prośba

bardzo proszę powiedzcie mi jak dlugo załatwia się wszystkie sprawy. Od momentu pierwszej wizyty w ośrodku do momentu wyczekiwania na dzieciaczka.
Zaczynamy się borykać "z tym" problemem od jakiegoś czasu. Szans na naturalne zapłodnienie nie mamy, a sztuczne nie daje gwarancji nawt po długim leczeniu.
Boli mnie brzuch wiec chyba znowu dostanę okres
Nasz problem polega na tym, ze mieszkamy poza Polską.
Czy wiadomo wam coś, jak wygląda adopcja, jeśli przyszli rodzice nie mieszkają w Polsce?
Pytam jak długo się załatwia wszystkie dokumenty, bo wyjazd do Polski na ok rok czasu jest dla nas obojga nie możliwy.
Jestem juĹź bardzo zmeczona marzeniem o dziecku. Jak czytam wasze "opowiastki" to rycze jak bĂłbr.
Cieszę sie z tymi, którym się już udało.
Za resztę trzymam kciuki

zosiunia to strasznie smutne, co piszesz.... niestety nie potrafię Ci nic doradzić, nie znam się....
moĹźe zajrzyj teĹź na bociana : https://www.nasz-bocian.pl/modules.php?name=News&home=1

No cóż......... jak ktoś zdecydował się na emigrację, to proces adopcyjny jest mocno wydłużony, na Naszym Bocianie piszą o tym różne osoby. Na Mamo - Tato też coć znalazłam:
Temat: adopcja zagraniczna:
https://www.mamo-tato.pl/phpbb2/viewtopic.php?t=12735

bardzo Wam dziekuję za podsunięcie mi informacji. Wszystko mi sie przyda, każda informacja jest dla mnie wazna.

Zastanawiam się nad wieloma sprawami.
O tym, że nie bedziemy mogli mieć dzieci ( no chyba, że cud) wiemy juz ponad dwa lata. Tak naprawdę nic z tym nie zrobilismy.
Wiedzieliśmy o tym juz przed naszym ślubem.
Pomimo tego zdecydowalismy się na wspólne życie.
Jak to było u Was?
Czy my jesteśmy jacyś dziwni i inni????
Jak dlugo w Was dojzewała decyzja o adopcji?
Czy Wasza rodzina od razu wiedziała o tym, że nie możecie miec dzieci?
My się "ukrywamy" - jak na razie. Dziwne, okropne, przykre
Tyle czasu duszę to w sobie. nie mam z kim pogadać (znalazłam Was)
To okropne co sie z nami dzije. Ja płacze prawie przy każdej reklamie z dziećmi. Jak widze rodziców z dziećmi na ulicy czy w pociągu- to przygladam im się tak bardzo, jakbym conajmniej była chora psychicznie
Emigracja na drugi koniec świata, pozwoliła odunaś wszystkie niedobre mysli od siebie. Teraz powracaja spotegowane.
Jak to było z Wami?
Od razu po tym jak dowiedzieliście sie, że nie będziecie mieć swoich (biologicznych) dzieci - przystąpiliście do adopcji?
rozmawialiscie razem, zawsze i bez kłótni o tym co to znaczy adopcja.
Mojego męża, natura czy -też Bóg jak kto woli, nie obdarzyła plemnikami. Czy jest tu ktos, komu zdrowie nie pozwala na zapłodnienie (czy też zajście w ciąże) Czym dla takiej osoby jest adopcja, jak długo potrzeba było czasu żeby zacząć coś robić ( bo chce podkreslić,ze mój mąż zawsze był "ZA" adopcją)
kiedy zaczeliscie luźno rozmawiać na temat " jestem bezpłodny"
adoptowane dziecko to nasze dziecko.
oj duzo se popisałam
ale jestesmy w tym punkcie w którym Wy byliście dawno temu

Pozdrawiam z upalnej krainy palm i torbaczy

Zosiunia, oj początki są ciężkie. Najtudniej jest zaakceptować własną niemoc. Tak zwyczajnie, po ludzku..........
Myślę, że najlżej zaczyna być wtedy, gdy podejmie się jakąś decyzję, zacznie działać w kierunku jej realizacji. Tak było z nami. Spotkania z kobietami w ciąży i dziećmi były trudne. Okropnie przeżywałam serial KOCHAJ MNIE.
Od momentu, gdy mam dziecko, wszystko siezmieniło. Już nie mam potrzeby użalania sienad sobą. Jesteśmy rodziną, szczęśliwą rodziną i każdego dnia Bogu dziękuję za moje dziecko.
Ściskam. Bardzo serdecznie. Palmę ode mnie poklep, bo pewnie nigdy w życiu takiej nie zobaczę, ale każdy ma swoją historię do wypełnienia:)

A tu sobie trochę poczytaj:

https://www.mamo-tato.pl/phpbb2/viewforum.p...0b532bafb3e1272

Zośka, i jeszcze poczytaj PRZYDATNE LINKI!!!!!!!!!!!!