Drukowana wersja tematu

Napisany przez: chaton śro, 17 lut 2010 - 17:19

Kilkakrotnie temat był poruszany w wielu watkach, ale nie było chyba jeszcze wątku poświęconego terapii. Wiem, ze jest wiele dziewczyn pracujących w ten sposób nad sobą, niektóre jak ja mówią o tym otwarcie, inne wypominając mimochodem. Dla mnie ewidentnie jest to bardzo ważna sfera mojego życia: w końcu mam miejsce, w którym mogę mówić o sobie naprawdę i odkrywać sama siebie taka; jakiej nie chciałam widzieć, zaślepiona chęcią bycia zaakceptowana.
I teraz sobie pomyślałam, ze skoro i tak ten temat zawsze mi się wymyka, bo wychodzi każdym porem mojego ciała, to dlaczego nie założyć o nim wątku?
Poza tym ostatnio naszła mnie refleksja, ze tak łatwo komuś poradzić terapie. Masz problemy z sobą? Ze swoim małżeństwem? Zrób terapie! A przecież to nie jest cel sam w sobie, sam fakt pójścia na terapie to dopiero początek długiej i skomplikowanej drogi...
Ja jestem teraz na etapie, kiedy zdaje sobie sprawę, jak jest ze mną źle. Jak wiele mam w sobie żalu, z jak wielkim poczuciem winy żyje... Czuje się, jakbym nosiła na barkach ważąca tonę walizkę uczuć... i tak chciałabym poczuć lekkość życia bez niej.
Czy ktoś jeszcze chce się podzielić swoimi przeżyciami z terapii?

Napisany przez: domi śro, 17 lut 2010 - 18:20

Ja sie mogę z tobą podzielić przeżyciami. Polecam ją mojej mamie ale kobieta jest uparta jak kozioł. Uważa, ze nie umie otworzyć sie przed obcą osoba. . Jeśli ktoś jest naprawdę zdesperowany to pogada z kimkolwiek. Poza tym najczęściej jest tak, ze z obcą osobą rozmawiamy łatwiej. Widac to choćby na forum...często zwierzamy się pozornie obcym forumowiczkom zamiast swoim meżom/matkom itp. Wracając jednak do tematu: ja dobrze wspominam swoja terapię. Pani terapeutka była niesłychanie cierpliwa, wyrozumiała, ze spokojnym spojrzeniem, uspokajającym tonem głosu...aż sie chciało do niej wrócić. Pierwsza wizyta to był głównie mój płacz. Niewiele jej powiedziałam bo głównie płakałam... . Mimo tego nie mogłam sie doczekać aż miną 2 tygodnie i przyjdę ponownie. Dopiero wtedy zaczęłam sie otwierać.

Nie wiem jakbym sobie poradziła bez tej terapii? Dzięki niej zrozumiałam w czym jest najwiekszy problem, uswiadamiałam sobie wiele rzeczy, uczyłam sie oswajać ze swoimi wadami, zrozumiałam własną matkę (wow). Zawdzieczam terapii to, że jestem dziś taka silna.

Napisany przez: chaton czw, 18 lut 2010 - 15:35

Domi: Ty juz skonczylas swoja terapie? Jak dlugo ona trwala?

Napisany przez: Inanna pią, 19 lut 2010 - 21:37

Ja się zastanawiam nad tym tematem od momentu w którym powstał i mam wątpliwości, czy pisać... Ja już próbowałam dzielić się z różnymi ludźmi wrażeniami z terapii (na zasadzie wzajemności, bo oni też w trakcie terapii) i nic dobrego z tego nie wyszło. Kilka osób stwierdziło, że im te rozmowy szkodzą i .... już prawie nie są moimi znajomymi. To bardzo delikatny temat jest...

Napisany przez: chaton sob, 20 lut 2010 - 11:56

Poważnie, Inanna? Zrób jak chcesz, ja w każdym razie mowie o tym osobom wybranym, które są w stanie zrozumieć, a pisze na forum anonimowo.
Nie zauważyłam, ze gdy ktoś wspomina na jakikolwiek wątku, ze prowadzi terapie, żeby był w jakikolwiek sposób stygmatyzowany.

Napisany przez: Inanna sob, 20 lut 2010 - 13:06

Chaton, nie chodzi mi o stygmatyzowanie. Podam przykład: rozmawiamy sobie z kumpelką o naszych terapiach (mamy tę samą! terapeutkę!) i w trakcie rozmowy ja stwierdzam, że na mojej terapii gadam głównie ja, a terapeutka się prawie nie odzywa. Koleżanka twierdzi, że na jej terapii gada głównie terapeutka a ona (koleżanka) głównie słucha. Ja wyciągam wniosek, że widać mamy różne potrzeby i w związku z tym terapeutka dostosowuje sposób pracy do klienta. Koleżanka wyciąga wniosek, że jej terapia jest źle prowadzona, bo inaczej niż moja i twierdzi, że zaczyna tracić zaufanie do psychoterapeutki. Po jakimś czasie wprawdzie kontynuuje terapię, ale przestaje spotykać się ze mną, bo nie potrafi pogodzić jednego z drugim. Jednym słowem, rozmowy na temat terapii jej szkodzą na terapię.

Napisany przez: chaton sob, 20 lut 2010 - 13:45

Inanna, ale chyba tutaj nikt nie ma tej samej terapeutki?

Napisany przez: Inanna sob, 20 lut 2010 - 14:39

Chaton, ja podkreśliłam, że mamy tę samą terapeutkę, żeby unaocznić do jak dziwnych wniosków ludzie potrafią dojść. Przecież, gdyby to była inna terapeutka wniosek, że terapia koleżanki jest źle prowadzona byłby może i uzasadniony, ale w przypadku tej samej osoby wyciąganie takich wniosków, jest absurdalne, co nie zmienia faktu, że ma miejsce. Ten przykład jest jednym z wielu. Ja od pewnego czasu miałam ogromną potrzebę dzielenia się moimi doświadczeniami z innymi osobami znającymi ten temat, bo psychoterapia mnie fascynuje. Tymczasem ludzie w ogromnej większości nie są w stanie wytrzymać takiej konfrontacji: nie wiem, czy dlatego, że są neurotyczni bądź w inny sposób zaburzeni...? Taką konfrontację wytrzymują ludzie od wielu lat będący w terapii, tacy, którzy mają już naprawdę ogromną wiedzę na ten temat i są sami w sobie poukładani, którzy mają świadomość, że każdy człowiek jest inny i każdy może mieć inne doświadczenia terapeutyczne.

Napisany przez: chaton sob, 20 lut 2010 - 15:58

Ja wytrzymam.

Napisany przez: marghe. sob, 20 lut 2010 - 22:06

Ja z tych co otwarcie
Terapia, wizyty u psychiatry. leki przediwdepresyjne i przeciwlękowe..
Dzięki temu wszystkiemu funkcjonuję w miarę normalnie.

Napisany przez: chaton nie, 21 lut 2010 - 10:11

marghe: od kiedy chiodzisz na terapie? Jaki rodzaj? Widzisz poprawe?

Napisany przez: Inanna nie, 21 lut 2010 - 22:43

Chaton, w wątku Kaelsy pisałaś o traumie własnego porodu. Moja terapeutka właśnie tego się u mnie doszukuje. W zasadzie skłonna jestem się z tą koncepcją zgodzić, chociaż nie "czuję" u siebie związku nerwicy z lękiem wywołanym opuszczeniem bezpiecznego świata w matczynym brzuszku. Gdzie czytałaś na ten temat? Możesz podać jakieś tytuły po polsku?

Napisany przez: chaton pon, 22 lut 2010 - 09:27

Inanna, nie jestem pewna, ale wydaje mi sie, ze w Alice Miller. U mnie nie tylko porod, a raczej bardziej niz sam porod warunki, w jakich przyszlam na swiat. Wtedy oddzielano matke od dziecka i kladziono w osobnej sali przed ponad tydzien. Poza tym dowiedzialam sie na terapii, ze cierpie na depresje praktycznie od urodzenia, poza tymi niefortunnymi warunkami moja mama musiala sama przejsc jakas traume, o ktorej nie chce mowic. Bo cos nie zadzialalo na samym poczatku relacji miedzy mna a mama. Cos, prawdododobnie lek mojej mamy (ona jest osoba lekowa), moze wzmozony porodem sprawil, ze nie nabylam poczucia bezpieczenstwa i nie mam go do teraz. Bardzo chcialabym porozmawiac z mama, co jej sie stalo. Ale ona niepotrafi rozmawiac o emocjach, mowi, ze wszystko bylo ok. Ale ona nawet jak miala raka i chemie, to mowila, ze czuje sie ok. Ona jest z typu wypierajacych emocje i nie nauczyla mnie sobie z nimi radzic.

Napisany przez: marghe. pon, 22 lut 2010 - 12:56

Hmm, trudne pytanie
Jakby tak się zastanowić to od 7 lat . Ale ze sporymi przerwami.
3 rĂłznych terapeutĂłw.
Ale dopiero trzeci dał największe efekty.
W sumie to na dwóch terapeutów zmarnowałam sporo lat i pieniędzy...
Na szczęscie znalazłam trzeciego i dzieki niemu w bardzo krótkim czasie zaczełam funkjonować jak nalezy.. no prawie ;D, bo jeszcze mam nad czym pracować.
Biorę coraz mniejsze dawki proszków, lęki mnie nie dopadają, latam samolotami itp.. To dla mnie ogromny krok

Napisany przez: chaton pon, 22 lut 2010 - 13:15

To super, Marghe! Ja tez mialam trzech terapeutow. Najpierw chodzlam na psychoterapie analityczna: roznica miedzy psychoanaliza jest taka, ze nie lezysz na kozetce. Moze nie powiedzialbym, ze zmarnowany czas, ale faktem jest, ze terapeuta w tej metodzie jest bardzo malo reaktywny i praktycznie sie nie udziela. Po pewnym czasie zaczelam se krecic wokol wlasnej osi i dalej juz nie poszlam do przodu. Teraz mam terapeutke, ktora ze mna rozmawia, daje mi wskazowki, czaem mam zadanie sie nad czyms zastanowic, na przyklad nad moim wizerunkiem kobiety. I teraz dopiero widze postep. Ostatnio dopadl mnie zal, mialam zal do calego swiata, ze mam "bylejakie zycie". Ona powiedziala mi, ze pewnie ten zal wynika z tego, ze kiedys jako dziecko zrozumialam, ze w kwestii uczuc musze sie zadowolic tym, co mam i ten zal zostal. Trafila w sedno. Poza tym powiedziala mi, ze moje zycie nie jest bylejakie, ze mam ciekawe zycie. W psychoanalizie takie stwierdzenie byloby niedopomyslenia. A mi dobrze zrobilo i pozwolilo zrzumiec, dlaczego tak ciezko mi sie jest zadowolic "byle czym".

Napisany przez: basiau wto, 23 lut 2010 - 21:24

W akcie desperacji zapisałam się na wizytę do psychologa. Przychodnia państwowa. Pierwszą moją wizytę. Miałam iść w czwartek. No właśnie - miałam, bo wczoraj dzwonili do mnie z tej poradni, że pani psycholog przełożyła mi wizytę na przyszły tydzień
No i chyba dam sobie spokój z tą przychodnią, bo przypomniało mi się, czego byłam świadkiem (akurat po odczulaniu musiałam siedzieć pół godziny na korytarzu)- pani recepcjonistka na polecenie pani doktor (właśnie psycholog jak się okazało) dzwoniła do pacjentów i odwoływała wizyty. Któremuś pacjentowi odwołano 3 wizytę pod rząd

Napisany przez: chaton śro, 24 lut 2010 - 11:24

basiau: ale to w zadnym stopniu nie swiadczy o psychoterapii, tylko o tej pani.

Napisany przez: marghe. śro, 24 lut 2010 - 13:05

Chaton ma rację.
Zawsze mozesz zmienić przychodnię

Napisany przez: basiau śro, 24 lut 2010 - 13:39

Nie, no oczywiście, że ja o tej pani.
Właśnie przychodnię chcę zmienić, tylko niekoniecznie w tej chwili na prywatną, i nie na taką gdzie się czeka od wizyty do wizyty 4-6 tygodni.

Napisany przez: szo_sza śro, 24 lut 2010 - 21:42

Ja sie wlasnie wybieram, do psychiatry i psychologa. Myslalam, ze poradze sobie sama, ale jest coraz gorzej . Czy Wy korzystacie z terapii indywidualnej u psychologa?

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 25 lut 2010 - 09:39

Tak, korzystam z pomocy psychologĂłw. JuĹź 8 lat z przerwami.
Dwukrotnie brałam udział w grupach terapeutycznych.
Dwukrotnie w terapii rodzin (rodzina pochodzenia).
Korzystałam też z pomocy psychiatry.
Plus ciągłe poszukiwania w książkach i necie.
No i w sobie

PS DuĹźo tego korzystania z pomocy...

Napisany przez: marghe. czw, 25 lut 2010 - 10:09

Tak.
Aczkolwiek w terapii grupowej tez brałam udział.
Wolę jednak indywidualną

Napisany przez: szo_sza czw, 25 lut 2010 - 12:44

Ja sie z TYM borykam od pol roku wlasciwie, troche sie wszystko wyciszylo, ale teraz uderzylo ze zdwojona sila. Moja siostra twierdzi, ze juz od dawna mialam objawy tylko teraz nastapila erupcja. Nigdy nie bylam u psychiatry ani u psychologa, ale mysle, ze to juz najwyzszy czas . Marghe, Twoja historia troche mnie pociesza, bo generalnie mam wizje, ze niedlugo nie wyjde sama z domu, a jednak widze swiatelko w tunelu.

Napisany przez: wiewi czw, 25 lut 2010 - 19:55

ja czuję bardzo, że potrzebuję pomocy. dociera to do mnie z każdym dniem i na każdym polu. muszę tylko w końcu znaleźć czas aby się zarejestrować i wybrać.

Napisany przez: marghe. pią, 26 lut 2010 - 11:42

Zmobilizujcie się, przestańcie szukać wymówek i zapiszccie się do specjalistów.
Samamu można nie dac rady. Ja nie dałam, mimo wsparcia rodziny.
A dziś jest dobrze, nie idealnie ale dobrze. A to w moim przypadku znaczy bardzo dużo

Napisany przez: Gośka z edziecka pią, 26 lut 2010 - 13:35

Sie podpisuję

Ciekawe, że wciąż psycholog(czy raczej terapia, pomoc psychologa) jest traktowany jak "towar wysoko_luksusowy". Dlaczego zbyt wiele osób czeka, aż życie stanie sie totalnie nie do zniesienia - żeby udać sie po pomoc? A przecież wiadomo, że gorzej jest załatać większą dziurę niż maleńką. Nie ma co czekać, aż się pogorszy...

Inną sprawą też jest i to, że ludzie nie rozumieją często na czym polega terapia, czym jest, a czym nie jest.

Napisany przez: chaton pią, 26 lut 2010 - 13:53

Dlatego, ze na krotka mete latwie jest negowac problem i czekac, az samo przejdzie... Dopiero, jak sie okazuje, ze nie przechodzi samo, przeciwnie, im bardziej sie chce o tym nie myslec tym bardziej problem sie nasila, to czlowiek reaguje.
Czasami trzeba spasc tak nisko, ze nie ma innego wyjscia, jak odbic sie od dna.
Tak, nie latwo jest przyznac sie przed samym soba, ze potrzebujemy pomocy, podczas kiedy "normalni" ludzie nie potrzebuja. Psychologia i psychoterapia czesto sa utozsamiane z "nienormalnoscia", szalenstwem, choroba psychiczna.
Duzo latwiej tez zrzucic problemy na zewnetrzne srodowiskowe czynniki niz przyznac sie do problemow z soba. Niestety (albo na szczescie w moim przypadku), mechanizmy obronne maja swoje granice i na dluzsza mete okazuja sie zgubne...

Napisany przez: szo_sza pią, 26 lut 2010 - 14:31

Nie jest tez latwo uwierzyc, ze to akurat mnie sie przytrafia i DLACZEGO do licha, przeciez jeszcze niedawno bylo wszystko w porzadku. No i akceptacja i zrozumienie najblizszych gra tu duza role. Ale o tym to juz nie mam sily pisac. Jestem umowiona do psychiatry na srode. Czy jest szansa, ze dostane tak doraznie jakis lek, ktory pomoze mi w miare normalnie funkcjonowac? Wiem, ze to nie wystarczy, ze najwazniejsza jest psychoterapia, ale w tej chwili najbardziej potrzebuje czegos co mnie postawi do pionu.

Napisany przez: chaton pią, 26 lut 2010 - 15:09

szo_sza: u psychiatry jest dua szansa, ze dostaniesz lek. Natomiast czy zadziala on od razu, to zalezy, jakiego typu i na jakie zaburzenie. Jakis uspokajajacy czy przeciwlekowy dziala od razu, ale antydepresor naprzyklad dziala stopniowo i potrzebuje tygodni, zanim poczujesz sie lepiej. Najwazniejsze, ze cos z tym robisz, specjalista zawsze lepiej doradzi niz amator. Najwyzej poradzi Ci kogos innego, ale zawsze cos. Nie ma nic gorszego niz brak reakcji w takiej sytuacji.
Wiesz, czasem jest tak, ze wydawalo sie, ze wszystko jest ok, bo te mechanizmy obronne dzialaly, a ze one maja ograniczone dzialanie, to w pewnym momencie Cie opuszcza i wtedy masz wrazenie, ze wszystko sie wali, a to dopiero wychodza na powierzchnie prawdziwe uczucia. Mowiac o mechanizmach obronnych mam na mysli wyparcie: negacja, banalizacja, racjonalizacja i inne metody majace na celu nie zwalczenie sedna problemu, tylko chwilowe zmniejszanie skutkow.
Dlatego w terapii jest taki okres, kiedy czujesz sie bardzo zle, bo zdajesz sobie sprawe z przykrych uczuc. Ale to jest konieczne, bo zeby cos z nimi zrobic, to najpierw musisz je sobie uswiadomic.

Napisany przez: domi pią, 26 lut 2010 - 16:29

Skończyłam kilka lat temu. Trwała niespełna 2 lata.
Ja podczas swojej terapii głównie mówiłam. Jednak nie było chwil milczenia bo od razu terapeutka coś mówiła, najczęściej zadawała pytania. Jednak nie były to takie zwykłe pytania. Nie pytała dlaczego/po co tak zrobiłam/powiedziałam. Zadawała pytania w stylu: "co wtedy czułaś? o czym myślałaś? jak myślisz co on czuł? ". Czyli nakłaniała mnie do tego bym powiedziała co mam w sercu i duszy. Z czasem pytania zaczęły przeradzać sie w dyskusje typu:" a moze byłaś zazdrosna? a może on czuł to samo?". Wtedy ja zadawałam pytania np; "ale on nie miał powodu " "myslę, że miał" itd... . W ten sposób uświadamiałam sobie co moze czuć mąż, odkrywałam inny punkt widzenia, poznawałam męża od innej strony, której on nie umiał mi przekazać lub ja nie chciałam zauważyć. Były dni, że chciałam zostac dłuzej u terapeutki. Byłam zła, że musiałyśmy przerwać a ja dopiero zaczęłam coś odkrywać... coś rozumiec i musiałam poczekać z ujawinieniem swoich mysli.

Napisany przez: domi pią, 26 lut 2010 - 16:47

Ja sie nigdy nie czułam bardzo źle. Bywało, że było mi przykro bo uświadomiłam sobie, ze sama doprowadziłam do niektórych sytuacji, że sie oszukiwałam wmawiając bajki, mimo, że czułam coś innego. Jednak po takiej chwili przykrości przychodziło oczyszczenie. Jakby spadł kamień z serca.

Napisany przez: tuLena sob, 27 lut 2010 - 13:19

ja np. żyłam w przekonaniu, ze problemy sama sobie wymyśliłam, że szukam dziury w całym, że INNI to dopiero mają problemy i powinnam się wstydzc zawracać komuś głowę podczas, gdy tak dobrze mam.....

przez długi czas na terapii oczekiwałam,ze terapeutka mi powie : " i to ma być problem? zajmij się czymś to przestaniesz wymyślać sobie problemy". Długo trwało zanim uwierzyłam ( po licznych spotkaniach i rozmowach), ze ona mi tak nie powie, bo to SĄ dla mnie problemy i nikt nie ma prawa wmawiać mi co mam myśleć na ten temat....

w każdym razie warto sięgać po pomoc, bardzo warto...

Napisany przez: chaton sob, 27 lut 2010 - 17:34

Po ostatnim seansie stwierdzilam, ze terapia jest dla mnie jak ukladanie puzzli. Problmem w tym, ze one sa z tysiecy kawalkow. Wczoraj znow ulozylamm nowa czesc, ale jeszcze sporo mi brakuje. Udalo mi sie z pomoca terapeutki zidentyfikowac ten zal, ktory zalewa mnie czasem bez kresu. To chyba zal dziecka, malej dziewczynki, ze nikt nie zawraca sobie glowy jej uczuciami, podczas kiedy ona ma role ukoic niepokoj swojej matki... Do dzis biore na swoje barki emocje innych... i jak mi potrzeba wsparcia, to jest mi zal.

Napisany przez: Magda EZ sob, 27 lut 2010 - 18:31

Też chodziłam na terapię, przez rok. Wydawało mi się, że idę z konkretnymi problemami - ale kiedy je wyłuszczyłam terapeutce, stwierdziła, że wygląda na to, że interesuję się terapią w celu "rozwojowym". Na spotkaniach obie rozmawiałyśmy, dostawałam ćwiczenia do zrobienia, odgrywałyśmy scenki, pisałam dziennik. Najbardziej niesamowite dla mnie było to, że na spotkaniach pytania terapeutki często mnie zaskakiwały - odpowiadałam coś-tam, na szybko, ale dopiero po wyjściu ze spotkania, po paru godzinach, albo nawet w nocy przychodziła do mnie prawdziwa odpowiedź na te pytania. I... co jeszcze ciekawsze - wcale nie musiałam dzielić się tą nową wiedzą z terapeutką, ona i tak była w stanie nadal mnie prowadzić.

Moja terapeutka od razu ostrzegła mnie, że powinnyśmy określić cel spotkań i zakreślić jakieś ramy czasowe - żebym nie uzależniła się od niej. Myślę, że trudno poza relacją terapeutyczną znaleźć takie zainteresowanie swoją osobą, swoim życiem, przemyśleniami - i trudno z tego zrezygnować.

Napisany przez: domi nie, 28 lut 2010 - 18:45

To jest ważna sprawa. Moja znajoma sie uzalezniła od terapii i gdy jedna terapeutka zakonczyła terapie, znajoma poszła do innej. wydawało jej sie, ze bez stałej konteroli psychologa nie będzie umiała żyć, popełni z powrotem te same błędy. Zmieniałą tak terapeutkę juz 3 razy i teraz zapisała sie do kolejnej, której od samego początku chce powiedzieć, ze jest uzależniona od terapii. Prawda jest, mi też było przykro, że już nie będę chodzić na spotkania. Żal mi było. Zadawałam sobie pytanie i co ja teraz będę robić? Na szczęście miałam co robić, nie zrobiłam sobie z tego kolejnego problemu.

Napisany przez: chaton pon, 01 mar 2010 - 09:33

To sie nazywa transfer i polega na lokowaniu uczuc w osobie terapeuty, ktory symbolizuje znaczaca osobe, czesto rodzica. Trudno ulec pokusie pokochania osoby, ktora nas slucha i wspiera, tym bardziej, jesli zdarza nam sie taka relacja po raz pierwszy w zyciu. Ja nie wiem, czy idealizuje swoja terapeutke, ale z pewnoscia daze ja absolutnym szacunkiem zaufaniem i mam do niej wiele wiele podziwu i wdziecznosci.
Natomiast nie powiedzialabym, ze ide na senasy z radoscia. Nie, jestem spieta, nielatwo jest grzebac w niezafajnym dziecinstwie, czasem nawet ogarnia mnie lek, zastanawiam sie w poczekalni co powiedziec i w jaki sposob... a i tak zawsze wychodzi inaczej.
Wychodze duzo lzejsza, i jak napisala Magda terapia trwa dalej, wracajac samochodem do domu dalej kontynuuje swoje rozmyslania i czesto olsni mnie kilka godzin, a nawet nie po seansie.

Napisany przez: Gośka z edziecka wto, 02 mar 2010 - 13:48

Ja sobie nie zakreślałam żadnych ram czasowych. U mie bylo tak, ze jesli próbowałam to robić, to proces terapeutyczny sie "psuł", bo czułam sie "poganiana przez czas", "zmuszona do pośpiechu". A emocje nie lubią presji
A cel - to sie chyba zawsze jakiś określa, tak myślę. Bo przecież przychodzi się z określonym problemem.

Napisany przez: chaton wto, 02 mar 2010 - 13:55

Ale czesto chyba jest tak, ze te problemy, z ktorymi przychodzimy sa tylko przykrywka prawdziwych problemow. U mnie tak bylo. Zwalalam wszystko na stres, a stres na emigracje, prace... A okazalo sie, ze problem powstal dluuugo wczesniej i ze cale swoje obecne zycie zbudowalam na walce z tym problemem.
Ja tez nic nie zakreslam.

Napisany przez: Gośka z edziecka wto, 02 mar 2010 - 15:05

Bo to też zależy z jakim problemem się idzie Ale tak jak mówisz, przeważnie czlowiek sie zaskakuje, jak mało sie zna.

Ja chciałam poprawić sobie relacje z rodziną (szeroko rozumianą). Gotowa byłam nawet na zerwanie kontaktów.
Chciałam przestac męczyć sie życiem. Zacząć czerpać przyjemność z życia.
Była też motywacja taka: zeby nabrać cierpliwości do dzieci.
I taka, zeby poznać siebie, swoją "ciemną stronę" - to po przeczytaniu "Dobrej milości" - żeby jak najmniej tej "ciemnej strony" zapakować dzieciom do walizki .
I pewnie jeszcze inne motywacje.

Napisany przez: chaton śro, 03 mar 2010 - 08:15

Ja nazwalam to wewnetrznym spokojem.

Napisany przez: domi śro, 03 mar 2010 - 16:09

Wiesz...czasem nie wiadomo z jakim problemem się przychodzi. Np. ja miałam depresje i nie określałam problemu z jakim przychodzę. Chciałam po prostu sie z niej wyleczyć. To terapeutka wyłapała problemy/ powody mojej depresji, które jak sie okazało miały początek juz w dzieciństwie. A kolejne życiowe zdarzenia tylko pogłębiały owe problemy.

Napisany przez: chaton śro, 03 mar 2010 - 17:36

Ja nawet nie wiedziałam, ze mam depresje! Depresja mi się kojarzy ze spowolnieniem, a ja takiego speed'a maiłam, ze za własnymi myślami nie nadążałam. Myślałam, ze jakaś nerwica. Okazało się, ze depresja miewa rożne twarze... nie tylko klasyczne gapienie się w ścianę z niemożliwością wjscia z łózka.

Napisany przez: Bianka śro, 31 mar 2010 - 13:16

Dopiero teraz znalazlam ten watek dlatego kopiuje moj wpis:

Od trzech miesiecy chodze na terapie. Psycholog chyba mi nie odpowiada .Tak czulam miesiac temu ale pomyslalm sobie z nie nalezy sie poddawac za szybko zreszta ja zawsze koncze to co zaczynam . Problem tkwi w tym ze ona mnie denerwuje naprawde odnosze wrazenie ze mnie nie rozumie ze zle interpretuje moje problemy zadaje irtujace pytania. Terapia na dzien dzisiejszy nie wprowadzila ZADNYCH pozytwnych zmian w moim mysleniu. Wkurzaja mnie te spotkania ,to ze musze opowiadac historie swojego zycia czy to ma w ogole jakis sens?

Kiedy terapia zaczyna odnosic jakies pozytywne skutki?
Czy warto ta terapie kontynulowac?

Dodatkowo gnebi mnie jeszcze to ze przeszlam juz jedna terapie piec lat tamu kiedy to doswiadczylam zdrady meza. Nie chce do tego tematu juz wracac nie chce rozdrapywac starych ran nie chce znowu zastanawiac sie nad ta sprawa przerobilam juz ten temat na wszystkie mozliwe sposoby moje zmagania w tym temacie trwaly dwa lata i temat zamknelam ( teraz z mezem nam sie uklada bardzo dobrze)a terapeutka uparcie do tego chce wracac STRASZNIE mnie to irytuje tymardziej ze wiedze ze ona tego nie rozumie..

Napisany przez: chaton czw, 01 kwi 2010 - 20:04

Bianka: odpowiedzialam Ci na twoim watku, ale mozesz rowniez smialo pisac na moim. Zapraszam!
Powtorze tutaj jedynie, ze bardzo wazny na dalszy rozwoj terapii jest fakt wyboru terapeuty ze wzgledu na to, czy odpowiada TOBIE. To moze byc subiektywne odczucie, gdyz sposob, w jaki odczuwasz emocje jest subiektywny.

Napisany przez: Gośka z edziecka śro, 07 kwi 2010 - 12:36

Teraz po 8 latach moge powiedzieć, że zdecydowanie przynosi dobre skutki. I bardzo sie ciesze, że nie przerwalam wczesniej.
Jełsi przez kilkanaście (kilkadziesiat) lat żyło się w układzie niezdrowym - nie da się tych wszystkich lat naprawić w kilka miesiecy. Trzeba czasu.
Teraz moge powiedzieć, że warto. Dużo trudów i cierpienia spotkało mnie po drodze i jeszcze spotka. Ale moge powiedziec, że jestem szczesliwym czlowiekiem.
Ja uwazam że warto. Trud terapii, zle samopoczucie (o którym tu na forum pisałam tez kilka razy) i inne takie warte sa tego by czuć że się zyje świadomie - to jest dla mnie szczescie.
Wyszłam (i ciagle wychodzę) z poczucia bycia podnózkiem i piłką w grze (czyli przedmiotem miotanym przez innych).

Też miałam nie za bardzo utalentowanych psychologów, ale nawet oni mi jakoś pomogli.
Zachowaj czujność i idź trzymam kciuki

Napisany przez: kasiarybka śro, 07 kwi 2010 - 14:44

Gosiu chciałam napisać to samo.
Tak własnie to odczuwam.
Ta praca nad sobą, te układanie siebie od nowa, poznawanie i nazywanie po imieniu emocji....to okropnie trudne dla mnie było, ale dzisiaj mogę szczerze powiedziec, że jestem szczesliwa, tak jak Ty Gosiu.
Nie oznacza to, że wyzbyłam sie problemów, zyskałam jednak spokój duszy, jakieś takie zrozumienie siebie, nauczyłam sie być cierpliwa a przede wszystkim pokorna.

Napisany przez: Bianka śro, 07 kwi 2010 - 15:16

Gosiu az 8 lat trzeba zeby lepiej sie poczuc to szmat czasu!

Kurcze widze ze dluga i wyboista droga przede mna.

