Ekwador i Galapagos

Chcecie poczytać? Tylko uprzedzam, nie mam ochoty na dyskusję o tym, jak to niedobrzy rodzice zostawili biedne dziateczki na trzy tygodnie z kochającymi dziadkami

bardzo chcemy ... i fotki też chcemy zobaczyć

Opowiadaj, opowiadaj koniecznie! Ja nie mogę uwierzyć, że tam się ot tak normalnie jedzie na wakacje

Noooo, tak normalnie i w dodatku bez dzieci


Zdjęć już trochę widziałam na FB, ale więcej opisu by się przydało. Foka na targu mnie rozłożyła

chcemy,chcemy!!!pisz,a duĹźo!

Mamma mia! Pisz!

Magda, pewnie są i tacy, którzy sobie ot tak jadą, ale dla nas - rodziców dwójki, nie-rentierów to nie takie hop siup

yellow, masz konto na FB? Tutaj pewnie szybko nie wrzucę, bo zdjęcia są spore i straszne eony czasu pochłania mi zmniejszanie ich

Prolog: od czasu naszej podróży poślubnej do Boliwii i Peru sprzed siedmiu laty mówimy o Ameryce Południowej: „nasza trudna miłość”. To kontynent, który oszołomił nas swoją urodą ale też nie raz doprowadził do wściekłości tym, jak proste – z europocentycznego/ zachodniego punktu widzenia sprawy mogą działać źle. Nic nie jest na czas. Nic nie jest tak, jak się umawiałeś. Zawsze dostaniesz mniej reszty, niż powinieneś. Ameryka Południowa nie zna słowa „umiar” – tu wszystkiego jest dużo – przyrody, która zapiera dech w piersiach; gór, których widok powala, ruchu ulicznego, spalin, brudu, reklam, hałasu. I chociaż odległa pod każdym względem, to jest w niej coś takiego, że nie możemy bez niej żyć. Już raz byliśmy blisko podróży do Ekwadoru, ale zmiana kursu złotówki do dolara amerykańskiego, który jest też oficjalną walutą w Ekwadorze nas powstrzymała i w zamian była Dominikana – drugi po Haiti najbiedniejszy kraj Ameryki Południowej. Kraj plaż jak z reklamy i miejscowych taktujących „ludzi z Zachodu” jak worek z pieniędzmi. Kraj, gdzie praktycznie nie ma backpacersów. I wreszcie po siedmiu latach decydujemy, że życie jest zbyt krótkie, żeby rezygnować z marzeń i zamiast postanowień nowowrocznych 1 stycznia 2013 zamykamy oczy i kupujemy rujnujące kieszeń bilety do Quito. Teraz pozostaje tylko trzymać kciuki, żeby wszystko było ok. Bartek w okresach największego zapracowania chodzi do łóżka z przewodnikiem Rough Guide po Ekwadorze. Śmieję się, że to taki jego „Playboy”. Decydujemy, że będąc tylko 1000 km od niego nie możemy nie polecieć na Galapagos. Kupujemy bilety. I wtedy właśnie, trzy tygodnie przed wyjazdem fatalnie upadam na prawy nadgarstek – wielki siniec, niemożność samodzielnego ubrania się czy nalania sobie wody do szklanki. A w planach – wejście na wulkan, jazda konna, rafting. Źle! Ale to Ameryka Południowa! Tu każdy może wszystko!

Dzień 1 – przylot do Quito, 9 lipca
Dzieci odstawione do dziadków, plecaki z niejakim trudem spakowane (ręka!), więc lecimy! Już nie tak, jak siedem lat temu do La Paz – 36 godzin z niezliczonymi przesiadkami, ale elegancko – jedna przesiadka w Amsterdamie (do zapamiętania: w drodze powrotnej ku7pić chłopcom jakiś gadżet z Miffy!) po południu czasu ekwadorskiego lądujemy na Lotnisku Quito Mariscal Sucre. Wokół piękne góry, w kolorze kakao, wiemy, ze gdzieś tak za nimi jest legendarny wulkan Cotopaxi. Jak na Amerykę Południową jest dziwnie nowocześnie i ... czysto. Trochę nas dziwi, że do Mariscalu (dzielnica Quito) jedziemy aż tak długo. Rzecz wyjaśnia się po kilku dniach – otóż stare lotnisko rzeczywiście mieściło się na Mariscalu, ale cztery miesiące przed naszym przylotem uruchomiono nowe, poza miastem. Taksówkarz prowadzi tak, że serce podchodzi nam do gardła, jedziemy najpierw szeroką arterią, która równie dobrze mogłaby znajdować się w Barcelonie (tylko góry trzeba by zasłonić), ale po jakimś czasie zaczynają nas otaczać dziwne domki, które wyglądają jakby dziecko posklejało je z pudełek po zapałkach i pomalowało farbą olejną, reklamy Pollo Rey (Król Kurczak, mieszkańcy Południowej Ameryki lubują się w smażonych kurczakach), sklepów z oponami i częściami samochodowymi, a nad tym wszystkim – plątanina niezliczonych kabli elektrycznych, która Europejczyka przyprawia o drżenie. Docieramy do naszego, obskurnego raczej hostalu Otavalo Huasi na paskudnym (wygląda jak po wybuchu bomby) Mariscalu i mimo, że już ledwie żywi (w Polsce dochodzi północ) idziemy poszukać agencji, która zorganizuje nam wyjazd do selvy (dżungli). Szczęśliwie jest tuż za rogiem, obsługująca nas dziewczyna mówi świetnie po angielsku, czyżbyśmy trafili do kraju, gdzie hiszpański (którego nigdy się nie uczyłam) nie będzie potrzebny? Wykupujemy nie tylko pięciodniową wycieczkę do dżungli, ale też jednodniową na najbardziej znany targ w Otavalo i do tego wejście na Illinizę (5123 m. n. p. m.), nad Cotopaxi się wahamy (wejście jest nocą, żeby zdążyć przed topnieniem lodowca, trzeba używać młotka lodowego, pewnie też prusikować, a ja przecież ledwo jestem w stanie utrzymać w prawej dłoni szklankę), ustalamy, że zdecydujemy po Ilizisie. Nieprzytomni ze zmęczenia docieramy do hostalu, szybki prysznic (znów to dziwne urządzenie niby-podgrzewające wodę pod prysznicem) i zasypiamy.

Część I: Galapagos
Dzień 2 – przylot na Galapagos, 10 lipca
Budzę się ok. 1.00, bo przecież różnica czasu wynosi 7h, ok. 3.30 wstajemy już na dobre i próbuję przepakować nas się na pierwszych 10 dni, żebyśmy nie musieli troczyć za sobą dwóch wielkich plecaków, tylko jeden. Misja zakończona powodzeniem. Niestety misja „śniadanie na wynos” zakończona niepowodzeniem, recepcjonista tłumaczy się, że kolega mu nie przekazał (południowowamerykańska norma) i że może nam co najwyżej wycisnąć sok z – jak wtedy zrozumieliśmy – pomidora. Dopiero po kilku dni orientujemy się, że nie chodzi o pomidora, tylko o o tomate de l’arbol – słodkawy czerwony owoc wielkości śliwki, o smaku najbardziej wg mnie zbliżonym do słodzonej dyni. Parę minut przed piątą wychodzimy na ulicę, skąd wczorajsza taksówka ma nas zawieźć na lotnisko. Czekamy parę minut, a w tym czasie podjeżdża chyba z dziesięć innych taksówek. Lekcja pierwsza: w Quito taksówkę złapiesz o każdej porze dnia i nocy, nie ma sensu ich zamawiać. O tej porze ruch jest mały, po 25 minutach jesteśmy na lotnisku. Ustawiamy się w jednej z dwóch kolejek, a tu niemiła niespodzianka, jednak ta z napisem „Galapagos – luggage check” jest niewłaściwą. Właściwa to ta obok, najwolniejsza kolejka na świecie, prowadząca do okienka, gdzie za 10 $ od osoby kupuje się druczek, żeby potem po przylocie za 100$ od osoby wykupić prawo wstępu na Galapagos. Stoimy, ale kolejka wcale się przesuwa do przodu, czas płynie, do naszego lotu już coraz mniej czasu, robi się nerwowo. Bartek szybko zaprzyjaźnia się z jakimś młodym Ekwadorczykiem, który stoi tuż tuż przed magicznym okienkiem, dostajemy nasze upragnione druczki, jakiś z-wyglądu-Holender pokrzykuje za nami, ze to nie fair, odprowadzeni przez spojrzenia, które mogłyby zabić udajemy się do drugiej szybkiej kolejki, tu już bez problemy, potem tylko check –in i idziemy do bramki. Tu dziwnie spokojnie, okazuje się, że mamy nagle ponad pół godziny czasu, gadamy z miłym Ekwadorczykiem, który okazuje się być studentem biologii. Z ciekawostek – dowiadujemy się, że ekwadorski odpowiednik adiunkta zarabia miesięcznie 7000$. Zaczynamy rozważać przeprowadzkę, ale nasze zamiary szybko ulegają schłodzeniu – dotyczy to obywateli Ekwadoru, rząd chce zmienić strukturę zatrudnienia, bo ponoć gros pracowników naukowych to cudzoziemcy właśnie. Miło się gada, ale nadchodzi czas naszego lotu, więc szybko się żegnamy i do samolotu wewnętrznych linii TAME. I znów w powietrzu nad tą wulkaniczną doliną, jakby posypaną kakao. Po godzinie jeszcze międzylądowanie w Guayaguil i po 3 godzinach wreszcie lądujemy na Baltrze, która na mapie wygląda jak łezka nad San Cristobal. Lotnisko malutkie, ale w odróżnieniu od boliwskiego Rurenabaque – przynajmniej ma normalny pas startowy. Jeden . A na pasie – narysowany pas ruchu dla pieszych. Płacimy za wstęp do wyspy, odbieramy bagaże i wsiadamy do lotniskowego autobusu. To Ameryka Południowa – kraj, do którego ludzie z Zachodu przyjeżdżają na dłuugo, a nie tak jak my – na nędzne trzy tygodnie. Tym razem przypominam nam o tym amerykańska blondynka na oko w naszym wieku, opowiadająca współpasażerce o swojej rocznej podróży i szczególnym zachwycie Boliwią (podzielamy) i Patagonią (może kiedyś?). Autobus dowodzi nas do promu, przy pięknej turkusowej zatoczce, znad której wystaje czerwonawa wulkaniczna skała. Szkoda, że nie robimy zdjęć, bo potem już nigdy nie ma tu takiego światła i woda nie ma tego niewiarygodnego koloru. Przepływamy promem na drugi brzeg, gdzie już czekają autobusy, które jada do Puerto Ayora, największej miejscowości na wyspach, miejscu, gdzie będziemy nocować. Okazuje się, że na przyjemność przejazdu autobusem trzeba czekać ponad pół godziny (więc pewnie godzinę), decydujemy się na lokalną taksówkę, młody Amerykanin, który jest przyjechał tu jako wolontariusz do Stacji Darwina pyta, czy może do nas dołączyć. Chętnie się godzimy, bo dla nas – Zorgobliwych Kun - to oznacza, że cena za przejazd spadnie o 1/3. Praktycznie wszystkie taksówki na San Cristobal to wielkie białe Toyoty Hillux. Jedziemy jedyną drogą na wyspie, przez las tworzony przez scalesie (? Ang. scalessia tree, scalessia forest). Przed wjazdem na wzgórze kierowca trąbi na ptaki – za przejechanie ptaka jest tu 70$ kary i do tego – 7 dni aresztu! Po chwili krajobraz się zmienia, pojawiają się bananowce z kiśćmi owoców i fioletowym „obciążnikiem” na końcu, znane nam już z Sri Lanki, bugenwije i jakieś wielkie kwitnące na czerwono drzewa, małe pomalowane na różne kolory domki, bawiace się dzieci, psy, kury. Na każdym domu obowiązkowy plastikowy zbiornik na wodę, najczęściej niebieski z napisem „PlastiGama”. Wreszcie docieramy do Puerto Ayora. Taksówkarz oczywiście nie zna miejsca gdzie mamy spać (tu nie Londyn, gdzie taksówkarz musi znać wszystkie ulice w mieście!), ale dzwoni pod numer, który mamy na rezerwacji i wreszcie szczęśliwie docieramy na miejsce. Przyjemny ogród, a w nim – owoce noni, mango, bananowce i jeszcze jakieś drzewa owocowe, których nie znamy. Dostajemy pokój w niskim nieotynkowanym budynku, przyjemnie pachnie jakimś egzotycznym drewnem. A któż mieszka obok? Otóż on – nasz drogi Holender z lotniska! Okazuje się, ze ma na imię Dani, jest z Maastricht i od siedmiu miesięcy podróżuje po Ameryce Południowej ze swoją partnerką, sympatyczną pół-Meksykanką. Solidarność europejska w Ameryce jest silna, Dani przeprasza Bartka, Bartek tłumaczy się, ze poza ekstraordynaryjnymi przypadkami tak się nie zachowuje. Sunshine & roses between these two!
Zrzucamy bambetle i idziemy się rozejrzeć i dowiedzieć, czy uda nam się jeszcze dziś popłynąć na tour de bahia – wycieczkę po zatoczkach San Cristobal. Na głównej ulicy – agencja przy agencji, udaje nam się bez problemu kupić wycieczkę na dziś oraz na kolejne dwa dni – na wyspy Floreanę i Bartolome. Trzeci dzień na razie odpuszczamy, głównie ze względu na moją niechęć do łódek, jak się potem okaże – słusznie.
O 14.00 ruszamy sporą motorówką (? ang. speed boat) na wycieczkę wokół wyspy. Towarzyszy nam bosonogi przewodnik, dwie amerykańskie studentki weterynarii, które przyjechały tu zajmować się zranionymi zwierzętami oraz trójka dość kuriozalnych Japończyków – jeden z nich cały czas gada przez telefon, jedna z pań ma białe buty na obcasie coś a la kozaczki. Przy pierwszym pomoście – atrakcja nie lada – leżąca foka! Dopiero przylecieliśmy, więc jeszcze nie wiemy, że takich fok spotkamy tu dziesiątki. Foka z Galapagos to w zasadzie rodzaj wodnego kota – może cały dzień wylegiwać się na słońcu. Wolno do niej podejść, ale nie za blisko, bo wtedy pluje niczym lama! Ale jest w nich coś naprawdę rozczulające w tym puchatym futerku, błyszczącym nosie i spanielim spojrzeniu. Od foki płyniemy do kolejnej zatoczki – zielone kaktusy w typie opuncji i droga przez suchy tuf wulkaniczny prowadzi nas do miejsca, gdzie wylegają się czarne jaszczury. Te są pewnie endemiczne (na Galapagos wszystko jest endemiczne ), ale przypominają nam te widziane na Dominikanie. Idziemy na plażę – jedna z Amerykanek zauważa pływającego żółwia morskiego, nad nami latają boobies, ale tym razem nie te najbardziej znane – niebieskonogie. Dowiadujemy się przy okazji, jakie mają niemiłe zwyczaje. Ponoć w gnieździe czasem wylęgają się dwa pisklęta i wtedy silniejsze zjada słabsze. Od tego czasu na ich widok mówimy: „Booby, booby, nikt Ciebie nie lubi!”
Płyniemy do zatoki rekinów, ale niestety tym razem ich nie ma. W sumie to nic dziwnego, przy tym natężeniu ruchu i hałasu. Jeszcze tylko krótkie snorkowanie i ostatni przystanek – wyschłe słone jeziorko i potem grota z laguną. Bartek idzie popływać, ale ja z niepokojem obserwuję, jak nasze Amerykanki przymierzają się do skoku ze na oko 15 metrowej skały. Do ostatniej chwili mam nadzieję, że rozsądek zwycięży, ale niestety jest inaczej. Serce podchodzi mi do gardła, po chwili na szczęście wypływają. Uff! To było naprawdę głupie! Wracamy a naszą łódeczkę i płyniemy do Puerto Ayora. Pierwsza prawdziwa kolacja w Ekwadorze. To muszą być ceviche! I są – przepyszne Do nich oczywiście patakones – plastry smażonych zielonych bananów (tu mój zachwyt jest mniejszy)! Po drodze jeszcze małe zakupy i do łóżka. Early to bed, early do rise, it makes you wealthy, health and wise – to nasze motto na tym wyjeździe ( i prawdę mówiąc – na każdym, ale tu mamy inne powody niż wtedy, gdy podróżujemy we czwórkę ).

