Ręce opadają...

Ręce mi opadły jak poczytałem tematy poniżej, bo widze, że temat jest powszechny, a do tego towarzyszy mu bezradność. Miałem już nic nie pisać z tego powodu, ale jednak zdecydowałem się, może akurat. Moja córka ma bez mała 2,5roku i od jakichś 2ch nie pamiętam ani jednej przespanej nocy. Nieważne, czy miała dobry dzień, zły, była zdrowa czy chora, zasypiała sama czy ze mną bądz z żoną, no i co najgorsza, nie ważne czy śpi sama czy z nami w naszym łóżku! Potrafi nie spać cały dzień, chasać do 22:00, paść ze zmęczenia niemalże z pozycji stojącej, by za godzinke lub dwie budzić się i płakać. Nic nie zmenia też sen za dnia. Czasem pomagał smoczek, czasem nie (dziś odstawiony), czasem popiła i zasnęła (soczki zamienione na wode), teraz już nie, czasem wystarczyło do niej iść i sie położyć, a teraz nie pomaga nawet wzięcie jej do naszego łożka...Szlag mnie trafia, bo jest przesłodkim dzieckiem i aż wierzyć się nie chce widząc ją za dnia, że w nocy taki mały potwór z niej wychodzi. Czy to, że oboje pracujemy może powodować takie właśnie zachowanie? 2razy w tygodniu niania i raz jest u siostry mojej żony. Pomyślałem, że skoro jest zdrowa, to pozostaje tylko psychologiczny aspekt powodujący tą przypadłość. Tęsknota za rodzica i zemsta za "takie krzywdy". Dodam jeszcze, że mała nie budzi się i płacze w nieskończoność, po prostu wymaga "interwencji" czasem dłuższej, czasem krótszej, ale za to częstej i cholernie wyczerpującej. Bywa, że zapalam światło kiedy nic do niej nie dociera, podnosze glos i każe rozejrzeć się po pokoju i mówie, ze jest tu mama i tata i jest ok. Wtedy kładzie się i zasypia w moment, by za 10minut powtórzyć proceder...
Nie ma jakichś obszerniejszych informacji na temat przyczyn takich zachowań skoro to takie powszechne? Jeśli już nie ma rady, to chciąłbym chociaż zrozumieć dlaczego???

Wydaje mi się, że takie pobudki są na tle emocjonalnym. Być może Wasza córcia bardzo przeżywa to, co dzieje się w ciągu dnia. Mój synek też w wieku ok 2 lat miał ogromny problem z wyciszeniem się przed snem i budził się w nocy z krzykiem. Było to dla nas bardzo wyczerpujące, więc doskonale Was rozumiem :/ u nas sprawdził się syrop na uspokojenie przepisany przez pediatrę. Może skontaktujcie się w tej sprawie z lekarzem? Może spotkanie z psychologiem pomogłoby znaleźć przyczynę takiego zachowania? Pozdrawiam

Marcin, ona się na Was nie odgrywa świadomie i przestań to traktować jako wypowiedzianą Wam wojnę. To jest bardzo mała dziewczynka, która przechodzi przez bardzo trudny okres - jeśli dla Ciebie jest to trudne (a jesteś dorosły i jak rozumiem wiele rzeczy ogarniasz intelektualnie - to pomyśl jak trudne musi być dla niej.

A moze po prostu zwyczajnie zeby jej rosną. U mnie tak było. I to w podobnym wieku. Potem przeszło.

Z psychicznych - czasem tak sie dzieje jak dziecko nie czuje oparcia i stałości. Piszesz, że jest i opiekunka i ciocia. i wasze ciagłe zabiegi i zmiany. W takim wieku dziecko potrezbuje stałości. buduje swoje poczucie bezpieczeństwa na powtarzalności kolejnych dni. Spokój i rutyna. Ten sam cykl dnia.
Moze też byc i tak, ze Wy z zona jesteście rozbici tym i czujecie bezradność - to tez odbiera spokój dzuiekcu. Paradoksalnie - pogodzenie sie z pobudkami może pomóc.

Jeste tez i tak, że jak dziecko jest przemeczone to nie może spać. Moje dzieci włąśnie z przemęczenia budziły sie po godzinie od zaśniecia z wielkim płaczem. Jak wyrzuciły nadmiar emocji to zasypiały.


Sam widzisz, że powodów może byc bardzo wiele Jedno jest pewne - dziecko nie robi tego Wam na złość. Jeśłi tak będziesz podchodzić, mysleć czy nawet dopuszczać taki sposób myslenia, to dziecko może czuć się trudnym intruzem i czuc sie źle i przez to się budzić.

niewykluczone że ma lęki nocne, może nie chce spać sama tak jak jej mama. to jest już duża dziewczynka i trzeba z nią porozmawiać na tamat spania rodziców razem. a rodzice coś na uspokoje powinni dostać

Witam! Jeżeli jest tak jak pan pisze, że rodzice pracują to nic dziwnego, że państwa dziecko ma w nocy lęki i boi się po prostu zostać samo. W jej życiu dzieje się dużo i dużo osób się pojawia, nadmiar bodźców nie pozwala jej spokojnie spać. Proponuję, żeby córkę wyciszać przed spaniem, czytanie książki, śpiewanie kołysanek czy masaż powinien przynosić efekty. Na pewno tęskni i potrzebuje waszej uwagi. W miarę możliwości spędzajcie z nią każdą wolną chwilę, zabierajcie na plac zabaw czy na lody, na każdym kroku mówcie, że ją kochacie i przytulajcie. Bardzo ważny jest tu spokój, krzyk na pewno nie pomoże tylko dzieje się jeszcze gorzej, a pana córka nie czuje się kochana. Pana sytuacja jest bardzo trudna ale musi się pan opanować i uspokoić, ponieważ dziecko doskonale wyczuwa nastrój swoich rodziców i też się zaczyna denerwować. Pozdrawiam i życzę powodzenia.