Napisany przez: carrie śro, 07 kwi 2010 - 15:25

Dziękuję za ten wątek.Pomógł mi podjąć decyzję o podjęciu terapii, bo sama czy z pomocą męża nie ze wszystkim sobie poradzę.Prawie dziesięć lat temu doraźnie leczył mnie farmakologicznie psychiatra bo doświadczyłam bardzo ciężkich napadów paniki i ogólnego lęku i wycofania.Nie było żadnej analizy, tylko leczenie.
Dwa lata sama wspierałam się ziołami i literaturą na temat nerwicy wegetatywnej.Jakoś udało mi się opanować lęki do tego stopnia,że mogłam wychodzić z domu.Natomiast całkowite wyzbycie się napadów zawdzięczam męzowi i wyprowadzeniu się od rodziców.Niemal jak ręką odjął.To mąż wyciągał ze mnie po kawałku strzępy informacji, kazał nazywać emocje jakie czułam, otworzyć się.
Okazało się,że to tylko wierzchołek góry lodowej ale do tej pory nic więcej z tym nie zrobiłam. Tymczasem doszłam do wniosku,że więcej nie dam rady sama.Że w zasadzie to cała moja najbliższa rodzina nadaje się na terapię.( to już za głęboki temat, pewnie na osobny wątek ale nie wiem czy az taka odważna jestem, na razie nie).
W zasadzie to nie wiem czego się spodziewać po terapii.Nie wiem od czego zacząć, nie wiem co jest najistotniejsze. Co mi da terapia mojej osoby skoro nie zmienię chorych wydarzeń z przeszłości oraz obecnych wyobrażeń i oczekiwań rodziców?Uzyskam jeszcze większą samoświadomość ale otaczająca mnie rzeczywistość będzie taka sama?Jestem w "przyczajonym" konflikcie z rodzicami, nie ma siły, konflikt zaogni się bo akurat mam doskonale określoną jedną z przyczyn. Postawienie sprawy jasno nie oczyści atmosfery - będzie otwarta wojna. Jestem skołowana i przybita, temat wraca, wżarł się w życie codzienne mojej rodziny na tyle,że jest tak powszedni jak kubek kawy do śniadania.

Potrzebuję najpierw rozmów z Wami,żeby sobie to poukładać.Mąż, mimo,że wspiera, to w pewnym momencie traci obiektywizm. No i czas już najwyższy żeby nasze rozmowy nie były jedynie roztrząsaniem moich wspomnień, zadr i bolączek.Więcej - to co było udziałem moim w dzieciństwie ( wcześniejszym i późniejszym) chyba jednak rzuca cień na mój związek.Bo chyba to wypierałam do tej pory, ale prawda jest taka a nie inna.

edit: a przede wszystkim mam ogromną potrzebę zrzucenia tego z siebie, wygadania się
do czasu znalezienia psychologa bedzie mi bardzo ciężko

Napisany przez: Gośka z edziecka śro, 07 kwi 2010 - 16:03

Mnie było tyle potrzeba. Zależy jak bardzo pokręcona była sytuacja Twojego dzieciństwa. I to tez jest tak, że ja nie wiem, w którym momencie zaczęło być widać. Bardziej chciałam napisać, ze patrząc z perspektywy tych 8 lat, mogę stanowczo powiedzieć - to działa. To troch ę tak jak z mżawką. Jak na nią wyjdziesz i idziesz trudno powiedzieć w którym momencie jeste ś mokra. Dopiero jak przemokniesz porządnie, wtedy możesz wiedzieć, ze przemokłaś.

No i jeszcze to, ze Ty 5 lat temu też przeszłaś terapię. Ona tez juz w Tobie działa.
Ja nie cały czas chodziłam do psychologów. Miałam przerwy. Jak czułam potrzebę (czyli miałam poczucie ze stoje pod ścianą i w zadną stronę ruchu) to znowu szukałam pomocy.

Napisany przez: Gośka z edziecka śro, 07 kwi 2010 - 16:08

Ja uzyskałam poczucie że mam prawo do niektórych rzeczy. Pozbywam sie uczuć które drążą i niszczą człowieka (poczucie winy, wstydu, odpowiedzialności za sprawy które sa nie moje, a zwłaszcza za emocje innych ludzi).
Zyskuję poczucie takie jakbym się - zgnieciona i ugniatana kartka - rozprostowywała. Jakbym oddychała pełna piersią, zamiast takim przyduszajacym oddechem.

Napisany przez: Gośka z edziecka śro, 07 kwi 2010 - 16:33

Szklanaka. Do połowy coś jest (sok, mleko, woda…). Od połowy - pusto. MoĹźna spojrzeć na sprawę na dwa sposoby. MoĹźna powiedzieć: cholera, ktoś mi połowe wypił. MoĹźna powiedzieć: O! mam pół szklanki do wypicia.
Radość w życiu nie zależy tylko od tego co jest. Zależy od tego JAK patrzymy na rzeczy.
Tutaj można też pokazać po co jest psycholog. Po to, żeby nauczyć człowieka tego drugiego spojrzenia na szklankę.

Napisany przez: chaton śro, 07 kwi 2010 - 16:45

Ja jeszcze nie jestem szczesliwa. Dopiero zdaje sobie sprawe z tego, jak bardzo bylam nieszczesliwa i zaczynam cos z tym rbic. Nie jestem za pozytywnym mysleniem, u mnie nigdy to nei dzialalo, a nawet pogorszylo sprawe, bo zmuszajac sie do pozytywnych uczuc i negujac negatywne wpadlam w depresje. Teraz jestem na takim etapie, ze obseruje swoje emocje, daje sobie do nich prawo i nazywam je. To pomaga. Kiedys mam nadzieje, ze bede pelnoswiadoma siebie osoba, zdolna do szczescia. To bedzie z pewnoscia zasluga terpaii.
Acha, chodzilam do kilku terapeutow, podobnie jak Gosia troche pomoli, ale to nie bylo to, gdyz moja wyznaczna byla mozliwosc bezplatnej terapii. Po urodzeniu Ewy pozwolilam sobie wybrac prywatna terapeutke i teraz moge powiedziec z cala swiadomoscia, ze to jest ONA. Od dwoch lat do niej chodze i mysle, ze pochodze jeszcze sporo. Bo to duzo trwa, jesli sie chce problem od korzeni wytepic.

Napisany przez: chaton śro, 07 kwi 2010 - 16:50

Ale Carrie: nie istnieje cos takiego jak obiektywna rzeczywistosc. Kazdy ma swoja rzeczywistosc, przezyta przez pryzmat dziecinstwa. W kazdym z nas jest mala dziewczynka / chlopiec, ktory interpretuje sytuacje poprzez swoje wczesniejsze przezycia ze wzgledu na to, jak postrzega siebie i otaczajacy swiat. Oczywiscie, ze mozesz zmienic rzeczywistosc: zmieniajac swoje jej postrzeganie. To jest tak zwana psychologiczna prawda.
Jesli chodzi o rodzine, to u mnie pewne osoby mialy u mnie wizerunek wszechmocnych potworow. Teraz niektore osoby, ktore bardzo zarzutowaly na moja psychike spadly z piedestalu, zycie zrobilo sie mniej czarno-biale, emocje mniej mnie zalewaja jak fala: jestem ich nardziej swiadoma, co pozwala mi na ich stonowanie i zroznicowanie. Czy to nie jest inna rzeczywistosc?

Napisany przez: carrie śro, 07 kwi 2010 - 22:11

nie myślałam takimi kategoriami

faktycznie, ja sama tego nie przeskoczę, bo kręcę się wokół własnego bólu, poczucia krzywdy i rozpamiętywania gorzkich, oskarżycielskich słów jakie są do mnie adresowane

potem sprawa przycicha, ja zaczynam się zastanawiać czy to faktycznie miało miejsce, czy faktycznie było źle - a może to mi sie tylko przyśniło, może to moje urojenia...

...do następnego razu

Mam serdecznie dosyć.Chciałabym to wreszcie strząsnąć z siebie, wstać, otrzepać się i iść z wolną głową dalej. I żeby byle krzywe spojrzenie czy kategoryczne"nie podoba mi się co robisz; przemyśl swoje postępowanie; my to musimy sobie chyba porozmawiać " nie wywracało mi na nowo tego co sobie tak pomału układam.

Napisany przez: kasiarybka śro, 07 kwi 2010 - 23:24

Carrie otaczająca Cię rzeczywistość będzie taka sama, ale Twoja postawa, Twoje patrzenie na nią będzie inne, a to ZASADNICZA różnica właśnie.
Postawienie sprawy jasno, często nie oczyszcza atmosfery dla wszystkich, oczyszcza ją dla osoby najbardziej zainteresowanej.

Mój świat się pewnego dnia posypał, to co było bardzo ważne okazało się dla mnie zgubne i złe. Musiałam zrezygnować zupełnie z dotychczasowych nawyków, z dotychczasowych relacji, z dotychczasowych przyzwyczajeń......jeśli chciałam żyć świadomie i prawdziwie, musiałam postawić swój świat na głowie, przewartościować i zmienić kompletnie wszystko.
Było strasznie ciężko na początku, póżniej, kiedy poczułam pierwsze zmiany na lepsze, dopadł mnie brak pokory i musiałam własciwie zaczynać od początku.
To strasznie długi temat.
Moim zdaniem w budowaniu siebie od nowa NAJWAŻNIEJSZE jest nasze nastawienie, nasza postawa wobec siebie samych, wobec świata.
Ja np. przestałam się skupiać na czymś na co nie mam wpływu, co jest po za moim zasięgiem, przestałam przejmować się opinią innych, kiedy wiedziałam, że robię to co powinnam.
Rozsypałam się całkowicie, żeby od nowa się ułożyć.
Nie za bardzo się sobie taka prawdziwa podobałam na początku, bo okazało się, że nie jestm idealna, że mam w sobie emocje nie najciekawsze, minęło trochę czasu dopóki to zaakceptowałam.
Moje kolejne przekonanie w tym temacie, to właśnie akceptacja.
Akceptacja tych wszystkich emocji jakie są we mnie, czasami nie najlepsze, ale moje, prawdziwe, ludzkie.
Pozwolenie sobie na odczuwanie wszystkich tych emocji, nie wyrzucanie tych trudnych, a przyjmowanie tylko tych tych łatwych i dobrych.
Przerabianie ich w sobie, przyswajanie, takie....hmmm....rozumienie ich sercem, nie rozumem, takie.....przytulanie siebie.
To wszystko strasznie trudno jest wytłumaczyć pisząc.
Przepracowywanie ich w sobie, pozwalanie na ich obecność, nawet jeśli nie są najfajniejsze.
Taka samoakceptacja siebie jako Człowieka.
Taka akceptacja daje mi pozwolenia na odczuwanie, pozwolenia na gniew, pozwolenie na niezgadzanie się na złe traktowanie przez innych.
Ta akceptacja swojego wnętrza pomogła dla mnie poukładać relacje,które były dla mnie baaaaaaaardzo trudne.
Po raz pierwszy w życiu, świadomie powiedziałam Tacie, że Go Kocham np. nie doczekałam się odpowiedzi.....ale to nic....nie oczekiwałam jej, potrzebowałam tej deklaracji ze swojej strony, na Tatę nie mam wpływu.
To było niesamowicie trudne.
Po raz pierwszy też, powiedziałam macosze co czułam, bez złości, bez zaciśniętych zębów.......i przyznałam się, że potrzebuję bardzo dużo czasu, zeby te moje relacje uzdrowić, poukładać emocje.
Mam jeszcze wiele takich pozałatwianych już spraw ......mnóstwo jeszcze czeka w kolejce, ale w tej chwili ja już wiem, że powoli sobie z nimi poradzę.
Nauczyłam się też być cierpliwa.
Nauczyłam się być pokorna, wobec świata, wobec życia, wobec spraw na które nie mam wpływu.

Ta praca nad sobą trwa u mnie już prawie cztery lata. Ja pewnego dnia postawiłam wszystko na jedną kartę, al ja jestem zwolenniczką szybkich cięć, nie każdemu musi pasować taka metoda, dla mnie poskutkowała.
Z dnia na dzień staję się coraz bardziej świadoma.....
Carrie pisz, to bardzo pomaga......

Napisany przez: Carrie śro, 07 kwi 2010 - 23:59

tak na szybko

właśnie taka nie podobam się swoim rodzicom, bo mówię to co myślę, bo określiłam swoje zasady i się ich trzymam a te zasady są dla nich dziwactwem i brakiem szacunku dla nich (!), bo podważam ich kompetencje, bo generalnie nie wpasowuje się w ich wizję "córki" - tak, to w zasadzie o to chodzi,że jestem "nie taka"

mam taki dziwny stan - z jednej strony mam ogromną ochotę wywrzeszczeć im to wszystko co mnie boli i pałam ogromną chęcią zemsty a z drugiej strony boję się powiedzieć to wszystko na głos bo wtedy stracę tę marną resztkę moich pragnień posiadania bezwarunkowej miłości i akceptacji rodziców

taki lęk,że jak już się rozsypię i będę składała na nowo to zostane sama,że mnie opuszczą ( a na dzień dzisiejszy to dla oka z zewnątrz już nie ma ich przy mnie) a jednocześnie nie mogę znieść tego układu jaki panuje

na szczerą rozmowę i próbę zrozumienia nie ma co liczyć - miałam ogromną nieprzyjemność usłyszenia przypadkiem opinii na nasz temat, bardzo niepochlebnej

Napisany przez: kasiarybka czw, 08 kwi 2010 - 07:45

Carrie, ale tak właściwie to sama wiesz, że nie masz ani tej bezwarunkowej miłości, ani akceptacji....z tego co piszesz, nie masz nawet resztek
Człowieka Kocha się bo jest, a nie dlatego, że jet taki jaki my chcemy, żeby był.
Kochasz Kogoś, a nie swoje o nim wyobrażenie.
Składanie się na nowo, to akceptowanie świata na nowo, uczenie się od nowa i siebie i życia.
Moja postawa wobec niektórych spraw zmieniła się diametralnie, zmieniło sie moje patrzenie, już nic nie było takie samo.
Ci którzy mieli odejść, po prostu odeszli, nie byli prawdziwi, nie trzymała Ich przy mnie miłość czy przyjażń.....
nie powiem, żeby mnie nie bolało, ale dzięki temu dowiedziałam się jaka jest prawda, a czas zaleczył złamane serce.
Carrie, to wszystko wymaga niesamowicie dużo pracy nad sobą, mnóstwo cierpliwości i zaufania do innych, do takich którzy przeszli podobna drogę, bo czasami wydaje sie, że ja jestem odrębnym przypadkiem, ze mną jest inaczej niż z innymi, ja to co innego.....a tak naprawdę to schemat jest bardzo podobny, jak nie ten sam.
Trzymaj sie.


edit:
ułożenie siebie od nowa, to totalna zmiana patrzenia na świat, zmiana postawy, zmiana podejścia, zmiana priorytetów.
Ja zrozumiałam, że mogę żyć bez czegoś, co jeszcze do niedawna wydawało mi sie niezbędne jak tlen, okazało sie, że bez tego żyje mi się lepiej....

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 08 kwi 2010 - 10:21

Ale jeśli piszesz:

To te wytłuszczone zwłaszcza słowa przeczą temu:

Napisany przez: chaton czw, 08 kwi 2010 - 11:20

Carrie: terapia Ci na to pozwoli. I zobaczysz, ze sie okaze, ze nie mialas czego stracic... bo z tego, co piszesz nigdy tego nie mialas! Palasz zemsta, bo zostalas na etapie malej dziewczynki, ktora nie moze sie obronic przed wszechmocnymi doroslymi. Dzis mozesz sie obronic i nie ryzykujesz zycia. Zobaczysz, jak Kasiarybka, ze bedziesz w stanie powiedziec rodzica, co o nich myslisz i twoj swiat sie nie zawali. To zmieni bardzo duzo w twoim podejsciu do rzeczywistosci. Bedziesz wolna, bo zrozumiesz, ze nikt Ci nie zagrozi, jesli sie zbuntujesz, wyrazisz wlasne emocje. Rodzice Cie nie opuszcza z tej prostej przyczyny, ze juz to zrobili. Rozumiejac to pozwolisz wlasnym uczuciom w koncu sie wyrazic i wtedy nie beda musialy uzywac twojego ciala, zeby wyjsc na powierzchnie. Bo te twoje emocje cos Ci mowia, a Ty nie chcesz tego sluchac. One nie ucichna dopoki nie zrozumiesz ich przyczyny. Polecam z calego serca ksiazke Alice Miller "Bunt ciala". W sam raz dla Ciebie.

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 08 kwi 2010 - 11:49

Teraz już sobie poradzisz. Jako małe dziecko byłas zależna od opieki dorosłych. Teraz sobie poradzisz. Nie musisz liczyć na nikogo żeby mieć co jeść i w co się ubrać. A małe dziecko musi liczyć. Uzmysłowić sobie te różnicę i przyjąć ją w siebie to zyskać wolność.

Napisany przez: Carrie czw, 08 kwi 2010 - 15:51

a wiesz jak bardzo prawdziwe jest to co napisałaś?

rozmawiałam wczoraj dłuugo z mężem
jemu jest ciężko ze mną się porozumiewać bo ja cały czas w interakcji z nim stawiam się na pozycji "muszę sobie na to czy tamto zasłużyć" co doprowadza go do rozpaczy bo nie wie jak dotrzeć do mnie. Oraz,że ignoruję swoje potrzeby i pragnienia min. nie mówiąc ich na głos bo boję się odmowy, konfrontacji, argumentowania - nie mówię i "mam problem z głowy" bo nie ryzykuję przykrych (wg mnie) słów czy uwag strony proszonej.Oczywiście nie dostaję nic ale i jestem z tego powodu smutna ale moje wewnętrzne ja ciągle mi podpowiada,że tak jest lepiej dla mnie.
Mam głęboko w pamięci upokarzające mnie czy obciążające, moją małą wówczas osobę, sytuacje dotyczące właśnie ubrań czy pokrewnych "przydasiów" więc uderzyłaś Gośka w czułą strunę.I dobrze, bo opadają mi kolejne klapki z oczu.

(edit: a nie nie, jednak o jedzeniu też było, niestety)



chaton - zrozumienie tego i pogodzenie się z tym (czy też uświadomienie sobie tego faktu) mam będzie kamieniem milowym dla mnie

bo ja cały czas mam gdzieś to myślenie życzeniowe w głowe - że jak zrobię to czy tamto ( jak będę postępowiac w określony sposób) to w końcu mnie docenią i będzie tak pięknie i idyllicznie

i tak się miotam, choć w temacie Dominika jestem wyjątkowo konsekwentna i rewelacyjnie udaje mi się realizować to co postanowiłam czy obgadałam z mężem

a książkę zaraz sprawdzę - czy mają ją w mojej bibliotece

Napisany przez: kasiarybka czw, 08 kwi 2010 - 16:50

Carrie ja zachowywałam się dokładnie tak samo jak to opisujesz.
Bałam się wyeksponować siebie w obawie, że zostanę odrzucona, a to uderzyło by w moje i tak maleńkie poczucie wartości.
Wolałam więc trwać w farsie, w udawaniu, mogłam spokojnie oszukiwać samą siebie, wmówiłam sobie, że jeśli skupię się na Innych, Wszyscy będą mnie lubili.
W jakim wielkim byłam błędzie.
Żeby zawalczyć z tym uczuciem, trzeba koniecznie zbudować poczucie własnej wartości.
Praca nad sobą, czy jak wolisz, terapia, spowoduje, że zaakceptujesz to, że nie każdy MUSI Cię lubić, żebyś czuła się dobrze sama ze sobą, że tak naprawdę nie ma Człowieka który odpowiadałby Wszystkim.
Pomoże Ci też pozbyć się strachu przed okazywaniem uczuć, sprawi, że ze spokojem poniesiesz konsekwencje swojej szczerości.
Nie można pozwolić Innym, na poniżanie. Ludzie traktują nas tak jak my traktujemy sami siebie.
Dla mnie bardzo trudno było zaakceptować to, że kiedy zaczynam o siebie "walczyć" niektórzy się ode mnie odwracają....zawsze myślałam, ze WSZYSCY mnie lubią, że jestem duszą towarzystwa.....a tutaj zdziwienie.
Zrozumiałam, że to kompletnie bez sensu, podporządkowywać cały swój świat pod kogoś innego, rezygnować z siebie, tylko dlatego, żeby przypodobać się wszystkim i być nieszczęśliwą.
To podporządkowanie się innym zapędziło mnie w czarną dziurę.....na szczęście w porę to zrozumiałam i zaczęłam działać.
Trzymaj się.

Napisany przez: chaton pią, 09 kwi 2010 - 10:21

No jakbym siebie slyszala. Dokladnie to samo. Ja nawet sobie z tego zawod zrobilam. Bardzo wczesnie w dziecinstwie postawilam sobie zadanie zadowolic wszystkich za wszelka cene. Tylko o sobie zapomnialam w tej walce o milosc i zainteresowanie, ktora moglam swoim zdaniem zdobyc jedynie w ten sposob. Bo takie zachowanie powoduje, ze frustracja jedynie sie poglebia, gdyz traktujemy same siebie instrumentalnie: sluzymy do tego, zeby zadowolic innych. Oczywiscie to wszystko dzieje sie podswiadomie i oczywiscie osoby, ktore maja docenic nasze trudy to rodzice. Tylko,z e to walka z gory przegrana. Bo rodzice maja nas kochac miloscia bezwaunkowa. Celowo uzylam slowo "maja". To moim zdaniem nalezy do ich obowiazkow w rownym stopniu, jak nas nakarmic i okryc, potrzebujemy tez pokarmu afektywnego.
Jesli tego nie dostalismy, to przez cale zycie bedziemy szukac milosci dostosowujac sie do innych, wciaz coraz bardziej sfrustrowani, ze nie dostajemy go tyle, ile trzeba, ze inni zachowuja sie, jakby im sie nasza uwaga nalezala, podczas kiedy nam sie nie nalezy nic. I potem wychodzi z tego poczucie niesprawiedliwosci, z reszta uzasadnione...

Carrie: Ty jestes na dobrej drodze i masz duze szczescie, bo pamietasz jeszsze to, co Cie zranilo. Ja wyparlam i wiekszosc dziecinstwa nie pamietam, musze sie domyslac, nie mam dostepou do tej wiedzy. Ta wiedza moze Cie uzdrowic, nie staraj sie zapomiec!

Wiecie, co, ciesze sie,z e zalozylam ten watek. Mialam duzo watpliwosci, czy dobrze jest sie tak eksponowac, aleteraz widze, ze ludzi, ktorzy czuja jak ja jest wiecej i czuje sie mniej odizolowana, jak jakas kosmitka.

Kasiu: zazdroszcze Ci tego odnalezienia siebie. Ja ta maske mam niestety dosc mocno przyspawana i trudno mi byc soba, nie bardzo pamietam, co sie za nia kryje. Pamietam, jak dostalam obecna stanowisko i mooj byly szef mi mowil o moich zalmetach, ze jestem usmiechnieta, pozytywna, dynamiczna (oczywiscie poza kompetencjami zawodowymi, w przeciwnym razie to bylaby dyskryminacja!), zastanawialam sie, skad on to wzial! Tak bardzo chcialabym sie odwazyc byc soba i moc pokazac swa prawdziwa twarz mojemu otoczeniu... Obawaim sie jednak, ze nie tego oczekuja. Kidys, jak wpadlam w mega dola i juz nie potrafilam ukrywac smutku, to w pracy bardzo zle to zostalo odebrane. Staram sie wcie stopniowo mniej przeginac w druga strone, mniej maskowac swoj smutek... to nie jest latwe, taka ciagla kontrola mnie meczy.

Napisany przez: kasiarybka pią, 09 kwi 2010 - 12:59

Chaton mi się wydaje, że Oni w ogóle nie oczekują tak naprawdę.
Ja odkryłam taką jedną podstawową prawdę życiową, że Ludzie i Świat traktuja nas dokładnie tak, jak Im na to pozwalamy.
Jesli sami siebie traktujemy żle, Ludzie szybko to podchwycą i również będą nas żle traktować, bo często jest tak, ze leczą Oni swoje kompleksy naszym kosztem.
Oceniając nas negatywnie, zasłaniaja swoje wady, niedociagniecia, brak chęci na zmiany, na pracę, często wmawiaja sobie, że przeciez nie jest az tak żle, zobacz tamten( TY) ma gorzej, jest gorszy, gorzej Mu sie powodzi.


Chaton, ja myśle, że zanim pokażemy swoją twarz Innym, musimy ją same odkryć tak naprawdę.
Musimy zobaczyć siebie prawdziwych, odnależć sie na nowo, poznać siebie.
Tak jakby, pisząc obrazowo, stanac nago przed samym sobą.
To jest klucz, do spokoju duszy, moim zdaniem.
Otworzyć się przed sama sobą, bez wstydu, wywalić dla siebie samej wszystie swoje emocje i je ZAAKCEPTOWAĆ .
Najpierw to, a na póżniej zostawić ulepszanie siebie i uczenie innych nowego siebie.
Strasznie zagmatwałam, ale nie umiem inaczej tego opisac.
Dać sobie przyzwolenie na odczuwanie róznych uczuć, na różne emocje, i te lepsze i te gorsze.
Nie winić siebie za to, ze czujemy złość, strach. Człowiek nigdy nie jest na wskroś dobry i na wskros zły.
Bywamy wściekli.
Bywamy zadowoleni.
Bywamy romantyczni.
Bywamy twardzi.
Bywamy miękcy.
Jestem Człowiekiem, mam prawo czuć wszystko. Musiałam to zaakceptować, nauczyć sie żyć, pogodzona z tym, że nie jestem idealna dla wszystkich, ale z dnia na dzień ulepszam siebie, daże do doskonałości, chociaż wiem, ze ta droga nigdy sie nie konczy.
A przede wszystkim kocham siebie, taka jaka jestem.

Napisany przez: chaton pią, 09 kwi 2010 - 14:52

Kasiu: zgadzam sie ze wszystkim, co napisalas, oprocz:

Pisalam w kontekscie pracy i tam owszem, oczekuje sie ode mnie nie tylko kompetencji, ale rowniez dobrego humoru. Doradca, ktory robi wrazenie obrazonego dlugiej kariery nie zrobi. Swat pracy jest brutalny niestety i o ile dobrze jest sie otworzyc przed pewwnymi wybranymi osobami, tak w przedsiebiorstwie jak w teatrze jakastam role grasz i ja na przyklad jak widac powinnam byc usmiechnieta.
I nie zgadzam sie, ze ZAWSZE mamy to, na co zaslugujemy. Czasem jestesmy traktowani niesprawiedliwie, calkiem czesto nawet i to, ze mamy wady czy dziurawa samoocene nie tlumaczy agresora. Co nie znaczy oczywiscie, ze mamy pozwalac na zle traktowanie wlasnej osoby.

Nad cala reszta pracuje. Mam nadzieje, ze kiedys siebie pokocham, na razie staram sie zyc ze soba.

Napisany przez: kasiarybka pią, 09 kwi 2010 - 15:02

Mamy to na co POZWALAMY, a ZASŁUGUJEMY na to co sami dajemy innym.

Alez tak, zgadzam sie tutaj z Tobą w 100 %, to co jest Ci najbliższe sercu, najwazniejsze, intymne, sekretne, powinno sie otwierac tylko przed bliskimi, przed kims komu ufamy, nie potrzeba nam dodatkowych kopniaków, mamy i tak sporo do zrobienia.
Ja np. nauczyłam sie znieniac kapelusze.
W pracy jestem pracownikiem, musze wykonac pewne czynności i tyle...osiem, czy dwanascie godzin, jestem "sprzedana", póżniej zdejmuje kapelusz, kitel i wyłaniam sie ja, prawdziwa.
W pracy nijkt nie jest "winien" tego, że ja jestem zła, że cos mi nie wyszło, że sie odnależć nie umiem.

Napisany przez: chaton pią, 09 kwi 2010 - 16:18

Wynajeta, wyporzyczona, ale nie sprzedana. Nawet w pracy mamy prawo byc kim jestesmy dopoki robimy swoja robote.
Mi sie teraz marzy taka praca, w ktorej moglabym byc soba...

Napisany przez: Bianka pią, 09 kwi 2010 - 16:50

chaton a gdzie pracujesz? ( jesli moge spytac oczywiscie)

Napisany przez: kasiarybka pią, 09 kwi 2010 - 17:24

No....sprzedana to rzeczywiscie nie trafione słowo.....
ale nie miałam w głowie innego na tamta chwile....
"wypoĹźyczona" bardziej pasuje.

Napisany przez: domi pią, 09 kwi 2010 - 17:38

Ma sens, na tym polega terapia. Wszystko co się z nami dzieje obecnie ma swój początek już w dzieciństwie. Dlatego ważne jest poznanie siebie, swoich reakcji, skutków i zrozumienie zachowań swoich i innych osób. Terapia bez grzebania w przeszłosci nie ma żadnego sensu.



To zalezy tylko od ciebie. W tej chwili jesteś nastawiona negatywnie bo nie masz ochoty rozdrapywać starych ran. Denerwujesz sie podczas zadawania niewygodnych pytań. W takiej atmosferze, w takim nastawieniu bedziesz kontynułowac w nieskonczonosć-sorki za szczerosć!
Musisz sie przełamać, uwierzyc, ze zadawane pytania mają cie skłonic do analizy, że cofanie się wstecz ma na celu zrozumienie sytuacji. boli cie cofanie sie do tyłu? dlatego, ze nie radzisz sobie z emocjami, z uczuciami, masz w sobie wiele zalu/złosci/urazu itp. Czyli jest nad czym pracować, czyli coś jest nie tak.



Hmmm... Moze rozumie tylko ma inne spojrzenie na problem. Nawet jeśli to samo przeszła, to moze miec inny pogląd na ten temat. Wiem to po sobie. A inny punkt widzenia pozwala nam spojrzeć na sprawe z innej perspektywy. Nie kazdy musi mysleć jak my. Moja mama nadal mi mówi, ze ja jej nie rozumiem a przecież też miałam depresje i wyleczyłam sie z niej. Czyli wiem co czuje chora osoba i wiem jak z depresji wyjść. Po prostu mam inne spojrzenie na ten problem ale nei znaczy, ze nie rozumiem.

Troche mi przypominasz moja mamę. Po kilku sesjach powiedziała terapeutce dokładnie to samo co ty, ze ją irytuja zadawane pytania, że po wyjsciu czuje sie jeszcze gorzej, ze chce sie jej płakac i chyba popada w wieksza depresje, że nie tak sobie wyobrażała terapie. To pani ją pyta jak sobie wyobrażała. chciała po prostu pogadac o bierzących problemach, jak z przyjaciółka przy kawie. Na to terapeutka, ze każdy obecny problem ma poczatek w nierozwiazanych problemach z przeszłosci i dopóki nie rozwiazemy starych spraw, nie damy rady z nowymi. Jesli mama nie chce roztrząsac starych spraw, to chyba terapia nie ma sensu bo nic nie da. Mama oczywiscie zrezygnowała zadowolona, ze nie musi tam chodzić. Tak jest najprosciej...ale czy lepiej? Okazała tylko swoją słabość i brak motywacjido walki o lepsze życie. Takim sposobem nadal siedzi z pijakiem, daje sie ponizać, straszy rodzinę samobójstwem, nie radzi sobie z uczuciami i emocjami... a przeciez wystarczyło się otworzyć, wystarczyło chcieć!!!

Napisany przez: Carrie sob, 10 kwi 2010 - 12:07

taaaa, pamiętam, niestety

dzisiaj w nocy pierwszy raz płakałam, pierwszy raz wyszła ze mnie ta złość,żal, niemoc w stosunku do ojca

matkę jakoś odchorowałam chyba wcześniej...a może coś jeszcze będzie ze mnie wychodziło, nie wiem

"Buntu ciała" nigdzie nie ma.Czytam za to "Dramat udanego dziecka"A.Miller.Dla mnie to jak wędrówka po płonącym lesie...

Dziękuję,że piszecie.Czytam wszystko uważnie.Nie piszę bo mój mózg trawi to i analizuje.