Dzień 3 – Isla Floreana, Galapagos, 11 lipca
Desayuno incluido, więc dostajemy śniadanko: jajecznica (taaak, jeszcze wiele jajecznic przed nami), tosty z serem i sok z czegoś, co na pierwszy rzut oka wygląda na kokos, ale nim nie jest. To guanabana – owoc, którego nie obejmuje Bartkowy hiszpański. Potem okaże się, że nie znają go też rdzenni Hiszpanie, więc Mąż Mężolis jest usprawiedliwiony. Zakochuję się w tym smaku i potem gdzie się tylko da, piję z niego sok. Sam owoc jest wielkości średniego arbusa, elipsowaty jak awokado, zielony i ma niezbyt ostre kolce. Ekwadroczycy twierdzą, że jest bardzo zdrowy. Po śniadaniu i zapieczętowaniu plecaków, bo na wyspę nie wolno wwieźć żadnych owoców, żeby się nie rozsiały– ruszamy łódką podobną do wczorajszej. Ale nie ma głupich – Pani Żona zaopatruje się w Lokomotiv i zarządza siedzenie pod pokładem. Łódką buja tak, że... o rany Dopływamy, przesiadamy się do czegoś na zwór drewnianego autobusu (w Banos nazywanego „chiva”) i jedziemy zwiedzać wyspę, gdzie ponad sto lat temu rozegrała się słynna tragedia miłosna, zwana the Galapagos Affair, z udziałem przybyłej z Niemiec pary. Na wyspie mieszka ok. 100 osób, po drodze mijamy szkołę, dowiadujemy się, że każda rodzina ma prawo korzystania z wody tylko przez godzinę dziennie. Oglądamy największego bielunia, jakiego wiedziałam w życiu, wulkany, skały, w których ponoć mieszkali prawdziwi piraci. Nad nami lata Darwin’s finch. I wreszcie to, na co czekaliśmy – zagroda z żółwiami! Są naprawdę ogromne i raczej mało zainteresowane naszymi odwiedzinami. Zadziwia to, jak taki żółw jest „zrobiony” – z jego kończynami jak u słonia i cielskiem, które mieści się w skorupie. W drodze powrotnej przewodnik zrywa dla nas przy drodze limonki i pomarańcze. Te ostatnie nie wyglądają bynajmniej tak ładnie jak w europejskim supermarkecie, ale jest są przepyszne. Zgłodnieliśmy, na lunch do wyboru ryba (super!) i kurczak, do tego wszechobecny ryż i sałatka z czerwonej kapusty z limonką. Siedzimy obok pół-Francuza, pół-Hiszpana, który zachwyca się Bartkowym madryckim akcentem i opowiada o wczorajszym nurkowaniu z rekinami (są niegroźne dla ludzi). Wyrażamy głośno swoją zazdrość i żal, że nie umiemy nurkować, na co on oświadcza, że wczoraj nurkował pierwszy raz w życiu! No tak, to jest Ameryka Południowa – tu każdy może wszystko Wypytujemy o szczegóły techniczne i też postanawiamy spróbować. A na razie czeka nas poobiednie snorkowanie. Ludzie z cieplejszych krajów marudzą, że ocean jest zimny ale nam się wydaje zupełnie ok. Idziemy do wody, a tam niespodzianka – nie tylko kolorowe rybki, ale też ŻÓŁWIE! Najprawdziwsze morskie żółwie! Pływamy nad nimi, one nic sobie nie robią z naszego towarzystwa, skubią rośliny. To oczywiście zabronione, ale nie możemy się powstrzymać i dotykamy ich skorup. Już czas wychodzić, a tu kolejna niespodzianka – razem ze mną z wody wypływa foka i układa się na piasku. Powszechne poruszenie, wszyscy chcą zdjęcie z foką, ona daje się łaskawie fotografować, o ile nie podejdzie się zbyt blisko – wtedy pluje i fuka. Wracamy na przystań, gdzie wylegują się kolejne foki i jaszczurki, jedna na schodkach w wieży daje podejść do siebie naprawdę blisko i dotknąć swojego futra – jak u kota. Jeszcze kontrola plecaków, czy nikt aby nie wywozi żywej jaszczurki (ponoć wcześniej się to zdarzało) i płyniemy do Puerto Ayora. Zapisujemy się na nurkowanie i idziemy na kolację. Znów wybieram ceviche, tym razem z samych krewetek, do tego oczywiście sok z guanabany. Jeszcze tylko zakup ekwadorskiej czekolady i można iść do łóżka!

Dzień 4 – Isla Barolome, 12 lipca
Tym razem płyniemy dalej, na niezamieszkałą wyspę, więc załapujemy się na dużo większą łódkę i szczęśliwie też mniej kołysze. Po drodze mijamy wystające z oceanu mniejsze wulkaniczne wysepki i skałki obsiadłe przez boobies. „Booby, booby, nikt Ciebie nie lubi!” Za to wszyscy lubią delfiny. I widzimy je jak skaczą wokół naszej łódki, podpływają na kilka metrów! Przed nami już ponoć Isla Bartolome, nie widzimy charakterystycznej skały, zwanej pinnacle, po chwili okazuje się, że podpływamy z innej strony. Na nadbrzeżu czekają na nas całe stada czerwonych krabów i podobny do czapli ptak zwany heronem. Po podeście i schodach zaczynamy wchodzić na wulkan. Czemu tak? Bo inaczej by się po prostu rozsypał, jest jeszcze delikatniejszy niż wydma nad Bałtykiem. Po drodze mijamy podobne do penisów kaktusy, ponoć jak ktoś zgubi się na wyspie, to mogą uratować życie, bo w środku mają wodę. Z góry widzimy piękne białe i żółte plaże z obu stron wyspy. Schodzimy i przepływamy na brzeg, który jest zbudowany z zastygłej czarnej lawy. Na brzegu morska jaszczura i... PINGWIN! Jeden pływający sobie beztrosko pingwin z Galapagos! Niestety, dość szybko płoszy się na nasz widok. Plaża jest piękna i piaskowa, ale okazuje się, że jednak wszyscy wybierają snorkeling przy niedalekiej skale. I było warto – całe ławice kolorowych wielkich ryb – niebieskich, czerwonych pływają wokół nas. Wracamy na łódkę, dostajemy królewski obiad (ryba, ryż, sałatka) i wracamy do portu przy Baltrze, a stamtąd autobusem do Puerto Ayora. Grająca zawodowo na francuskim rożku (ang. French horn) opowiada o wspaniałym nurkowaniu w Mola Mola, tym bardziej cieszymy się na jutrzejszy dzień. Każemy wysadzić się przy targu rybnym. I nie żałujemy! Tutaj podpływają kutry ze świeżo złowionymi rybami, które są oprawiane na betonowym stole przy którym czeka na resztki... foka! A obok niej stado pelikanów. Mówiłam, że foka to wodny kot? Zachowuje się dokładnie tak samo jak Mimi mojej mamy i jak Mimi psa, ona odpędza te ptaszyska. Można tu nie tylko kupić sobie surową rybę, ale też zamówić jej usmażenie. Decyduję się na brujo (=czarownika). Nie muszę dodawać, że z sokiem z limonki smakuje przepysznie!

Dzień 5 – nurkowanie przy Golden Rock, 13 lipca
Nurkowanie ma się zacząć o 7.00. Ale kto by tak długo spał?! Przed 6.00 jesteśmy już zebrani i postanawiamy przejść się do Stacji Darwina, która jest – oprócz swojej naukowej działalności – czymś na wzór mini zoo z żółwiami z Galapagos. Są naprawdę imponujące! Po drodze spotykamy jeszcze morską jaszczurę i o 7.00 znów w Puerto Ayora. I któż płynie z nami?! Zgadliście - to Dani! Oprócz Daniego jeszcze dwójka Argentyńczyków – ona podróżuje sama, on jest architektem i przyjechał tu na konferencję, po której został żeby ponurkować. Argentyńczycy zachwyceni Bartkowym hiszpańskim, że jest jak z Hiszpanii; zabawne w ustach ludzi, dla których to język ojczysty. Płyniemy żaglówką, ale nie używamy żagla, tylko silnika. Wiadomo – w Ekwador paliwo jest tanie, wydobywa się tu ropę naftową. Siedzimy na dziobie i gadamy o wszystkim i niczym. W końcu o to chodzi w podróżowaniu – o oglądanie pięknych miejsc i o spotykania z ludźmi. Okazuje się, że tylko Argentyńczyk i my mamy dzieci, zresztą w podobnym wieku. Tak rzadko spotykamy tu naszych rówieśników (no dobra, Dani jest z dyszkę starszy), ze zaczynamy zastanawiać się, czy światu nie grozi aby depopulacja . Argentynka nam gratuluje, że zdecydowaliśmy się na podróż tylko we dwoje. Nie wiem, jak mamy się z tym czuć więc decyduję się przyjąć za dobrą monetę. Holender i Argentynka są trochę przerażeni, gdy dowiadują się, że to będzie nas pierwszy raz –że zimno, że prądy, że niebezpiecznie. Francuz przeżył to i my damy radę, koleś który odpowiada za nasze nurkowanie to około pięćdziesięcioletni budzący zaufanie elegancki pan. Niestety zaczyna huśtać coraz mocniej, nie jest mi najlepiej, więc zasypiam pod pokładem. Budzę się i czuję naprawdę fatalnie, z największym trudem zakładam piankę, Dani i Argentyńczycy płyną na pierwsze nurki, a my – posnorkować przy Gorden Rock. Czuję się fatalnie, rzygam w łódce, potem jest trochę lepiej. Snorkowanie – najlepsze ze wszystkich na Galapagos, z foką, która wyraźnie celowo pływa wokół nas i zaprasza do wspólnej zabawy, podczas gdy inne wylegują się na skale. Gdybym tylko czuła się nieco lepiej... Na samą myśl, że mam wrócić na łódkę jest mi jeszcze gorzej, ale przecież nie będę płynąć za nią na sznurku .
Wracamy na pokład, smród spali mnie dobija, nasz instruktor ma nam opowiedzieć o nurkowaniu, a ja ledwo żyję. Na szczęście cały instruktaż sprowadza się do tego, gdzie jest końcówka od aparatu tlenowego, jak pokazać Marcosowi, który zejdzie z nami pod wodę, że OK., a jak – że nie OK. Prawdziwego nurka rzecz musi przyprawiać o bolesne dreszcze, ale nam to „nurkowanie dla leszczy” odpowiada, nie musimy się o nic martwić. Mnie tym bardziej, ze czuję się tak źle, że mając już na sobie cały ekwipunek waham się czy nie zrezygnować. Ale z drugiej strony – bardzo, bardzo chcę spróbować. Więc skaczemy i powoli po linie schodzimy w dół. Jest bardzo fajnie i zaskakująco łatwo, oddycha się rzeczywiście jak przy snorkowaniu, wokół nas pływają kolorowe ryby. Idziemy niżej, nie daję rady odetkać uszu, trochę boję się, co będzie potem, bo przed nami jeszcze powrót tą cholerną łódką, więc decyduję, ze już mi wystarczy, Bartek schodzi z Marcosem na dziesięć metrów pod wodę, jest zachwycony. Niestety musimy jeszcze wrócić, zasypiam na pokładzie, Bartek mnie cały czas tuli, rezygnujemy z obiadu, jakoś szczęśliwie dopływamy. Nurkowanie było super, szkoda tylko, że tyle trzeba było tam płynąć... Mieliśmy nurkować gdzie indziej, ale w końcu to Ameryka Południowa Na wybrzeżu czekają na nas foki w towarzystwie szarej czapli.

