 7.25 kroplowka leci, a my dalej w szampanskim nastoju, ja skacze na pilce - skurcze sie pojawily ale znosne i mam nadzieje ze to juz nie dlugo urodze - pisze sms-y do dziewczyn z forum, generalnie jest swietnie. Mam meza przy sobie, jestesmy w oddzielnej sali, ktg w normie skurcze co 3 min.
9.20 rozwarcie na opuszek palca
skurcze sa coraz bardziej bolesne, a mnie coraz mniej do smiechu, maz sie stara utrzymywac wesolu nastroj jednak dzwieki z sali porodowej obok zaczynaja mnie przerazac - czy ja tez tak bede wyc, krzyczec cierpiec?
11.34 szyjka ani drgnie, a skurcze powoli przechodza w parte i cholernie bolesne i wez tu nie przyj, do tego z tetnem Malej zaczyna byc maly problem.
Bole sie nasilaja ja juz tylko leze i zwijam sie z bolu - polozna podaje mi dolargan po godzinie druga dawka, ja juz nie daje rady.
Wzywam mame i meza blagam o litosc! Chce zzo!!!
Przychodzi pan anestezjolog i tlumaczy, tlumaczy na koniec pyta czy zrozumialam. Mowie ze nie, ale maz zrozumial to mi powie o co panu chodzi.
Ten daje mi jakies papiĂłrki do podpisu i mowi: maz za pania tego nie podpisze.
Nie wiem co tam napisalam maz mowil ze mojego podpisu to to nie przypominalo, tym bardziej ze probowalam trzy razy.
Ale w koncu dostalam zzo i po jakims czasie wrocil mi rozum
Rozwarcie kiepsko postepowalo polozna zrobila mi masaz szyjki macicy i o 14.55 zaczal sie wlasciwy porod.
Przyj, nie przyj, oddychaj dobrze, zle, nosem - wiecie mimo ze bylismy w szkole rodzenia to i tak robilam klasyczne bledy.
rodzilam na plecach z kolanami pod broda, troche mi dzidziolka wyciskali, nacieli krocze i dobrze, bo szybko trzeba bylo Mala wyciagnac bo byla owinieta pepowina.
Urodzila sie o 15.15 lekko sina, umazana w mazi i na dzien dobry oddala smulke na moj brzuch . Jednak uczucie cieplej kluski na moim ciele bylo wspaniale, miala takie male uszka
Zabrali ja do kacika dla noworodkow i tam sie rozkrzyczala dostala 8 pkt, potem 9 i po 10 min 10pkt.
Maz oczywiscie przecial pepowine
Ja dosyc szybko i bezbolesnie "urodzilam" lozysko, rowniez bezbolesne bylo szycie - duuzo szycia bo mi szyjka popekala no i to naciecie krocza tez szyli.
Na oddziale mielismy pojedynczy pokoj wiec maz byl z nami 24h na dobe i to byl wspanialy uklad.
Ja zjadlam dopiero o 18.30 jak podali kolacje - bylam potwornie glodna i wszystko mi smakowalo nawet slodzon herbata - chociaz w domu bym takiej nie wypiła
Na drugi dzien jak odeszlo cale znieczulenie okazalo sie ze mam problem z chodzeniem, ale dopiero po powrocie do domu i wizycie u ortopedy okazalo sie ze mam dyskopatie...
Tak oto nasza Amelka przyszla na swiat 01.11.2006r o godz. 15.15, 3380g i 51 cm dl.

Napisany przez: ktm3 śro, 29 lis 2006 - 14:10

Asiu fantastyczny opis!!! Znaczy nacierpiałaś się ogromnie ale opisałaś to fantastycznie, no idzielna byłas!!!
Mi też chcieli podać na koniec oksy ale się tak zaparłam ze wyparłam No i nasze dzieciaczki urodziły się tego samego dnia- i o mniej wiecej tej samej porze odeszły nam wody dziwne uczucie- teraz się ciesże ze nie odeszly gdzies w sklepie, bo to jest poza kontrolą i zeby nie wiem jak ogromna podpaska to tego nie wchlonie
A Wiktorek tez oddał smułkę ale na położną

Ja ogromie sie ciesze ze zdecydowaam się na poród z mężem, bo to jest niedo opisania jak bardzo pomaga obecnosc kogoś ukochanego!

Napisany przez: Iza*Pyza czw, 30 lis 2006 - 11:00

wklejam kawałek mojego pamiętnika

Ania

paĹşdziernik
Mój ostatni miesiąc pracowania. Malutka rośnie jak na drożdżach. jest mi coraz trudniej się ruszać, chodzić i opiekować mała Igą. Z drugiej strony aż mi się coś robi na myśl, ze już niedługo przestanę ją widywać, patrzeć jak się rozwija... Ostatni tydzień - w pracy wszyscy chorzy. Modlę się bym nie zachorowała i ja. Wszystko jest dobrze do momentu kiedy nagle dostaję torsji... Lecę do kibla i wymiotuję. Umówiłam się ze Sławkiem że przyjdzie po mnie i wybierzemy się z Guśką na zakupy dla naszego maluszka. Czuję się nawet nieźle, więc idziemy. Po pracy, już w domu historia się powtarza - znowu wymioty i dodatkowo biegunka. Sławek mnie zmusza bym poszła do lekarza, zwłaszcza ze strasznie boli mnie brzuch. Doktorka przepisuje mi jakieś leki. Nie pomaga. Liczymy co ile mam te cholerne bóle brzucha... są co 5 minut.. panika w moich oczach i lęk w Sławka. Zapada decyzja, ze jedziemy do szpitala. Jest ogromny lęk o małą - dopiero zaczęliśmy 27 tydzień. Na szczęście trafiamy na ginekologa, który zajmuje się mną w czasie ciąży, na nieszczęście nie mogę zostać w szpitalu bo nie mają patologii ciąży. Słowa pocieszenia dla mnie brzmią jak wyrok "jeszcze można uratować tą ciążę". Karetką jedziemy do innego szpitala, zaczynają działać leki i skurcze powoli mijają. Leżę tam kilka dni i codziennie wsłuchuję się w bicie serca naszego maluszka. Przy okazji potwierdzają mi, ze to dziewczynka. Wracam do domu. Wtedy chyba po raz pierwszy dziękuję Bogu, że zdecydowałam się na urlop dziekański, choć dalej jest mi trudno - mam wrażenie, że coś ważnego mnie omija. Brakuje mi przyjaciół... Mam zalecenie leczenia, więc nie ma mowy bym wróciła do pracy. Odpoczywam i każdy najmniejszy skurcz to lęk o dziecko.

grudzień
Mijają kolejne tygodnie. Nadchodzą święta. Ciągle się modlę by Mała nie urodziła się za wcześnie. Im bliżej Świat tym większa nadzieja we mnie wstępuje, że wszystko będzie dobrze.

styczeń
Nowy Rok... Budzą mnie lekkie skurcze. Śmiejemy się ze Sławkiem, że już 36 tydzień, więc może dzisiaj urodzimy. Byłaby piękna data 01.01.2004 rok. Skurcze trwają i są coraz bardziej regularne... Dzwonimy do szpitala z zapytaniem co robić. Każą przyjść na badanie KTG. Piszą się skurcze, więc zostajemy. Serduszko małej pięknie bije. Faszerują mnie lekami i akcja porodowa ustaje. Zostaję profilaktycznie jeszcze kilka dni i wracam do domu. W głębi serca mi szkoda, że muszę jeszcze czekać na moje maleństwo... Zaczynamy chodzić na badania Ktg do szpitala gdzie decydujemy się rodzić. Wszystko z Małą jest dobrze. W połowie stycznia - tydzień przed terminem w nocy dostaję mocnych skurczy. Jedziemy na oddział. Zostajemy. I znowu nic się nie dzieje - nie ma skurczy, nie rodzimy. Przed wypuszczeniem do domu robią mi badania. I kolejne lęki - mam mało wód płodowych, łożysko jest już zwapnione i dziecko okręcone pępowiną... Wracam do domu.

26.01.2004
4 nad ranem. Z gigantycznymi skurczami i krwawieniem zjawiamy się w szpitalu. Zajmujemy pokój do porodów rodzinnych. To chyba już. Jest i lęk i radość, że niedługo będziemy we troje. Będziemy już nie tylko małżeństwem. Będziemy rodziną. Do rana walczę ze skurczami. Sławek przysypia i jak go potrzebuję budzi się i mnie podtrzymuję by choć trochę ulżyć w cierpieniu. Zjawia się położna i dostaję zastrzyk, po którym mam zasnąć, więc mąż idzie do domu przespać się i ma wrócić. Zostaję sama. Skurcze mam co 3 minuty - są straszne. Między nimi autentycznie zasypiam... Po dwóch godzinach kolejne badanie - rozwarcie na 4 centymetry. Nagle odchodzą mi wody! Niepokoi mnie ich kolor, ale położna nic nie mówi. Dopiero wtedy dociera do mnie, ze to naprawdę już, że nie będzie tak jak wcześniej, że akcja porodowa nie ustanie. Nie mam już odwrotu... Wraca Sławek i znów czuję się bezpiecznie. Już wiem że skoro jest ze mną to wszystko będzie dobrze. Chodzimy po korytarzu i rozmawiamy. Co parę kroków przystajemy i zwijam się z bólu. Kolejne badanie. Przechodzimy na salę porodową. Klęczę przy łóżku i walczę z bólem. Nie mam już siły, jestem strasznie zmęczona... Jest strasznie. Tylko obecność Sławka ratuje mnie przed ucieczką, której tak na prawdę nie ma. Kolejne badanie. Już prawie pełne rozwarcie. Nagle leją się ze mnie bardzo zielone wody płodowe i krew. Przypominam położnej, że dziecko jest okręcone pępowiną. Przychodzą dwie lekarki i zapada błyskawiczna decyzja, ze trzeba zrobić cesarkę. Nie wiem co czuję. Nie chcę tam być bez Sławka, ale nie ma wyjścia. Lęk o Małą, ogromny. Zaczynają się skurcze parte a mnie nie wolno przeć - nie mogę nie przeć!!! Jestem już na sali operacyjnej, trwają przygotowania do cesarki. Krzyczę, że już nie daję rady, że muszą mi pomóc, znieczulić... Dostaję znieczulenie w kręgosłup i nagle ból mija. Jestem jak sparaliżowana od brzucha w dół, nie czuję nawet stóp. Telepią mi się ręce i nie mogę nad tym zapanować. Czuję jak mi latają i uderzają o stół operacyjny. Spada mi ciśnienie, bardzo szybko i bardzo dużo. Czuję jak coś robią przy moim brzuchu i nagle położna przebiega obok mnie z czymś czerwonym w dłoni... Widzę małe nóżki i zwisające rączki. MOJA CÓRKA. Nie płacze. nagle słyszę dziwny skrzek... To Ona. Mówią mi, że jest piękna i zabierają ją. Czuję jak spływają mi łzy... Przewożą mnie na oddziała położniczy. Jest już ze mną Sławek i uśmiecha. Na sali czeka na nas malutka Anna Antonina. Dotykam ja i nie wierzę, że to małe COŚ przez dziewięć miesięcy żyło we mnie. MOJE DZIECKO, MOJA MIŁOŚĆ, MOJE ŻYCIE...

dziś
Aż trudno uwierzyć, że to już prawie 3 lata...

Napisany przez: mon1k@ czw, 30 lis 2006 - 11:18

Jak czytam wasze opowiesci oporodach to mi sie lezka w oku kreci i czuje ze przetrwam wszystko dla mojego mluszka, ze chocby nie wiem co sie dzialo to dam rade.
Wasze slowa napelniajamnie nadzieja ze wszysko bedzie dobrze i juz nie moge doczekac sie tego dnia

Napisany przez: emilawec czw, 30 lis 2006 - 23:30

Ja to się poplakalam jak dziecko jak czytalam wasze opowieści o porodach, mimo, że jeden sama przeżylam.
Urodzilam Zośkę 24 czerwca 2004 roku w Bydgoszczy w terminie. Ważyla 3240 gram i miala55 cm. Poród,tak jak wiele z Was wspominam bardzo dobrze i również jestem zdania, że jest to najpiękniejszy i niezapomniany moment w życiu.
W koncu dajesz początek nowemu istnieniu
Tydzien przed porodem myślalam, że pęknę. Bardzo chcialam już urodzic i próbowalam wszystkich babcinych metod żeby przyspieszyć narodziny Zośki. Nic z tego W nocy środy na czwartek pobolewal mnie brzuch, ale bylo do zniesienia. O 6 rano przebudzilam się, bo ból wydawal mi się dziwny, a o 7 poszlam siusiu (coś bardzo cisnęlo mnie na pęcherz) i zauważylam, że odszedl mi czop śluzowy. NO TO ZNAK, ZACZęLO SIę Poszlam spokojnie do męża, obudzilam go i powiedzialam, że się zaczęlo. On jeszcze w śpiku odpowiedzial "znowu, pewnie ci się zdaje, slyszę to już od dwóch tygodni" i poszedl dalej spać No to ja wzięlam prysznic. Wchodzę do pokoju, a mąż siedzi gotowy do wyjścia z dziwnym wyrazem twarzy i mówi "ty mówilaś poważnie", na to ja ze stoickim spokojem "oczywićcie". Skurcze mialam co 10, 15 minut, już wiedyzialam, że nie będzie lekko, bo bolal mnie tylko krzyż . Zadzwonilam do mamy i zapytalam kiedy mam jechać do szpitala, sprawdzilam torbę i zjadlam kanapkę z dżemem. W szpitalu byliśmy przed 13. Masa pytan zadawanych przez polożną, spisywanie danych przebieranie się i w koncu jazda na porodówkę. Podlączają mnie do aparatury a tu skurczów brak. Ja czulam coś, ale trudno bylo to określić. Następnie seria nieprzyjemnych badan (mama mnie na wszystko przygotowala przed porodem ) no i coś się ruszylo. Mimo tego polożna wezwala lekarkę i mówi "ktg prawie nic nie pokazuje, ona w ogóle rodzi", na to lekarka "no chyba rodzi, jeśli sie wygina z bólu" W koncu wpuścili męża . Po 16 odeszly mi wody i wtedy się zaczęlo. Bóle krzyżowe, nie polecam. Niemila zmiana poloznych skonczyla pracę i zjawily się nowa . Tak troskliwych osób przy porodzie życzę każdej z Was. Mąż masowal mi plecy co 3 minuty, chodzilam po korytarzu, co chwilę korzystalam z kibelka, skakalam na pilce , ale o 20 musialam się już polożyć. Podlączyli mnie do kroplówki, bylam strasznie glodna i zmęczona. To okropne rozwarcie nie chcialo mi się zrobić. Mąż biedny, przejęty nie wiedzial jak mi pomóc caly czas glaskal mnie po glowie. Zrobilo się na sali chlodno i przyjemnie. Polożna podala mi znieczulenie przez kroplówkę i odplynęlam. Mąż powiedzial mi, że okolo 23 zasnęlam. Pamiętam, że co chwilę czulam straszny ból w plecach, ale bylam tak zmęczona, że nie myślalam o tym. Po 23 polożne i lekarka zdecydowaly, że czas już rodzić. A tu niespodzianka, nie chcialam się obudzić . Mąż mnie wolal i nagle uslyszalam, dajemy oksytocynę, ile ma się męczyć. Otworzylam oczy, spojrzalam na kroplówkę i jak w zwolnionym tępie zobaczylam dwie splywające krople . Jak mnie wtedy przycisnęlo do lóżka . W koncu bóle parte. Dostalam niesamowitej energii. Polożna o swoje cialo podparla moją nogę i kazala przeć. No to zaczęlam, a ona "nie w poliki" (mama mi mówila wcześniej, tylko nie przyj w poliki ). Zebralam cale sily i za pierwszym poprawnym parciem wyszla glówka, Zosia już wtedy zaczęla plakać , a za drugim reszta cialka. O 23.45 mieliśmy ją calą .Po chwili lożysko i dostalam Niunię ze zdeformowaną glówką. Spojrzalam na męża i powiedzialam "nie wierzę, że ona już jest", poplakalam się i co powiedzialam "kochanie, ona wygląda jak maly ufoludek ". Wzięli Zośkę ode mnie na chwilę, nawet nie wiem kiedy mnie zszyli, po chwili przynieśli tego malego brzdąca, zawiezli nas na salę, mąż dal nam buziaka i poszedl. Nie mogliśmy uwierzyć, że to już po wszystkim . Nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy mojego męża, coś niesamowitego, byl bardzo dzielny, a widok dziecka to coś tak pięknego czego nie da się opisać. . Nasze malenkie ufoludki to CUD.
Teraz z niecierpliwością czekamy na naszą drugą kruszynkę lub kruszynka

Napisany przez: MamaLenki czw, 07 gru 2006 - 00:08

to jest temat dla mnie.

Lena, czerwiec 2006, 17h w bĂłlach nie do zniesienia

W 37 tygodniu lekarze zaczęli panikować, że coś jest nie tak, bo ajkieś duże to moje dziecko... wsadzili mnie do szpitala (moja pani doktor, b. znany szpital w wawie). Dośc nietypowa sytuacja, bo byliśmy akurat na zakupach, kiedy zadzwoniła moja pani doktor mówiąc, niech pani wsiada w samochod i przyjezdza, mamy wolne lozko, prosze sie na mnie powolac.. wiec pojechalismy, powolalismy sie no i... zaczelo sie. lekarz bez zadnych objasnien zaczal wywolywac mi porod, ok. Proba oksytocynowa trwala 8h, po 8h moglam w koncu cos zjesc (rano jadlam tylko sniadanie, a byla juz czarana noc), naokolo lezaly all day kobiety wrzeszczace z bolu, wyjezdzajace co chwila do porodow, ja nic. Ze wzgledu na paskudne bakterie (az 3!) wsadzili mnie na patologie. Dzien w dzien czekalam na jakies info, a ze jestem upierdliwa lekarze zagladali do mnie na obchod tylko raz dziennie Chcialam isc do domu, oswiadczono, ze 'mam trzymac miejsce' (!). A zeby tego bylo malo, nic nie ruszly, wszystko zamkniete. Po tyg zrobili mi 'fajny numer'.

Zabrali na blok porodowy i ni stad ni zowad polozna wsadzila mi swoje dwa wielkie paluchy, przebijajac pecherz plodowy (z usmiechem na twarzy). Zadzwonilam po Pawla (przyjezdzaj natychmiast - rodze). Przyjechal, pozwolili mi 1h chodzic, nic. Po godzinie ta sama polozna przyszla do mnie i podlaczyla oksytocyne.. i sie zaczelo. Jestem odporna na bol, ale to co przezylam po oksyt. to moje. Odrazu, po pierwszej kropli zaczelam zwijac sie z bolu. Trwalo to kilkanascie godzin, wylam z bolu, zero rozwarcia, lekarz (nigeryjczyk) na moje wrzaski mowil "porod musi bolec" na co ja za kazdym razem mu odpowiadalam "to chodz sie zamienimy". Po kilku godzinach bylam juz tak zmeczona, ze wylam do mojego meza, ze chce umierac... prosilam, zeby mnie zabil. A oni przylazili i dawali co chwila wiecej oksytocyny Chcialam chodzic, isc pod prysznic (w szkole rodzenia mowili o wielu technikach)... poprosilam o pilke do skakania, polzona na to "nie pomaga", wiec powiedzilam jej ze "ja tu jestem najwazniejsza i ze mam ochote wlasnie teraz skakac na pilce", przyniosla. Wszystko trzeba bylo sobie wywalczyc. Blagalam o dolargan. Bylam wykonczona, zaplakana. Co chwila robili mi masaz szyjki, nic. W toalecie zlapal mnie taki skurcz ze upadlam na kolana, uzlyszla moj krzyk mloda lekarz, wpadla i zaczela opierniczac ich, ze mam astme i zeby natychmiast mi cos dali. Dostalam dolargan i zasnelam. To byo najcudowniejsze 40 min w moim zyciu... Potem jeszcze wieksza dawka oksyt. Męczylam sie kilkanascie godzin, co kojarzy mi sie z perspektywy czasu, jakby ktos znecal sie nad zazynanym swiniakiem. W koncu rozwarcie - wolaja anestezjologa. Wchodzi kolo i mowi: dzien dobry i cos gada, ja do niego "panie, dawaj mi znieczulenie, mam w d*** jak sie pan nazywa i jaki jest regulamin, ja cierpie juz od kilu godzin", on oczywiscie, ze rozumie, etc. Bylam nieprzyjemna... Dostalam znieczulenie i poczulam sie wyczerpana na maxa. Momentalnie pojawily sie parte (trwaly okolo 2h!), ale wtedy już ze znieczuleniem bylo mi wszystko jedno. Dostalam jeszcze jedna dawke. Dziwne, bo porod postepowal szybciej po znieczulenie... Parlam dlugo, ale lekarz i polozna (juz inna, zmiana nocna) pomogly mi bardzo. Powiedzialam, zeby polozyly mi sie na udach, a ja parlam i parlam, maz pchal moja klatke piersiowa do przodu. Wszyscy pracowalismy. Reszta poszla juz ok, mala urodzila sie 23.55, 3500 i 58cm. Slodka i taka przestraszona, 10/10, ale mi ja zabrali na noc na obserwacje... Niestety zszywal mnie tezn nigeryjczyk, co to jest wyznawca teorii, ze porod musi bolec... niech go szlag!

Napisany przez: Silije czw, 07 gru 2006 - 09:09

MamaLenki w ogóle nie rozumiem czemu cię tak potraktowano, dlaczego nie mogłaś urodzić normalnie, w swoim czasie, bez oksytocyny, co na pewno bolałoby kilka razy mniej - w końcu nic złego się nie działo z twoim dzieckiem. Nie rozumiem jak można tak szafować oksytocyną, skoro statystyki mówią, że w 80% przypadkach narodzin dzieci z porażeniem mózgowym wywołanym oczywiście niedotlenieniem zastosowano przy porodzie oksytocynę. Jestem oburzona, to mi przypomina jak na siłę wywoływali poród "po terminie" i w końcu zrobili cesarkę dziewczynie, która jak się - o dziwo! - okazało miała wcześniaka z około 36 tygodnia i dziecko musiało iść do inkubatora!

Napisany przez: MamaLenki czw, 07 gru 2006 - 12:39

o Matko! Przerazajace. Niestety, tak jest w szpitalach Akademii Medycznej. Dziewczyna, która ze mną leżała miała to samo, wywoływany poród w 39 tygodniu. Rodziła 30h i potem ją pocięli. U mnie nic złego się nie działo, na początku ciąży miałam zagrożenie, ale po 4 miesiącach było ok.

Dodam tylko, krótko, że fizycznie doszłam do siebie bardzo szybko, ale do tej pory (prawie 6 miesięcy) nie mogę oglądać zdjęć po porodzie, z pierwszego miesiąca Naszego Skarba. Nie jadłam ze 4 tygodnie, patrzyłam na swoje dziecko i ryczałam jak bóbr...

Napisany przez: ania makowska sob, 09 gru 2006 - 14:10

MamaLenki rozumiem cie i wspolczuje. ja tez mialam na sile tylko w troche inny sposob ale tez nadal do siebie dochodze i fizycznie i psychicznie. w dodatku moje dziecko w wyniku wyciskania ma prazony splot ramienny - prawy.
mnie tak zszyli ze po 6 dnicha trzeba bylo od nowa pod znieczuleniem na sali operacyjnej bo inaczej bym z bolu nie wytrzymala. a teraz jestem juz 3 tydzien w domua krocze boli nadal.
ale ja konowalom nie popuszcze

Napisany przez: koper82 pon, 11 gru 2006 - 00:05

Witam wszystkie mamy, wszystkich tatusiĂł i wszystkie maluchy!

Jestem studentką V roku socjologii Uniwersytetu Warszawskiego i prowadzę badania na temat doświadczeń rodziców, którzy zdecydowali się rodzić w domu.

Poszukuję rodziców, którzy chcieliby ze mną porozmawiać o swoich przeżyciach związanych z domowym porodem, o tym, co skłoniło ich do tego, by rodzić w domu i jak na tę decyzję zareagowało ich otoczenie.

Mam nadzieję, że dzięki naszym wspólnym rozmowom uda się stworzyć prawdziwy obraz domowych porodów, dlatego gorąco zachęcam do przyłączenia się do mojego projektu wszystkich rodziców, których dzieci przyszły na świat w zaciszu domowego ogniska

Uprzejmie proszę o przekazanie informacji o badaniach wszystkim osobom, które mogłyby być zainteresowane opowiedzeniem historii własnego domowego porodu.

Pozdrawiam,
Kasia

Napisany przez: Tissaia pon, 11 gru 2006 - 23:11

Widzę,że założony przeze mnie wątek żyje i rośnie w siłę Bardzo mnie to cieszy! Opisu mojego porodu jeszcze tu nie ma, ale niestety jeszcze psychicznie nie doszłam do siebie i nie chciałabym pisać zbyt, hmmmm - emocjonalnie, żeby nikogo nie nastraszyć Jak emocje całkiem opadną, to z pewnością podzielę się wrażeniami z przybywania Maksia na ten świat

Napisany przez: KlaudiaGuza wto, 19 gru 2006 - 19:06

opisywalam moj porod przez przeszlo godzine i mnie wylogowalo rece czlowiekowi opadaja moze sie kiedys jeszcze raz zbiore

Napisany przez: KlaudiaGuza wto, 19 gru 2006 - 19:09

Witam wszystkie mamy, wszystkich tatusiĂł i wszystkie maluchy!

Jestem studentką V roku socjologii Uniwersytetu Warszawskiego i prowadzę badania na temat doświadczeń rodziców, którzy zdecydowali się rodzić w domu.
 
Poszukuję rodziców, którzy chcieliby ze mną porozmawiać o swoich przeżyciach związanych z domowym porodem, o tym, co skłoniło ich do tego, by rodzić w domu i jak na tę decyzję zareagowało ich otoczenie.

Mam nadzieję, że dzięki naszym wspólnym rozmowom uda się stworzyć prawdziwy obraz domowych porodów, dlatego gorąco zachęcam do przyłączenia się do mojego projektu wszystkich rodziców, których dzieci przyszły na świat w zaciszu domowego ogniska
 
Uprzejmie proszę o przekazanie informacji o badaniach wszystkim osobom, które mogłyby być zainteresowane opowiedzeniem historii własnego domowego porodu.
 
Pozdrawiam,
Kasia

Napisany przez: agusia39 wto, 19 gru 2006 - 21:06

to i ja opisze swĂłj

ermin miałam na 2.03.2006 - ale jak to zazwyczaj bywa tego dnia nici z porodu i tak az do 6.03.Juz na kilka dni wczesniej mialam dziwne skurcze ktore czasem były co 4-5 min. ale po kilku godzinkach ustepowaly na troszke.No i tak 5.06 spokojnie polozylismy sie z mezulem spac a tu nagle ok godz. 1 w nocy obudzily mnie skurcze-myslalam ze to macica sie stawia jednak byly ciut inne-takie w dole brzucha,jak bym wlasnie okresu dostała.Wtedy poszłam sie wykąpać(jakos podswiadomie czulam ze to jush) i zauwazyłam krwawy sluz(zapewne czop) więc pobudka męzula,kąpiel ponowna w wannie(trzeba bylo obliczyc czestotliwosc skurczy),robienie kanapek dla miśka i ponowne odliczanie - wreszcie ok. 2 wpełzlam do samochodu i pojechalismy do szpitala(skurcze byly co 2-3 minuty).
Na miejscu okazalo sie ze rozwarcie na 2 centymetry więc wywiad,badanie,mierzenie i ok. 3 weszlismy do sali porodowej(mąż rodził razem ze mną Smile ). Tam mlodziutka polozna podlaczyla mnie do ktg i wbila wenflonik(chociaz miala niezle problemy z tym bo wszystkie zylki sie pochowaly)potem przebili pechez , jednoczesnie skurcze nasilily swoja moc.Po badaniu ktg przyszla 2 polozna i zbadala rozwarcie,okazalo sie ze jest na prawie 6 cm (a bylo to o ok. 4 ) wiec szybka decyzja o znieczuleniu,wbicie cewniczka,pierwsza dawka i umiarkowany ból.Ok. godz. 5.30 znieczulenie przestawalo dzialac wiec mężulo polecial po lekarza aby dal 2 dawke,jednak biedak nie zdazyl bo przybiegla tez polozna i po badaniu stwierdzila ze rozwarcie pelne i przemy ( skurcze parte mialam juz od jakis 5 min.)No i zaczelo sie - 4 parcia i nacięcie(glowka sie zatrzymala przy wylocie i akcja stanela w martwym punkcie - a ciecie nie bolalo) po czym nagle tsunami - mala wyskoczyła z fala wód - polozna,lekarz i pól pokoju doslownie tonely.Godzina byla 5.53 - mała wazyła 3760 i miała 55cm.Niestety przy rodzeniu łozyska polozna za nie pociagnela co spowodowalo krwawienie - lekaz zbladl bo nie mial pojecia z kad to leci ale w koncu udalo sie zatamowac (niestety ponad 600 ml krwi poszlo) i tak po kolejnych 2 godzinach(kroplówki)trafilam na poporodowa.

Napisany przez: Magdamelka wto, 19 gru 2006 - 22:39

No to w koncu i ja sie zebralam do opisu....
Termin mialam na 3 listopada. 2 listopada pojechalam jeszcze sama autem do ginki na badanie. Zero rozwarcia, glowka wysoko nad kanalem rodnym, polozna mowi, ze moge i 2 tygodnie jeszcze czekac, mowi rowniez, ze dzidzia wyglada na duza, i ze jej zdaniem jest dysproporcja dziecka do szerokosci miednicy i ze moge miec problemy przy prodzie, lekarka potwierdza to i pytaja, czy bym sie zgodzila na cc. Zgadzam sie bez mrugniecia okiem, bo po pierwsze boje sie porodu, ale po drugie i to najwazniejsze, nie chce, zeby moja coreczka ucierpiala przy porodzie. Dostaje skierowanie do kliniki, jade tam zaraz po lekarzu, tam mnie badaja i kaza przyjsc na nastepny dzien rano na cesarke. No wiec idziemy z mezem nastepnego ranka, bylam spokojna jakas i nie denerwowalam sie za bardzo. Wybralam pelna narkoze, bo mam problemy z kregoslupem. Pamietam jak lezalam na stole i troche sie trzeslam, z zimna i ze strachu, wokol pelno lekarzy, pielegniarka glaszcze mnie po rece, mi ciekna lzy po twarzy, moj maz obok, ubrany jak lekarz w masce...Potem juz nic nie pamietam, obudzilam sie i nie bylo brzusia, zaraz przewieziono mnie na sale i przyszedl moj maz z malym szkrabem na rekach...Boze jaka ona byla cudowna, polozyl mi ja na piersiach i spalysmy tak razem. W piewszy dzien nie moglam wstawac, bo bolalo mnie ciecie, ale na drugi dzien juz wstalam i bolalo tylko przy gwaltownych ruchach, przy smiechu lub kaszlu. Cc mialam w piatek a we wtorek bylysmy z mala w domu. Porod przez cc wspominam pozytywnie, bylo spokojnie, nie bylo paniki, nie bylo jakiegos bolu nie do zniesienia. Pewnie niektore mnie potepia, ale przy nastepnym dziecku tez chcialabym cc

Napisany przez: AnnieLo czw, 21 gru 2006 - 17:08

Magdamelko - co tu potepiac, sila wyzsza. Chcialabym tylko zapytac, czy to nie jest tak, ze w nastepne dni Cie bolalo? Ech, bol przy naturalnym porodzie jest nie z tej ziemi... Acha, no i pozdrowienia dla Amelki od Lea - rowiesnicy z 3 listopada.

Napisany przez: MamaLenki pią, 22 gru 2006 - 18:52

ja Was przepraszam, ale ja po naturalnym porodzie, kilkanaście godzin, ciecie dosyć nietypowe, szwy wewn i zewn. i naprawdę fizycznie czułam się dobrze. I-szego dnia po porodzie (poród w nocy) nie mnogłam chodzić, bo byłam słaba, ale dolegliwoście z 'tamtej' str prawie zadnych

Napisany przez: Ewelinek sob, 23 gru 2006 - 06:06

Napisany przez: (nie)dzielna sob, 23 gru 2006 - 10:25

No to i ja opiszę jak Lusinka przyszła na świat, tylko, że to długie będzie .