Napisany przez: chaton nie, 11 kwi 2010 - 11:21

Carrie, szukalas przez internet? Dramat udanego dziecka tez niezly.
Nie zapomnij, ze nie wystarczy dotrzec do tych emocji, trzeba jeszcze je przeanalizowac przy pomocy kompetentnej i empatycznej osoby, ktora stanie po twojej stronie i pomoze Ci sie pozbierac.
Powodzenia.

Napisany przez: Carrie pon, 12 kwi 2010 - 00:11

Absolutnie nie kusi mnie by samodzielnie rozpracowywać przeszłość i emocje, które są z nią związane.Jeśli nawet kiedyś mnie o kusiło - to teraz już absolutnie nie.Zwyczajnie, zrozumiałam,że zbyt wiele się wydarzyło,zbyt skomplikowane mechanizmy dotyczyły mojej sytuacji bym sama ją opanowała.
Jestem dodatkowo po lekturze "Toksycznych rodziców"S.Forward.Czytałam w ogromnym napięciu.Traumatycznym doświadczeniem jest odkrywanie takich prawd, których symptomy bagatelizowałam albo przypisywałam zbyt błahe znaczenie.

W związku z psychoterapią - czy jestem skazana na prywatne sesje w prywatnym gabinecie czy też jest szansa na refundowane spotkania?W tym momencie kompletnie nie możemy pozwolić sobie na jakiekolwiek dodatkowe wydatki.Doświadczenie mam ( małe) tylko z konsultacjami u psychiatry ( na NFZ) ale z psychoterapeutą żadnych.

Napisany przez: chaton wto, 13 kwi 2010 - 11:43

Carrie: jest szansa, ale wiecej Ci nie pomoge, bo ja mieszkam poza krajem. Radze Ci zapytac na regionalnym watku o panstwowe osrodki w twojej okolicy. I daj koniecznie znac! Powodzenia!

Napisany przez: Inanna wto, 13 kwi 2010 - 11:56

Carrie zapytaj tutaj:


https://www.nerwica.com/miasta-f13.html

Napisany przez: Carrie wto, 13 kwi 2010 - 20:56

Jestem po pierwszej rozmowie "rozpoznawczej".

Całe spektrum emocji łącznie z kilkuminutowym szlochem męzowi w ramiona po wyjściu z ośrodka.

Będzie jeszcze kilka rozpoznawczych spotkań a potem terapia psychodynamiczna.Mam poczytać na czym polega terapia i się zastanowić czy się decyduję na nią.Zostałam uprzedzona,że to bolesny i niemiły proces będzie.Ale w zasadzie w takim przypadku stosuje właśnie taki rodzaj terapii.Inaczej będzie tylko zamiatanie pod dywan.

Nie wiem czego się spodziewać więc pewnie będę Was tutaj potrzebować. To dla mnie dodatkowe,ważne wsparcie i inny punkt widzenia.Mąż i tak kawał dobrej roboty ma za sobą i pewnie i jego czekają cięzkie chwile ale cieszy się,że w ogóle poszłam.

Napisany przez: chaton śro, 14 kwi 2010 - 11:42

Carrie: mozesz na mnie liczyc!
Jesli chodzi o twoj rodzaj terapii, to mozesz podac jakis link, moze kogos zainteresuje, lub dowiemy sie czegos nowego.

Napisany przez: Carrie śro, 14 kwi 2010 - 12:43

https://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:9ny62hPTN_gJ:www.sciaga.pl/tekst/zalacznik/10935/+psychoterapia+dynamiczna&cd=2&hl=pl&ct=clnk&gl=pl&client=firefox-a

zalinkowany opis jest dosyć zwięzłą informacją

edit: po krótce - terapia ma pomóc w przystosowaniu mi się do rzeczywistości zewnętrznej min poprzez próby wprowadzenia do mojej świadomości jak najwięcej treści znajdujących się w podświadomości.Terapeuta będzie wyciągał ze mnie stłumione przeżycia emocjonalne, będzie stawiał mnie w trudnych emocjonalnie sytuacjach, kierował moje silne emocje na siebie i uczył mnie jak je przeżyć (reagując inaczej niż reagowali moi rodzice).Bedę z jego pomocą układac na nowo swoje "ja"(czyli robić cos czego mnie nie nauczono, a wręcz zdeformowano).

To będzie długi i wyczerpujący proces bo muszę "przepracować" w ten sposób rozdział pt: dzieciństwo.

Napisany przez: kasiarybka śro, 14 kwi 2010 - 14:54

i na mnie możesz zawsze liczyć.

Napisany przez: chaton śro, 14 kwi 2010 - 15:09

Carrie: czy wiesz, ze polowa drogi juz jes za Toba?

Napisany przez: Carrie śro, 14 kwi 2010 - 20:58

myślisz?

ja mam wrażenie,że postawiłam nogę na pierwszy stopień bardzo stromych i długich schodów

W ogóle po tej rozmowie dziwnie się czuję - wczoraj byłam jak odrętwiała, chora.Dzisiaj wstałam w bojowym nastroju, po południu znów mnie otępiło.No i dokucza mi obniżone ciśnienie.Na spotkaniu zostałam ostrzeżona,że terapia może spowodować nawrót objawów somatycznych, które już kiedyś mnie nękały.I wtedy zostane skierowana do psychiatry o wspomożenie terapii farmakologią.Na razie czuję,że odchorowuję już to jedno spotkanie.

Mam nadzieję,że przechodzenie przez terapię nie utrudni mi opieki nad Dominikiem, bo już łapię się na tym,że urywa mi się film - zawieszam się i wpadam w swiat wspomnień - na chwilę.

Napisany przez: chaton czw, 15 kwi 2010 - 10:23

Carrie: mysle, ze tak, bo teraz musisz tylko wejsc na te schody, co jasne, zenie jest latwe, ale jest mozliwe. Wczesniej musialas zauwazyc, ze taka mozliwosc istnieje, poczym znalezc te cholerne schody.
Wiesz, ja na pierwszy seans terpapii pojechalam samochodem... ten gabinet jest w centrum Paryza, nie wiem, czy sobie wyobrazasz. Wracajac przejechalam przez czerwone swiatlo i obudzily mnie z letargu klaksony rozwcieczonych kierowcow... ja nie zauwazylam tego swiatla.

Napisany przez: gosiagosia pią, 16 kwi 2010 - 21:09

no dobra, to i ja (zaczyna się jak na terapii grupowej). łącznie jakieś 7 lat (psycholodzy + psychoterapeuci + psychiatrzy). ale, że temat jest o terapii, to o terapii napisze, bo psycholog to poradnictwo. i tu wielkiego stażu nie mam, bo jakieś 6 miesięcy. zaczęłam terapie, bo zaczął się kolejny nawrót depresji i nerwicy i myśli samobójczych. to była terapia grupowa dda/ddd. chodziłam coraz rzadziej, bo poznałam obecnego męża, który mi załagodził objawy, aż przestałam w ogóle. jak zaszłam w ciążę, to było mi wstyd, że tyle razy mnie już nie było, nie wiedziałam jak powiedzieć, że mi się nie chciało i nie chciałam, żeby mi ktoś gratulował ciąży, bo bałam się, że coś się stanie.
wszystko było dobrze, aż napatoczył się 5 miesiąc po porodzie i zaczęły się powoli jazdy, które rozkręcają się coraz częściej.
wiedziałam, że w końcu i tak wyląduje na terapii, ale jak mnie dobrze przyciśnie, co mnie dodatkowo denerwuje.
póki brałam leki, to jakoś funkcjonowałam, ale w ciąży musiałam przestać, no i w połączeniu z przerwaną terapią zaczęło się od nowa. na razie powoli i mam nadzieje, że to chwilowe, bo i tak bywało.
trochę mi wstyd i nie lubię o tym mówić, bo nie dotrwałam do końca.

Napisany przez: chaton nie, 18 kwi 2010 - 16:04

Gosiagosia: mogę się zapytać, jakie leki brałaś? Możesz na pw. Bo ja biorę antydepresory i ostatnio się dowiedziałam, ze tych, które biorę wcale nie musiałabym odstawić w ciąży. Nawet lekarze twierdza, ze lepiej być w ciąży na tych lekach i być bardziej spokojna niż je przerwać na czas ciąży i dostać potem mega depresji poporodowej. A ze ja na taka cierpiałam, to szczerze się zastanawiam...

Napisany przez: gosiagosia wto, 20 kwi 2010 - 11:28

chaton, seronil. gin powiedział, że muszę odstawić. parę dni temu poczytałam ulotkę, gdzie napisali że karmić piersią też wtedy nie wolno, bo wszystko przenika z mlekiem. termin ważności kończy się w czerwcu a zapas mam na co najmniej 2 miesiące

Napisany przez: chaton wto, 20 kwi 2010 - 14:18

To chyba tez pochodna Prozac'u, jesli sie nie myle? Ja biore paroxetyne (deroxat). I ginekolog mowil, ze nie musze odstawiac jakby co, ze moglabym nawet z tym rodzic i karmic piersia. I ze moze nawet tak byloby lepiej dla wszystkich: mniej stresu dla mamy i dziecka.
Mimo wszystko postaram sie najpierw odstawic, ale jak mi sie nie uda, to trudno.
Ostatnio wydaje mi sie, ze terapia daje efekty (w koncu!). Mam teraz taka strategie, ze kiedy zalewaja mnie emocje, to zamiast starac sie nad nimi zapanowac, to zaglebiam sie w nich do konca i one wtedy sie "wypalaja". I mimo bardzo stresujacego okresu w pracy i faktu, ze zmiejszylam o polowe dawke leku od 3 tygodni, spoe dobrze i nie mam lekow.

Napisany przez: Bianka wto, 20 kwi 2010 - 15:47

Jestem po kolejnej wizycie. Dzis strasznie sie splakalm gdzies tam w srodku czulam ze bede ryczec wiec rzes nie wytuszowalam
Narazie nie czuje ani ulgi ani nic pozytywnego ciagle chaos chaos chaos...
Watpie abym do wakacji uporala sie z tym wszystkim.

Napisany przez: gosiagosia wto, 20 kwi 2010 - 17:45

pochodna to fluoksetyna. w ciąży zasięgnać opienię lekarza, nie karmić albo przerwać branie - tyle się dowiedziałam.
wszystko mnie coraz bardziej wkurza w każdej dziedzinie życia i najdrobniejsza rzecz wyprowadza mnie z równowagi. i nie mogę się doczekać, aż znowu trafie do lekarza.

Napisany przez: kasiarybka wto, 20 kwi 2010 - 18:55

Ja strasznie długo czułam chaos...rozsadzał mi głowę.
Wiesz co ja myślę, że bardzo trudno jest poukładać emocje, coś co było zagmatwane prze kilkanaście lat, nawarstwione, przykryte, zabetonowane wręcz.
Nie wiem jak to jest u Ciebie, bo każdy jest inne i inaczej przyjmuje pewne sprawy, dla mnie bardzo pomagało pisanie dziennika, taki pamiętnik emocjonalny. Pisałam, a uczucia się układały, jakoś tak...odkrywałam sama coraz to nowe i nowe, o których kiedyś nawet nie wiedziałam i przetrawiałam w sobie.
To wszystko jest cholernie trudno opisać, liczę na to, ze jednak mnie rozumiesz.
Trzymaj się ciepło.

Napisany przez: domi śro, 21 kwi 2010 - 16:25

Kasiarybka ma racje. Pisanie jest dobre. Zdziwisz sie sama po kilku latach czytajac takie zapiski, zdziwisz sie co czułaś, jakie miałaś głupie myśli, jakie niesprawiedliwe wobec innych, jaka byłaś wtedy inna... .
Z tym chaosem jest trochę tak jak z porządkami generalnymi. Najpierw musimy wszystko z szaf powywalać, przeprać, przemyć aby potem odświeżone, poukładac z powrotem tak jak powinno.

Napisany przez: kasiarybka śro, 21 kwi 2010 - 18:03

O Domi jakie to trafne z tymi porzadkami !!
Wszystkie emocje na wierzch na początek....
Wybebeszenie kompletne, żeby poznać siebie PRAWDZIWĄ, jakby nagą....i powiem Ci, ze w tej fazie, nie zawsze będziesz się sama sobie podobała, bo zobaczysz, oprócz dobrych emocje, również te trudne, ale to dobrze, tak ma być, o to chodzi...o poznanie siebie od nowa.
Dlatego ten chaos.
Póżniej przyjdzie czas na układanie w półki.....a na samym końcu, niekończący sie etap ulepszania siebie.

Trzymaj się.

Napisany przez: chaton czw, 22 kwi 2010 - 09:41

Oj, to ja juz lepiej rozumiem, dlaczegonie znosze balaganu i dlaczego czuje sie tak nieswojo, jak mam burdel w domu!
Tak, chaos jest, zawsze byl, tylko teraz widzisz go wyraznie, masz w niego wglad...
No ja niestety musze powiedziec, ze duzo pieniedzy wydalam na terapie, zanim zaczelam uporzadkowywac...


Kasiarybka: ja prosze cos wiecej o tym dzienniczku, chetnie bym sobie taki popĂŽsala i moze bede wtedy mniej forum zasmiecac?

Napisany przez: Bianka czw, 22 kwi 2010 - 13:51

No wlasnie to samo chaton pomyslam odnosnie tego dzienniczka. Bo teraz wyglada to tak ze raz czuje sie lepiej i wtedy pisze cos na forum czy zyje swobodniej nie jest mi tak do d***y ale czesciej jest i teraz jest do bani. Wstaje rano zabieram sie ze energia za swoje obowiazki wybieram dzieci sprzatam gotuje potem szykuje sie do pracy i dol mega mega dol i dlaczego? i nie rozumiem? bo niby nie mam powodu bo jest ok a w glowie syf syf i chaos i pretesje i zal i dlaczego ciagle zle.....

I zasmiecam forum i wcale tego nie chce.

Pisalam kiedys pamietnik ale to bylo dawno dawno czyli co teraz mam kupic zeszyt i znowu pisac? i to pomoze ? jakos nie wierze ze mi cokolwiek pomoze chwile dobrze i zaraz zle

Napisany przez: Inanna czw, 22 kwi 2010 - 15:52

Ten dzienniczek służy ponadto jeszcze celom diagnostycznym. Jak to kiedyś mówiła moja pierwsza terapeutka: jak się pisze tak codziennie, to po jakimś czasie, czytając wyłaniają się pewne schematy, które są bardzo ważne dla terapeuty, niosą ze sobą mnóstwo informacji. Ja wtedy nie prowadziłam tego dzienniczka (i m.in. dlatego przerwałam terapię) bo nie umiałam go prowadzić. Nie byłam jeszcze wtedy zupełnie świadoma swoich uczuć, nie potrafiłam ich nazywać, nawet jeśli coś czułam, to nie wiedziałam, co to jest. Dziś już bym umiała, ale aktualna terapeutka tego ode mnie nie wymaga, a mnie samej się nie chce... Choć ciągle noszę się z takim zamiarem.

Napisany przez: chaton czw, 22 kwi 2010 - 16:02

Inanna: a mozesz wytlumaczyc, na czym to polega?

Napisany przez: domi czw, 22 kwi 2010 - 17:34

Niekoniecznie zeszyt. Ja pisałam w komputerze. Mam do dziś swój plik "pamietnik" i piszę z datami by mieć lepszy obraz swoich emocji i uczuć. Pierwszy mój wpis był dramatyczny. Pisałam tak chaotycznie, że po 2 latach aby zrozumieć co miałam na mysli, musiałam przeczytać ze 3 razy. Nie pisałam codziennie, tylko jak miałam czas, jak mnie naszło natchnienie, jak sie nie miałam komu wyzalic. Poza tym jak pisała Inanna, to ma działanie terapeutyczne. Widzisz sama jak sie rozwijasz, jak "naprawiasz" ewentualne niedociagniecia, jakie masz podejście do zycia. Gdy swój pierwszy wpis przeczytasz po m-cu, potem po pół roku a potem po roku lub kilku latach, to zauważysz jak sie zmieniałaś. Odkryjesz, że w tych sprawach już tego błędu nie poełnisz, jesteś dziś odporniejsza, mądrzejsza, umiesz nazwać wszystko po imieniu i nawet dziś nie wydaje ci sie to takim problemem jak kiedyś.

Napisany przez: domi czw, 22 kwi 2010 - 17:39

Dokładnie tak! Gdy robie generalne porządki i wszystko powyrzucam z szaf, często nie mam sie jak ruszyć taki bajzel. Czuję najpierw złosc, bo co mnie tknęło by wszystko powywalac, potem czuję zdezorientowanie bo od czego ja mam właściwie zaczać, a potem dopiero powoli zajmuję sie najpierw wyrzucaniem niepotrzebnych gratów a potem porządkowaniu. Czyli nie ma żadnej różnicy między porządkowaniem domu a własnych uczuc i emocji .

Napisany przez: chaton czw, 22 kwi 2010 - 19:29

Jedno i drugie to porzadkowanie swojego wnetrza.

Napisany przez: Inanna czw, 22 kwi 2010 - 23:12

Ale konkretnie, o co pytasz? Bo jeśli chcesz wiedzieć, jakie informacje czerpie psychoterapeuta z dzienniczka uczuć prowadzonego przez pacjenta, to odpowiedź brzmi: nie wiem. Wprawdzie się domyślam, że chodzi o stwierdzenie istnienia pewnych schematów, czyli np, jeśli po raz dziesiąty, w dzienniczku pojawia się notatka: odwiedziła mnie dzisiaj mama, wieczorem źle się czułam, bolała mnie głowa, znowy wydarłam się na dzieci - to wiadomo, że pacjent ma problem z matką, choć sobie tego nie uświadamia....
Jeśli natomiast pytasz, jak ma wyglądać ten dzienniczek uczuć, to odpowiadam: chodzi o systematyczne! codzienne! notowanie co się wydarzyło i jak się czuliśmy.
A! I jedna uwaga bardzo istotna: każdy dzień notujemy na osobnej kartce, nie czytamy tego, co pisaliśmy wcześniej, piszemy tak, żeby nie widzieć tekstu z poprzedniego dnia (czyli odwracamy całą stronę, tak, żeby nawet kątem oka nie rzucać na poprzednie notatki).

Napisany przez: gosiagosia pią, 23 kwi 2010 - 09:00

wprawdzie nie dotrwałam do tego etatu terapii, ale przeprowadzałam go wcześniej sama w domu i było coś takiego, jak pisanie listów do rodziców i głośne ich czytanie, postawienie krzesła na przeciwko siebie i wyobrażanie sobie, że siedzi tam mała dziewczynka, która kiedyś byliśmy. to wszystko wydaje się absurdalne i proste, ale jak przychodzi co do czego, to ma się niezłe zahamowania i blokady i wyzwala się wtedy mnóstwo emocji - polecam.

Napisany przez: Inanna pią, 23 kwi 2010 - 09:05

Ja mam jeszcze jedno ciekawe doświadczenie
Terapeutka postawiła kiedyś przede mną dwa krzesła mówiąc: to jest twoje życie bez nerwicy (pokazała na pierwsze krzesło), a to jest twoje życie z nerwicą (pokazała na drugie). Usiądź sobie na każdym z nich i powiedz, jak się czujesz.
Jakież było moje zdziwienie, gdy się okazało, że na krześle bez nerwicy czuję się spięta, czujna, jakbym miała bardzo dużo do zrobienia, a na krześle z nerwicą: luz, blues, pełna swoboda....

Napisany przez: chaton pią, 23 kwi 2010 - 09:09

Inanna: znaczy, ze do czegos ta nerwica sluzy (sluzyla).
Co do dzienniczka, to chodzi o to, co konkretnie tam notujemy? Co czujemy, co sie zdarzylo, moze jakies wolne przemyslenia?

Napisany przez: Inanna pią, 23 kwi 2010 - 09:43

Chaton, notuj wszystko, co uwaĹźasz za waĹźne.

Napisany przez: Bianka pią, 23 kwi 2010 - 11:56

Domi boje sie pisac w komputerze poniewaz wiem ze to co napisze moze zostac przeczytane przez kogos obcego nie chodzi o to ze ktos przeglada moj komputer bo tak nie jest ale korzystam z kompa tylko w pracy mam na nim rozne rzeczy miin zdjecia z sesji i kiedys pan z firmy obok przyszedl i powiedzial ze ma wglad we wszystko co mam na kompie i zebym jakos to poblokowala bo on mi nie pokasuje tego ale ktos inny moze no i poblokowalam tyle o ile bo sie na tym nie znam ale cala robie sie sztywna na mysl ze ktos moglby przeczytac moj ewntualny dziennik.

Napisany przez: chaton sob, 24 kwi 2010 - 11:27

Bianka: to spraw sobie notes i nie wyjmuj go z torebki!
Ja mam przeciwnie, nikt w domu nie czyta po polsku, wiec sobie spokojnie czasem pisze. Ale na komputerze wydaje mi sie to takie wszystko... ulotne. Wiec pewnie tez sobie sprawie ladny notesik. Tym bardziej, ze juz nieraz mnie naszly mysli, o ktorych balam sie zapomniec, a jakies takie wazne mi sie wydawaly i znaczace, ze szybko notowalam je gdzie popadnie, zeby nie zapomniec do nastepnego seansu terapii. Nawet w zawodowym organizatorze pisalam, bo nikt po polsku nie zrozumie! Na zebraniu zdaralo mi sie notowac. Koledzy pytaja, co tak pisze, a ja, ze liste zakupow, hi hi!

Napisany przez: kasiarybka sob, 24 kwi 2010 - 12:11

Pisać....codziennie, wszystkie przemyslenia, wszystkie uczucia, emocje....to co czuje do siebie samej, to jak odbieram swoje zdrowienie, wszystko, wszystko...
Wiem jak to będzie na pierwszej kartce...u mnie tylko cztery zdania.
"Denna **** jestem. Nic nie umiem. Zawaliłam całe swoje życie, już nikt mnie nie szanuje. Wstyd mnie zadusi.
I z dnia na dzień liter przybywało, wpisy stały sie bardziej klarowne, czytelne.
Czasami z tysiacami wykrzykników, czasami rozmazane przez łzy co jak groch leciały.
Powoli wyłaniał sie taki obraz prawdziwej mnie.
Zaczęłam rozumiec, dlaczego stało sie to co sie stało.
Dlaczego poszłam drogą, którą nie powinnam.
Skąd we mnie te uczucia, emocje, skąd we mnie ta mała wartość, ten strach, skad ped do podobania sie wszystkim.
Wyszło ze mnie całe badziewo jakie we mnie siedzialo.
I zła byłam okrutnie, że ruszyłam to bagno, nie czułam sie z tym dobrze, było mi cięzko patrzeć na siebie, taka niedoskonała, taką naga, odkrytą, bez znieczulenia....
Musiałam to zaakceptować, przyjąć do siebie, zrozumieć, że nie jestem na wskroś zła, że to nie świat decyduje o tym jaka jestem, jak sie czuje, jakie emocje w sobie noszę na co dzień.
Że mam w sobie taka siłe, o której kiedys nawet nie marzyłam.
Że jestem w stanie poukładac od nowa te rozsypane puzle i zbudować siebie od nowa.
Silniejszą, mądrzejszą o doświadczenie i kochającą siebie.
Nową Kaske, którą Inni będą szanować nie dlatego, że robi to co Oni chcą......ale dlatego, że jest taka jaka jest.
A to było BARDZO trudne.
Dzisiaj walczę o ulepszanie, bo czuję, ze jeszcze mnóstwo mogę zrobić, tylko uwierzyć muszę....

Napisany przez: chaton sob, 24 kwi 2010 - 15:42

Kasiu: powaznie tak wygladala pierwsza strona twojego dzienniczka?

Napisany przez: chaton wto, 27 kwi 2010 - 10:49

Zaczelam pisac dzienniczek. Zadne tam wywody, jedno - dwa zdania dziennie.
Teraz pytanie, co ja z tym zrobie.
Przy okazji zauwazylam, ze reczne pisanie zdecydowanie mi nie styka, zastanawiam sie nad blogiem.

Napisany przez: Bianka wto, 27 kwi 2010 - 13:48

Ja dzis tez mialam zaczac pisac recznie ale jakos nie...Po co? ciagle sie zastanawiam.Dzis rano moj wpis brzmialby""jest do d*py cialge do d*py brak mi sil do zycia powinnam sie wstydzic bo nie mam powodu zeby czuc sie zle"

Potem byl impuls pod wplywem ktorego lepiej sie poczulam i ten zapis bylby w ciaglu godziny nie aktualny nie wiem po co mialabym pisac? ...albo pisalabym i to niszczyla bo nie chcialbym czytac tego ponownie zeby sie nie dolowac...

Dzis jestem po kolejnej wizycie wciaz chaos chaos chaos i lek

Napisany przez: chaton wto, 27 kwi 2010 - 14:00

Bianka: a terapeutka poleca Ci dzienniczek czy z wlasnej inicjatywy piszesz?

Napisany przez: Bianka wto, 27 kwi 2010 - 15:04

Terapeutka nic o dzienniczku nie wspomina ja na podstawie Waszych wypowiedzi chcialam ale nie do konca widze sens.

Napisany przez: chaton śro, 28 kwi 2010 - 10:22

Bianka: ja na razie pisze i porozmawiam o tym z terapeutka, jak wroci z urlopu.

Mysle, ze jesli nie widzisz sensu, to nie rob tego.

Napisany przez: *eFcIa* śro, 28 kwi 2010 - 16:22

Hej Dziewczyny

Mogę do Was dołączyć???? Nie wiedziałam, że jest taki temat....
Od listopada mam napady lękowe i czasami jest dobrze a czasami beznadziejnie, tracę już wiarę, że wyzdrowieje Mimo, że bardzo tego pragnę... Myślałam o założeniu wątku wsparcia, żeby dziewczyny z takimi samymi problemami jak ja pomogły mi i pokazały jak one to zwalczyły... ile się leczyły itd...

Co do mojej lekarki to nie jestem z niej zadowolona... wysłuchała mnie, powiedziała, że skoro mam objawy jakbym miała dostać zawału to nie oznacza, że mam chore serce że to przy tej chorobie tak jest i tylko tyle z jej opowiastek... przepisała mi leki... biorę je od stycznia i nic, zero poprawy... W poniedziałek byłam u innej, bo moja nie przyjmowała i przepisała mi dwie dziennie i lepiej się czuje.. mam nadzieje, że tak zostanie..

Nie będę tutaj opisywać całej historii mojej choroby, żeby Was nie zanudzić... mam nadzieje, że jakoś mi pomożecie

Napisany przez: domi śro, 28 kwi 2010 - 19:59

Wiesz...niektórych możesz nudzić (te osoby nie muszą czytać), a innych wręcz przeciwnie. Jesli czujesz potrzebę, jesli w jakikolwiek sposób pomoze ci to...mozesz opisac swoją historię. Takie jest moje zdanie i mam nadzieje, że nie tylko moje.

A te leki przepisał ci psychiatra tak? Chodzisz oprócz tego na terapie do psychologa/psychoanalityka?

Napisany przez: chaton śro, 28 kwi 2010 - 20:31

Nie tylko twoje, Domi.

Napisany przez: *eFcIa* śro, 28 kwi 2010 - 21:35

Domi tak leki przekazał mi psychiatra .... nie chodzę na żadne terapie, nikt mi o tym nie mówił... psychiatra też nie wspomniał mi o żadnych sesjach....

Ona w ogóle zbagatelizowała mój problem.... Opowiedziałam jej całą historię i ona nawet leków mi nie chciała dać, ja jej mówiłam, że chcę wrócić jak najszybciej do formy, bo mam małe dziecko i je samotnie wychowuje i nie mogę pozwolić sobie na choroby wtedy dała mi lek, brałam go od stycznia przez miesiąc i powiedziała mi, że mam się pokazać po jakimś czasie jak już nie będę brać tego leku i opowiedzieć jej o moim samopoczuciu... 3 tygodnie po dostawieniu leku było super... i miałam nawrót w nocy. Poleciałam do niej opowiedzialam jej, że czułam się świetnie podczas brania tego leku i potem przez 3 tyg też... i że myślałam, że wyzdrowiałam, to kazała mi brać przez tydzień codziennie tabletkę, potem co drugi dzień potem raz na jakiś czas i odstawić i tak robiłam... Pojechałam do Ustki do forumowiczki zrelaksować się, bo się czułam nawet nawet już odstawiałam leki i tam miałam taki nawrót, że myslałam, że umieram. Boże nigdy się tak nie czułam.. masakra. Serio już chciałam karetkę wzywać i już myślałam, że to koniec Na szczęście miałam leki przy sobie zażyłam tabletkę i poszłam do córki bo zaczęła krzyczeć przez sen i się uspokoiłam i zasnęłam... I od tamtej pory biorę codziennie... Teraz jak byłam u lekarki kazała mi brać przez miesiąc 2 tabletki dziennie i po miesiącu wrócić do jednej... i za dwa miesiące mam się pokazać jak będę się ok czuć, jak bez zmian to ma przyjść... To tyle na temat leczenia.

Teraz co mi jest.
Zaczęło się w listopadzie jechałam autobusem i zaczęło mi być słabo, miałam płytki oddech, serce mnie zaczęło kuć i zrobiło mi się słabo... myślałam, że mam zawał... Uciekłam z autobusu i następnego dnia miałam to samo.. przestałam jeździć autobusami... Wieczorami mam napady lękowe. Przeważnie mam mroczki przed oczami serce mnie kuje i jest mi słabo, potem się wystraszam i zaczynam się trząść i to okropnie.. całe ciało mi się trzęsie.. spada mi ciepłota ciała i potem wzrasta.. jest mi zimno i zaraz gorąco.. serce mnie kuje i pali mnie w mostku, jest mi słabo, serce mi na zmiane szybko wali a potem wolniej...
Boje się być sama w domu, bo boje się, że coś mi się stanie i że córka nie będzie miała opieki, boje się, że umrę i że zostawie ją samą... ciągle myślę, że na coś jestem chora, boje się jeździć autobusem... Jeżdżę bo muszę do pracy.. ale strasznie jest szybko oddycham i jest mi słabo i jest mi niedobrze.. więc czytam książkę, albo gadam z kimś przez telefon, i muszę mieć picie ze sobą, przeważnie ktoś ze mną jeździ żebym była spokojna....
Przy komputerze mało siedze, bo źle się potem czuje. Hałasy mnie denerwują... nie mogę być w miejscach gdzie jest głośno, bo jest mi źle....
No to chyba tyle o moim problemie... Trochę nie składnie, masło maślane, ale chyba zrozumiałyście o co chodzi...

Napisany przez: marghe. czw, 29 kwi 2010 - 01:26

eFcia, tak na szybko, bo juz nieprzytomna jestem.
a. idź do kardiologa, żeby Cię przebadal i uspokoił. Jak od niego usłyszysz, że jestes zdrowa to prawdopodobnie trochę Ci ulży. W moim przypadku tak było
b. poszukaj psychiatry, który Ci będzie odpowiadał. Który zleci Ci zrobienie różnych testów.. żeby okreśłić co Ci dolega.
c. dopytaj się o psychoteriapię. Bo proszki działają doraźnie. Nie wyleczą Cię z leków.. to możesz osiągnąć tylko poprzez terapię (wspomaganą lekami)

Powodzenia.
Ja już od kilku miesięcy funkcjonuję bez proszków. A miałam stany depresyjne i newicę lękową. Da się Dość długo to trwało, ale się udało . Tfu tfu

Napisany przez: domi czw, 29 kwi 2010 - 09:13

eFcia> objawy podobne do objawów mojej mamy, u niej stwierdzono nerwice. Inna sprawa, ze hałasy, nawet niewielkie przeszkadzaja jej wyjatkowo mocno, a to domena (podobno) chorób neurologicznych. Oprócz kardiologa, spróbowałabym jeszcze konsultacje u neurologa. Poza tym koniecznie poproś psychiatre o skierowanie na terapie psychologiczną. Niestety psychiatrzy sami tego nie polecają, ale gdy poprosisz... powiesz, ze masz sporo problemów, lęków i chciałabys znaleźć ich przyczynę...to nie powinien odmówić. Jesli odmówi, to znajdź innego psychiatrę. Jesli zaś chodzi o testy, o których pisze marhe, u nas testy przeprowadza psycholog. Moja koleżanka w ten sposób odkryła przyczynę braku koncentracji, słabej pamieci, zaników pamieci. Przyczyna, potwierdzona licznymi badaniami okazała sie neurologiczna.