EDIT: tu wklejam, żeby opis Galapagos był cały razem

Dzień 6 – ostatni dzień na Galapagos, powrĂłt do Quito i nocny przejazd do Lago Agrio, 14 lipca
Nasz samolot jest dopiero o 14.30, wiec postanawiamy jeszcze pojechać do Rancho Primisas, gdzie moĹźna zobaczyć żółwie na wolności oraz do tunelu zastygłej lawy. Ĺťegnamy się z seniora Isabela, zabieramy noni i banany z ogrody i wsiadamy do taksĂłwki. Po jakimś czasie docieramy do dziury ziemi i ruszamy – jaskinia jak jaskinia, tyle, Ĺźe wulkaniczna. W pewnym momencie docieramy do miejsca, gdzie trzeba się czołgać, boję się ze tak będzie do końca, ale nie. Dość niesamowite, Ĺźe coś takiego samo z siebie powstało w lawie. Wychodzimy z drugiej strony, gdzie juĹź czeka nasza taksĂłwka i ruszamy. Rancho Primisas jest super! To zwykłe ranacho, gdzie ludzie hodują owoce itd., i gdzie przychodzą sobie żółwie słoniowe z parku. MoĹźna do nich podejść naprawdę blisko! Byle nie zablisko, bo wtedy z głośnym sykiem niezadowolenia chowają się w skorupie. Doskonale widać, jakie są kuriozalne – z głowami jak u E.T., zakończonymi malutkimi nozdrzami i wielkimi nieporadnymi kończynami, na ktĂłrych wyraĹşnie widać krokodyli wzĂłr, a na końcu – wielkie pazury. Robimy im i sobie z nimi mnĂłstwo zdjęć, kupujemy na poĹźegnanie empanadę (rodzaj duĹźego smaĹźonego na tłuszczu pieroga) z serem dla mnie i z Ĺźalem odjeĹźdĹźamy. Zaraz za rancho – niespodzianka. Stano krĂłw na drodze J Czekamy dobrą chwilę aĹź sobie pĂłjdą i ruszamy w kierunku lasu, ktĂłrego nazwy po polsku nie znam, a po angielsku nazywa się scalesia forest (Magda EZ, Ty pewnie wiesz). PrzejeĹźdĹźaliśmy obok juĹź wielokrotnie, bo to przy (jedynej na wyspie) drodze do portu, ale jakoś nigdy nie było okazji, Ĺźeby się zatrzymać. WraĹźenie trochę jak z „Hobbita”, chociaĹź akurat teraz, w porze suchej roślina jest niepozorna – biała i cała pokryta porostami, i to raczej te ostatnie robią całe wraĹźenie. Jeszcze tylko rzut oka na zapadły krater wulkanu (czyli pewnie taka jaskinia lawy, jak przed pół godziny, tylko gĂłra juĹź się nad nią nie trzyma) i jedziemy do portu. Z Ĺźalem Ĺźegnamy się z tutejszymi fokami i wsiadamy na prom, Ĺźeby dojechać na lotnisko. Tu najpierw dziwnie sprawnie, okazuje się, Ĺźe polecimy nawet nieco wcześniej, ale jak juĹź niby mamy lecieć to... no własnie, jednak nie, jednak nieco później. W końcu to Ameryka Południowa Nie jest łatwo opuścić raj, ale przecieĹź kontynent ma dla nas wiele atrakcji, prawda?
Niestety, po przylocie okazuje się, Ĺźe zamiast atrakcji ma dla mnie soroche, czyli chorobę wysokościową. Pamiętamy fatalną jej wersję u Bartka sprzed siedmiu lat, więc do złego samopoczucia dochodzi lekkie zmartwienie, ale na szczęście nie jest aĹź tak Ĺşle. Po kubku mate de coca (południowoamerykański naturalny specyfik, ktĂłry ponoć pomaga) i sałatce w Magic Bean czuję się nieco lepiej. Jeszcze szybkie przepakowanie i przed 22.00 ruszamy na pobliski dworzec autobusowy, Ĺźeby udać się do Lago Agrio, a stamtąd – do dĹźunglii. Pobliski dworzec okazuje się umiejscowiony nieco inaczej niĹź wskazuje mapa, ja juĹź ledwo powłóczę nogami, ale jakoś docieramy. Okazuje się, Ĺźe znĂłw musimy czekać, niewiele myśląc siadam na ziemi, bo jest mi juĹź naprawdę kiepsko. W końcu po kontroli bagaĹźu (po kiego grzyba?!) wreszcie nas wpuszczają, wtulam się w swĂłj genialny puchowy śpiworek i zasypiam.

...niesamowity opis - troche jakbym tam była z wami:)

ojej... zmartwiłam się, że już koniec...
czekam na więcej cudowna przygoda.

Yellow i Paulap, zmotywowałyście mnie i dokończyłam opis Galapagos (wkleiłam powyżej). Dzięki!

czyta sie jak książkę - ale fajnie że dżungla przed nami:)

... mnie też fokokot na targu rozłożył

Kalarepo, opis pasjonujący! Wrzuć choć kilka fotek, proszę!

Semi, chodź na FB, tam sobie pooglądasz! Nawet film z żółwiem jest, a będzie więcej.


Część II: Selva (dżungla)
Dzień 7 – pierwszy dzień w selvie, 15 lipca

Boliwijska dĹźungla, do ktĂłrej siedem lat temu trafiliśmy w zasadzie przypadkiem, oczarowała nas. Oczywiście, tym razem mamy nadzieję, ze będzie podobnie pięknie. Ale najpierw musimy tam dotrzeć. W półśnie konstatuję, Ĺźe czuję w uszach, jak ciśnienie się zmienia, kedy autobus zwozi nas coraz niĹźej i niĹźej. Śpimy, śniąc o dĹźungli... AĹź tu nagle: zatrzymujemy się, zapalają się wszystkie świała. Control policial! Wszyscy wysiadać! MĂłj rozespany mĂłzg przywołuje wspomnienie kontroli peruwańskiej, kiedy byłam przekonana, ze widzą po raz ostatni mojego świeĹźo poślubionego mężą Ĺźywego. Ale spokojnie, to jednak jest autobus pełen EuropejczykĂłw. Bartek półprzytomny wychodzi, omiatam wnętrze spojrzeniem – wokół spi albo udaje, Ĺźe śpi wiele dziewczyn, postanawiam zrobić tak samo. Wchodzi jakiś młody mundurowy, spogląda na nas, ale jednak nie ma tyle odwagi, Ĺźeby budzić śpiące Europejki Ludzie zaczynaja wracać, słyszę, jak drugi kierowca mĂłwi, Ĺźe ludzie są jeszcze w toalecie, ale kierowca nic sobie z tego nie robi i zamierza odjechać. Biegnę do przodu, nagle okazuje się, Ĺźe w sytuacji podbramkowej nie tylko rozumiem hiszpański ale teĹź potrafię się odezwać, mimo, Ĺźe nigdy w Ĺźyciu nie byłam nawet na jednej lekcji tego języka. Wreszcie wraca Bartek opowiada o całej kuriozalnej kontroli, zasypiamy. Budzimy się juĹź w Lago Agrio, jedziemy do hotelu, skąd mamy zostać zabrani do dĹźungli. Dostajemy śniadanie, okazuje się, Ĺźe mamy jeszcze minimum 1,5 h czekania, więc postanawiamy się przejść. Rough Guide nie kłamie – Lago Agrio jest bardzo brzydkie. Z pewnym wstrętem włóczymy się niezbyt wysprzątanych ulicach, mijamy takie cuda przedsiębiorczości jak budka, gdzie moĹźna sobie zafoliować dokumenty albo gabinet dentystyczny z wiertłem duĹźej prędkości, docieramy na miejscowy targ. Jak zwykle w Ameryce Połduniowej alejka z mięsem przyprawia mnie o mdłości. Pamiętam z lektury przewodnika, Ĺźe powinien tu gdzieś być park, przy pomocy Ĺźyczliwych przechodniĂłw udaje nam się go odnaleźć. Nie zachwyca, ale przynajmniej jest gdzie usiąść. Po drodze jeszcze drobne zakupy spoĹźywcze. Z przykrością konstatujemy, Ĺźe w sklepie są głównie produkty światowych koncerĂłw i np. nie ma Ĺźadnej lokalnej kawy, jest tylko Nescafe, tak samo z czekoladą. Wracamy go hotelu, gdzie okazuje się, Ĺźe dwĂłjka sympatycznych KatalończykĂłw – Alba i Giiermo jedzie do tego samego miejsca, co my. Wreszcie jest nasz autobus, ruszamy. Po niespełna dwĂłch godzinach docieramy do miejsca skąd łodzie mają nas zabrać do naszego obozowiska. Poznajemy przewodnika – ma na imie Patrik, ale wszyscy mĂłwią na niego Pacharito (=ptaszek). Czekamy. Czekamy. I czekamy. Okazuje się, Ĺźe poczekamy jest z 1,5 godziny, bo ktoś nie pomyślał, Ĺźe muszą się z nami zabrać jeszcze dwie osoby, ktĂłre z Quito przyleciały samolotem. Wreszcie przyjeĹźdĹźa dwĂłch młodych gładkich AmerykanĂłw z walizkami. Wsiadamy na łódki i płyniemy. Brzeg rzeki urzekajacy – palmy (niektĂłre z podstępnymi długaśnymi kolcami), liany, draceny, jakieś fikusy i mnĂłstwo roślin zupełnie nieznanych. Na drzewach – storczyki (niestety, teraz nie kwitną), gdzieniegdzie bromelie. Tylko zwierząt nie ma. Giiermo wypatruje w oddali papugi – jedna jest cała ciemnoniebieska, druga – ara z żółtym brzuchem, po jakimś czasie spotykamy kilka śmiesznych puchatych małp. Niby super, ale po Boliwii, gdzie były całe stada kapibar, kajmanĂłw i żółwi jesteśmy nieco rozczarowani, choć piękny widok nieco rzecz rekompensuje. Po niespełna dwĂłch godzinach docieramy do zbudowanego na planie koła obozowiska. Jest onieśmielająco komfortowe – dwuosobowe pokoje z łazienkami (ciepła woda!), osobna przestronna jadalnia i „living room” z hamakami. Wszystko na palach, pomiędzy tym drewniane pomosty. Zrzucamy rzeczy, zakładamy gustowne kaloszki, na wierzch czarne podgumowane poncha jak z Hoghwartu i wyruszamy oglądać zwierzęta. Nasz przewodnik co chwilę pohukuje, piszczy, syczy, stuka o brzeg łódki, ale jeśli ma to przywołać kogokolwiek, to odnosi skutek wręcz odwrotny. Widzimy tylko kilka olopendrol (czarno żółty ptaszek) i coś podobnego do rajskiego ptaszka (ponoć miejscowi mĂłwią na nie „stinky turkey”). Oglądamy piękny zachĂłd słońca na Laguna Grande i pada propozycja kąpieli. Jest dość chłodno, ale jak tylko jeden z uczestnikĂłw wycieczki skacze z łódki do wody, wszyscy nieśmiało zaczynają się przebierać. Woda ma rzeczywiście idealną temperaturę. Wracamy na łódkę, przebieramy się, przed nami nocny spacer po puszczy. Cumujemy gdzieś w krzakach, czołówki na głowy i idziemy. DĹşwięk selvy po ciemku – nie do porĂłwnania z niczym innym. Pacharito wypatruje kilka tarantul, jakiegoś węża, motyle i Ĺźaby. Nieco rozczarowani wracamy na kolację. Jak na posiłek w dĹźungli- jest iście krĂłlewska. Zaraz po kolacji – do łóżka, w końcu poprzednią noc spędziliśmy w autobusie. I... moĹźe nie widzieliśmy tego dnia zbyt wielu zwierząt, ale dĹźungla obudziła w nas dzikie żądze [kurtyna]

Brawo, brawo...bis
Kalarepko, cudnie, cudnie... cudna przygoda i opis taki, Ĺźe dech zapiera.

Przepiękny opis!

a, o ktĂłrej nadawany jest kolejny odcinek?

juĹź ?
siedziałam jak urzeczona
czekam na resztę
nie znam kalarepy z FB a też chciałabym obejrzec zdjęcia
jakieś wskazówki gdzie szukać ?

Paulapie drogi, jest to wiedza tak tajna, że nieznana nawet mnie samej A serio - żeby pisać muszę mieć chwilę spokoju, z tym bywa cieżko

Cudnie się czyta ! Uwielbiam takie egzotyczne podróże ! Jedynie nad czym ubolewam bo brak zdjęc na fb sie nie znamy, szkoda

[Piters nakazał mi siedzieć ze sobą na górze podczas popołudniowego zasypiania, to opisałam kolejny dzień ]

Dzień 8 – drugi dzień w selvie, 16 lipca

Mieszkając w mieście człowiek zapominam jak ciemna potrafi być noc. Ja niestety niezbyt taką całkowitą ciemność znoszę, więc śpię z czołówką w ręce i co jakiś czas sobie trochę świecę. Wreszcie ranek. Budzi mnie warkot silnika łodzi i duszny zapach spalin – cóş Ekwador to kraj taniego paliwa. Po śniadaniu (jajeczniczka – dla odmiany, ale nie narzekamy, jak na dĹźunglę to jedzenie i tak jest super) zakładamy nasze piękne podgumowane poncha, gustowne kaloszki i łodzią ruszamy poznawać florę i faunę selvy. Nie pamiętam dokładnych danych z przewodnika, ale na kaĹźdym km2 dĹźungli jest n razy więcej róşnych drzew niĹź w Europie. Po dopłynięciu do brzegu na skraju pierowtnego (=bez ingerencji człowieka) lasu wita nas armia czerwonych mrĂłwek – kaĹźda niesie na grzbiecie spory kawał zielonego liścia. Pacharito pokazuje nam róşne rodzaje lian – w tym ten, z ktĂłrego robi się ayahuasca – narkotyczny napĂłj pity przez szamanĂłw, Ĺźeby doznać wizji. Udaje nam się z oddali wypatrzeć tukana, siedzi przez dłużą chwilę na gałęzi i łaskawie daje się fotografować. Oglądamy drzewo kauczukowe i palmę, ktĂłra potrafi się przemieszczać. Jest gorąco i wilgotno – jak to w lesie tropikalnym, nieprzyzwyczajony Europejczyk dość szybko się męczy. Niestety, nasz przewodnik ma w sobie coś z u*****liwego niekonsekwentnego belfra – przeszkadzają mu nasze normalne rozmowy, a sam co chwile generuje nieznośny hałas – pohukuje, gwiĹźdĹźe, klaszcze – co ma w zamyśle zwabić jakieś ptaki i zwierzęta, ale efekt jest taki, Ĺźe wszyscy jesteśmy poirytowani, co chwilę zerkamy na siebie z Albą znacząco. Idziemy juĹź dobre dwie godziny i dochodzimy do... bagna. To „swamp forest”, dopiero definicja ostensywna do nas przemawia. Zapadając się do połowy ud, przekonani, Ĺźe nasze wspaniałe kaloszki zostaną tu na zawsze, a dalej pĂłjdziemy na bosaka pokonujemy kilkunastometrowy odcinek, Bartek kipi z wściekłości, reszta teĹź nie wygląda na zadowolonych, ale nikt poza nim się nie odzywa. Wreszcie koniec ten idiotycznej przeprawy, idziemy dalej normalną ścieĹźką w milczeniu, mijamy grupę mocno starszych państwa, zastanawiąc się, jak spodoba im się to, co przed nimi. Nagle z przodu ktoś krzyczy: „Ant-eaters, an-eaters!” I rzeczywiście są – wysoko w koronach drzew! Całe stado mrĂłwkojadĂłw! Słysząc nas pospiesznie się oddalają, ale przez chwilę jeszcze je widzimy, jak suną w gĂłrę drzew, zupełnie pionowo, jakby ich łapy był posmarowane jakimś magicznym klejem. Nie poruszają się tak jak małpy, ale po prostu idą po pionowym pniu, jakby ten leĹźał na ziemi. W nieco lepszych humorach docieramy do naszej łodzi i płyniemy na obiad. Do wieczora ma być czas wolny, poĹźyczamy z Albą i Giiermo łódkę wiosłową i płyniemy rzeką Cuyabeno. Zaczyna padać, ale to nam nie przeszkadza, deszcz jest ciepły, owijamy się ponchami i upajamy ciszą – naraszcie nikt nie gwiĹźdĹźe, nie pohukuje i nie stuka w łódkę. Po kolacji płyniemy oglądać delfiny – widzimy dwa w oddali, potem niestety nasz przewodnik... no właśnie, dobrze zgadliście – stuka, skrzeczy i je płoszy. Wracamy do obozowiska. Czas na wieczorną toaletę, wyciągam rękę po mydło i... cofam ją w ostatniej chwili. To nie dziwna izolacja, to trzydziestocentymetrowy wąż owinął się wokół niego! Ponoć jest niegroĹşny, ale mam nadzieję, Ĺźe nie wrĂłci w nocy po tym, jak znika w ściennej szparze. Early to bed, early to rise… Idziemy spać, jutro czeka nam spotkanie z miejscowym plemieniem Siona oraz szamanem.

ja sobie poczytam, ale też zdjęcia bym chciała.

