Jestem profanką czyli zestarzałam się, zgłupiałam czy może zmądrzałam ?

Takie sobie właśnie pytanie zadaję po wczorajszej wystawie Marka Rothki w Muzeum Narodowym - bo moje wrażenia były skrajnie różne od tych, z którymi wyszła stamtąd moja Ania.

Chodziłam po tej wystawie, czytałam opisy utrzymane w takiej poetyce jak to:https://www.polskieradio.pl/9/396/Artykul/8...-mowi-do-tlumow , ogladałam te obrazy...

... i widziałam człowieka, którego potrzeba orginalności (połączona z brakiem jakieś niezwykłego talentu) doprowadziła w koncu do malowania wielkich czarnych kwadratow na czarnym tle. Oraz do depresji i samobojstwa w bonusie

Na końcu natomiast zobaczylam kilka zdjęć z miasta, z ktorego wyjechał jako dziecko, nigdy nie wrocił i w żaden sposób nie odnosił się w swojej twórczości, wstawionych w opakowanie z plexi częściowo nieprzezroczyste, wzbogacone następującym komentarzem: Poprzez zdjęcia pokazane w specjalnych gablotach opowiada (autor tych zdjęć - dop. mój) o tym miejscu jako lustrze, w którym odbijają się i zacierają ślady przeszłości wielkiego artysty.


Od jakiegoś czasu (czyli chyba od zwiedzenia Tate Modern w Londynie) obserwując to, co nazywa się obecnie "sztuką" dochodzę do wniosku (pewnie niezbyt oryginalnego ), że XX wiek przyniósł w jej rozumienie totalną rewolucję, Przez wieki "artysta" to byl ktoś, kto posiadł jakieś szczególne umiejętności, coś umiał lepiej niż przeciętny zjadacz chleba - malować, rzeźbić, śpiewać...
teraz natomiast wystarczy zrobić cokolwiek i dopisać do tego oryginalną ideologię - i już czarny kwadrat na czarnym tle nabiera głębi wyrazu

Agnieszko, mam tak samo.
Nie umiejętność jest w cenie a umiejętność sprzedania "byleczego".
Na szczęście nie zawsze.

Z drugiej strony jednak...

moja Ania wyszła zachwycona, a przed finałowym "czarnym kwadratem na czarnym tle" przesiedziala dłuższą chwilę, podczas gdy ja z coraz większym poczuciem absurdu obserwowałam ludzi wpatrzonych nabożnie w to płótno


I teraz nie wiem - czy ja rzeczywiście zmądrzałam z wiekiem czy może zagubiłam gdzieś tę wrażliwość, która ona jeszcze ma ???


Na szczęscie "Dziwny ogród" lubimy obie nadal

Ja tam lubię sztukę współczesną. Lubię koncept, ideę, która jest przekazywana w ciekawy, zaskakujący sposób. Nie lubię, kiedy sztukę utożsamia się z rzemiosłem i wymaga się, żeby dzieło sztuki było "dopracowane", żeby było w nim widać "warsztat" artysty - no po prostu, żeby było widać, że się człek narobił, żeby zarobić.

Oczywiście, że czasem ten pomysł, na którym zasadza się dzieło, jest po prostu słaby - czy pretensjonalny. Artyści to też ludzie

Dla mnie nie musi być widać, że się narobił, tylko że coś w tym jest, a to coś wynika z talentu. Jak ta seria zwierząt Picassa rysowanych jedną kreską.
Zdecydowanie sie przy tym nie napracował, ale z drugiej strony - pracował na to latami szlifując i rozwijając swój warsztat. I zwyczajnie umiał rysować

I jeszcze jedno - doszłam do wniosku, że niektóre obrazy Rothki mogłabym w domu powiesić - może niekoniecznie czarny kwadrat na czarnym tle

Ale nie dlatego, że do mnie przemawiają swoim przekazem, tylko gdyby mi się kolorystycznie z meblami komponowały

Przypomina mi się "Nie lubię poniedziałku" (poniedziałków ? ) i wystawa dzieł współczesnych

A jak się nazywało to coś, z czego to dzieło było zrobione ? To po co ten człowiek do Warszawy przyjechał ???

Pamięta ktoś ? Bo mnie teraz będzie to męczyć

Po treblinki

...kurka wodna....

Dziękuję

dreblinki!

To nawet oryginalny nie był.
Najsłynniejsze bodaj w sztuce kwadraty malował Vasilly Kandinski, i to daaaaawno temu.

Jak sie maluje abstrakcje geometryczne, to duĹźego wyboru figur nie ma

Prekursorem czarnych kwadratow był Kazimierz Malewicz, a Kandinsky raczej rzadko ich uzywał - bardziej Pier Mondrian, ale u niego był głownie białe.