Napisany przez: Carrie czw, 29 kwi 2010 - 12:29

eFcIa! Kobito, samymi lekami to nic nie zdziałasz. Twoje ciało wysyła Ci sygnały o pomoc -samymi lekami tylko je tłumisz. Teraz już sama wiem,że farmakologiczne leczenie to tylko wsparcie procesu uleczania u terapeuty.

Przykro mi,że psychiatra zbagatelizowała Twój problem.Mnie też olano wiele lat temu.Jakoś dokulałam się do teraz i ...więcej nie dąłam rady, mimo,ze fizycznych objawów już nie mam.Zdobędę dla Ciebie namiar na psychiatre (NFZ), który nie olewa tematu a dodatkowo wspiera pacjenta terapią.

Ja idę jutro na kolejne spotkanie.Już się denerwuję.Na dwa dni przed spotkaniami zaczynam mieć męczące sny i strasznie słabo się czuję.Okazuje się,że pierwsze wyczerpujące spotkanie było pikusiem. Teraz zaczyna się obnażanie MOJEJ osoby i dziwnie się z tym czuję.Bardzo dziwnie.

Napisany przez: kasiarybka czw, 29 kwi 2010 - 17:48

Chaton poważnie, tak właśnie brzmiały.
Pisanie Dziennika nie jest przymusem, dla mnie przynosiło ulgę, ogromną....a w dodatku czułam, że się otwieram, sama przed sobą, a tego chciałam najbardziej, powiedzieć prawdę sobie samej, obojętne jaka by ona miała być.

Napisany przez: chaton pią, 30 kwi 2010 - 15:20

I co potem z tym robilas, czytalas wszystko terapeutce? Czytalas sama?

Napisany przez: Gośka z edziecka wto, 04 maj 2010 - 16:10

Efcia myślę, ze dobrze byłoby znaleć psychologa, bo same leki nie sa rozwiązaniem.
Tak jak tak piszesz o swojej lekarce, to nie wzbudza ona we nie zaufania jakoś.
Imo samymi lekami sie nie da. Leki to usuwanie skutkĂłw. A warto poszukac przyczyn.

Napisany przez: kasiarybka wto, 04 maj 2010 - 17:53

czytałam to przede wszystkim sobie.
Czytałam Grupie.
Dochodziliśmy do wspólnych wniosków.
Moje słowa wyciągały prawdę z Innych, słowa Innych wyciągały prawdę ze mnie.
Teraz kiedy czytam to co pisałam cztery lata temu......
jestem innym Człowiekiem.

Napisany przez: *eFcIa* wto, 04 maj 2010 - 23:20

Dzięki dziewczyny za wsparcie i za pomysły
Póki co po ostatniej wizycie u innej lekarki (byłam u niej na zastępstwie) czuję się o wiele lepiej, czuję się jakbym już prawie wyzdrowiała.... ale wiem że to nie takie hop siup...
Na razie poczekam, jeśli będą wracać objawy to skuszę się na Wasze propozycje Najważniejsze żeby teraz jak się lepiej czuje, samej ze sobą walczyć, pokazać sobie, że już mnie to nie rusza, że żyję jak kiedyś i że się nie dam

Napisany przez: chaton śro, 05 maj 2010 - 20:00

Dobry pomysl ten dziennik. W piatek powiem o nim terapeutce i zoaczymy, co powie.
Mozna sie "wygadac". Dzis przeczytalam i bylam zaskoczona tym, co napisalam. To takie podpieczetowanie, utrwalenie tego, co sie czuje, nadaje temu waznosc.
I jak od razu forum mniej zasmiecam. (tutaj oczekiwana odpowiedz brzmi: alez nie zasmiecasz).

Napisany przez: Inanna śro, 05 maj 2010 - 20:33

Chaton! Ależ oczywiście, że nie zaśmiecasz!!!

Napisany przez: Carrie śro, 05 maj 2010 - 20:40

Pewnie,że nie zaśmiecasz.I pójdę nawet dalej - przez ten pamiętniczek mniej Cię na forum jest.A to głównie Twoje refleksje i wspomnienia spowodowały,że zastanowiłam się nad swoją sytuacją.No, kurcze, no, wracaj.

Napisany przez: malinka1978 śro, 05 maj 2010 - 22:32

Czesc Dziewczyny! Czy ja też mogę dołączyć do tego wątku!przeczytalam stronki.

U mnie wygląda to tak ze nerwica i napady lęku nękają mnie 11 lat . Najpierw nie wiedzialam co mi jest dopiero po 2 miesiacach i badanaich stwierdzono u mnie nerwice. Wtedy nie wiedzialam co to jest i ze moze byc tak silna i tak dlugo trwać. Dowiedzialam sie od lekarza rodzinnego ze moge miec terapie grupowa (pare lat temu 10 lat) czekalo sie na nia ok 2 miesiecy obecnie ponad rok.
chodzilam 10 tygodni. rownoczesnie zazywalam leki uspokajajce typu rudotel, lexotan, neurol.
dosiwdczylam wiedzy , dowiedzialam sie co spowodowalo ze czuje sie zle, ze nie umiem wyrażac emocji, ze od dziecka zylam w lęku, w domu alkoholika i mamy nadopiekunczej.
po terapii wynioslam pewne rzeczy ale bylo to dla mnie za malo. troche lepiej zaczelam funkcjonowac. potem za rok znow przeszlam taka terapie jeszcze raz.

To bylo za malo. potem.za 2 lata zdecydowalam sie na terapie indywidualna od 2002-2004 roku trwającą.
Indywidualna dala mi to, ze to co dowiedzialam sie na grupowej to dalej to kontynuowalam.
Wyciszyłam się, lek i dolegliwosci wegetatywne typu bicie serca. bol brzucha zawroty glowy, itd zmniejszyly sie ze w miare funkcjonowalam.
do tego bylam w zwiazku z chlopakiem z ktorym czulam sie bezpieczna. wlasnie w 2004 wzielismy slub.

potem bylo znosnie. ale dodam ze caly czas te 10 lat jem leki. na zmiane. co jakis czas psychiatra mi zmienia.

niestety 2 latat temu tak zle sie czulam po urodzeniu dziecka ze wszystkie dolegliwosci nasilily sie ze nie moglam normalnie funkcjonowac. pol roku chodizlam na terapie indywidualna ale terapeutka omowila wszystko i przerwala terapie ze jestem gotowa na skonczenie jej. i po skonczeniu tak sie zlozylo ze nalozyly mi sie rozne problemy ze nie moglam sobie poradzic. i teraz w tym roku do innej terapeutki chodze 2 miesiace.
poznaje mnie nowa terapeutka, jest inna od pierwszej.
inaczej rozmawia. jest mloda. ma inne podejscie. nie wiem czy lepsze czy gorsze.
na razie mam chaos. uswiadamiam sobie sowje uczucia. problemy. ze mam zmienic postepowanie do blsikich, schematy ktore sa złe. itd.
dluga moja droga do pozbycia sie lęków, dolegliwości!
czesciowo jestem bogata o doswiadczenia o wiedze ktora zdobylam. niestety nna pewnym etapie zabraklo u mnie wsparcia bliskich, stanowczosci i cierpliwosci.i konsekwencji.
i dalam sobie znow wejsc na glowe osobom ktore mnie niszcza(chodzi mi tu o rodzine).

mimo ze mam rodzine meza dziecko nie czuje sie szczescliwa. jeszcze nie akcpetuje siebie. jeszcze sie zmieniam. i w trakcie obecnej terapii byla poprawa a teraz jest powrot dolegliwosci. lekĂłw. koszmar. za tydzien mam terapie.
W tym roku to byla wilka prosba aby ktos z terapeutów na NFZ mnie przyjąl. taka byłam zaryczana i blagajaca o pomoc. czulam sie bezsilna...

napisze jeszcze.pozdawiam

Napisany przez: chaton czw, 06 maj 2010 - 12:31

Jestem, jestem!

Malinko: podaj lape. Wiele twoich opisanych odczuc odnalazlam u siebie. Jak milosc potrafi leczyc rany, prawda? Szkoda, ze nie jest to trwale...
Urodzenie dziecka powoduje, ze wszystko wraca. Mozna podswiadomnie przypomniec sobie wlasne przyjscie na swiat, widok placzacego niemowlaka odbija echem nasze wlasne cierpienie jako dziecka... Mozna czuc sie bardzo, bardzo niekomfortowo, nawet jesli dziecko bylo chciane i planowana i baaardzo wtedy potrzbujaemy wsparcia. Ja podobie jak Ty nie tylko go nie mialam, ale przeciwnie... Poniewaz zawsze bylam sama wsparciem dla rodziny, szczegolnie mam na mysli tesciowa, ona nie zrozumiala, jak JA moge stawiac wlasne potrzeby i potrzeby swojego niemowlaka ponad JEJ i zrobila mi takie publuiczne fochy z obrazaniem mojej osoby wlacznie, ze skonczylo sie to natychmiastowym nawrotem depresji.
Teraz biedna sama dostala leki na depresje (depresje INHO miala od zawsze, ale zrzuca zawsze swoj stan na innych) i pisze do mnie lazwe maile, gdzie miedzy liniami jest prosba o pomoc... nie odpisuje na nie.
Bardzo uwazaj na rodzine. Sa osoby, ktore wyczuwaja twoja slabosc i potrafia ja wykorzystywac dla wlasnych celow. One doskonale wiedza o twoich problemach z asertywnoscia i beda na nich zerowac. Rozmawiaj o tym z terapeutka. I pamietaj zawsze, ze twoje dziecko i jego potrzeby sa wazniejsze od dalszych czlonkow rodziny, nie daj sie zasmiecac emocjonalnie!

Napisany przez: malinka1978 czw, 06 maj 2010 - 12:50

chaton , dziekuje za odpisanie.
niestety nie moge ;liczyc w sparcie moich rodziców. czasem mąż też zawodzi.
omawialam juz pare razy relacje na terapii i dalej tez buntuje sie organizm...niestety jeszcze do konca nie jestem gotowa na duze zmiany. po trochu sie zmieniam... i boje sie ze cale zycie bede miala glupie dolegliwosci...

Napisany przez: chaton czw, 06 maj 2010 - 17:20

Malinka: no z pewnoscia bedziesz dlugo walczyc z tymi dolegliwosciami, to sie nei da od razu, trzeba zrozumiec i przeanalizowac te wszystkie procesy, to wymaga czasu. Stopniowo bedziesz znajdowac oparcie w sobie samej, niestety partner nie jest naszym rodzicem ani psychologiem i powinien nas wspierac, ale on ma wlasna historie ic zasem tez go to mozeprzerastac. Mojego przerasta... Nie zmienisz innych, mozesz zmienic jedynie siebie ale to wystarczy, bo sprawi, ze twoje potrzeby i oczekiwania sie zmienia. Cierpliwosci.

Napisany przez: malinka1978 pią, 07 maj 2010 - 09:17

chaton niestety moj maz jest bardziej stanowczy niz był, i juz sie deneruje ze tak dlugo trwaja moje dolegliwosci, i wcale nie ma pobłążania z jego strony abym miala łatwiej, prościej. a to jest z jednej strony mobilizujące a z drugiej troche smutne bo jestem sama z moimi dolegliwosciami...

Napisany przez: Bianka pią, 07 maj 2010 - 13:16

wkasowalam zbyt osobisty wpis

Napisany przez: Inanna pią, 07 maj 2010 - 14:11

Wiecie co? Powinnyśmy mieć zamknięte podforum. Też bym chciała Wam napisać o kilku sprawach, ale boję się, że to zbyt osobiste.

Napisany przez: chaton pią, 07 maj 2010 - 15:10

Inanna: takie podforum jest w trakcie konstrukcji:
https://www.maluchy.pl/forum/index.php?showtopic=54926&st=560&start=560
Wprawdzie chodzi o "zakrety zyciowe" w innym nieco znaczeniu, ale mysle, ze spokojnie moglybysmy sie pod nie podpiac. Teraz tylko moderatorzy ustalaja kryteria przyjecia do niego.

Napisany przez: Gośka z edziecka pią, 07 maj 2010 - 15:29

Można poprosić o przeniesienie ewentualnie takiego watku?

Napisany przez: użytkownik usunięty pią, 07 maj 2010 - 15:38

[post usunięty]

Napisany przez: chaton pią, 07 maj 2010 - 16:12

Moze zaglosujemy?
Ja jestem za.
Bym sie czula znacznie bardziej komfortowo.

Napisany przez: Bianka pią, 07 maj 2010 - 16:20

No wlasnie czesc z nas nie dostanie dostepu do podforum bo ma zbyt mala ilisc postow mysle ze ta osoba bede rowniez ja.
Nie wiem w sumie czy bardzo mi zalezy na tym by znalesc sie tam.Przerabialam juz zamkniete fora zarowno na gazecie jak i inne.Zazwyczaj bardzo nie dobrze sie to konczylo zwlaszcza na jednym forum.Admince odbilo i forum zamkniete udostepnila wszystkim to byl horror niektore dziewczyny pisaly naprawde duzo o sobie i swoich problemach potem wszyscy mogli to przeczytac.Forumki poczuly sie zdradzone zastanawialysmy sie czy mozna ja jakos za to ukarac ale niestety nic zrobic sie nie dalo sprawa tylko nabralaby rozglosu a tego chcialysmy uniknac.

Tak jak juz pisalam jestem na forum od poczatku jego istnienia przeszlam z Wami z edziecka.Dlugo nie moglam znalesc swoich starych postow na edziecku a dzis jakims cudem udalo mi sie ...poczytalam troche.... troche sie usmialam jaka ja bylam inna...taka naiwna no i bardzo czesto wszem i wobec mowilam o swojej wielkiej milosci do meza Z perspektywy czasu dziwnie to brzmi troche nawet smiesznie...po tym co przeszlam no ale kochac chyba nie przestalam chodz inna to milosc zupelnie inna.

No i na maluchach z racji tego ze rozne osobiste problemy opisywalam zmienilam nicka.

Napisany przez: chaton pią, 07 maj 2010 - 16:27

A ile trzeba bedzie postow? (Stukaj Bianka stukaj)

Napisany przez: Bianka pią, 07 maj 2010 - 16:46

Chaton powaznie pisze o tej admince. Na poczatku bylo podforum na gazecie potem laski sie zorganizowaly wykupily domene zalozyly forum takie jak tu na maluchach i zrobily jedno podforum zamkniete tam mozna bylo pisac o wszystkim o najintymniejszych szczegolach ze swojego zycia niejednokrotnie podaly nazwiska ,adresy imiona dzieci etc...znalysmy sie nawet osbiscie bo zloty byly pare razy organizowane a potem to zamkniete forum zrobilo sie otwarte to byl szok wystarczylo w google wpisac dany nick i wszystko bylo jak na dloni...
Ostro dyskutowalismy na ten temat :
"Słuchajcie, z formalnego punktu widzenia niestety - niewiele możemy zrobić. Pomijam już oczywistą oczywistość, że wiele spośród nas boi się rozgłosu (praca, mąż, rodzina, znajomi) wokół tej sprawy... A dałoby się może oddać tę sprawę do sądu - rozmawiałam na ten temat rok temu z adwokatem. Bardzo był chętny, bo - jak to określił - to byłaby mocno precedensowa sprawa. Może nawet do wygrania. Tylko... Huk wokół tego byłby taki, że mielibyśmy przechlapane z góry, wszyscy rzuciliby się czytać xxxxxx.
Ta droga zatem odpada - tak myślę. Pozostaje postawa X, którą Wam gorąco polecam. Olać równym sikiem, machnąć ręką i tak dalej. I jak najmniej zaglądać do xxxxxxt."


Chaton stukam stukam ale do 1000 chyba nie dostukam

Napisany przez: Carrie pią, 07 maj 2010 - 16:47

Właśnie miałam zaproponować takie pytanie.Komu zależy by być na zamkniętym forum i kto ma POTRZEBĘ dzielenia się szczegółami swoich powodów do terapii?Wiecie,żeby była uzasadniona faktyczna potrzeba intymności i minimum bezpieczeństwa.Do rozmów ogólnych zamkniętego forum nie potrzeba.

Być może okaże się,że można swobodnie zakładać taki sam wątek na ukrytym podforum albo przenosić ten nie krzywdząc nikogo i nie przenosząc się na gazetę.

To co, kto ma potrzebę i czuje,że dzieląc się szczegółam zyska nowe światło w swojej sprawie?

Chaton
Inanna
Ja

kto jeszcze?

Napisany przez: Bianka pią, 07 maj 2010 - 17:02

Mysle ze teraz towarzystwo sie podzieli i czesc bedzie pisala na zamknietym jezeli oczywiscie tam ten watek zostanie przeniesiony...wiec ten watek tutaj umrze smiercia naturalna a troche szkoda.Mi osobiscie czytanie i od czasu do czasu pisanie pomaga.

Napisany przez: chaton pią, 07 maj 2010 - 17:06

Bianka: na maluchach jest chyba zbyt wiele kompetentnych osob, zeby doszlo do czegos takeigo. I zbyt duzy chyba staz tego forum. Nie widze, zeby na przyklad taka Rosa cos takiego przepuscila (sorry, inni moderatorzy pewnie tez, ale mi naturalnie Rosa przyszla do glowy nie wiedziec czemu ) Jestem w ciezkim szoku!
(a w miedzyczasie posty leca, zobaczysz, jak szybciutko pojdzie)

Napisany przez: chaton pią, 07 maj 2010 - 17:06

Gosia z e-dziecka

Napisany przez: ryba154 pią, 07 maj 2010 - 22:34

tez bym chetnie dołączyła,chociaż nie udzielałam sie jeszcze w tym wątku...

terapie kilka lat temu zaczynałam....nie skonczyłam....bralam jakies tabletki i było lepiej...

teraz jestem od dłuzszego czasu rowniez na etapie ze powinnam isc...ale nie moge sie zebrac,poza tym nie mam namiarow na nikogo,a uwazam ze psycholog czy psychiatra powinnien byc taki z polecenia,zeby nie rozgrzebal zycia i ze wszystkimi bebechami na wierzchu zostawił...

moze pomalu sie rozkrece w trakcie pisania...

Napisany przez: *eFcIa* sob, 08 maj 2010 - 16:13

To ja teź dołączę.... jak zobaczyłam, że będzie podforum zamknięte to pomyślałam o tym wątku, napisałam o sobie tutaj, ale także miałam obawy przed napisaniem, żeby ktoś nieodpowiedni tego nie przeczytał...

Rosa mam pytanie - wiem, że nie tutaj powinnam je zadać ale widziałam, że zaglądnęłaś tutaj więc może mi na nie odpowiesz....
Czy moglibyście założyć wątek w tym podforum zamkniętym o samotnych matkach... chodzi mi, żebyśmy my samotne mamy, które już tu długo jesteśmy mogły normalnie popisać ze sobą nie bojąc się, że ktoś to wykorzysta... oczywiście będziemy tam dalej pomagać nowym forumowiczką samotnym mamusiom, ale fajniebyło by, jak byśmy miały teki wątek gdzie możemy wszystko napisać...

Napisany przez: malinka1978 sob, 08 maj 2010 - 17:32

a ile trzeba miec postow by moc zostac przeniesioną na zamkniety wątek???i wolalabym na gazecie niz na skype.

wole zamkniete forum :

Napisany przez: chaton nie, 09 maj 2010 - 16:47

Malinka: chyba 1000 postow wystarczy z tego, co zrozumialam, wiec prosze stukac, dziewczyny!

Bianka; ja zdazylam przeczytac to , co pozniej wyedytowalas i musze przyznac, ze rozumiem doskonale, co czujesz i mam podobne odczucia.
Dlatego pisalam na watku o alkoholizmie, ze rozumiem alkoholikow, choc nigdy taka nie bylam. Z reszta od wieku nastolatki szukalam wciaz jakiegos lekarstwa na moje dolegliwosci. Mialam nawet okres, kiedy prowalam czego popadnie, zeby czuc sie lepiej. Na szczescie nie znalazlam.

W piatek spotkalam sie z terapeutka po jej urlopie i podzielilam sie odkryciem dziennika. Byla zainteresowana. PRZeczytalam jej tylko pierwsze zdanie: wystarczylo na godzinny seans terapii. Nie bede go cytowac dokladnie, ale chodzilo o to, ze czasem obawiam sie, ze moge byc "toksyczna" dla corki, jak moi rodzice byli dla mnie. No i odkrylam kluczowy punkt mojej terapii: problem u mnie polega na tm, ze uwazam, ze emocje innych sa wazniejsze od moich. to wazne odkrycie, teraz moge nad tym pracowac.

I powiem wam, dziewczyny, ze od czasu, jak wyszedl pomysl o zamknietym forze, to czekam na niego z duza nadzieja. Wprawdzie tutaj nikt nam nie zasmieca i nie banalizuje ani wysmiewa naszych problemow, ale sam fakt, ze ktos wrogo nastawiony moze czytac... no niby anonimowa jestem, ale moje uczucia nie sa wirtualne, niezrecznie mi z mysla, ze ktos sobie podczytuje i czuje sie lepszy, bo nie ma problemow z soba lub jest o tym przekonany.
Z drugiej strony jak dobrze sie podzielic swoimi schizami! Odkrycie, ze inni moga czuc sie podobnie daje duzo. Wiec zamkniete forum wydaje mi sie idealnym kompromisem.

Bianka: ja naprawde jestem przekonana, ze nie doszloby do czegos takiego, jak opisujesz, a gdyby nawet doszlo, to bez zadymy by sie nie obylo.

Napisany przez: domi nie, 09 maj 2010 - 17:21

Gratuluje! To ogromny sukces, ze sobie to uświadomiłaś.
To pierwszy krok do uleczenia.

Napisany przez: Carrie nie, 09 maj 2010 - 17:46

no ba, nie jesteś odosobniona
Latami tłumiłam własne emocje, potrzeby, pragnienia bo "czyjeś" były ważniejsze (tzn. ja nie brałam w ogóle swoich pod uwagę ani na głos nie formułowałam)
Dopasowywałąm się jak kameleon do sytuacji.A jak już nawet w mojej głowie zrodziło się pragnienie czegoś to bałam się to artykułować.Bałam się obśmiania, krytyki, potrzeby wsparcia mojego pomysłu argumentami.Bo chciałam bezwzględnej akceptacji dla siebie i swoich potrzeb.A że cierpię na chroniczny brak zaufania i nie miałam 100% gwarancji na to,że to czego chcę zostanie spełnione z uśmiechem na ustach - to wolałam milczeć.Tłumiłam swoje niezadowolenie z tego powodu, niemal wydawało mi się,że nie jestem niezadowolona.
Generalnie starałam się tak żyć,żeby nie być nikomu ciężarem.A z tym ostatnim to wiąże się wiele wątków w moim życiu.

Dopiero od bardzo niedawna dociera do mnie,że mam prawo chcieć i mam prawo to realizować.I że ktoś kogo proszę ma prawo odmówić i nie ma z tego powodu końca świata.Że można negocjować i że to nic strasznego.Że generalnie mieć różne zdania to nie jest powód do awantur, poniżania i obrażania się.Dociera do mnie ale jeszcze muszę to zrozumieć i nauczyć się stosować w praktyce.

edit: jeszcze coś dopiszę

starałam się zawsze by ten kto ma kontakt ze mna był zadowolony.Nie dopuszczałam do sytuacji by ktoś był smutny z mojego powodu.A już zły to w ogóle.Jeżeli baaaaaardzo na czymś mi zależało a strona którą chciałam przekonać lub wytłumaczyć mój punkt widzenia była całkowicie w opozycji do mnie to czułam min. porażkę.Że nie zrobiłam wszystkiego by mi się udało, że nie postarałam się wystarczająco....ach.Chore to.

Napisany przez: malinka1978 nie, 09 maj 2010 - 19:05

ja też to ostatnio uśiwadomilam sobie na terapii, ze ja jakbym spelniala czyjes zyczenia i w sumie nie patzryła na swoje pragnienia tylko spelniala pragneinia meża, mamy itd.
że w sumie udawałam bycie inną niz jestem by nie zranic kogos, by zaspokoic kogos zachcianki.
ze w sumie tez tlumilam emocje i nie wyrazalam swojegoz dania by ktos sie nie zezloscil. bo gdyby sie zezloscil to bylaby np kłotnia i gniew. itd. i tutaj tez mam to do opracowania

Napisany przez: Carrie nie, 09 maj 2010 - 19:34

ano dokadnie

i jeszcze przyjmowanie "na klatę" wszelkich pretensji i skarg i krzyków - nawet od obcych.Totalna blokada, kurczenie się w sobie i taki szybki powrót do bycia małą dziewczynką, która na pewno coś zawiniła i trzeba ją ustawić.Absurdalny brak obrony, gula w gardle i łzy w oczach.Ewentualnie jakieś niemrawe próby tłumaczenia się zamiast zachowanie trzeźwości umysłu i asertywnej, krótkiej odpowiedzi.Kiedyś było gorzej ale jeszcze nad tym pracuję.

ma to związek z czymś jeszcze - z tym,że nie potrafię ( kiedyś bardziej) odmawiać czegoś.W efekcie ciągnę coś co wcale mi się nie podoba nie protestując odpowiednio wcześnie.W końcu zbiera we mnie agresja i nieadekwatnie do sytuacji bronię się w agresywny sposób.Osoba, która wcześniej nie wiedziała,że coś mi się nie podoba jest zaskoczona siłą mojej złości i negatywnym nastawieniem.A to ja sama się nakręciłam, często zupełnie niepotrzebnie bo zupełnie wystarczyłoby naturalne odmówienie bądź zgłoszenie rezygnacji.

edit: tak coś czuję,że będę was zalewać refleksjami na temat siebie bo udało mi się nareszcie odblokować po ostatnim spotkaniu

Napisany przez: malinka1978 pon, 10 maj 2010 - 07:46

carrie pisz, jesli masz na to ochote, po to tu jest ten temacik.

u mnie tak samo, zamiast jesli mi sie cos nie podoba powiedziec normalnie ze nie. ze mam inne zdanie. to ja tlumiac zlosc, inne poglady zloszcze sie sama ze soba ze jest to nie zgodne ze mna. i tym samym zloszcze sie potem na innych . ogólnie głupie, zamiast powiedziec od razu, tylko aby powiedziec od razu trzeba miec na to sile, i nie bac sie powiedziec NIE

Napisany przez: Bianka pon, 10 maj 2010 - 14:15

Chaton naprawde zdazylas przeczytac te moje wypociny?

Dzis jestem wrakiem czlowieka.Jutro kolejna wizyta u psychologa..Nic mi to nie pomaga teraz na tapete znowu wyjda moje sprawy malzenskie..

Jest mi zle bardzo zle.

Najgorsze jest to ze kiedy jest mi zle i oczekuje wsparcia od meza dostaje tak pala po labie ze wszystko zostaje przekreslone.

Napisany przez: kasiarybka pon, 10 maj 2010 - 17:43

ja mogę pisać tutaj na ogólnym, myślę, że ten wątek powinien tutaj zostać, bo Bianka np. w życiu nie "dostuka" do 1000, nie ma mowy, a szkoda by było, żeby nie mogła nadal pisać.

dziewczyny ja mam takie same spostrzeżenia, co Wy, dla mnie również odmawianie sprawiało i nadal czasami sprawia ogromny problem tak naprawdę. Nie potrafię w niektórych momentach być asertywna, ciągle pokutuje we mnie ptrzeba akceptacji przez Wszystkich.
Bo wydaje mi się, że jak Ktos mnie nie będzie lubił, to moja wartość na tym straci.
Dzisiaj wiem, że to bzdura, pracuję nad tym codziennie, Dziennik własnie bardzo pomógł mi w określeniu tych wszystkich emocji.
Wylazło ze mnie samo gęste, walczę z tym wszystkim do dzisiaj, czasami mnie pokonuje, leżę i bęczę.
Tak do utraty tchu ryczę, aż mnie telepie, w zasadzie, gdyby ktos mnie zapytał dlaczego płaczę, nie wiem czy umiałabym Mu odpowiedzieć logicznie, po prostu, wywala się ze mnie wszystko.
Ale jest lepiej, duuuĹźo lepiej niĹź te cztery lata temu.

Wtedy te wszystkie problemy zwyczajnie zapijałam.
Zalewałam je alkoholem.
W tych chwilach, kiedy miałam w głowie rausz, czułam się taka przebojowa, ważna, taka zabawna, dusza towarzystwa, a tak naprawdę bywałam żałosna, dzisiaj to wiem i jest mi wstyd strasznie, ze dałam sie sprowadzić do partetu, że sama siebie wpędziłam w takie doły, no ale....nie ma tego złego....
Gdyby nie tamto w zasadzie, dzisiaj nie wiedziałabym o sobie tego wszystkiego co wiem.

Wtedy wszystkie trudne emocje leczyłam szklaneczką, kiedy podjęłam decyzję o zmianie swojego życia, kiedy minął mi Okres" mięsiaca miodowego", kiedy z chmur, zeszłam na ziemię, zobaczyłam siebie taka jaką nie chciałam siebie widzieć nigdy.
Nie podobałam sie sobie taka nowa.
Musiałam nazwać wiele rzeczy po imieniu, przyznać się do swoich złych cech, do lenistwa, do egocentryzmu, do użalania sie nad sobą, do małostkowości do niskiego poczucia wartości własnej....i do wielu, wielu innych jeszcze....

To tak jakbym siebie rozbiła na setki kawałków i później każdy taki kawałek ogladała pod mikroskopem.
Z kaĹźdej strony.
Bardzo mi pomogło pisanie na tym forum AA, znalazłam tam Ludzi, którzy wcale nie delikatnie, ale prawdziwie pokazywali mi po prostu, krok po kroku, którędy mogę iść, żeby zmienić to co schrzaniłam.
Do dzisiaj sie układam, dążę do doskonałości, zależy mi na tym, zeby siebie ulepszać, coraz bardziej i bardziej.

Teraz walczę z brakiem cierpliwości dla Innych.
Trudne to bardzo.
Oceniam, stawiam diagnozy w swojej głowie, czesto bardzo widzę sam problem, nie zauważam Człowieka.....ale z tym też sobie poradzę, nauczę się, najważniejsze, że nie jestem sama.

Piszcie Dziewczyny, mi sie wydaje, że i tak napisałysmy już TAK DUŻO, że jakie to ma znaczenie, czy zdanie mniej czy zdanie więcej.......

Ja mam wrażenie, ze wiele Ludzi czyta i odnajduje gdzieś w tych skrawkach naszych dusz, kawałki swojej duszy i, że to Im w jakiś sposób jednak pomaga, naprowadza, może pokazuje jakis kierunke....w każdym razie wierzę, że ta nasza wiwisekcja nie idzie na zmarnowanie.