Malinowa, masz wiadomość na FB

ale wyprawa! zazdroszczę Wam jeszcze bardziej niż kiedy znałam tylko kierunek. no i świetnie piszesz!

a ja nie wiem, co to są te scalesia forest - pewnie skalezja

Magda, dzięki!

Mąż mi pozazdrościł i postanowił opisać choć jeden dzień. Żeby nie wprowadzać zamętu, trzyma się zaproponowanej przeze mnie formy; to jeszcze nie schizofrenia On jest wiecie - z tych nieco bardziej krytycznych

Podejście do czasu, a juĹź zwłaszcza czasu innych ludzi, w Ameryce Południowej jest specyficzne. Mimo iĹź właściwie juĹź dobrze o tym wiemy, konieczność następującej raz na jakiś niedługi czas konfrontacji z tym faktem jest bolesna. Poranna pobudka jak zwykle przychodzi nam bez trudności – śniadanie o Ăłsmej to jak na nasze tutejsze standardy w południe. AĹź chciałoby się powtĂłrzyć za Mamą Muminka: „jedzcie jajka, dzieciaki!”. Nie wszyscy przy stole są do końca zadowoleni: gładkim chłopcom z USA nie jest do śmiechu, bo w ich plecakach myszy wygryzły gustowne dziury, chcąc dostać się do schowanych w środku zapasĂłw czekolady. Proszę, jak to skąpstwo nie popłaca – podzieliliby się, to i plecaki by mieli całe. Co za szczęście, Ĺźe Bartek profilaktycznie nasze zapasy ciastek trzyma w wiszącej na haczyku reklamĂłwce, a nie w plecaku. Po śniadaniu tradycyjnie wsiadamy na łódkę i płyniemy – tym razem z wizytą u plemienia Siona. Ptaszek wyjaśnia, Ĺźe nie naleĹźy sobie ich kojarzyć z jakimiś golasami co latają po dĹźungli – owszem, jest jeszcze jedno takie plemię, ale ono siedzi daleko, daleko nad Rio Napo i strzela z dmuchawek do najeĹźdĹźających ich wykopywaczy ropy. Ale Siona – oj, nie, to ludzie „supercywilizowani”. No i poniewaĹź są supercywilizowani to najpierw wraz z przedstawicielką plemienia zrobimy tradycyjny chleb z yuki, a potem odwiedzimy ich (z pewnością supercywilizowanego) szamana. Płyniemy więc, a Pacharito raz po raz… tak tak, gwiĹźdĹźe, stuka, puka i robi głupie miny. Miny są z tego najmniej irytujące, natomiast za pukanie i gwizdy mamy ochotę wyrzucić go z łódki. W ten skuteczny sposĂłb przepłasza pływającego w rzece delfina i małpę ktĂłrą obserwowała grupa z innej łódki. W oparach opadĂłw ołowiowych z silnika naszej łódki dopływamy do jakiegoś brzegu. Ptaszek mĂłwi, Ĺźe moĹźemy zostawić w łódce sandały i iść tylko w kaloszkach. Cale to nie jest nasza pierwsza wizyta na tym kontynencie i mamy swoje zasady: nigdy nie wierzyć do końca przewodnikowi i nigdy nie porzucać swoich rzeczy w jakiejś łódce czy pod gałęzią: zeĹźrą je myszy, albo koleĹźka Pacharita, ktĂłry zostaje pilnować łódki, przez przypadek zrzuci je do rzeki. Bierzemy wszystko co mamy ze sobą i idziemy. Dla odmiany przez las przekształcony przez człowieka, choć na pierwszy rzut oka moĹźna się nie zorientować. No ale Pacharito człowiek światowy i wie, Ĺźe te trzy papaje i poletko drzew kakaowca samo nie wyrosło. Ĺťeby zachodni turysta się nacieszył, Pacharito zrywa owoc kakaowca abyśmy mogli zobaczyć go w środku. Owoc jest popsuty, więc Ptaszek dokonuje "jumy" kolejnego kakaowca. Ten juĹź zepsuty nie jest, ale smakuje jakby był: w środku taka biała papka, ktĂłrą liĹźemy czy raczej ssiemy, a takĹźe ziarna – to właśnie je się suszy, ściera i po odpowiednim procesie przerabia na czekoladę. Po chwili dochodzimy do wioski Siona. To tu będziemy robić chleb z yuki. Wow! Ale pĂłki co widać kilka rozpadających się domĂłw z trawy, trzciny czy innej słomo-wikliny, ze dwa murowane, pomalowane jakąś farbą z wyprzedaĹźy w Obi. No i taki dom co to nie ma za bardzo ścian – ten ostatni okazuje się być szkołą. Kiedyś napisano, Ĺźe taka będzie Rzeczpospolita jakie jej młodzieĹźy chowanie. Jeśli by to przełoĹźyć na realia plemienia Siona to ich przyszłość rysuje się w takich samych barwach jak wcześniej wspomniany murowany dom. No i pośrodku tego wszystkiego biegają kury i kurczaki. Do typowego obrazka Ekwadoru brakuje jeszcze świni na sznurku – standardowego atrybutu terenĂłw wiejskich. A poza tym nie ma nic. Nie ma teĹź pani, z ktĂłrą mieliśmy robić ten cholerny chleb. Nie ma, bo musiała pojechać do miasta wyrobić dowĂłd osobisty, bo poprzedni jej się zgubił. Wydaje się, Ĺźe to rzeczywiście bardzo pilna sprawa – zapewne bez tego dowodu pani nie mogłaby robić swojego chleba z yuki. Nic to. Pacharito z szerokim uśmiechem nas informuje, Ĺźe niestety, no posible, nie da się, no ale not łory maj frend, popłyniemy do innej wioski Siona i tam będziemy robić chleb. No to płyniemy. Pacharito chyba czuje powagę chwili, bo mniej gwiĹźdĹźe. Dopływamy i juĹź od brzegu widać, Ĺźe tutaj chleb z yuki robią. A po czym widać? Ano po tym, Ĺźe przy brzegu stoi kilka łódek takich frajerĂłw jak my co to przyjechali robić chleb z yuki. A to oznacza czekanie. Zatem czekamy. Ta wioska jest znacznie okazalsza – mają nawet kanalizację w postaci rury odprowadzającej kupy z domu do rzeki. Gromadka dzieci siedzi na ławkach z gromadką psĂłw. Kurczaki gonią się wzajemnie. Ot, typowy widok w Ekwadorze. W ramach oczekiwania na pieczenie chleba Ptaszek przynosi dmuchawki. Dmuchamy sobie w najlepsze prĂłbując trafić do małego celu. No i wreszcie trafia Giie. Ale fakt, Ĺźe trafił, wiele nie zmienia – Pacharito gdzieś poszedł, a my dalej dmuchamy, z coraz mniejszym entuzjazmem. Dzieje się niewiele, a tu juĹź druga i robi się głodno. W wiosce niestety nie ma sklepu – to znaczy jest, ale moĹźna w nim kupić tylko piwo. Do jedzenia nic. Wreszcie pada komenda, Ĺźe juĹź moĹźemy iść robić chleb. No to idziemy. Jedyna bodajĹźe pracująca w wiosce osoba, Margareta, wyrywa yukę z korzeniem, z ktĂłrego robi się mąkę. Potem bulwy tego korzenia odcina, obiera, ściera, wyciska, rozsypuje, smaĹźy i… juĹź mamy pyszny chlebek No dobra: chlebek o smaku styropianu. Pacharito jest zaopatrzony: ma dużą puszkę tuńczyka, marmoladę i ostry sos z papryki. Wszyscy chcą z tuńczykiem, więc juĹź za chwilę go nie ma (tuńczyka niestety – Pacharito wciąż tam jest), co po trosze nie dziwi – jedna puszka tuńczyka na 10 osĂłb to najczęściej okazuje się być niewiele. W środku konsternacji okazuje się, Ĺźe Pacharito na szczęście ma dla nas na obiad jakieś lunchboxy. Zjadamy, płacimy po 3 $ i idziemy do łódki. No prawie do łódki, bo po drodze przerwa. Przerwa musi być, bo Pacharito musi z koleĹźkami wypić piwo. Wypija więc, wsiadamy i płyniemy w inne miejsce rzeki, gdzie ponoć jest szaman. Ale nie ma pewności, bo niektĂłrzy mĂłwią, Ĺźe pojechał z tą panią od dowodu do miasta. Ale nie wiadomo. Suspens jak u Hitchcocka – pierwsza klasa. Dobijamy. Szaman jest! Właśnie jakaś poprzednia ekipa zaczęła z nim spotkanie. Dołączamy. Szaman ubrany jest z czapkę, ktĂłra wygląda jak z bazaru od ChińczykĂłw, chociaĹź twierdzi, Ĺźe to piĂłra tukana, a wbił je w czapkę, bo ta czapka tak właśnie wyglądała w jego wizjach, ktĂłre ma jak się napije ayahuaski. Szaman opowiada o swoim Ĺźyciu – niewiele opowiada, ale na szczęście siedzący obok tłumacz szamańsko-angielski (ponoć hiszpańsko-angielski) jest duĹźo bardzie kreatywny i sporo dodaje od siebie. I powstaje całkiem ciekawa historia. Na koniec szaman szuka ochotnika do swojej ceremonii. Bartek zgłasza się w tempie światła i juĹź po chwili siedzi przez szamanem, ktĂłry zamiata go bukietem z liści i coś nad nim mamrocze. Jak się okazało następnego dnia – skutecznie, bo dostał wtedy dwa granty. 3 dolary od głowy wydane u szamana były dobrą inwestycją wink. Wsiadamy następnie do łódki i płyniemy do obozowiska. A po dopłynięciu Ptaszek ogłasza czas wolny. Jaki znowu czas wolny? A co tu niby robić przez 3 godziny dzielące nad od kolacji? Nerwowo wyjadamy resztki ciastek: karmią tu dobrze, ale ilościowo skromnie. Wreszcie nadchodzi czas kolacji, a po nim nie pozostaje nic jak tylko iść spać. No prawie – jeszcze przed pĂłjściem spać oglądamy zalegającego w wodzie pod kuchnią kajmana. To pewnie ten kajman ktĂłrego od trzech dni pukaniem w łódkę usiłował przywołać Ptaszek.

[rozkręcił się chłopak ]