Mark Rothko zył w latach 1903 - 1970, więc też juz trochę dawno

Podpiszę się całkowicie. Kiedys trzeba było umieć , miec talent, tworzyc tak jak nikt nie umie. a teraz... w sumie kazdy z nas jest artystą, a im cos głupsze czy też skandaliczne to lepiej.
te kwadraty to nic, ja byłam na wystawie sztuki współczesnej i zamarłam przed obrazem - no jakby dwulatkowi pozwolić bazgrac bez opamiętania. Obraz sie nazywał smutek. i doszłam do tego, że chodzi o smutek oglądającego

Bardzo podobną dyskusję w domu prowadziliśmy, chociaż wystawę widzieliśmy jedynie w tv. Nie czuję tego co artysta powiedział przez czarny obraz na czarnym tle.

A sztuka podobno nie lubi ograniczeń

Przypomniałyście mi (o, siło skojarzeń!) film "Nietykalni": "Za taką kasę mógł dać więcej niebieskiego..."
Cienka jest granica między sztuką a kiczem.

A wiesz, że obejrzałam dziś kilka razy stosowny fragment filmu i wciąż słyszę przez "t" . Widać słuch już mam nie ten

Ja jestem profanką
i bywam głupia

a do sztuki mam podejście konsumpcyjne
jeżeli ja nie rozumiem i nawet nie chcę czegoś zrozumieć, to trochę obwiniam za to autora
bo gdyby jednak chciał mi coś powiedzieć to może pokusiłby się o klarowność

Nie indukuję w sobie uczuć wzniosłych na wszelki wypadek.

Bardzo cenię ciekawy koncept, pomysł,
zawsze treść bardziej niż formę
I zwłaszcza od sztuki współczesnej, która drzemie wszędzie- w galerii, w reklamie, w zdjęciu, a nawet w memie internetowym (uwierzcie mi, będą w galeriach za 20 lat)
od całego tego zamieszania oczekuję zagadki do wyjaśnienia. Oczekuję gry, flirtu intelektualnego, który pozwoli mi chcieć zgadywać i zgadnąć.

W zakresie sztuki współczesnej bez treści, która odbija wnętrze osób patrzących i ich emocje - więc w tym zakresie wystarcza mi patrzenie na cumulusy na błękitnym niebie. Kwadraty to forma ograniczona:)

wywołujac sztukę do tablicy
Jonasz kofta - mĂłj kieszonkowy poeta
zupełnie ulubiony,
nienazbyt wybitny
nigdy nie popadł w manieryzm
i spełnia moje potrzeby zagadki, ciekawostki
jednocześnie oddając w swojej twórczości większość moich uczuć.

a znĂłw taki Kaczmarski,
którego twórczość porusza do głębi jest spośród grona poetów wyklęty
bo zamiast zaciemniać i niedopisywać on w piękny sposób opisywał rzeczywistość
ale jego wiersze spiewane są po wielokroć
a innych jego kolegów z ławki, którzy z braku talentu weszli do grona krytyków i teoretyków....... nie.

ania kuleczka mnie natchnęła : mielismy dyskusje o tekstach piosenek . Teraz wszystko podane na tacy : będe miał cię itd. w teledyskach gołe wyginające sie ciała itd.. a kiedyś nie było to tak dosłowne, pozostawiało pytanie, zagadkę... teksty były poezją. a teraz... dla mnie masakra w większości przypadków.

Padlam Dzieki candance rozbawilas mnie niesamowicie swoja interpretacja tutulu

Mam podobnie jak Agnieszka - trudno mi odnalezc sztuke w namalowanym kwadracie, kresce...kropce (bo i takie ¨dziela¨ zdarzylo mi sie ogladac). Z drugiej strony dzieki takim pracom, ponoc slynnych artystow, docenilam swoj talent. Kiedys twierdzilam, ze go nie mam, dzis twierdze, ze wrecz odwrotnie

I jeszcze jedno - ja jestem z grupy tych, ktorzy nie musza sztuki rozumiec. Ona albo mi sie podoba, albo nie. Kiedys czytalam jakis wywiad z Picassem, ktory ogromnie mi sie spodobal, gdzie dziennikarka powiedziala, ze ona jego prac nie rozumie, dlatego jej sie nie podobaja, a on ja spytal, czy lubi spiew patkow, na co ona odpowiedziala, ze tak, a on to skwitowal - no ale przeciez pani go nie rozumie.
Cos w ten desen, nie pamietam dokladnie. Chodzilo o to aby nie probowac na sile rozumiec tego co artysta mial do przekazania. I ja mam tak wlasnie, ze nie staram sie na sile zrozumiec, albo mi sie podoba, albo nie...nic na to nie poradze, ze kropka, czy kwadrat nie robia na mnie wrazenia i naprawde nie wazne kto to namalowal - czy 3-letni Piotrus z grupy Krasnoludkow z przedszkola nr 8 w Trzciance czy slynny Mark Rothko...no dobra, Piotrusia bardziej docenie, w koncu kwadrat namalowac w tym wieku to duza sprawa