Zacznę od tego, że na przełomie 34/35 tygodnia odszedł mi czop, rozwarcie 1 cm, w 36 tygodniu już rozwarcie na 2 cm, lekarz za każdym razem twierdził, że do 38 tygodnia nie dociągnę. Do tego zaczęły sie pojawaić regularne niedokuczliwe skurcze, co 5 minut, ale po 2-3 godzinach ustepowały, i tak przez ponad dwa tygodnie.
Miałam super położną, w środę (39tydzień +1) pojechaliśmy na KTG, tętno małej idealne, skurcze 70%-80%, co 9 minut niebolesne, ale rozwarcie nadal 2 cm, lekarz chciał zostawić mnie w szpitalu i wywoływać, ale za dużo zajęć mieliśmy na czwartek więc wróciliśmy do domu. Z położną umówiliśmy się tak, że jak do poniedziałku się samo nic nie ruszy to przyjdziemy na jej dyżur na nockę z poniedziałku na wtorek.
W niedzielę rano (39+5) około. 5.30 obudził mnie boleśniejszy skurcz, ale standardowo go zignorowałam, około 7.30 zaczęłam liczyć skurcze, początkowo co 9 minut, potem co 5, z racji, że była niedziela nie chciałam dzwonić do położnej zbyt wcześnie. W końcu zadzwoniłam, przyjechała o 9.30, zbadała mnie i okazało się, że jest 7 cm rozwarcia (dodam, że skurcze czułam, ale żeby nazwać je bolesnymi to przesada). Nawet kawy nie wypiła tylko kazała pakować się w auto i do szpitala. Stwierdziła, że do południa mała będzie na świecie.
Do szpitala przyjęli mnie o 10.15, o 10.30 podłączyli KTG, skurcze 40-50% więc byłam w szoku, że tak mało (choć w szpitalu twierdzili, że w sam raz). Zabolało mnie cholernie jak kazali położyć się na boku, żeby dziecko się lepiej wstawiło, a ja już miałam skurcz party i wolałabym juz przeć. Po dwóch partych skurcze zaczęły ustępować, a już było widać główkę, więc lekarz podłączył oksy ("aż" na 2 minuty ), przy następnym skurczu Alicja przyszła na świat. Była godzina 11.40. Miała starsznie krótką pępowinę, a że chcieliśmy, żeby pobrali krew pępowinową, więc mąż nie przecinał tylko położna, ale nie żałujemy. Okazało się bowiem, że mimo mojej grupy 0+ i tatusia B+ Alicja ma 0- (po babci), być może ta krew kiedyś ją uratuje (choć nie ukrywam, że lepiej, żeby nie zaszła taka potrzeba).
Poród wspominam bardzo dobrze, pomimo, że nie było przy nim "mojej" położnej (bo nie wolno, jak nie jest jej dyżur). Co prawda nawet nie zdążyłam skorzystać z immersji czy czegokolwiek, bo właściwie jak mnie odłączyli od KTG to za chwilkę szły parte. Nawet lewatywy nie zdążyli zrobić, choć na szczęście nie była potrzebna (uff). Nie chciałam znieczulenia, a dzięki temu, że było juz takie rozwarcie to i lekarz nie nalegał na znieczulacze.
Sam poród nie bolał, nacięcie również nie, ani potem szycie. Najgorzej było z łożyskiem, mocno przyrosło, lekarz chciał uniknąć czyszczenia więc mocno masował i uciskał na brzuch, żeby pomóc, ale niestety łożysko niekompletne. Samego momentu czyszczenia praktycznie nie pamiętam.
Mam ładne 3 szewki, cudną i zdrową córcię i miłe wspomnienia.

Ponieważ miałam wskazania do cc ze wzgldów neurologicznych musiałam podpisać deklarację, że nie wyrażam zgody. I nie żałuję, na prawdę życzę każdemu takiego porodu i dziecka w takim stanie jak urodziła się moja Alicja. Wody czyściutkie mimo starego łożyska, dziecko różowe, Apgar 10. No ale fakt, że mała się nie wymęczyła, same parte trwały raptem 16 minut.
Alka urodziła się w niedzielę, a we wtorek byłyśmy już w domu.

Napisany przez: AnnaJ sob, 23 gru 2006 - 12:40

Widzę, ze sie pierwsza Grudniuweczka pochwaliła porodem... no to ja też sie pochwale..
Termin miałam na 9 grudnia, w szpitalu pierwszy raz byliśmy 3 grudnia(niedziela) z fałszywym alarmem, przeleżałam noc na porodówce nic sie nie ruszyło przenieśli mnie rano na patologię i przetrzymali kolejny dzień, we wtorek byłam z powrotem w domku z brzuszkiem oczywiście.
6 grudnia (w środę) po południu pojechaliśmy z mężem po wypis do szpitala, wracając zaczęły mi sie skurcz... maż smiał sie że on nie zawiezie mnie do szpitala jak nie będzie skurczy co 4 min. Wróciliśmy do domku, najpierw skurcze co 9 min, później co 7, co 5 ból niesamowity... nie było już na co czekać, weszłam pod prysznic, ale nie byłam już sie w stanie umyć opłukałam się tylko, mąż mnie powycierał, bo też już nie mogła dokonać tego sama i szybko pojechaliśmy do szpitala. Na Izbie przyjęć zbadała mnie polożna rozwarcie 4 cm i mówi do mnie kochana Ty tu mi nie sykaj, bo to potrwa jeszcze parę ładnych godzin i będzie bolało mocniej, na porodówce byłam o 20:45, skurcze co 2 min i rozwarcie 9 cm, po 35 min przyszedł lekarz i przebił pęcherz bo nie odeszły wody... wody czyste, przejrzyste, pamiętam tylko ten ból jak Tosia pchała sie już do wyjścia po przebiciu pęcherza.. to nawet nie ból tylko takie straszny ucisk, parłam 4 razy i Tosia o 21:55 była już na moim brzuszku - śliczna cieplutka różowiutka, dostała 10 pk Apgar, Szczęsliwy Tatuś przeciął pępowinę.
Cały poród trwał godzinkę i 10 min. Każdemu życzę takiego rozwiazania.
Życzę powodzenia wszystkim Tym mamuśkom przed którymi ten ud narodzin i nie myślcie za wczasu o tym jak będzie on wyglądał bo na pewno wzystko sie dobrze skończy.

Napisany przez: Dagmarska sob, 23 gru 2006 - 12:59

(Nie)dzielna- najszczersze wyrazy uznania..wygląda,że jesteś stworzona do rodzenia dzieci:) Pozdrawiam!

Napisany przez: Piątka nie, 24 gru 2006 - 14:35

NIEDZIELNA I ANNAJ pięknie opisałyście porody

Napisany przez: moonlight wto, 26 gru 2006 - 17:19

No to i ja dorzucę swoje trzy słowa.
Moja Wiktoria urodziła się 17 grudnia 2006r.
W nocy z soboty na niedzielę o 1.30 zaczeły odchodzić mi wody, najpierw powoli potem coraz więcej.O godz 2 byliśmy już w szpitalu. Na izbie przyjęc spędziliśmy chyba z godzinę. Potem KTG które nie wykazało nawet jednego skurczu. Przespałam się i około godziny 7 lekarz poinformował mnie, że prawdopodobnie będę miała cesarkę, ale najpierw spróbują wywołać poród. Po kroplówce, nadal zero skurczy, zero bólu. Luzik zupełny Decyzja lekarzy- cesarka. Moja córeczka urodziła się o 12.30 i dostała 9 punktów.
Po operacji i wybudzeniu jak to stwierdziła pielęgniarka zeskoczyłam z łóżka. No trochę przesadziła, ale faktycznie rana mi za wiele nie dokuczała, zwłaszcza po zastrzykach przeciwbólowych. Bardzo szybko doszłam do siebie.
Wprawdzie nie wiem co to jest tak naprawdę poród, bo jedynie przeżyłam odpłyniecie wód, ale wątek mówi o przychodzeniu na świat dzieciaczków, więc pozwoliłam sobie wstawić ten opis dla potomności.

Napisany przez: Dagmarska czw, 28 gru 2006 - 09:18

Moonlight- cieszę się, że wszystko się udało. Wiesz, ja też miałam cc ale wcale nie myślę,że to gorszy rodzaj porodu. Ważne, że nasze Maleństwa i my mamy sie dobrze:) Trzymaj się!!!

Napisany przez: salamandra.79 czw, 28 gru 2006 - 09:41

...porod.... minęlo 9 dni od urodzenia mojej MARTYNKI- CUDU ŚWIĄTECZNEGO...

... w poniedziałek wieczorem małz zawiózł mnie do szpitala, byłam 8 dzien po terminie, po wstepnym zbadaniu miałam tylko rozwarcie na 1 palec i lekarz stwierdzil ze jeszcze jestem w lesie.....mam sie modlic do najwyzszego i rozmawiac z Martynka.... tak wiec uczynilam, połozyłam sie do łóżeczka i zjadłam całą tabliczkę czekolady mysląc ze to juz ostatni moj grzeszek bo po porodzie slodkie odejdzie w niepamiec.... gdy tak leżałam uslyszałam dzwonek mojego telefonu , chcialam sie podniesc a tu cos chlupnęło...wystraszyłam sie ...dzwoniła moja mama, przeprosiłam ją mowiąc ze cos sie ze mna dzieje...polecialam do połoznej.... WODY MI ODCHODZILY... przyszedl lekarz i stwierdzil ze nie tak mial sie zaczac porod, bo mialy byc skurcze najpierw, ale kazał czekac i obserwowac... po 30 min zaczęly sie bóle krzyzowe... walczyłam na patologii do 2 w nocy...pozniej przeszlam na porodowke i juz moglam zadzwonic po małza by przyjechal....
...od 2.20 razem walczylismy z bólami, małz bardzo chcial mi pomoc, głaskał mnie a ja jak egzorcysta odburknełam by mnie nie dotykał...skubane byly te bóle, naprawde b. boly...prysznic troche pomogl ale nie na dlugo bo musialam polozyc sie na łózko i podlączyli mnie do ktg... i tak lezałam do 5 rano, a małż ze mną... podali mi kroplowke i dopiero wtedy zaczęla sie jazda.....o godz. 7.00 mialam juz tylko bóle parte , krzyzowe zanikły...poczułam wielką ulge...połozna kazała mi wstac z łózka i przec na kucaka, w przysiadzie i oczywiscie oddychac tak jakbym " chciala zdmuchac swieczke"... małż razem ze mną oddychal i trzymal mnie za ręce....przed 8.00 poczułam jak wstawałam ze mam cos miedzy nogami... jak sie okazało to była juz główka Martynki, w tym czasie musialam polozyc sie na łózko... zawołali lekarza, pediatre i reszte ekipy...zaczela sie ostatnia faza porodu... ja sie skupiłam tak ze po 3 partych mała wyszla na swiat, byla 8.02....moj małz widzial wszystko, byl asystentem połoznej przez caly okres porodu....o 8.15 połozyli mi Martynke na piersiach i zaczela malenka ssac... a ja?... czułam sie szczesliwa i przepełniona wielkim cudem milosci...małz ukrywał łzy wzruszenia, a ja byam tak w nią zapatrzona ze z wrazenia nie uronilam zadnej łezki....
dwie godziny leżalam z Martynka towarzyszyła nam juz tesciowa...w tym czasie zostałam zszyta, bo lekko pękłam..

... ogolnie porod uważam za " nieokiełznane pasmo wzruszen, bólu, cierpliwosci i wielkiej pomocnej dłoni męża....

sam porod juz przy bĂłlach partych byl malo bolesny, spokojnie kazdaby wytrzymala , ale nie Ĺźycze zadnej bĂłlu krzyza, bo tylko On byl najgorszy...

...dzis Martynka jest juz z nami i gdybym miala uratowac jej zycie rodzilabym tak co tydz, nawet mając te bóle, bo nikt nie zrozumie tego co matka czuje widząc swoje dziecko, tuląc, opiekując sie nim , nim sama nie urodzi....

... pilnowałam wiele dzieci, ale praca nad własnym dzieckiem jest ARCYDZIELEM BOŻYM... i nawet nocne wstawania nie zmywaja usmiechu z mej twarzy...

Napisany przez: meggie czw, 28 gru 2006 - 14:04

sal to bylo piekne, az sie popłakałam

Napisany przez: Agulka 333 czw, 28 gru 2006 - 14:50

Sal ja też miałam łezki w oczach i zgadzam się z Tobą

Napisany przez: Ruzia czw, 04 sty 2007 - 16:04

Witajcie dziewczyny jak tak czytam to naprawde lezka kreci sie w oku moj pierwszy porod trwal 7 godz to dosc nie dlugo w porownaniu do moich siustr jedna 10 a druga 13 godz u mnie zaczelo sie w nocy zaczely mi odchodzic pomalu wody po godzinie zaczely sie bule i jazda do szpitala w szpitalu po lewatywie(moze to nie jest za mily zabieg ale naprawde przynosi ulge przynajmniej mi przyniusl) usadowili nas z mezem do sali do porodow rodzinnych i tam caly czas kleczalam oparta o krzeselko ta pozycja naprawde mi odpowiadala jak przychodzila polozna zbadac jak idzie nie pozwalalam sie ruszyc tak mi ta pozycja odpowiadala mialam naprawde super polozna jak przychodzila mowila jak sie pani postara za 2 godz bedzie po wszystkim i tak jak mowila same parcie poszlo dosyc szybko lozysko tez za jednym parciem niestety nie dali mi malego na piersi bo musieli mu podac tlen i tak skonczylo sie to co wspominam dosyc dobrze bo potem zaczeli mnie szyc i wtedy zaczela sie moja meka mialam sadyste do szycia a nie lekarza na dodatek zlamala im sie igla i mysleli ze zgubila sie gdzies w srodku robili szybko rendgen gdzie ona jest zapomnialam calkowicie ze urodzilam taki okropny byl to bol ogolnie szyli mnie 2 godz teraz czeka mnie drugi porod i panicznie boje sie szycia powiedzialam ze rodzic moge byle by mnie tylko nie szyli
ale jak tak juz lezalam na sali i przywiezli mi wojtusia to ryczalam ze szczescia jak wsciekla najwspanialsza nagroda na swiecie

Napisany przez: aga_81 czw, 04 sty 2007 - 21:33

Naprawdę bardzo pięknie opisałyście swoje porody, aż się popłakałam....i to wcale nie z powodu hormonów, które jeszcze we mnie buzują...

Ja też się odważę i opiszę swój.....
Dwa tygodnie przed moim porodem wylądowałam w szpitalu,ale okazało się że to był fałszywy alarm.Chciano zostawić mnie tam do rozwiązania,ale wypisałam się na własne żądanie. Nie żałuję tej decyzji.
MIeliśny chwilkę z mężem by jeszcze raz się zastanowić i zweryfikować plany, w końcu zmieniliśmy szpital.

21 grudnia tuż przed g 22 mąż usypiał starszą córkę, która nie mogła zasnąć..tak jakby coś podświadomie czuła, była jak nigdy dotąd niespokojna.
Ja w tym czasie leżąc w łóżku poczułam kłucie w krzyżu. Zaczęły się bóle, po godzinie wskoczyłam pod prysznic.Gdy przerwy między nimi były co 4 min, poprosiliśmy babcię by zajęła się małą i pojechaliśmy do szpitala.
Na izbie przyjęć zrobiono ktg,które nie wskazywało na akcję porodową. Rozwarcie z 3 rozszerzyło się na 3,5 (3 tyg chodziłam z rozwarciem czekając na skurcze)Położna zaprowadziła mnie na blok porodowy, w drodze szepnęła że nic się nie dzieje i pewnie odeślą mnie do domu. Lekarz dyżurujący przyjął mnie na porodówkę, wziął też pod uwagę opuchliznę, która wciągu paru dni strasznie się powiększyła.
Połozna przygotowała mnie do porodu.Po lewatywie skurcze krzyżowe przeniosły się na brzuch. I faza była do wytrzymania, spacerowaliśmy z mężem po porodówce, potem przyszły te bardziej bolesne. Położna podłączyła mnie pod ktg, z wielkim trudem wyleżałam pod tym zapisem.Jeden skurcz przychodził za drugim,czas tak jakby zatrzymał się w miejscu,nic się nie liczyło,tylko ten ból.Potem jeszcze pozwolono mi chodzić.Dziecko miało być duże, lekarz trafnie ocenił wagę na 4,5kg....skurcze parte, musiałam wytrzymać ich kilka bo główka nie chciała wstawić się w miednicę. Gdy zaczęłam ponaglać personel wszyscy się zlecieli. Następny okres podobno trwał 10 min, dla mnie to była wieczność, nie miałam już sił.Położna i lekarz jak mogli,pomagali mi szybko urodzić....
Najpiękniejszy moment 22.12 g3.50- mały znalazł się na moim brzuchu, mąż przecinał pępowinę. Straciłam dużo krwi,ale byłam szczęśliwa..po raz drugi miałam szansę poczuć coś tak wyjątkowego.
Położna w trakcie porodu masowała mnie, dzięki temu nie trzeba było nacinać krocz, delikatnie pękłam.
Potem był czas na łożysko i na założenie kilku szwów.
Na sali we trójkę byliśmy do 6 rano.

To był mój drugi poród i oceniam go na cięższy od pierwszego.Ale cieszyliśmy się tak samo..może to nawet dziwne ale zwracaliśmy się do naszego syna jak do dziewczynki....wszystko nam się przypomniało tak jakby czas się cofną.

Napisany przez: meggie czw, 11 sty 2007 - 10:37

no to przyszedl czas na mnie

z racji ze sie przeterminowalam to chodzilam naminowana jak bomba

2.01 pojechalam na ochotnika do szpitala, tam stwierdzili ze nie przeterminowalam sie 9 dni tylko 2 bo niby tak wynika z I usg

mysle ok, to nawet dobrze.......ale pani kazala wejsc na fotel po 30 min zapisie ktg, jak mnie zbadała to sciagali mnie z fotela wrocilismy do domu, ja obolała polozylam sie a maz targał torbe na gore z samochodu

minol wieczor.......3.01 niesamowity bol obudzil mnie o 2 w nocy, ahaaaa mysle chyba skorcz, no ale niejade do szpitala bo pewnie powiedza ze cos wymyslam, poleze i zobacze co dalej bedzie-mowie przeciez jeszcze czop musi odpasc (ale u mnie nie odpadł !), mezowi kazalam sie polozyc i sama zasypialam miedzy skorczami a budzilam sie na nich.

zrobily sie intensywniejsze, patrze jest 11 rano-jedziemy bo chyba sie zaczelo!

maz znow torbe na plecy mnie pod pache, bo bolało tak ze juz stac nie mogłam........

szpital, izba przyjec-co obowiazkowo-BADANIE! brzuch mnie nawala a pani tone papierow wypisuje, jakies pierdoły sie pyta niezwiazane z porodem, o zawod i inne hity, wkoncu mowi mi ze jedziemy na sale i ze jestem ostatnia pacjentka ktora przyjmuja bo NIE MAJA JUZ MIEJSC! wszystkie inne odsylaja do innych szpitali

dobra jedziemy na sale, w koszuli takiej ze widac mi dupsko i klate w sumie jestem goła tylko plecy zakryte......

jest 14-leze podlaczyli mnie pod ktg, skorcze co 5-6 min-lekarze chodza i zagladaja, czuje sie jak mumia z 12 wieku ktora wsztscy musza zobaczyc

skorcze robia sie coraz bolesne, podaja mi no-spe ktora g...działa
wkoncu dezyzja o kroplowce-bo skorcze nie regularne, ja wije sie na lozku jak piskorz-a obok mnie rodzi baba ktora drze pyska jak by jej amputacje nogi robili bez znieczulenia a jej "przyjaciel" nagrywa wszystko na kamere......

jednoczesnie zaczely sie 4 porody, lekarze biegaja od jednej sali do drugiej
18-zaczynaja sie bole parte, mam 9 cm i karza czekac, ja nie mam sily padam ze zmeczenia i z goraca-sala strasznie nagrzana.......

18:55-Macius juz na swiecie z niespodzianka dla nas bo waga 4120 g i wzrostem 59 cm

....i juz wiem dlaczego tak ciezko było-ale WARTO było dla takiego kochanego malenstwa

poo dali mi go do karmienia, poznawalismy sie 2 godz na sali, pozniej przewiezli nas juz na sale matek

ogółem, podobno jak na pierwszy porod to szybko mi poszło, bilans taki przed porodem noc nie przespana i 2 w szpitalu - wynik 0 kontaktu ze swiatem


to tak w telegraficznym skrocie, te 2 dni w szpitalu ciagneły sie jak to Sal mowi "jak guma z gaci"

Napisany przez: odynka czw, 11 sty 2007 - 14:38

meggie popłakałam się ja już też chcę:) mimo tych wszystkich mało fajnych rzeczy wokół;)

Napisany przez: meggie czw, 11 sty 2007 - 19:01

odynka wierz mi ze ten czas bardzo szybko leci zanim sie obejrzysz to bedziesz juz jechac na porodĂłwke

moge jeszcze napisac ze po takiej akcji wszystko sie zapomina momentalnie-ja 2 godz po porodzie myslalam ze to byl sen, albo film ktory mi opowiedziano

no i dzieki mojej "naturze" uniknełam lewatywy-przeczyscilo mnie przy skorczach chyba ze 3 razy w domu, no i golenia-sama uskuteczniłam joge w wannie

Napisany przez: odynka czw, 11 sty 2007 - 22:03

haha ja pewnie też unikne bo z nerwów kibelek zalicznę;) i ogolę się na pewno sama bo mam tak że nawet jak do ginekologa jadę to zawsze przed wizytą się golę jakby to było najważniejsze;)

Napisany przez: monte czw, 11 sty 2007 - 23:06

Napisany przez: odynka czw, 11 sty 2007 - 23:11

monte jak nie dam rady to Kubuś da;)

Napisany przez: Agulka 333 sob, 13 sty 2007 - 17:52

Napisany przez: Demoiselle nie, 28 sty 2007 - 14:29

Minęło już sporo czasu, ale myślę, że większość jeszcze pamiętam, a mam akurat chwilkę...

Hanulka miała urodzić się 30 grudnia, ale nie bardzo jej się spieszyło. 1 stycznia trochę się zaniepokoilam, bo przez kilka godzin nie czułam jej ruchów, więc po obiedzie pojechałam do najbliższego szpitala (Gdynia Redłowo) na izbę, żeby zrobić KTG i się uspokoić, że wszystko ok. I rzeczywiście maleństwo ruszało się nawet dość energicznie, tyle, że ja tego nie czułam. Z tego też powodu lekarz stwierdził, że chce mnie zatrzymać na patologii na obserwację, bo, jak stwierdził, do porodu mam jeszcze dużo czasu. Nie wyraziłam zgody na hospitalizację, bo stwierdziłam, że w takim razie jadę od razu do szpitala, gdzie chcę rodzić, czyli do odległego o jakieś 30 km Wejherowa. Lekarz się obraził i nawet wyników badań (KTG, USG) nie chciał mi dać. Wróciłam do domu, zabrałam torbę i ruszyłam do Wejherowa. Na izbie przyjęć lekarz stwierdził, że tylko zmarnowałam czas jeżdżąc do Redłowa, bo oni i tak muszą te wszystkie badania powtórzyć. Położyli mnie na patologii z tego samego powodu, co chcieli w Redłowie. Położne były super. Z uśmiechem zaoferowały pomoc we wszystkim jak tylko zobaczyły, że nie jestem w pełni sprawna. Spało mi się kiepsko. Na 3 osobowej sali było ponad 20 stopni, a ja byłam przyzwyczajona do temperatury w sypialni - 16. Z radością przywitałam położną, która koło 6 rano roznosiła termometry. Pomyslalam sobie: jeszcze kilka godzin i wróce do domu... ale niedługo potem zaczęły pojawiać się słabe, nieregularne skurcze. O 7.10 odniosłam, niezbyt przyjemne, wrażenie, że coś we mnie pękło i wycieka. nacisnęłam dzwonek. Położna pojawiła się po chwili i potwierdziła, że odeszły mi wody. Zapytała czy mam podkłady i czy mi pomóc dojść do łazienki. Jak wróciłam z pod prysznica to pościel była zmieniona, a płożna zaprowadziła mnie na badanie. Okazało się, że mam dwa centymetry rozwarcia. Wróciłam na salę pod KTG. Po 15 minutach mogłam już sobie chodzić, kucać i robić co chciałam Około 9tej skurcze przybrały na sile, stały się bardziej regularne. Przyjechała moja mama i mój Miłosz. O 11tej wzięto mnie jeszcze raz na badanie - 5 cm. Ponieważ dwa tygodnie wcześniej rozmawialam z ordynatorem o porodzie - miałam wskazanie do cc, ale chciałam spróbować naturalnie, lekarka zapytała czy nadal chcę rodzić siłami natury. W gabinecie był lekarz-stażysta. Zapytano mnie czy i on może mnie zbadać. Mimo, że tak powinno być byłam zaskoczona. Zaproponowano mi też lewatywę podając argumenty za i przeciw. Po tym mało przyjemnym zabiegu zawieziono mnie na salę porodową, a moją mamę, która miała mi towarzyszyć skierowano do przebieralni. Na sali podłączono mnie pod KTG. Położna powiedziała, że to tylko na 10 minut, a potem mam na dyspozycji worki, piłki prysznic itd. 3 skurcz był taki, że zaczęłam krzyczeć. Położne podeszły. Jedna wzięła mnie za rękę, powiedziała, że powinnam myśleć o Hani, żeby ją dotlenić i że mam oddychać, druga mnie zbadała i bardzo zaskoczona stwierdziła, że mam już pełne rozwarcie i że to był już party skurcz i że z piłki i worka już nic nie będize. Mogą mnie tylko przestawić ze stołu na krzesło porodowe jeśli chcę. Było mi obojętnie, więc zostałam na stole. W tym czasie druga położna pobiegła szukać mojej mamy, żeby zdążyła w ogóle na poród
Na salę weszło 2 lekarzy -stażystów i przy mojej zgodzie asystowali przy porodzie. Młody lekarz trzymał mnie za rękę i masował, bo bardzo mi cierpła oraz trzymał mi głowę przy skurczach.
Po 20 minutach Hania była już na świecie. Lekko ją wytarli i położyli u mnie na brzuchu. Po jakimś czasie neonatolog razem z moją mamą i Hanulą poszły do kącika noworodka a mnie w tym czasie zszyli. Potem jeszcze przez 2 godziny leżałyśmy na sali, Hania jadła. Mimo, że przy porodzie rodzinnym przewiduje się jedną osobę, Miłosza wpuszczono na salę. W ciągu tych dwóch godzin zajrzał ordynator, pogratulował mi i powiedział, że jest ze mnie dumny, że zdecydowałam się na naturalny poród, był też mój prowadzący lekarz. Zajrzała też raz jeszcze neonatolog, a położne zaglądały co kilkanaście minut, żeby sprawdzić czy czegoś mi nie potrzeba. Przez dwa kolejne dni miałam jako niepełnosprawna własny dzwonek i położne przychodziły na każde moje wezwanie, żeby pomóc mi Hanię podnieść, przystawić do cyca itd.
Jednym słowem dzięki ludziom, którzy tam pracują mój poród był wspaniałym przeżyciem. I spokojnie, bez lęku będę kiedyś czekała na kolejne rozwiązanie )

Napisany przez: incubus pią, 23 lut 2007 - 12:34

wiec u mnie to wygladalo mniej wiecej tak:

od rana mialam skurcze co 3 min prawie bezbolesne, czesc wod poszla mi okolo 10.30, czekalam na kwasiego (mojego partnera i ojca dziecka) i mame bo akurat tego dnia przyjechala z polski i kwasi ja odbieral z victoria coach station - przyjechala na styk!

okolo 13 pojechalismy do szpitala i tam sprawdzili mi rozwarcie - o 14.30 bylo 3cm. od poczatku czulam parcie na tylek, bo glowka byla juz bardzo nisko. z poczatku to parcie bylo niewielkie tak jakbym kciala kupke zrobic potem z czasem sie nasililo.

caly czas sobie po korytarzu spacerowalam. nie bylam jeszcze na porodowce tylko na przed-porodowce i nawet z mama i kwasim poszlismy na parter do kafejki se cos zjesc ludzie sie na mnie dziwnie patrzeli hihi ja w sumie na nic ochoty nie mialam tylko na cukierki werthers original (czy jak to sie pisze). co pewien czas mialam sprawdzane cisnienie krwi i tetno maluszka. oznajmilam poloznej ze kcialabym skorzystac z wanny jezeli jest wolna - okazalo sie ze byla wolna ale musialam miec rozwarcie na conajmniej 5 cm zeby moc do wanny wejsc.

bol sie nasilal - a raczej to cholerne parcie bo bol podbrzusza (plecy mnie wcale nie bolaly) byl znosny. po 17 polozna zas mnie zbadala i rozwarcie na 4-5 cm wiec przeszlismy na porodowke i czekalam az mi kwasi wanne napelni (wedlug instrukcji ktora wisiala na scianie sam mial nalac mi wody hyhyhy). aha juz wtedy zaczelam korzystac z gazu - o matko, czulam sie jak na haju! odlot na maxa ale niewiele mi pomagalo z bolem PARTYM ktory sie nasilal tak ze juz zaczynalam wariowac.

wlazlam do wanny gdzies po 18, z poczatku myslalam ze mi ulzylo ale po paru minutach pojawil sie skurcz a wraz z nim to cholerne parcie. tak jakby mi tylek kcialo rozerwac - juz tak bardzo kcialam przec a po zbadaniu rozwarcie dopiero na 6 cm wiec nie moglam przec!! a ta glowka sama kciala mi wyjsc !! bolalo jak cholera wiec porposilam o zzo.

no to przeszlismy (albo mnie przewiezli juz nie pamietam) do pokoju gdzie bylo gotowe lozko, krecilo sie wokol mnie pelno ludzi i mi cos mowili o skutkach ubocznych zzo a ja tam niewiele kumalam z tego co mowia, kroplowke wbili mi za drugim razem bo za pierwszym wyprysnela mi krew. pamietam jak mi obojetne bylo co ze mna zrobia.

wiec zzo dostalam o 19.30 gdzies tak ale nie dzialalo! tzn bol podbrzusza minal prawie (czulam tylko po prawej stronie podbrzusza) ale ten bol party pozostal i jak przychodzil to az tylek sciskalam zeby mi ulzylo bo myslalam ze mi go rozerwie.

zegar na scianie wisial to wiedzialam ktora godzina - o 20.30 dostalam druga dawke zzo i ciagle poloznej mowilam ze juz musze przec!!! to mnie zbadala przed 21 i okazalo sie ze juz 10 cm!! MOGE PRZEC!!!!!!!! alleluja !!! no i jak na chama zzo zadzialalo i nie czulam partych! od 21 do 22 parlam nie czujac zbytniej potrzeby co bylo trudne i meczace. skurcze wyczuwalam tylko lekko, czulam ja sie glowka przesuwa w dol ale jak tylko mialam dluzsza przerwe w parciu (tzn moze 15 sekund) to glowka spowrotem sie chowala. ale polozna byla wspaniala - bardzo mnie wspierala, jak parlam to mowila push push push (powiedziala to chyba z milion razy) i mowila ze widzi glowke i wogole bardzo byla pomocna, kwasi przecieral mi twarz i szyje mokrym recznikiem. cala bylam spocona. no i wkoncu tak gdzies krotko po 22 zzo zaczelo wymiekac i zaczelam spowrotem czuc te parte. to sie wtedy zaczelo porzadne parcie z krzykiem itp. poczulam ulge jak wyszla glowka, potem juz tylko 2 czy 3 parcia i wyszla reszta, polozyli mi malego na brzuchu a ja nie moglam uwierzyc ze to moje malenstwo juz na zewnatrz jest przy mnie!!!! mama sie poryczala. kwasi nie bo on nie placze i ja o dziwo sie nie poryczalam ale bylismy szczesliwi na maxa.

potem kwasi go nosil na przemian z mama bo ze mna jeszcze nie skonczyli! najpierw dostalam zastrzyk w udo na szybsze urodzenie lozyska. polozna mi je wyciagala - 10 minut i po sprawie. potem mnie obadali w kroczu i stwierdzili pekniecie 2 stopnia - musialam byc zszywana.nie bylabym gdyby maly nie wyszedl z raczku przy glowce ale zrobil mi maleg psikusa. wiec dostalam kolejna trzecia dawke zzo i zaczli mnie zszywac a trwalo to z godzine! w miedzyczasie zwazyli, zmierzyli i obadali malego: 50 cm i 3120gram. malutki. ale ma dlugie nogi jak zaba

potem musialam wstac z lozka i isc sie odlac - nogi mi sie ugiely, musieli mnie podpierac ale dalam rade, strasznie mnie tez dusilo w klatce persiowej. pozniej juz tylko formalnosci: nakrmienie dziecka, gdzies kolo 1 nad ranem, dali mi tosta z drzemem i herbate. po 2 mama i kwasi poszli na chate a ja zostalam o 3 przewieziona z malym na poporodowke gdzie dostalam lozko obok jakies kobity co cala noc chrapala. ja nie spalam - ciagle sie balam ze cos sie malemu stanie - ze przestanie oddychac czy cos wiec nie moglam zasnac. w nocy jeszcze zaczal ryczec a ja nie widzialam czemu bo nie kcial jesc wiec zawolalam polozna to mi pomogla pieluszke zmienic.

potem o 8 rano przyszedl kwasi z mama- mama musiala wrocic do domu bo tylko 1 osoba mogla przy mnie byc :/ tak caly dzien nam minal - przylazili co troche cos tam badac - malego lekarz obadal, zrobili mu tez test na sluch a mnie musial lekarz zobaczyc odnosnie problemow z oddychaniem - jak wstawalam to mnie w klacie sciskalo i oddech mialam ciezki. wypisali nas po 16. teraz przez te cholerne szwy nie moge na tylku usasc, boli ale coraz mniej- mam silny lek przeciwbolowy ale ledwo pomaga powoli dochodze do siebie i potrafie coraz wiecej zrobic ale nie karmie juz piersia bo nie moglam sie porzadnie usadowic i sutki mialam cale obolale. pokarmu tez zbyt duzo nie mialam.

z joshem (tak nazwalismy malenstwo) poznajemy sie coraz lepiej - poki co to maly wygodnis, lubi bliskosc dlatego spi w lozku miedzy mna a mama (kwasi spi na kanapie) bo w swoim lozeczku nie kce spac a poza tym jakos ja bezpieczniej sie czuje jak jest tuz przy mnie.

no to na tyle, mam nadzieje ze nie zanudzilam.

zycze wam wszystkim porodow ktore tez bedziecie milo wspominac i zdrowych malenstw! bedzie dobrze, porod jest dlugi ale czas szybko mija. polecam spacerowanie poki bol nie jest za ciezki - to przyspiesza rozwarcie. probojcie wszystkiego co sie da - gazu, roznych pozycji bo kazdy woli co innego.