Napisany przez: malinka1978 pon, 10 maj 2010 - 18:31

ja tez zapijałam problemy co tydzien na imprezach czy dyskotekach. stracone uczucia itd. problemy w domu.
bylo wesolo, zapominalam przynajmniej w sobotni wieczĂłr o bĂłlu o smutku.
tak bylo z 2 lata ...
potem tak jakos wypilam za duzo czy ktos mi do drinka cos dosypal na dyskotece ze bylam prawie nieprzytomna ale nie urwal mi sie film do konca. ryczalam ze kogos kogpo kocham nigdy ze mna nie bedzie....

kolezanki odwiozly mnie do domu. potem wymiotowalam czulam sie koszmarnie.
od tamtego czasu nie pije, ani kropelki...

Napisany przez: malinka1978 pon, 10 maj 2010 - 18:33

bianka ja mam terapie w srode...
tez czuje ze bedzie duzy problem moze sie rozrycze, bo ostatnie dni mailam fatalne w samopoczuciu...
a wizyta u psychiatry dopiero za 2 tyg, ciekawe czy mi lek zmieni bo ten nie chce dzialac...a sama sobie nie radze

Napisany przez: Carrie pon, 10 maj 2010 - 19:33

dubel

Napisany przez: Carrie pon, 10 maj 2010 - 19:34

a ja mam i miałam diametralnie odmienny stosunek do alkoholu.Uraz z dzieciństwa był na tyle głęboki,że nigdy nie potrafiłam spokojnie patrzeć na pijące osoby w moim towarzystwie; czy to rodzina czy rówieśnicy. Zawsze mnie to spinało, czułam ogromny dyskomfort.Sama jak mam do wyboru nie pić czy wypić to nie wypiję.Musi być na prawdę moje dobre samopoczucie, żebym się skusiła czy sama zaproponowała np do obiadu.W innym wypadku nie ma mowy; nie przełknę.Generalnie mogę żyć całkiem nieźle zupełnie bez. Aha, czystej wódki nigdy nawet nie spróbowałam.Mój opór, wstręt, obrzydzenie i skojarzenia są zbyt potężne.

edit: dopisek

Napisany przez: *eFcIa* pon, 10 maj 2010 - 22:25

Kurcze - mam ukłucia w mostu i czuje jak mnie czasami pali Mam nadzieje, że to nie nawrót, bo 2 tygodnie było super....

Napisany przez: malinka1978 wto, 11 maj 2010 - 07:16

a mnie ostatnio bardzo dokucza serce, slabi mi, kolacze jakbym go nie miala . i to jest na tyle dokuczliwe czuje sie wtedy slabo i boje sie ze zaslabne.

i najgorsza dla mnie tez rzecza(dolegliwoscia jest) ze czasami chodze jak we śnie, czy macie podobne dolegliwosci? jakbym byla odcieta od świata, takie dziwne odczucie, nierealne

Napisany przez: CrazyMary wto, 11 maj 2010 - 08:19

Głównie Was podczytuje, ale problemy mam podobne. Pierwszy raz wylądowałam na terapii 4 lata temu. Terapia plus leki pomogły na tyle że odstawiłam jedno i drugie, potem zaszłam w ciążę. Przez rok czułam się bardzo dobrze, po czym bum i znów wylądowałam na terapii i znów biorę leki (od września). Teraz chodzę do innego lekarza i innego terapeuty. W tym wszystkim najbardziej przeraża mnie to, że teraz kiedy jest niby dobrze, ciągle gdzieś w głowie kołacze mi się "nie ciesz się, bo to i tak wróci, może za rok, może za dwa, a może jutro..."

Malinka - uczucie o którym piszesz, bycia poza realnym światem, poza sobą nawet, jest mi jak najbardziej znane. Jest okropne.

Napisany przez: Carrie wto, 11 maj 2010 - 10:09

znam i nie wiem skąd to jest
nie lubię tego uczucia
jakbym w takiej szklanej kuli była odcięta od świata

Napisany przez: chaton wto, 11 maj 2010 - 11:04

Witam w klubie. Teraz, jak zdaje sobie z tego sprawe, widze wyraznie w KAZDEJ sytuacji w mmoim zyciu, ze przedkladam potrzeby innych nad swoje. Ja nawet sobie z tego zrobilam zawod!

A odkrylam to opowiadajac o swojej relacji z corka (w odpowiedzi na pierwsze zdanie napisane w moim dzienniku) i o tym, ze kiedy ona dostaje ataku histerii normalnego dla jej etapu rozwoju, to ja sie stawiam na jej miejscu i mam wrazenie, ze to jest faktycznie koniec swiata i moim priorytetem jest wtedy zlagodzenie jej ataku. I na ta opowiesc psycholozka zareagowala pytaniem, czy ja mysle, ze uczucia mojej corki sa wazniejsze od moich. JA na to, ze oczywiscie ze tak, przeciez ona dopiero sie ksztaltuje, podczas kiedy ja jestem dorosla... Psycholozka odpowiedziala mi jasno, ze moje uczucia sa rownie wazne jak Ewy. Bylam w szoku. Nie wpadlam na to. Myslalam autentycznie, ze to jest oczywiste dla wszystkich, ze jej uczucia sa wazniejsze!
No i jak juz sobie to uswiadomilam, to zauwazylam, ze tak jest nie tylko w stosunku do dziecka, ale we wszystkich relacjach! Ze zawsze i wszedzie przykladam wiecej wagi do tego, co moga odczuc i pomyslec inni, niz ja sama!
Teraz dopiero bede mogla pracowac nad asertywnoscia, wczesiej nie bylo to mozliwe. Jak powiedziec "nie", kiedy przeciez moze to kogos rozczarowac? Zawiesc? Przeciez latwiej jest zacisnac zeby i zrobic cos, co mi sie nie podoba, niz srawic, ze komus bedzie przykro...

Napisany przez: *eFcIa* wto, 11 maj 2010 - 12:11

Malinka - ja miałam takie dolegliwoście jeszcze niedawno - serce bardzo często mi kołatało, czasami czułam jakby nie biło i bałam się, że umrę, albo że mam zawał.. Zmienia mi bardzo często tempo w ciągu minuty może walić jak opętane a potem jest tak cichutko jakby go nie było... Zaczęłam sobie wmawiać, że nic mi nie jest że to tylko w mojej głowie się dzieje i jest coraz lepiej.... Jak mi się zaczyna to staje przed lustrem i mówię do siebie - jesteś zdrowa, nic Ci nie jest to tylko Twoja głowa, dasz rade, dasz rade, dasz rade!!! I działa - oczywiście dzięki tabletkom też

A co do chodzenia we śnie to mam tak ciągle.. wydaje mi się jakby mi się to śniło a że nie jest to jawa, bardzo często nie pamiętam poprzedniego dnia, który był "we śnie" czuje się słabo i boję się, że zemdleje.. I wtedy jak tak się czuje nie zostaje sama z dzieckiem, chodze wszędzie z mamą - mam poczucie bezpieczeństwa, że gdyby coś to nie jestem sama, jest mama i mi pomoże, w ogóle sama obecność drugiej osoby bardzo dobrze na mnie wpływa... Wiesz co mi jeszcze pomaga - zająć się czymś, żeby tylko nie myśleć... Pomagam na działce, sprzątam nawet jak posprzątane i czytam duuuużo książek....

Powiedz o tym swojemu lekarzowi - bo to są typowe objawy lękowe

Współczuje Ci strasznie bo wiem co czujesz ale musisz sobie z tym dać radę - ja miałam dość już tego "chorubska" poszłam do lekarki i o mało co jej się nie popłakałam, że tyle czasu się leczę i nic... odpukać jest lepiej od wizyty u niej - wierze, że Tobie też przejdzie - tylko uzbroj się w cierpliwość i walcz ze swoją głową jak ja to robię....

Napisany przez: chaton wto, 11 maj 2010 - 12:41

To nie jest niestety metoda skuteczna na dluzszy dystans. Lepiej zastanowic sie nad przyczynami takich reakcji, nad tym, co twoje cialo Ci daje do zrozumienia. Bo objawy moga sie zmieniac i sie przemieszczac, jesli nie zainteresujesz sie ich przyczyna.
Przeczytalam ostanio bardzo ciekawy artykol na temat granic pozytywnego myslenia, ktore globalnie nie przynosi oczekiwanych skutkow. Obecnie stosuje przeciwna metode; kiedy dopadaja mnie leki, nie walcze z nimi. Przeciwnie: zaglebiam sie w nich i staram sie dojsc do sedna, to znaczy do prawdzwiej przyczyny. Na przyklad czuje sie nagle bezradna i opuszczona, mam zal do calego swiata... Zanurzam sie wtedy w te emocje, probuje sobie przypomniec, kiedy poczulam cos takiego po raz pierwszy, w jakim kontekscie... Kiedy mi sie to udaje, rozumiem wtedy, ze ta sytuacja nalezy do przeszlosci, ze to juz sie stalo... i przechodzi. Polecam.

Napisany przez: *eFcIa* wto, 11 maj 2010 - 13:08

Chaton - bardzo dobrze mówisz... wiesz mi nikt nie powiedział jak mam sobie z tym radzić itd... Dlatego sama objęłam taki tok myślenia - jeśli masz jakieś skuteczne sposoby to mogłabyś się nimi ze mną podzielić???? Bo ja chcę sama sobie z tym poradzić ale nie wiem jak, skoro mówisz, że długo tak nie dam rady....

Napisany przez: kasiarybka wto, 11 maj 2010 - 13:19

Zgadzam sie z Chaton. Pozytywnym mysleniem starałam sie prze kilkanaście lat łatać swoje dziurawe poczucie własnej wartości, wmawiałam sobie, ze jest ok, ze czuje sie fajnie, że nie mają większego znaczenia te wszystkie moje złe emocje, bo najwazniejsze jest to, że myslę pozytywnie.
Dopadło mnie, bo i tak i tak te wszystkie trudne emocje musiałam przepracować, zrozumieć, poskładać.
Pozytywne myslenie pomaga mi żyć, to prawda, to bardzo dobry sposób na radzenie sobie z problemami, cudowny sposób na relacje z Innymi Ludźmi, jeśli jednak chodzi o duszę, najpierw trzeba ją poznać, uleczyć, a później karmić pozytywnymi myslami, myślę, że tylko w takiej kolejności to dziala.

Napisany przez: Bianka wto, 11 maj 2010 - 14:14

Jestem po kolejnej wizycie na terapii.Dzis wylam wylam wylam i wylam

Czytam Was dziewczyny nie moge pisac.

Napisany przez: chaton wto, 11 maj 2010 - 14:19

Wyj, Bianka, wyj. To znaczy, ze masz dostep do tych emocji. One sa jak ogien, musza sie wypalic.

Niestety, pozytywne myslenie jeszcze wzmacnia mechanizm wyparcia emocji do podswiadomosci, gdzie za wszelka cene beda chcialy dac o sobie znac poprzez rozne symptomy, ktore opisujecie. Te emocje trzeba brac na serio, bo one dostarczaja nam bardzo waznych informacji o nas.

Napisany przez: Carrie wto, 11 maj 2010 - 15:25

to bardzo dobrze , to znaczy,że te emocje nie są pogrzebane gdzieś głęboko
nawet jeśli Ty nie czujesz z tym dobrze - to terapeuta poukłada to w całość i zaskoczy Cię interpretacją



efcia, jesteś jeszcze w fazie złości na samą siebie,że Ci ciało posłuszeństwa odmawia.Takie "głupie i nieposłuszne - ale ja się z tym rozprawię, sama!"
Wydaje mi się,że na razie zaprzeczasz sama swoim emocjom i sygnałom z wewnątrz.Tabletki pomagają...przytępić doznania.Ale to coś co cię gryzie nie zostanie uleczone.To nie działa jak antybiotyk.To raczej działa jak zimny kompres na oparzenie.Czujesz ulgę ale sam fakt posiadania rany nie znika.Trzeba o tę ranę zadbać,żeby ładnie się zagoiła nie zrobiła się szpecąca blizna.

Czy porozmawianie o sobie, o swojej sytuacji psychologiem wywołuje u Ciebie jakiś opór?Masz blokadę? Boisz się łatki osoby z problemami psychicznymi? Pytam bo mam takie wrażenie, może mylne.

Ja sama wiele lat temu szukałam cudownego panaceum na swoje ciało i obsesyjny lęk przed śmiercią w koszmarnych męczarniach.Nie ma takiego.Nie ma uniwersalnego środka na szczęśliwe życie.Gdyby był - nie założony zostałby ten wątek.Nie było by dla piszących tu dziewczyn potrzeby udzielania się - bo rewelacyjnie poradziłyby sobie same.

Może trzeba Ci popatrzeć konstruktywnie na nawracające dolegliwości? Coś jak z dzieckiem ( Twoja podświadomość) , które ma problemy w szkole (życie, codzienność).I rodzić ( Twoja świadomość) rozkłada ręce bo podejmowane próby zaradzenia mimo wstępnej pomocy - wcale nie rozwiązują głównego problemu.Potrzeba specjalisty, który fachowym okiem oceni i popatrzy z zewnątrz czy faktycznie jego pomoc jest niezbędna czy może uczeń poradzi sobie sam z małymi wskazówkami.
Zostawisz dziecko samo sobie,czy dmuchając na zimne pójdziesz na konsultacje?

Jestem monotematyczna - ale mi nikt nie pomógł jak tak bardzo męczyłam się sama ze sobą.To co opisujesz,że masz od pół roku to mordowało mnie intensywnie 2 lata.Po dwóch latach mogłam bez palpitacji serca i obawy o nagłą śmierć wyjść z domu.A od bliskich słyszałam tylko "weź się w garść!" "zajmij się czymś to przestaniesz myśleć!" "hipochondryczka jesteś - jak stara panna!" itd. Rewelacyjnie mi pomogli.

Napisany przez: harkon wto, 11 maj 2010 - 18:12

O matko! jak dobrze, ze odkrylam ten watek! Jestem chyba weteranka walki.. lecze sie juz ponad 8 lat. Terapia mnie uratowala. I choc mam nawroty stanow lekowych i depresji - to dzieki terapii inaczej staram sie je przejsc. Jestem w stanie je oswoic, zracjonalizowac. Poza tym - wiele rzeczy sobie ulozylam w glowie, doroslam i przestalam byc mala coreczka, wylekniona i z poczuciem winy. Stalam sie w koncu swiadoma siebie kobieta, normalna zona i matka. Oczywisice, wracam do lekow, ale zupelnie na innej zasadzie niz kiedys.. raczej na zasadzie unormowania chemii w mozgu. Moj psychiatra powiedzialmi na poczatku leczenia tak - prosze pani, niektorzy maja popsuta chemie w trzustce i maja cukrzyce,a niektorzy maja problem z chemia w mozgu i maja depresje.. To wszystko jest ludzkie. A tak w ogole do psychiatry wyslala mnie wlasnie moja terapeutka,bo bez lekow nie bylysmy w stanie zaczac pracowac..Musialam sie ustabilizowac. Nigdy sie nie wstydzialam swojej choroby, nigdy jej nie ukrywalam.. mowie o tym, bo spotkalam sie z pytaniami, czy nie wstydze siemowic,ze chodze do psychiatyr i psychologa.. NIe i ciesze sie z tego.

I jeszcze cos dopisze - nie mialam oparcia w rodzicach, mowili dokladnie to co inni do Ciebie Carrie..Jezu, jak oni sie wstydzili tego.. Do czasu gdy sie spytalam, czy wola zebym kiedys w przyplywie rozpaczy i beznadziei wyskoczyla przez okno.. Wtedy zamilkli.. Choc stosunku do psychiatrow nie zmienili..
Za to mam fantastyczne oparcie w mezu. Byla jak najbardziej za terapia i leczeniem.. To tez jest bardzo wazne..

Napisany przez: *eFcIa* wto, 11 maj 2010 - 22:08

Carrie coś Ty nie mam blokady z rozmową na ten temat, uważam że lepiej jak się wygadam bo mi ulży i może komuś uda się mi pomóc.... Jak skończę brać leki to zapiszę się do tego lekarza co mi polecałaś... Wiesz mój brat miał to samo i on jest największym moim oparciem (tzn. chodzi o to - jemu przeszło to mi też przejdzie) i on np nie brał udziału w żadnej terapii - może w mojej przypadłości nie potrzebna jest terapia...
Na razie czuje się świetnie - odpukać.. Ale jeśli będzie coś się działo jadę do lekarza którego mi poleciłaś, a nóż bardziej mi pomogą

Napisany przez: *eFcIa* wto, 11 maj 2010 - 22:15

Ja zawsze taka byłam, że chciałam sobie ze wszystkim radzić sama.. zawsze i dlatego wymyślam sobie sposoby, żeby odgonić te złe myśli, złe samopoczucie, ukierunkować je na coś innego - oczywiście wiem kiedy się źle czuje. Np zawsze podczas @ i jajeczkowania i jestem wtedy - mówiłam to lekarzowi, pytałam czy to nie hormony nic nie powiedziała...
Pomogła mi walczyć z autobusem... Powiedziała mi że mam myśleć o czymś przyjemnym, że mam nie wracać do tego co było za 1szym razem bo nawróci mi się i będzie źle... I tak zaczęłam... zajęłam myśli czymś innym... na początku było ciężko więc czytałam książki - teraz jadąc autobusem nie potrzebuje zabijacza myśli, siedze patrze się na ludzi i jest ok.... Jedynie dziwnie się czuje jak hamuje albo rusza czuje się no tak dziwnie - nie umiem tego określić - ale nie wymyślam sobie niczego innego - ciesze się z sukcesu - i wierze mocno że to jest początek mojego ozdrowienia - lekarka sama powiedziała że mam się za 2 mies pokazać i to ja zapytałam jakby coś było źle czy mam przyjść powiedziała że tak, ale że nie widzi u mnie tego, że mi się pogorszy.
Może po tym co jej opowiedziałam wywnioskowała, że sobie radzę, tylko że potrzebuje więcej leku... bo o wszystkim co jej opowiadałam to od razu opowiadałam jej swoją definicję dlaczego się tak dzieje i co robię, żeby tak nie było...

Sama nie wiem... czas pokaże czy będzie gorzej czy jeszcze lepiej

Napisany przez: malinka1978 wto, 11 maj 2010 - 22:30

jutro ide na terapie, ale mam mętlik w głowie, chaos. ostatnio bylam 2 tygodnie temu bo byl dlugi weekend ...

przez 2 tygodnie maialm napady lęku, placzu, chaos, oderwanie od swiata, prawie wszystko i to serce ktore mi słabiło...

uświadomiłam sobie ze mam do bani relacje z rodzicami, z rodziną, z mężem, ze brakuje mi kontaktu z ludzmi , brakuje mi abym chodzila do pracy. ze wkurza mnie ze 24 na dobe jestem z dzieckiem ktore kocham, ze męża ciagle nie ma bo w delegacjach....

ze rodzice nie szanuja mnie, nie szanuja mojego zdania. jedynie klotnia to postac rozmowy...

ze nie mam oparcia w bliskeij osobie....

ze juz w tej bezsilnosci ostatnio wyplakalam sie koledze... i powiedzialam ze sie lecze, ze mam nerwice lękową... i trzymał mnie za ręke... i pytał co sie dzieje, ze zainteresowal sie jako czlowiek...
i uswiadomilam sobie ze boje sie ludzi jak bliskosci, jako rozmowy jako kontaktu(byćmoze aby nie zostac ocenioną, wyśmianą itd)...

i uznałam ze duzo mam do zrobienia, ze oczyszczam sie ale jednoczesnie reaguje dolegliwosciami

Napisany przez: malinka1978 wto, 11 maj 2010 - 22:32

eFcia niestety nieraz tak silnie przezywam dolegliwosci ze nie dam rady sie na niczym skupic, bo skupiam sie na ciele i na tym co sie ze mna dzieje. boje sie ze zaslabne ze umre itd.

i czesto jest tak ze zabieram ze soba kogos(mame, tate, kolezanke) by samej nie podrozowac bo sie boje ze jestem sama. ze zaslabne itd.

Napisany przez: malinka1978 wto, 11 maj 2010 - 22:36

kiedys na terapii omawialam jak czuje sie w Koscile w tłumie ze mi to przeszkadza, i przewaznie stoje z tył, bo mozna wyjsc jakbym koszmarnie sie czula.
wiec jak bylam u siebie w kosciele stalam z tył, czulam ze bije mi serce ze sie poce ze chyba zaraz wyjde... ale postanowilam przeczekac i nie poddawac sie.

terapeutka zaproponowala mi abym wtedy zauwazyla o czym mysle jak dopada mnie lek w kosciele...
ja wtedy myslalam, ze ktos moze mnie ocenic patrzac na mnie np jak jestem ubrana, ze znajomy moze wiedziec z jakiej rodziny pochodze, moja przeszlosc...
i ze koncentruje sie na ciele a nie moge na tym co sie dzieje na mszy...

i stojac tak w polowie mszy pomyslalam kurka przeciez to ja decyduje kiedy moge wyjsc z kosciola itd ze ja kontroluje swoim zachowaniem wszystko.

za jakis czas troche sie wyciszylamw kosciele,,,

Napisany przez: Carrie wto, 11 maj 2010 - 22:44

malinka
współczuję z całego serca bo to jest wyrwa w życiorysie.Takie silne napady miałam na samym początku.Nawet nie spałam bo bałam się,że jak zamknę oczy to już nigdy więcej ich nie otworzę, umrę.Co chwilę miałam wrażenie,że mi się serce zatrzymuje i że to koniec.
Nie wiem co napisać,żeby choć trochę pocieszyć.
O moich relacja z rodzicami napisze tak - moje napady skończyły się jak się wyprowadziłam z domu.
A od terapeuty dostałam poradę,że od teraz moja rodzina to mąż i dziecko a rodzice to ...krewni.Bo fizycznie jestem od nich odseparowana ale na poziomie emocji i podświadomości niestety nie; to działa w moim życiu jak flak w jednym z kół w samochodzie.Nie ma szans na normalną jazdę a jest coraz większe ryzyko,że będę jechała na samej feldze.A to ani normalne ani bezpieczne.

Napisany przez: Carrie wto, 11 maj 2010 - 22:46

czyli to co napisała wcześniej chaton - zanurzyć się w te emocje.Nie zaprzeczać im tylko zanalizować co je sprowokowało.Kurcze, a ja się tak męczyłam bo nikt mi wtedy nie pomógł...

Napisany przez: malinka1978 wto, 11 maj 2010 - 22:47

carrie ja mieszkam osobno z mezem i dzieckiem od 1,5 roku. niestety niedaleko nas mieszkaja rodzice moi.
ale wiem z doswidczenia ze emocjonalnie jestem zwiazana, i mimo jakbym na tym etapie mieszkala pol Polski dalej to i tak dolegliwosci w jkais spsob mi przypominaja o rodzince..

Napisany przez: ryba154 wto, 11 maj 2010 - 23:03

dziewczyny co ile czasu chodzicie na terapie? co tydzien?

Napisany przez: Carrie wto, 11 maj 2010 - 23:06

na razie mam co tydzień spotkania "rozpoznawcze'.Teraz powinnam zacząć właściwą terapię - nie wiem jak często będzie.Same te spotkania były koszmarnie wyczerpujące dla mnie.Nie wiem czy dałabym radę częściej.Zwyczajnie muszę to odespać, przemyśleć, ochłonąć...

Napisany przez: ryba154 wto, 11 maj 2010 - 23:10

pytam dlatego,ze ja chodzilam w tygodniowych odstepach i mnie strasznie duzo kazde spotkanie kosztowalo przemyslen,sily itp

Napisany przez: Carrie wto, 11 maj 2010 - 23:12

no właśnie

Napisany przez: malinka1978 śro, 12 maj 2010 - 07:38

ryba ja chodze co tydzien. ostatnio byla przerwa 2 tygodnie bo byl dlugii weekend i wyjechala terapeutka. i jak była Wielkanoc tez była przerwa 2 tyg.

a wspominajac wczesniejsze terapie to chodzilam co tydzien potem co 2 tyg. jak sie lepiej poczulam to co 2 tyg.

Napisany przez: malinka1978 śro, 12 maj 2010 - 07:39

mnie pomaga co tydzien bo wtedy moge porozmawiac i uwolnic emocje....
a tak to nie mam do kogo powiedzie ctego co mowie terapeutce

Napisany przez: kejt.chmiel śro, 12 maj 2010 - 09:51

Hej dziewczyny, bardzo użyteczny wątek założyłyście.
Ja się wybieram do psychiatry w przyszłym tygodniu w końcu, bo już ze mną cienko. Cała kołomyja zaczęła się w zeszłym roku, ale teraz mam jakieś objawy somatyczne. Wczoraj byłam w szpitalu, bo zasłabłam lekko w pracy i się przestraszyłam, porobili mi badania wszelkie, ale wyniki są ok. A od jakiegoś czasu kołacze mi serce, w nocy mnie to budzi, 3-4 i nie śpię do rana, budzę się zlana potem, płaczę, zanikł mi apetyt (mimo to staram się jeść ze 3 posiłki w tym obiad), schudłam prawie 10kg przez 3 miesiące. Czuję się okropnie. Ciężko mi zdefiniować co mi dolega, ale czuję, że ze mną coś jest nie tak. Wszystko mi się zaczęło sypać jak się zakochałam, ale coś czuję, że to czubek góry lodowej........
Ogólnie to jest tak, że sama wychowuję dziecko, pracuję w 2 miejscach, studiuję, mieszkam sama z Pe, a nawet nie mam ćwierć wieku. Może to stres, przeładowanie obowiązkami i przemęczenie, ale takie zjazdy, lęki i doły jakie mnie dopadają chyba wyciekają z głębi mnie. A najlepsze jest to, że wszyscy mnie stawiają jako wzór radzenia sobie z życiem, mocną osobę, która wie czego chce. Natomiast pod płaszczykiem tego gotuje się we mnie jakiś niezidentyfikowany smutek, lęk, przygnębienie, poczucie beznadziei itd... Mam nadzieję, że psychiatra skieruje mnie do jakiegoś kompetentnego psychologa na terapię, bo chyba muszę sobie wszystko w sobie poukładać porządnie.
Dzięki dziewczyny raz jeszcze.

Napisany przez: *eFcIa* śro, 12 maj 2010 - 10:27

Kejt 3maj się - mam nadzieje, że trafisz na dobrego specjalistę który od razu Cię pokieruje do zdrowia... W razie gdybyś miała jakieś objawy, które będą powodować niepokój, że może coś z Twoim zdrowiem jest - pisz zawsze wiedząc że któraś z nas je ma Cię uspokoją - ja tak np mam - bałam się że mam chore serce, ale widzę, że nie tylko ja mam problemy z sercem tutaj

Dziewczyny, a macie czasem drgawki wieczorem przed zaśnięciem - jest Wam zimno i zaczynacie się tak mocno telepać jakby było Wam tak zimno a w zasadzie jest Wam podczas tych drgawek gorąco????

A jak z wstawaniem - macie jakieś objawy jak wstajecie? Np nie mozecie się obudzić, albo jesteście nie do życia, albo od razu wściekłe???

Napisany przez: harkon śro, 12 maj 2010 - 13:07

Jak bylo ze mna bardzo zle,to budzilam sie rano cala trzesac sie ze strachu, a jednoczesnie uciekalam w sen w ciagu dnia.. choc wlasciwie nie byl to sen,w ktorym odpoczywalam, raczej taki dziwny stan transu, na pograniczu.. Potrafilam tak przespac tydzien prawie nie jedzac.. Dopiero jak leki zaczynaly dzialac, to zaczynalam funkcjonowac.. Ale to bylo kiedys, teraz nigdy sie nie doprowadzam az do takiego stanu, jak tylkocos dzieje sie nie halo,to biegne do psychiatry.
I jeszcze jedno - pamietam co mi pomoglo jak mialam ataki paniki. Przeczytalam kieys bardzo ciekawa ksiazke o agorafobii, wlasciwie generlanie o fobii i atakach paniki. Zastosowalam to, o czym tam pisali. Jak przychodzi atak,to nie uciekam o mysli o nim,tylko wlasnie mowie sobie,ze spokojnie to tylko panika, juz to mialam, ona mija,nie umieram..Mija.. Pomalu mija. Nie zaprzeczam temu co sie ze mna dzieje. Zatrzymuje sie jakby nad tym, pozwalam sobie na swiadomosc, ze choruje wlansie na lek.

Napisany przez: chaton śro, 12 maj 2010 - 14:06

Szok! Wlasnie sobie uswiadomilam, ze tak samo mialam jak bylam mala dziewczynka, nawet mdlalam w kosciele. To sa raczej nerwicowe objawy, ja z tego co wiem mam depresje, ale wtedy nikt sie mna nie przejmowal, zeby mnie zdiagnozowac...



Ja chodze co tydzien, na wiecej mnie nie stac.

Harkon, Kajt. chmiel: witajcie.



Wiesz, Harkon, podobno ostatnie badania nad depresja obalaja teorie uwarunkowan genetycznych i depresji jako wyniku niedoboru czegostam w mozgu. Moja psycholozka mnie uswiadomila, ze dzis juz sie nie robi podzialu na depresje endogenna, dziedziczna i uwarunkowana biologicznie i reaktywna. Podobno w KAZDEJ depresji problem polega na wypieraniu negatywnych emocji: zlosci, gniewu, agresji. Z tym, ze u niektorych, jak u mnie, do takiego wyparcia doszlo w bardzo wczesnym dziecinstwie i ma sie wtedy wrazenie, ze ta depresje byla wpisana w nas od poczatku.

Napisany przez: tissaia śro, 12 maj 2010 - 14:50

Jestem i ja....
Od 3 tygodni leczę się na depresję, chodzę ( a raczej - bywam ) u psychiatry, zażywam lekarstwa i jakoś funkcjonuję. Poszłam do internisty z problemem bezsenności i prosto stamtąd do psychiatry. Moja bezsenność doszła do granic absurdu - sypiałam po 3 godziny na dobę, rekordem były 2 nieprzespane noce. Nawet minuty nie spałam... Lekarz przyczyn bezsenności upatruje w depresji ale ja już wiem i czuję, ze nie obędzie się bez psychoterapii. Z ty, ze jeszcze nie jestem na nią gotowa.
Nie chcę pisac tu nic więcej, bo nie jestem do końca anonimowa w necie... poczekam na zamknięty wątek, który potrzebny jest mi chyba na równi z psychoterapią...
Chat - dzięki raz jeszcze

Napisany przez: chaton śro, 12 maj 2010 - 15:03

Tiss: Nie wiem, czy powinnam, ale ciesze sie, ze jestes... Idz swoim tepem.

W zwiazku w waszymi dylematami proponuje:
- zostawic tutaj watek dla azdej, ktora chce pisac na ogolnodostepnym, albo nie ma wystarczajaco duzo postow, zeby sie zalapac na zamkniety,
- zalozyc osobny watek na "zakretach zyciowych".
Ja moge pisac na obydwu, bom poliwalentna

Napisany przez: malinka1978 śro, 12 maj 2010 - 16:06

dzis byłam na terapii, rozplakałam sie...
podczas terapii uswiadamiam sobie ze mam niedobre relacje z meĹźem.... tzn pod jego dyktando tak jak on chce, bo ma w tym sensie przewage ze zarabia a ja zajmuje sie domem i d zieckiem....

do tego ze ja nie moge sobie przy nim pozwolic na płacz. na swoją złość, na luz i na moje hobby czy spotkania ze znajomymi, takie ograniczenie okropne...

dzis mam pelną glowe jakby ktos mi przylozył młotkiem...

i ze wole rozplakac sie przy kims innym np koledze niz przy mezu, bo on sie zezlosci, nie wyslucha mnie wyjdzie z pokoju...

i ze rutyna wkradla sie w nasze malzenstwo...

