Z zaskoczenia..."Taaaaatuś??????"

Po 9 latach podałam tatusia o podwyższenie alimentów, także rozprawa się odbędzie. Kiedyś tam, ale się odbędzie. Mam głupi i szalony pomysł iść na tą rozprawę z córką (bez wprowadzania jej na sale rozpraw). Nawet już o tym rozmawiałyśmy wstępnie. Dla nie wtajemniczonych Marysia ojca nie zna, do tej pory tatuś na gest poznania córki się nie zdobył. Nie podchodzę do tego emocjonalnie, bo tatuś budzi we mnie tylko politowanie, a wręcz nic nie budzi. Powiem tylko, iz wyczerpałam wszystkie godne środki emocjonalnego nacisku, żeby poznał dziecko. Nic z tego. Będzie szok. Jego mina bezcenna ...
Ale czy M. sobie z tym poradzi? Jest silna i zdecydowana, nieznany ojciec nie jest tematem tabu. Oczywiście przypomniała mi się w tej chwili pewna scena z Seksmisji . Czy to może tak wyglądać ?
Skrzynia

Nie wiem skrzynia.
Ja bym sie chyba na to nie zdobyla. Chyba ze Marysia bardzo bardzo chce, to jej decyzja.
I jedyna okazja aby go w ogole zobaczyla na oczy.

Mam córkę w tym samym wieku i nie zrobiłabym tego. Bo co jeśli jego reakcja będzie dla Marysi przykra? Czy to w ogóle jest jej inicjatywa? Bo jeśli nie, to po co? Przecież nie dla bezcennej miny faceta?

Ale po co?

1/ córka nalega i chce zobaczyć? Poszukaj fotek na fejsie czy zrób przed rozprawą.
2/ dla jego miny? warte to stresu cĂłrki i poczucia odrzucenia?

Z czystej ciekawości spytam - a po co naciskasz? Naprawdę jesteś zdania, że nawet gdyby uległ naciskom i zgodził się (bo raczej by nie zechciał sam z siebie) poznać dziecko, to zmieniłoby to pozytywnie Wasze życie? Po co go zmuszasz?

Ja nie skrzynia ale tak koncypuję, że 12 letnie dziecko może po prosto chcieć, raz w życiu, zobaczyć swojego ojca.

Zakładam, że to pomysł Marysi, przypuszczenia z wyższych postów "dla bezcennej miny" wydają mi się średnim żartem w stosunku do skrzyni.

Osobną kwestią jest czy to dobry pomysł bo nawet jeśli teoretycznie Marysia jest przygotowana na wszelkie negatywne reakcje to być może, w głębi serca i nie przyznając się sama przed sobą, liczy na coś innego. Moim zdaniem takich pragnień (niech mnie tata pozna, pokocha, etc.) nie pozbywamy się łatwo, zwłaszcza będą dzieckiem.

Zilka, to Skrzynia pisała o bezcennej minie...



Wiesz, ja nie pytam ot tak - mój ojciec zmarł parę m-cy temu, a ja go nie zdążyłam poznać. On nigdy nie czynił wysiłków, ja też nie - po co pchać się do człowieka, który nie chce mnie poznać? Szkoda czasu i emocji.

Ja wiem ale parę osób to podłapało jakby to było głownym tematem. Nieważne.



Nie wiem, piszesz to jako ...dziesięcioletnia kobieta i tak od dziecka uważałaś? To może ja mam jakieś "romantyczne wizje"

Nigdy nie chciałam spotkać się z ojcem - bo po co? Obcy człowiek, ja nic o nim nie wiem, on o mnie też nic. Ok, nie pamiętam, jak było w przedszkolu, może wtedy chciałam, ale od czasów szkolnych to na pewno nie czułam takiej potrzeby.

Marysia jest juz na tyle duza ze chyba pozwolilabym jej zdecydowac czy chce isc czy nie
Rozumiem ze ten pomysl wynika z Jej ciekawosci jak ten czlowiek wyglada
Piszesz ze Ty nie podchodzisz do tego emocjonalnie ale pomysl o Niej nie wiem na ile jest silna i na ile to po Niej ze tak brzydko powiem spłynie a na ile poruszy serducho

A ja skrzynię rozumiem, moja córka też nie zna swojego ojca (zdjęcia owszem widziała), a on wciąż nie dojrzał do tego by ją poznać...ciągle nie czuje się na siłach . Julka też bardzo chce go poznać, ma chyba takie wizje o jakich pisze zilka, choć dużo jej tłumaczę, opowiadam o przeszłości i już nie idealizuję go. Póki co nie wiem jak mogłabym doprowadzić do tego spotkania, bo jego obietnice zwykle kończą się na obietnicach, a "tatuś" mieszka daleko.
W takiej sytuacji o jakiej pisze skrzynia wiem, że ojciec mojej córki nie zrobiłby jej przykrości-raczej byłoby mu wstyd, nie wiem tylko jak takie spotkanie wpłynęłoby na moją córkę.