Napisany przez: gosiata1 sob, 24 lut 2007 - 21:16

czytalam posty dotyczące cesarskiego ciecia,ponieważ bede miała planowana cesarkę ale to dopiero w sierpniu,widzę że nie mam się co bać tego znieczulenia w kręgosłup.Będzie co prawda to moja druga cesarka ale przy pierwszej miałam znieczulenie ogólne i byłam po 9 godzinach po męczarniach na porodówce niestety nie mogłam urodzić normalnie,ale córcia urodziła się cała i zdrowa.

Napisany przez: kate76 czw, 01 mar 2007 - 00:56

Jestem przerazona, i wloski mi staja deba po opisie tych porodow! Ja poprosze cesarke, nie bede matka polka, nie bede ryzykowala zdrowia i zycia mojego dzidziusia.40 min i po wszystkim I wole ten bol po, bo moge juz bezpiecznie wziasc dobry srodek porzeciwbolowy i on juz nie zaszkodzi dzidzi, chce miec ladne krocze, dobry sex po porodzie, bez hemoroidow, nietrzymania moczu i tym podobnych niespodzianek, i pewnosc ze nic sie nie stanie mojemu dziecku...

Napisany przez: kinia1984 pią, 02 mar 2007 - 10:59

Otóż moj poród był ciężki ja miałam poród wywoływany. Do szpitala poszłam w niedziele 28 i połozyli mnie na patologi do poniedziałku ponieważ byłam juz 8 dni po terminie:-(( w poniedziałek o 10 zbadali mnie miałam rozwarcie na dwa palce i poszłam na sale porodową gdzie podano mi oksytocyne, ja wziełam sobie własną położną jest wspaniała bez niej i bez męża chyba nigdy bym nie dała rady urodzić; -)) a wiec po podaniu mi tej oksytocyny po 15 min wzieły mnie skórcze co minute były tak bolesne że nie dawałam sobie rady ale jeszcze nie krzyczałam o godzinie czternastej podano mi dwie kroplowki wzmacniające a ja wyłam juz z bólu rozwarcie postepowało powoli krzyczałam by zrobili mi cesarke chciałam anstezjologa ale był na operacji Pani Bogusia wciaz była przy mnie i uspokajała i i mąż również.. po tych dwoch kroplówkach dostałam druga dawke oksytocyny po której juz darłam sie w niebogłosy Pani Bogusia wsadziła mnie do wanny nie złagodziło to bólu ale rozwarcie postapiło do 9 cm i zaczeły sie bóle parte o godz 19 tej pozniej to juz wszystko poszło moment kilka bóli partych juz na łuzku porodowym... nacięcie... jedno parcie i Mały był na świecie rzucili mi go na brzuch..ja spojrzałam czy jest cały i rozpłakałam sie z szczescia;-))okropnie kocham mojego synka;-)) naciecia tak bardzo nie czułam bo nacieli w momencie skurczu.. zabrali małego do ważenia a mnie położna obmyła a Dr Jagiełło szył (w znieczuleniu miejscowym) troszke było czuc ukłucia ale to pikuś w porównaniu do bolu porodowego.. pozniej znów położna mnie obmyła i przyniesli mi Małego 3890 i 56 cm 10 punktów zawiadomiła mnie jaks położna i odrazu pomogła dać cyca do ssania mały ciongnoł 15 min.. i tak na sali porodowej spedzilismy jeszcze 2 godziny bo tyle trzeba Mały spał ja odpoczywałam a dumny tatus obdzwaniał kogo sie da; -)) pozniej po 2 godz zawiezli mnie na wozku juz na sale dołączyłam do dwoch dziewczyn a dupa mnie bolała najgorzej te szwy bo posciło znieczulenie i tak jeszcze 6 dni chodziłam z szwami dopiero po zdiecu czuje sie ulge tak to tylko człowiek sie męczy:-(( z szpitala wyszłam po 2 dobach a w domku jest najlepiej Mały jest spokojny rosnie tylko je i spi ...
_________________

Napisany przez: kejtlin nie, 04 mar 2007 - 00:09

To i ja się dopisze.
Może będę jakąś otuchą dla pierwiastek.
Ciąża trwała prawie 42 tygodnie, ale poród 3 godziny. Synkowi nie spieszyło się na świat, nie miałam żadnych skurczy, przy profilaktycznym badaniu okazało się że połowę porodu mam już za sobą nie czując nic - było 5 cm rozwarcia, a mnie nic nie bolało. Podano mi kroplówkę z oksytocyną, już nie było tak kolorowo, bolało, ale tylko chwilę, zaraz było 10 cm rozwarcia, potem już tylko 10 minut parcia, i synek na świecie. Tylko łożysko zostało i musieli łyżeczkowanie robić - z moich wspomnień z porodu tylko to
było straszne.
Tak szybkiego porodu życzę każdej przyszłej mamie.

Napisany przez: ANITA:) nie, 04 mar 2007 - 13:20

to ja tak jak kejtlin dla pokrzepienia przerażonych dusz powiem że oba porody miałam wywoływane oksytocyną, podobno skórcze są po niej mocniejsze i bardziej boli. Ja tego nie wiem bo nie mam porównania. Może teraz za trzecim razem uda się normalnie jednak powiem ze da się to wytrzymać, owszem bolało, ale ja nie krzyczałam, nie wyłam i przeżyłam zdaje sobie sprawę że kazdy ma inny próg wytrzymałosci jesli chodzi o ból, ale pozytywne nastawienie na pewno trochę pomoże. Po za tym moment przutulenia maleństwa rękompensuje nam cały ten ból i w tym momencie zaczynamy zapominać jak to "strasznie" było.

Napisany przez: Dodka pon, 05 mar 2007 - 16:37

no bardzo ładnie bardzo ładnie!
Jesli chodzi o oxytocyne to rzeczywiscie ma ona za zadanie uregulowac i wzmocnic skurcze a co za tym powinno isc rozwarcie powinno sie powiekszac.
Ale przyznajcie ze moment urodzenia jak dzidzius wyskakuje jest najpiekniejszy na świecie?

Napisany przez: incubus wto, 06 mar 2007 - 21:30

oj tak Dodka, tego sie nie da porownac z niczym innym

Napisany przez: asiaad2 czw, 19 kwi 2007 - 18:05

coś ostatnio bardzo brakuje opisów , czyżby nikt sie juz nie chciał chwalić

Napisany przez: mimiska czw, 19 kwi 2007 - 23:25

no cóż dziewczyny było to już jakiś czas temu ale mogę opisać Wam ten dzień od początku do końca, a więc :
12 listopada 2006 rano około 6 poczułam jakieś dziwne ukłucia w brzuchu ( to były oczywiście skurcze ale ja o tym nie wiedziałam), a ponieważ miałam tego dnia udać się na ktg postanowiliśmy z mężem ,że pojedziemy do szpitala trochę wcześniej niż planowaliśmy żeby zobaczyć co te dziwne ukłucia oznaczają ( ja byłam pewna,że to są jakieś skurcze przepowiadające i ze urodzę za jakiś tydzień albo dwa ), no i okazało się,że poród się zaczął !! ku mojemu przerażeniu oczywiście około godz. 11 wylądowałam już na sali porodowej i tak z godziny na godzinę skurcze były coraz mocniejsze, nie będę się użalać nad sobą ale uwierzcie mi bóle miałam okropne i niestety nie mogłam dostać znieczulenia jak chciałam bo coś tam z moimi płytkami było nie tak, nie będę opisywać jakie nieprzyjemne miałam panie które asystowały podczas tego całego wydarzenia bo nie warto ....więc tak sobie jęczałam i jęczałam i w końcu o godzinie 19:55 przyszedł na świat nasz aniołek Majunia, mały cudzik
dziś ma już 5 miesięcy i jest cudna, zamierzamy dorobić je braciszka albo siostrzyczkę

Napisany przez: pinola czw, 16 sie 2007 - 23:38

Podciągam temat bo warto i dodaję moją relację z pierwszego porodu:

Byłam 9 dni po terminie i szlag mnie trafiał na myśl o kolejnej wizycie u lekarza prowadzącego i kolejnej kasie wywalonej na wizytę=KTG. Postanowiłam byc sprytna - pojechałam rano do swojego upatrzonego szpitala (Św. Rodzina w Poznaniu) i zmyśliłam, że coś mnie brzuch pobolewa. No i proszę bardzo - ku mojemu osłupieniu okazuje się, że są regularne skurcze (ja ich kompletnie nie czułam). Podpisałam "kwit", że na własna odpowiedzialność jadę do domu i ... jadę do domu. O godzinie 20tej pojawiam się w szpitalu z mężem. Skurcze trwają, ja nic nie czuję i nie ma dla mnie miejsca na oddziale (a rozwarcie tylko 2 cm). Więc następny "kwit" podpisuję i jadę znowu do domu. O pierwszej w nocy wybudzaja mnie bolesne skurcze, ale sa tak rzadkie, że przesypiam, czasem budząc sie, do rana. Mąż jedzie do pracy "poustawiać tematy" bo jak na złość w ten dzień miał bardzo ważne spotkanie. Ponaglam go telefonicznie bo skurcze już regularne co 10 min i bolące. O 11 jesteśmy w szpitalu - 4 cm i zapraszamy na salę ( 15 minut potem przyjeżdża kolejna kobieta czyli gdybyśmy byli tyle później to o porodzie rodzinnym moglibyśmy sobie tylko pomarzyć). Dalej jest jak zwykle boleściwie, godziny wloką się niemiłosiernie - decyduję sie na Dolargan, ZZO z definicji nie chciałam. No i kiedy jest pełne rozwarcie - tak o 18tej - na sali robi się tłoczno. Pojawia sie kupa ludzi, którzy wpatruja sie w moje krocze (nogi w strzemionach - to standard w tym szpitalu ) i cicho miedzy soba gadają. Dodatkowo wkładaja mi ręce do środka i coś tam "wygniataja" tak, że chętnie potraktowałabym ich paralizatorem gdybym była w stanie. Pamietam dobrze, że jedna z osób powiedziała "Zadzwońcie po doktora X, żeby przyniósł WIECIE CO". Potem jestem poproszona o 3 krotne parcie. Potem słyszę nad sobą głos położnej "Ona zaraz odleci". Odlatuję. Mam głęboki sen. Słyszę głos męża. Mówi, ze juz po wszystkim - nasza Patrycja jest na świecie i już... po porodzie. Nie widzę dziecka, ale mąż mówi, że ok - 10 pkt. Nie jestm w stanie nic mówić - język odmawia posłuszeństwa. Zawoża mnie na moja salę. Leże i wysilam się - czy to jest juz jawa czy jeszcze ten sen? Jednak to jest rzeczywistość. Jestem tak słaba, ze postanawiam poczekać na zobaczenie córki. Urodziła się o 18:30 a mi przywieziono ją o ... 22. Akurat trafiłam na wredna siostrę, która połozyła ja na łóżku i wyszła. Akurat to był dobry traf wtedy - nie mam siły jej karmić. Patrze tylko jak jest podobna do męża, modląc sie , aby nie płakała z głodu. Modlitwy zostaja wysłuchane. Wraca "miła" siostra i zabiera ja z powrotem na oddział nie pytając o nic...
Tak wygladał mój poród zkończony niespodziewanie kleszczami przy znieczuleniu ogólnym. Podobno małej nagle spadło tętno. Podobno...
Potem były juz tylko kłopoty z karmieniem (przez tydzień nie umiała chwytać piersi) i powolne gojenie się rany.
Mała wyszła z kleszczy ostatecznie bez szwanku - miała zeza przez pół roku, który się samoistnie wyprostował.
Generalnie w sumie pobyt i personel szpitala oceniam dobrze. Rzecz działa się 23 lutego 2005 roku.

Mam nadzieję, że teraz bedzie łatwiej, szybciej i bez niemiłych niespodzianek (termin 29.08)...

Pozdrawiam Was życząc fajniejszych scenariuszy porodowych

Napisany przez: Dzaga pią, 17 sie 2007 - 21:42

to i ja podnoszę temat..... bo naprawdę ciekawy - mimo że każda z nas przeżyła lub przeżyje inny poród

czekamy na więcej tych wzruszających historii, najpiękniejszego momentu dla rodziców..... mimo wielu "niedogodności" - tak je nazwę

Napisany przez: kr pią, 17 sie 2007 - 22:41

Dołąnczam do was mój Igorejk urodził się 6 stycznia 2007 roku natomiast termin miałam na 29 grudnia 2006 roku . Zaczęło się 22 grudnia gdzie siedząc i krojąc sałatkę na święta coś mi poleciało lekko poszłam do łazienki i okazało się żę zaczął mi sie odklejać czop wię szybko za telefon do męża który miał wigilię w pracy ale oczywiście jej nie uczcił no i pojechaliśmy do szpitala ok. 70 km tam podłaaczyli mnuje pod ktg( słysząc ten instrument) to mam ciary i okazało się że nic się nie dzieje ale muszę zostać na obserwacji przespałam się tylko jedńą noc na patologii i uprosiłam lekarza żeby mnie wypuścili słuchajcie llleżałam z kobito która tak jęczała że miałam jeje dość bo jej nioe wygodnoie bo dzidzia się rusza itd i to było nie potrzebne boi się osłuchałam rodzących tego krzyku noie zapomnę nigdy a najbardzej przezyłm to jak widziałam jak te młode matki chodz po porodach. Na drugi dzień wysłam do domu oczywiście swięta mój mąż spędził na sucho . ni\o i pojechałam do swojego gina 3 stycznia a ten mówi że jesli nie urodzę do 5 stycznia to do szpitala bo po zbadaniu usg wód i łożyska okazało się że mam bardzo stare łożysko a po terminie byłem 8 dni no i tak się ttao że 5 stycznua pojechałam do szpitala po zbadaniu chciałam załatwic z lekarzem cc ale mnie wyśmiał mowiąc że jutro czyli 6 stycznia urodze i co najciekawsze trafiłam na patologie ciązy i ta marudna kobita też tam ja\sezczew był abo nie urodziła . niI się zaczęł o rano lewatywa i poszłam na indukcję wchodząc na porodówkę się rozpalakałam był ze mna mąz poród rodzinny póżniej zdobyłam sie na usmiech podłaczyki mi oksty i na początku nic a później jak zaczęło potwornie bolęć to szok rodziliśmu we troje jedna z dziewczyn urodziła przy rozawrciu na 6 cm darła sie w niebogosy a druga urodziła szybko ale to jej trzecie dziecko było ja natomiast przy 6 godzinie zaczęłam sie wić z bólu mały był ulzony bardzo wysoko bóle były okropne natomaist nie byo rozwarcia błagałm o cc ale w koncu na ktg wyszo ze spada tętno dziecka i szybko cc ostatni skurcz miałam na łozku operacyjnym później już błogo miałam znieczulenie w kręgosłup podczas cc usypiałam bo już nie miałam siły rodziłam siłami natury 8 g i miałam dośc pamiętam jak nie chciałam zasnąć jak ze mną rozmawiał anestazjolog i jak mi pokazali niuńke a wtedy było mi wszzstko jedno . Po cc leżałam 24 g mały był spokojny płakał tylko na jedzenie mążbył przy mnie i opiekował się małym , wstałam po 24 g chciałam iśc pod prysznic ale nie dałam rady sama tylko a\z pomocą męża ale z godziny n godzinę było coraz lepiej Przezyłam nawał pkarmu i karmiłam Igorka do 7 miesięcy teraz już nie chce mamy cyca poszłam do pracy więc siłą rzeczy butelka poszła w ruch. Opiekę w szopitalu po porodzie miałam dobra wspomnienia teraz już dobre , po cc dochodzi się bardzo szybko bo jest ten mały cud koło mnie i nic nie jest wazniejsze gdybym miała rodzic jeszcze wybiorę cc ja zniosam dobrze i szybko doszłam do siebie a arda dla wszystkich to taka żeby nie panikować , nie podpalać się samemumnie sie to jednak nie udało myślałam że zachowam zimną krew ale mimo to oplaci się byle dzidziuś był cały i zdrowy . A ta kobita urodziła po mnoie prawie na sali a poró trwał 5 min.

Napisany przez: MamaKaroli sob, 18 sie 2007 - 22:09

Ciążę przechodziłam ciężko. Od piątego miesiąca małej spieszyło się na świat więc większość czasu spędzałam w szpitalu pod kroplówkami. Tego wieczora mieliśmy gości, którzy około godziny 23,30 pojechali do domu. Strasznie bolał mnie krzyż ale dla mnie było to normalne ponieważ przez całą ciążę borykałam się z tym bólem. Zdążyłam wziąć kąpiel, przebrać się w pidżamę i położyć się do łóżka. Jednak po chwili z tego łóżka wstałam, ponieważ ciągle chciało mi się siusiu i nie mogłam zrobić
Po kolejnej nieudanej próbie zauważyłam krew na bieliznie więc pojechaliśmy z mężem do szpitala. Tam, nawet nie zdążyli mnie formalnie na oddział przyjąć bo po zbadaniu okazało się, że mam 9 cm rozwarcia więc biegiem na porodówkę Pamiętam, jak pomyślałam wtedy sobie: ja już rodzę?! Niemożliwe!!
po 2,5 godzinach bóli partych Karolcia była już na świecie.
Nie wspominam porodu źle, bo mogę powiedzieć, że prawie wcale bólu nie czułam ( co jest dziwne bo jestem piekielnie na ból wrażliwa) i nie wiem jak to jest cierpieć tak jak niektóre z was to opsiują.
Wspominam źle jedynie fakt, że mojemu lekarzowi nie chciało się robić cesarki, przez co moje dziecko (i ja również) ucierpiało. Wspominam źle to, że gdy rozeszła się wieść o tym, że będę rodzić naturalnie dziecko ułożone pośladkowo zbiegł się na porodówkę cały oddział i oglądali to co się działo i niejednokrotnie słyszałam przykre komentarze. Wspomianm źle również fakt, że nie wpuszczono mojego męża - a poród rodzinny był juz opłacony...
Najgorzej wspominam szycie. Bolało jak cholera
I połóg, też nie był przyjemny. Zresztą byłam mocno ponacinana i do dziś jeszcze boli tu i ówdzie...

Ale za to trafiły mi się dwie sympatyczne położne, które przynosiły mi wodę gdy chciałam pić, które wycierały mi czoło gdy byłam spocona z wysiłku i które bardzo mnie wspierały, co w moim szpitalu jest rzadkością.

Nie wiem czy ból porodwy się zapomina bo ja nie miałam o czym zapominać. Do dziś pamiętam jedynie ten piekelny ból w trakcie zszywania. O tym nie zapomnę chyba

Jak zobaczyłam Karolcię rozpłakałam się jak głupia i wiedziałam już że jestem najszczęśliwszą mamą na świecie

Napisany przez: ewon śro, 22 sie 2007 - 21:18

Witam!to ja tez opisze moj porod:) 39tydzien ciazy. 20wrzesnia2005roku o godzince 00.00w nocy zaczely sie skurcze juz silne i co 5min- w dzien tez mialam ale co pare godzin i leciutkie. miedzy bolami probowalam przysypiac,biegalam co chwile siusiu.do 6rano sie sama meczylam,ale juz nie moglam z bolu skurcze byly co 2minuty,obudzilam mame,powiedzialam,ze rodze i juz nie wytrzymam,w domu zapanowala panika,a ja o dziwo spokojna bylam.Jeszcze spakowalam sobie do szpitala pare rzeczy.Zamowilismy taxi i pojechalam z mama do szpitala byla godz 8rano.na izbie przyjec nikogo nie bylo,wiec chodzilam sobie,szla salowa i jak jej powiedzialam,ze rodze pobiegla po lekarzy.zbadali mnie mialam tylko 2cm rozwarcia:( wiec dali mnie na porodowke,przebralam sie,lewatywa i tak dalej.podlaczyli ktg kazali lezec,skurcze byly bardzo bolesne,ale na szczescie dali cos przeciwbolowego,zebym tak nie cierpiala.ordynator przebil mi wody.wszyscy byli mili,polozna masowala mi plecy,wogole mila atmosfera byla.Grubo po 14 okazalo sie,ze zaniklo tetno-a mialam juz 10cm rozwarcia-szybko mnie zwiezli na sale operacyja,nie pamietam kiedy usnelam,ale zanim zasypialam,polozna trzymala mnie za reke,bo sie bardzo balam.mialam cesarke,Kubusia wyjeli o 15.15 (21.09.2005)mial 58cm i wazyl 3700,okazalo sie,ze byl 3razy owiniety pepowina,ale lekarze szybko zareagowali.dostal 9pkt. na 10 skurcze bardzo bolaly,ale jak przyniesli mi moje Malenstwo to odrazu zapomnialam o bolu ,bylam bardzo szczesliwa:) nie ma sie czego bac

Napisany przez: Madziara78 czw, 23 sie 2007 - 16:50

Super wątek - dziewczyny popłakałam się parę razy jak czytałam o Waszych porodach ale dzięki Wam wiem już mniej więcej czego mogę się spodziewać i jak do wszystkiego podchodzić... bardzo mi pomogłyście opisując swoje porody - dziękuje!!!!

Ja jeszcze mam miesiąc do terminu i godziny 0 ale przynajmniej teraz będę wiedziała kiedy powinnam zacząć szybko zbierać manatki do spzitala bo to już nie przelewki...

Napisany przez: Aggatt nie, 09 wrz 2007 - 18:15

Witam Czas przyszedl i na mnie, zeby opisac wam moje przezycia

Rodzilam tutaj, czyli w Walii, w malym szpitaliku. Troszke ryzykowalam, bo byly tutaj same polozne, zadnych lekarzy - w razie komplikacji odsylaliby mnie do wiekszego szpitala. Zdecydowalam sie tu rodzic, bo strasznie mi sie tu podobalo, polozne przemile, ogolnie atmosfera relaksacyjna

ale do rzeczy. W niedziele, 1ego wrzesnia, dzien przed terminem, bylam zalamana. Zadnych boli, skurczy, niczego, co by zapowiadalo porod. Zrobilam wiec pranie, umylam podlogi i tyle. Wieczorem obejrzelismy sobie z M film. Po nim poszlam do kibelka, wracam, klade sie, a tu jak cos nie chlusnie. Wyskoczylam z lozka jak oparzona i ze zdziwieniem mowie do M ze mi chyba wody odeszly on tez w szoku, w dodatku pol przytomny ze zmeczenia. Zadzwonilam do mojego szpitalika, a ze mieszkamy 2 minuty samochodem od niego, polozna powiedziala, zebym przyszla sie pokazac. No to pojechalismy. Bylo cos ok. 22.30. Jak jej powiedzialam, ze zadnych skurczy nie mam, to powiedziala, zebym poszla do domu i sprobowala sie przespac jeszcze. Tak zrobilam. Ale spac juz nie moglam, bo jakas godzinke pozniej zaczely sie skurcze. Ale nie mocne. Bol taki jakby na okres. Tzn tak intensywny. Podlaczylam sobie urzadzonko TENS (przykleja sie elektrody i ono wysyla jakies tam impulsy, ktore maja niwelowac bol - moim zdaniem pomaga, ale jedynie dziala na psychike ) polezalam tak sobie jeszcze troche przysypiajac pomiedzy skurczami. Okolo polnocy byly juz co 5 minut, wiec pojechalismy jeszcze raz do szpitala. Polozna zbadala mnie i powiedziala, ze rozwarcie jest dopiero na 2cm, a w dodatku wszystkie wody jeszcze nie odeszly. Powiedziala, zebym jeszcze do domu pojechala. No to wrocilam do domu, polozylam sie i tak przelezalam do 7 rano. Skurcze byly co jakies 3 minuty, ale tez wcale nie jakies silne. Zupelnie do przezycia. Postanowilismy isc na spacer. Przeszlismy sie kawalek, ale skurcze zaczely byc coraz czestsze, wiec stwierdzilam, ze czas pojechac do szpitala. Polozna zbadala mnie znowu, tym razem rozwarcie na 4 cm. Spytala sie mnie, czy chce isc do domu, czy zostac. Stwierdzilam, ze zostane, bo chce sprobowac znieczulenia Gas & Air - czyli cos jakby gazu rozsmieszajacego tzn po nim ma sie uczucie jakby sie bylo pijanym troszku. No to dostalam rurke i przy kazdym skurczu wdychalam gazik. Nastepne badanie mialam o 12ej i okazalo sie ze mam 6cm rozwarcia. Wrocilam jeszcze na sale, staralam sie wiecej chodzic, zeby przyspieszyc porod. Skurcze byly juz troszku mocniejsze, ale rowniez nie jakies wykanczajace. W koncu stwierdzilam, ze pojde do basenu. Posiedzialam sobie w wodzie, M pryskal mnie zimna woda, bo goraco bylo strasznie. W pewnym momencie, tuz przed 14ta zaczely sie troszke inne skurcze, o wiele mocniejsze (ale rowniez do przezycia). Stwierdzilam, ze wychodze z wody, bo przez to mnie bardziej boli. M poszedl po polozna, a akurat na zmiane przyszla moja osobista polozna. Jak uslyszala jakie mam bole, jak zobaczyla jak na nie reaguje, to powiedziala - Aga sluchaj ciala, jak mowi, ze masz przec, to przyj, a moze zaczniesz juz rodzic. No to zaczelam. Skurcze juz jakby przestaly mnie bolec, bo skupilam sie na parciu, bylo to bardziej wykanczajace. No i to uczucie, ze sie za chwile zrobi koope... przepraszam, ale tak wlasnie czulam. W pewnym momencie juz myslalam, ze cala glowke wypchnelam, pytam sie Jackie co widzi, a ona na to, ze czubek glowy. No to ja z pytaniem - a wloski ma? No i teraz nadeszlo najgorsze. Nie bol. Bo nie bolalo. Ale swiadomosc tego, ze z nastepnym parciem sprawie sobie ten bol. Ze moze sie rozerwe (tutaj nie rozcinaja). I najgorsze wlasnie bylo przezwyciezyc te mysl i skazac sama siebie na bol. No ale dzieki dopingowi M i poloznej udalo mi sie wypchnac glowke. Slyszalam jak M za mna placze, a ja nie mialam juz sily. Stwierdzilam, ze na tym koncze Ale oczywiscie nie moglam. No i drugi raz musialam sie zmusic, zeby zaczac przec. No i nagle, poczulam jak sie ze mnie Dani wyslizguje. Polozna go wylowila i od razu polozyla mi na piersi. I uwierzcie, momentalnie zapomnialam o bolu. M przecial pepowine. Dostalam zastrzyk, ktory mial mi pomoc urodzic lozysko i chyba pomogl, bo mi je polozna po prostu za pepowine wyciagnela. Zadnego wysilku z mojej strony to nie wymagalo, ani nawet tego nie poczulam. Nic mnie nie zszywali. Po chwili, poniewaz wode juz wypuscili i robilo sie chlodno, dali zawinietego w recznik Daniela M, a ja wstalam, zeby isc na sale. Doszlam o wlasnych silach. Polozylam sie w lozku i dostalam Daniego do karmienia. Zostalismy sami z nim na kilka godzin. W miedzyczasie przyszla polozna, zeby pomoc mi sie isc zalatwic. Balam sie tego, ale okazalo sie ze niepotrzebnie. Peklam, ale tylko w srodku, nie zszywali mnie i na zewnatrz jestem cala. W ogole juz po kilku godzinach sama chodzilam bez wysilku po pokoju.

I tak to sie odbylo. Troszke bolu, ale calkiem znosnego i ten najwiekszy cud, ktory rekompensuje wszystko.

Nie bojcie sie porodu, on wcale nie musi byc straszny. A wydaje mi sie, ze bardzo wazne jest nastawienie. Ja bardzo chcialam rodzic w tym szpitalu, bylam tam zrelaksowana, dobrze sie czulam. Opieke mialam wspaniala, wszystkie kobietki tam pracujace sa naprawde niesamowite, bardzo pomocne i serdeczne. Zostalam na wlasne zadnie 3 dni, do srody i bardzo sie z tego ciesze.

Polecam wszystkim porod w wodzie, jezeli to tylko mozliwe. Latwo sie rodzi, mniej to chyba boli, chociaz porownania nie mam.

To tyle ode mnie, uciekam bo mnie dziecko wzywa

Napisany przez: Madziara78 nie, 09 wrz 2007 - 21:20

Aggatt - przynosisz nam tyle optymizmu i nadziei że poród wcale nie musi być taki straszny i przerażający... Dziękuję
Aż się popłakałam jak czytałam o tym "a ma włoski?" wyobrażam sobie jak się czułaś... to musi być piękne uczucie...
I pomyśleć że to już za kilka dni przed nami...

Napisany przez: izus85 pon, 10 wrz 2007 - 14:48

Witam ja teĹź opowiem o swoim porodzie

Termin mialam na 10 czerwca 2007 jednak dzidzia nie spieszyła sie na swiat...
15 czerwca zaczął pobolewać mnie brzuch wiec pojechałam z mezem do szpitala,przyjeli mnie na ginekologie.Jednak nic sie niedziało więc podłanczali mnie tylko pod ktg i czekalismy na rozwoj sytuacji a skoro wody byly czyste lekarze postanowili czekac az akcja porodowa sama sie rozpocznie.
No niestety akcja sie nie rozpoczynała więc poszłam na wywołanie porodu kroplówkami....Męczyłam się 8 godzin a po tych 8 godzinach lekarze stwierdzili że dziś nie urodzę bo dzidzia nie osuwa sie na dół więc ......cofneli mnie na ginekologie
Na drugi dzien założyli mi "balonik" na zwiekszenie rozwarcia.I na nastepny dzień znów wywoływanie......
4 godziny okropnego bĂłlu i NIC....
Jednak po przebiciu pecherza płodowego okazało sie że wody są już mocno zielone i trzeba zrobić cesarkę....(odetchnęłam z ulgą)
Póżniej znieczulenie w kregosłup(zero bólu) i błogość.....
Patrzyłam na lekarzy i czekałam aż ujrzę tą moją najkochańsza istotke-mąż stał za szybką i machał do mnie i celował kamerą aby uchwycic moment wyciągnięcia córeczki.
Pozniej krzyk dzidziusia-mamusi-tatusia i dzidzia jest.....Na sali pooperayjcnej lezałam dobe-laktacja przyszła w 3 dobie samopoczucie SUPER.....
Cesarka była dla mnie wybawieniem....
A córeczka jest całym moim zyciem

Napisany przez: NIUNKA sob, 17 lis 2007 - 18:33

Może uda mi się wyciągnąć ten wątek na powierzchnię ,więc napiszę jak to było u mnie.

Wszystko zaczęło się w 38t 1d kiedy to podczas rutynowego badania przez położną zostałam skierowana przez położną na "szybkie" usg w celu stwierdzenia jak jest ułożone moje maleństwo, bo ona nie miała 100% pewności. Tak więc pojechałam do szpitala ....... zamiast na miasto w celu wywołania porodu przez długie spacerowanie Na miejscu okazało się, że dziecko ułożone jest pośladkowo, więc zaraz ustalanie terminu na normalne usg w celu sprawdzenia stanu dziecka, ilości wód płodowych, przepływu pomiędzy łożyskiem i małym. Ustalono, że usg będę miała jeszcze tego samego dnia, 1,5 godziny później ........ dzięki temu mój mąż zdążył dojechać i podtrzymać mnie na duchu. Po usg okazało się, że nikt nie chce ryzykować, abym czekała na normalną akcje porodową, więc ustalono mi termin cesarki na 39 tc z przykazaniem jak najszybszego przyjazdu do szpitala jakby poród zaczął się wcześniej. Z wisielczym humorem i w totalnym szoku wróciłam do domu, tam od razu rozmowa z rodziną ........ coby mnie już przestali dręczyć ciągłymi pytaniami : CZY TO JUŻ

W niedzielę 11-tego zgłosiłam się do szpitala na rutynowe badania przed zabiegiem, następnie wróciłam do domu.
Nadszedł poniedziałek 12 listopada. Z nadzieją jak najszybszego uściskania synka w ramionach pojechaliśmy na 7:30 do szpitala

https://imageshack.us

Na miejscu okazało się, że będę musiała poczekać na swoją kolej ...... miałam być 3. Tyle, że musiały odbyć się jeszcze 2 nieplanowane cesarki, więc wszystko odwlekał się w czasie niemiłosiernie. Ja coraz bardziej głodna, spragniona i zniecierpliwiona zaczęłam odczuwać bóle krzyżowe, więc pewnie i tak urodziłabym w ciągu najbliższych kilku lub kilkunastu godzin Kiedy już w końcu przyszła moja kolej byłam szczęśliwa, że zaraz się to skończy:

https://imageshack.us

Najgorzej wspominam wkłucie w kręgosłup ...... anestezjolog miał problem i musiał to powtarzać kilkakrotnie ...... a ja jęcząc z bólu spoglądałam na mojego męża jak się robi coraz bielszy. Na szczęście udało się im wkłuć zanim mój mężulek wylądował na podłodze Jak znieczulenie zaczęło działać założono mi cewnik i wwieziona na salę. Mnie przygotowano do cesarki, a męża posadzono obok. Dokładnie o 17:22 mnie nacięto, a o 17:26 mój synuś się urodził .....3540 gr i 53cm...... cały czas mówiono mi co się dzieje podczas tych 4 minut .......mały został umyty, zważony, a dumny tatuś robił mu w tym czasie pierwsze zdjęcia:

https://imageshack.us

MÓJ PIERWSZY KRZYK:
https://imageshack.us

W RAMIONACH MAMUSI:
https://imageshack.us

I TATUSIA:
https://imageshack.us

Prawdę mówiąc to nie wiem, co czułam jak usłyszałam i zobaczyłam Danielka ..... radość, szczęście, ulgę...... z trudem panowałam nad sobą, aby nie płakać ze szczęścia ...... no i widok twarzy męża .... dumny, szczęśliwy, zachwycony .....chyba nigdy tego nie zapomnę

Po 2 godzinach na sali pooperacyjnej przewieźli nas na oddział noworodkowy, gdzie w sumie po 4 godzinach od cesarki dostałam pierwszy posiłek: gorącą herbatę z mlekiem i tosty z dżemem truskawkowym ....... jadłam to jakbym nic wspanialszego nie miała w ustach Mąż za to w końcu zjadł nastrojone rano kanapki

Do domu wróciliśmy w środę po dwóch dniach od zabiegu.