Napisany przez: malinka1978 śro, 12 maj 2010 - 16:13

Ja bylam do tej pory posluszna córeczką ktora nie moze nic zle zrobic, ma byc najlepsza, doskonała i pod dyktando, a jak nie to wtedy widnialam jako osoba niedobra ktora omalże chce zniszczyc rodziców dlatego ze ma po prostu inne zdanie...

mnie zabraniono czasem wychodzic do znajomych, na dyskoteke....itd. chowano ubrania abym nie mogla wyjsc... niestety wczesniej nie mailam na tyle odwagi i sily by po prostu wyprowadzic sie z domu...
z domu alkohiolowego gdzie przepelnione bylo wszystko lękiem....
i z domu w ktorym sie balam , wstydzilam sie za taki dom, ze oprocz tego ze tak zachowuja sie rodzice to jeszcze co za tym idzie sa biedni... i nie maja ladnej lazienki.
najbardziej tez wstydzilam sie jak ubikacja wc bylo na polu. najpierw nie bylo lazienki a potem jak ja zrobili to bez WC. wiec do dlugiego czasu mialam nocnik nawet jak bylam dorosla. bo jak tu chodzic do WC w zimie na mrozie... w ciagu okresu to byl koszmar....


jakas totalna patologia

Napisany przez: malinka1978 śro, 12 maj 2010 - 16:14

witajcie wszystkie dziewczyny, mam taki metlik w glowie ze przeczytalam posty i nie umiem skonkretowac odpowiedzi...((

Napisany przez: harkon śro, 12 maj 2010 - 19:09

Malinka, placz, to nic zlego, pomaga, ja ryczalam jak bobr na terapii, przynajmniej na poczatku.. Zawsze na stole pomiedzy mna i moja kochana pania psycholog stalo takie wielkie pudlo jednorazowek..
Wiecie, jak teraz patrze z perspektywy czasu, to widze ile etapow przechodzilam podczas calego cyklu.. Etap plakania i szukania pocieszenia byljednym z nich. Byl tez etap zlosci na rodzine, pozniej dopiero zrozumialam, ze to nie ich musze zmienic,bo ich sie juz nie da zmianic tylko siebie, a na samaym koncu byl etap, po ktorym dopiero zaczelam zdrowiec. To bylo wtedy,kiedy zroeumialam i potrafilam powiedziec to na glos, ze gram, ze kreuje siebie na potrzeby innych, tak jak mi sie wydaje, ze chca mnie widzec.. takie dziecinne zabieganie o milosc..Nieswiadome. Pamietam i nie zapomne nigdy tego poczucia wyzwolenia, gdy zrozumialam, ze to robie i ze wcale nie musze tego robic.. I pamietam, jak moja terapeutka wtedy w taki specjalny sposob mi pogratulowala.. Niby teoretycznie to takie proste.. a jednak dochodzilam do tego kilka lat..
Chaton niby o tym wszystkim wiem, ale cos w tej chemii jest, bo na mnie dzialaja tylko te substancje, wplywaja na wtorny wychwyt serotoniny.. Inne nie. Testowane dlugo NIe mowie,ze w moim przypadku jest to dziedziczne, bron boze!, ale cukrzyca takze nie ma podloza tylko dziedzicznego. Poza tym, on bardziej powiedzial mi to po to,zeby oswoic ta chorobe, zrobic ja bardziej normalna, zwyczajna, jak inne, jesli mozna tak powiedziec

Napisany przez: kasiarybka czw, 13 maj 2010 - 09:16

Malinka....ja napiszę podobnie jak Harkon.
U mnie to wszystko przechodziło etapami.
Najpierw odstawiłam alkohol, przez kilka pierwszych miesięcy było super, czułam się jak Bóg, mogłam wszystko...leciałam na adrenalinie, na pochwałach, na komplementach.
Kiedy wszystko wróciło do normy, zostałam sama ze sobą.
Musiałam poukładać siebie od nowa, z rozwalonych kawałków, bez znieczulacza.
Rozumiem Cie, kiedy piszesz o swoim wstydzie i poczuciu odrzucenia.
Przez cala podstawówkę pozwalałam się poniżać, za cenę przyjaźni jak mi się wtedy wydawało.
Byłam gotowa zrobić wszystko, żeby mnie zaakceptowali, żeby tylko znaleźć Kogoś, kto mnie przyjmie, kto mnie pokocha tak zwyczajnie, normalnie, po Ludzku.
Wstydziłam się samej siebie, ciuchów jakie nosiłam, teczki szkolnej...wszystko było nie takie jak wszystkich, wszystko było takie jak Rodzice sobie wymyślili, że ma być.
Zawsze byli nie modni, zatwardziali, z głupimi zaściankowymi zasadami.
Nie słuchali kiedy mówiłam, nie lubili mnie.
Ja byłam inna.
Nie taka jaką chcieli by mnie widzieć.
Moja siostra była na piedestale.....w zasadzie to chyba to teraz rozumiem, ten mechanizm. Macocha po prostu nie umiała kochać "cudzego" dziecka....szkoda tylko, ze nie pomyślała o tym, kiedy decydowała sie na ślub z moim Tatą.
Siostra była gruba jak antałek, czerwona, wiecznie spocona, zasapana.....ja nie, ja byłam szczupła, wysportowana, kiedy byłam podlotkiem od chłopców nie mogłam sie opędzić...myślę, że to Matke bolało, że była zwyczajnie zazdrosna....
Nie wiem, staram się to wszystko sobie jakoś wytłumaczyć logicznie, żeby nie oszaleć.
Później to już wszystko zgodnie z mechanizmem. Szkoła zawodowa, bo Rodzice stwierdzili, że na więcej nie mam co liczyć, żebym nie robiła sobie zbędnych złudzeń.....
Wiecie co, ja byłam zdolnym dzieckiem, lubiłam wszystkie wystapienia, bardzo szybko uczyłam się wierszy, w pierwszych klasach szkoły podstawowej zawsze zgłaszałam się do recytacji.Zawsze miałam talent do prac plastycznych. Nie bałam sie świata.
W domu nauczyłam się strachu.....że nikt mnie nie zaakceptuje, że nie jestem godna uwagi, że nie jestem warta tych wszystkich dobrych emocji.
Dzisiaj kiedy do tego wracam myślę, że takie emocjonalne męczarnie jakie niektórzy rodzice fundują swoim dzieciom, są chyba gorsze niż zbity na kwaśne jabłko tyłek.

Szukałam wspólnoty....znalazłam, trochę nie tam gdzie trzeba, ale chciałam uciec, chciałam czuć,
Przez całe życie dostosowywałam się do wszystkich, nauczona w domu, że nie jestem warta niczego, w późniejszym zyciu musiałam ZROBIĆ WSZYSTKO, żeby mnie Ktoś pokochał i zaakceptował.
Zgadzałam się na wszystko, wypierałam swoje potrzeby, na pierwszym miejscy zawsze stał Ktoś inny, nie ja.
Nie wypowiadałam swojego zdania w obawie, że to sie może Komuś nie spodobać i przestanie mnie lubić, a do tego nie mogłam dopuścić.
Pierwsze lata małżeństwa, to totalne poddaństwo. Kochałam męża taką chorą miłością. Klapy na oczach.
Wszystko dla Niego, pod Niego, myślałam, ze w ten sposób ZASŁUŻĘ sobie na Jego uwagę i miłość i szacunek...a było dokładnie odwrotnie, ale to temat na oddzielny wątek.....

Malinko, potrzebujesz mnóstwa cierpliwości, chociaż wiem, ze to strasznie trudne jest.
Wszystko będzie się powoli układało w całość.
Nie możesz być niecierpliwa, nie da się przeskoczyć jakiegoś etapu...trzeba przejść przez wszystkie po kolei.
Na razie sie oczyszczasz, odszukujesz te emocje które sprawiaja, że czujesz się gorsza.
Wyciagaj to wszystko na światło dzienne, nie zwracaj uwagi na to, ze Komuś sie to może nie spodobac....musisz poznać siebie od nowa, musisz wywalić z siebie to guano, oczyścić, zrozumieć, jakby zacząć życie od nowa.
Pisz malinka, pisz wszystko, to strasznie pomaga i pamietaj NIE JESTEŚ SAMA !!

Moje GG 1069694 pisz kiedy tylko potrzebujesz.

Napisany przez: chaton czw, 13 maj 2010 - 10:07

Harkon: dzis mam sporo roboty, ale szybciutko tylko powiem, ze chyle czola! Pelen szacunek. Bardzo bym chciala dojsc do tego etapu, na razie jestem na etapie, w ktorym zrozumialam, ze kreuje sie pod innych i razi mnie to na kazdym kroku. Mama nadzieje, ze pracujac nad soba dotre do tego wyzwolenia, o ktorym piszesz.
I zgadzam sie z tpoba, ze trzeba pisac, trzeba mowic, bo bardzo bardzo duzo energi zabiera udawanie i jak juz nie trzeba udawac, to ta uwolniolona energia daje sile do zycia.

Malinka: sluchaj, dzieczyn, madrze mowia.

Mialam spore watpliwosci, ale teraz wiem, ze zalozenie tego watka bylo dobra decyzja. To straszne, jak mozna sie czuc samotnie, kiedy jest zle.... a tutaj dziewczyny opisuja wszystko, co praktycznie przezylam sama! Gdybym wtedy wiedziala, ze nei jestem sama na swiecie z tym wszystkim....

Napisany przez: kasiarybka czw, 13 maj 2010 - 10:27

To uczucie jest NIESAMOWITE !!
Tak jakby ktoś zdjął z oczu opaskę, jakby rozwiązał ręce, zdjął kajdanki, dosłownie.
Bardzo ciężko było mi przyznać się do tego, że jak napisała Harkon "gram", że udaję Kogoś innego, że nie jestem tak naprawdę sobą, że Ci którzy mnie lubią, nie lubią mnie prawdziwej, tylko mnie sztuczną, zamaskowaną.
Etapami przyszła taka czysta prawda, warto było o ta prawdę i swiadomość z samą sobą powalczyć.

Napisany przez: harkon czw, 13 maj 2010 - 11:16

Tak, dobrze by bylo miec wtedy grupe wsparcia.. Ale widzicie, ja na poczatku terapii nie bylam gotowa na pojscie do takiej.. Wlasnie przez to,ze nie doszlam jeszcze do tego etapu prawdy o sobie.. Teraz tak, prosze bardzo, wiem, ze kto ma mnie pokochac, to pokocha mnie prawdziwa, ze nie musze sie lasic, ani znajdowac wlasnego odbicia w oczach innych, zeby istniec .. Wtedy nawet w oczach grupy wsparcia staralabym sie odbijac.. Ja nawet przed terapeutka gralam! Bylam taka mala zagubiona dziewczynka,ktora caly czas mowi - kochaj mnie! Bo tylko jak mnie kochasz, to cos jestem warta! Wtedy istnieje! Straszny stan.. Brr.. Takiego zniewolenia.
I coz - w tym kontekscie na maksa sa prawdziwe slowa Kasirybki, ze "Dzisiaj kiedy do tego wracam myślę, że takie emocjonalne męczarnie jakie niektórzy rodzice fundują swoim dzieciom, są chyba gorsze niż zbity na kwaśne jabłko tyłek." Bo to w dziecinstwie nie nauczono nas szacunku do siebie jako ludzi.. Traktowano nas jak.. zabaweczki, worki na zle slowa, kochano za cos..

Malinka kochanie! - daj sobie duuuuzo czasu.. To co Ciebie doprowadzilo do tego miejsca, trwalo dlugo.. I odkrecanie tego tez troche zajmie,ale uwierz! - skonczy sie sukcesem i bedziesz czula sie wolna.. Tylko daj sobie czas na przejscie wszystkich etapow..

Napisany przez: Bianka czw, 13 maj 2010 - 14:56

Wlasnie mialam zapytac co ile powinno chodzic sie na terapie ja chodze co tydzien i wlasnie wczoraj myslalam ze moze by tak czesciej np we wtorek i w czwartek? ale potem pomyslalam ze to chyba musi byc jakis proces bo czlowiek mysli cos tam przepracowuje ...Tak bardzo chcialabym poczuc sie lepiej ze pewne rzeczy chcialabym przyspieszyc a tu chyba sie nie da..

U mnie trudny etap bo mam problem ze soba z rodzicami z rodzenstwem z otoczeniam no i z mezem......Pogrzebalam w necie i znalazlam moje wypowiedzi na temat meza.Chce to przeczytac psycholozce na nastepnej terapii:

Wkleje tu na chwile to co wydrukowalam ale z racji takiej ze sie boje napewno to wykasuje:

Napisany przez: harkon czw, 13 maj 2010 - 15:57

Super,ze chcesz to przeczytac osobie prowadzacej.. ja mialam taki kajet, gdzie zapisywalam swoje spostrzezenia na temat siebie i tego, co sie ze mna dzieje, czasem spisywalam sobie pytania, ktore chcialam zadac mojej terapeutce.. Malo tego, ja na terapie przychodzilam z zeszytem, bo tego ode mnie wymagala moja pani Bardzo przydatna rzecz, taki kajecik.. zwlaszcza, jak sie ryczy i mysli uciekaja..
Widze,ze juz sie przestraszylas? Nie doczytalam - czy ten watek ma byc zamkniety?

Napisany przez: chaton czw, 13 maj 2010 - 16:14

Harkon, jakbym o sobie czytala! Wiesz, ja, jak juz pisalam, jsetem na etapie, kiedy widze te tendencje w sposob przejaskrawiony i mam wrazenie, ze podlizuje sie kazdemu, czuje sie upokorzona, brzydze sie soba... brrrr!

Bianka: tym razem szybsza bylas, nie przeczytalam, a szkoda.
Tez mam problemy z mezem, z rdzonia, z bratem, bratowa, rodzina tesciow... jeszcze za granica mieszkam. Wiem, co czujesz, ja licze po prostu na to, ze kiedys bede dzieki pracy nad soba na tyle silna, ze nie bedzie to dla mnie miec znaczenia, czy oni mnie lubia...

Napisany przez: Bianka czw, 13 maj 2010 - 17:44

Chaton wyslalam ci priva.

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 13 maj 2010 - 18:06

Miałam kiedyś taie jakieś "mruganie" serca. Odczuwałam to tak jakby mi tam motyl siedział albo ptak i trzepotał skrzydłami. niedawno miałam takie uczucie w uchu.
Kiedyś miałam problem z kolanem, coś mi tam trzeszczało i przeskakiwało. Założyłam opaske uciskowa od razu w aptece. Wyszłam z apteki i trzeszczenie przeniosło mi się do drugiego kolana .
Mam też epizody senności. potrafię spac tak mocno, ż ewszyscy mnie budza a ja się nie budzę, a rano nic nie pamietam i jeszcze się pytam, czemu mnie nikt nie budził. Miałam tez epizod bezsenności. No, mogłabym jeszcze długo wymienbiać w jaki sposób somatyzuja mi sie moje lęki.

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 13 maj 2010 - 18:18

Zbity tyłek jest widoczny i oczywisty. Tu moze działac policja sąsiedzi czy tam inne instytucje.
A takie - jak to nzywasz- emocjonalne meczarnie sa takie hmmm... niewidoczne? niejednoznaczne? Bo tego nie widać. Łatwiej jest widziec zło oczywiste niż nieoczywiste.
Wiesz, Kasiu - ja sobie takie porównanie mam w głowie. Jak jest woda.
Ulewa i powodź. Wtedy ludzie idą cos robia worki z piaskiem targają i czasem się uratuja - bo widzą zagrożenie.
A jak weźmiemy np. wodę taka która gdzieś ukradkiem podcieka pod dom (np. z nieszczelnej rynny, albo coś) nikt o tym nie wie a woda niszczy, niszczy, niszczy. I tu już nikt nie biegnie ratować, bo nie widzidzi co sie dzieje. A dom zniszczony.

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 13 maj 2010 - 18:27

Ale to już tak chyba jest. Jak człowiek ma w sobie cos nie tak ułożone to mu to rzutuje na wszystkie relacje.
Ja tez układałam sobie relacje ze wszytstkimi. Z mężem, dziećmi, mamą, teściową, sąsiadką, znajomą itd. nie wiedziałm co to znaczy byc córka, byc żoną, mamą itd. bo do obserwowania w dzieciństwie miałam tylko relacje zaburzone.

I powtórze za Harkon - wrato. Warto iść i przechodzić to wszystko. Przez wszystkie trudności, żeby dojśc do stanu w którym można siąść sobie i powiedzieć: tak, jestem szczęsliwym człowiekiem. pomimo tego co przeżyłam, pomimo tego co się dzieje, pomimo tego co się stanie.

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 13 maj 2010 - 18:29

Nie. Mysle że najlepszym wyjsciem bedzie, jaktu zostanie ten. A jescze jeden ewentualnie bedzie otwarty na "Zakrętach życiowych".

Napisany przez: chaton czw, 13 maj 2010 - 18:38

Sa jednak osoby, ktore przyznaly sie, ze nie chca pisac na otwartym, ale na zamknietym chetnie by popisaly.
W zwiazku z tym proponuje, zeby ten watek zostawic, a na zamknietym zalozyc nowy. Moge to zrobic, jak bedzie juz dzialal, nazwalabym go "problemy psychologiczne, jak sobie radzicie", albo cos w tym stylu i te osoby, ktore wola sie nie afiszowac moglyby tam spokojnie pisac.
Co wy na to?
Ja osobiscie chetnie moge pisac na obydwu, choc na zamknietym z wiekszymi szczegolami.

Bianka: dostalam, dzieki. Odpowiem, jak mi przyjdzie cos do glowy. Organizuje urodziny Ewy i jedyne, co mi na razie przychodzi, to lista zakupow.

Napisany przez: harkon czw, 13 maj 2010 - 18:49

Ja mialam objawow somatycznych tak wiele, ze trudno wymienic.. Moj maz dostawal juz cholery,bo potrafilam co tydzien badac sobie krew, a przebadana jestem jak... Lacznie z testami na HIV,HCV,przeswietleniami i rezonansem, zeby sprawdzic czy nie mam SM To bylo szalenstwo, ale dzialalo bardzo prosto- otoz chodzilo o ten rodzaj euforii, ktory mialam za kazdym razem, jak dostawalam negatywny wynik. Najpierw moje zle emocje kumulowaly sie we mnie, az mialam cala mase objawow somatycznych, az nie wyrabialam, robilam badania, a jak otrzymywalam wynik, nastepowala ekplozja tych emocji, ujscie.. i tak do nastepnego razu.. Ale to wszystko to byly takie tematy zastepcze.. W pewnym momencie odkrylam, ze ja tak w pewien sposob uciekam od zycia..No bo jak sie jest chorym, to sie jest z pewnych obowiazkow zwolnionych, nie? Glowa zajmuje sie czyms zupelnie innym.. Choroba. Poza tym, wszyscy inaczej tez Cie postrzegaja, daja Ci specjalne wzgledy, zajmuja sie, a przynajmniej nie czepiaja
Prawda jest tez to, ze nasze leki kumuluja sie jako napiecia w roznych czesciach naszego ciala. I daja szalone objawy..
A mi dalo do myslenia kiedys na terapii pytanie mojej terapeutki, co osiagam tymi moimi chorobami,objawami, badaniami itd.. Bo przeciez, paradoksalnie, czlowiek zawsze swoim dzialaniem, nawet podswiadomie, zaspokaja jakies swoje potrzeby. Nawet jesli wyglada to z boku jak czysty masochizm.
Chaton, mam nadzieje,ze moje wynurzenia pomoga jakos - przynajmniej daja nadzieje, ze da sie w minimalny sposob sobie to wszystko poukladac.
Powiem Wam o jeszcze jednym waznym pozytywnym skutku tego wyzwolenia.. Mialam kiedys bardzo duzy problem jako corka,mialam potworne poczucie winy, ze nie jestm taka jak powinnam.. Ze powinnam byc na kazde wezwanie, ze jestem zla corka itd..MOi rodzice swietnie to wykorzystywali, krecili tym poczuciem winy, a ja tanczylam dzieki temu, jak tylko chcieli.. Minelo NIe ma! Jestem wolna. Jestem ich dzieckiem i zawsze bede, kocham ich, ale teraz w naszych relacjach nastapila totalna zmiana. Zaczelam siebie postrzegac jako autonomiczna jednostke, doroslego czlowieka, ktory ma prawo do swojego zdania,zycia, decyzji.. I najlepsze! Jak ja zmienilam swoje zachowanie, zaczelam siebie szanowac, to oni takze zmienili swoje! Nagle okazalo sie, ze nie da sie mnie emocjonalnie szantazowac, bo nie dziala, wiec przestali. Zaczeli mnieszanowac.. Smutne jest niestety to, ze przerzucili sie na mojego brata..

Napisany przez: harkon czw, 13 maj 2010 - 18:51

Wlasnie doczytalam o zamknietym i otwrtym watku. Ja moge pisac na obu I chetnie podziele sie swoimi doswiadczeniami jakby to mialo pomoc komus.

Napisany przez: kasiarybka czw, 13 maj 2010 - 19:00

Harkon a teraz brat bedzie musiał sobie z tym poradzić, a później pewnie i Oni sami, jeśli zechcą świadomie podejść do problemu.
Tak jak napisała Gosia, kiedy z samym sobą nie mozemy dojść do ładu, nie dojdziemy też z bliskimi.
Tak jak pisałam wcześniej moje relacje z mężem były straszne, moja miłość do Niego chora, destrukcyjna, byłam gotowa dla Niego zrobić WSZYSTKO, zeby tylko mnie kochał, żeby akceptował.
Tak jak Harkon twierdzę, że świat traktuje nas tak jak my sami traktujemy siebie.
Jeśli szanujemy siebie, nie pozwalamy na pomiatanie sobą, na szantaż, Ludzie się dostosują.....sprawdzone !

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 13 maj 2010 - 20:34

Potwierdzam w moim życiu tez to tak dziala. Ludzie obok muszą sie zmienić bo pewne ich zachowania nie działają na mnie. Ale tez u mnie bylo tak, że ci inni nie chcieli się zgodzić na moja zmianę. Protestowali, próbowali mnie oskarżać o egoizm czy jakies tam podobne .

Napisany przez: tuLena czw, 13 maj 2010 - 21:54

ja mam nadzieję, ze wątek tutaj nie zniknie. Za mało sie udzielam, żebym mogła być na zamknietym. Za to dużo czytam , bo to mi pomaga, bo czasami czytam jakby o sobie i widze jak sobie inni radzą i to mi daje nadzieję.
Mam problem z wybaczaniem. Sobie, innym, ale najbardziej sobie... i przez to tkwię w przeszłości, chciałabym ją zmienić. Wiem,że nie mogę, wiem, że to oznacza dla mnie lęk przed przyszłością, ale nadal chcę... i jednocześnie chciałabym przestać się bać.

Napisany przez: kasiarybka pią, 14 maj 2010 - 08:49

O kurczę Gosia, to tylko potwierdza, że mechanizm jest wszędzie podobny, jak nie taki sam.
Miałam identycznie.
Moja zmiana nie wszystkim się podobała, że tak to ujmę. Przyznam się, że na początku, kiedy złapałam wiatr w żagle, miałam totalny sufit, leciałam na skrzydłach, inny wymiar, jakbym wyrwała się z Matrixa, brakowało mi wtedy pokory bardzo, myślałam, że mogę zmieniać świat i ludzi, chciałam nauczać
chciałam wszystkim opowiadać o tym co się stało, i tym którzy chcieli mnie słuchać i tym którzy nie chcieli.
Minęło mi, zrozumiałam, spokorniałam, wyluzowałam, teraz już wiem, że nie zawsze i nie z każdym mogę rozmawiać o tych sprawach, ponieważ do bardzo wielu rzeczy trzeba po prostu dojrzeć.
Dzisiaj pewnie też nie każdy pała do mnie z tego powodu miłością , ale dzisiaj ja już nie potrzebuję miłości wszystkich, żeby żyć i być szczęśliwą.

Napisany przez: szo_sza pią, 14 maj 2010 - 12:18

Witam ponownie. Jakies 2 mies temu odwazylam sie isc do psychiatry i dostalam leki. Mam tez zalecona psychoterapie, na ktora coraz chetniej chodze. Po lekach czuje sie jakbym wyszla z ciemnego dolu, jakby ktos zapalil znow swiatlo, ale wiem, ze to tylko srodek dorazny. Najwazniejsza jest psychoterapia. Trafilam na bardzo mila, mloda pania psycholog, nie wiem jeszcze czy dobra, bo nie mam w tej kwestii doswiadczenia. Ale po kazdej wizycie czuje sie odswiezona i kazda powoduje, ze analizuje wszystko co dzialo sie i dzieje w moim zyciu. I zaczynam sie zmieniac, nie wszystkim sie to podoba, moj maz stwierdzil, ze mam teraz etap "JA", a ja mysle, ze to dobry objaw. W kazdym razie leki maja tez dzialanie wyciszajace, w zwiazku z czym jestem spokojniejsza, a moje reakcje sa bardziej przemyslane na czym korzystaja wszyscy .
Pozdrawiam i mam nadzieje, ze dyskusja nie przeniesie sie calkowicie na zamkniete podforum, bo ja tez wiecej czytam niz pisze.

Napisany przez: harkon pią, 14 maj 2010 - 14:46

Etap JA jest etapem waznym, jak to mowila moja pani psycholog - czlowiek, zeby byc zdrowy musi byc rozsadnym egocenrykiem. Poza tym - pewnie, ze latwiej i przyjemniej w obsludze zyje sie z osoba, ktora daje soba sterowac, ale jest to zludne i pozorne,bo zawsze gdzies sie ujawni konflikt.. zawsze gdzies to skonczy sie nieszczesciem, czy to w relacjach z malzonkiem, czy dziecmi, czy w chorobie somatycznej.. Pomysl o sobie jak o motylu, ktory sie wlasnie wychyla z kokonu.. Ogladasz siebie na nowo, patrzysz na swiat nowymi oczami, przewartosciowujesz pewne pojecia, relacje.. Twoj maz, jesli kocha i chce twojego szczescia,to doceni to w koncu. Przepraszam, jesli moze zabrzmialo mocno,ale tak wlasnie jest. MOje malzenstwo jest teraz pelniejsze, bardziej partnerskie, ja jestem w nim bardziej, a moj maz mnie docenia i szanuje jako czlowieka. I uwierz- tez w pewnym momencie mial dosc tego mojego egocentryzmu. Ale wytrzymal i chwala mu za to W pewneym momencie sam mnie do Agnieszki wysylal, a najbardziej mi sie smiac chcialo, jak prosil mnie,zebym jej pytania zadawala o niego.. sam nie mial odwagi pojsc na terapie, ale posrednio pytania zadawal

Napisany przez: malinka1978 pią, 14 maj 2010 - 21:51

czytajac was dziewczyny odnosze wrażenie ze kazda z nas ma czastke doświadczeń przeżyć odczuć podobną...



osobiście jestem mimo juz wczesniejsych terapii tak jakbym byla na poczatku drogi obecnie... czyli wczesniejsze terapie w przeszlosci mi wiele dały a ta jest inna, moze jeszcze wgłebiam inne rzeczy jestem starsza inaczej przezywam analizuje itd.

wiem ze cieżka praca przede mną i też wiem ze ososby ktore są na codzien ze mna tez jest im trudno żyć z osoba ktora ma nerwice, dolegliwosci duze somatyczne i lękowe...
a zwlaszcza moj mąż ... przypuszczam ze czasem nie wie jak mi ma pomoc....

bo ja sama musze tak dojść do takiego stanu abym była odrębną jednostką:JA' i abym była dojrzala, samodzielna itd. robie nie tylko to dla siebie ale przede wszystkim dla dziecka... bo nie chce aby syn mial mame wystraszoną, ktora boi sie np jechac z nim na zakupy czy do szkoły...
i aby miał we mnie oparcie....

uświadamiam sobie podczas terapii ze klapą jest moje małżeństwo, i nie wiem jak bedzie dalej...
ze klapą jest to ze mam do bani relacje z rodzicami(ktorych nie zmienie a moge swoje zachowanie zmienic do nich)
ze klapą jest to ze najfajniejsze lata pomiedzy 20-30 lat spedzilam razem z nerwicą....


czyli tak czasami myślę ze juz tak bardzo sie przyzwyczailam do nerwicy i lęków ze to juz jakby satło sie dla mnie naturlane... czyli jest codziennie, zyję z tym, mimo ze jest mi trudno.
tak jakby nerwica była moze miłośćią...może wszystkim co mam swojego...
to jest okropne...mimo ze nie zawsze moge ja skontrolowac to jakby nerwica (a w sumie ja) rządziła mną, kontrolowała, nakazywała

Napisany przez: Carrie pią, 14 maj 2010 - 21:57

Malinka, Kim Cattrall mówi o sobie,że w życiu zaczęła się rozpędzać po czterdziestce a wystartowała po pięćdziesiątce.I jest szczęśliwa.
Nie myśl,że to co najfajniejsze to minęło już bezpowrotnie.Nie dołuj się bez potrzeby.

ja tylko tak krótko bo sama jestem dzisiaj po spotkaniu więc jestem w innym wymiarze świadomości
znów usłyszałam ciekawe interpretacje na swój temat

Napisany przez: harkon pią, 14 maj 2010 - 22:22

Tak bywa - lepsze znane nawet zle, niz nieznane niewiadomo co.. Poza tym, zastanow sie, co daje Ci ukrywanie sie za tarcza nerwicy? jakie korzysci Ci przynosi. Bo widzisz - to jest taki zadziwiajacy dualizm w nas - z jednej strony nienawidzimy tego, a z drugiej kochamy..MOja terapeutka pytala sie mnie tak - co zalatwiaja za Ciebie Twoje leki, paranoje, depresja? Gdy pierwszy raz mi zadala takie pytanie, to spojrzalam na nia jak na szalona. Kobieto, ja cierpie!! - chcialam krzyczec. Prawie poczulam sie obrazona. ZE moze mnie lekcewazy, ze splyca moje cierpienie.. Ale nie - ona miala racje. Od zycia ucieka sie w rozny sposob. Przedziwny czasem. Od siebie sie ucieka.

Napisany przez: malinka1978 nie, 16 maj 2010 - 15:15

harkon wiesz po tylu latach mojego doswiadczenia wiem co daje mi nerwica , czy zle samopoczucie. przez pewien czas nie musialam tego czy owego robic,
ale teraz wiem ze chcę byc aktywną osoba, bez złego samopoczucia bez leków ktore mi uniemozliwiaja funkcjonowanie.
i wiem ze mi sie nie oplaca byc chorą na nerwice.
a jednak organizm wysyla sygnały

Carriewiem ze cas pomiedzy 20-30 lat jest fajnym czasem a ja go przezylam męcząc sioe dolegliwosciami, i w sumie nie mam pojecia czy je calkowicie zlikwiduje

Napisany przez: chaton śro, 19 maj 2010 - 08:50

No wlasnie, a ja sie od jakiegos czasu zastanawiam, do czego sluzy mi bezsennosc. Bo nie mam zadnych ulg z jej powodu.

Napisany przez: Carrie śro, 19 maj 2010 - 09:40

strzelam: pełne kontrolowanie sytuacji, nawet w nocy?