Dzień 10 – poranne obserwowanie delfinĂłw i przejazd do Papallacty, 18 lipca
Noc nie była do końca spokojna. Budzę Bartka w środku nocy, bo coś jakby chrobotało. MĂłj mąż kaĹźe mi iść spać i nie marudzić – to na zewnątrz. Ale nie: ja to wiem – to nie jest na zewnątrz! To dochodzi ze strony naszej kurtki! W efekcie intensywnych bodĹşcĂłw dĹşwiękowych mąż wreszcie udaje się w kierunku kurtki mamrocząc „chrobota, chrobota, chyba w głowie! Proszę bardzo, gdzie chrobota?”. To rzekłszy podnosi z wieszaka kurtkę, spod ktĂłrej ucieka mysz. Mysz, ktĂłra po wyjedzeniu amerykańskiej czekolady wyczuła resztki naszych ciastek. Aby uniknąć kolejnej wizyty myszy Bartek resztki ciastek wraz z foliową torebką w ktĂłrej były wyrzuca przed domek i idziemy znĂłw spać. Ale nie na długo – mysz najwyraĹşniej nas polubiła i przychodzi jeszcze kilkakrotnie. Jak się wreszcie okazuje, polubiła nie nas, tylko paskudne serowe herbatniki, ktĂłrych jedna zapomniana paczka zalegała gdzieś w kącie, draĹźniąc jej nozdrza. Dopiero kiedy po ktĂłrejś prĂłbie odgonienia myszy latarką i machaniem łapą ciastka dołączają do resztek magicznej torby przed dom, mysz obraĹźa się i juĹź nie wraca. Budzimy się wczesnym rankiem – o 6.00 wypływamy po raz ostatni łodzią na lagunę, obserwować o świcie ptaki. No i po raz trzysta czterdziesty szĂłsty szukać delfinĂłw i kajmana. Taktownie nie wspominaliśmy Ptakowi, Ĺźe kajmana juĹź widzieliśmy, a on nie, tra la la. No więc wypływamy. Darujmy sobie opis zachowania Pacharita podczas tej podróşy – tu nic nowego byście nie przeczytali. WschĂłd słońca – śliczny. Ptaki – trudno powiedzieć, bo ich nie było. To znaczy były: jeden „śmierdzący indyk” (czyli stinky turkey – to tam wszędzie lata po puszczy; swoją drogą troglodyta Parachito sprzedał nam historię, Ĺźe ten ptak Ĺşle pachnie, bo ma dwa Ĺźołądki, przy czym jeden słuĹźy tylko i wyłącznie do produkcji i wypuszczania w kierunku odbytu bąkĂłw), jeden jakiś mały żółty. I jakieś coś co leciało ze 3 kilometry od nas. Ptaszek kazał na tę okoliczność zatrzymać łódĹş i rzekł, Ĺźe tam, o właśnie tam, te trzy kilometry od łódki, to jest papuga makao. Zgodziliśmy się z tą błyskotliwą myślą – zapewne zgodzilibyśmy się takĹźe gdyby powiedział, Ĺźe to ktĂłraś z ekwadorskich świń na sznurku się odczepiła i właśnie podskakuje wysoko, hej wysoko, na trampolinie rzecz jasna, a poniewaĹź odbija się niesymetrycznie to wygląda jakby latała. Na pocieszenie koło nas pływają delfiny – na oko ze dwa. Wprawdzie te ktĂłre widzieliśmy kiedyś ze statku na Galapagos pływały bardziej widowiskowo – takie klasyczne, dwa, synchronicznie płynące delfiny, a te bardziej się bawią, czy pluskają, ale zawsze to coś. Wracamy do obozowiska w sam raz na poĹźegnalną jajecznicę. W trakcie konsumpcji okazuje się, Ĺźe tej nocy nie tylko nas odwiedziła mysz – odwiedziła teĹź jeszcze jednego chłopaka z Izraela. Niestety, on swoje toffi miał w plecaku – koniec historii jest taki jak u gładkich AmerykanĂłw. Powoli pakujemy wszystkie rzeczy na łódkę płynącą w kierunku cywilizacji. No i ruszamy – półtorej godziny pangą w kierunku mostu na rzece Cuyabeno, skąd autobusem mają nas odwieźć do Lago Agrio. Ale to Ameryka Południowa, więc ci co mają nas odebrać i zawieźć autobusem na dworzec w Lago Agrio mogą przyjechać po 5 minutach, godzinie, albo trzech choć teoretycznie powinni juĹź tam czekać. Pacharito twierdził, Ĺźe autobus z Lago Agrio do Quito o 14.20 zawsze czeka na ludzi wracających z wyprawy do dĹźungli. Dziś juĹź wiemy, Ĺźe to nie była prawda: o 14.20 nie ma autobusu. Jakoś nas to nie zdziwiło. Profilaktycznie więc kiedy przy moście zatrzymuje się autobus transportu publicznego do Lago Agrio, natychmiast do niego wsiadamy – wszyscy poza gładkimi chłopcami. Im się nie spieszy – wykupili podróş samolotem, a samolot leci wieczorem, więc i tak zdążą, a chociaĹź przyoszczędzą – po 3 dolary na głowę. Jedziemy więc z parą HiszpanĂłw, parą FrancuzĂłw i chłopakiem z Izraela. Mamy takiego kolegę, ktĂłry uwaĹźa, Ĺźe pociągi osobowe powinny być droĹźsze od ekspresĂłw, bo dłuĹźej jadą, a więc jest dłuĹźsza przyjemność jazdy. Gdyby zastosować tę metodę, ten autobus kosztowałby jakieś 10 razy więcej. Dokładnie o 12.55 Bartek zapytał czy długo jeszcze będziemy jechać. Pan powiedział, Ĺźe nie – o pierwszej, gĂłra 15 po pierwszej będziemy na miejscu. Mniej więcej za dziesięć druga zaczęły nam puszczać nerwy: autobus wciąż jechał, a koło 14.00 mieliśmy wskoczyć na dworcu w Lago Agrio do autobusu do Quito. Właściwie to nie do Quito – w kierunku Quito, ale wysiąść po drodze w Papallacta, miejscowości ĹşrĂłdeł termalnych, ktĂłrą wyszukali Alba i Giie. Ale pĂłki co jeszcze nie dojechaliśmy do Lago Agrio. Wściekły Bartek stał nad kierowcą i patrzył na niego groĹşnie. Ten chyba to wyczuł, bo za 5 druga powiedział Bartkowi, Ĺźe juĹź, juĹź jedziemy na dworzec, tylko on jeszcze na chwilkę skoczy… zatankować autobus. Wiele niemiłych rzeczy wĂłwczas usłyszał. Ĺťe to nie do pomyślenia, Ĺźe Bartek porozmawia z jego szefem i Ĺźe na pewno go zwolnią, Ĺźe właśnie przez takich jak on Ekwador jest krajem rozwijającym się, a nie rozwiniętym. Facet wziął wszystko na klatę, po czym spokojnie podjechał pod dystrybutor. Jak juĹź zatankował pół baku za 10 dolarĂłw ruszył niespiesznie. Przy wjeĹşdzie na dworzec zaczęło nas rozrywać, kiedy z budki wyszedł policjant i zaczął sprawdzać dokumenty wozu, prawo jazdy i wiele, wiele innych. Wściekły Bartek rzucił do siedzącej obok, na oko sensownej kobiety, Ĺźe nie wie jak ona wytrzymuje w tym kraju. Na co pani spokojnie odrzekła „muszę to jakoś znosić”. I tyle. Wreszcie otworzyły się drzwi. Była 14.10, autobusu w kierunku Quito nie było. Ludzie na dworcu orzekli, Ĺźe jeszcze nie było, bo on skądś tam przyjeĹźdĹźa, a więc moĹźe się spóźnić. Zatem pędem do kasy po bilety, ale biletĂłw nie ma. Kiedy rozwaĹźaliśmy czy kupić je na kolejny autobus za godzinę, okazało się, Ĺźe ten z 14.00 właśnie podjechał i moĹźna do niego spokojnie wsiadać, nawet jak się nie ma biletĂłw. No to wsiedliśmy, a jak ruszył zapłaciliśmy chodzącemu po autobusie zbieraczowi kasy i tyle. W międzyczasie kierowca przy przyjmowaniu plecaka do bagaĹźnika krzyknął Ĺźeby Bartek trochę bardziej uwaĹźał. Po przyjrzeniu się sprawie okazało się, Ĺźe wrzucając plecak prawie zmiaĹźdĹźył podróşujące juĹź w środku bagaĹźnika obok dwie kury. Ĺťywe… Daleko nie ujechaliśmy, kiedy trzeba było wysiąść na kolejną kontrolę policyjną. Nie wiemy skąd pzrekonanie, Ĺźe jak się sprawdzi paszporty i zapisze dokąd jedzie ktoś, kogo nazwiska mundurowi nawet nie umieją przepisać, to będzie bezpieczniej. No ale nic to. Problem tylko w tym, Ĺźe jak wrĂłciliśmy do autobusu nasze miejsca były juĹź zajęte… Po małej aferze znaleziono nam miejsca: jedno koło antypatycznego dziada i jakiegoś kolesia, ktĂłry jadł z torby śmierdzące mięsna specjały. Drugie – do spóły z jakąś panią na czymś, co okazało się być łóżkiem na ktĂłrym śpi odpoczywający w czasie jazdy drugi kierowca – a jedzie dwĂłch, bo trasy są długie. To i tak lepiej niĹź nasi Hiszpanie – dla nich miejsc zabrakło, ale kierowca z polotem wyjął z bagaĹźnika dwa plastikowe stołki i ustawił im w przejściu po zydelku… 5 godzin jazdy na stołku – to jest coś… Francuzi jechali „piętrowo” – siedząc sobie wzjamnei na kolanach. Mniej więcej na godzinę przed dojazdem do Papallacta kierowcy kazali nam opuścić „łóżko”, bo jeden szedł spać. Przekwaterowali nas na jakiś koszmarnawy zydel, czy teĹź pseudoławkę w kabinie kierowcy – głębokość siedziska: 10 cm, pasy bezpieczeństwa: brak, odległość od przedniej szyby: 50 cm… A pan kierowca i jego kumpel od pobierania kasy za bilety byli bardzo rozmowni. Z ciekawszych historii, dowiedzieliśmy się dlaczego pan kierowca nie ma Ĺźony. A nie ma, bo kobiety w Ekwadorze są ciągle nagrzane, więc jak on by wyjechał do pracy to ona by się puszczała z innym. A tak – nie ma kłopotu i moĹźe sobie spokojnie, bez stresu, prowadzić swĂłj autobus po wąskiej gĂłrskiej drodze, gdzie z jednej strony ściana na 3500m, a z drugiej strony przepaść na kilkaset. Dojechaliśmy i razem z Hiszpanami udaliśmy się szukać noclegu. Poszło w miarę łatwo, choć cena za norę bez ogrzewania, w ktĂłrej okazało się być koszmarnie zimno, była nieco wygĂłrowana. Ale tak to juĹź bywa w „uzdrowiskach”. Ĺťeby więc w nocy nie zamarznąć, przed snem udaliśmy się do otwartego basenu. Tam kaĹźdy hotel czy hostel ma takowy, z wodą termalną, temperatura – na oko koło 40 stopni… To był bardzo miły akcent po dniu spędzonym w towarzystwie kur, konsumentĂłw śmierdzącego mięsa oraz nawiedzonych kierowcĂłw. Grzaliśmy się w wodzie, chłopaki pili ekwadorskie piwko i gadaliśmy sobie o wszystkim.

Mam wrażenie, że już nikt tego nie czyta, ale skoro już zaczęłam tu pisać, to wklejam opis dwóch kolejnych dni.

Dzień 11 – kąpiel w wodach termalnych Papallacty i kolonialne Quito, 19 lipca
O 6.30 budzi nas dĹşwięk motoru i smrĂłd spalin. Chwilę moĹźna przeĹźyć, ale to trwa i trwa… Bartek postanawia temu zaradzić i po kwadransie spalinowej inhalacji wychodzi przed hotel. Kierowca autobusu zaparkowanego tuĹź pod oknami rozgrzewa sobie silnik, a w środku autobusu rozgrzewa sam siebie. To niestety plaga: ceny benzyny wręcz proszą o to by tej benzyny wypalać jak najwięcej – za marne kilka dolcĂłw moĹźna przejechać duuuĹźo kilometrĂłw, a widok kierowcĂłw tankujących za dwa dolary nie naleĹźy do rzadkości, bo za dwa dolce to na stacji benzynowej w Ekwadorze jesteś panem. Bartek wchodzi do autobusu i informuje pana, Ĺźe to nieładnie budzić ludzi warkotem o tej porze i zasmradzać im pokoje, po czym zdziwionemu facetowi przekręca kluczyk w stacyjce. Pan coś pokrzykuje, Bartek odkrzykuje i wysiada. Autobus juĹź nie smrodzi. No ale jak juĹź się obudziliśmy to szkoda czas marnować – w końcu hotel ma swĂłj basen termalny na dworku, otwarty całą dobę. Szybciutko przez panujący na dworze ziąb przebiegamy do basenu i rozkosznie pławimy się w 40-stopniowej wodzie. Ale niezbyt długo, no bo, tak tak, czasu szkoda. Wracając do pokoju budzimy HiszpanĂłw (to właściwie juĹź rytuał – kaĹźdego wieczora w dĹźungli prosili Ĺźebyśmy ich obudzili następnego dnia), pakujemy się i idziemy na śniadanie. A co na śniadanie? AleĹź oczywiście Ĺźe jajecznica i sok owocowy. Zjadamy, zostawiamy walizki w hotelu i idziemy do prawdziwych ĹşrĂłdeł termalnych w Papallacta. Za jedyne 7,50 $ przez trzy godziny (nie ma limitu czasu, ale zostając dłuĹźej człowiek ryzykuje Ĺźe zmieni się w Ĺźabę) spędzamy czas przemieszczając się między ślicznymi, czyściutkimi basenami o temperaturze wody od kilkunastu do ponad czterdziestu stopni, połoĹźonymi w rĂłwnie ślicznej kotlinie. Słońce świeci, woda pluska, ludzi jeszcze nie ma duĹźo, ale z czasem przybywają. A Alba, Giie i my co chwila stwierdzamy, Ĺźe jest jeszcze jakiś basen w ktĂłrym nie byliśmy, więc chodĹşmy go przetestować. Trudno powiedzieć jak to się stało, Ĺźe zrobiło się nagle wpół do pierwszej. Zbieramy się, po drodze zabieramy plecaki i jedziemy na przystanek Ĺźeby wsiąść do autobusu jadącego do Quito. Autobusy w Papallacta mają jeden feler: jeĹźdżą często ale nie z Papallacta tylko przelotem, skądś tam. A to oznacza, Ĺźe w kaĹźdym jest pełno ludzi i dwie godziny do Quito będziemy musieli spędzić na stojąco (kierowca był jakiś nieprzygotowany – nie miał stołkĂłw ani innych udogodnień dla nowych pasaĹźerĂłw). Po godzinie autobus nieoczekiwanie zjeĹźdĹźa z drogi. PostĂłj? Kontrola policyjna? Kierowca idzie po gazetę? Ale czemu kierowca kaĹźe zamknąć okna? Mała zgadywanka. Przed czytaniem dalej pomyśl, dlaczego kierowca autobusu rejsowego kaĹźe pozamykać okna zjeĹźdĹźając na postĂłj. Gotowi? Otóş… zjechaliśmy do myjni. Do autobusu podchodzi kilku ludzi z wiadrami i wężem ogrodowym i zaczynają go myć. Bartek pyta kierowcę dlaczego właśnie teraz, z autobusem pełnym pasaĹźerĂłw w drodze do Quito, postanowił umyć autobus? A kierowca na to ze stoickim spokojem i niezbitą logiką odpowiada, Ĺźe tak, właśnie teraz, bo potem przed Quito juĹź nie ma Ĺźadnej myjni… Istotnie – to jest mocny argument. Po zmyciu piany z okien ruszamy dalej i po jakimś czasie dojeĹźdĹźamy do Quito. Tam jeszcze przesiadamy się w lokalny autobus, potem w taksĂłwkę i wreszcie docieramy na Mariscal, dzielnicę z niewiadomych powodĂłw uwaĹźną za elegancką, gdzie znajduje się „nasz” hostel. Nasz, bo juĹź tam spaliśmy pierwszego dnia, dziś będziemy tam spać znowu, czeka tam na nas nasz zostawiony na przechowanie plecak a takĹźe uprane ubrania, ktĂłre zostawiliśmy w przelocie między Galapagos a dĹźunglą. Ĺťegnamy się z Albą i Giie – oni spędzają weekend ze znajomymi, a potem jadą na wybrzeĹźe. My wybrzeĹźe odpuszczamy – byliśmy juĹź na Galapagos, więc pĂłki co wybieramy centralną część Ekwadoru. Jest coś koło 16.30, nie jedliśmy jeszcze obiadu, a ile moĹźna jechać na jednej jajecznicy? Wsiadamy do taksĂłwki i jedziemy zwiedzać zabytkową część Quito no i koniecznie coś zjeść – przecieĹź tam na pewno jest masa knajp dla masy turystĂłw! Trasa 4 kilometrĂłw – to powinien być błysk. Ale nie jest – w Quito zawsze i wszędzie są korki, czemu trudno się dziwić przy takich cenach benzyny. Wysiadamy koło teatru narodowego. A moĹźe coś dziś grają i poszlibyśmy do teatru? W kasie dowiadujemy się, Ĺźe w Teatro Variedades, takiej jakby małej scenie, jest dziś koncert zespołu o wdzięcznej nazwie „Tygrysy z Chaulafan” czy jakoś tak. Bilety – jedyne 10$. No to kupujemy. Ale koncert jest o 19.30, więc idziemy zwiedzać i jeść. Tak jedno jak i drugie idzie nam średnio. Kolonialna część Quito, delikatnie mĂłwiąc, nie zachwyca nas, a zjeść moĹźna właściwie tylko kurczaka z fast foodu albo nieśmiertelną empanadę. Po dłuĹźszym spacerze znajdujemy wreszcie knajpę z normalnym obiadem. Jemy i łazimy dalej, ale dalej wcale nie jest ładniej – ruch i spaliny bardzo nas męczą, nie ma Ĺźadnej wydzielonej strefy dla pieszych, nasuwają nam się porĂłwnania z peruwiańską Arequipą, przy ktĂłrej Quito wypada słabo . Powoli więc kierujemy się w kierunku miejsca koncertu – mają wpuszczać od 19.00. Ale jeszcze jest chwila więc w europejsko wyglądającej kawiarni jemy ciastko i pijemy sok. Ciastko jest pyszne – nareszcie! Punkt 19.00 pojawiamy się pod teatrem, ale tu dla odmiany jest opóźnienie i wpuszczać będą dopiero po 19.20, ale pan z ochrony zachęca Ĺźeby stanąć i zacząć tworzyć kolejkę – potem dostaniemy się na lepsze miejsca. Bartek tłumaczy mu, Ĺźe nie, nie będziemy stać bo idziemy się przejść i niech on z łaski swojej zajmie nam miejsce. Ochroniarz na to Ĺźe nie, bo potem ludzie będą do niego mieli pretensje Ĺźe nas wpuszcza bokiem. Bartek nic nie mĂłwi tylko patrzy na niego znad okularĂłw, odwracamy się i idziemy na spacer. Kiedy wracamy po kwadransie ochroniarz przechodzi wzdłuĹź kolejki i kaĹźe się wszystkim cofnąć, bo tu przyszli państwo co byli wcześniej i zajęli sobie kolejkę. Ludzie się cofają, a my stwierdzamy, Ĺźe jednak opóźnienie się dalej opóźniło i wpuszczają dopiero po kolejnym kwadransie. Szybko zajmujemy miejsce z przodu – i na szczęście z boku. Publiczność schodzi się jak zwykle niespiesznie, wreszcie wszystko się zaczyna. Na scenę wychodzi Pięciu Niezbyt Muzykalnych Ludzi. I zaczynają szarpać druty. Oni nie grają i nie śpiewają. Oni zawodzą. W przerwach między zawodzeniem coś niewyraĹşnie mĂłwią. W ten sposĂłb dowiedzieliśmy się, Ĺźe są bardzo światowi i wrĂłcili właśnie z trasy z Cuenki – to trochę tak jakby właśnie zakończyli tournĂŠe po Mazowszu. Nie ma co – mamy szczęście doprawdy Ĺźe taki nam się świetny koncert trafił. Dopiero pod koniec ich występu okazuje się, Ĺźe to był tylko support. Liczymy po cichu, Ĺźe gwóźdĹş programu, czyli tygrysy, będą lepsze. Ale na „tygrysy” trzeba poczekać – po zejść supportu jest przestawianie mikrofonĂłw, odsłuchĂłw i w ogĂłle masa dziwnych operacji. Wreszcie wychodzą i po pięciu minutach juĹź wiemy, Ĺźe Ĺşle zainwestowaliśmy tym razem nasze dolary. Wytrzymujemy jeszcze kilka nudnawych utworĂłw i po cichu desantujemy się na zewnątrz. MoĹźemy więc teraz się chwalić, Ĺźe byliśmy na koncercie Prawdziwego Ekwadorskiego Zespołu (wliczając support to nawet dwĂłch), tyle Ĺźe tak naprawdę to była wielka kicha i głównie cały czas huczy nam w uszach. Wsiadamy w taksĂłwkę – taksĂłwkarz jest zdziercą i żąda zawyĹźonej ceny za podwiezienie nas do hotelu, bo tłumaczy Ĺźe teraz obowiązuje cena wieczorna. PoniewaĹź jednak nienaleĹźnie pobrana zwyĹźka wynosi dolara, nie prowadzimy dalszych negocjacji i wsiadamy Ĺźeby jak najprędzej udać się spać. TaksĂłwka ma przewagę nad autobusem: są w niej miejsca siedzące. I to nie na stołkach. I nie trzeba jechać piętrowo. A w bagaĹźniku nie ma kur. 100% luksusu.

