Nie chce zostawać u babci

Moją 20-miesieczną córką w czasie gdy ja jestem w pracy opiekuje sie moja mama. Rano małą zawozimy (ja i niemąż) i po południu odbieramy.
Moja mama to cierpliwa kobieta, łagodna, bardzo pobłażliwa dla wnuczki, niestety Zuza niechętnie zostaje u babci. Jeśli zaprowadzam córkę ja to jest płacz i dramat, jesli niemąż to nieco łagodniejsza próba zatrzymania taty.Dodam, że generalnie naprawdę lubi moją mamę, gdy jesteśmy wszyscy razem, bawi się z nią, smieje, wygłupia, ale jak ma u niej zostać to nie jest zadowolona. Nie jest to dla niej nowa sytucja, babcia zajmuje się Zuzą od kiedy ta skończyła pół roku. Odbieram córkę punktualnie, nigdy nie zostawiłam jej na noc, także urazu żadnego tez nie ma. Bardzo mnie te poranki stresują, nie wiem co zrobić żeby mała przechodziła to bezbolesnie. prosze o rady.

Naprawdę nie wiem, co Ci doradzić, mimo iz Kubuś też bardzo rozpaczliwie reagował, gdy wychodziłam do pracy. Był płacz tak głośny, że słyszałam jeszcze na parkingu, zanim nie wsiadłam do samochodu. Starałam się wyjść z domu, zanim synek wstał (bo u mnie to niania przychodzi do Kubusia), z tatą płaczu już nie było. U ciebie jest nieco inna sytuacja, gdyż to Wy odwozicie córeczkę do babci. Może postaraj się, by jak naczęściej to tata odprowadzał córeczkę, może pomocne okaze się jakieś "przekupstwo" (super przysmak u babci, coś co bardzo lubi).
U mnie pomogła też książka "Księga życia dziecka", gdzie była przedstawiona sytuacja, że rodzice chodzą do pracy, a w tym czasie dzieci, to już różnie.
Mogę Cię pocieszyć, że z czasem ten płacz przejdzie.
Postaraj się też, by pożegnanie z córeczką trwało u babci możliwie najkrócej (po prostu zaprowadzasz i wychodzisz).
Powodzenia

Witaj, odnosząc się do Twojego problemu proponuje Ci rozmowę z babcią i córką. Warto wspomnieć babci co dziecko lubi robić i poprosić ją aby takich rzeczy robiły najwięcej. Porozmawiać również z dzieckiem, mówić o babci same dobre rzeczy, jaka babcia jest cudowna i co fajnego można z babcią robić. Warto też wspomnieć, że mama jak i tata w ciągu dnia pracują więc opiekuje się nią babcia, która bardzo ją kocha i chętnie poświęca jej czas. W drodze do babci warto też rozmawiać z córką np. "kochanie a co Ty dziś będziesz robić z babcią? a może pójdziecie na plac zabaw i będziesz robić babki z piasku albo zjeżdżać na zjeżdżali, a może pójdziecie na spacer do lasu poszukać żołędzi?" Warto zainteresować dziecko, żeby nie myślało, tylko o tym kiedy mama wróci. Jeśli chodzi o pożegnanie warto wspomnieć, że bardzo ją kochasz i przytulić albo dać buziaka. Starać się nie reagować na płacz, w końcu temu dziecku nic się nie dzieje, zostaje z bliską osobą, którą zna i za pewne przestanie płakać chwilę po tym jak się czymś zajmie i zwyczajnie zapomni.
Mam nadzieję, że choć trochę pomogłam.
Pozdrawiam

Witam,
Przygotowując odpowiedź na Pani pytanie zastanawiałam się:
1. Od kiedy trwa problem? Od kiedy wrĂłciła Pani do pracy w pełnym wymiarze? Jak długo przebywała pani na urlopie wychowawczym – 6 mcy?
2. Czy korzystali Państwo z innych form opieki (przedszkole), czy była to wyłącznie opieka sprawowana przez babcię?
3. Czy dziecko ma możliwość kontaktu z rówieśnikami?