A na koniec ulubiona pozycja do spania preferowana przez mojego synusia:
https://imageshack.us

Napisany przez: Agulka 333 sob, 17 lis 2007 - 19:14

A oto opis mojego trzeciego najbardziej zaskakujacego porodu :
A więc pod koniec ciąży byłam już strasznie marudna i bolało mnie dosłownie wszystko. A najbardziej bolały mnie krzyże i biodra. Po nocach już spać nie mogłam. W nocy ze środy na czwartek pojawiły się skurcze i już zastanawiałam się czy nie jechać do szpitala ale stwierdziłam, że są za słabe i mało regularne więc zostałam w domu zresztą wizja dzwonienia do mamy po nocy zaraz przypominała mi się twarz przerażonej mamy, że w nocy będzie musiala wsiadać w samochód i gnać 25km. Więc stwierdziłam, że olewam to i nie rozkręcam machiny. Bliżej rana skurcze się uspokoiły ale za to odezwały się moje krzyże i biodra a bolały mnie tak , że już przerażona byłam, że kości mi się znowu rozchodzą i nici z porodu naturalnego. Rano jak wstałam to przeszło wszystko żadnego skurczu, żadnych bioder. Ale stwierdziłam, że jadę do szpitala bo w czwartek ostatni dzień był mój gin (potem miał być dopiero w poniedziałek) a ja chciałam, żeby mi cokolwiek poradził na te moje biodra i spojenie (jakoś sprawdził czy mi się to końca nie rozeszło) bo już w strachu cała byłam jak sobie przypomniałam co było 6 lat temu. Byłam już tak zdesperowana tymi bólami, że nawet bym cesarkę sobie dała zrobić. Więc pojechaliśmy do szpitala. A że z mojego domu do szpitala droga daleka i pełna wybojów to znowu rozpętały się skurcze i pomyślałam sobie, że teraz to naprawdę rodzę. Zawieźliśmy Dominikę do babci i jedziemy na porodówkę. Tam oczywiście wszyscy mnie już znali i jak powiedziałam, że rodzę to mnie przyjęli bez gadania i badania i od razu na blok porodowy. Po badaniu okazało się, że mam rozwarcie na 3 cm ale oczywiście żeby było śmieszniej z wrażenia zniknęły mi wszystkie skurcze. Jak całą ciążę miałam ciągle jakieś górki tym razem mój zapis KTG był płaski Myślałam, że po prostu padnę na tej porodówce. Mój mąż pękał ze smiechu bo on już obdzwonił wszystkich, że ja rodzę a ja nic. Siedziałam sobie na łóżku porodowym i pierwszy raz od bardzo długiego czasu nie bolało mnie nic nie miałam żadnych skurczy po prostu czułam się luksusowo. No i siedzieliśmy tak ok 2 godzin ja po prostu chciałam iść do domu ale położne stwierdziły, że już mnie nie wypuszczą i zostanę na patologii. Wściekła byłam na siebie, że ja baba trzecie dziecko i tak się dałam nabrać ze skurczami przepowiadającymi. Mój mąż ryczał ze śmiechu. Aż w końcu położna widząc, że nic się nie dzieje poszła mi szukać jakiegoś łóżka a ja powiedziałam mojemu mężowi, żeby jechał do dzieci bo bez sensu żeby tu cały dzień siedział a jakby coś to zadzwonię. I nagle znienacka ok 16.00 usłyszałam prask i dosłownie mnie zalało. Nie miałam wątpliwości to były wody. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Natychmiast zaczęły się porządne solidne skurcze, które nie miały początku ani końca. Położna nie nadążała sprawdzać bo rozwarcie zrobiło się błyskawicznie. Oczywiście jak przy pierwszym porodzie tak i teraz największy problem był z zejściem główki do kanału dlatego większość czasu przeleżałam na lewym boku z podciągniętą nogą. O godz 17.00 miałam już 8 cm a wtedy dopiero zaczyna się jazda (np obszczypany na maxa mąż bo on w spokoju wysyłał sobie SMS-y z relacjami) Wreszcie kiedy miałam już pełne rozwarcie położna kazała mi wstać z łóżka i przeć w pozycji pionowej aby główka zeszła jak najniżej i tak wisiałam na mężu i parłam bo skurcze parte miałam już solidne. W końcu położna kazała mi się wkulać na łóżko aby sprawdzić czy już możemy rodzić i stwierdziła nie ma na co czekać. Jeszcze zdążyłam usłyszeć, że rodzimy bez nacinania i trzy skurcze parte i Justysia była na świecie.
Niestety radość nasz była krótka. Malutka leżała bezwładnie i na nic się zdawały próby odsysania. Nie usłyszałam ani miałknięcia. Natychmiast zabrano ją na stół w kącie sali i widziałam tylko plecy grona lekarzy podjeżdżający sprzęt do reanimacji i pojedyncze okrzyki. Mój mąż zjechał po ścianie myślałam, że zemdlał a on już po prostu nie wytrzymał ciśnienia. Zaraz zabrali malutką w inkubatorze. Urodziła się o 18.00 o wadze 4 kg 56 cm w cieżkiej zamartwicy - Apgar 2. Nie oddychała, bez akcji serca, siniuteńka. Naprawdę nie umiem Wam opisać co czułam. To naprawdę była jedna z najgorszych chwil w moim życiu. I nikt nie był w stanie i nie jest w stanie do dzisiaj nam powiedzieć dlaczego. Poród była przecież taki szybki, wody przeźroczyste, ja nie miałam żadnych stanów zapalnych. Do samego końca miałam robione KTG i tylko raz w ciągu całego porodu troszeczkę spadło tętno ale tylko do 90 a jak mi powiedzieli to nie jest żaden spadek. Nie była owinięta pępowiną po prostu idealnie. Dopiero po 10 min przywrócono malutkiej oddech akcja serca na szczęście wróciła szybko sama w dwie godziny po porodzie wróciły kolorki. Moj mąż biegał pomiędzy oddziałem noworodkowym a porodówką gdzie ja leżałam po porodzie i przynosił mi wiadomości. Na szczęście pojawiła się też moja siostra i ona siedziała ze mną cały czas na porodówce podtrzymując mnie na duchu kiedy mój mąż biegał do malutkiej. Po przepisowych dwóch godzinach zawieźli mnie jeszcze na noworodkowy abym zobaczyła jeszcze niunię i malutka pojechała na OIOM w stanie ciężkim ale dość stabilnym. No i leżałam na sali z mamusiami i dzidziusiami a ja bez dziecka i tylko mąż wydzwaniał i przynosił mi coraz lepsze na szczeście informacje. Najpierw malutka zaczęła nabierac kolorków, potem zaczęła mieć odruchy, zaczęła trochę płakać i otwierać oczka. Na trzeci dzień zaczęła jeść normalnie. Po tygodniu przewieziono ja do naszego szpitala a po następnym tygodniu wróciła do domku. Narazie wszystko jest w porządku i nie widać żadnych konsekwencji trudnego przyjścia na świat i modlimy sie żeby tak było dalej.
Tak więc nie był to mój najszybszy poród bo bliźniaki rodziłam godzinę ale oprócz niezbyt miłego finału wspominam go bardzo miło pewnie dzięki wspaniałemu personelowi szpitala i wsparciu mojego kochanego męża, który był bardzo dzielny do końca.
Na tym kończę moje opisy porodów więcej już ich nie będzie Kończę z tym interesem

Napisany przez: alanis sob, 17 lis 2007 - 20:17

Fantastycznie, że wątek został odkopany to i ja umieszczę tu opis swojego porodu , a było to tak:

Teatr Szczęśliwego Rodzicielstwa
zaprasza na przedstawienie pod tytułem
"Jak na świat przychodziła nasza córcia Zuzia"
Adaptacja sztuki przez Ĺźycie napisanej w 3 Aktach.

PREMIERA
8 listopad 2007 roku, godz. 14.10

OBSADA
w rolach głównych

Mama: Iza
Tata: Michał
CĂłrcia: Zuzia

w pozostałych rolach udział biorą: Położna Ania, lekarz

AKT I Dzień przed â�Ś

Więc tak jak już zapewne wiecie sprawczynią mojego czwartkowego porodu jest nasza forumowa czarownica Agulka, która na dzień przed tym niezwykłym wydarzeniem wywróżyła mi że nastąpi to dnia następnego.

W środę odszedł mi czop, ale Ĺźe było tego niewiele to jakoś nie do końca byłam przekonana czy to całość i co to tak naprawdę moĹźe oznaczać. Niemniej jednak zaczęły mi się w głowie rodzić róşne scenariusze i tak jeszcze tego samego dnia przepakowałam torbę bo się okazało Ĺźe nie mieszczę się z całym majdanem do tej w ktĂłrą juĹź od dawna byłam spakowana, załadowałam baterie do aparatu i raz jeszcze przypomniałam mężowi wszelkie instrukcje. Popołudniu okazało się Ĺźe mĂłj teść wylądował w szpitalu i powiem wam Ĺźe choć głośno tego nie mĂłwiłam to pomyślałam sobie Ĺźe los pewnie chce nam spłatać figla i teraz, w takiej sytuacji Zuzinek ma się pojawić na świecie, wieczorem wszyscy razem (z teściowa i szwagierką) obejrzeliśmy sobie You can dance i Ĺźartowaliśmy Ĺźe następnego to ja juĹź mogę nie obejrzeć bo pewnie będę w drodze na porodĂłwkę. Ale jakby tego było mało chcąc wykorzystać ostatnie chwile naszej â��wolnościâ�� zarzuciliśmy sobie z mężem filmik do obejrzenia i tak skończyło się na tym Ĺźe zasnęliśmy o 1.30â�Ś

AKT II Zaczęło się â�� w domu

Była godzina 4.30 kiedy standardowo obudziło mnie siku a do tego pobolewanie brzucha jakby na okres, wstawałam z łóżka i poczułam delikatne chlup, no ale nic myślę sobie to pewnie ten czop mi wyłazi, w łazience okazało się Ĺźe to nie czop ale majtki są mokre, hmmm pomyślałam sobie ze kurcze chyba mi się siku popuściło no ale Ĺźeby nie było to macam, oglądam i wącham te majtki, nie to nie siku, czyli co?, no wody zaczynają odchodzić. Wyłażę z łazienki, skurcze cały czas czuję i natykam się na teściową, ktĂłra wstała na chwile do łazienki i pytam ją czy te wody to się mogą tak właśnie sączyć bo mam wraĹźenie, Ĺźe się coś zaczyna a ona na to Ĺźe tak i Ĺźe jak to będzie trwało to Ĺźebyśmy jechali do szpitala bo nie wiadomo ile tam tych wĂłd jest, mĂłj mąż jak spał jak beton tak słysząc jak szepczemy w korytarzu obudził się w mig i mĂłwi â��ja tu wszystko słyszę, co się dzieje?â�� no to mu mĂłwię co i jak, połoĹźyłam się do łóżka, komĂłrka w łapkę i liczę te skurcze a one tak prawie regularnie co 10, co 8, co 7 minut, bywało Ĺźe i częściej, liczyłam je tak z dobra godzinę. Koło 5.30 a całą tą godzinę nie spaliśmy tylko cały czas śmialiśmy się jak głupki, normalnie nas jakaś głupawa dorwała, wstaliśmy, plan był taki, idziemy na śniadanie, ja sobie pochodzę i zobaczymy czy skurcze się rozejdą czy nie, jak to nic nie da to wchodzę do wanny i zobaczymy co dalej. No więc zjedliśmy śniadanko, ja chodzę a te skurczybyki nadal są, no to chlup do wanny z ciepła wodą, mąż w międzyczasie zaczął nas pakować, robić sobie kanapki i takie tam ale co chwilę zaglądał do mnie co się dzieje i czy akcja się rozwija. Ja będąc w wannie bardzo się wyluzowałam ale skurczybyki jak były tak są, na dodatek czuję wyraĹşnie chodĹş siedzę w wodzie Ĺźe mi poprostu cieknie, po pół godziny oznajmiam więc mężowi Ĺźe chyba jedziemy, czekam jeszcze na 2 skurcze, śmieszne to było bo ja do końca nie wierzyłam Ĺźe to juĹź.
No ale wstaję z tej wanny a tam znowu chlup, trochę pociekło, no to wtedy nabraliśmy pędu, mąż się zdenerwował i zaczął mnie strasznie pośpieszać chyba z obawy żebym mu tam zaraz nie urodziła więc zamiast się luzować uspokajałam jego, że pierwszy poród to nie jest taki szybki i że musimy być spokojni bo nerwy tu nie pomogą, wyszłam na górę a tam już suszenie głowy, ubieranie się, mąż jeszcze pod prysznic, już byłam prawie ubrana i dobrze ze pomyślałam żeby sobie podpaskę podłożyć bo mi znowu zaczęło cieknąć i tym razem tak solidnie, to była już 6.50. Spakowani, gotowi, rozemocjonowani choć ciągle w niezłych nastrojach wyruszyliśmy w drogę. Ja po drodze licząc skurcze zaczęłam już rozsyłać smski do osób którym obiecałam że dam znać, zadzwoniłam do mojej mamy. Droga zajęła nam prawie 50 minut o 7.50 wysłałam wiadomość myszowatej, byliśmy wtedy już niemal na miejscu.

AKT III Rodzimy się â�� w szpitalu

W szpitalu zabrano mnie na izbę przyjęć i tam cała procedura, papierki, ankiety i takie tam, mierzenie ciśnienia, i badanie, najpierw usg, potem badanie na fotelu i wtedy znowu chlupnęło, i tak przyjęli mnie na oddział. Byliśmy z mężem w jednoosobowej bardzo fajnej salce, z łazienką, wanną etc. Zaraz jak tylko się przebrałam przyszła połoĹźna kobieta anioł â�� pani Ania, ktĂłra bardzo nam pomogła. Niestety nie powiedziano mi Ĺźebym nie robiła siku a to była pierwsza rzecz ktĂłra zrobiłam po wejściu do sali i tak musieli mi pobrać przez cewnik mocz bo jak pamiętacie miałam ta leukocytozę sprzed tygodnia. Nie powiem nie naleĹźało to do przyjemności, wlałam w siebie litr wody i jakoś poszło, za to potem na siku biegałam non stop. Podłączyli mnie do ktg, rozwarcie było na 2 palce, nie powiem wam ile dokładnie trwały kolejne fazy, skurcze zaczęły się nasilać, w międzyczasie okazało się Ĺźe w wodzie nie mogę rodzić bo odeszły mi wcześniej wody a to dyskwalifikuje do takiego porodu, od razu zapytałam o znieczulenie, byłam na to psychicznie przygotowana. Potem zdecydowano o podaniu mi oksytocyny i czekaliśmy na odpowiednie rozwarcie Ĺźeby mogli zaaplikować mi znieczulenie. Odkąd podpięli mi oksytocynę skurcze stały się tak intensywne Ĺźe miałam ochotę wyrwać ramę łóżka na ktĂłrym leĹźałam, bardzo pomocne okazały się ćwiczenia oddechĂłw w szkole rodzenia bo powiem wam Ĺźe na szczycie skurczy te oddechy to mi Ĺźycie ratowały, mąż gorąco mnie wspierał i przypominał o oddechu. Wreszcie okazało się Ĺźe mamy odpowiednie rozwarcie, podano mi znieczulenie, samo ukłucie nawet nie bolało jakoś strasznie najgorsze było to Ĺźe miałam się nie ruszać nawet w trakcie skurczu a te atakowały juĹź jak cholera. To znieczulenie to była najlepsza decyzja jaką podjęłam, juĹź po chwili czułam ulgę, to nie jest tak ze nie czuję się zupełnie skurczy ale są one znacznie łagodniejsze, moĹźna swobodnie oddychać a co najwaĹźniejsze mogłam zacząć przybierać inne pozycje, chodzić, klęczeć, skakać a piłce.Z tego wszystkiego tylko piłka mi podeszła, w trakcie skurczu podskakiwałam na niej, albo kręciłam biodrami a mąż siedział za mną i pomagał mi się unosić asekurując mnie jednocześnie. Od tego momentu wszystko szybko się potoczyło, rozwarcie robiło się coraz większe, znieczulenie z czasem przestawało działać i zaczęły pojawiać się skurcze parte. Tutaj juĹź prawie wyłam ale ciągle o dziwo pamiętałam o tym oddechu, ten etap wspominam najgorzej jeszcze nie mogłam przeć a juĹź nie dało się bez parcia wytrzymać. Kilka takich silnych skurczy i zaczęli mnie przenosić na salę porodową , wstałam i myślałam Ĺźe mnie rozerwie, wtedy zobaczyłam ze mĂłj mąż prawie płacze usiłując mnie podtrzymać w trakcie skurczu, nie mĂłgł juĹź patrzeć na to jak cierpię, pomĂłgł mi z połoĹźną wejść na łóżko, ktoś pobiegł po lekarza i zaczęło się, wreszcie mogłam przeć (wcześniej połoĹźna pokazała mi jak to robić) cały czas myślałam o tym Ĺźe muszę dobrze przeć i Ĺźe chcę jak najszybciej urodzić, w sumie skurcze parte odczuwałam juĹź jako ulgę. Mąż nabrał jakiejś mocy, trzymał mnie za rękę, głaskał, podtrzymywał głowę i wspierał połoĹźną kiedy kazała mi przeć, krzyczał razem z nią. Z całego porodu juĹź na fotelu a trwało to krĂłtko bo jakieś 10 minut pamiętam właśnie mojego męża, to jak w ktĂłrymś momencie usłyszałam kochanie przyj, widzę juĹź główkę, nasza cĂłreczka ma czarne włoski i jeszcze połoĹźną ktĂłra mĂłwiła do mnie Ĺźe to juĹź niedługo a ja na to do niej ale ile, ona znowu juĹź niedługo Izuniu a ja na to ale ile dokładnie, hehe teraz śmiać mi się z tego chce jakby mi miała podać czas co do sekundy i jeszcze jedna lekarkę ktĂłra powtarzała cudnie Izuniu, pięknie przesz, jeszcze trochę. I tak po tych 3-4 seriach partych skurczy usłyszałam płacz mojej cĂłreczki, połoĹźono mi ja na brzuchu i popłakałam się, tak ze wzruszenia, cały czas powtarzając moja cĂłrcia, moja kochana cĂłrcia. Przecięto pępowinę i zabrano małą do badania na stolik obok tak Ĺźe cały czas na nią patrzyłam â�� lekarz ocenił, Ĺźe dziecko jest zdrowe â�� 10 pkt. (ja w międzyczasie rodziłam łoĹźysko i zszywano mnie bo nie obyło się bez nacięcia), mĂłj mąż cały czas mnie głaskał, całował po ręce, głowie aĹź połoĹźna musiała go zawołać Ĺźeby ubranko dla dziecka przyniĂłsł, potem juĹź asystował przy myciu, ubieraniu Zuzi, zabrano ją jeszcze na szczepienie i przyniesiono mi z powrotem, połoĹźna dostawiła mała do piersi a ten smoczek maleńki od razu załapał o co chodzi i zaczął ssać cysia. Na tej Sali spędziliśmy jeszcze trochę czasu zanim przewieziono mnie do sali poporodowej. Pamięć o bĂłlu zatarła się natychmiast z chwila kiedy zobaczyłam i mogłam przytulić moje dziecko, szczęśliwy i dumny tatuś, przytulił się do nas i tak sobie pobyliśmy trochę razem ciągle nie mogąc uwierzyć Ĺźe Zuzia jest juĹź wśrĂłd nas.
Każdej kobiecie życzę takiego porodu bo mimo bólu nie wspominam go wcale jako traumatyczne przeżycie ale jako najważniejsze wydarzenie w moim życiu które było mi dane przezywać razem z moim mężem.

Jak się zapewne domyślacie to historia z Happy Endem nie mogło być inaczej a poniżej zdjęcie naszego szczęścia, w chwili narodzin 55 cm, 3160 gram, 10 pkt.

Napisany przez: alanis sob, 17 lis 2007 - 20:18

no i poszło 2 razy to wyrzucam bo nie wiem jak skasować

Napisany przez: LilySnape nie, 18 lis 2007 - 11:08

Mój poród byl super, taki jak sobie wymarzyłam dzięki Bogu

Z powodu powikłań ciążowych (m. in. cukrzycy, cholestazy) umówiono mnie na cesarkę. Dzień wcześniej wieczorem pojawiłam się w szpitalu z mężem. Miałam możliwość odnajęcia pokoju 1-osobowego z dostawką dla męża, więc chętnie skorzystałam, na szczęście nie zdzierano nie wiadomo ile za taki pokój. Wieczorem KTG, rano lewatywa, KTG, kroplówki znieczulające a o 9-tej miał odbyć się poród. Atmosfera była tak bardzo domowo-hotelowa, że nawet nie zdążyłam się wystraszyć... Przestraszyłam się dopiero, gdy położono mnie na specjalnym łóżku, by przewieźć mnie na salę operacyjną.

Mąż czekał pod drzwiami, anestezjolog włożyła cewnik do kręgosłupa (nie czułam żadnego bólu!), potem ten do odsiusiania się (też nic nie czułam!), maska tlenowa na twarzy - wtedy byłam już porządnie zdygana ale nawet nie poczułam, kiedy przecięli mi brzuch, informowała mnie o tym anestezjolog. Radio gra, gini żartują... Nagle zaczęli szarpać i po kilku próbach wyszarpnęli synka z brzucha. Nie umiałam wydusić z siebie słowa ze wzruszenia, tylko go całowałam, a że bylam w takim szoku, że już jest na świecie, że naprawdę nic nie mówiłam, bali się, że coś ze mną nie tak Położyli synka na brzuchu a potem dość szybko go zabrali na badania.

Marcinek urodził się zdrowy, 10 punktów w skali Apgar, zaszyto mnie, zawieziono do pokoju a tam mąż z dzieckiem na ręku, wzruszony i zapłakany... Od razu położyli mi małego na piersi...

Ach, wzruszyłam się teraz... Miałam taki poród, jaki chciałam: z bardzo dobrą opieką nad dzieckiem i nade mną, praktycznie bez chamstwa personelu, w intymnych warunkach, prawie jakbym rodziła w domu... Szpital był prywatny, z kompetentnymi lekarzami, z porodami refundowanymi przez NFZ i wspaniale, że była możliwość w nim rodzić.

Napisany przez: michalenka pon, 19 lis 2007 - 01:21

hejka no i ja korzystajac z chwili kiedy maly spi opisze swoj niespodziewany porod
a wiec.... cala ciaza byla wzorowa, nic nie wskazywalo na to ze moze sie zakonczyc cieciem, co miesiac USG jeszcze jak bylam w Polsce, oraz wszelkie pomiary miednicy oczywiscie mojej wskazywaly na donoszenie malca i na porod naturalny. ale los czasem plata figle i dnia pamietnego 2.11.2007 mialam umowiona wizytke u mojej ginki, jadac do kliniki smialam sie jeszcze ze szwagierka ze przejezdzajac kolo szpitala w ktorym mam rodzic RockyView w Calgary mowie do niej "hihi ale mi ciarki po p...pi chodza hihi ale ja sie jeszcze dzisiaj nigdzie nie wybieram hihi:)" i tak oto sobie wykrakalam najpierw na wizytce dlugie szukanie tetna dzidzi potem ledwo slyszalne 110u/min i tak oto zostalam wyslana na kontrolne USG do szpitala i znow w drodze z kliniki do szpitala smieje sie ze szxwagierka ze przynajmniej trase na przyszlosc poznam oby nie bladzic z rozwarciem i skurczami w przyszlosci hihi.... i tak oto na tym KTG okazalo sie ze dzidzia ma sie w sumie dobrze serduszko bije nadal 110-120u/min ale ruchow za malo naliczylismy po 2 godzinnym monitorowaniu owym aparatem zdecydowano ze zrobia mi USG na ktorym takrze stwierdzono mniejsza ruchliwosc dzidzi nio nie powiem wystrachalam sie na dobre, zostawiono nas juz w szpitalu i zaproponowano indukcje porodu na ktora kompletnie psychicznie ani fizycznie nie bylam przygotowana ale coz ja moglam zrobic wiedzialam ze musze sie zgadzac z lekarzami bo to oni wiedza najlepiej co robic.
https://www.fotosik.pl
a to ja na kontrolnym KTG:)
i tak oto zaoferowali mi prostaglandyny.... to taki paseczek zakladany na szyjke@ nasaczony prostoglandynami ktore maja pomoc i pobudzic moja szyjke do pracy kurde no i zaczelo sie troszke nieprzyjemnie ze nawet pod prysznicem na nogach ustac nie moglam ale co ja tam bede straszyc dla dzidzi zrobilabym wszystko, tak wiec zachowujac sie jak rodowita polka, i oczywiscie z checia rodzenia naturalnie bez znieczulen i przeciwbolowych tabletek.... po jednym dniu w bolach wymieklam.... i nie to zebym sama poprosila o Morfinke tylko polozna i to nie jedna bo tu zmieniaja sie co 8 h. proponowaly mi ten super specyfik widzac moje meczarnie i zapewnialy ze tu to normalne i wszystkie ktore przychodza rodzic jeszcze na izbie zaznaczaja i prosza o znieczulenie ale co tam ja twarda sztuka tak jak pisalam bede rodzic naturalnie tak jak mojam mama siostra babcia i prababcia wiec polozne z politowaniem patrzyly na mnie i mowily ze jak juz sie zdecyduje sie nie podchodzic do siebie tak sadystcznie to mam dac znac..... kurcze i po dobie w bolach dalam znac cholera zastrzyk owy tez kurde bolal ale za to po nim czulam sie juz o niebo lepiej tzn. czulam skurcze i bol ale n aprawde mialam juz to gdzies...
na druga dobe to samo jeszcze jeden paseczek z prostaglandynami bo pierwszy nie poradzil sobie z moja oporna szyja i znow ale juz na moje wlasne zyczenie Morfinka, i to po 15 min od zalozenia codownego rozwieracza tak oto prawie przespalam drugi dzionek choc nie powiem kazda najmniejsza wycieczka do mr kibelka konczyla sie powrotem na pleckach mojego mezulka, jak dobrze ze mogl byc ze mna
https://www.fotosik.pl
hihi a to po morfince:)
na trzeci dzien rozwarcia zero nio moze na opuszek czy paluszek mialam juz dosc lekarze tez byli zdziwieni bo najczesciej po takiej dawce kobitki sie juz rozdwajaja a ja nadal na cztery spusty pozamykana wiec aby dokonczyc dziela lekarze zadecydowali o cieciu a ja bez oporow razem z mezem dla dobra naszego dzidziusia zgodzilismy sie i wlasnie tego dnia pamietnego 5.11.2007 o godz.10.21 przyszedl na swiat nasz synus nie mozna szczescia tego opisac jak wielka radosc rodzi sie w sercu jak ogromne uczucie zalewa cialo slyszac pierwszy krzyk wlasnego dziecka, jest juz go slychac i jest tylko nasz, nio moze troszku babciow i dziatkow ale tak naprawde to tylko nasz caly nasz swiat
https://www.fotosik.pl
a to fotka podczas kapieli naszego szkrabka.
Jezeli chodzi o przebieg cesarki ..... znieczulenie zewnatrzoponowe- wklucie wogole nie bolalo, cewnikowanie juz na znieczuleniu dzialajacym wiec tez nic nie czulam, moje wrazenia-strach ogromny, no i to ze wszystko czulam oprocz bolu, czulam jak mi dotykaja brzucha, cosik takiego jak by mi ktos brzuch naciskal troszku nim tarmosil i w koncu poczulam najwazniejsze jak wyciagaja Allanka z brzuszka a potem tylko jego krzyk, nie moglam uwierzyc w to co sie dzieje w to ze go slysze.... cud i wiecie co ja tez plakalam ze szczescia mam to na kamerce bo tatus wszystko krecil i dzis jeszcze jak to ogladam to placze ze szczescia i wzruszenia i te oczy taty tego tez nie zapomne blysk szczescia i slowa "jest...caly, sliczny, zdrowy"
i wiecie co .... juz planujemy narazie teoretycznie ale juz niedlugo.... braciszka albo siostrzyczke dla Allanka

Napisany przez: LilySnape pon, 19 lis 2007 - 11:34

Kurcze, wszystko fajnie, ale strona zrobiła się maksymalnie rozciągnięta...

Napisany przez: Remisia pon, 19 lis 2007 - 11:52

Moze i ja wreszcie to z siebie "wyrzuce"...

"Sprawozdanie porodowe Remisi"

Termin porodu: OM - 21.04., USG - 19.04
Poczatek kwietnia, kulam sie juz niemilosiernie. Jednoczesnie "pertraktuje" z moim synem, zeby nie probowal sie rodzic w swieta i bron Boze w niedziele... reszty sie pewnie domyslacie

Sobota Wielkanocna (7.04): kolo 16 zaczynam zwracac uwage na bole brzucha. Kolo 17 jestem juz pewna, ze to skurcze - wtedy co ok. 15 minut. Pol godziny pozniej sa juz co 6 minut i uroczyscie informuje meza, ze "cos sie dzieje". Na co on stwierdza: "fajnie" Na tym etapie jest dosc smiesznie. Humorki ok, ogladamy film. Apetytu nie mam, zaczyna mnie nekac biegunka Mierzymy skurcze - sa co 5 minut, trwaja ok 20 sekund. Nie jest zle. A za do szpitala mamy 3 minuty samochodem - postanawiam czekac ile sie da.
Kolo 23 zaczynam sie martwic brakiem ruchow Malego. Podjezdzamy do Kliniki sprawdzic, czy to falszywy alarm i czy Mlody ma sie dobrze. Siostra "pociesza" mnie, ze faktycznie cos sie dzieje, ale rozwarcie na "opuszek" i skurcze tylko na "50" (sila skurczu). Mysle sobie wtedy - jak to "tylko 50" skoro juz boli jak cholera??? Mialam sie niedlugo przekonac, ze faktycznie "50" to niewiele... Wracamy do domu z zaleceniem stawienia sie o 8 rano na badanie lub wczesniej w razie przyspieszenia akcji. Haslo "prosze sie przespac w domu" zwala mnie z nog. Spac kiedy tak boli??? Wariatki z tych bab! No dobra...

Maz kladzie sie na moje wyrazne zyczenie - chce, zeby jakos funkcjonowal, kiedy przyjdzie co do czego
Ja chodze, leze, kapie sie, bujam w fotelu - po prostu chce przetrwac noc. Skurcze nadal co 4,5 minut. Coraz bolesniejsze. Poza tym - NIC.

Kolo 6 rano juz nie daje rady. Z nadzieje, ze w szpitalu jakos przyspiesza cala akcje - ok. 6.20 stawiamy sie na izbie przyjec. Siostra, ktora badala mnie w nocy stwierdza, ze po 12 godzinach skorczy jest 1,5 cm rozwarcia
Moja polozna Sabinka robi wywiad, daje mi czopki i zastrzyki rozkurczowe, zeby pomoc temu swinskiemu rozwarciu... Cierpie. Bardzo. Maz dzielnie jest ze mna. Blady, ale jest. Na szczescie jestem na porodowce sama i wszyscy skacza kolo mnie. Lekarz, ktory mnie bada mowi mi, ze Sabinama "magiczne rece" i juz ona "zrobi" mi rozwarcie. No starala sie kobieta, starala... ale takiej pomocy nie zycze wrogowi. Masaze szyjki, recznie przebity pecherz plodowy... i ok.10 po tych wszystkich zabiegach mam "az" 4 cm rozwarcia. Nie wierze, ale tak jest. Na szczescie Maly ma sie dobrze. Tetno jest super. Ja wlaze do wanny, maz polewa mnie prysznicem. Potem pilka, spacery i wszystko co kaze Sabina - byle tylko cos sie podzialo...
Na badaniu kolo 12 (juz 18 godzin trwa akcja) slysze jak lekarz baka cos o cesarce, bo Maly wysoko (nie wstawia sie do kanalu) i rozwarcie nic nie ruszylo od 2 godzin. Nadal 4 cm!!!
Przychodzi anestezjolog - Bozenka, ktora uratowala mi zycie Robi wywiad, podlacza mnie do KTG i stwierdza, ze sila skorczy wynosi 120. Pamietam, jak powiedziala, ze zarzadza znieczulenie podpajeczynowkowe - bo jestem zmordowana, a z takimi skrczami niedlugo predzej padne, niz urodze... a poza tym, jesli by mialo dojsc do cesarki, to juz beda mieli zalozone wklucie.
Dokladnie wysluchalam jej instrukcji i nawet nie poczulam, jak zakladala mi cewnik w kregoslup. Za to ulgi po pierwszej dawce leku nigdy nie zapomne Po prostu blogosc. Dzis zastanawiam sie, czemu wczesniej o to nie prosilam... durna bohaterka! Zasnelam na pol godziny, a moj M. poszedl cos zjesc.
Ok. 14 na badaniu okazalo sie, ze znieczulenie rozluznilo mi szyjke i jest 7 cm!!! Hurrrrrrrrra! No ale Maly dalej wysoko... dalej wszyscy laduja mi lapy "do srodka" i staraja sie namowic mojego syna, zeby ustawil sie jak trzeba. A on nic. Decyzja o CC wstrzymana, w koncu rozwarcie sie robi. Czekamy. Skacze na pilce i tak dalej... Niestety rozwarcie dalej nie idzie. Podlaczaja oksy i caly bol wraca. Trudno. W koncu troszke odpoczelam.
Godzina 16 - rozwarcie jest na 9 cm!!! 16.30 - pelne rozwarcie. Sabinka mowi, ze moge probowac przec - moze Maly wstawi sie w koncu do kanalu... A tu niesodzianka. Skurcze zanikaja chce przec, a nie ma skorczy!!! Jakby wlasne cialo sie buntowalo!!!
O 17 zapada decyzja o cesarce. 17.10 dostaje znieczulenie we wczesniej zalozony cewnik. 17.25 zaczyna sie operacja. Lekarze zartuja, muzyczka gra, a ja jestem wdzieczna Bogu, ze to wreszcie koniec. Czekam na moje malenstwo.