Dzien 12 – rĂłwnik i targ w Otavalo, 20 lipca
O 7.00 jesteśmy na Plaza Foch (uwielbiamy wymawiać tę nazwę tak, jak czyta się ją po polsku), gdzie czeka na nas busik, ktĂłrym pojedziemy na sobotni targ w Otavalo. OprĂłcz nas – dwie wyglądające na studentki Brytyjki oraz amerykańska pielęgniarka z Florydy. Naszym przewodnikiem jest dziś Wilson – ubrany w czerwone poncho ekwadorski mieszkaniec natywny (nie wolno mĂłwić „Indianin”!). Wilson to zdecydowanie jeden z najlepszych, jeśli nie najlepszy przewodnik, z jakim mamy tu do czynienia. Zanim wyjedziemy z Quito juĹź zdąży nam opowiedzieć, po czym odróşnić mieszkańcĂłw sierry z południa od tych z północy (jedni mają czerwone, a drudzy – niebieskie poncha), jak to jest z jedzeniem świnek morskich w Ekwadorze i co moĹźna zrobić z agawy. Jego angielski jest bardzo przyzwoity, choć zdarza mu się powiedzieć „ta skała to cytryna” (gra słów – ang. „lemon”, zamiast „lime”). Pierwszy przystanek w drodze do Otavalo – rĂłwnik czyli środek świata. Słońce pięknie świeci. Robimy sobie zdjęcia stojąc kaĹźdą nogą na innej półkuli i słuchamy superinteresujacego wykładu. Wiecie, jak powinien być zorientowany globus/mapa, Ĺźeby oddać połoĹźenie Ziemi względem słońca? A jakie konstelacje gwiazd (typowe dla ktĂłrej półkuli widać z rĂłwnika)? Za nami – majestatyczny wulkan Cayambe. Jedziemy dalej w cieniu wulkanĂłw Pichincha, Ĺźeby zatrzymać się u wytwĂłrcy kapeluszy Panama, ktĂłre wcale nie pochodzą z Panamy, a z Ekwadoru właśnie. Nie dajemy się skusić na takie, co to po złoĹźeniu przechodzi przez męską obrączkę, decydujemy się na bardziej ekonomiczną opcję. Droga wije się wśrĂłd wulkanicznych wzgĂłrz. Kolejny przystanek – fabryka biszkoptĂłw. Prawdę mĂłwiąc są niezbyt smaczne – tłuste i niesłodkie. I wreszcie – targ w Otavalo. Feeria barw. Jest tu prawie wszystko – swetry w lamy, pasiaste hamaki, poncha, torebki, szale, koce, wściekle kolorowe czapki, rękawiczki, anyĹźki na pół dłoni i trzydziestocentymetrowe kawały kory cynamonowej oraz oczywiście – alejka z miejscowym jedzeniem. Zaopatrujemy się torbę i zaczynamy ją zapełniać dobrem wszelakim. Dzięki Ci linio KLM za duĹźy limit bagaĹźu Bartek jest w swoim Ĺźywiole – targuje się zaĹźarcie, a torba robi się cięższa i cięższa. Początkowo nosimy się z zamiarem zjedzenia tu lunchu, ale cóş... je się teĹź oczami, a tu gotuje się „na oczach klienta” i moje oczy jednak mĂłwią „nie”. Po trzech godzinach wracamy do Quito. Ale Wilson ma dla nas kolejną niespodziankę – zatrzymujemy się przy lagunie w kraterze wulkanu. Jest piękna! I na tyle duĹźa, Ĺźe pływa sobie po niej całkiem spory statek. Jest coś niesamowitego w tym, ze najpierw wybucha wulkan, a potem – w jego kraterze pojawia się bogata w minerały woda. Cieszy nas, ze tak tu ładnie, zwłaszcza, Ĺźe laguna Quilotoa, ktĂłrą zobaczymy jutro jest ponoć jeszcze piękniejsza. Przy okazji Wilson opowiada nam trochę o sobie – jak pracował jako nauczyciel w biednej społeczności w północnej sierrze i jak był wolontariuszem współpracującym z amerykańskim lekarzem w innej biednej wiejskiej okolicy. Wreszcie po południu wracamy do Quito. Kolacja i kolejna prĂłba przepakowania – upieram się, Ĺźe nawet w gĂłry damy radę pojechać tylko z jednym duĹźym plecakiem. Oddajemy brudne ciuch do hostelowej pralni i robimy rezerwację na za ostatnią noc w Ekwadorze. A teraz – czas do łózka, bo nasza jutrzejsza wycieczka zaczyna się juĹź o 6.00!

ja czytam w przerwach między przeprowadzkowym pakowaniem ...i zielenieje z zazdrości:P

Kochana, czyta, czyta. Z tchem zapartym

ja czytam, z zapartym tchem i czekam na cdn

ja to bym chciała foty

Yellow! Don'to go green! :-* Na wszystko przyjdzie czas! Teraz rozpakowuj pudła i pomyśl KIEDY!

Przepraszam, ale napiiszę to po raz ostatni - nie mam kiedy przyciąć zdjęć do wymaganego formatu, zapraszam na fb

boskie, zaśmiałam się w głos od dziś zaczynam trenować patrzenie znad okularów!

W ogóle to widzę, że wyprawa do Ameryki Południowej wymaga sporego treningu cierpliwości - muszę tę opowieść pokazać mojej siostrze, która się tam odważnie wybiera, a tymczasem nawet w Polsce wszystko ją wkurza.

bo może to były takie amerykańskie biscuits? - ani biszkopt, ani herbatnik, tylko coś a la bułka z ciasta francuskiego, przypominająca angielskie scones. W Stanach podają to na śniadanie, do jajecznicy i bekonu.

Dokładnie to! Prawdę mówiąc - paskudne!

A siostra niech ćwiczy cierpliwość KONIECZNIE, my tym razem i tak mielismy mało skrajnie irytujących sytuacji, ale to, co nas spotykało czasem w Peru i Boliwii:

Czytamy czytamy. Niestety nie jesteśmy znajomymi na f. Wklej te zdjęcia.

Nie wkleję Przez pozostałych 49 tygodni w roku dopisek BEZ DZIECI mnie nie obowiązuję. Piszę PW