Na pewno jest to dla cĂłrki trudna sytuacja, poniewaĹź oprĂłcz rozstań z mamą, spędza dnie w domu babci. Zatem moĹźe tęsknić zarĂłwno za osobą, jak i miejscem. Nawet najbardziej cierpliwa babcia, moĹźe nie wynagrodzić braku „swojego pokoiku, łóżka, czy zabawek, ktĂłrymi akurat teraz chciałaby się bawić”. Gdy jesteście wszyscy razem – ma poczucie bezpieczeństwa oraz kontroli nad sytuacją, wie, co się będzie działo. W tym wieku dziecko dopiero uczy się poczucia upływającego czasu – kilka godzin to dla niego wieczność.
Matka jest dla dziecka pierwszą osobą, z ktĂłrą buduje tak mocną więź. Zatem cĂłrka duĹźo bardziej emocjonalnie reaguje na rozstania z Panią, niĹź tatą. Co więcej dzieci bardzo dobrze „czytają” emocje rodzicĂłw. Zatem śmiem podejrzewać, iĹź cĂłrka zauwaĹźyła, iĹź jest to rĂłwnieĹź dla Pani trudna sytuacja i przeĹźywa Pani momenty zawahania, gdy zostawia ją u babci. Być moĹźe bardziej konsekwentny jest tata, co nie świadczy o tym, Ĺźe jest to dla niego prostsza sytuacja.
Proponuję, aby rozstania były jak najkrĂłtsze. Czasami, szczegĂłlnie dla dziecka z ograniczonymi zasobami percepcji (20 m-cy) „im mniej słów/treści, tym lepiej”. JeĹźeli dziecko zostaje w bezpiecznym otoczeniu, u osoby, do ktĂłrej ma Pani zaufanie i podczas poĹźegnania jest Pani spokojna, wĂłwczas zrozumie, Ĺźe rozpacz niczego nie zmieni. NaleĹźy mĂłwić prostymi komunikatami, bez ciągłego powtarzania się i monologĂłw. Warto zadbać o atrakcje podczas pobytu u babci – jej przecieĹź moĹźe zabraknąć pomysłów. MoĹźna rĂłwnieĹź przygotować tablicę motywacyjną na lodĂłwkę: podczas przyprowadzenia cĂłrki dawać jej magnes z buĹşką, ktĂłrą umieszcza w tabelce na lodĂłwce, następnie przy odbiorze taki sam magnes ofiarowuje babcia za dobre sprawowanie (dziecko zawsze otrzymuje 2 buĹşki, aby miało poczucie sukcesu). Za 2 buĹşki otrzymuje buziaka lub drobiazg (cukierek, naklejkę). Później wygaszamy te wzmocnienia (zgodnie z załoĹźeniami podejścia poznawczo-behawioranego).
Proszę uzbroić się w spokój, cierpliwość i konsekwencję.
Pozdrawiam,
Monika

Może z babcią jest coś nie tak? Zainstaluj kamerkę

My też mieliśmy taki problem ze starszym synem jak był młodszy i niestety to wynikało trochę z mojego błędu. Był pierwszy i wymarzony i byłam trochę nadopiekuńcza, no i niestety poświęcałam mu za dużo uwagi i przyzwyczaiłam do siebie. I to potem miało opłakane skutki jak próbowałam go zostawić w domu z kimś innym. Pomógł czas i metoda małych kroków i tłumaczenie trzylatkowi, który powoli już zaczynał wszystko rozumieć, że mama wychodzi i na pewno po niego wróci. Trochę to trwało, ale w końcu się przyzwyczaił. Dlatego Tobie też życzę wytrwałości!

Mój syn nigdy u nikogo nie chciał zostawać. Jak tylko stracił z pola widzenia mnie lub żonę to był ryk. Tak naprawdę nigdy u nikogo nie został i nie wiem, jak to będzie, jak kiedyś będzie się musial z tym zmierzyć.

Ja mam trochę inny problem tzn. Córcia nie chce zostawać w żłobku. Do tej pory było wszystko w porządku, ale miesiąc temu koleżanka zrezygnowała z posyłania dziecka do placówki.A obie dziewczynki były wcześniej jak papużki nierozłączki. Teraz staramy się jej jakoś to wynagrodzić zabierając popołudniami i w weekendy na baseny czy inne atrakcje ale ona i tak tęskni. Wiem, że jej z tym ciężko, ale staram się też małej wytłumaczyć i zachęcić do zaakceptowania innej osoby jako bliskiej przyjaciółki. Znacie może sposoby jak sobie z tym radzić?

U mnie córka , która ma 4 latka , też na początku nie chciała zostawać u babci , ale jak moja mama zaczęła się z nią bawić i Dodatkowo częstować ją słodyczami , to błyskawicznie ją tym przekupiła

Nie jestem ekspertem, ale według mnie najlepszym sposobem jest odwrócenie uwagi dziecka. Czyli na przykład wchodzi do babci i nie ma długiego pożegnania przez mamę, żeby nie odczuło zmiany sytuacji, tylko od razu babcia mówi cześć kochanie zobacz co tutaj mam i nie wiem prowadzi na balkon coś pokazać. Dzieci bardzo łatwo zwracają uwagę na coś kolorowego, grającego itd. Można by spróbować, może akurat pomoże.