Adasia zobaczylam pierwszy raz o 17.35, 8 kwietnia, po 23 godzinach akcji porodowej... To byla najcudowniejsza chwila mojego zycia

Pamietam, jak powiedzialam do niego "czesc Adasiu" i dotknelam malej raczki. Na co doktor - zartownis powiedzial: " wreszcie normalne imie! zeby Pani wiedziala co ja tu w tym tygodniu wyciagalem!" smialam sie razem za wszystkimi i plakalm jednoczesnie. Polozne mnie przytulaly i gratulowaly mi "wielkanocnego baranka" bylo spokojnie i serdecznie. W pokoju obok pediatra badala mojego syna a on krzyczal z calych sil... Widzialam przy nim mojego meza, dumnego i zmeczonego. Byl taki dzielny. Bez jego pomocy nie dalabym rady! Okazalo sie, ze Adas byl dziwnie ulozony (Sabinka wspominala mi o takiej mozliwosci w czasie porodu i miala racje) i nie bylo mozliwosci, zeby wstawil sie do kanalu rodnego.

Sa porody "mile i przyjemne" i sa takie, jak moj... kazdy sie da przezyc. Najwazniejszy jest "efekt koncowy" i tylko o nim trzeba pamietac kiedy boli!!!

Wiecie, to wszystko brzmi jak horror i chyba wtedy nim bylo, ale... dzis pamietam dokladnie jedynie widok Adasia nad chusta chirurgiczna w chwili wyjecia go z mojego brzucha. I dotyk malej, goracej raczki. Nic wiecej. Zadnego bolu, zadnej bezsilnosci. Tylko radosc ze szczesliwego konca i milosc o jakiej istnieniu nie mialam pojecia... dla mojego dziecka zrobilabym wszystko.


I zapewniam, ze bedzie mial rodzenstwo


Pozdrawiam i zycze wszystkim brzuchatkom "lekkich i przyjemnych"

Napisany przez: Eliszka czw, 29 lis 2007 - 09:08

Widzę, ze wątek spadł już na drugą stroną... trzeba go wyciągnąć
Dodam, że jeszcze będąc w ciąży bardzo lubiłam go czytać i maiłam na dzieje na lekki poród o jakich nie raz czytałam...

Zacznę od tego, że od 30 tygodnia brałam fenoterol po tym jak wylądowałam w szpitalu ze skurczami, odstawiłąm na koniec 36 tygodnia, że nic się nie działo byłam pewna, że przenoszę i tak torba nie do końca spakowana, kilka spraw do załatwienia... zaczęło się w ostatnim dniu 39 tygodnia o 5 rano odeszły mi wody. o 6.30 byliśmy w szpitalu, położyli mnie na poródówkę ale nie maiłam skurczy więc o 9 podłączyli mi oksytocynę. Skurcze najpierw znośne szybko się rozkręcały, o 11 już wyję z bólu, badanie- rozwarcia zero. Tak mija kolejne parę godzin przez które spaceruję po korytarzu i testuję nowoczesny fotel porodowy, który szpital dostał włąśnie w ramach testów. Fotel ma regulowane dosłownie wszystko więc można dopasować sobie najlepszą pozycję. Super. O czternastej następne badanie, postęp niewielki- szyjka zgładzona, ale mam nadzieję że teraz coś się ruszy. O 15 podłanczają mnie na stałe do KTG, za długo już jestem bez wód, moge wstawać tylko do WC, jestem uziemniona. Zycie ratuje mi fotel. Ciągle boli niesamowicie dotego dochodzą bóle krzyżowe. O 17 kolejne badanie, rozwarcia dalej nie ma, zaczynam płakać,że tyle się męczę a efektów nie ma. Czas leci dalej, niestety bardzo wolno... mąż masuje mi plecy, jakby nie jego obecność to chyba bym uciekła... ale nie wiem gdzie, na prawdę duuuużo dało mi to że był ze mną. O 19 kroplówka się kończy skurcze słabną O 19.15 następna wizyta lekarzy i badanie, rozwarcie dalej zero, już mnie to nie dziwi, decyzja o cesarce- dla mnie wielka ulga. Szybko wiozą mnie na blok porodowy, znieczulenie w kręgosłup, prawie nie bolało i niesamowita ulga, wszystko przestało boleć, w życiu nie czułam takiej ulgi... na prawdę... Potem o 19.30 cięcie, dziwne uczucie, jakby ktoś narysował mi kreskę ołówkiem na brzuchu, jeszcze dziwniejsze kiedy wyjmowani ze mnie synka, jakby ktoś szarpał mnie za bluzkę na brzuchu, z tym mi się te odczucia kojarzą. Potem pierwszy krzyk i pierwsze spojrzenie na synka... łezka poleciała... Jego zabrali a mnie pozszywali. Pierwszy na rękach miał go mąż... Po 20 już byłam na sali a synek przy cycuszku. Po pięciu dniach wyszliśmy ze szpitala a dzisiaj Janek ma już sześć tygodni z hakiem... ale ten czas leci...

Napisany przez: myszowata czw, 29 lis 2007 - 12:17

Katowałam już moim opisem koleżanki w wątku rówieśniczego, ale dla potomności i tu go umieszczę...
To będzie chyba najdłuższy post na tym wątku - ale zakładam, że czytają go tylko zainteresowane osoby i nikt mnie nie zjedzie za wodolejstwo...

No to zaczynamy:

Kolejny raz opisuję swoje przeĹźycia porodowe, zupełnie inne, odmienne od poprzednich, choć w niektĂłrych aspektach niestety tak bliskie... ale cóş, zacznijmy od tego, Ĺźe minęło dziś 11 dni od kiedy Kajtek opuścił moja kawalerkę, te dni zleciały tak, jakby były to miesiące, lata – jakby był z nami od zawsze. Jego obecność w domu jest dla nas tak naturalna, jakby był zawsze... o niedawnym jego pojawieniu się na świecie przypomina mi jeszcze tylko dokuczliwy bĂłl – no ale połóg trwa w końcu 6 tygodni i nikt nie mĂłwił, Ĺźe będzie lekko...
Jeszcze 11 dni temu o tej porze twierdziłam, Ĺźe nigdy więcej dzieci, Ĺźe wymarzone trzecie urodzi sobie mąż i Ĺźe to koniec mojej prokreacji (o matko jakie koszmarne słowo !), minęło raptem 11 dni i... juĹź wiem, Ĺźe kiedyś, jeśli tylko Ĺźycie pozwoli będę chciała mieć to trzecie dziecko i Ĺźe nie mąż a ja będę je chciała urodzić, bo w tym wydarzeniu jest coś mistycznego i niesamowitego. Jest to według mnie jedyny proces w Ĺźyciu ludzi, ktĂłry uzmysławia nam, Ĺźe jednak jesteśmy zwierzętami – to niesamowite jak człowiek nie jest w stanie zapanować nad swoim ciałem, odruchami, grymasem twarzy, głosem... to wszystko toczy się jakimś własnym torem, gdzieś obok lekarzy, połoĹźnych i wszystkich innych obecnych na sali – nic się nie liczy, bo jest tylko bĂłl i to stukające w głowie zdanie: rodzi się twoje dziecko !

A teraz już mnie melancholijnie a bardziej po ludzku, napiszę Wam jak to było z nami...
Skurcze przepowiadające atakowały mnie ponad tydzień, były regularne, coraz dłuĹźsze, coraz bardziej bolały i nic się nie działo. PoniewaĹź nie jestem przyzwyczajona do unieruchomienia i bezsensownego bĂłlu to denerwowało mnie to okrutnie – albo niech się wyciszą, albo niech mały wyjdzie, bo ile to moĹźe trwać!
W środę 14 listopada o 6-ej rano znów obudziły mnie skurcze. Wkurzona poczłapałam się wykąpać i usiadłam sobie przy kompie, bo i tak spać nie mogłam. I tak siedzę i liczę te skurczybyki a one już co 5 minut i bolą coraz mocniej. Hmmm czyżby to już ? Mąż wstał by naszykować się do pracy, ale szybko go oświeciłam, ze chyba dziś tam nie pójdzie, bo ja nie czuję się niestety na siłach by zająć się dziś Idą Skurcze bolą jak diabli i chyba jednak trzeba się dopakować i jechać do szpitala. Tak więc zadzwoniliśmy do mojej mamy, czy może wziąć wolne i przyjechać do Idy, zjedliśmy śniadanie, ja dopakowałam torbę i koło 10-ej pojechaliśmy do szpitala.
Tak wyglądaliśmy tuż przed wyjazdem:

Na izbie przyjęć szybkie badanie – rozwarcie na 2 cm (tyle samo było dwa dni wcześniej na wizycie u gina – czyli te skurcze nic nie dają – wrrrrr), jakieś papierki do wypełnienia i słyszę jak pielęgniarka dzwoni na oddział z pytaniem o miejsca i mojego doktorka. Za kilka minut doktorek jest juĹź na dole i ze zdziwieniem widzi tam mnie No fakt – dwa dni wcześniej wystawił mi zwolnienie do 3-go grudnia, więc co ja tu robię... Pielęgniarka pyta czy jestem do przyjęcia – doktorek stwierdza, Ĺźe tak. Wtedy nie bardzo wiedziałam o co chodzi ale potem się wyjaśniło. W szpitalu było totalne obłoĹźenie – zero miejsc wolnych i ostatnie jakie zostało trafiło dla mnie. Tego samego dnia odesłano kilka kobitek do innych szpitali, wiec gdybym przyjechała godzinę później to juĹź bym pewnie teĹź szukała innego szpitala
No ale oki – jestem przyjęta, więc szatnia i na gĂłrę na oddział. Tam oczywiście od razu upuścili mi krwi i doktorek (na szczęście mĂłj) prosi do gabinetu. Badanie potwierdza, Ĺźe jedynie szyjka skrĂłciła się nieco od poniedziałku ale rozwarcie nie poszło dalej ani o krok . Tak więc poczekamy... na następny dzień umawia mi usg w celu oceny blizny po cc – to ma zadecydować jak będzie przebiegał porĂłd. Bo w końcu to tylko 20 miesięcy po cięciu i nie wiadomo jak to wszystko trzyma... czyĹźby znĂłw czekało mnie cięcie ? Ja słysząc, Ĺźe jutro coś tam wpadam w załamkę – to ile to ma trwać ? Czyli te skurcze to nadal przepowiadacze i mam tu tak leĹźeć i kwitnąć ??? A kto się zajmie Idą jak mnie nie będzie ? Nie tak miało być! Ja chcę do domu... i pewnie bym się zawinęła na ogonie gdybym się nie dowiedziała o tych miejscach... no ok. teraz pojadę do domu a co jak po południu się akcja rozwinie i mnie juĹź nie przyjmą ? Tak więc jednak zostanę... Tym bardziej, ze po badaniach zaczęłam ostro krwawić – chyba lepiej mieć pod bokiem doktorka w razie czego...
Tak więc trafiłam na salę, za chwilę przyjechała połoĹźna z ktg i tak sobie poleĹźałam z 40 minut pod nim. Skurcze powoli nabierają siły ale jednocześnie tracą na częstotliwości – są juĹź raptem co 7 minut I jedynie na 42%, więc słabiutkie oj poleżę tu jeszcze, poleżę...
I tak mija dzień – skurcze dokuczają, więc przespać się nie da i cały czas są co 7 – 7,5 minuty, tak więc łażę po korytarzu, trochę latam po schodach by coś się ruszyło a tu nic Po południu skurcze coraz mocniejsze ale nic się nie dzieje... nadchodzi wieczĂłr i mąż musi iść do domu. I zostaję tak sama na korytarzu z tymi skurczybykami co 7,5 minuty i spaceruję dalej... Spaceruję, spaceruję a one coraz mocniejsze, choć nie częstsze. Koło 22 połoĹźna po kolei prosi wszystkie babki na słuchanie tonĂłw – po słuchaniu pytam, czy ktoś mĂłgłby mnie zbadać bo krwawię coraz mocniej, skurcze coraz mocniejsze i moĹźe coś się wykluje... Zaraz przychodzi lekarz – bada mnie i kicha – nadal te 2 cm Mam przykazane prĂłbować zasnąć a jak nie przejdzie to przyjść do połoĹźnej... No więc prĂłbuję się ułoĹźyć na łóżku w sali ale juĹź nie daję rady – przy skurczybykach zwijam się a moje współlokatorki patrzą podejrzliwie i pytają czy juĹź rodzę ? Tak wiec znĂłw na nogi i na korytarz (niech się przynajmniej one wyśpią jak ja nie mogę) i tak sobie spaceruję po ciemnym korytarzu, oddział powoli zasypia a ja łażę... Po 23 zaczynam juĹź przystawać przy ścianie podczas skurczy – jest coraz gorzej więc idę do połoĹźnej z prośba o pomoc. Zgodnie z obietnicą daje mi dwa czopki rozkurczowe i coś do wypicia. No oki biorę i czekam... no ale lepiej nie jest – jest gorzej .... Jest 00:30 kiedy podczas ktĂłregoś skurczu stoję wygięta w pałąk na korytarzu – z bloku porodowego wychodzi lekarz i pyta się co mi jest... więc mĂłwię, co i jak – prosi na badanie. No i zgadujcie co słyszę ? No jest rozwarcie – 2 cm !!! Szlag mnie trafia... lekarz podejrzewa sączenie się wĂłd, więc szybko robią mi CRP i leukocytozę i znĂłw ktg. Wyniki mam dobre, CRP tylko lekko podniesione pewnie od infekcji, więc dobrze. PoniewaĹź na ktg wszystko gra lekarz zleca połoĹźnej zastrzyk rozkurczowy. Dostaję no-spę w tyłek, znĂłw coś do wypicia i mam prĂłbować zasnąć, bo to jeszcze nie to... Zastrzyk boli jak diabli i znieczula mi pół tyłka – wtedy nie zwracam na to uwagi – dopiero 3 dni po porodzie wyjdzie, Ĺźe chyba był za blisko nerwu kulszowego i coś mi narobił z chodzeniem – bo zostaję unieruchomiona. Ale na razie o tym nie wiem, wiec czekam czy zadziała... czekam, czekam i... nie działa oczywiście (bo jakĹźe by inaczej), więc dalej zwiedzam korytarz... znam juĹź na pamięć wszystkie gazetki ścienne, plakaty, rozmieszczenie kwiatkĂłw na drzwiach sal pacjentek i układ kafelkĂłw, a skurcze nie przechodzą. I tak łażę do 2:30. PołoĹźna znĂłw prosi na badanie – woła lekarkę z porodĂłwki, ktĂłra stwierdza, Ĺźe tak – coś się dzieje ale to dopiero... zgadnijcie ile No oczywiście - 2 cm !!! Zleca kolejne 2 czopki, kaĹźe iść na pół godziny pod prysznic i pokazać się za godzinę na badaniu. Zgodnie z zaleceniem pół godziny prysznica, kolejne czopki i czekam do 3:30. Idę na badanie i nareszcie słyszę upragnione zdanie: „ Bierzemy panią na porodĂłwkę” , szyjki juĹź nie ma i mamy nareszcie 3 cm !!! O losie, wreszcie będę mogła zadzwonić po męża (na przedporodowym nie mĂłgł być obecny w nocy ). I moĹźe wreszcie się coś ruszy !
Tak więc pakuję się w sali i o 4-ej ląduję na bloku porodowym. W sali na przeciwko jakaś kobitka odśpiewuje juĹź arie – u mnie na razie cisza Podłączają mnie pod ktg a ja głupia zostawiam komĂłrkę w walizce Nie mogę się ruszyć i nie mogę zadzwonić po męża – o ja głupia baba !!! I tak leżę prawie do 5-ej – swoją droga kto to wymyślił ? Godzinne ktg na leżąco ze skurczybykami jak diabli – więc się wiję, ale leżę... o 5-ej dzwonie po męża Ĺźeby przyjeĹźdĹźał natychmiast bo ja mam dość... o 5:30 kolejne badanie – no mamy kolejne 2 cm – czyli juĹź jest 5 Czyli cokolwiek się dzieje – jest dobrze – myślę PołoĹźna pociesza mnie, ze drugie 5 idzie zdecydowanie szybciej – no zobaczymy... u mnie chyba średnio szybko bo wtedy jeszcze nie wiem o tym, Ĺźe mały urodzi się dopiero za kolejne 5,5 godziny Sił na razie dodają mi dwie maleńkie błękitne opaski naszykowane koło moich dokumentĂłw – juĹź częściowo wypisane – jeszcze tylko trochę i będzie ja moĹźna załoĹźyć małemu... jeszcze tylko trochę... juĹź niedługo... wytrzymam...
O 6:30 nareszcie dociera małżonek – dostaje szybki instruktaĹź jak masować mi plecy i jak trzymać łóżko by się nie przechylało jak z niego schodzę (jakieś pokopane to łóżko – moĹźna zęby wybić jak się Ĺşle zejdzie) Skurczybyki co 4 minuty i cały czas ten sam schemat – ja z łóżka, tulę się do ściany, maĹź mi masuje plecy, skurcz mija a ja na łóżko i zasypiam. Podczas skurczu powtarzam jak mantrę dwa zdania: „KaĹźdy skurcz ma swĂłj koniec”i „Dobrze Ĺźe juĹź jesteś, zaraz przejdziesz i będzie kolejny zaliczony – jeden mniej do końca!” Mijają 2 minuty i zabawa od początku – i tak do 7:30. W drzwiach staje mĂłj doktorek – bada mnie i stwierdza, Ĺźe przez te dwie godziny skurcze się postarały i zrobiły aĹź cały 1 cm dalej – o losie – załamka To cholery są wybitnie pracowite po prostu – wrrrr. No ale nic, jest juĹź 6cm, potrzeba tylko 4 (Ĺźeby to było tylko – dla mnie to AĹť)... Doktorek stwierdza, Ĺźe zaraz idę na usg – o ja nieświadoma istota – kazali to idę. I teraz się zaczyna hit mojego porodu... Skurcze co 3 minuty i to takie, Ĺźe gryzę pięści a tu połoĹźna bierze mnie wraz z 4-ema innymi kobitkami z przedporodowej, wchodzimy do windy i jedziemy sobie 4 pięterka na usg. A tam caaaaałaaaa poczekalnia ludzi z ulicy i ja – wijąca się z bĂłlu, w szlafroczku – jeny jaki obciach I trzeba czekać na swoją kolej .Szybko uciekam w drugą część korytarza, gdzie nie ma ludzi – ale juĹź za chwilę jedna z kobitek mnie woła, Ĺźe mam iść bez kolejki – dobre i to. Idę, a raczej wpadam do gabinetu z prędkością kuli armatniej, kładę się na kozetkę i.... skurcz... więc się zrywam i krzyczę, Ĺźe chwilę muszą poczekać – kucam przy oknie – no oki poszedł – mamy 2 minuty mĂłwię. Pani patrzy na mnie i pyta czy ja przypadkiem nie rodzę (ale domyślna bestia, nie?) Więc mĂłwię, Ĺźe i owszem i Ĺźe za chwilę znĂłw będzie skurcz więc wolę by się streszczała z badaniem bo ja tu długo nie wyleżę. Pani oniemiała, mĂłwi coś na temat tego, Ĺźe to skandal rodzącą przysyłać na jakieś bezsensowne usg ale bada (swoją droga była na prawdę bardzo miła, ale to chyba domena wszystkich pracownikĂłw tego szpitala – od portiera po ordynatora)... No i ? Okazuje się, Ĺźe to po co przyszłam jest awykonalne – grubości blizny nie zbadamy bo pęcherz jest pusty (no pół nocy nie piłam bo mi nie pozwolili) i nie da rady. Szybko mierzy malucha – wychodzi jej 3600g. Ja nawet nie spoglądam na monitor, zrywam się, dziękuję i juĹź mnie nie ma – jest kolejny skurcz Wylatuję z gabinetu i pędem do windy, tam juĹź czeka połoĹźna, ktĂłra odwozi mnie na blok – po co mi to było ? Jestem zła, i najchętniej zagryzę za to usg... W wejściu na blok tłum studentĂłw, bez pardonu przepraszam i przepycham się przez nich i dosłownie biegiem lecę do mojej sali – byle tylko zdążyć się tam schronić przed kolejnym skurczem... zdążyłam – uffff... Przychodzi doktorek więc ja na niego z japą, Ĺźe przesadził z tym usg i był to głupi pomysł ! A on, Ĺźe wręcz przeciwnie, miało to swĂłj cel ale powie mi kiedy indziej jaki
O 9-ej kolejne badanie i mamy juĹź 8 cm – jak ja się cieszę – o matko – koniec ! Widać koniec !!!

Pan doktor wybywa i zaraz wraca z połoĹźną – pytają czy się zgadzam na przebicie pęcherza – juĹź mi wszystko jedno – rĂłbcie co chcecie... więc przebijają... i pytają o ktĂłrej urodzimy. Ja mĂłwię, Ĺźe chcę się wyrobić do 10-ej... no zobaczymy... Chcą mi zrobić znĂłw ktg i tu juĹź twardo stawiam warunki – dobrze, ale nie na leżąco !!! Niech mnie podłączają, mogą mnie cała poobklejać tymi czujnikami, ale na STOJĄCO bo inaczej umrę z bĂłlu. No oki – jest po mojemu

Więc tańczę sobie kółeczka biodrami, kucam, mąż mnie trzyma wg wskazań połoĹźnej czas mija – do 10-ej coraz bliĹźej a tu nic się nie dzieje W pewnym momencie rolę męża przejmuje mĂłj doktorek – teraz to na nim wiszę podczas skurczy, to on mnie trzyma gdy kucam – śmieją się, z mężem Ĺźe ciekawe ktĂłry ma lepsza kondychę – mnie do śmiechu nie jest – oj nie Drzwi do mojej sali są otwarte – na korytarzu przed nimi stoją cztery połoĹźne ze szpitala w Turku – przyjechały się doszkalać w naszym szpitalu. Są zadziwione przebiegiem porodu i w ciąż pytają, czy to u nas normalne czy tak na pokaz tylko? Bo jak to tak – wody mi odeszły a ja chodzę i dyktuję warunki – u nich trzeba leĹźeć i koniec a nie tańczyć wkoło I Ĺźe kucam przy skurczach ? Dziwne..., Ĺźe połoĹźna leĹźy na podłodze sprawdzając czy nic się nie dzieje i jak rozwarcie... u nich to nie do pomyślenia... No i dlaczego ja w zasadzie rodzę sn skoro tak niedawno miałam cięcie? I dlaczego nie dostałam oxytocyny na przyspieszenie... itd ... Nie przeszkadzają mi – wręcz przeciwnie robi mi się wesoło jak je słyszę... Koło 10-ej doktorek z połoĹźną zarządzają bardziej dociekliwe badanie i tak mnie maglują, Ĺźe wychodzi z tego 10cm – matko jak boli. Koniec grania twardziela – zaczynam się pruć (o dziwo dotychczas byłam cichutko, nie wyłam, nie krzyczałam, nie bluĹşniłam, nie pytałam męża czemu mi to zrobił, nie gryzłam, nie kopałam... – no to teraz im pokażę). Szybko mnie uciszają twierdząc, Ĺźe to mi nie pomaga, Ĺźe teraz juĹź parę partych i będzie dzidziuś... No dobre mi parę – jeszcze o tym nie wiem, Ĺźe potrwa to godzinę. Na sali robi się coraz ciaśniej – przyjeĹźdĹźa masa jakiegoś dziwnego sprzętu, maszyna do odsysania malucha, wĂłzeczek, jakieś peany, noĹźyczki, przybywa przed drzwiami ludzi... Powoli zaczynam odpływać i mĂłwię, Ĺźe musze się połoĹźyć. więc się kładę i pyk – juĹź mnie nie ma dostaję rurkę z tlenem i tak leżę a oni wymyślają jak poustawiać mi nogi, jak mam ciągnąć/trzymać/oddychać/przeć... mnie jest wszystko jedno i raz ich słucham a raz nie . Po jakimś czasie każą mi zejść na kilka partych w kucki – nie zgadzam się... MĂłwię, Ĺźe nie ma mowy bo się przewrĂłcę (oni nie wiedzą co mi jest – ja wiem – moja chrzaniona glukoza – spadła na amen i teraz juĹź nie ma dla mnie pomocy – odpływam...). Tak więc końcĂłwkę pamiętam jak przez mgłę – parcie, oddechy, czekanie na skurcz i tak w kółko... Dostaję doĹźylnie oxytocynę – miało jej nie być... ale na koniec się pojawia... jeszcze 3 parte i nagle przebudzenie – na brzuchu ląduje mi maluch nawet nie wiem kiedy się to stało. No nareszcie jest to moje małe cudo...nie mogę się nim jednak nacieszyć bo szybko go zabierają... Jak przez mgłę widzę pół sali ludzi (ło matko nie macie co robić tylko mi w tyłek zaglądać?) nad głowa widzę zaś jakiegoś przystojniaka w fartuchu – przedstawia się, Ĺźe jest anestezjologiem i będzie mnie znieczulał (no kurde teraz to się w pupsko ugryĹş myślę sobie...) – pytają czy się zgadzam i jeśli tak to mam coś podpisać. Podpisuję (wszystko bym im wtedy podpisała, łącznie ze zgodą na sprzedaĹź moich narządĂłw), mĂłwią, Ĺźe mnie uśpią by zbadać od środka bliznę po cc i przy okazji mnie zszyją. A rĂłbcie co chcecie – byle juĹź nie bolało... Tak więc zamykam oczy i czekam – czuję Ĺźe coś mi robią z węflonem – oho chyba idzie doĹźylnie jakieś znieczulenie, tyłek rwie a ja tylko marzę by wreszcie zasnąć... w końcu wstałam o 6-ej rano ponad dobę temu... Zaspypiam...
Budzę się jakby w nowej dekoracji – cisza, spokĂłj, nikogo nie ma w sali – jest tylko mąż, ktĂłry trzyma na rękach małego. Kładzie go obok i pomaga mi dostawić go do piersi. I jest cisza... nic nie mĂłwimy, mały udaje, Ĺźe ssie nie lecące jeszcze mleko, mąż trzyma mnie za rękę a ja jestem najszczęśliwsza pod słońcem – mamy synka, jest cały, zdrowy i leĹźy obok

Za kilka minut do sali wchodzi kochana połoĹźna z pytaniem czy chcę obiad – Taaaakkkkk!!! Chcęęęęę!!! Umieram z głodu – zjem wszystko tylko dajcie cokolwiek ! Przynosi talerz gorącej pomidorĂłwki. Ja śwarno chcę usiąść na łóżku by zjeść – uświadamia mnie jednak szybko, Ĺźe 10 dni to mam nie siadać na pełnej pupie bo mi się wszystko rozejdzie – musze jeść na leżąco. Ale jak to zrobić –hmmm no juĹź mamy rozwiązanie... Jem – to znaczy ja leżę a mąż mnie karmi – ale jazda – fajnie mają takie dzieci z tym karmieniem – zaśmiewamy się do łez. Za chwilę połoĹźna przynosi drugie danie, ale minę ma niewyraĹşną: „JuĹź zimne” – mĂłwi. Chwilę myśli i mĂłwi:”Coś poradzimy - zdejmiemy sałatę do talerza po zupie a resztę (ziemniaki z mięsem) podgrzeję Ci w mikrofalĂłwce” Wraca po kilku minutach z talerzem parującym z gorąca – „no teraz smacznego Ĺźyczę” ! I znika... Zjadam wszystko co do ostatniej kropli sosu – tego mi było trzeba !
Po kwadransie przyjeĹźdĹźa pielęgniarka z łóżkiem i wĂłzkiem dla malucha – przenosimy się na nie, kaĹźe mi podkurczyć nogi (swoją drogą po co wszyscy pacjenci jeĹźdżą na łóżkach z podkurczonymi nogami ?) i jedziemy... Mijamy drzwi z napisem „BLOK PORODOWY” – jak ja wczoraj marzyłam, by mĂłc je przekroczyć i wejść juĹź na porodĂłwkę... teraz mijam je w drugim kierunku – nareszcie !!! WyjeĹźdĹźam do windy, pięterko w dół i fruuu korytarzem na salę na oddziale poporodowym. WjeĹźdĹźam do sali – całkiem miło – dwie babeczki z dzieciakami, skromnie, ciasno, ale czysto i zupełnie przyjemnie. Przychodzi pielęgniarka, ktĂłra oznajmia, Ĺźe za jakąś godzinę mogę prĂłbować się pionować. Więc leżę jeszcze trochę i po 15-ej wędruję pod prysznic. Zmywam z siebie całe morze krwi, zmieniam koszulę, ktĂłra wygląda jakbym z rzeĹşni wyszła – jestem świeĹźa, pachnąca i czysta, i.... nie mam brzucha !!!
Mam natomiast dziecko. ktĂłre czeka juĹź na mnie w sali – ile ja marzyłam o tej chwili !!!

I tak wyglądał 15-ty dzień listopada 2007 roku, kiedy to o godzinie 11:00 przyszedł na świat nasz synek Kajetan – całkiem spory chłopak ważący 3750g i mierzący całe 56cm
Nie wiem jak wyglądałby poród gdyby nie ciągła opieka mojego doktora prowadzącego ciążę i przeuroczej położnej. Gdyby nie oni, chyba nie dałabym rady urodzić takiego personelu życzę przy porodzie każdej przyszłej mamie... zresztą co ja piszę... życzę wszystkim takiego personelu jak w całym tym szpitalu - bo tam pracują chyba na prawdę ludzie z powołaniem Jedyny zgrzyt miałam prze te 3 dni pobytu z... salową (no wiadomo najważniejsza osoba na oddziale), ale może po prostu miała gorszy dzień i na mnie się to odbiło ?
Sam porĂłd trwał trochę czasu ale obyło się bez podania oxytocyny (poza minimalną dawką przed ostatnimi 3-ma partymi), bez koszmarnych masaĹźy szyjki, bez sztucznych przyspieszaczy, bez nacinania krocza (to akurat nie jest pocieszające bo i tak pękłam)... jedynie pęcherz płodowy został przebity, choć moĹźe teĹź nie musiał (no ale sama się zgodziłam) i jak widać tak teĹź się da... nie trzeba pędzić z przebiegiem porodu jak w maratonie – natura sama wie jak wszystko rozegrać. Choć tak na prawdę to nie wiem do dziś, czemu ten porĂłd nazywa się porodem „siłami natury”... bo skoro natura się tak siłowała to dlaczego to mnie boli teraz krocze i to ja odjechałam na koniec z wyczerpania a nie ona ?

I to wszystko, the end jak kto woli... teraz rozpoczyna się nowy rozdział naszego Ĺźycia, Ĺźycia w czwĂłrkę, co czeka za zakrętem... nikt nie wie, ale stwierdzam, Ĺźe jeśli człowiek jest w stanie przetrzymać bĂłl porodowy to wytrzyma wszystko – jednak silne mamy organizmy... I będzie dobrze, bo jak niby ma być? Nigdy nie jest tak by jakoś nie było, prawda ?

Ps: Doktorek wyjaśnił mi po czasie po co było usg – dzięki temu, Ĺźe nie dało się zbadać blizny pozwolili mi rodzić sn, bo inaczej pewnie musiałabym być pocięta po raz drugi

A na koniec pozdrawia forumowe ciotki Kajtek 10-cio dniowy

Napisany przez: myszowata czw, 29 lis 2007 - 12:18

Nie dość, że długi to poszedł dwa razy

Napisany przez: owiwia7 czw, 29 lis 2007 - 21:53

Piękne te Wasze historie, ale im więcej czytam tym bardziej się boję... nie opiszę porodu Oliwki, bo było to sześć lat temu i tak bolało, że polowy nie pamiętam.... BOJĘ SIĘ!!!!!!!!!!!!