Napisany przez: harkon śro, 19 maj 2010 - 10:13

Sluchajcie, nasze cialo i dusza to jednosc, nie da sie tego oddzielic.. Jakkolwiek wydawaloby sie to absurdalne, to nasze cialo tanczy tak, jak mu zagra dusza.. Bezsennosc Ci po nic, ale jest to odpowiedz Twojego ciala na cos, co sie dzieje w twojej duszy. Ja mialam objawy kompletnie od czapy - od bezsennosci po bol gardla.. I za kazdym razem interpretowalam te objawy jako cos co mi zagraza. Umieralam. Mialam ataki paniki, bo wydawalo mi sie,ze mam raka, AIDS, tetniaka, SM.. Przeciez te moje objawy to byly jak najbardziej objawy nerwicowe! I nastepowalo takie sprzezenie zwrotne - jak mialam gdzies kiedys jakis duzy stres,to po jakims miesiacu od niego zaczynalo mnie cos bolec, niepokoic, bylo coraz gorzej, az umieralam ze strachu, bolalo mnie coraz bardziej, az w koncu szlam robic badania, okazywalo sie, ze jestem zdrowa, fala totalnej euforii i szczescia i tak uwalnialam zle emocje sprzed miesiaca.. I za jakis czas od nowa.. Taki taniec bez konca.. I w tym kontekscie moja terapeutka zadawala mi pytanie ,co tym wszytskim zyskuje.. Ja naprawde zyskiwalam, choc meki przechodzilam piekielne, bo przeciez doskonale wiecie, co sie dzieje z czlowiekiem, ktory budzi sie o 5tej kompletnie rozbity, z atakiem paniki.. Albo caly dzien sie trzesie w takim dziwacznym dygocie nie mogac sie uspokoic i na niczym skupic.. Nie wiem,moze moja terapeutka nie ma racji,moze ja Wam to zle przekazuje, ale jak sie glepbiej wgryzlam, jak zdarlam wszystkie zaslony, takze zalu nad soba i litosci do samej siebie, to pewne rzeczy dostrzeglam w nim. Wiele prawdziwych rzeczy.

Napisany przez: chaton śro, 19 maj 2010 - 12:06

O tak, ja nie lubie, jak cos ucieka mojej kontroli.
Cos sobie dzis uswiadomilam. Sporo mialam ostatnio bieganny: urodziny Ewy, szkolenia w oracy... Dzis sroda: moj dzien dla Ewy. Wyspalam sie, w domu w miare porzadek, nic specjalnego nie mam do roboty. I tak sobie siedze z Ewa przed bajka i nagle czuje jak mnie jakas pustka ogarnia, normalnie jakby mnie jakas czarna dziura wciagala. I rozgladam sie w pierwszym odruchu naokolo: za co sie tu zlapac? A tu nic specjalnego nie ma do roboty, zaczynam sie zastanawaic, co sobie znalezc do zrobienia, zeby sie zajac i juz mi pierwsze pomysly zaczely rpzychodzic do glowy, jak nagle zatrzymalam sie przez chwile w tym pedzie, zeby zdac sobie sprawe, ze ja wlasnie tak funkcjonuje: ciagly bieg do przodu, zeby tylko nie dac sie wciagnac tej pustce. Czytaj: ucieczka. Pomyslalam o tym, co pisalyscie i o sposobach ucieczki przed zyciem. Ja takich sposobow mam mnostwo! Zaczynajac od kompulsywnego kupowania ciuchow, konczac na sprzataniu domu! I zaczelam sie nagle zastanawiac, przed czym uciekam, co jest tam takiego strasznego w srodku, ze nie chce do tego dotrzec. I wiecie, co? Wydaje mi sie, ze wlasnie nie ma nic specjalnego. Pustka. Cale zycie poswiecilam zadowalaniu innych, domyslaniu sie, czego im potrzeba i zaspokajaniu tych potrzeb, ze jak teraz patrze wglab siebie, to wciaga mnie dziura przerazajacej pustki... Zaczelam sie zastanawiac, co JA preferuje, jakie sa moje potrzeby... i nie wiem. Tos traszne.

Napisany przez: Carrie śro, 19 maj 2010 - 12:55

chaton a może masz mocno wdrukowany przekaz,że jak siedzisz, relaksujesz się, odpoczywasz albo zajmujesz się czymś mało spektakularnym dla otoczenia, to nie robisz NIC.A powinnaś robić bo wtedy dopiero coś znaczysz, jak pracujesz, jak jesteś zagoniona, jak masz mnóstwo pomysłów to jesteś coś warta.A ganiona byłaś za wolniejsze tempo...

Skoro już taki temat - ja mam całkowicie odwrotnie.Uciekam,zwalniam jak mogę, resetuję mózg, wyłączam się, marzę o całkowitym braku aktywności.To jest silniejsze ode mnie. Najdrobniejsze czynności, planowanie przedsięwzięć zaczynają urastać do rangi wyprawy dookoła świata.Beznadziejne pragnienie aby nikt niczego ode mnie nie chciał.Tak żebym mogła sobie cały świat obserwować z boku.Jak w teatrze.

Napisany przez: chaton śro, 19 maj 2010 - 13:30

Carrie: odwrotnie, ale wychodzi na to samo jak widac.

Tak, masz racje, ja nic ne znaczylam dla rodzicow sama w sobie.

Napisany przez: Carrie śro, 19 maj 2010 - 13:38

ano,

bywało fajnie przez chwilę - jak mogli pękać z dumy z mojego powodu

obecnie nie widzą takich powodów,żeby duma ich roznosiła, ja się stawiam i forsuję siebie i swoich bliskich więc jest baaardzo niefajnie

Napisany przez: chaton śro, 19 maj 2010 - 13:58

Z mojego powodu nikt nie pekal z dumy. Mnie nikt nie zauwazal. I teraz tak sie uwarunkowalam, zeby dazyc do perfekcji, ze nie spie z nadmiaru kontroli. Myslalam, ze jak bede idealna, to wtedy mnie pokochaja.

Napisany przez: Bianka śro, 19 maj 2010 - 13:59

Powiedzcie czy to zamkniete forum juz dziala?

Ja jestem po kolejnej wizycie to juz piaty miesiac tej terapii. Wkurza mnie ta terapeutka tak jak miesiac czy dwa miesiace temu.Tylko teraz nie mam odwagi sie wycofac bo taki juz mam galimatias w glowie ze boje sie co dalej. Mysle ze ona mnie nie rozumie szuka jakis podobienstw miedzy moja mama ojcem a moim mezem .Oczywiscie ze sa jakies ogolne podobienstwa ale nie to co ona mi wmawia.Ostatnio pisalam Wam ze pogrzebalam w necie i wydrukowalam sobie moje posty dotyczace meza.Przeczytalam je wczoraj malam nadzieje na jakies konstruktywne uwagi w sumie sama nie wiem na co mialam nadzieje...czas szybko zlecial no i powiedzilam ze dzis cos szybko czas zlecial a pani na to ze ona odnosi wrazenie ze ja chcialam zeby czas szybko zlecial...kurcze no wrecz przeciwnie wcale nie chcialam...chcialam mowic mowic i mowic zeby ona mnie rozumiala i zeby rozwiazala moje problemy a nie 45 min minelo i nastepny prosze....wrrrrrr


Odnosnie tego co piszecie to ja zawsze czuje sie dobrze jak mam cos do zalatwienia np rano jak wstaje szykuje dzieci do szkoly przedszkla potem sprzatam gotuje to jest ok a jak mam moment wolnego to mam dola nie wiem za co mam sie brac np wizja zawieszenia mojej dzialanosci (calkiem realna) sprawia ze mam mdlosci boje sie co dalej bo jak dzieci w szkole i przedszklou w domu ugotowane to ja naprawde nie wiem co mam ze soba zrobic ...czuje sie taka niepotrzebna nikomu...chcialbym zasnac i sie nie obudzic ale to tez nie do konca bo co z moimi dziecmi? kto o nie zadba?

Czuje sie beznadziejenie nic mi ta terapia nie pomaga...czuje sie samotna nie mam z kim o tym pogadac( oprocz Was) wczoraj zorietowalam sie z wlascieiwe jedyna osoba z ktora rozmawiam to moja tesciowa.

Mam w sobie tyle laku zlosci i zalu nie wiem jak sie tego pozbyc.

Ta pani psycholog mowi ze odnosi wrazenie iz jestem w ciaglej zalobie.

Napisany przez: Carrie śro, 19 maj 2010 - 14:01

ale wiesz, nie było żadnego fetowania z powodu moich sukcesów
czasem klepnięcie w ramię czy uśmiech
a w zasadzie najczęsciej tekst: "no, udało ci się!" "no, dobrze ci wyszło"

miałam żyć tak aby nie sprawiać kłopotów i być użyteczną

Napisany przez: Carrie śro, 19 maj 2010 - 14:10

bianka, a może Ty masz swoję wizję męża i związku z nim, masz tak silną potrzebę widzenia jego cech w takim a nie innym kontekście,że nie dopuszczasz myśli,że może być inaczej?Wcale nie gorzej, ale inaczej? Może z czasem to się zacznie układąć w jedną całość, co?





ooooo, ja tak mam właśnie
jak mam pełno zadań do wykonania i pełen plan ustawiony na dzien to jestem w zasadzie zadowolona
nie radzę sobie z czasem wolnym, dobija mnie
a z drugiej strony nie potrafię narzucić sobie jakiegoś tempa, jakichś zadań i dołuję się, niekomfortowo się czuję

najlepiej jak zadania do wykonania spadają na mnie i mam je zrealizować - wtedy działam
nie potrafię sama się zmobilizować, wtedy usuwam się na pobocze życiowe i brnę w dolinę

edit: czyli chaton masz rację - działamy podobnie- różnica polega na tym,że ty sama sobie organizujesz czas a ja z wdzięcznością przyjmuję zadania przychodzące z zewnątrz, a konieczność własnej inicjatywy wywołuje u mnie potrzebę ukrycia się, nie wychylania i załamanie co tylko pogarsza samopoczucie



i może stąd twój opór przed taką a nie inną interpretacją relacji

Napisany przez: harkon śro, 19 maj 2010 - 14:52

Ja mialam tak, ze pedzilam, Mary byla malutka, wiec sie trzymalam jakos dla niej, albo moze raczej przy niej, tylko mialam tysiac zadziwiajacych objawow, wraz z jadlowstretem, bezsennoscia, schudlam przerazliwie itd.. Do czasu gdy nie pojechalam do moich rodzicow (Boze, to bylo.. straszne..). Oni wzieli Mary i sie nia zajeli, a ja sie rozpadlam. Doslownie. Nie jadlam, lezalam i sie trzeslam, mialam gonitwe mysli, ciagle ataki paniki..
Pozniej juz, na tarapii, moja pani psycholog pytala mnie jak spedzam czas.. Jak jej opowiedzialam, ze pedze, ze jak Mloda spi, to prasuje, gotuje, sprzatam itd, ale wcale mi z tym nie jest dobrze, to kazalami,jako jeden z etapow terapii znalesc czas tylko dla siebie. Cholera, bylo trudno. Ale jak juz sie nauczylam, to nie daje sobie wyrwac tego To byl taki pierwszy z etapow nauczenia sie zdrowego egocentryzmu. ZE ja imoje potrzeby tez jestesmy wazne w calej tej zabawie..ZE nie musze nic nikomu udowadniac, ze Mary wystarczy nie wzorowa mama, ale po prostu dobra i zdrowa. Ze nie musze byc moja matka i powielac jej zachowania i obowiazkow z jej zwiazku itd.. Kazdy ma pewnie swoja droge, ale polecam nauke zdrowego egocentryzmu, takiego szacunku i milosci do siebie, bez tego sie nie uda.. Oczywiscie w ramach rozsadku, bo kompulsywne kupowanie, konczace sie totalnym poczuciem porazki nie jest objawem zdrowego egocentryzmu.. Chodzi raczej o poszanowanie wlasnych potrzeb.

Chaton, ale Ty jestes juz chyba na dobrej drodze

Bianka, wedlug mnie nie sposob dobrze pracowac z osoba, ktora Cie wkurza.. Ja mialam tak z jedna terapeutka, przed ta, ktorami pomogla i z jednym psychiatra.. No nie bylismy w stanie sie zgrac..Za cholere.. Moja pani psycholog, z ktora pozniej o tym rozmawialam,potwierdzila,ze musi byc pewien rodzaj zgrania,dopasowania pomiedzy pacjentem i terapeuta.. Ale zupelnie z terapii nie rezygnuj! Bron Boze!

A wiecie, kiedy bedzie to zamkniete forum? I co zrobic,zeby sie na nie dostac?

Napisany przez: Bianka śro, 19 maj 2010 - 15:05

Ale ja tez czuje ze jestem w jakies zalobie czy depresji sama nie wiem cos na pewno jest nie tak.

U mnie nawet jak jest ok to i tak nie do konca jest ok bo zawsze znajde cos czym nalezalby sie pomartwic.

Najgorsze jest to ze nie potrafie odpoczywac ,zrelaksowac sie ciagle sie czyms zadreczam.

Napisany przez: Bianka śro, 19 maj 2010 - 15:14

Wlasnie nie chce rezygnowac ale nie do konca czuje ze ona mnie rozumie ale ja w ogole w zyciu tez tak czuje ze malo kto mnie rozumie.

Napisany przez: malinka1978 śro, 19 maj 2010 - 21:09

dzis mailam terapie...
rozmowa o moim mezu itd. ze nie umiemy sie porozumeic nie ma miedzy nami rozmow głebszych bo ja boje sie ze jak wejde w dyskusje to rozmowa skonczy sie klotnia. a jak skonczy sie kłótnia to maz sie obrazi np nie zje obiadu, nie bedzie rozmawiac lub zablokuje mi internet.
wiec co za tym idzie mam mu barzdiej komunikowac sowje potrzeby swoje emocje itd.

i tez rozmawiałam o potrzebach wlasnych co juz wspomnailyscie dzisiaj. ze ciagle jestem w gonitwie, zawsze cos robie, nie umiem odpoczywac, nawet jak dziecko spi to cos robie...

ja tez mailam czesto bezsennosc, balam sie zasnac ze umre... panika, leki itd dusznosci.
ale tez wydaje mi sie ze chcialam kontrolowac nawet we snie co sie dzieje z moim zyciem, bo w zyiu tego nie robilam ani nie umaialam wyegzekwowac od ludzi czegoś...

a tez to odczucia ze mnie cos wciaga, w sumie nie opracowalam tego.

Napisany przez: Gośka z edziecka śro, 19 maj 2010 - 22:36

Cała masa trudnych uczuć, z którymi "trzeba" sie spotkać. Złość, żal, zazdrość, itd. Tam nie ma pustki imo. Tam są uczucia na które Ci kiedyś nie pozwolono.

Napisany przez: malinka1978 czw, 20 maj 2010 - 07:37

goska dla jednych jest pustka a u innych jest wlasnie chaos i dzuo emocji. moze zalezy od czlowieka

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 20 maj 2010 - 09:28

Przyroda nie lubi próşni.
To ze czegos nie widze, nie znaczy ze tego nie ma
Tam w przeszłości jest masa uczuć, bardzo trudnych. Takich, które wywołują ból. Gdyby człowiek miał z nimi kontakt, to nie dałby rady żyć i funkcjonować. A tak, "myśli" że tam jest pustka i żyje, biega, coś robi. Generalnie stoi na nogach. No ja nie wierzę w pustkę.
JA do swojej pustki już sie dobrałam.

Napisany przez: chaton czw, 20 maj 2010 - 09:32

Tak sadzisz? Ja mam wrazenie, nigdy z tego nie wyjde. Choc przyznam, ze jak czytam Twoje posty i o tym, jakie mialas wczesniej obawy i jak dzis podchodzisz do zycia, to daje mi to sporo nadziei.




Ale my Cie rozumiemy, a psychoterapeutkami nie jestesmy. A jej placisz za to, zeby Cibie rozumiala, na tym polega jej praca. Ty nic jej nie jestes winna, jesli tobie nie odpowiada, to zmien. Z reszta juz o tym pislam, ze ja bym nie mogla wspolpracowac na terpaii z osoba, ktora mnie nie rozumie.




Mozliwe, ze jest tak. Ze ja to odczuwam jako pustke, bo to sa uczucia, ktorych nie potrafie identyfikowac, do ktorych nie mam dostepu. Ale jest mi tam zle, to znaczy w tej pustce. Wiec cos zlego musi tam byc.

Napisany przez: Bianka czw, 20 maj 2010 - 12:49

U mnie podobnie.Bardzo chcialam to zmienic probowlam wielokrotnie rozmawiac z mezem o tym dlaczego tak sie zachowuje z skad u mnie doly etc.. i wielkorotnie on mnie dobijal potem to ja go musialm pocieszac a nie on mnie.Doszlam do wniosku ze moj maz jest slabej konstrukcji psychicznej i nie jest w stanie zmierzyc sie z takim prawdziwymi problemami cale zycie matka go chronila i cale zycie wszystko mial podane na tacy zero stresow wiec jezeli ja sobie w jakis sposob nie radze to nie powinnam od niego oczekiwac wsparcia wielokrotnie sie o tym przekonalam

W zwiazku z tym nasze relacje sa bardzo kiepskie bo ja sie calkowicie na niego zamknelam tym bardziej ze on zawsze daje mi do zrozumienia ze ja go okropnie nudze swoimi problemami.

Napisany przez: Bianka czw, 20 maj 2010 - 12:53

Jeszcze odnosnie mojej terapeutki to pyta sie mnie ona czy wiekszosc ludzi np z forum mnie rozumie czy nie ja mowie ze tak wiekszosc rozumie i wtedy widze ze cos jej nie gra bo powinnam powiedziec ze nie i wtedy u niej by gralo...czyli przychodzi taka bida binaka ktorej wiekszosc nie rozumie psycholozka chce stworzyc jakis moj obraz cos mi wmawia z czym sie nie zgdzam i tak brne w jeszcze wieksze g***no czy to ma wogole jakis sens?

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 20 maj 2010 - 12:58

Ale czy jmąż nie mógłby tez udać sie do psychologa? Skoro nie umie być dla Ciebie wsparciem...

Napisany przez: Bianka czw, 20 maj 2010 - 13:09

Gosiu absolutnie nie .Moj maz uwaza ze czuje sie dobrze i ze najwazniejsze jest zeby on czul sie dobrze.On nigdy nie da sie namowic na psychologa wysmialby mnie.

Napisany przez: Gośka z edziecka czw, 20 maj 2010 - 13:29

Napisany przez: chaton czw, 20 maj 2010 - 13:37

A propos (nie)meza i psychologa. Wpadlam w czwartek na zlobkowa psycholozke. Nie ustalilismy, kto odbierze Ewe ze zlobka, zapomnialam komorki, na miejscu okazalo sie, ze niemaz juz odebral Ewe... Juz sie zaczynalam zloscic, ze niepotrzebnie poszlam do zlobka, a tu kogo widze? Pania psycholog. Ona mnie poznala (widzialysmy sie raz w zwiazku z problemem Ewy ze spaniem z nami i raz mialam kilka pytan na temat dwujezycznosci) i pyta sie, jak tam wszystko. Mowie, ze Ewa wciaz z nami spi, ona sie pyta, jak w zwiazku z tym nasza para... i mi sie ulalo. Opowiedzialam jej, ze moj niemaz sie zrobil autystyczny, ze nie rozmawiamy o powaznych sprawach. Ze sa rzeczy, ktore sie wydarzyly w zwiazku z rodzina tesciow i ktore nie zostaly przez nas przedyskutowane, a mnie bola... Ze chcialabym, zebysmy sie udali na terapie rodzinna, ale niemaz sie tak zmknal, ze nawet nie mam jak o mu to zasugerowac... Suma sumarum umowilam sie z nia na 8-go czerwca i ona powiedziala, ze postra sie byc naszym mediatorem w kwestii terapii rodzinnej. Bo ja sie juz nawet zorientowalam, gdzie moglibysy taka zrobic refundowana (klasyczna riposta niemeza na propozycje z mojej strony jest brak kasy), ale nie znajduje nawet sposobu, zeby z nim o tym porozmawiac!

Napisany przez: Bianka czw, 20 maj 2010 - 14:06

Zazdroszcze wszystkim ktorzy maja psychiczne wsparcie w swoich mezach.Ja takiego nie mam i nigdy nie mialam...Moj maz doskonale wie jak mnie jeszcze bardziej dobic i zawsze to robi...Bardzo bardzo to przykre.

Napisany przez: domi czw, 20 maj 2010 - 20:13

Ja tez nie miałam wsparcia w mężu, nazwałabym to antywsparciem. Dziś wiem, ze to był po1. jego sposób na radzenie sobie ze swoimi słabościami. Reagował agresją bo nie umiał sobie poradzić z sytuacja, która go przerosła. Obwiniał się o zaistniałą sytuację a męskie ego nie pozwalało się przyznać do porażki. Wbijając mi szpile podbudowywał się i odganiał od siebie poczucie winy. Po 2. zauważyłam, ze mąż ma dziwny sposób motywacji drugiego człowieka. Tzn....każdy mierzy swoją miarą: jego można zmotywować krytyką i myślał, ze mnie też tak zmotywuje do "wzięcia się w garść". Tymczasem mnie krytyka dobija, a motywuje coś absolutnie przeciwnego czyli pochwały, dodawanie otuchy i wiary. Niestety faceci często inaczej reagują na problemy. Ja w pewnym momencie olałam jego brak wsparcia. Nie leczyłam się dla niego, tylko dla siebie i dziecka. Nie tłumaczyłam się ze swoich działań, nie opowiadałam o chorobie, nie drążyłam tematu, nie informowałam o przebiegu leczenia.... . Żyj tak jakby twoja choroba była tylko i wyłącznie twoją sprawą a jego przytyki traktuj jak jego słabość. Ty masz swoją słabość a on swoją... . Z tym, że ty sobie lepiej radzisz bo zdajesz sobie z niej sprawę, bo się leczysz/zamierzasz leczyć. A on jest jak zagubione dzikie zwierzę, które wije się, rzuca i kręci w koło....zamiast zatrzymać się i zastanowić nad sobą. wiem, ze trudno zacząć myśleć o nim w takich kategoriach, zwłaszcza jeśli się usłyszało coś przykrego, doznało poniżenia i krzywdy. Ja cię rozumiem!

Napisany przez: harkon czw, 20 maj 2010 - 20:32

Dziewczyny, kurcze.. jak szkoda,ze mieszkacie tak daleko.. Po pierwsze wyslalabym Was na terapie do mojej cudownej terapeutki, albo do pracowni, gdzie przyjmuje, po drugie bysmy stworzyly swoja wlasna grupe wsparcia..
Chaton, jak tak Cie czytam, to mam wrazenie, ze juz duzo ze soba przerobilas.. I mam nadzieje, ze uda Ci sie namowic niemeza na to spotkanie z psycholozka.. Choc facetom jakos tak trudno przychodzi przelamanie sie i pojscie na terapie. Nie pasuje to do ich wizji meskosci.. Choc podobno,jak juz sie przelamia i pojda, to sa bardzo sumiennymi pacjentami.
To prawda, ze posiadanie w zyciowym partnerze wsparcia w takich chwilach bardzo duzo daje..Ale to tez wiaze sie troche z caloscia problemu. Bo sami sobie tych facetow wybieramy, nie? Robimy to na podstawie jakichs naszych oczekiwan, swiadomych,lub nie.. Oczekiwania w stosunku do zwiazku to tez jakies kalki. Ja wierze,ze Twoj maz Bianko nie chce z Toba rozmawiac o Twoim stanie, bo to burzy jego swiety spokoj. Jest mu milo i przyjemnie, jak sie postawi w roli osaczonego i wykorzysta poczucie winy, ktore w Tobie wzbudza, to dostanie lepszy obiad pewnie, albo jakies inne uglaskanie. Na poczuciu winy u miekkiej i slabej osoby mozna daleko pojechac.. A Ty czujesz sie z tym coraz gorzej. Nie masz meza, masz w domu cholernego egoiste, ktoremu musisz usulugiwac. Jemu jest dobrze,a Ty sobie radz i nie histeryzuj (jego tok myslenia). Ale problem polega na tym, ze nie da sie wspolczesnej kobiety ( w wiekszosci) wtloczyc w role kobiety z wieku XIXtego. Nam pokazano i dano do reki juz cos wiecej. Chcemy wiecej i do cholery - mamy do tego prawo!! Ty masz Bianko prawo do tego - do wlasnych potrzeb, do zaspokajania ich, do kawalka swojej przestrzeni, i nawet do swojej depresji.
Zmien terapeutke.. Jakbys chciala pogadac jakos inaczej,to daj znac, dam Ci moje gg.

Napisany przez: malinka1978 czw, 20 maj 2010 - 22:03

moj mąż niestety tez nie wybierze sie na terapie, bo widzi ze ja mam problem, a on sobie normalnie zyje i nie ma problemu...
nie mam wsparcia bo jest twardy (taki sie zrobil ostatnim czasem) i nawet o przytulenie trudno czy szczerą rozmowę...

Napisany przez: chaton pią, 21 maj 2010 - 11:44

Podpisze sie pod Domi. Niestety z tego, co piszesz, wyglada na to, ze twoj maz jest malo wrazliwy na twoje problemy. Moze go przerastaja, moze w pewnym sensie sa mu na reke, nie wiem. Nie masz wplywu na jego psychike, masz jedynie na swoja. Musisz sprawic, ze bedziesz sama wsparciem dla siebie. Wyobraz sobie mala przeraznona dziewczynke, ktora bylas, rozpaczliwie oczekujaca wsparcia, obrony, zrozumienia. Wyobraz sobie, ze bierzesz ja w ramiona i mowisz jej: "nie boj sie, jestem z Toba. Juz nic zlego Ci sie nie stanie".

Reszta po skonczeniu szkolenia...

Napisany przez: harkon pią, 21 maj 2010 - 12:17

Chaton dobrze Ci radzi. Jesli Ty sie nie zaopiekujesz swoim wewnetrznym dzieckiem, to nie zrobi tego nikt inny.. Straszna jest praca nad zwalczeniem w sobie poczucia bycia nikim, malo waznym, pylkiem, ale da sie to przejsc. Moze to truizm, ale naprawde kazdy dzien,kazda godzina jest pierwsza z reszty TWOJEGO zycia. Tak naprawde nie wazne, czy zbudujesz w tym czasie cos wielkiego, czy nie zrobisz nic dla swiata, wazne, zebys zyla w poczuciu bezpieczenstwa w sobie, w poczuciu szacunku do siebie, zeby to Twoje male wewnetrzne dziecko bylo szczesliwe. Ja sibie kiedys nie tylko nie kochalam,ale nawet nie lubilam. A teraz sie lubie i dobrze mi ze soba. Kiedys zzerala mnie ambicja,chcialam wszytskim cos udaowadniac, szarpalam sie ciagle.. I niewiele ponad depresje osiagnelam. Teraz ambicji chorych brak, a paradoksalnie robie i osiagam wiecej.

Napisany przez: Bianka pią, 21 maj 2010 - 13:42

Domi jak dobrze ze to napisalas nawet nie wiesz jak bardzo mi to pomoglo. Jeszcze nie doczytalam co dziewczyny napisaly ale juz czytam i zaraz jeszcze napisze..

Napisany przez: Bianka pią, 21 maj 2010 - 14:06

Kurcze napisalam dlugasniego posta i go wcielo jaka jestem zla

Po krotce napisze.Macie racje z tym ze moj maz jest mega egoista i nie radzi sobie z problemami nie tylko moimi.Smunta ja burze jego swiety spokoj.. Nie bardzo potrafie przejsc do porzadku dziennego po tym co potrafi mi powiedziec.Jego slowa bardzo mnie bola a brak wsparcia z jego strony jeszcze bardziej.Z nim to jest dobrze jak jest dobrze a jak zaczynaja sie najmniejsze problemy to on zachowuje sie po prostu strasznie to nie do opisania.
Zaczynam zastanawiac sie czy czasem nie kocham wyobrazenia o nim....Bo i tak zawsze sama musze sie brac w garsc i funkcjonowac dla siebie dla dzieci przede wszystkim.
Meczy mnie zycie z kims tak niezrownowazonym i slabym psychicznie.


Mam schizy zeby moje corki nie trafily na takie elamenty...zeby nie meczyly sie jak ja w swoich zwiazkach.

Napisany przez: chaton pią, 21 maj 2010 - 15:27

Bo tak jest. Zle emocje zabieraja tyle energii, ze nawet jesli wszystko, co ci zostanie zainwestujesz w jakies plany, to w rezultacie jestes wykonczona. Ja kiedys myslalam, ze im bardziej sie uszarpie, tym wiecej zyskam. Nic bardziej mylnego. Najlepiej idzie mi praca, ktora wykonuje z przyjemnoscia, praktycznie sie przy tym nie meczac. Tylko, ze ja mam tak wpojone chodzenie pod prad, nie zwracanie uwagi na swoje potrzeby czy prefencje i zmuszanie sie mimo siebie to przekraczania granic wytrzymalosci...

Harkon: jak ja bym chciala dla siebie odrobine wyrozumialosci... Jestem dla siebie straszna zolza, bardziej wymagajaca od najgorszego sadysty... Ja to bym chciala chociaz sie zaakceptowac, nie mowiac o lubieniu sie...

Najgorsze jest to, ze tak jak dziewczyny juz pisaly, niektorzy ludzie potrafia podle wykorzystywac nasze slabosci. Oni wyczuwaja nasz brak pewnosci siebie i bardzo im to odpowiada, bo moga sobie wtedy bezkarnie znalezc kozla ofiarnego za wlasne niepowodzenia. U mnie niestety cala rodzina tesciow jedzie na tym. Jeszcze biorac pod uwage, ze niemaz wychowany w bezwarunkowym szacunku do rodzicow nie jest wstanie mnie obronic... i jadu! Co tam, ze male dziecko na tym cierpi... zadna ofara nie jest za duza, zeby tylko nie dostrzec swojego wlasnego problemu.

Napisany przez: harkon pią, 21 maj 2010 - 19:04

Chaton, to co opisalas, ja przezylam ze swoimi rodzicami.. Pozniej mi wytlumaczono, ze bylam takim zaworem bezpieczenstwa, ktorym uchodzily z rodziny zle emocje.. Wszystko, co oni mieli do siebie, swoich relacji itd, szlo "przeze mnie". Bylam idealna, bo moje poczucie winy i brak szacunku do siebie powodowaly, ze bylam idelanym rodzinnym "chlopcem do bicia". Pamietam piewrszy raz, gdy juz podczas terapii sie postawilam. Dlugo by opowiadac caly kontekst, w kazdym razie napisalam do nich list. Pislalam go ryczac, pod okiem terapeutki. Boze, jak ja sie balam go wyslac!! Az mi sie teraz smiac chce z tego. A ona sie pytala- zastanow sie,co Ci moga zrobic? No kurcze nic, tak racjonalnie, ale strach byl przemozny. Balam sie tak naprawde swoich uczuc, ktore oni swoimi reakcjami mogliby we mnie wzbudzic. Normalnie jak pies Pawlowa bylam zaprogramowana. Tak mnie wytrenowali. Ale wyslalam ten list! To jeden z wiekszych sukcesow w moim zyciu jak tak na to patrze. Oczywiscie awantura, obraza i szantaze moralne i uczuciwe byly grane, ale wspierana przez meza i psycholozke, wytrwalam. Mozna powiedziec, ze wtedy zaczelam do siebie nabierac szacunku. Czego z calego serca zycze Wam dziewczyny. Glupio zabrzmi, ale to niestety trzeba trenowac w sobie.. Tak jak kiedys nas wytrenowano do tego, co nas teraz dusi, to tak my teraz musimy wyciwczyc w sobie dobre rekacje.

