płaczka żydowska

Błagam doradźcie coś! Mam ostatnio strasznie płaczliwe dziecko. Płacze o każdą pierdółkę. Od sprawy ważnej po banalną. Zaczynając od odmowy włączenia bajki przez kolorowankę pomalowaną źle przez samą siebie, dalej gdy lalkę nie da sie ubrać od razu taka jest jej reakcja nie ma człowiek nawet czasu powiedzieć daj pomogę Ci. Już poważniejszych spraw nie wymienię bo już bardziej oczywistym wydaje sie wtedy płacz dziecka. Płacze bo takie ma usposobienie, płacze bo taki wiek, płacze bo:..... (?). I związku z tym co zrobić aby to przetrwać bo sił zaczyna mi już brakować.

Bo taki wiek I radzę się uzbroić w cierpliwość albo stopery do uszu bo to jeszcze chwilę potrwa

O o o dokładnie jest tak jak napisała Skanna
Uzbroić się w anielską cierpliwość i czekać.....przejdzie

Witam, wzmagająca się płaczliwość u dzieci w wieku poniemowlęcym i przedszkolnym (nie wiem dokładnie ile lat ma Pani dziecko) prawdopodobnie wynika z tego, Ĺźe dziecko widzi korzyści wynikające z takiego rozwiązania swoich problemĂłw. MoĹźe to być zwiększona uwaga rodzica, przytulanie, dodatkowy czas poświęcony na zabawę z dzieckiem, lub cĂłrka zyskuje w inny sposĂłb, np.: jest wyręczana z obowiązkĂłw. Dlatego jeśli widzimy, Ĺźe dziecko płacze z błahego powodu, to lepiej jest w sposĂłb delikatny zbagatelizować problem, potraktować go w sposĂłb humorystyczny, lub jeĹźeli mĂłwimy o zniechęcaniu się dziecka do wykonywania prostych czynności, to nie naleĹźy się rozczulać, ale entuzjastycznie zachęcić do dalszych prĂłb, mĂłwiąc na przykład: „Jak ja byłam w twoim wieku to teĹź mi nie wszystko wychodziło, ale jak się ćwiczy to zaczyna się udawać”. WaĹźne, Ĺźeby zniechęconemu dziecku nie pozwolić się nakręcać przez własne rozczulanie się nad nim a raczej w sposĂłb Ĺźywiołowy napędzić pozytywne myślenie: „Nie płacz tylko sprĂłbuj ubrać lalkę jeszcze raz, najpierw załóż sukienkę na nóşki, potem włóż ręce w rękawy, tak jak ty się ubierasz”. Tutaj sposobem nie jest rozwiązywanie problemĂłw za dziecko, trzeba spokojnie zachęcać je do dalszych prĂłb, poniewaĹź nawyki się utrwalają i jeĹźeli teraz dziewczynka zobaczy, Ĺźe mama rozwiązuje za nią najprostsze problemy, to później nie będzie potrafiła poradzić sobie z większymi i stanie się niesamodzielna. A jeśli dziecko nie pozwala sobie nic wytłumaczyć, płacze i nie słucha juĹź, co się do niego mĂłwi na spokojnie, to taki atak histerii naleĹźy po prostu cierpliwie przeczekać. Wiadomym jest, Ĺźe jeĹźeli chodzi o powaĹźniejsze sprawy i dziecku dzieje się krzywda, lub są to pierwsze prĂłby, zmaganie się z nowymi wyzwaniami to trzeba pomĂłc, nakierować czy pocieszyć, ale wszystko w granicach rozsądku

Z pewnością dziecko marsjanki po 11 latach nadal jest w wieku przedszkolnym
Nie ma to jak wykopaliska....

Pani Doroto, być może Marsjance już nic nie pomoże moja odpowiedź, ale jeśli chociaż jeden rodzic zmagający się z podobnym problemem wyciągnie jakieś wnioski dla siebie to było warto odkopać temat

Pozdrawiam

ha,ha,ha akurat kolejne dziecko mam w wieku przedszkolnym i podobny ale nie na tę skalę problem, a dałabym głowę uciąć, że córka płaczliwa nie była, jaka ta pamięć dziurawa

Złego się już tak nie pamięta jak dzieci wyrosną :)