Napisany przez: mam pią, 30 lis 2007 - 21:16

Myszowata - przeczytałam Twój opis już wczoraj, niestety kiedy kończyłam, dzieci mnie zawołały i nie zdążyłam odpisać. Pięknie opisałaś swój poród, chcoiaż gdy pisałać po raz kolejny o 2 cm to gdybyś nie miała w podpisie zdjęć Kajutsia - nie uwierzyłabym że w końcu urodziłaś Jesteś bardzo dzielna!

Napisany przez: myszowata sob, 01 gru 2007 - 14:24

mam tak jak każda ciąża kończy się porodem tak każdy poród kończy się wyjściem dziecka na drugą stronę brzucha - są to rzeczy nieuniknione... a że jedne wychodzą szybciej a inne wolniej - bywa Ja miałam tylko stracha czy w ogóle coś się ruszy, bo już powoli zaczynałam się łamać i wierzyć w to, że jakaś pancerna jestem i na większe rozwarcie się nie doczekam i znów mnie pociachają

Teraz czekam na maj i twĂłj opis

Napisany przez: Agatkie pon, 03 gru 2007 - 02:08

To ja teĹź
Opis Myszowatej wreszcie i mnie skłonił do opisania mojego porodu. Zgoła odmienny początek, finał prawie identyczny . Z opisu Myszowatej wnioskuję, że chyba rodziłyśmy w tym samym szpitalu, a skoro tak, to nie ma znaczenia czy trafiło się do niego "z ulicy", czy też miało się w nim lekarza, opieka jest tam idealna. My mieliśmy wszystko to o czym marzyliśmy: bezpieczeństwo, fachowa opiekę, chwile dla siebie, męża przy porodzie, pokój jednoosobowy a w szpitalu nie znałam nikogo.

Chcę jednak opisać od początku jak to było i jak się zaczęło. Skurcze przepowiadające rozpoczęły się u mnie w środę 28.02.2007. Nie byłam jednak w ogóle przekonana czy to skurcze, czy jakieś inne pobolewania związane raczej z dość dużym już brzuszkiem. Skurczyki nie były regularne, umilkły i pojawiały się potem przez kolejne dni w formie takiego lekkiego bólu. W sobotę ból był jednak silniejszy. Pojawiał się z częstotliwością co ok. 10 minut. Wszystko byłoby w porządku, ale nie czułam, żeby dzidziuś się ruszał. Przestraszyłam się, wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do szpitala. Nadmienię tylko, że to ja oczywiście byłam kierowcą . Po wstępnym zbadaniu zaprowadzono mnie na KTG. Przeleżałam dobre 45 minut, weszła położna obejrzała zapis. Widzę po niej, że coś jest nie tak. Pytam... ona mi odpowiada, że ona się na tym nie zna i zaraz przyjdzie Pani Doktor i mi wszystko wyjaśni. Ja już jestem blado-sina i wiem, że kręci. Nic, cisnę kobicinę dalej, że ma mi powiedzieć co jest nie tak. Dowiedziałam się, że nie jest za dobrze, bo małe mało ruchliwe jest... Za chwilkę przyszła Pani Doktor, poruszały moim brzuchem, kazały oddychać i pozostawiły na dalsze minuty niepewności... I powiem Wam, że wtedy właśnie stało się coś, czego większość rodzących chce uniknąć a ja dziękuję, że to miało miejsce. Gdy zostałam sama, do pokoju zapukał Pan Doktor i spytał grzecznie, czy może wprowadzić studentów pokazać im sprzęt. Zgodziłam się i wtedy dowiedziałam się wszystkiego o czytaniu KTG, łącznie z tym, że Pan Doktor przy mnie przeanalizował cały mój zapis. Uspokoił mnie też, że maluch sobie mocno spał, ale został teraz pobudzony i jest wszystko w porządku. Przyszła za chwilkę Pani Doktor potwierdziła to, co wyjaśnił już bardzo szczegółowo poprzedni lekarz, powiedziała, że poród jeszcze się nie zaczął, że nie ma sensu trzymać mnie w szpitalu, ale jakby tylko coś się działo to natychmiast mam wracać. Wróciłam więc do domku, a raczej pojechałam do moich rodziców.

W niedzielę umówieni byliśmy jeszcze z naszą koleżanką poza Łodzią, więc oczywiście pojechaliśmy. Wróciliśmy do domu około północy. Ja czułam się wyśmienicie. Dzidziuś się pięknie ruszał, skurczów nie było.


W poniedziałek 5.03.2007 obudziłam się już o 7 rano, bo coś pobolewał mnie brzuch. Stwierdziłam, że to jednak na pewno nie to i poszłam spać dalej. Obudziłam się po 8 rano. Coś czułam, nie nazwałabym tego skurczami, było to lekkie pobolewanie w dole brzucha. Zastanawiające były raczej przerwy między tymi pobolewaniami. Gdy zaczęłam mierzyć ich czas pierwsza przerwa trwała 11 minut, następna już 8, potem było to ok. 5 minut. Była godz. 10-ta rano. Zapomniałam Wam dodać, że na 18-tą umówiona byłam na wizytę u mojego lekarza. Tak więc, gdy pobolewał mnie tak ten brzuch miałam w planach oczywiście jechać wieczorem do lekarza a potem najwyżej do szpitala. Mąż był jednak rozsądniejszy. Stwierdził, że może jednak już pojedziemy. Do szpitala dotarliśmy więc na godz. 11-tą. Mąż był poumawiany w tysiące miejsc a mi jakoś się ubzdurało, że dzieci sn rodzą się w nocy i to potrwa jeszcze do jutra. Pozwoliłam mu jechać i załatwiać swoje sprawy. Zostałam sama. Po wstępnych badaniach stwierdzono, że jakieś rozwarcie jest i trafię od razu na Blok Porodowy. Szybko położna zabrała mnie na wszelkie badania, tak jak i Myszowata musiałam zjechać na dół na USG... przejść przez poczekalnię pełną ludzi, którzy patrzyli na mnie jak na kosmitkę. Na USG miała zostać oceniona moja blizna po cc. Przy okazji mierzony był dzidziuś. Pani Doktor była bardzo miła, po mojej uwadze, że według wyników jakie pomierzyła wygląda na to, ze dziecko się zmniejszyło, pobrała badania jeszcze trzy razy... Fakt, miałam rację. Badanie trwało dość długo, po czym pani Doktor stwierdziła, że coś u mnie z tym porodem to słabo, bo tyle czasu mnie bada a ja nawet skurczu nie miałam. Ja miałam w tym czasie skurcze, ale nie były one jakieś bardzo mocne, były znośne. Cały czas czekałam na ból tak ogromny jakiego nie jestem w stanie sobie wyobrazić.

Wróciłyśmy więc z położną, która się mną opiekowała do mojej sali porodowej. Podłączono mnie oczywiście do KTG i znów kwitłam na łóżku i pisałam do męża SMSy. Pani położna przeprowadzała ze mną wywiad na temat wszelkich dolegliwości, poprzedniego porodu, co chwilę przychodził któryś z lekarzy pytał jak się czuję. Po zapisie przyszła młoda Pani Doktor, która znów mnie zbadała, stwierdziła, że jest większe rozwarcie. Była godzina 13.00. Po chwili wróciła ta sama lekarka i zaproponowała przebicie pęcherza. Zgodziłam się. Spodziewałam się oczywiście ogromnego bólu, strumienia wody itd... okazało się, że poczułam jedynie cos ciepłego. Pani Doktor poszła a ja znów zaczęłam sprawdzać jak często mam skurcze. I tu znów się przestraszyłam. Od przebicia pęcherza co najmniej 15 minut nie miałam żadnego skurczu. Wtedy wróciła Pani Doktor, powiedziałam jej o tym i dokładnie w tym momencie był skurcz... ale to nie był już taki delikatny ból brzuszka jak wcześniej. To dopiero mogłam powiedzieć: o, nawet boli. Pochodziłam troszkę po korytarzu i w tym czasie przyjechał mój mąż. Był punktualnie o 14-tej i dokładnie jak przyszedł dopiero tak na prawdę się zaczęło. Zaciągnęłam go pod prysznic i za nic nie chciałam stamtąd wyjść. Gdy przychodził skurcz nie mogłam się utrzymać na nogach i kucałam. Do tego bardzo chciało mi się spać. Takie dziwne uczucie, śmiałam się sama z siebie, że tak bardzo boli a ja w tym czasie ziewam. W końcu mąż przekonał mnie, żeby pójść do pokoju. Wyszliśmy na korytarz i szła Pani Doktor, która przyjmowała mnie na blok. Ja tuż przed nią kucam, bo już iść nie mogę, ale za moment dziarsko wstaję i pytam, czy na oddziale dają znieczulenia do porodu. Pani Doktor uśmiechnięta odpowiada, że oczywiście, że tak, że są za darmo, ale... no mi nie mogą dać, bo jestem po cc i muszą mieć mnie cały czas pod kontrola gdyby coś się działo, żeby zabrać mnie na stół. Miałam się jednak nie martwić, bo od samego początku na wszelki wypadek już było wszystko gotowe na cesarskie cięcie. Powiem szczerze, że ta świadomość takiego właśnie bezpieczeństwa bardzo dużo mi dała. Poczłapałam więc do pokoiku... akurat położna poprawiała moje łóżko. Dotarłam do niego i znów złapał mnie skurcz.
Była godz. 14.50. Z bólu ukucnęłam trzymając się łóżka i pomyślałam tylko: niech się dzieje co chce, ja już nie wstaję, tak mi najlepiej. I wtedy poczułam, że ten skurcz to jakiś inny. Od razu poznałam i mówię, do położonej, że to już party był. Ona do mnie â��No to miód na nasze uszy, na łóżko prosimyâ��. Nagle zrobiło się wielkie zamieszanie, popodłączali mnie po jakieś aparatury, wyleciał mi jeszcze wenflon, musieli mi zakładać, dostałam tlen. Zleciało się mnóstwo osób, pamiętam tylko jak przez mgłę, że cały pokój był wypełniony ludźmi i wszyscy coś mówili. Całe szczęście, że był mój mąż, bo dopiero jak on powiedział, że już widać maleństwo i mam przeć, dotarło do mnie, że to już. Ja czułam, że całkiem odpływam, chciało mi się spać, nie wiem czy czułam ból, czy raczej bardzo się bałam, że to dopiero za chwilę ten ból poczuję. Doliczyłam się aż dwóch skurczy partych będąc na łóżku. W pewnym momencie (podobno, bo ja nie kojarzę tej chwili) przydusiłam malutką, zaczęło spadać tętno, dawali mi jakiś zastrzyk. Wyproszono z sali mojego męża i przyszedł jeszcze jeden lekarz. Prosił, żebym otworzyła oczy i słuchała uważnie. Powiedział mi, że będą musieli użyć kleszczy, że jest to całkiem bezpieczne i mam się nie bać i (chyba ) wyrazić zgodę. Niczego tak bardzo nie bałam się jak właśnie kleszczy. Słuchajcie gdy tylko to usłyszałam, jakieś siły we mnie wstąpiły i dosłownie to był kolejny skurcz, nie zdążyli tych kleszczy użyć a maleńka już była ze mną .

Wtedy dopiero dowiedziałam się, że jest dziewczynką, dostałam ją taka maleńką i śliczną na brzuch. Wprowadzono oczywiście też mojego męża, który też był zdziwiony, że już jest po wszystkim (15.00, bóle parte i całe to zamieszanie trwało 10 minut). Ból od razu się skończył, tak jakby nigdy go nie było. Oczywiście wcześniej naczytałam się na forum, że jeszcze mnie będzie czekało rodzenie łożyska, które też trwa godzinami... Byłam jednak zapatrzona w tą maleńką istotkę i nie zwracałam uwagi na to co się w ogóle dzieje. Po chwili Pani Doktor powiedziała, że będą musieli mi podać narkozę, że chcą sprawdzić bliznę i przy okazji oczyścić wszystko i zszyć. Spytałam, że chyba łożysko też od razu wyjmą, a Pani Doktor mi powiedziała, że łożysko już całe też wyszło. Nie pamiętam momentu gdy zasnęłam, pamiętam tylko chwile gdy otworzyłam oczy i uświadomiłam sobie co stało się przed chwilą. Obok mnie siedział mój mąż, który powiedział, że malutka jest właśnie na badaniach i zaraz do nas przyjdzie. Po chwili drzwi się otworzyły i podano mi to maleńkie zawiniątko: Lileńkę 3020g i 52 cm długości. Poród jest niesamowity.


Po przewiezieniu na salę poporodową byłam tak pełna energii, że nie spałam do 4 rano. Potem zasnęłam na godzinę i od 5 znów nie mogłam zasnąć. Maleńka była przy mnie cały czas.
Na wieczornym obchodzie była u mnie właśnie ta Pani Doktor, która się mną zajmowała. Powiedziała, że zaskoczyłam wszystkich, bo nie spodziewali się, że to tak szybko pójdzie . No rzeczywiście prawdziwe bóle trwały u mnie godzinkę, a parte 10 minut. Każdemu życzę takiego porodu

Napisany przez: Gdańszczanka pią, 07 gru 2007 - 00:15

Agatkie - strasznei Ci zazdroszczę.

Mam niezłego pietra. Czytam wszyskie "doswiadczone z zapartym tchem i wielkim strachem. najważniejsze, że jak się zacznie to juz nie będzie odwrotu i nie ucieknę...inaczej pewnei odwlekałabym to do ostantiej chwili

Mi zostalo jeszcze ok 1,5 miesiąca - rany jak ten czas zleciał...mam nadzieję, że mój opis będzie podobny do Agatkie

Pozdrawiam

Napisany przez: Bibi:-) śro, 12 gru 2007 - 22:33

Czytając wcześniejsze opisy porodów, postanowiłam, że ja również opiszę swój.
Zaczęło się całkiem niewinnie.
Tydzień wcześniej dostałam skierowanie do szpitala, ponieważ z powodu zbyt dużej ilości wód płodowych istniała możliwość powikłań podczas rozpoczęcia porodu w domu. 30.11.2007 grzecznie zgłosiłam się na izbę przyjęć. Procedura nie była skomplikowana, ale niestety składało się na nią również badanie lekarskie. Biorąc pod uwagę wyjątkowy "bum dzieciowy" w tym dniu, musiałam oczekiwać na lekarza ok. 3 godz. I tak ok. godz. 18.00 siedząc na baardzo "wygodnym" krześle poczułam pierwsze skurcze. Położna, która miała być obecna przy moim porodzie szczęśliwym zbiegiem okoliczności była akurat na dyżurze. Doradziła mi żebym rozkręciła skurcze chodząc po korytarzu. Podczas tych spacerków odbierałam smsy od forumowych ciotek żebym dotrwała do 1.12 i otwarła "grudniówkowy worek prezencików". I tak po jakichś trzech godzinach wychodziłam z 2,5 cm 5 cm rozwarcia i o 21.30 trafiłam na porodówkę. Czułam, że jednak nie dotrwam i urodzę andrzejkowego berbecia. Jednak niestety potem ze skurczami było coraz gorzej. Wszystko zatrzymało się na 7 cm i położna zarządziła, że trzeba przebić pęcherz, bo główka nigdy nie wstawi się w kanał. Chyba ze dwie godziny przekonywała młodą dyżurującą lekarkę, że nie ma innego wyjścia. Ta opierała się z powodu dużej ilości wód i obaw z tym związanych. Podano mi oksytocynę na wywołanie silniejszych skurczy, by można było wreszcie przebić ten nieszczęsny pęcherz. Wtedy dopiero zaczął się porządny ból. Po jakimś czasie doczekałam się postępu i po przebiciu pęcherza w dosłownie 5 minut przy trzech super skurczach rozwarcie osiągnęło 10 cm. Potem już wszystko poszło szybciutko. Cztery skurcze parte i wreszcie ujrzałam moją kruszynkę. Szymon urodził się o 2.10 z wagą 3790 gram i 56 cm długości. Dostał 10 pkt. Gdy go zobaczyłam powiedziałam: od piątego miesiąca miałam taką zgagę, a Ty w ogóle prawie włosków nie masz, czym oczywiście rozśmieszyłam cały zespół. Mój mąż i siostra, którzy mieli być przy porodzie, ledwo zdążyli, ponieważ położna wcześniej wysłała ich na kawę i uśpiła ich czujność. Potem bardzo przeżywali całe wydarzenie, szczególnie siostra, która pewnie nie będzie mieć okazji, by samej przeżyć cud narodzin własnego dziecka. Po bolesnym oczyszczaniu i zszywaniu wreszcie zostałam przewieziona do swojej sali i za chwilę mogłam pierwszy raz nakarmić swoje maleństwo. Z wrażenia nie spałam już do rana i co chwilę zerkałam w stronę łóżeczka czy aby to nie sen. W szpitalu przyszło nam spędzić 10 dni z powodu żółtaczki małego, ale od dwóch dni jesteśmy w domku i organizujemy nasze życie od nowa wraz z Szymkiem i starszym Synem Mateuszkiem.
Szymuś swoim spokojem, minkami i nieświadomymi uśmiechami wynagradza mi każdą chwilę zwątpienia i trudu.
Najbardziej cieszy mnie to, że jest zdrowy, pomimo gdybań lekarki prowadzącej.
Życzę każdej dziewczynie, by trafiła na tak życzliwy i fachowy personel (pomijając wcześniej wspomnianą lekarkę) jak ja.

Napisany przez: pinola nie, 06 sty 2008 - 21:55

Witam!
To jeszcze ja opiszę swój drugi (i zakładam ostatni ) poród.
Mieszkam pod Poznaniem i choć pierwsza córka rodziła sie w tym mieście to przy drugiej zaplanowałam poród w Pile (ze wzgledu na niemasowe podejscie do "klienta" i sensowną położną, na która nakierowała mnie Silije - jeszcze raz dzięki).

No cóż był juz dobry tydzień po terminie (pierwszy poród 10 dni po terminie) kiedy dogadałam sie z połóżną, ze o ile samo nie ruszy to "pomożemy" w 10tym dniu.
Oczywiście nie ruszyło więc o 7 rano w niedziele wyruszyliśmy do Piły. I nagle po zbadaniu przez ową połóżną okazało sie, że są skurcze, które ja uważałam za "ściskanie w dołku" ze stresu przed wiadomym/niewiadomym. Na oddziale były 3 sale do pordów - wszystkie akurat zajete ale dwie "na finiszu". Po umiejetnym zbadaniu (z podkręcemiem akcji) umawiamy sie z połóżna, ze obejrzymy sobie Piłę i wrócmy za 2 godziny. Jedziemy na zakupy . I zaczynam COŚ silniej odczuwać. Wracamy o 12tej - jedna sala wolna i rozwarcie 4cm. Jestesmy przyjęci.
Potem chodzę sobie po korytarzu i starm sie nie słyszeć kolejnych dwóch "finiszów" za ścianą. Potem mogę tylko lezec na worku sako i tylko w konkretnej pozycji bo główka tradycyjnie źle sie ustawia. W koncu dostaje pozwolenie na wejscie pod prysznic z rozkazem powrotu gdy tylko rozpoczna sie skurcze parte. "O czym ona mówi?" - myśle sobie pamietając, ze ostatnio czekałam na nie 6 godzin a tu dopiero minęło 1,5 h od przyjecia na oddział. Ale pod prysznicem znienacka nachodza mnie skurcze parte ??????? Staram sie je zignorować by jak najdłuzej stac pod prysznicem. Kiedy już wychodzę i kłade sie, nagle robi się mokro. A zaraz potem telefon do pediatry bo "Zaraz rodzimy". Nie wierzę?????????? Ale robię to co mówi położna (staram sie robic to co mówi położna). I nagle słyszę, że jest główka a za chwilę jest cała Kamila. Urodziła się o 15:30 siłami natury - mojej natury . Jestem szczęśliwa i nie wierzę, że juz po. Czuje sie 1000razy lepiej niz po moim pierwszym porodzie - proszę o obiad i wykonuje telefon do mamy.
Kami ważyła 3,7kg i mierzyła 57cm. Rodziłam w niedzielne popołudnie, we wtorek po południu wracaliśmy do domu. Drugi poród trwał dwa razy szybciej i był 100 razy lepszy (mniej zły) niz pierwszy. I były przy nim obecne 3 osoby + mąż (za pierwszym razem chyba z 10osób).
Poznaniankom polecam Piłę jako opcję (szczególnie teraz w epoce baby boom'u) - ten spokój i cisza na oddziale wręcz szokują w porównaniu do tutejszego przerobu. Tylko jedzenie jest tragiczne... Ale całokształt w sumie dużo lepszy...
Pozdrawiam wszystkie przyszłe Mamy, życze Wam mądrze poprowadzonych i szybkich porodów i trzymam za Was kciuki!

Napisany przez: Silije nie, 06 sty 2008 - 22:15

Pinola cieszę się, że opisałaś, choć po tylu miesiącach ponownie gratuluję.

Napisany przez: kasiula_poznan pią, 11 sty 2008 - 00:01

Termin porodu wyznaczony był na 21 sierpnia... od 23 sierpnia, co drugi dzień grzecznie biegałam na KTG, które wciąż wykazywało zero skurczy. Chodziłam po schodach, nosiłam siaty z zakupami, masowałam sutki, nawet seks nie pomagał.
1 września - 11 dni po terminie poszłam na kolejne KTG, oczywiście znowu zero akcji. Pan doktor zaprosił mnie na badanie, wymamrotał coś o 1,5 cm rozwarcia i zapowiedział że do domu bez dziecka nie wrócę i że jutro rano mam malutką przy sobie. Strasznie się zdziwiłam ale radość moja była ogromna.
Przywdziałam białą koszulkę i podreptałam za panią salową na porodówkę. Było około godziny 12. Kolejne badania, pani doktor, widząc mój brzuszek niezbyt dużych rozmiarów uraczyła mnie tekstem: pani się chyba oddziały pomyliły bo na porodówkę to chyba jeszcze nie...
Zrobiono mi kolejne USG żeby ustalić wiek i wagę płodu... dostali mi się studenci z Chin czy Japonii, główki szukali gdzieś w okolicach mojego żołądka... waga dziecka wyszła 3100 gram, dlatego zostałam zaproszona do gabinetu i założono mi woreczek z czymś, co miało rozciągnąć szyjkę i pobudzić akcję porodową.
Dzielnie maszerowałam po korytarzu z wężykiem wiszącym między nogami, ok. 15 dołączył do mnie mąż. Skurcze były piękne, regularne, już się cieszyłam, że się zaczyna. O 17 kolacja, po kolacji KTG i co? Zero skurczów.
Położna powiedziała, że tego dnia już nic z tego nie będzie i całą akcję przekładamy na jutro.
Wysłałam męża z powrotem do domu a sama zagłębiłam się w lekturze najnowszego numeru M jak Mama... woreczek miał pracować przez całą noc i rozciągać szyjkę.
O 19 wpadła położna i kazała się spakować. Okazało się, że czeka na mnie sala porodowa. Lekarze zdecydowali, że tyle czasu po terminie nie ma już na co czekać. Sala porodowa numer 7, położna Marta, jak się za chwilę okazało moja koleżanka. Obiecała, że jeszcze na jej dyżurze urodzę.
Zajęłam wygodne łóżko, podłączono mi oksytocynę, no i zaczęła się jazda. Kazali spacerować, tylko jak skoro byłam przypięta do KTG a w dodatku do kroplówki.... metr w tą, metr z powrotem... skurcze jak diabli, ale byłam dzielna, Nie chciałam znieczulenia. Badania, 4 cm rozwarcia, boli coraz bardziej... o 20.30 zapada decyzja o przebiciu pęcherza.
Dzwonię po męża, fakt Ĺźe od szpitala dzielą nas dwie ulice, ale przyszedł w takim tempie, Ĺźe miałam wraĹźenie jakby czekał za drzwiami. UmĂłwiliśmy się, Ĺźe jak się zacznie wyłączamy telefony i ten czas jest tylko dla nas, bez telefonĂłw w stylu „jak idzie, juĹź?? Od nikogo...
Skurcze były coraz mocniejsze, Robert dzielnie obserwował KTG i wiedział, że idzie skurcz wcześniej ode mnie, chwytał mocno za rękę, mówił jak oddychać, zupełni jakby była to dla niego codzienność.
Jednak coś zaczęło iść nie tak, Wiktoria się dusi...kolejne badanie z obróceniem dziecka, nie pomaga, obrócenie w drugą stronę... pomogło. Akcja trwa dalej. Jednak na skurczach dzidzia dalej się dusi, gdy skurcz ustępuje wszystko wraca do normy. Po kilkunastu takich skurczach kolejne badanie, nie życzę go nikomu, przez długą igłę z główki dziecka pobierają krew żeby sprawdzić czy dziecko nie jest niedotlenione.
Wyniki są ok., ale mała nadal się dusi. Zapada decyzja o cesarskim cięciu.
Przewożą mnie na salę operacyjną, mąż w tym czasie wyszedł ochłonąć i nie wie że tniemy. Czuję, że zaczynam się bać, trzęsę się jak galareta. Musieli mnie trzymać żeby podać znieczulenie w kręgosłup. Poczułam lekkie ukłucie. Potem starałam się obserwować i już nie mogłam doczekać się małej.
Wyjęli ją o 2.27, nie dostałam jej na brzuch, była cała sina, martwiłam się, niepotrzebnie; dostała 10 punktów, ważyła 3010 i mierzyła 51cm,
Kiedy mnie zszywali na salę mógł wejść mąż, nie odstępował małej na krok, był przy badaniach.

Jeszcze raz składam serdeczne podziękowania dla całego zespołu lekarzy z kliniki położniczej przy ulicy Polnej w Poznaniu, dla położnych, szczególnie dla siostry Marty, WIELKIE DZIĘKI

Napisany przez: Justsee pią, 11 sty 2008 - 14:59

to może po pół roki i ja wkońcu opiszę swój poród:)

Ogólnie całą ciążę znosiłam bardzo dobrze, miałam termin na 20 lipca 2007. 15 lipca zdąrzyłam narobic kilka kilometrów na spacerze, wieczorem jeszcze pojechałam na plaże, a potem odwiedziłam teściowa, która stwierdzila ze ja to pewnie sporo po terminie urodze:) a tu prosze bardzo o 1 w nocy pierwsze leciutkie skurcze - patrze co 3 min regularne, wiec budze narzeczonego i jedziemy. Po 2 w nocy jestesmy w szpitalu, ktg wykazuje marne skurcze, rozwarcie małe - kazali wracac do domu i przyjechac po południu.... wieć wróciliśmy! A skurcze coraz mocniejsze (byłam wkurzona, że mnie odesłali bo jednak to moja pierwsza ciąża i nie miałam pojęcia kiedy będa te odpowiednie skurcze żeby jechac do szpitala). W szpitalu radzili mi brac 30 min kąpiele, to bedzie sie szybciej szyjka rozwierac, i tak tez robiłam:) o 4 rano bolało mnie juz bardzo, do tego zaczął odchodzic czop śluzowy i stwierdziłam, że nie będe czekać do godz.12 i jade! po 6 rano znowu zjawiłam się na porodówce, oczywiście znowu ta sama gadka - skurcze za słabe (a mnie boli jak cholera;)) ale zostaliśmy, ponieważ była opłacona sala do porodów rodzinnych i mogliśmy tam sobie nawet cały dzień siedziec i czekać na te "odpowiednie skurcze". O 9 rano podali mi okscytocyne - na moje włane życzenie, bo już nie moglam sie doczekac mojego maleństwa. Teraz tego żałuje bo skurcze były przez to potworne, z drugim dzieckiem będe mądrzejsza i poczekam:). Dużo pomogła mi wanna, na prawde woda super uśnieża ból i chociaz troszke relaksuje. Jakoś w między czasie położna przebiła mi pęcherz płodowy, ja tylko pytałam jakie rozwarcie, jak długo jeszcze to potrwa... ale to chyba normalne! no i w końcu, po godz 11 upragniona informacja "rozwarcie na 10, zaraz rodzimy" od razu wstąpila we mnie energia! 3 skurcze parte i po 10 min moje kochane maleństwo znalazło się na moim brzuszku! Nie płakałam, byłam szczęśliwa że już po wszystkim! Miałam tyle energii, że po 2 godzinach sama poszłam na sale poporodową. I dopiero wtedy wielka euforia!!! jeszcze nigdy nie byłam tak szczęśliwa, patrzyłam na mojego Eryka jak w obrazek:)
W ogóle bardzo mi pomógł mój chłopak, był ze mną cały czas, potem jak mały przyszedl na świat to nosił go na rękach gdy popłakiwał, przystawiał go do piersi, ja przykuta do łóżka pod kroplówka nie dała bym sobie sama rady - taka pomoc jest nie oceniona, zreszta on tez był bardzo zadowolony i dumny z siebie, że był w takiej wyjątkowej chwili razem z nami:)

Poród wspominam bardzo dobrze, wiadomo że boli - ale dziewczyny ta chwila kiedy dzidziuś przychodzi na świat to coś cudownego!!! a ból zapomina sie bardzo szybko;)

Napisany przez: Leni sob, 12 sty 2008 - 21:56

To i ja dorzuce swoj opis:

W sobote w nocy mialam kilka skurczy, niezbyt bolesnych ale obudzily mnie. Pomyslalam, ze to to ale przez caly kolejny dzien nic az do wieczora. Ok 18-19 pojawily sie skurcze co 20 min , bolesne ale nie tak bardzo. Z okolo 20 minutowej czestotliwosc zmienila sie do okolo 10-15 minut . Zadzwonilismy do szpitala ale polozna powiedziala , zeby przyjechac jak beda co 5 minut. Mimo, ze wyjasnilismy, ze mamy daleko do szpitala bo 35 minut drogi ( bez korkow) polozna kazala czekac i dodala, ze szkoda takiej drogi by byc zawroconym do domu jak sie okaze , ze jeszcze sie nic konkretnego nie dzieje.I ze porod pierwszego dziecka trwa zwykle dluzej. Czekalismy wiec a ja mierzylam czestotliwosc. Ciagle jeszcze bylo okolo 10 - 8 minut . O 12.30 w nocy nagle odeszly mi wszystkie wody z krwia . Maz zadzwonil do szpitala i powiedzial, ze przyjezdzamy mimo, ze skurcze jeszcze nie pojawialy sie co 5 minut. W ciagu niecalej pol godziny bylismy juz w samochodzie. Pod koniec jazdy juz mnie tak bolalo , ze nie moglam sie powstrzymac od krzyku. Jak dojechalismy ( byla 2 w nocy) zaparkowalismy przed glownym wejsciem a portier wpuszczajac nas powiedzial, by przeparkowac samochod jak najszybciej bo to miejsce dla karetek. Poszlismy na oddzial , nawet nie dalam mezowi wziasc torby z bagaznika mowiac , ze ja juz nie moge czekac. Idac korytarzem lapaly mnie skurcze , tak bolesne , ze krzyczalam. Czulam , ze cos sie ze mnie leje. Uparcie szlam i jedynym moim marzeniem bylo znalezienie sie w rekach poloznej. Jak dotarlismy , a ten korytarz to chyba mial sto kilometrow, zaprowadzono nas od razu na porodowke. Cala szczesliwa, choc wydawalo mi sie, ze juz nie ma przerw miedzy skurczami wykrztusilam do meza, zeby mi przyniosl potrzebne rzeczy i zeby przestawil samochod by miec to z glowy. Przeciez wroci za maksymalnie 15 minut. Jak wyszedl poszlam do ubikacji i wylalo sie ze mnie okropnie duzo krwi. Polozna kazala sie polozyc i stwierdzila pelne rozwarcie. Powiedziala, ze juz rodze . Druga poleciala po meza a ja w tym czasie przeczekiwalam skurcze , ktore ledwie wytrzymywalam ale nie parlam. Polozna nie znalazla meza ale ja chcialam opozniac, bo wiedzialm jak bardzo byloby mu zal gdyby sie spoznil. Zaraz potem wrocil a ja krzyknelam , ze czekalismy na niego. Maksymalnie po 30 minutach a moze i nawet mniej narodzil sie nasz wyczekany synek

Polozna wlozyla mi synka pod podkoszulek ( nawet sie nie przebralam do porodu ). Lezal i czubkiem swojej glowki dotykal mojego podbrodka ( koszulka miala duzy dekolt). Byl owiniety w recznik. W tym czasie urodzilam lozysko i zostalam zszyta. Malutki nie proznowal i oddal prawie cala smolke na swoja swiezo upieczona mamusie. Upaprani po pachy ale przeszczesliwi lezelismy sobie i rozmawialismy z tatusiem. To byl najcudowniejszy moment w moim zyciu. A moj maz zachowal sie wspaniale.

Wszystko na szczescie sie dobrze skonczylo, ale w przyszlosci bedziemy bardziej ufac swojej intuicji . Gdybysmy pojechali wczesniej do szpitala mimo tego co polozna powiedziala, odbyloby sie bez dodatkowego stresu i cierpienia bo tak naprawde to ja juz zaczelam rodzic w samochodzie.