Edit. literĂłwki

Nie polecam takiego rozwiązania.Moja teściowa tak postąpiła z moim wówczas 15letnim mężem.Skończyło się to niefajną sytuacją dla mojego męża.Do dziś ma uraz jak wspominam o jego biologicznym ojcu. Próbuje z nim rozmawiać bo właśnie niedawno okazało się że prawda o ojcu jest zupełnie inna.Mój mąż zna wymyśloną przez teściową historyjkę dotyczącą pojawienia się mojego Ł na świecie i rodzicielstwa jego ojca.Ma ogromny żal do matki....

Skanna, weź pod uwagę, że ludzie się różnią. I Twoje doświadczenia nie muszą być miarodajne.

W temacie, nie wiem, co doradzić. Może uprzedzić ojca, że Marysia chce się z nim zobaczyć, popatrzeć na jego reakcję i dopiero wtedy podjąć decyzję? Gdyby reakcja była gwałtowna (w stylu, co ty mi tu k... bredzisz), to na pewno bym nie zaryzykowała takiego spotkania.

Ja bym nie wzięła dziecka na taką rozprawę. Myślę, że często nie doceniamy tego, jak mocno pewne sprawy na nas wpływają. Już samo to, że spotkanie miałoby miejsce w sądzie - instytucji naprawdę niesprzyjającej dobrym emocjom. Jak już jak wchodzę do sądu to się spinam. Po prostu nie życzyłabym moim dzieciom spotkania własnego ojca w sytuacji, gdy musi się bronić, gdy jest stawiany w złym świetle. Można by pomyśleć, że dobru M. służyć będzie pokazanie, że to byle kto, nie ma za kim tęsknić - a jest wręcz przeciwnie, dla poczucia własnej wartości istotna jest wiara, że moi rodzice to dobrzy ludzie, mądrzy, piękni, itd.

Wiem, że temat poważny, ale chciałam go trochę ugryźć z przymrużeniem oka i lekkim sarkazmem. Wywołać dyskusje. Stąd "bezcenna mina" i "Seksmisja". Dzięki Zilka
A może, ktoś przez taką sytuacje przeszedł?
Z ojcem Marysi nigdy nie byliśmy w konflikcie, nasze spotkania (a było ich parę, przez te prawie 13 lat) były bardzo miłe, spotkania w sądzie też bez większego stresu. Nigdy nie mówiłam "musisz", zawsze padały słowa "a może jednak byś spróbował".
Oczywistym jest, że zawsze najważniejsze jest dobro dziecka. Najprościej i najłatwiej zostawić tak jak jest obecnie. Ale z drugiej strony nasuwa sie pytanie, czy, aby nie spróbować? Ja wychowywałam się bez ojca (zginął w wypadku), moja córka rośnie na kolejną silną kobitę, umie nazywać emocje jakie przeżywa. Dziecko ma głęboką potrzebę zobaczyć fizycznie swojego ojca, a on szybciej ucieknie niż okaże agresje.
Jestem pewna, że najtrudniej dla niego po tylu latach zrobić pierwszy krok, im dalej tym trudniej. Zarówno dla mnie jak dla Mary brak obecności jej ojca w naszym życiu nie budzi złych emocji, pretensji i traumy brak. Można stworzyć coś nowego bez przeszłości, tu i teraz - może ta "metoda" okazałaby się skuteczna?

Skrzynia,
moim zdaniem nikt Ci tu radzić nie może, bo tylko Ty znasz po pierwsze swoją córkę, a po drugie - jej ojca i możesz jakoś przewidzieć ich reakcje.

Ja bym się tylko obawiała tego, że ona w głębi duszy ma nadzieje, że jak ojciec ja spotka, to... nie wiem co. Pokocha ją, stwierdzi swój błąd i będzie chciał naprawić ? Nie wiem, ale bałabym się bardzo jej rozczarowania. Choć może nawet sama przed sobą nie chce sie do takich pragnień przyznać.


Troche oT, ale przywołałaś "Seksmisję", a mi sie ta sytuacja skojarzyła raczej z filmem "Tylko mnie kochaj", którego strasznie nie lubię. Do [użytkownik x] doprowadza mnie sytuacja, w jaką została wmanewrowana ta mała, bez żadnej gwarancji, że ojciec zachowa się tak, jak sobie jej matka wyobrażała

Agnieszko zgadzam sie z Tobą.
I jestem wyznawcą pewnej zasady: (nie ja wymyślilam ) "Miłość jest jak bąk, jeśli musisz wymuszać, to prawdopodobnie g....no!" przepraszam, za dosadność

Zakończe wątek,
Dzisiaj była rozprawa, alimenty podwojone. Ugoda.
Z Marysią rozmawiałyśmy i nie zabrałam jej.
Myślę, że raczej nigdy nie będzie miała już szansy poznać ojca.
Finito.