Edit: Znalazlam cos nt. tego wywiadu:

¨Mówi on (w sensie Picasso), że niebywałym jest, że wszyscy chcą zrozumieć malarstwo. Pyta, dlaczego ludzie nie próbują zrozumieć śpiewu ptaków, dlaczego kochają noce, wszystko, co nas otacza i tego nie usiłują zrozumieć. A z malarstwem przeciwnie. Nawołuje w tym wywiadzie wręcz, by ludzie zrozumieli, że artysta działa z konieczności, że i on jest mikroskopijjną cząstką świata, której nie trzeba przypisywać więcej znaczenia niż potrzeba; że malarz podlega stanom pełni i próżni, wykonuje obraz jako potrzebę uwielnienia się od swych wrażeń i wizji… i to jest cała tajemnica sztuki.

I fragment jego wypowiedzi:

Akademickie nauczanie piękna jest błędne. (...). Sztuka nie jest zastosowaniem kanonu piękna, ale tego, co potrafią pojąć umysł i instynkt, niezależnie od kanonu. Kiedy się kocha kobietę, nie sięga się po narzędzia dla mierzenia jej kształtów; kocha się ją przy pomocy swych pragnień; a tymczasem zrobiono wszystko, co się dało, żeby nawet miłość poddać kanonom. ¨

Eeeeeee... ktoś kiedys powiedział, że sztuka jest jak gó.wno, tego się nie rozumie, to sie czuje

Coś w tym jest

We wczorajszych Wysokich Obcasach jest wywiad z córką Marka Rothki, od którego rozpoczął się ten wątek

Zacytuję Wam kawałek:



Ha, oto i wyzwanie!

Cytowałam mojego nauczyciela z plastyki kiedyś tu na forum, ale nie wiem, czy on nie cytował kogoś.

Wysokie Obcasy zamieściły obraz wart około 22 mln dolarów, który mlodszy syn skomentował pytaniem, a kto domaluje resztę?

dobra dobra bez przesady- cheri cheri lady oraz boys boys boys to tez sa nasze czasy, nie mowiac juz o I can't get no satisfaction. A pseudo iltelektualne " a kiedy przyjdzie wlasnie po mnie zegarmistrz swiatła purpurowy" zaspiewane 3 razy coraz bardziej dramatycznym tonem? sieczka jest grana w komercyjnych stacjach, ale faknych artystow z niebanalnymi tekstami tez mozna znalesc- Nosowska czy Brodka czy Gaba kulka to jest teraz. Nie zamierzam obecnych czasow straszliwie jakos bronic, ale zanaszychczasowosc kojarzy mi sie niezbyt jakos dobrze

Jesli chodzi o sztuke to ja nigdy jej nie czulam i to zadnej. czy to renesans czy impresjonizm zadnych uczuc glebszych we mnie nie wywoluje czesc mi sie podoba czesc nie ale to kwesta barw, harmonii czy pewnego zaskoczenia a nie uczuc czy przekazu.

Przypomniał mi sie ten wątek, bo w zeszłym tygodniu byłam w Muzeum Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. Bywałam tam jako dziecko, lata świetlne temu, ale teraz mają nową siedzibę i ekspozycję nie ograniczającą się tylko do obrazów na ścianach.

Ostatnia z czterech sal poświęcona jest jego pracom w rozmaitych technikach pozwalających powielać je po wielokroć - litografie, akwaforty, akwafinty i inne (nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, że tych technik jest tyle !). Jest też taka technika, która pozwala robić odbitki kolorowae, tylko dla każdego koloru trzeba zrobić oddzielną płytę Nieprawdopodobnej dokładności to wymaga, ale efekty wychodzą zachwycające - szczególnie jak porównałam z linorytami, które swego czasu tworzyła moja Ania

Uświadomiłam sobie wtedy róznice w moim stosynku do taich rzeczy i do twórczości w rodzaju Rothki. Przed czarnym kwadratem na czarnym tle staję i myślę "O co tyle krzyku, ja też bym tak potrafiła" . a litografia z kwitnącą gruszą Wyczółkowskiego wywołuje myśl "Boże, jak ja bym chciała tak umieć !!!"

Przypomniał mi sie ten wątek, kiedy przeczytałam o kolejnej ARTYSTCE https://tvnwarszawa.tvn24.pl/informacje,new...niu,118741.html

A tu poprzednie jej "dzieło" https://vimeo.com/57239128

Ciekawa jestem - co o tym sądzicie ?

Agnieszko
Artystka jak sama pisze, ma " problemy z określeniem własnej tożsamości" znaczy jak już nie ma nic mądrego do powiedzenia, to się takie cuda wymyśla

A wystawiają nadal te wspaniałe patefony i fonografy Edisona?

Nie pamiętam. Tak się zajęłam tym, co na ścianach, że mogłam przeoczyć.