Napisany przez: kina nie, 13 sty 2008 - 04:58

Leni poród szybki, wspaniale. Dobrze, że wszystko sie skończyło dobrze. Faktycznie Robercik nie próżnował z tą kupką

Napisany przez: kina nie, 13 sty 2008 - 14:42

Chcę opisać moje trzy porody, żeby później pamiętać i móc opowiedzieć swojej córce i może synowym

ROK 1999 około 5 października

Zostałam przyjęta do szpitala tydzień po terminie. Trzymali mnie i dawali dwie próby z oksytocyną ale Staś nie chciał
wychodzić na ten świat. 11 października po badaniu stwierdzili, że jutro idę na wywołanie porodu i już będę miała
synka przy sobie. Nareście dwa tygodnie po terminie.Rano na moje życzenie miałam lewatywę, miałam obsesję, że zrobię
k... na łóżko w czasie porodu. Rano 12 października dostałam kroplówkę i czekałam. Już nie pamiętam jak długo i kiedy
przebili mi wody płodowe. Poród był dość szybki od 7:00 do 14:40, ale musiałam większość porodu leżeć. Dostałam
głupiego jasia i z dwie godziny spałam i do końca porodu byłam trochę nieprzytomna. W czasie skurczy partych Stach
zaczął mieć problemy z oddychaniem a ja już nie miałam siły przeć. Lekarz prowadzący kazał przynieść maszynę do
wyciągania małego (sak). Jak zobaczyłam wielką butlę z różnymi rurkami, strasznie się przestraszyłam i po dwóch
parciach i położnych leżących na moim brzuchu i pchających Stacha od tej strony w końcu udało się. Niestety nie
dostałam Stacha na brzuch, od razu zabrali go do inkubatora. Był siny, przemęczony i wody okazały się jakieś zielone
i o dziwnym zapachu musieli podać mu antybiotyk. Dostał w pierwszej minucie 6 punktów potem 8 i tak już zostało. Po szyciu i
obowiązkowych dwóch godzinach leżenia na porodówce, poleciałam od razu zobaczyć to moje szczęście. Leżał w
inkubatorze miał czarne kręcone włoski i rączkę w buzi. Jaki on był piękny, dopiero o 21:00 dostałam go i już mogłam
się nim cieszyć. Mój mąż potem opowiedział mi jak on to przeżył: Wchodzi na odział porodowy prosto z pracy ja już po
porodzie a tam moja mama stoi płacze, jak go zobaczyła to jeszcze bardziej się poryczała. Mój tylko pomyślał boże
coś poszło nie tak. Oczywiście nie brał poprawki, że moja mamusia to wielka histeryczka i już myślała że jest po
nas. Wszystko się dobrze skończyło i tak właśnie zostałam po raz pierwszy MAMĄ...
12 październik był pięknym jesiennym dniem, prawdziwa Polska jesień.


ROK 2001, 8 listopada

Jestem 8 dni po terminie. Po badaniu KTG, chcą żebym została w szpitalu, dwa dni temu nie zgodziłam się zostać w
szpitalu lecz teraz już zostaję, chłopaki muszą sobie sami dać radę. Następnego dnia dostaję próbę z oksytocyny a
wieczorem umawiam się z położną żeby rano dała mi olej rycynowy do wypicia(na szczęście nie zdążę wypić tego
cudownego napoju). Robię wszystko żeby jak najszybciej urodzić i wrócić do domu. 10 listopada, piąta w nocy, budzę
się i czuję skurcze, czyżby się zaczęło? Chodzę po korytarzu, położna mnie zauważa i budzi lekarza, badanie jest
rozwarcie i akcja porodowa zaczęta, idę na górę na porodówkę. Tam podłączają mi kroplówkę i chodzę po korytarzu,
patrzę na dwór pierwsze tramwaje zaczynają jeździć i słonko zaczyna wychodzić z nad dachów Warszawy, jest zimno i
szron na drzewach tak zapamiętałam ranek 10 listopada. Znowu dostaję głupiego jasia i reszta porodu jest przyćmiona
i nie taka jak powinna być. Ten poród odbył się bez żadnych komplikacji. Od razu dostałam Przemusia na brzuch i
mogłam się nim cieszyć.Po wszystkich zabiegach (łożysko i szycie) gdy nas zostawiono i dałam cyca małemu zobaczyłam, że na uszku
ma taki dzyndzelek jak ja i moja mama. Jakie to dziwne, że nawet takie rzeczy przechodzą na nasze dzieci.
Tak zostałam MAMĄ po raz drugi...



ROK 2007/2008 NOC SYLWESTROWA

Od początku wiem, że ten poród będzie inny, tym razem ma być tak jak ja chcę. Inny kraj, małe Centrum porodów w
którym będę rodzić i pierwszy raz z mężem no i ma się urodzić nam córka. Od 23 grudnia mam już skurcze
przepowiadające. Mama śmieje się, że jak goście przyjdą na sylwestra to wtedy na pewno będę rodzić, miała intuicję.
Goście już trochę wstawieni na dyżurze mój tata. Około godziny 22:00 odchodzi mi resztę czopu z krwią, na razie nie
mam żadnych bóli. Mówię mojemu, żeby nie pił już piwa, bo chyba co się zaczyna. Za około pół godzinny zaczynają mi
się sączyć wody płodowe. Dzwonię do położnej i mówię swoje objawy, mówi żebyśmy za godzinę się spotkali w Centrum, nie mam
żadnych regularnych skurczy. Gdy wyjeżdżamy z domu za 15 minut już mam reguralne skurcze co 4 minuty. Jadąc widzimy ludzi w
parkach i na ulicach, czekających na nowy rok, każdy świętuje. W centrum jesteśmy o 23:45, jakie jest nasze zdziwienie jesteśmy tam tylko my i położna. Położna pokazuje nam pokój i pyta się czy chcę wejść do wanny, oczywiście. Witamy Nowy Rok ja, Krzyś i mój tata (szofer), będzie z nami do końca i po tych przeżyciach chyba będzie najbardziej związany ze swoją wnuczką. Położna bada mnie dopiero pół godziny po przybyciu, 3cm rozwarcia, serduszko małej ok. O godzinie 01:00 wchodzę do wanny, muzyka, wiatrak wieje. Woda jest strasznie gorąca, dolewamy zimnej. Położna co jakiś czas sprawdza serduszko małej. Mąż siedzi na krześle obok i podtrzymuje mnie, ociera mi czoło. Później będzie przypominał mi, żebym przy parciu miała otwarte oczy (w poprzednich porodach popękały mi naczynka w oczach). Położna pyta się mnie czy chcę rodzić w wodzie, jestem bardzo szczęśliwa bo to było moje marzenie. Siedzę w wodzie mam skurcze parte, prę i prę i nic. Położna mówi żebym wyszła z wody i mnie zbada. Próbuję zmienić najpierw pozycje z leżącej na klęczki, będzie mi łatwiej wyjść z wanny. Przekręcam się i czuję jak wody płodowe wypływają ze mnie i główka w tempie rekordowym wychodzi ze mnie. Położna prosi żebym poszła w głąb wanny bo nic nie może zobaczyć a ja nie mam siły się ruszyć bo mam skurcz za skurczem. Mąż bierze mnie pod pachy i przeciąga w głąb wanny przy następnym skurczu mała jest na świecie. Za chwilkę położna kładzie mi ją na brzuchu. Przychodzi tata i filmuje jak Krzyś przecina pępowinę. Ja idę się wykąpać, Amelka jest ważona i mierzona. Przychodzi lekarz, żeby mnie szyć. Siada na piłce do porodów ja na zwykłym łóżku na samym końcu leżę i mnie szyją. Potem wszyscy idziemy spać. Rano mają odwiedzić nas nasi synowie i zobaczyć Amelkę. Trzecie dziecko, jestem MAMĄ po raz trzeci i za każdym razem zadziwia mnie ten cud narodzin ...

Napisany przez: Leni nie, 13 sty 2008 - 16:27

Kina
bardzo ladnie opisalas swoje porody

Napisany przez: banshee nie, 13 sty 2008 - 17:33

Dołączę swoje opisy

Do szpitala trafiłam 6 dni po terminie 30 sierpnia z potwornym bólem głowy. Okazało się, że to nadciśnienie spowodowane ciążą.
Obserwowano nas dwa dni podczas których nie potrafili obniżyć mi tętna, dlatego zadecydowano o przyśpieszeniu porodu. Oksy nie podziałały więc zrobiono mi masaż szyjki. Także nie poskutkowało więc zrobili go jeszcze raz.
Od razu dostałam skurczy co 5 minut. Na szczęście był ze mną wtedy mój chłopak i dodawał mi otuchy, kiedy wędrowaliśmy po korytarzu.
Po zrobieniu ktg lekarz stwierdził, że wcale nie rodzę bo nie było zapisu skurczów.
Chciano zrobić mi kolejny masaż, lekarka już przystąpiła do działania, ale rozpłakałam się, że nie chcę, bo boli i nakrzyczała na mnie i się obraziła.
Przeleżałam całą noc pod ktg, około 4 rano poszłam na badanie. Lekarz stwierdził zanik pochwowej części szyjki i rozwarcie na 1,5cm. To przynajmniej podniósł mnie na duchu, że coś się rusza do przodu. Kazał mi chodzić i co jakiś czas brać prysznic.
Około 9 miałam się wybrać na porodówkę. O tej samej godzinie mój chłopak miał wracać do wojska więc wiadomo było, że już go ze mną nie będzie. Rozwarcie wynosiło 4 cm
Na porodówce leżałam do 14 w tym czasie nawet zdrzemnęłam się kilka minut (po czopku przeciwbólowym), praktycznie między skurczami nie było już odstępu więc myślałam, że już niedługo, naczytałam się o kryzysie 7 cm, i wydawało mi się, że właśnie go przechodzę, bo miałam już dość, będąc przeszło dobę na nogach.
Zbadała mnie położna i mówi, że rozwarcie nic się nie powiększyło, za to zaczęło spadać tętno malucha.
Wezwano lekarza i zadecydował o cc. To podziałało na mnie jak balsam, bo od razu ból przestał do mnie docierać
Na bloku operacyjnym pojawił się kolejny problem. Miałam tak duże obrzęki, że trudno miło założyć mi znieczulenie, ale po kilku nieudanych próbach i mojej współpracy jakoś z tego wybrnęliśmy.
Synuś urodził się zdrowy i silny, podobno krzyczał jak tylko goi wyciągnęli.
Pokazano mi go, był siny i najbardziej w oczy rzuciły mi się jego wielkie jąderka. Pogłaskałam go po nóżce i go zabrali. Dostał 9 pkt

Drugi porĂłd.
4 czerwca, 7 dni po terminie miałam wizytę u gina. Rano odszedł mi czop śluzowy.
Lekarz stwierdził, że główka malca nie wstawiła się w miednice i dostałam skierowanie na cc.
Ale w szpitalu nie było dla mnie miejsca i wrócić miałam na następny dzień.
Zjawiłam się o godz 9. Po badaniu lekarz stwierdził 2 cm rozwarcia i kazał mi chodzić dużo.
Przed południem podłączono mnie pod ktg.
Dokładnie o 11.45 coś zaczęło się dziać, a aparatura zauważyła skurcz. To była nowość.
Przez dwie godziny obserwowałam to zjawisko pewna, że to skurcze przepowiadające, położna mówiła mi, że to nie są skurcze tylko jakieś "pipki"
Tym razem nie miała racji. Po badaniu 3 cm rozwarcia i o 17 jechałam na porodówkę.
Trafiłam na bardzo miłą położną, zapytałam ją czy mogę sobie pojęczeć to się śmiała, że jeśli mi ulży mogę i krzyczeć. mówiła, że za dwie godz będzie po wszystkim. Zaraz zrobiło się 8 cm, ale główka wciąż była wysoko więc przebito mi pęcherz i kazano delikatnie przeć żeby dziecko się posówało.
Miałam rodzić z mężem, ale stwierdziłam, że nie chcę i nie dzwoniłam po niego. Jak na złość w tym czasie rodzina stale dzwoniła do mnie.
Położna chciała podać mi telefon, ale nie miałam ochoty na rozmowy.
Kiedy przyszły parte stwierdziłam, że nie będę przeć bo to boli i nad tym nie panuję, kiedy spróbowałam to nie mogłam przestać :)dlatego leżałam i nic nie mówiłam położnej, że mam skurcze. Ona stała i patrzyła sobie w okno, a kiedy w końcu zainteresowała się co i jak okazało się, że wychodzi główka. Ledwo zdążyła się ubrać i zadzwonić po drugą położną:)
Zapomniałam powiedzieć, że nie zgadzam się na nacinanie i niestety mnie nie ominęło, w dodatku przecięto mi dość dużą żyłę i wołano lekarza, kobitki spanikowały chyba.
Zaraz potem na świat przyszedł mój drugi syn. Położono mi go na brzuchu, a ja nie mogłam wykrztusić słowa. Był tak brzydki, rudy, z rudymi rzęsami i zapuchniętymi oczami, no, ale później zakochałam się w nim. śliczny z niego maluszek.

Napisany przez: Dzaga śro, 27 lut 2008 - 19:41

przyszła kolej i na mnie...

a co do mojego porodu.... bez komentarza - i nie chodzi tu o bĂłl....

od poniedziałku niekt nie mógł jednoznacznie stwierdzić czy to były wody czy nie...
próby specjalnym płynem wychodziły różnie... ale każdy lekarz w izbie na którego trafiałam twierdził że poród niedługo, bo szyjki prawie brak i palec wchodzi... ale we środę ewidentnie płyn zabarwił się na granatowo - i oznaczało to że to wody się sączą i koniecznie muszę zostać bo 1) mogę w ciągu kilku dnie urodzić, 2) moze się do maleństwa dostać infekcja....
więc zatrzymali mnie na patologii ciąży..

całą noc bolało mnie podbrzusze jak na okres, ale pielęgniarka powiedziała że to nie skurcze no i na ktg nic nie było widać...

budziłam się non stop.... podpaski przemakały od cieknących wód i krwi (czop)...
o 5 rano nie mogłam się doczekać już ktg.... wiłam się z bólu ale na zapisie ani jednego skurczybyka...

o 6.15 chodziłam po ścianie ( ciągle na oddziale patologii) i podłączono mi kroplówkę niby mającą złagodzić i rozluźnić...
pielęgniarka kazała dzwonić po męża... tak też zrobiłam....

kroplówka oksytocyny sprawiła że prawie odleciałam z bólu....
powiedziała że mogę z tą kroplówką chodzić - no to ja do łazienki bo poczułam że chyba muszę się załatwić (koooopa)...

niestety nic z tego - i myślałam w kibelku urodzę i nie wyjdę stamtąd - taki ból mnie złapał...

odalo mi się wrócić do łóżka i dalej chodzenie po ścianie - pilęgniarki się nie interesują...
nagle dziewczyna (z sali - pracująca na ginekologii w innym szpitalu zapytała czy mam juz parte - bo tak się darłam - czy tak jak na koopę.. więc wystękałam że tak..

dopiero ona pobiegła po kogoś - pielęgniarka zwlekła mnie do sali obok do lekarza na badanie - okazało się że mam 10 cm rozwarcia i główką już na brzegu.. padło pytanie lekarza do pielęgniarki czy zdążymy na blok porodowy (parę metrów) przejść czy mam rodzić tutaj...


jakoś mnie posadzili na fotel i przewieźli....

ból taki że rozrywa całe ciało.....
mała się urodziła taka ciepła i mokra już 0 7.00 rano - A. nie miał szans żeby dojechać w 45 minut do szpitala...
i to mnie bolało jeszcze bardziej....

przeklęte pielęgniarki już podczas ktg kiedy gryzłam pościel mogła powiedzieć że czas dzwonić po męża - zdążyłby.....

małą położyli mi a potem na chwilę zabrali - przynieśli owiniętą wpatrzoną we mnie

ale potem pediatra zabrała ją bo te wody wyciekające - żeby mała nie miała jakiejś infekcji.... na oddział wczesniaków i dostała antybiotyk....
tam ją tatuś zobaczył pierwszy raz... ale dostała 10 pkt
ważyła 2660 i miała 50 cm

czyli rodziłam 2 godziny - od 5 do 7.....


reszta... łożysko i szycie - no comments.......

Napisany przez: ania makowska pon, 24 mar 2008 - 20:43

Dzaga no niestety jak ja rodziłam to na ktg też zero skurczy a ja po ścianie chodziłam i dopiero jak jedna pielegniarka (bardzo sympatyczna zresztą, najlepsza na tym oddziale) zadzwoniła po lekarza i jak mnie zbadał to stwierdził ze 7 cm a na ktg cisza.... co do szycia to też nie komentuję...

Napisany przez: moni28 wto, 25 mar 2008 - 22:37

fajnie ze jest taki watek to i ja napisze swoj
termin mialam na 25 lipca taka sama data urodzin co mojego meza
moj mezus bardzo chcial zebym donosila dzidzie na czas
23 poniedzialek (dodam jeszcze ze w niedziele wyprawilam mezowi urodziny i imieniny ) dalam rade rano kolo 5 przebudzilam sie oczewiscie siusiu bo cala ciaze w nocy chodzilam i juz mialam lekkie skurcze ale co tam sobie mysle napewno to nie to ... poszlam spac dalej
budze sie kiedy mezus idzie do pracy i czuje ze nadal mam skurcze ale nic mysle znow napewno to nie to i sobie leze meza odprawilam do pracy aaaa i jeszcze w miedzy czasie sobie mierze co ile mam te skurcze a moj mezsu" co ty tam liczysz przeciez i tak nie rodzisz jeszcze" nic poszlam dalej kimac ale po pol godzinie lezenia czuje cos sie juz nie tak poszlam do WC i co widze krew u straszny bol przyszly koszmarne skurcze juz co 2-3min...
dzwonie do meza " porod juz sie zaczal" maz wparowal do domu i co pierwsze do kibelka polecial z nerwow wzielo mu sie na a ja trzymam sie szfy i oddycham bo skurcze ...
godzina 9 melduje sie w szpitalu oczewiscie papierki 30min a ja grzecznie oddycham przy skurczach no po nastepnych 10min przyszla polozna i mnie wziela i juz na dzien dobry mowi nam " ze nie ma miejsca na porodzie rodzinnym i chyba bede sama rodzic"
ale jak powiedzialam do kogo chodze lekarza gina prowadzacego moja ciaze to znalazlo sie miejsc najpierw taki pokoik i tam bylo duze lozko i tam moglam sobie lezec jak bede zmeczona i wogole
podlaczyli mi KTG skurcze co 2-3min i takie mocne ze kartki brakowalo na wykres rozwarcia bylo tylko na 1cm polozna zlitowala sie nademna dala jakis przeciwbolowy w tylek-no nie wiem czy wogole cos pomogl i na rozwarcie zastrzyk dozylnie
kolo 11 rozwarcie juz mialam pelne i spacerkiem poszlismy na porodowke ku uciesze mojej okazalo sie ze jest miejsce na rodzinnym i tam przejela mnie bardzo mila pani polozna
przebila mi pecherz plodowy i co sie okazalo mialam zielone wody byla zdziwiona ale nic po tym wlozyla mi cewnik bo nie moglam zrobis siusiu a okazalo sie ze pecherz pelny o"o k...wa ale to bolalo" ale po tym przyszly bole parte " o matko jedyna co za bol"
gdy skurcz mijal opadalam bezwladnie na lozko i w glowie myslalam ze odlatuje a wtedy moj kochany maz mnie klepal po twarzy myslal ze mdleje " a ja prosilam o sen" a tu szedl skurcz nastepny i wtedy dostawalam takiej sily ze moglabym drzewa wyrywac...
po godzinie pan doktor mnie zbadal i kazal polozyc sie na bok i tak parlam okazalo sie ze mlody jest odwrocony z drugiej strony wiec obrot na drugi bok...
i po 20min juz czarna glowke bylo widac
i wtedy szybka interwencja pozycja do rodzenia, krzyki" porod sie zaczyna" przybieglo pare osob polozna oblala mnie jakims cieplym plynem krocze i w 5 min urodzil sie synek MICHAŁ byla to godzina 12,45 takze w sumie rodzilam 3godziny i 45min
polozna mi pogratulowala i stwierdzila " ze jako pierworodka bardzo szybko urodzilam"
no a pozniej rodzenie lozyska jak mi powiedzieli dalej rodzimy ale ku mojemu zdziwieniu bylo tylko hlup i lozysko polecialo
no a pozniej szycie koszmar czulam kazde uklucie spartolili mi robote tak mnie pajac zszyl ze nie moglam chodzic i papralo mi sie wszystko meczylam sie z bolem krocza ponad 3 tygodnie (ropa i takie tam )
ale ogolnie to byl bardzo szybki porod i zycze kazdej by taki miala
bardzo milo wspominam to choc byl bol ale bardzo szybko mija

Napisany przez: kr śro, 23 kwi 2008 - 15:14

dziewczyny piszcie o przebiegu porodu bo zaniknie bardzo fajny i ciekawy wątek właśnie ten

Napisany przez: teeny śro, 23 kwi 2008 - 21:07

Uwielbiam czytać ten wątek...pomimo, że sama rodziłam osiem miesięcy temu, dalej się rozklejam:)

Moja opowieść jest w sumie bardzo krótka, ponieważ rodziłam niespełna dwie godziny, a bynajmniej tyle wpisali mi w dokumentach, sama mam wrażenia jakby to trwało może 15 minut....
Wszystko zaczęło się około północy, kiedy jak zwykle obudził mnie pełny pęcherz..... niespodziewałam się żadnej akcji, ponieważ był to dopiero 37 tydzień i do porodu jeszcze dalekoo....przynajmniej tak myślałam:) jak tylko wyturlałam się z łóżka i zrobiłam pierwsze kroki odeszły mi wody płodowe, a było ich tak dużo jakby ktoś z wiadro wody wylał .....zaraz obudziłam męża, który myśląc, że po raz kolejny budze go żeby wstał i zrobił coś, żeby kot przestał miauczeć, zaczął na mnie warczeć i wstając mało by się nie zabił na tej kałuzy z wrażenia...Marcin wpadł w szał pakowania mojej torby, powtarzając cały czas "...miałaś spakować tą cholerną torbę tydzień temu!!!" Zawsze myślałam, że wpadne w panikę co tu robić, a tymczasem całkiem spokojna i szczęśliwa, że to już, ogoliłam sobie nóżki (o bo gdzie z chaszczami:)), wymalowałam się i ubrałam - zwarta i gotowa czekałam na mojego szofera ..........w szpitalu byliśmy około 2 w nocy (z 15 minut szukaliśmy bocznego wejścia do szpitala, bo główne w nocy zamykają!!!!).......jak juz weszliśmy do środka, usiadłam sobie na krzesełku przed pokojem badań, bo okazało sie, że kolejka sie zrobiła:) mnie nic nie bolało żadnych skurczów więc nie protestowałam....w końcu nadeszła moja kolej, wchodzę do gabinetu, USG i pan doktor mówi, że jeszcze tej nocy urodzę!!!!......może się to wydać śmieszne ale właśnie wtedy coś mnie zabolało ......zaprowadzono mnie do pokoju przedporodowego, (pokój super piłki, telewizor, kanapy, przytulny i miły - bardzo sie cieszyłam, że moge rodzić w tym szpitalu, ponieważ uważałam, że jest najlepszy w Krakowie!), mój mąż spokojny, że dowiózł nas w jednym kawałku do szpitala, wyciągnął kamerę......i.....zaczyna kręcić....mnie już takie lepsze bóle brały, dlatego bardzo krzywym wyrazem twarzy dalam mu do zrozumienia, żeby przestał filmować...(teraz żałuje, bo chciałabym mieć ten moment utrwalony na filmie:)
Położna, pani Kasia, zresztą bardzo sympatyczna i pomocna, zbadała mnie i stwierdziła, że jeszcze centymetr został - zrobiła szybki masaż syjki macicy - okropieństwo - i powiedziała idziemy rodzić!......trzy skurcze parte i na brzuchu miałam moja kochaną kruszynkę Aleksa:).......przez przypadek pani położna oberwała kopniaka w głowe (nie trafiłam nogą w strzemiona ....) mała wtopa.....urodziłam o 3:40 a tak naprawdę to bóle odczuwałam zaledwie może przez godzinkę, rodziłam bez żadnego znieczulenia, zszywania krocza nie czułam wogóle.....zaraz po porodzie na własnych nogach pomaszerowałam do pokoju ale pomino ogromnego zmęczenia nie mogłam zmrużyć oka......
Pamietam, jak mąż krzyczał "...on ma włosy, on ma włosy!!!", jak przecinał pępowinę na trzy razy, a lekarz śmiał sie, że jeszcze dwa razy tu wrócę Wogóle cały poród przebiegał w niesamowitej atmosferze, lekarz i położna byli przy mnie caly czas i we wszystkim pomagali. Jak byłam w ciąży to bardzo się obawiałam opieki lekarskiej, czytając różne opowiadania z porodów i słysząc jak potraktowano moje znajome na poródówce.....okazało się, że nie było się czym martwić....nie opłacał położnej, nie płaciłam za poród rodzinny ani za lepsze traktowanie - rodziła kolokwialnie pisząc, na kasę chorych - pomimo, że był to mój pierwszy poród, poszedł bardzo szybko i nie był taki straszny jak się wydawał - owszem bolało jak cholera - ale szybko sie o tym bólu zapomina widząc albo czując swoje maleństwo na brzuchu:)))
Alek urodził się o 3:40 nad ranem, ważył 3030 g i miał 53 cm, 10 pkt w sali Apgar:), dla nas był to najpiękniejszy moment w życiu......
Każdej przyszłej mamie polecam szpital na Ujastku w Krakowie.....a przy okazji bardzo dziękuje za pomoc i wsparcie położnym i lekarzom pracującym w tym szpitalu, ponieważ opieka zarówno w trakcie jak i po porodzie była rewelacyjna....

Napisany przez: Dzaga śro, 13 sie 2008 - 22:13

podnosze temat....

Napisany przez: ewon czw, 14 sie 2008 - 17:22

to moze i ja opisze choc duzo tego nie ma:D

21wrzesnia 2005 39tydz ciazy
dzien wczesniej pobolewal mnie brzuch-czulam ,ze cos sie szykuje(nie wiem nawet dlaczego tak) nawet kolezanka zaczelam gadac,ze urodze dzis-wysmialy mnie:( .wieczorkiem normalnie polozylam sie spac.godz12 w nocy nagle poczulam bardzo silny skorcz.I sie zaczelo co 5min(miedzy czasie drzemalam) o 5rano zaczelam biegac siuniu i ... o 6rano obudzilam mame,ze juz nie dam rady.dokonczylam pakowanie torby,zamowilismy taxi i pojechalismy do szpitala.skurcze mialam co 2min,rozwarcie malutkie:( o godz14 rozwarcie 10cm juz bylam gotowa maly sie pchal-ale owinal sie pepowina i musiala byc cesarka pod znieczuleniem ogolnym.urodzil sie synek.


17.03.2008 2dni po terminie
przez dwa dni lezalam w szpitalu wiedzac ze bedzie cesarka bo zero skurczy i po 1cesarce..miala byc o 11 ale dopiero mnie zabrali o 14.urodzil sie synek:)

Napisany przez: Zojka czw, 25 wrz 2008 - 11:39

Więcej, więcej!

Napisany przez: Cassie czw, 25 wrz 2008 - 12:22

No i ja coś napiszę.
Rodziłam prawie dwa lata temu w grudniu.
Na oddział zostałam przyjęta 6 dni po terminie, 0 skurczy tylko zaczęły mnie dręczyć myśli że coś się złego dzieje małemu. Coraz mniej odczuwałam jego kopnięcia. Na oddział zostałam przyjęta o 8 rano a piersze badanie miałam dopiero o 21! Totalna olewka. Dostałam obiad ale kolacji mi nie dali bo zapomnieli że na sali obok porodówki jest nowa przyjęta. Dobrze że miałam zapas jedzenia. Bo badaniu oczywiście stierdzenie nie ma rozwarica nic nie robimy. Po porannym obchodzie ordynator się zlitował i następnego dnia wzięli mnie na Oxy. Lewatywę zrobiła mi jakaś mało doświadczona pielęgniarka i wspominam to bardzo kiepsko, o mało nie zemdlałam z bólu jak mi wprowadzała rurkę w tyłek. Oczywiście po 45minutach mnie odłączyli od Oxy bo nic się nie dzieje ja na to jak się może cokolwiek dziać jak jeszcze pewnie nawet kroplówka nie zaczęła działać. Byłam bardzo bardzo zła.
Dwa dni później w nocy zaczęłam krwawić, co chwilę skurcze i bieganie do wc. O 6 przyszła pielęgniarka i dostalam zastrzyk na wywołanie w tyłek. Kolejna lewatywa tym razem łagodniejsza i na porodówkę. I znowu leże z kroplówka i nic, małe skurcze. Lekarz przychodzi z tekstem "Odłączamy". Na całe szczęście położna wbiła mi kolejne dwa zastrzyki i zrobiła masaż szyjki macicy (nie polecam nikomu). Ból jak ... Przebiła mi pęcherz płodowy. I znowu dwa zastrzyki w tyłek. Bardzo obolała byłam po tym. Najgorsze że od początku ciąży miałam bóle w kręgosłupie które nasiliły się podczas porodu. Mąż mnie masował albo pielęgniarka na zmianę. Ten ból był niedozniesienia.
W końcu po 8 godzianch walki usłyszałam widać już włoski. Nacięcie czułam bardzo bo nie zrobili mi go na pełnym skurczu tylko już jak się kończył. Między skurczami usypiałam, nie mogłam złapać powietrza. Dostałam butlę tlenową pod nos i mąż pod nieobecność pielęgniarki mi ją na maximum rozkręcił. Ciągle słyszałam jeszcze trochę, jeszczę trochę nie zasypiaj. W końcu po porządnym parci synuś się urodził. Gdy położyli mi go na brzuchu zapomniałam o całym bólu i o tym co musiałam przejść. Dostałam głupiego jaśka i wszystko było mi już obojętne. Urodziłam 9 dni po terminie. Może opis tego porodu nie brzmi zbyt wesoło ale dało się przeżyć. Mążspisał się na medal i w nagrodę mógł przeciąć pępowinę.
Teraz jestem w 13tc i w zasadzie wiem co mnie czeka, ale gdy czytam te posty i przypomniałam sobie mój poród pisząc go teraz zaczynam oczuwać strach. Ale wiem że to ból zapomniany i dziecko przy piersi to największa nagroda.

Powodzenia dziewczyny.

Napisany przez: Lipopa czw, 25 wrz 2008 - 14:26

Cassie - Twój opis to niemalże horror a opieka medyczna - szkoda gadać.. u mnie aż tak tragicznie nie było - ale może dlatego, że trafiłam na dyżur mojego gina do którego prywatnie chodziłam no i wody mi odeszły... "jedynie" przeżyłam skórcze wywoływane oxy a rozwarcia było brak - strasznie powoli mój organizm się rozkręcał - nawet na wspomaganiu - mam nadzieję, że tym razem zostanie nam to wynagrodzone i będzie niemalże jak na filmach - 2godz i już

Napisany przez: Pancurzyca czw, 25 wrz 2008 - 15:06

ja cala ciaze przejechalam na lekach na podtrzymanie, w sumie 4 miesiace spedzilam w szpitalu. teramin mialam na 14 lutego , 13 lutego w nocy zobaczylam krew ,a ze to moja pierwsza ciaza, pognalam do szpitala, przyjeli meni na blok porodowy, przyszedl lekarz i pwoiedzial,ze nie ma rozwarcia(to bylo 13 w nocy), 14 o 17 przeniesli menina oddzial patologii ciazy, codziennie ktg, usg, badanie i nic zerowe rozawarcie. w nocy z 17 na 18 dostalam boli krzyzowych... nic fajngo:/ 18 meni wzieli na wywolywanie porodu, wladowali we mnei dwie strzykawy ocytoksyny i nic, zerowa czynnosc skurcvzowa macicy, bole coraz silniejsze, 19 rano, po nieprzespanej nocy na obchodzie, neiprzytomna ze zmeczenia powiedzialam lekarzowi,ze chyba pwoinni mi cesarke zrobic, a on: ze tu nei ameryka ui cesarek na zyczenie nie ma, o 14 zabrali mnei na porodowy, bo mialam rozwarcie na 8 cm... o 17:50 bylo po wszystkim. polozyli mi dziecko na brzuchu i juz mnei nic nie bolalo, nie bylam zmeczona, a Tycjan zlozyl usta w taki dziubek jak do calowania mimo krwi, chamskiego lekarza, bolu, to byla najpeikniejsza chwila w moim zyciu
pozdrawiam mamusie, ktore szykuja sie na ten wielki dzien.

Napisany przez: Eliszka wto, 04 sie 2009 - 13:56

Wiedziałam, że ten wątek gdzieś był

Napisany przez: asia... pon, 07 gru 2009 - 16:23

podbijam wątek bo uważam że ciekawy dla mamusiek na końcówce

Napisany przez: *magdalenka* wto, 08 gru 2009 - 10:47

To moze i ja....