Dzień 13
Z tym samym biurem co wczoraj znĂłw jedziemy na objazdową wycieczkę, tym razem do laguny Quilotoa. Komplikacja polega na tym, Ĺźe po wycieczce nie wracamy do Quito tylko zostajemy w… no właśnie, nie wiadomo jak to nazwać. Po hiszpańsku się to nazywa „hosteria”. Zajazd? Pensjonat? Ale to nie oddaje zupełnie charakteru takich miejsc, ktĂłrych tu trochę jest. Chodzi o nieduĹźy hotelo-pensjonat połoĹźony na dawnym siedlisku, a powstały z przekształcenia dawnego budynku „Pana” w obecny uĹźytek. No więc po powrocie z laguny w takie właśnie hosterii należącej do „naszego” biura(bo juĹź tak o nim zaczynamy myśleć, jako Ĺźe pomagali nam rezerwować większość rzeczy poza Galapagos)., gdzieś w środku Sierry A to oznacza, Ĺźe jeden plecak, torbę oraz nowo nabytą panamę zostawiamy w hostelu, a resztę zabieramy do autobusu. Tym razem przewodnik nazywa się Luis i na oko wygląda na mało rozgarniętego – nie to co Wilson. Gada głównie z kierowcą i w ogĂłle jest taki sobie. A wycieczka sporo większa – kilkanaście osĂłb żądnych widoku turkusowej wody wypełniającej lagunę. Jedziemy na południe od Quito. JuĹź samo miasto jest połoĹźone na prawie 3000 n.p.m., a laguna połoĹźona jest na 3800. Po niecałej godzinie zjeĹźdĹźamy z głównej drogi, Panamericany, i kierujemy się na boczne dróşki przecinające obszary między wulkanem Los Ilinizas (ale o tym jeszcze później) a innym wulkanem El Corazon. I jedziemy. Autobus pnie się coraz wyĹźej – na wysokości ponad 4000 jest juĹź całkiem chłodno, a my zatrzymujemy się Ĺźeby odpękać pierwszy punkt programu: „Visitar una tipica familia indigena”, czyli zobaczyć jak Ĺźyje typowa miejscowa rodzina. Maksymalna Cepelia. Starszy pan z – chyba – wnuczką, oboje owinięci w do bĂłlu kolorowe poncza i w typowych kapeluszach stoją i pozują do stu tysięcy zdjęć z turystami, powtarzając za kaĹźdym razem sakramentalne „czicza” Ĺźeby mieć na zdjęciu ładny uśmiech. A za nimi ich chatka – jakaś lepianka w środku ktĂłrej gnają dziesiątki świnek morskich pomiędzy dwoma zgrzebnymi łóżkami i niezdarnie skleconym paleniskiem. Gdyby ktoś myślał, Ĺźe oni tak lubią świnki morskie to trzeba by mu było przyznać rację: oni je lubią, tyle Ĺźe jeść, a Ĺźe świnki są dość drogie to ten pan pewnie je co jakiś czas sprzedaje do jakiejś miejscowej knajpy. Całość domostwa przypomina od dawna nie sprzątany chlewik i pojawia się podejrzenie graniczące z pewnością, Ĺźe oni tak naprawdę to tam stoją od 9.00 do 18.00 (takie office hours), a potem zbierają majdan, wsiadają do swojego 4x4 i jadą do domu na obiad, bo zimno od wiatru to się zaczyna chcieć jeść. Ĺťegnamy miejscową rodzinę wręczając po kilkadziesiąt centĂłw (honor swĂłj mają – niby nic nie mĂłwili, ale wyraĹşnie byli zadowoleni) i jedziemy nad samą lagunę. Ĺťeby się do niej dostać, z parkingu trzeba zejść całkiem spory kawałek. Nie byłby to Ĺźaden problem - no prawie Ĺźaden: wiatr wieje Ĺźe hej, jest ogĂłlnie zimno, a my, Ĺşli ludzie, zawsze w takich sytuacjach nie bez rechotu pod nosem obserwujemy jak wycieczkowy lud nie odrobił pracy domowej na temat stopnia geotermicznego i teraz zamienia się powoli w sopelek w swoich sandałkach i fikuśnej koszulce do pępka. Problem prawdziwy jest taki, Ĺźe droga wygląda jak wydma i kaĹźdy krok powoduje Ĺźe w powietrzu unoszą się ogromne ilości piasku. Staramy się więc schodzić co najmniej kilkadziesiąt metrĂłw za poprzednikiem, Ĺźeby tego piasku w miarę moĹźliwości jak najmniej się nawdychać. Laguna jest przepiękna – tak z gĂłry, jak i z dołu. Kiedy wreszcie dochodzimy nad sam brzeg, okazuje się Ĺźe od miejscowej ludności moĹźna wypoĹźyczyć kajak. PoĹźyczamy więc i przez pół godzinki pływamy sobie kajakiem po turkusowej wodzie wypełniającej wnętrze danego wulkanu. Fajnie jest pływać w wulkanie… Czas powoli się zbierać, ale jeszcze trzeba wyjść. Albo wyjechać! Na dole stoi kilka mułów, ktĂłre właśnie do tego służą. Ma to tę zaletę, Ĺźe nie tylko się nie namęczymy (he,he), ale teĹź i mniej nawdychamy piachu – na mule jest wyĹźej, więc piachu mniej… Miejscowi chcą po 8 dolarĂłw od głowy, udaje się ustalić, Ĺźe dwie osoby jadą na dwĂłch mułach za 15$ - mała rzecz a cieszy. Wszelako kiedy dojeĹźdĹźamy na gĂłrę pani trudniąca się poganianiem mułów żąda… 20$, bo… jesteśmy ciężcy, więc stawka większa! Patrzymy na nią z politowaniem – fakt, ona pewnie waĹźy 1/3 tego co kaĹźde z nas, bo ludzie w Ekwadorze są ogĂłlnie dość kieszonkowych rozmiarĂłw i juĹź nie raz był problem ze zdobyciem kaloszy w rozmiarze Bartka (45, nie Ĺźeby coś szczegĂłlnego), a moje (41) ledwie mieściły się w ich gĂłrnych rewirach dostępności. No ale od dołu do gĂłry raczej nie przytyliśmy. Wręczamy 15$, pani odmawia, Bartek kładzie więc 15$ koło niej na kamieniu, wyjaśnia jej, Ĺźe jest oszustką, a oszustwo jest brzydkie i oszustwa tolerować nie będziemy więc niech lepiej bierze te ustalone 15$ i sobie idzie. Ona nie idzie, ale idziemy my, a ona się za nami tylko gapi i nic nam nie zrobi – jak wspomniano wcześniej, waĹźy gdzieś 1/6 tego co my razem, więc... no właśnie. Na gĂłrze czeka na nas lunch. Bartek postanowił być odwaĹźny i za drobną opłatą sprĂłbować ekwadorskiej specjalności, czyli świnki morskiej z roĹźna. Gdyby ktoś pytał jak to smakuje – jak coś między kurczakiem a dziczyzną, ale dokładnie się powiedzieć nie da, bo przede wszystkim na takiej śwince jest bardzo mało mięsa i trzeba by pewnie zjeść ze dwie całe (a nie jedną knajpianą porcję) Ĺźeby mĂłc powiedzieć Ĺźe się choć trochę najadło. Zbieramy się więc i jedziemy dalej. Po drodze jeszcze zawijamy na targ w Pujili. Byliśmy niby w Otavalo, ale w Otavalo moĹźna kupić hamaki, swetry, spodnie, słowem: wszystko na co ma ochotę zachodni turysta. Targ w Pujili jest targiem dla miejscowych, więc w oczy rzuca się przede wszystkim feeria kolorĂłw, ktĂłrymi kuszą wielkie stosy miejscowych owocĂłw i warzyw – począwszy od ziemniakĂłw, poprzez awokado i papaję (3 sztuki za dolara), skończywszy na niezliczonych „cosiach”, ktĂłre nie wiem jak się nazywają, bo w Ĺźyciu tego w Europie nie da się spotkać. Owoce owocami, ale moĹźna teĹź kupić specjały bardziej dla hardcorowcĂłw. Miejscowy ser wygląda nieĹşle – smakuje, jak się okazało, teĹź. Nie zdecydowaliśmy się za to na zakup bardzo popularnych, sądząc po liczbie sprzedawcĂłw, kurzych łapek z grilla. Łapiemy więc awokado, papaję, czerwone banany i wsiadamy do autobusu, ktĂłry jedzie do hosterii Papagayo (czyli „Papuga”), gdzie będziemy spać przez najbliĹźszy czas. Hosteria stanowi miłą odmianę od dotychczasowych miejsc noclegowych: nie jest najtańsza, ale za to jest czysto, pokoje są gigantyczne i pachnące świeĹźością, za oknem chodzą konie, a obok ich wybiegu stoi kilka lam i alpak, woda jest naprawdę ciepła, a w malutkim pawilonie czeka jaccuzi. No i jest restauracja, w ktĂłrej chciałoby się zjeść prawie wszystko co mają. Zatem zjadamy kolację, wskakujemy do jaccuzi,ktĂłre stoi w osobnym ośmiokątnym budynku z widokiem na świecący na niebie księżyc a potem do wielkiego, czystego łóżka, w ktĂłrym o dziwo sprężyny nie wchodzą nam w zadki, a kołdra nie ma dziur.

Dzień 14 - schronisko pod Illinizami, 22 lipca
Dziś nasz wielki dzień: idziemy na pięciotysięcznik. Ilinizas Norte ma 5126m i „Ĺźeby na nią wejść nie są potrzebne Ĺźadne szczegĂłlne umiejętności i kaĹźdy kto ma przynajmniej przeciętną kondycję moĹźe zdobyć szczyt” Ha, czyli to o nas! O 7.00 juĹź po śniadaniu (normalnie jest wybĂłr śniadań, ale o tej porze… tak, tak – tylko jajecznica) ma przybyć Sergio, czyli nasz przewodnik. Z Sergiem pojedziemy terenĂłwką na odległy o jakieś 20 kilometrĂłw parking pod „szlakiem” a potem w gĂłrę. Sergio przybywa, przybywa teĹź Luis (jakiś inny – nie ten co wczoraj), bo się komuś pogibało w biurze i nam zarezerwowali dwĂłch przewodnikĂłw. Trudno powiedzieć dlaczego szczęśliwcem ktĂłry będzie nas prowadził zostaje w końcu Sergio – ciągnęli zapałki? Rzucali monetą? Czerwone wygrywa, czarne przegrywa i Luisa po drodze odwieziemy do domu. Odwieziemy, jeśli odpali samochĂłd, bo jak się okazuje, od czasu gdy ktĂłryś z przewodnikĂłw po fajrancie pojechał słuĹźbowym autem do domu i złapał po drodze dzwona, samochody firmy mają blokadę zdejmowaną przez GPS przez jakąś szychę z Quito. Szycha wreszcie po nerwowych telefonach zdejmuje blokadę i jedziemy – na parking na wysokości około 3800. Pogoda ładna – po co te kurtki i czapki to ja nie wiem (tzn. Bartek nie wie, bo ja wiem doskonale )). Ruszamy. Jest trochę jak w Bieszczdach, poza tym, Ĺźe się czuje jednak tę wysokość. Ale jest pięknie – nie pada, dość ciepło i w ogĂłle miło. A my idziemy sobie, idziemy, i z czasem robi się coraz mniej miło. Jest ładnie, ba – jak się obejrzeć w dół to nawet pięknie, ale cholernie ciężko, choć wcale nie stromo. Pojawia się lekki wietrzyk – zefirek taki. Na chwilę, bo z czasem zefirek zaczyna się zmieniać w wietrzysko. W gĂłrze ośnieĹźony szczyt Ilinizas Sur i – na oko – zadziwiająco bliski i osiągalny w kilka minut szczyt Ilinizas Norte. Trudno powiedzieć kiedy, ale droga wyglądająca jak w Bieszczadach doznaje nagłej zmiany. Rośliny znikają, a wokół pojawia się czarny piach, duĹźo piachu. Co gorsza, piach teĹź pod naszymi nogami – taki czarny, brudny, a w nim małe kamyczki. Wiatr przypomniał sobie Ĺźe Ĺźyje, a kurtki nagle okazują się jednak przydatne. Piarg po ktĂłrym idziemy robi się koszmarny. No tak – jak popatrzeć w dół to nadal pięknie, ale jak popatrzeć przed siebie to widać niekończącą się jakby ścianę piachu poprzeplatanego małymi kamyczkami. I na tej ścianie my. Do schroniska, ktĂłre jest troszkę dalej niĹź w połowie drogi (w sensie typowego czasu przejścia) są z dołu raptem 3 kilometry, z czego pierwsza połowa to miły bieszczadzki spacer o małym nachyleniu, a większość z 800m wysokości na jaką trzeba się wspiąć do schroniska przechodzi się po tej drugiej połowie – 1,5 albo troszkę więcej kilometra piargu. Idziemy, a właściwie prawie czołgamy się coraz wolniej, postoje są coraz częstsze, wreszcie udaje się dojść do schroniska. Schronisko puste i malutkie – w środku dwĂłch facetĂłw z obsługi. Ale juĹź kilka minut po nas pojawia się jeszcze dwĂłch czy trzech ludzi ze swoimi przewodnikami (tu nigdzie nie ma oznakowani szlakĂłw, więc bez swojego przewodnika idą tylko samobĂłjcy i skrajne centusie). Tylko jeden z nich idzie dziś na szczyt. Pozostali będą nocować w schronisku, a drugą część podejścia zrobią jutro. No właśnie: bo to tak naleĹźało zrobić, tyle Ĺźe o tym wiedzieć mĂłgł tylko miejscowy przewodnik albo biuro, a nie my, wzmacniani mantrą z Rough Guide’a. JuĹź od dłuĹźszej chwili wiedzieliśmy, Ĺźe dojście do schroniska na 4700npm. nam na dziś wystarczy. Jest juĹź koło 13. (wyjechaliśmy z opóźnieniem, potem jeszcze trzeba dojechać, po drodze odwiedzić jakąś budkę-stróşówkę, więc wyruszyliśmy w sumie przed 10.00). Raz, Ĺźe jesteśmy skonani. Dwa – Ĺźe jest dość późno jak na wejście na szczyt i zejście jeszcze w bezpiecznych warunkach. Siedzimy w schronisku, gadamy z chłopakami, ktĂłrzy przyszli po nas i – otwarcie trzeba to powiedzieć – niestety juĹź nie po raz pierwszy czujemy się wiekowo jak emeryci. Prawda jest bolesna – jak na backpackersĂłw to my faktycznie nimi jesteśmy. Niech więc młodzieĹź idzie na szczyt, a my z gracją wrĂłcimy sobie do „Papugi”. Jak pomyśleliśmy tak zrobiliśmy – kończymy jeść chińską zupę (nie wiem jak to robią, Ĺźe w schroniskach, zwłaszcza tych z trudniejszym podejściem, jakoś tak ją podają Ĺźe bardziej smakuje), Ĺźegnamy się z chłopakami Ĺźycząc im miłego podejścia na szczyt i idziemy w dół. Jest jeszcze jeden powĂłd dla ktĂłrego dobrze, Ĺźe nie poszliśmy dalej w gĂłrę. Podeszwa od prawego buta juĹź po drodze do schroniska jakby zaczęła się odklejać. Podczas zejścia but zaczyna przypominać kłapiącą szczękę, a – na szczęście juĹź w miarę blisko auta – podeszwa z gracją odpada. Cóş, lepiej Ĺźe na dole, a nie na szczycie. Wsiadamy w auto i do „Papugi”. No a dalej to juĹź prosto – kolacja, jaccuzi i do łóżeczka.

I co? Kolejne dni bez butĂłw? Szczęśliwie nie! Okazuje się, ze ekwadorski szewc potrafi tak zszyć (sic!) i posklejać vibramową podeszwę, ze wytrzyma do końca wyjazdu. Dzięki Wam, mili chłopcy z recepcji w „Papudze”, dla ktĂłrych załatwienie na cito takiej usługi to ningun problema.

Dzień 15 - końmi na el Corazon, 23 lipca
Dziś będziemy jeĹşdzić na koniach. Koło 9.00 Jorge, nasz kolejny przewodnik, kończy siodłać trzy konie i dosiadamy Martina i Elegida. Na trzeciego wskakuje Jorge i jedziemy. To tak naprawdę wersja dla prasy, bo konie nie do końca były z nas na początku zadowolone. Martin zasadniczo uznał, Ĺźe ma wszystko w zadzie i nie szczegĂłlnie mu się spieszyło – ba, właściwie to po prostu nie szedł. Elegido z kolei uznał, Ĺźe Bartek nie jest fajny i lepiej by było bez niego, więc usiłował zrobić wszystko Ĺźeby się go pozbyć, włącznie ze stanięciem dęba. Ale pierwsze lamy za płoty – wreszcie udaje się ruszyć. Jedziemy dość długo bocznymi, gruntowymi dróşkami. Wokół pastwiska z końmi i lamami, co jakiś czas mijamy biedniutkie domki, z ktĂłrych wybiegają dzieci, dla ktĂłrych stanowimy niezłą atrakcję. Jedziemy i jedziemy, jest coraz wyĹźej i wyĹźej. Głównie stępem, z kłusem jest bowiem typowy problem: miejscowe siodła są, jak prawie wszystko, nieco dla nas za małe i do tego dość twarde, a to oznacza momentalne obicie zadkĂłw. No ale teĹź i od czasu do czasu troszkę przygalopujemy. Okazuje się, Ĺźe Elgido galopować to jednak lubi i jak postanawia wyprzedzić konia, na ktĂłrym jedzie Jorge, to nie pozostaje mi nic innego, jak tylko wrzeszczeć „PARE! PARE!” ile sił w płucach. Jest coraz ładniej, bo i coraz więcej widać. W oddali Los Ilinizas i Cotopaxi. Jest bardzo, bardzo ładnie - wulkaniczne gĂłry w oddali, łagodne zbocza wokół nas, błękitne niebo z białumi obłoczkami. Konie idą, a psy biegną. No właśnie: są teĹź dwa psy, ktĂłre towarzyszą nam przez cały czas od „Papugi”. GĂłrka na ktĂłrą jedziemy to taka, ot zwykła gĂłrka – tak się przynajmniej wydaje, a Jorge wie Ĺźe to się nazywa „El Corazon” (czyli „Serce”), Ĺźe to wygasły wulkan (norma, tu prawie kaĹźda gĂłra to wygasły wulkan), ale na temat na przykład wysokości to nie wie akurat nic. El Corazon ma za to tę zaletę, Ĺźe jest zupełnie nieosłonięta i nadal z kaĹźdą chwilą widoki są coraz piękniejsze. Wreszcie droga się kończy, a dalej kawałek jedziemy po pampie. Konie nie są zachwycone, ale idą, a do szczytu juĹź blisko. Jorge pyta, czy chcemy wejść na samą gĂłrę – bo dal koni jest tu juĹź jednak troszkę zbyt stromo po tym podłoĹźu. Ale my juĹź właściwie jesteśmy na samej gĂłrze – do szczytu brakuje moĹźe z 50 czy 100 metrĂłw. Nie chce nam się zsiadać z koni po to Ĺźeby wchodzić po jakiejś łączce. Patrzymy w dół z koni. Pogoda jak na zamĂłwienie – Ĺźadnych chmur, wszystko jak na dłoni cudownie widać. No dobra, to powoli czas zjeĹźdĹźać, bo minęły juĹź ze 3 godziny, a jeszcze trzeba wrĂłcić, za to moje pośladki zaczynają dawać o sobie znać. Jadąc w dół znĂłw mijamy pasące się lamy (i krowy), bieda-domki, pampy… Kiedy jesteśmy blisko „Papugi” zadki juĹź nie dają o sobie znać – one wołają o litość. DojeĹźdĹźamy, tradycyjny obiad, tradycyjne jaccuzi. Z ciekawości zaglądamy do przewodnika. El Corazon ma… 4700m npm.