Napisany przez: domi pią, 21 maj 2010 - 19:09

Ja tego nie odkryłam, uświadomiła mi to terapeutka. Pokierowała mną w taki sposób, że zobaczyłam w swoim mężu nie wrednego egoistę, nieczułego drania....tylko zagubionego, przestraszonego chłopczyka, któremu zawsze w życiu się wszystko układało cacy a teraz nagle coś się stało nie po jego myśli. Jest bezradny i wystraszony bardziej niż ja. Przyznam się szczerze, ze nie było łatwo przybrać mi taki punkt myślenia, przekonać się do tego i uwierzyć, ze tak prawdo podobnie jest. Dziś widzę w mężu dojrzalszego faceta, przeszliśmy przez wiele problemów i już w większości radził sobie nieźle. Jednak i ja jestem dojrzalsza! Dziś żyję tak by nie dogadzać mężowi na każdym kroku. Przedtem myślałam w kategoriach: "czy powiedzieć mu", "co on zrobi, jak zareaguje?", " co robić by się do mnie lepiej odnosił?", " jak się zachować aby mnie zrozumiał?" itd...itp... . Całymi dniami myślałam o nim a sadziłam, ze myślę o sobie. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, ze przez cały dzień nie pomyślałam o sobie, tylko zajmowałam się dogadzaniem mężowi, który chyba wolał mieć święty spokój. Któregoś dnia dałam mu ten spokój, zajęłam się sobą, swoją chorobą i po pewnym czasie poczułam się znacznie lepiej! Dziś myślę: "powiem mu gdy sama się z tym uporam" , " nie obchodzi mnie jak zareaguje, ma prawo wiedzieć co czuję", "on mnie nie rozumie a ja jego, trudno, sama sobie poradzę" . wiesz...czasem trzeba zadbać o siebie bardziej niż o męża. Gdy ty sama zaczniesz siebie lepiej traktować, zaczniesz sama się do siebie odnosić z szacunkiem...zauważysz zmiany w jego zachowaniu. To dziwne ale tak jest. W życiu należy być trochę egoistą aby siebie polubić, a jak polubisz siebie to inni polubią ciebie.

Dzisiaj, z perspektywy czasu, wiem, że sama popełniłam sporo błędów. Wiem tez, ze on mnie kocha i kochał także wtedy... .

Napisany przez: Carrie pią, 21 maj 2010 - 21:31

Bianka, a nie obawiasz się czasem reakcji męża na to,że zaczniesz konsekwentnie dbać o swój interes? Bo jakoś tak klaruje mi się z Twoich wypowiedzi,że takie prawdziwe zadbanie o siebie wyklucza u Ciebie jednoczesne posiadanie spokojnej, normalnej relacji z mężem.Bo przecież to że zatroszczysz się o siebie nie jest od razu równoznaczne z tym,że zrobisz mężowi na złość albo zlekceważysz go.

mam jeszcze pytanie - jaki rodzaj terapii stosuje twoja terapeutka?może to wcale nie chodzi personalnie o nią ( to twoje niezadowolenie) tylko rodzaj stosowanych przez nią narzędzi wywołuje u Ciebie takie reakcje

Jestem dzisiaj po pierwszym seansie właściwej terapii.Okazuje się,że przyszłam po pomoc z jednym problemem a naprawiać trzeba zupełnie co innego.
Poza tym zaczyna do mnie docierać sens słów z pierwszego spotkania "to ostatni dzwonek na podjęcie terapii". Bo to jak żyłam ( a właściwie jak walczyłam ze sobą, z całym światem) to porażka.Dzisiaj poraziło mnie jaki ogromny wpływ na podejmowanie takich a nie innych decyzji w życiu miały moje realia z dzieciństwa.

I dziękuję harkon za to co piszesz.Bardzo to do mnie trafia.I mam dzięki Tobie kolejny punkt do opracowania.Bo też zostałam specyficznie zaprogramowana i też będę kiedyś musiała zacząć sama wyćwiczyć to "nowe". Na razie, z pomocą terapeuty, odkrywam na jak wielu płaszczyznach dokonały się głębokie zniszczenia.

Napisany przez: harkon sob, 22 maj 2010 - 09:56

Ciesze sie Carrie

Tak sobie dzisiaj myslalam nad tym wszystkim i mam do Was takie pytanie - czy jestescie lub bylyscie kiedys w swoim zyciu autodestruktywne w stosunku do swojego ciala? Czy ktoras z Was jest lub byla anorektyczka, bulimiczka, cpala, pila, okaleczala sie? ja mialam powazny problem z akceptacja swojego ciala i bylam bulimiczka.. Poza tym mialam fobie, autentyczna fobie - potwornie balam sie zab. W miare rozwoju terapii bulimia byla coraz mniejsza i fobia tez! Pomimo tego, ze zadnych zab nie przerabialam . Teraz epizody bulimii zdazaja mi sie tylko podczas epizodow leku, a na widok zab juz nie dostaje zawalu. Co prawda do reki nie wezme, ale nie skacze juz mojemu mezowi na plecy na widok delikwentki
Dzieki temu watkowi uswiadomilam sobie w jakiej d*** kiedys bylam i ile juz w sobie zmienilam.

edit - oczywiscie wiem, ze przyznanie sie do tego moze byc trudne, wiec nic na sile.

Napisany przez: Bianka sob, 22 maj 2010 - 12:44

U mnie chaos. Z mezem zle. Chodz na pozor bardzo dobrze. Z nim nie da sie rozmawiac. Za duzo zlego wydarzylo sie miedzy nami za duzo zali za duzo zlych slow padlo.....

We wtorek powiem pani psycholog ze wkurza mnie ona ze wkurza mnie ze nie ma husteczek na stole (kurcze zawsze musze nurkowac w torbie za husteczkami) wkurza mnie jak spuszcza wzrok jak zaczynam ryczec wkurza mnie jej szablonowosc no i wkurza mnie ze tak naprawde ma mnie w dupie i nastepny prosze....tak wszystko to jej powiem i powiem ze chyba juz wiecej nie przyjde do niej..


Jezeli chodzi o jakies autodestruktywne zachowanie to w dziecinstwie jak bylam zla jak na nie moglam sie czegos nauczyc albo z innych powodow to potrafilam z calych slil walic glowa w sciane albo w szafe albo rekami zacisnietymi w piesc sie uderzalam w glowe to raz zdarzylo mi sie rowniez jako mezatce..

Ponoc nie jestem brzydka i ciagle od najmlodszych lat jest ze jestem niby ladna ale ja tego nie widze ...mam mega mega problem zaakceptowaniem siebie i polubieniem siebie rzutuje to na kazda inna dziedzine mojego zycia.

Panicznie boje sie myszy chodz wiem ze mi krzywdy nie zrobi to zawsze jak takowa widze strasznie krzycze

Napisze po niedzieli.

Napisany przez: CrazyMary sob, 22 maj 2010 - 19:45

Ja mam dokładnie odwrotnie - najgorsze samopoczucie (nie codziennie, ale w tych "złych" okresach) jest rano. Budzę się wtedy już około 5 rano z bólem brzucha, walącym sercem i lękiem przed nadchodzacym dniem, zwłaszcza porankiem. Poranne budzenie dzieci, robienie śniadania, pośpiech, strach że nie się nie wyrobię, Marta nie chce wstać, trzeba ją budzić kilkanaście razy... Zaczynam się wtedy nakręcać i pojawia się atak paniki. Popołudnia są o wiele lepsze, kiedy już wiem że nigdzie nie muszę się spieszyć.

Napisany przez: harkon sob, 22 maj 2010 - 22:16

Ja tez tak mialam.. pozniej sie rozkrecalam.. albo i nie Wtedy przesypialam caly dzien.. o ile moglam.

Napisany przez: CrazyMary nie, 23 maj 2010 - 08:22

Harkon - czyli minęło? Pozbyłaś się już takich poranków?

Napisany przez: harkon nie, 23 maj 2010 - 10:15

Oj dzieki Bogu tak. A czy Wy bierzecie jakies leki oprocz psychoterapii?

Napisany przez: CrazyMary nie, 23 maj 2010 - 10:32

Tak, ja biorę sertagen od pół roku.

Napisany przez: chaton nie, 23 maj 2010 - 18:55

Tak, ja mialam bardzo wysoki stopien samoagresji. Szczegoly opisze na zamknietym forum.
Dziewczyny, ciesze sie, ze zalozylam ten watek.
Jest mi teraz bardzo ciezko. Jestem u tesciow, dla ktorych jestem, jak harkon napisala "zaworem bezpieczenstwa". Sa strasznymi hipokrytami, zwracaja sie do mnie milo, ale ja wiem, ze licza punkty i ze czekaja tylko na okazje, zeby mnie obgadac z reszta rodziny. Obserwuje kazdy swoj ruch zastanawiajac sie jak oni to interpertuja. Zgodnie z rada psycholozki, nie pomagam za bardzo. Najgorsza dla mnie do zniesienia jest postawa niemeza. JEst jak maly chlopiec zabiegajacy o ich zainteresowanie. Chwali sie Ewa, tym co potrafi, jaka posluszna. Mam wrazenie, ze instniejemy w jego zyciu jedynie po to, zeby zblizyc jego zycie do schematu nadanego przez jego rodzicow: bardzo to przykre.
Ciesze sie, ze istnieje ten watek, cos w rodzaju wirtualnej grupy wsparcia.

Napisany przez: malinka1978 nie, 23 maj 2010 - 22:01

znowu mam ataki paniki, zawroty głowy itd.
jutro ide do lekarza moze cos mi pomoze, moze zmieni lek z lexotanu na inny. chociaz nie lubie eksperymentowac z lekami

jesli chodzi a samooakceptacje to u mnie jest cieżko. byl taki czas wczesniej ze nie lubilam siebie, nie lubiłam swojego ciała. uwazalam ze jestem brzydka i gruba. wtedy automatycznie ograniczalam jedzenie a sam organizm powodowal ze mialam nudnoesci prawie do reakcji samowymotnych. okropność.
teraz tez to powrĂłcilo, i wciaz czuje sie gruba i nie akceptowana i sama siebie nie lubie...

waze 64 kg mam 176 cm wzrostu.


co do fobii to mam ataki paniki w tłumie, w komunikacji miejskiej na otwartej i w zamknietej przeszczeni, lęk wysokości z zawrotami glowy, lęk przed śmiercią. to te ktore najbardziej mi dokuczaja i wkurzają

Napisany przez: CrazyMary pon, 24 maj 2010 - 08:13

Wiele lat temu miałam zachowania autodestruktywne (okaleczanie), które pojawiały się w momentach jakichś emocji, z którymi nie potrafiłam sobie poradzić. Nie było to zbyt poważne ani częste, ale jednak było. Nie potrafię powiedzieć dokładnie co mi dawało (chyba jakiś rodzaj satysfakcjii władzy nad własnym ciałem), ale jednak występowało. Nie omawiałam tego na terapii. Prawdę mówiąc, nie łaczyłam tych zachowań z moimi obecnymi problemami. A może powinnam?

Napisany przez: harkon pon, 24 maj 2010 - 12:11

Mysle, ze takie zachowania autodestrukcyjne bardzo mocno wiaza sie z naszymi przypadlosciami. NIe lubimy sie, nie kochamy, walczymy o milosc i sie kazemy za porazki..

Malinka, a nie masz lekow doraznych na ataki paniki? Moze niekoniecznie xanax, choc dziala blyskawicznie, ale chociaz hydroxyzyne lub pramolan.. NO i moze, skoro bierzesz juz jakis czas swoj lek, to moze dawka jest za mala, albo nie do konca jest trafiony? Poszlabym do lekarza. Ja na poczatku terapii, jak bylam w kiepskim stanie,dostawalam wspomagacz w postaci benzodiazepin, xanaxu wlasnie, SR i na atak paniki, zwyklego.. Ale trzeba bardzo uwazac, bo oczywiscie uzaleznia. Dlatego teraz wole hydroxyzyne, dziala wolniej i slabiej, ale nie oglupia.

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 12:26

Kurcze, a ja po hydroxyzynie ( w syropie) czułam sie fatalnie.Jak flak.Dosłownie jak balon z którego zeszło powietrze i już nie ma jak się unieść.Okropne uczucie i szybko odstawiłam ten lek.
Dłużej brałam Rudotel.Tu czułam się super ale bałam się uzależnienia więc przy pierwszej okazji zredukowałam dawkę i w końcu odstawiłam.
Miałam jeszcze przepisany propranolol ( a później metoprolol) na wysokie i nieregularne tętno i to też ograniczało intensywność doznań w czasie napadu a z czasem i same napady.propranolol był przepisany przez psychiatrę i faktycznie w ulotce jak wół stoi,że lek ten ogranicza uczucie lęku i niepokoju.Chodzi i somatyczne objawy przy nerwicy wegetatywnej.
Na koniec zostałam z Validolem w torebce, który brałam doraźnie jak czułam "że umieram".
A ile opakowań nervogranu zeżarłam to nie zliczę.Cholera jasna, a nikt mnie nie pokierował na przeanalizowanie swojego życia u terapeuty.

Napisany przez: harkon pon, 24 maj 2010 - 12:49

NO i wlasnie tak to jest z tymi lekami - trzeba dobrac indywidualnie.. Na mnie niektore w ogole nie dzialaly, po jednym przytylam 5kg w 2 tyg!! (masakra!), inne uzalenziaja.. Trzeba niestety probowac.
Ale masz Carrie racje, ze leki to tylko srodek wspomagajacy w tym wypadku, podstawa jest terapia. Tylko, ze czasem najpierw trzeba wziac leki, zeby zaczac sensownie terapie, bo jest sie w takim stanie, ze nawet sie nie mysli.

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 13:03

Harkon, ale u mnie mineło 10 lat!!!!! I dopiero teraz z troską zajęłam się sobą.Wcześniej nawet nikt mi nie zasugerował,że może w taki sposób trzeba sie mną zająć.Łącznie z psychiatrą, który powiedział,że "przecież nie będziemy tu sobie robić sesji na kanapce jak w amerykańskich filmach".Wsparcia w bliskich nie miałam kompletnie.Wręcz naciski bym w końcu wzięła się w garść i przestała histeryzować.

Dziewczyny, malinka, bianka - czy wy mówicie WSZYSTKO na tych spotkaniach z terapeutą? Bo we mnie jest tak ogromna potrzeba poprawy komfortu swojego i moich najbliższych,że buzia mi sie nie zamyka.Mam poczucie tylu straconych lat,że wstyd zostawiam za drzwiami.Mówię nawet nie zapytana.

Napisany przez: Gośka z edziecka pon, 24 maj 2010 - 13:18

JA uważa, że powinno się mówić o wszystkim tym, co chce się poprawić/przepracować. Nie mówiła tylko o rzeczach, które oceniałam jako dalszy skutek spraw podstawowych. Mnie sie też buzia nie zamyka . I zawsze mam za mało czasu na ilość spraw, jakie mam do obgadania .
Za zupełnie bez senu uważałąbym w swoim przypadku wyznaczenia spraw, których nie poruszę z terapeutą. To stawia terapię pod znakiem zapytania. Bo ja nie jestem w stanie obiektywnie stwierdzić co ma wpływ, a co nie na jakiś mój stan.

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 13:43

Gośka, do terapeuty trafiłam w stanie paraliżującego mnie uczucia bezradności, zagubienia i zaszczucia.Do tego stopnia,że byłam bliska utraty tego znikomego ułamka pewności siebie jaki wiedziałam,że jeszcze się tli we mnie.Ponieważ miałam ogromne wątpliwości co do zasadności mojej wizyty tam postanowiłam mówić wszystko aby jednoznacznie ktoś kompetentny ocenił czy to jest juz powód do naprawy czy zwariowałam.Wyszłam z tego samego założenia, które napisałaś
i to był dobry trop bo przyszłam z jednym problemem, którego miałam absolutną świadomość a aktualny plan ( po rozmowach diagnostycznych) zakłada przepracowanie co najmniej 3 spraw deformujących moje postrzeganie.
Sama jestem zadziwiona faktem, jak samo określenie związków przyczynowo-skutkowych wpływa oczyszczająco na mnie i pozwala odważyć się na eksperymenty z nową świadomością.

Napisany przez: harkon pon, 24 maj 2010 - 13:45

To super,ze mowicie o wszystkim. I ze nie macie zahamowan przed wyznawaniem nawet najtrudniejszych spraw. Wazne w tym wszystkim jest tez to, zeby na te sprawy spojrzec z kilku stron. Przejsc przez pewne etapy tych emocji, zeby na koncu dojsc do ogladu jak najbardziej zblizonego do obiektywnego ( na ile sie oczywiscie da). Jakby zobaczyc wszytsko z boku. Na poczatku nie za bardzo jest to mozliwe. Na poczatku emocje rozlewaja sie jak ta nasza powodz teraz..
Carrie, na kiepskiego psychiatre trafilas.. takiego co to wierzy tylko w moc medycyny.. I chyba sie nie doucza.

Napisany przez: harkon pon, 24 maj 2010 - 13:48

Niezle doznanie, nie Czulam sie jak cebula, z ktorej zlatuja poszczegolne warstwy. Albo raczej, jakby ktos wyciagal mnie spod zwalow starych szmat, smieci itd.. Mnie prawdziwa.

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 13:54

teraz już wiem w jak najprostszych słowach określić narzędzia jakimi posługuje się terapeuta w przypadku takiego typu terapii jaki jest u mnie - zwyczajnie podpuszcza mnie; nie ma siły - jakaś myśl sie pojawia w mojej głowie, czasem żenująca nawet i muszę to powiedzieć bo w ten sposób klaruje się obraz mojej podświadomości; takie chwyty i moja szczerość pozwalają dotrzeć do zdławionych w przeszłości wydarzeń, komunikatów, obrazów, ocen

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 13:56

dokładnie tak

sama siebie jestem strasznie ciekawa, zupełnie jakby teraz w moje życie weszła dorosła, adoptowana siostra i obserwują ja bo jej nie znam

Napisany przez: Bianka pon, 24 maj 2010 - 15:20

Jezeli chodzi o mnie to mowie wszystko i chyba zaluje bo tak jak pisalam juz parokrotnie ona mnie nie rozumie tak jakbym sobie tego zyczyla...dziwnie czasem interpretuje to co mowie.Np zajela sie moja przeszloscia kazala przymomniec sobie wszystko co pamietam o dziadkach jak sie pozanali jak zyli etc...potem o rodzicach potem kazala mowiec o siostrach a na koniec stwierdzila ze mowie o samych kobietach czyli uwazam ze to kobiety sa wazne co mnie rozwalilo kompletnie...powiedzialm jej ze nie mowie o facetach bo na to przyjdzie pora ze sama tak pokierowala i zeby sobie nie dopowiadala...Innym razem kiedy mialam wydrukowane to o moim mezu stwierdzila ze chce ja przegadac strasznie mniec to dziwi jak ona odbiera to co ja mowie ale tez zastanawia bo moze ja mam problem z werbalizowaniem tego wszystkiego dlatego inni mnie odbieraja tak jak odbieraja.

Co nie zmienia faktu ze mam naprawde coraz mniejsza ochote kontynulowac ta terapie.

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 15:27

Bianka, ja powtórzę moje pytanie - Jaki rodzaj terapii stosuje wobec Ciebie Twoja terapeutka? Może tutaj jest pies pogrzebany i się rozmijacie - ty w oczekiwaniach ona w Twoim zachowaniu?Wiesz na czym polega ten konkretny, Twój, rodzaj terapii?

Napisany przez: Bianka pon, 24 maj 2010 - 15:49

Carrie nie wiem
Ale jutro ja zapytam o wyszystko zapytam..

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 15:59

zapytaj, bo warto
poza tym psychoterapeuta podobno musi poddawać każdy przypadek pacjenta superwizji - czyli jest nad terapeutą superwizor, który ma wieksze doświadczenie i on niejako koordynuje sposób analizy danego terapeuty
możesz więc śmiało zapytać, kto jest superwizorem Twojej terapeutki

widzisz, moja terapia to psychoterapia dynamiczna i padają w niej dosyć kontrowersyjne teorie na mój temat ( nie zawsze prawdziwe ale chodzi o to bym się ustosunkowała, a terapeuta analizuje nawet to w jaki sposób ja zareagowałam na taką a nie inną sugestię).Narzędzia tej terapii analizują wszystko - jak jestem ubrana, jak siedzę, jak reaguję, jak oddycham, o której godzinie wchodzę do gabinetu - no wszystko.Są podpuchy, zaczepki, baaardzo bezpośrednie pytania.Ale ja zostałam o tym uprzedzona,że to dziwne i niestosowne zachowanie ma głębszy sens i chodzi o moje reakcje.

Napisany przez: malinka1978 pon, 24 maj 2010 - 17:03

dzis byłam u innego psychiatry niz dotychczas chodzilam do takiego 10 lat.
postanowilam tam gdzie chodze na terapie isc po recepte na lexotan , i sprawdzic tez co powie lekarz o moim stanie zdrowia, moze zaproponuje cos innego.
Dowiedzialam sie ze jestem uzalezniona od benzodiazepin bo zazywam je 10 lat(zmieniajac co jakies 3 miesiace na inny bo sie uzalezniam).
wiec lekarz powiedzial ze moze zaproponowac odstawianie beznodiazepiny(lexotanu a wprowadzanie na tym etapie pramolan.
przez 3 dni redukcja, potem przez kolejne 10 dni tez redukcja.

i mam zglosic sie za 2 tyg jak sie czuje.

pocieszajace mało było to, ze lakarz stwierdzil ze uzalenienie psychiczne i fizyczne jest porownywalne z alkoholem i stan taki przetrzymac jest bardzo ciezko nawet 2 miesiace bedzie koszmarne. jak mi sie uda to mi pogratuluje zwyciestwa...

a ja boje sie faktu stanu koszmarnego lęku, itd.gdzie nie mozna normalnie funkcjonować...i bede probowac, bo przeciez do konca zycia nie bede na benzodiazepinie

Napisany przez: malinka1978 pon, 24 maj 2010 - 17:05

harkona ty jak sie czulas po pramolanie, jak duzo go zazywalas na dobe???
mnie najpierw zaproponowal hydroksyzyne ale juz pare lat temu mailam zle doswiadczenie z teym lekiem, bylam przymulona oszołomiona i senna...a na lęk mi nie działało

Napisany przez: domi pon, 24 maj 2010 - 20:11

Może zmień terapeutkę?

Napisany przez: harkon pon, 24 maj 2010 - 22:09

Malinka!! Ty naprawde przez 10 lat bralas benzadiazepiny?? To ja sie nie dziwie, ze Ty masz nawroty choroby.. ZEby byly skuteczne, trzeba ciagle zwiekszac dawki.. NIkt nie dawal Ci nigdy prawdziwych antydepresantow? Fluoksetyny, sertaliny i innych takich?
Co do pramolanu - czulam sie po nim calkiem dobrze, ale ja go dostalam na samym poczatku, a pozniej mi zmieniono na fluoksetyne i xanax wlasnie... Czy ten lekarz proponowal Ci jakis lek na stale? Oprocz pramolanu?
Cos Wam zacytuje
"Okres stosowania benzodiazepin nie powinien przekraczac 2-4 tygodni.[..] Przedluzanie okresu stosowania benzodiazepin wiaze sie z mozliwoscia wystapienia tolerancji i uzaleznienia.
Racjonalne stosowanie benzadiazepin sprowadza sie do ich krotkotrwalego stosowania, w minimalnej skutecznej dawce.
Przed przypisaniem recepty na benzodiazepine nalezy odpowiedziec sobie na kilka pytan:
- czy zebrano wywiad dotyczacy historii uzaleznienia u pacjenta i jego rodziny?
-jezeli wywiad jest pozytywne to czy wykorzystano alternatywne metody leczenia? - czy na pewno sa wskazaniado stosowania benzodiazepin? (alternatywy to hydroksyzyna,prometazyna, buspiron, propranolol)" Z lekospisu psychiatry. Dalej jest o tym jak benzadiozepiny odstawiac. Bo nie jest to proste.
Ja wiem, ze sie boisz odstawienia, bo to jest takie nasze kolo ratunkowe w przypadku paniki.. Ale to nie jest dobre leczenie leku. Nie jest trwale ani nie leczy rzeczywiscie. Tylko niweluje objawy.

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 22:26

Malinka

to w jaki sposób ktoś poradzi sobie z wychodzeniem z uzależnienia jest sprawą indywidualną i nie zawsze musi odbyć się w drastyczny sposób
Jest ryzyko koszmaru jeśli pacjentowi zaleci się rezygnację z benzodiazepin ( stopniową) ale nie wspomoże go alternatywnymi terapiami.Ja brałam Rudotel na samym początku, do momentu aż poczułam,że nadchodzący atak paniki nie przeraża mnie tak jak poprzednio.Wtedy zaczęłam redukować dawkę do całkowitego odstawienia.Ale objawy somatyczne, które bardzo mnie nakręcały tłumione były propranololem a doraźnie wspomagałam się klasycznymi środkami uspokajającymi (różne kombinacje dziurawca, kozłka lekarskiego itd).Była potrzeba zredukowania nadmiernego pobudzenia nerwowego bo nakręcić mnie potrafił szelest kartek przewracanych przez kogoś w bibliotece.
Propranolol brałam długo, chyba rok.

Czy tak przedłużone podawanie benzodiazepin nie jest błędem w sztuce lekarskiej?

Napisany przez: Carrie pon, 24 maj 2010 - 22:27

dubel

Napisany przez: malinka1978 wto, 25 maj 2010 - 08:25

harkonlekarz na razie kazal zazywac lexotan i pramolan. odstawiajac lexotan po trochu aby pramolan zaczal dzialac i aby nie bylo duzej reakcji odstawiennej.
a potem mam isc za 2 lub 3 tygodnie i dalej kontynuowac odstawianie i isc do kontroli jak sie bede czula itd.
od razu nie chcial mi dac nowoczesnych lekĂłw.

Carrieja uwazam ze dawanie benzodiazepin w przypadkach kiedy jest inne wyjscie i inne leki to jest to katastrofą...
oczywiscie sa to fajne leki ktore uspokajają i poprawiaja funkcjonowanie , eliminuja lęk, ale niestety sa najgłupszymi pod wzgledem uzaleznienia.

u mnie to sie kolo zamkniete zrobilo. bo chodzilam przez 10 lat do jendego lekarza, probowal mi cos tam zmieniac ale zle sie czulam wiec wracal do benzo.... i tak do tej pory. az jest moment kiedy benzo nie pomaga na tyle aby fajnie sie czuć i tez na tyle jestem uzalezniona ze bez innego leku nie dam rady...

najgorsze jest ze trzeba funkcjonowac zajmowac sie domem , dzieckiem itd. dobrze ze na razie nie pracuje bo pewnie byloby to trudne wykonania.

Napisany przez: malinka1978 wto, 25 maj 2010 - 08:33

harkon ja nie bylam od niczego uzalezniona prze zazywaniem benzo...
natomiast ojciec jest uzalezniony od alkoholu, wujek tez:(

Napisany przez: chaton wto, 25 maj 2010 - 09:53

Powinnas. Okaleczanie jest skrajnym rodzajem autoagresji. Mechanizm jest prosty: czlowiek cierpi psychicznie tak potwornie, ze fizyczny bol pozwala mu o tym zapomniec, skoncentrowac sie nad czyms innym. Zazwyczaj okaleczajaca sie osoba nie potrafi dokladnie wytlumaczyc, dlaczego to robi, jedynie wie, ze przynosi jej to w jakims sensie ulge.

Napisany przez: Bianka wto, 25 maj 2010 - 15:14

No wlasnie jestem po dzisiejszej sesji. Wszystko jej powiedzialm ze jej nie ufam ze mnie nie rozumie ze czuje ze jestem jej obojetna ze chcialabym bardziej "doskonalego" terapeute..Rozmowa potoczyla sie w ten sposob ze zdalam sobie sprawe ze ja na nia i ta terapie przenosze uczucia jakie towarzysza mi w zyciu. Pytalam ja dzis duzo ona mnie pytala tez...
Ona mnie odbiera jako osobe w ciaglej zalobie ale depresji raczej nie mam...I ze to poczatek drogi te piec miesiacy ...ze czeka mnie terapia dlugotrwala i wiele wiele pracy przede mna

Dzis czuje ze ona jest dobra w tym co robi.....

Napisany przez: chaton wto, 25 maj 2010 - 15:50

Bianka: to super, ze jej o tym wszystkim powiedzialas. I co w koncu zostajesz z nia?

Napisany przez: malinka1978 wto, 25 maj 2010 - 16:19

bianka to fajnie ze porozmawialas szczerze, i ze bedziesz chodzic na terapie tak myslę dalej.

ja mam jutro terapie o 11. pewnie tez poczęsci bedzie mowa o lekach i uzaleznieniu.
dziś juz zazylam mniej lexotanu tak jak mi rozpisal lekarz. na razie nie czuje tego ale mam nadzieje ze nie wplynie to na spanie w nocy...

Napisany przez: Bianka wto, 25 maj 2010 - 16:39

Tak zostaje z nia.

Napisany przez: Bianka wto, 25 maj 2010 - 16:44

Malinka ja szesc lat temu bralam serteline potem xanax ...pransdon tez chyba bralam nie pamietam dokladnie ale wszystkie te leki dzialaly na mnie zobojetniajaco bylam senna i apatyczna wszystko bylo mi jedno cale dnie przesypialam a jak sie zblizal wieczor to cieszylam sie bo mozna bylo znowu isc spac...Dzis wiem ze wcale nie powinnam zazywac ZADNYCH lekow tylko zapisac sie na porzadna terapie.
Mam nadzieje ze uda Ci sie z tymi lekami.

Napisany przez: chaton wto, 25 maj 2010 - 16:50

No to swietnie, Bianka, duzy krok do przodu.

Ja teraz staram sie powoli odstawiac paroxetyne (antydepresor), od jakichs dwoch miesiecy zmniejszylam dawke o polowe. I dzis w koncu zadzwonilam do chinskiego lekarza poleconego mi juz od dawno umowic sie na seans akupunktury. Ponoc pomaga na bezsennosc, ktora ja reaguje na odstawianie leku. Ide w sobote, mam nadzieje, ze cos da.

Napisany przez: domi wto, 25 maj 2010 - 17:53

A widzisz....może na tym polega terapia, żebyś się otworzyła i mogła szczerze powiedzieć co czujesz? Moja znajoma miała problem z okazywaniem uczuć i jej terapia w pewnym momencie skłaniała się ku prowokacji. Terapeutka w pewnym sensie prowokowała sytuacje by ta się zdecydowała rozpłakać. Wcześniej nie płakała pod żadnym pozorem bo uważała, ze to wstyd, słabość itp. Znajoma chciała odejść bo stwierdziła, ze to zła terapeutka. Powiedziała o tym i wtedy okazało się, że to było działanie świadome, że chodziło o to by rozpłakała się ale bez poczucia winy, ze płacze.
Nie wiem z jakim ty przyszłaś problemem do terapeuty i nie znam się na psychologii ale możliwe, ze niektóre działania (zwłaszcza te, które ci się nie podobają) terapeuty są zamierzone.

Napisany przez: malinka1978 wto, 25 maj 2010 - 17:54

chaton ja dawno temu chodzilam do bioenergoterapeuty. ale mysle ze to tylko dzialalo na cialo, czyli czulam cieplo i napiecie mięsni pod wplywem dotyku.

a chodzilyscie na hipnoze????

ja bylam 1 raz i jak facet bo wywiadzie probowal mnie zahipnotyzowac to sie mu nie udalo bo sie psychicznie bronilam i wiecej nie poszlam. balam sie stanu hipnozy