Pewnego wieczoru(19.02.2008) polozylam sie spac, z racji tego ze brzucholek byl juz duuuzyy nie moglam znalezc sobie odpowiedniej pozycji, nie moglam zasnac.
Jakos tak dziwnie sie czulam od czasu do czasu, na poczatku nawet nie pomyslalm, ze to TO. Po jakim czasie zorientowalam sie, ze to dziwaczne uczucie pojawia sie z okreslona czestotliwosci, mianowicie co 8 minut. Jednak dalej sobie spokojnie lezalam, myslac ze chyba cos mi soe wydaje (termin mialam na 29.02). W penym momencie poczulam, ze jakos tak zrobilo mi sie mokro...nawet pomyslalam, ze sie usikalam , polecialam wiec do toalety zeby zrobic siku, no i tak sikam i sikam i sikam, a to leci i leci...wiec wtdy pomyslalam, ze cos chyba sie dzieje.
Obudzialam mame, ta zaczela biegac po calym domu i panikowac, hmm moja kochana mamusia....
Na szczescie torbr mialam spakowana. Brat zadzwonil po kolege i przed godzina 12 w nocy znalazlam sie na porodowce. W izbie przyjec pani doktor mnie zbadala i wyslala na pietro. Tam trafilam na porodowke. Ja i jeszcze jedna dzieczyna. Przebralam sie w koszule nocna i wyladowalam na wielgarnym lozku. O ile latwo bylo na nie wejsc i zejsc kiedy bol nie byl duzy, o tyle przy silnych skurczach byl to dla mnie (165cm wz) nielada wyczyn. Pani pielegniarka podlaczyla ktg, zgasila swiatlo i kazala nam isc spac
Na poczatku bylo ok, choc czas dluuuuzyl sie niemilosiernie. Po kilku godzinach podlaczyli mi oksytocyne. Jednak wcale szybko nie dzialala(dostalam ja o 5rano, a Mlody wylazl o 14.50). Ojj co to byl za bol....sama nie wiedzialam co ze soba zrobic, lazilam co chwile pod prysznic. Pozniej dostalam pilke, niestety moje lozko bylo ulokowane w tak niefartnym miejscu, ze ciagle ktos przestawial mnie z miejsca na miejsce
Kiedy bol byl juz tak silny, ze nie dalam rady, poprostu plakalam. Mimo wszystko staram sie kontrolowac oddech, by nie zaszkodzic maluszkowi. Miedzy skurczami, poprostu zasypialam ze zmeczenia....
Na szczesie mialam kochana pania polozna...Chwala jej za to, ze to na nia trafilam.

Napisany przez: LilySnape śro, 09 gru 2009 - 14:11

Kiedy to było...

Lekarz zdecydował o cesarce. W pewien piękny poniedziałek przychodzę na wizytę, a on mi mówi, że wyznacza termin na piątek - szyjka się skraca. zaskoczyłam się, bo byłam w 37 tygodniu ciąży. Zaplanował cc na początek 38-go tygodnia. Polecił przyjechać dzień wcześniej wieczorem.

To był kosmos, niezapomniane przeżycie i coś pięknego. jechałam z takim poczuciem, że moje życie ogromnie się zmieni. Był ciepły, majowy wieczór. Ku mojemu zdziwieniu nawet się specjalnie nie bałam - w sumie ostatnie tygodnie dały mi w kość

Porobili badania, trwało to do pólnocy praktycznie, potem z 5 godz. snu i wcześnie rano pobudka, KTG, lewatywa (nic strasznego, jak się okazało) i na salę. Mąż pod salą.

Samo wkłucie w kręgosłup - luz, nic nie poczułam. Nie było się czego bać, ale ze strachu nie mogłam wydusić z siebie słowa, założyli mi maskę z tlenem bo nie wiedzieli, co jest grane. lekarze włączyli radio, jeden podśpiewywał "Come on baby, light my fire" , a anestezjolog mnie uspokajała

Mały, gdy się urodził, został na chwilę położony u mnie na brzuchu, potem zabrany do badań. Po ok. pół godz. przywieziono go na salę i już ze mną i z mężem został (miałam opłacony pokój pojedynczy z dostawką, więc byliśmy przez 5 dni w szpitalu w trójkę). Matko, wgapiałam się w niego albo słuchałam tych słodkich dżwięków niemowlaka - mało płakał (potem odrobił to z nawiązką, bo miał kolki )

W sumie - bajka (oprócz pierwszych 3-ch dni silnych bóli po cc, 2-gi dzień był najgorszy, wyć z bólu mi się chciało przy wstawaniu z łóżka, a najgorzej było, jak się raz trochę potknęłam... Ketonal dożylnie też jest okropnym przeżyciem, czułam, jakby mi się ręka paliła żywcem). Ale, że nie cierpię mieć brudnych włosów, udało mi się je 2-go dnia umyć

Napisany przez: edziola śro, 16 gru 2009 - 14:22

ja moze o moim porodzie nie bede pisala bo nie nalezal do ciekawych hehe bylo bardzo ciezko i moze dlatego teraz jestem strasznie przerazona drugim porodem ale sie naczytalam i mam nadzieje ze ten bedzie o wiele spokojniejszy

wiem ze bol przy porodzie jest do wytrzymania i szybko sie o nim zapomina a jest o wiele lagodniejszy kiedy wszystko dzieje sie naturalnie a nie tak ja to zrobilam ze sama sobie bole wywolalam i parlam wtedy kiedy jeszcze boli partych nie mialam a skurcze ucichly

teraz wiem ze bede cierpliwie czekala az akcja rozwinie sie samoistnie

Napisany przez: kĂłska sob, 19 gru 2009 - 18:46

Wątek ciekawy i ciągle żywy

Ogólnie ciążę zniosłam bardzo dobrze, pracowałam do samego końca, czułam się świetnie. Ostatni miesiąc nie należał do rewelacyjnych, gdyż Córcia uciskała główką i gmerała paluszkami... oprócz tego strasznie kopała.

Dwa tygodnie przed terminem porodu lekarz stwierdził, iż nie dotrwam do końca, że powinnam się pakować i czekać na skurcze. Bałam się strasznie, nie wiedziałam czego się spodziewać i jak psychicznie przygotować. Okazało się jednak, że 20 sierpnia nadal byłam w ciąży, a Natce wcale się nie spieszy do wyjścia. Na KTG, w szpitalu spotkałam znajomą lekarkę, która zaprosiła mnie dnia następnego na poród.

Do szpitala przyszłam o 9 rano. Akurat trafiłam na zwariowany dzień, mnóstwo rodzących, brak miejsc. Przyjęto mnie na patologię ciąży i tam przetrzymano do 11 rano. Zrobiono wszystkie badania, lewatywę, założono welfron. O 11 zeszłam na dół, na przed porodówkę, gdzie podłączono mi oksytocynę. Skurcze poczułam dopiero o godzinie 13, kiedy przebito mi worek owodniowy. Słabe. O 14 dostałam znieczulenie zewnątrzoponowe, które według mnie działało do 15:30. Przed 16 zaczął się prawdziwy koszmar. Trwał jednak krótko. Przed ostatnią fazą porodu kazano mi pójść do toalety, skąd szybko mnie zwołano na salę. Zdążyłam wrócić i zaczęłam przeć. O 16:15 urodziła się zdrowa Natalka.

Po porodzie umieszczono Nas na korytarzu, gdzie znajdowało się już wiele innych kobiet. Jednak dla mnie liczyła się jedynie Córcia. Prawdą jest, że o bólach zapomina się bardzo szybko. Przejścia związane z porodem oraz opieką medyczną stają się mało ważne. Powiem tylko, że następny poród w innym szpitalu

Napisany przez: malgosia41 nie, 20 gru 2009 - 12:02

i ja sie dolacze do tego watku
w czwartek tj 26 listopada zaczelam sie zle czuc tak kolo 20.....jakies takie dziwne skurcze sie pojawily ze 2 razy mnie przeczyscilo.....kolo 23 pojechalismy do szpitala...pan doktor mnie zbadal....rozwarcie na jeden palec szyjka na 1 cm czyli pomyslalam sobie ze to bez zmian.....no to KTG.....zero skuryczy...znowu badanie i rozwarcie na 2 palce...ale pan doktor powiedzial ze nie ma skurczy wiec mam przyjechac o 7 rano jeszcze raz...wiec wrocilismy do domku.....byla godz 1 w nocy (27 listopad)......wytrzymalam godz....skurcze zaczely sie nasilac....kolo 2 w nocy wyladowalam znowu na izbie przyjec....pan dok znowu mnie zbadal okazalo sie ze juz jest 4 cm...wiec poszlismy na USG z pomiarow dzidzia miala miec 3400(nie wieze ze USG pokazuje dobrze wage bo skad ta roznica)skurcze juz mi naprawde dokuczaly ale bylam bardzo dzielna zreszta moj M tez przebralam sie w koszulke i wyladowalismy tak kolo 3 w nocy juz na sali porodowej....polozna podlaczyla mi KTG.....i tak sobie siedzialam na fotelu....potem badanie i rozwarcie juz na 6 cm....jeszcze skurcze byly do zniesienia.....w miedzy czasie jedna z pacjetek musiala miec cesarke wiec zostawiono mnie z M...i tak sobie siedzialam...skurcze byly coraz silniejsze .....jak wrocili z cearki bylo tak kolo 4, polozna mnie zbadala i powiedziala ze czas rodzic...wiec sobie mysle....czy to juz!!!wody mi nie odeszly wiec przebila mi pechez..podlaczyla oxytocyne...i akcja zaczela sie dziac blyskawicznie....zaczelo bolec jak nie wiem co....nie powiem bo sobie nawet zaczelam krzyczec....no i nadszedl ten momen gdzie juz myslalam ze odlece.....i za jednym bolem partym Mikolaj wyskoczyl na swiat.....pan dok nie nacinal mnie bo poprosilam o ochrone krocza....zalozyl mi 5 szwow bo mialam pekniecie sluzowki pochwy....moj M caly czas mnie wspieral...jak przecinal pepowine to plakal jak bobr.....a ja ze szczescia plakalam razem z nim....okazalo sie ze jednak Mikolaj byl duzo mniejszy 2740 i 50 cm.....zakochalismy sie w nim na zaboj...taki maly slodziak....jak mi go przyniesli od razu dorwal sie do cycusia....a ja ryczlam z moim M ze szczescia....po 2 godz normalnie wstalam i usiadlam nic mnie krocze nie bolalo (i nie boli do tej pory) szybko sie zagoilo...wiec jak macie taka mozliwosc proscie lekaza o ochrone krocza(jesli to oczywiscie mozliwe)
w ksiazeczke zdrowia dziecka w rozdzile POROD wpisano mi II okres 5 min
pekniecie pecherza plodowego w czasie porodu-liczna godz 40 min
wiec kazdemu zycze tak szybkiego porodu

Napisany przez: kóska śro, 06 sty 2010 - 12:05

Popieram malgosia41, jak możecie proście o ochronę krocza. Ja nie prosiła, ale miałam i dzięki temu parę godzin po porodzie normalnie siedziałam i ruszałam się bez bólów. Nie miałam żadnego szwu, co bardzo dziwiło wszystkich wokół. Nie chcieli mnie wypisać bez dodatkowego badania i sprawdzenia czy rzeczywiście tam nic nie mam. Personel za każdym razem pytał czy to moje pierwsze dziecko, a gdy potwierdzałam byli zszokowani. Do formy doszłam bardzo szybko, życzę tego wszystkim mamom.

Napisany przez: justyna26 czw, 25 lut 2010 - 16:07

Witam, więc i ja się dołączę odnośnie mojego porodu chociaż minęło już prawie pięć miesięcy. Najlepiej jest tak jak ja miałam "z zaskoku".
Planowany termin porodu miałam na 27 października 2009 roku, od piątego miesiąca byłam na L4 bo bardzo twardniała mi macica, generalnie ciąże przeszłam super (oprócz tego twardnienia). Byłam pierworódką i w ostatnich miesiącach do łazienki w nocy musiałam wstawać 3-4 razy. Jednak z 8/ 9 października obudziłam się dopiero o piątej rano , nic mnie nie bolało tylko siku mi się chciało, doczłapałam się do łazienki i zauważyłam, że mam krew na bieliźnie. Bardzo wtedy spanikowałam, bałam się o moją dziecinę, obudziłam męża i mówię, że chyba coś się niedobrego dzieje, szybko się umyłam ubrałam, zabrałam torbę i kierunek szpital, w połowie drogi chwyciły mnie bóle co 2 min. o 6.00 przyjęto mnie na oddział z pełnym rozwarciem- położna powiedziała mi wtedy, że jeszcze kilka minut i urodziłabym w samochodzie, ale co do czego doszło to przez półtora godziny mała schodziła do kanału. Bolało strasznie, ale ja chyba jestem tak słabo odporna na ból, jak zaczęła się właściwa akcja porodowa to zajęła dosłownie 5 minut i mała była na świecie. Podczas porodu położna nacięła mi krocze a lekarz musiał nacisnąć na brzuch i za to strasznie jestem wdzięczna personelowi. Co prawda pierwsze dwa tygodnie po porodzie nie mogłam chodzić i leżeć bo tak popękałam, ale i tak teraz myślę o kolejnej dzidzi.
pozdrawiam.

Napisany przez: wiewi czw, 25 lut 2010 - 16:27

CYTAT(justyna26 @ Thu, 25 Feb 2010 - 16:07)

Napisany przez: Magdawro sob, 13 mar 2010 - 05:43

Dedykowane duchowym położnym, w tym Rosie i Silije, które swoimi przekonywującymi i wartościowymi wypowiedziami ośmieliły mnie w temacie

Zanim opiszę jak się rodziła Marta Lena(będzie długo) parę słów o tym, co mnie skłoniło do porodu domowego.
Pierwsza córcia urodziła się w szpitalu mocno okrzepłym w zasadach z lat 80-tych. Wprawdzie były to czasy fundacji rodzić po ludzku ale tamtejsza twierdza broniła się zaciekle - tzn.mieli worki sako, nowoczesne łożko porodowe itd. ale zabrakło tego co najważniejsze - mentalności, w której kobieta ma coś do powiedzenia w kwestii swego ciała i swego porodu... Stąd na nic moje obczytanie, bywanie na wykładach i pokazach filmowych - na większość czasu po prostu poległam na łożu. Ale dzięki pomocy mamy we wczesnej fazie rozwierania - nakarmiła jajecznicą, powlokła mnie na spacer pod pretekstem ostatnich zakupów, zwlekaniu z pójściem do szpitala do ostatniej chwili i obecności męża - ...itp małżonek przejechał 100km w 40 minut, dolaczył do mnie i jakoś to było...On twierdzi, ze nawet udało nam sie na chwilę uciec do toalety, czym wzbudziliśmy przestrach położnej, kóra "szukala nas wszędzie"
Ale...pierwsze dziecko...niepewność, strach...wiadomo - urodziłam, zobaczylam Skarba, ucieszyłam się i...popadłam w koszmarnego baby - bluesa ale to już obok tematu nieco...

Potem był synuś - bałam się koszmarnie, wiedziałam, co mnie czeka i bardzo zwlekałam z pójściem do szpitala. Już nie było spacerów ale za to wymoczyłam się w domu w wannie a potem jeszcze siedziałam w aucie 2 godziny pod szpitalem - aż poczułam ból w mieśniach zastałych od siedzenia. Juz na porodówce, notabene rodzinnej nie pozwolono mi się ruszyć, pani(położna) uwiazała mnie do KTG - nie pozwoliła zmieniać pozycji na boczną i zabrała kapcie stwierdzając, że nie bedą potrzebne - efekt: po kilku godzinach męczarni, niepotrzebnego przyspieszania farmakologicznego (zbliżał się termin cesarki wcześniej już zaaplanowanej) - młodego wypchnął lekarz. Ja zmasakrowana, popękana w kierunku pęcherza, z cewnikiem całą dobę i z poczuciem totalnej porażki i bycia jak ofiara gwałtu. Synuś wyszedł wyczerpany, na skraju wytrzymałosci, krzyczał rozpaczliwie, był na pograniczu jeśli chodzi o wskaźniki normy urodzeniowej. Na szczęście wszystkie kontrole przeszedł pomyślnie a obecnie ma "tylko"(?!) dysleksję. Postanowiłam - nigdy więcej konowałów!

No i nastąpiła era Marty - XXI wiek, Wrocław, szkoła rodzenia u mojej guru Agrawal, sporo większe możliwości szpitali wrocławskich ale nadal konieczność zdania się na przypadkowe osoby i wciąż istniejąca we mnie trauma szpitalna. W wielkim Wrocławiu nie ma izby porodowej ani prywatnego ośrodka jest za to wszechobecny tłok i pośpiech jak na taśmie produkcyjnej. No a my 10 lat starsi, ja bardziej pewna siebie i wiedząca czego oczekuję. Ale opatrzność czuwała - jeszcze zanim dowiedzieliśmy sie o Marcie poznałam krąg kobiet, w którym pojawiła się też babka, która urodzila w domu, w dodatku lotosowo.. Pogadałam, poprzymierzałam sie do tematu, posłuchałam doktor na jej cennych wykładach, trafilam na cenne dla mnie wątki Silije i Rosy na odkrytym przy tej okazji forum na maluchach. Dzięki nim przymierzyłam się do praktycznego wymiaru tego przedsiewzięcia i tak sobie trwałam w stanie poszukiwania odpowiedzi w samej sobie, czy jestem w stanie zaufać sobie i naturze na tyle, że będę wiedziała na pewno, że w domu ja i dzecko będziemy co najmniej równo bezpieczni, jak w szpitalu albo i bardziej. Co ważne, mąż dotarl mimo początkowych trudności w uczęszczaniu do szkoły rodzenia na zajęcia o porodzie. I zobaczyłam, że posłuchawszy relacji innych, którzy urodzili w domu a przede wszystkim gdy zobaczył mężczyzn w akcji i nabrał przekonania, że tak - to jest dobra dla nas droga - zaakceptował w pełni moje podejście do planu porodu domowego.

I wtedy poznałam GRAŻYNĘ, anioła który wprowadza na ten świat maluszki nie potrzebujac do tego mieć za plecami instytucji, konkretną babę z doświadczeniem i bijącą z oczu i słów miłością do tych maleństw. Zobaczyłam ją najpierw na zajęciach w szkole rodzenia, popytałam doświadczonych w kontakcie z nią a potem nastąpił już etap wzajemnego poznawania się, gdzie nabralam przekonania, że tak - z tą kobietą poczuję się bezpiecznie i wiem, że nie bedzie wprowadzać swoich scenariuszy a mądrze nam potowarzyszy.
Potem nastąpił etap praktycznych przygotowań - badania, które miały przesądzić o tym, czy mogę bezpiecznie rodzić w domu, inwestowanie starań we wzrost hemoglobiny, im bliżej porodu tym częstsze kontrole u ginki. Jeszcze trzeba było przygotować dosłownie parę drobiazgów potrzebnych w domu, umówić przyjaciół do zaopiekowania się dziećmi i psem. Oraz jeszcze wybranie szpitala i spakowanie torby "na wszelki wypadek". No i przyjemności w postaci przygotowania wyprawki dla dziecka. Rozmowy z różnymi osobami, które potrzebowały zrozumieć moją decyzję,w tym na forum. Na ostatniej wizycie tuż przed porodem Doktor stwierdziła, że "nic się nie otwiera i to może jeszcze potrwać ale równie dobrze w każdej chwili może się coś wydarzyć, bo to 3.ciąża". Pod gabinetem okazało się też , że kolejna para rodząca w domu mieszka na sąsiedniej ulicy, niedługo więc urodzi się Marcie koleżanka(/kolega?- zapomniałam zapytać).

PORÓD
No i nadeszła niedziela. Zaczęła się od rozstroju żołądka...mężowskiego (później śmialiśmy się, że on pierwszy poczuł skurcze przepowiadające. Gdy mu odpuścilo, pojechaliśmy na zaplanowane zakupy. W trakcie jazdy autem poczulam ból w dole brzucha jak na @ ale własciwie nie był to ból a takie napięcie - pomyślałam sobie - wreszcie jakiś sygnał przepowiadający. Jakoś mi się nie chciało przepychać z wielkim koszem przed ludzi trwających przy kasie uprzywilejowanej, więc odczekaliśmy swoje w zwykłej a ja stałam sobie, czekając aż bedę mogła zaplacić kartą i myślalam, że całkiem silna jestem w tej ciąży, bo nawet nie poszlam usiąść (fakt, te ławeczki najbliżej były zajęte). Potem jeszcze poszliśmy na zdrowy soczek marchewkowy, myślałam jeszcze spojrzeć na buty dla córci ale i to i sprawę, ktorą mąż miał załatwić odpuściliśmy. Gdy wczłapałam się na nasze 3. piętro okazało się, że na wkladce brunatno -"Czyżby czop? i czy tym razem jak w poprzednich ciążach to już zwiastun, że tego dnia będziemy mieli możlwiość zobaczyć nasze dziecko?"
Oni biegali tam i spowrotem z zakupami, małż jeszcze wyprowadził psa a ja stwierdziłam, ze czas wypocząć na wypadek, gdyby to był ten dzień.
Nie dany mi był wypoczynek. Leżąc stwierdziłam, że skurcze są i pewnie już będą, więc postanowiłam sprawdzić, jak reaguję na ruch. Poszłam robić rosół, bo Grażyna prosiła by mieć wcześniej przygotowany, ponieważ na pewno przyda się po porodzie. Cały czas zapisywałam skurcze i stwierdziłam, że są zmienne w długości, zależnie od tego, czy poruszam się, czy leżę a w leżeniu zależne od tego, na którym boku. Cały czas w kontakcie tel. z położną obserwowałam rozwój akcji i nie byłam już w stanie skupić się na filmie ani na rozmowie na temat zdjęć oglądanych przez rodzinkę przy okazji i projektu syna, a notabene dotyczącego rozwoju dziecka od momentu urodzenia. Mąż zorganizował wywiezienie dzieci i psa przez swojego brata, choć wciąż nie byłam pewna, czy to już. Gdy pojechali(około 2 godzin od rozpoczęcia akcji) położyłam się znów i stwierdziłam, że już nie jest lżej jak się położę a chodziłam, ani przy zmianie pozycji. częstotliwość skurczy wzrosła z około 8 - 10 minut do około 6 a położna miała zadzwonić za godzinę. Posżłam więc pod prysznic, lałam po sobie wodę i to przynosiło mi ulgę ale pomiędzy skurczami coraz trudniej było mi wypocząć, bo kabina surowa, bez udogodnień i nie miałam się na czym wesprzeć. Mąż przejął kontakty z położną, uciskał mi dłoń w miejscu oddziałującym na skurcze - do pewnego momentu łagodziło odczucie bólu. Gdy stwierdziłam, że już nie da rady, poprosiłam, by przygotował mi wannę (nie mozna wejść za wcześnie, bo to rozprasza rozwój akcji skurczowej) a położna była już w drodze. Z trudem wczłapałam się na górę, z kilkoma przystankami na skurcze. Przyjaciółka dzwoniła ale już nie bylam w stanie odbierać. W wannie było mi lepiej ale do czasu - przyszedł moment, gdy zaczęłam sie denerwować, że położnej wciąż nie ma. A ja w takich mocarnych już bólach nie wiedziałam, jakie rozwarcie i ile jeszcze mnie czeka. Robiłam się już zła, gdy usłyszalam dzwonek. Weszła Grażyna, stwierdziła, ze poczeka aż będę gotowa, no bo ona wie, że teraz nie wyciągnie mnie z wanny, no to wystawiłam pupsko w górę (dosłownie i...okazało się, że 8 - 9 cm i słyszalam, jak mówi do męża, że do godziny to potrwa. A było po 20.00, ok.4 godziny od początku akcji skurczowej. Ja znów zdałam sobie sprawę, że wanna już nie przynosi mi ulgi. Po chwili wynurzyłam się i...chlusnęły wody a właściwie ich częśc - resztę przyblokowała główka. Chwile potrwałam w oparciu o wannę ale też nie było mi w tej pozycji dobrze a i zdałam sobie sprawę, że tak na pewno nie urodzę. Grażyna zaproponowała pozycję kuczną, mąż siadł na toalecie, podtrzymywał mnie pod pachami a ja czekałam na dobry moment, próbując pamiętać o oddychaniu pomiędzy skurczami. Położna połaskotała mi brzuch, co spotkało się z moją wrogością - pomyślałam, że sprawi, że bedzie mnie bolało jeszcze bardziej ale po chwili usłyszałam poprzyj i...o 20.35 wyskoczyła nasza dziewuszka - od razu pokazała, jak silne ma płuca. Przytulilam ją do siebie po chwili jak udało się mnie umieścić tak, bym przysiadla, pępowina sobie tętniła a malutka od razu wzięła się do piersi. Położna podrażniła mi sutek, coby wyszło łożysko i już w trakcie widziałam, że coś niestandardowo się odbywa. Potem jeszcze kilkakrotnie słyszalam pytanie, czy dobrze ją widzę i czy nie odpływam - ubytek krwi był spory i wciąż trwał. Malutka została na chwilę odłożona do umywalki(wyłożonej przez położną podkładem i pieluszkami), by mogli mi pomóc wstać...i znowu chluuup...usiadlam na przygotowany naprędce fotel komputerowy...podali mi córeczkę i...czekaliśmy aż będę gotowa zejść na dół. Wtedy oni kawa, ja rosół a położna w scisłej obserwacji, czy jestem przytomna. Trzeba było zejść na dół, bym mogła się położyć a położna się mną zająć. Długo się do tego zbieraliśmy aż w końcu sama zaproponowałam, że zjadę po jednym schodku na pupie. Potem rozłożyłam się na posłaniu na kanapie, kroplówka powieszona na lampie i oksytocyna domięśniowo + okład z mrożonych śliwek (lodu nie mieliśmy;)- wszystko to sprawić miało, że krwawienie zostanie opanowane a ja w końcu stanę na nogi. Powiem tyle - położna była z nami około 1/2 godziny przed urodzeniem maleństwa, potem w trakcie i po jakieś 4 godziny. I jeszcze potem następnego dnia mnie doglądała i sprawdzała. Wogóle nie popękałam, miałam jedno drobne otarcie, które wyleczyło się po jednym okładzie z alg, choć położna rzuciła coś o niećwiczonym kroczu - potem mi powiedziała, że był momentl kiedy wydawało jej się, że mogę popękać ale nie powiedziała a ja to wiem, ze był też moment, gdy bała się, że mogę paść. Nic nie mówiła ale widziałam to w jej oczach mimo opanowania i spokoju w działaniu.
Nie powiem, że było sielankowo, było zupełnie inaczej, niż w książkach i na filmach o porodach naturalnych, domowych. Czy jestem zadowolona - absolutnie! to był mój poród, nie jakiegoś lekarzyny, chcącego się wykazać sztuką położniczą. To ja rodziłam z pomocą męża oraz asystą położnej ale to moja natura decydowała, co i kiedy jest potrzebne mi i mojemu dziecku. Nasze priorytety zostały zachowane a w nagrodę...mamy 4 kilogramy i 59 cm szczęścia, przez pierwsze dni dość głośno domagającego się spełnienia swoich potrzeb a teraz słodkiego aniołka. A wiecie, co rzekła nasza najstarsza, słysząc, ze najmłodsze urodzi sie w domu? A dlaczego ona w domu a my w szpitalu - to niesprawiedliwe!?!
Natomiast synuś przyznał, że ulżyło mu, gdy go odwieźliśmy do kolegi, bo się martwił, że będzie musiał pomagać przy tym porodzie

Napisany przez: M4R7U6H4% sob, 13 mar 2010 - 08:55

Siedzę ,czytam Wasze opowieści i płaczę... magda strasznie Ci zazdroszczę porodu domowego. Podziwiam i zazdroszczę...

Napisany przez: Magdawro sob, 13 mar 2010 - 11:26

CYTAT(M4R7U6H4% @ Sat, 13 Mar 2010 - 08:55)

Siedzę ,czytam Wasze opowieści i płaczę... magda strasznie Ci zazdroszczę porodu domowego. Podziwiam i zazdroszczę...

Napisany przez: M4R7U6H4% nie, 14 mar 2010 - 08:19

Ja mogę tylko pomarzyć o takim porodzie. Pierwszy zakończony cc po częsciowo nieprawidłowym ułożeniu dziecia i z faktu na niemiłosierne wydłużenie porodu. Obecna ciąża określona jako ciąża wysokiego ryzyka z uwagi na epi w wywiadzie... Zastanawiam się czy w ogóle zdecydują się rodzić ze mną naturalnie czy profilaktycznie cc. Ale poczytać i pozazdrościć mogę

Napisany przez: Magdawro pon, 15 mar 2010 - 14:47

CYTAT(M4R7U6H4% @ Sat, 13 Mar 2010 - 08:55)

Siedzę ,czytam Wasze opowieści i płaczę... magda strasznie Ci zazdroszczę porodu domowego. Podziwiam i zazdroszczę...

Napisany przez: Beti_24 śro, 07 kwi 2010 - 12:31

Ja miałam też ciężki poród trał 20 godz, ale teraz się z ego śmieje i jak moja mama mi mówiła szybko się o tym zapomina,
Jak rodziłam Kacpra to sobie tłumaczyłam że to tylko jeden dzień bólu i będzie potem cudownie i tak było Kacper wyszedł na świat to poczyułam ulge i sie popłakałam takie to szczęcie pamietamtylko to wyjscie na swiat i mine mojego męża bo mieliśmy poród rodzinny ao bólu się teraz nie pamięta było ciężko ale przecież jesteśmy do tego stworzone ,boję się porodu drugiego ale też przeżyje:)

Napisany przez: iwonaryki czw, 27 maj 2010 - 11:20

Witajcie To ja również do waszych wypowiedzi sie dołączę Mimo swojego młodego wieku ( a urodziłam swojego synka jak miałam 17 lat)nie bałam sie wcale porodu a mój poród zaczął się w domu koło godziny 19 .00najpierw odeszły mi wody i co 5 minut miałam skurcze po chwili siostra włożyła moje rzeczy do karetki a w karetce był taki gościu lekarz który trzymał mnie za rękę i mówił : niech Pani głęboko oddycha i postara sie nie przeć i szybko zawieźli mnie na salę porodową i o godzinie 20.30 mój synek przyszedł na świat ucieła położna pępowinę i położyła mojego synka na mojej lewej piersi ucałowałam w główkę mojego skarba i byłam wtedy najszczęśliwszą kobietą na ziemi praktycznie nie czułam bólu ani zszywania a zszywał mnie facet a później jak już było po wszystkim trafiłam do pokoju gdzie laeżała inna taka pani ze swoim dzieckiem i jakoś to wszystko się przeżyło

Napisany przez: ptentegesowa czw, 27 maj 2010 - 12:43

Leki stres miałam w okresie ciąży, pod koniec coraz większy jak to będzie... Ale jakoś było:P Wody mi odeszły o 6 rano, jeszcze na luzie się wykąpałam, torba była już spakowana, po kąpieli i lekkim śniadanku kazałam się zawieść mężowi do szpitala. W tamtej chwili on chyba był bardziej spanikowany niż ja, ręce mu latały W szpitalu wiadomo, badania, sala porodowa, jedna kroplówka, druga, trzecia. Skurcze były a potem nie,potem znowu się pojawiły i znowu zanik akcji porodowej... Tak męczyłam się 14 godzin, później lekarz prowadzący zadecydował o cesarce ze względu na mojego synka,bo było realne zagrożenie jego i mojego życia i tak o 21:20 byliśmy szczęśliwymi rodzicami ze zdrowym ślicznym maluszkiem. Powiem Wam, że dużo mi dało wsparcie męża na sali porodowej i jak będziemy kiedyś w przyszłości rodzić 2 maleństwo to też napewno razem Po cesarce wiadomo, troszke trudniej jest, ale wszystko dobrze i bez żadnych powikłań się skończyło, więc i teraz już poród wspominam w miarę Myślę, że za jakiś czas może i będę gotowa na 2 dzieciątko. Narazie cały mój czas spędzamy w trójkę lub jak tatuś jest w pracy to w dwójkę, często odwiedzani przez rodzinę Powiem jeszcze, że warto było tyle cierpieć przez te 14 godzin i gdybym miała to jeszcze raz przeżyć to myśle, że bez wątpienia bym to zrobiła. Mój synek wszystko mi to wynagradza jeszcze z wielką nawiązką

Napisany przez: Ksiwik czw, 10 lip 2014 - 17:32

Pobawiłam się w Archeologa i wykopuję ten wątek na wierzch

Przeczytałam calusieńki , nie raz łza w oku się zakręciła.

Mam nadzieję że będą nowe opisy porodów

Napisany przez: iza1982 pią, 11 lip 2014 - 16:02

ojeju no i teraz mnie ksiwik załatwiłaś no bo ja skutecznie omijałam takie opisy, żeby nie wiedzieć, ale jak już widze, ze jest taki wątek, to jak mam nie czytać??? a jak przeczytam i sie zaczne bać, panikować? Najbardziej mnie nurtuje odpowiedź na pytania: cyz można nie wiedzieć, co to skurcze do końca 39tc i jednak urodzić naturalnie?????? Mój organizm się chyba zawiesił

Napisany przez: Ksiwik pią, 11 lip 2014 - 16:06

Iza No właśnie też podobne pytanie mnie nurtowało i po przeczytaniu całego tematu wychodzi na to że można , dziewczyny opisywały że pojechały do szpitala z "jakimiś" skurczami a tam prawie pełne rozwarcie

Napisany przez: emka2014 pon, 14 lip 2014 - 10:04

iza1982 można Ja nie miałam pojęcia że mam skurcze, dopóki mi wody nie odeszły A długo wcześniej się pojawiały

Napisany przez: Brigit wto, 15 lut 2022 - 13:15

A ja miałam zupełnie odwrotnie - skurcze takie, że myślałam, że umrę, a rozwarcia brak... i tak przez 12 godzin.

Napisany przez: śrubka pon, 16 paź 2023 - 12:02

Cesarka, a choć siedziałam w szpitalu przez 3 tygodnie i tak była z zaskoczenia, bo odeszły mi wody i dostałam skurczy.

Napisany przez: śrubka pon, 16 paź 2023 - 12:02

Cesarka, a choć siedziałam w szpitalu przez 3 tygodnie i tak była z zaskoczenia, bo odeszły mi wody i dostałam skurczy.

Napisany przez: śrubka pon, 16 paź 2023 - 12:02

Cesarka, a choć siedziałam w szpitalu przez 3 tygodnie i tak była z zaskoczenia, bo odeszły mi wody i dostałam skurczy.