Dzień 16 – Baňos
Późno to na naszych wyjazdach nie wstajemy właściwie nigdy. Jak jedziemy z dziećmi to powĂłd jest oczywisty i lekko irytujący. Jak jedziemy za to sami, to powĂłd jest jeszcze bardziej oczywisty: wcześniej wstaniesz to więcej zobaczysz, a wieczorem to i tak juĹź mało co się dzieje, więc wiele nie tracąc moĹźna iść spać, po to Ĺźeby kolejnego dnia… No właśnie. Pokrzepieni tą dewizą budzimy się o 4.30. Dziś przed nami długi dzień: jedziemy do Baňos, mekki turystĂłw w Ekwadorze, a przynajmniej tak twierdzą takie autorytety jak Rough Guide. Tyle tylko Ĺźe „Papuga” od Baňos jest dość daleko, a my juĹź na 9.00 mamy zarezerwowany rafting na rzece Pastaza. Jemy więc szybkie śniadanie, a pan taksĂłwkarz podwozi nas do autobusu. Bo z autobusami to jest w Ekwadorze tak, Ĺźe ona stają właściwie wszędzie tam gdzie ktoś zamacha na zewnątrz Ĺźe chce wsiąść albo zakrzyczy ze środka Ĺźe wysiada. Wchodząc do autobusu nigdy nie naleĹźy się sugerować nazwą „ekspres” bo tu prawie kaĹźdy autobus się nazywa „ekspres”, a staje wszędzie tam gdzie na niego gwizdną oraz jeszcze w wielu miejscach dodatkowo. Słowo klucz to „directo”, czyli „bezpośredni”, ale takiego czegoś to chyba nie widziano w tym kraju nigdzie poza kilkoma autobusami wyjeĹźdĹźającymi z Quito do miejsc oddalonych bardziej niĹź ogarnia to swym umysłem typowy hodowca świni na sznurku, więc ten hodowca nie wsiada do „directo” tylko do „ekspres” i staje w kaĹźdej PipidĂłwie, Nie trzeba dodawać, Ĺźe dla pasaĹźera „ekspresu”taki stan jest nader irytujący, nie mĂłwiąc juĹź o tym Ĺźe uniemoĹźliwia jakąkolwiek racjonalną estymację czasu przejazdu. Ale dla nas tym razem to był bonus. „Papuga” połoĹźona jest bowiem w środku wielkiego nic i najbliĹźszy formalny przystanek autobusowy jest dość daleko. Na szczęście całkiem nieformalnie jak się wyjedzie z „Papugi” na Panamericanę i zrobi mały szacher-macher to się dojedzie do punktu opłat za przejazd przez Panamericanę właśnie (na ten przykład 1$ za samochĂłd osobowy za na oko jakieś 100 kilometrĂłw), a to jest fantastyczne miejsce na łapanie autobusĂłw. Tyle tylko Ĺźe jest ciemno jak… no wiadomo gdzie, co i nie dziwi – przed 5. rano najczęściej jest ciemno. Pan z taksĂłwki nie takie jednak juĹź rzeczy robił. On ma w oczach radar na takie autobusy i sprawnie wyłapuje i zatrzymuje dla nas całkiem przyzwoity autobusik w ciągu kilku minut. Autobus wszelako nie jedzie do Baňos – jedzie do Ambato i tam trzeba się przesiąść. No to tak właśnie robimy. W Ambato meldujemy się koło 6.30. Z dworcami w Ekwadorze nie jest tak jak w Europie: tu nie ma jednego okienka, w ktĂłrym się kupuje bilety i przy ktĂłrym wisi rozkład. Tu jest kilka albo kilkanaście okienek, kaĹźde naleĹźy do jakiejś firmy przewozowej i kaĹźda firma sprzedaje swoje bilety. Ma teĹź swĂłj rozkład przy swoim oknie. I moĹźna by się w tym pogubić, gdyby nie to, Ĺźe ma teĹź swoich krzykaczy. Wystarczy więc wysiąść z autobusu albo podejść na dworzec i juĹź otacza cię kilku przedstawicieli krĂłlĂłw ekwadorskich szos i natychmiast wiesz kto gdzie i o ktĂłrej, zaś do odpowiedniej kasy to juĹź spokojna głowa, on cię zaprowadzi. Jak tylko wchodzimy na dworzec w Ambato, natychmiast wyłapuje nas naganiacz firmy „Expres-coś-tam”, bo jego autobus do Baňos właśnie odjeĹźdĹźa. A więc wsiadamy i jedziemy. Ekspres wlecze się niemiłosiernie, ale juĹź koło 8 z małym haczykiem jesteśmy na miejscu i za pomocą taksĂłwki za dolara dostajemy się do zarezerwowanego przez chłopakĂłw z „Papugi” hotelu. Mamy niecałą godzinę, więc idziemy się przejść po okolicy w oczekiwaniu na przedstawicieli firmy od raftingu, ktĂłrzy – a jakĹźe – przyjadą po nas do hotelu właśnie. Postanawiamy sprawdzić gdzie znajdują się ĹşrĂłdła termalne. Bo „Baňos” znaczy „kąpieliska” od nazwy licznych publicznych, tanich basenĂłw z ciepłą wodą, wytryskującą wprost spod ziemi i uzdrawiającą miejscową ludność. Kiedy juĹź znajdujemy kąpielisko do ktĂłrego udamy się wieczorem, wracamy do hotelu i czekamy na ludzi od raftingu. Oni jeszcze swoich dolarĂłw nie dostali, więc pojawiają się punktualnie. PodjeĹźdĹźamy do biura, płacimy, po czym okazuje się, Ĺźe na Bartka nie ma ani pianki (w Ekwadorze rozmiar L jest za mały nawet na mnie, a to unisex niby), ani butĂłw (numeracja kończy się na 43). Człowiek, ktĂłry później okazuje się być dowĂłdcą pontonu, dziwi się, Ĺźe moĹźna mieć tak dużą nogę, bo u nich w Ekwadorze to nikt takiej nie ma i numery się kończą na 43 właśnie, a on sam to ma w ogĂłle 41. Bartek mu na to, Ĺźe w Europie jak jakiś facet ma 41 to chyba jest jakiś karaluch bardziej niĹź facet i Ĺźe 45 w Europie, a takĹźe w USA, Izraelu czy innej Australii nie jest niczym dziwnym, co moĹźe warto wziąć pod uwagę, bo w końcu właśnie z tych miejsc pochodzi większość ich klientĂłw. Not łory maj friend, butĂłw nie znajdziemy, ale bez butĂłw teĹź się da, a piankę poĹźyczymy od kumpli z konkurencji. No to hop siup, do wozu. Jest nas jakieś 10 osĂłb róşnej płci, narodowości i wieku – jest w tym jeden pan na oko 60-kilkuletni teĹź, więc dziś to nie my będziemy najstarsi! Droga ktĂłrą jedziemy wije się wzdłuĹź rzeki i jest bardzo malownicza: rzeka płynie w niezbyt głębokim, ale jednak wąwozie, my jedziemy tak gdzieś w połowie wysokości tego wąwozu, a przez większość czasu po lewej i po prawej stronie na wąwozowych zboczach widać tajemniczy las mglisty. Mija pół godziny, a moĹźe nieco więcej, gdy dojeĹźdĹźamy na miejsce startu. Wysiadamy, przebieramy się, Bartek dostaje piankę „od kumpla”, ktĂłra ma jakąś dużą liczbę „iksĂłw” przed literką „L” w numeracji, ale to takie „iksy” ekwadorskie – mieści się w nią z ledwością. Patrzymy na rzekę i moczymy koniec stopy: bez pianek to tu się nie da, a bez kamizelek i kaskĂłw to tylko kaskaderzy i samobĂłjcy. Na takiej rzece bowiem jeszcze nie byliśmy podczas wcześniejszych spływĂłw: ona naprawdę jest na prawie całej długości III+ stopnia, a miejscami IV. Jeśli ktoś nigdy nie spływał: I to taka rzeka na ktĂłrej nie dzieje się nic, VI to rzeka, ktĂłrej właściwie nie da się przepłynąć pontonem czy kajakiem. O „IV” Wikipedia mĂłwi, Ĺźe to „bardzo silny nurt, duĹźe nieregularne fale, nieregularne i skośne odwoje, szachownice z duĹźych kamieni zasłaniające trasę, trudności z zatrzymaniem”. MĂłwiąc po ludzku, teoretycznie moĹźesz nie wylecieć z pontonu, tyle Ĺźe jednak większa jest szansa na to Ĺźe wylecisz. Stajemy przy pontonie i przechodzimy szkolenie – goście od raftingu zawsze na taką okoliczność mają takie drętwe szkolenie, Ĺźe „jak mĂłwię forward to wiosłujesz do przodu, jak mĂłwię get in to chowasz się do środka…” i inne tam takie. Tylko Ĺźe mnie to mało obchodzi – ja, Pani Ĺťona, wiem swoje. Jak coś mi się nie podoba to Ĺźadne tam forward. łapię za sznurek, wskakuję do środka i koniec. DowĂłdca pontonu patrzy na piątkę nieszczęśnikĂłw przydzielonych do naszego pontonu, po czym sadza mnie i Bartka z przodu. To takie wyróşnienie i kara jednocześnie. Nietrudno się zorientować, Ĺźe z przodu się najbardziej obrywa z wody no i wypaść teĹź łatwiej niĹź ze środka, więc w zasadzie tam się powinno sadzać takich co to na oko bardziej rokują Ĺźe nie wylecą. Ĺšle. Bartek się cieszy – bo tak naprawdę na te raftingi jeĹşdzimy tylko dlatego Ĺźe to jego kręci. Startujemy. Rzeka daje jak wściekła. Do tego moja stara taktyka się nie sprawdza – dowĂłdca pontonu jest niezadowolony z mojej taktyki i przesadza mnie do środka. No i tak ma być! Płyniemy dalej. Wraz z nami jeszcze dwa inne pontony wypełnione wspomnianym starszym panem, dziewczynami z Argentyny i angielsko-kanadyjsko-amerykańską grupą młodych bysiorĂłw. Na dokładkę jest jeszcze trzech kajakarzy na jedynkach. Ci ostatni pełnią rolę ratownikĂłw, ale tak teoretycznie, bo tak praktycznie to jeden robi zdjęcia, a dwĂłch się popisuje Ĺźe umieją obrĂłcić kajak do gĂłry nogami, a potem od razu wydobyć się na powierzchnię. Ale nasz chociaĹź imię ma stosowne – Jesus. Serio, serio! Trudno powiedzieć jak to się stało, Ĺźe nasz ponton dopłynął bez szwanku – z drugiego bowiem na ktĂłrymś bystrzu wyfrunął starszy pan a takĹźe jeden z pancernych KanadyjczykĂłw. To najczęściej nie jest szczegĂłlnie miłe doświadczenie, bo zimno i spora szansa na siniaki. Tym razem nas to omija – dopływamy, przebieramy się i jedziemy na lunch, a po nim wracamy do Baňos. Tyle, Ĺźe nie na długo, bo na popołudnie mamy zarezerwowaną w tej samej firmie wycieczkę rowerową do wodospadu Pailon del Diablo, a… tu juĹź jest popołudnie. Klasyka gatunku – co drugi turysta w Ekwadorze wsiada na rower i jedzie urokliwą drogą wzdłuĹź rzeki do wodospadu: grupa ludzi, a za ostatnim z nich jedzie przewodnik w aucie czy busie. Jak ktoś się znudzi to rower na pakę i dalej z przewodnikiem autem. Jak dojedziesz do końca, do wodospadu, to rower na pakę, a ty z przewodnikiem spacerkiem do wodospadu. Takie proste. A po drodze piękne widoki: rzeka, wąwĂłz, wodospady, las mglisty na zboczu… Zaraz, zaraz: to znaczy Ĺźe to jest ta sama droga, ktĂłrą właśnie przed chwilą jechaliśmy? Ta droga, ktĂłrą jeĹźdżą jak po Marszałkowskiej setki, jeśli nie tysiące ciężarĂłwek i autobusĂłw na godzinę? Ta, na ktĂłrej na szerokość ledwie mieszczą się takie dwie ciężarĂłwki i jak się takie dwie ciężarĂłwki mijają to juĹź właściwie NIC poza nimi się nie mieści? No bez ĹźartĂłw – bardzo dziękujemy. Pomijając juĹź fakt, Ĺźe pada deszcz – bo tu, w okolicach lasu mglistego otaczającego Baňos prawie ciągle pada deszcz. To my moĹźe dziękujemy jednak. Ale… jesteśmy jedynymi uczestnikami zaplanowanej wycieczki i jako jedyni uczestnicy moĹźemy przecieĹź trochę zmienić zasady gry – po co nam rowery skoro przewodnik i tak jedzie samochodem. No właśnie: pan przewodnik sam proponuje, Ĺźe jak nam na rowerach nie pasuje, a do tego deszcz pada, to pojedĹşmy autem, a on nam pokaĹźe okolice. No i bardzo dobrze Jasiu, jedziemy. Pierwszy przystanek, drugi przystanek, trzeci przystanek – kaĹźdy przystanek to jakiś wodospad. Raz mniejszy, raz większy, a wszystkie bardzo urokliwe. Przy pierwszym stoi znak „strefa zagroĹźenia wulkanicznego”. Baňos leĹźy w cieniu wulkanu Tunguragua, ktĂłry zresztą dwa tygodnie temu znowu coś tam wypluł. Nasz przewodnik opowiada, Ĺźe cały czas ma w domu albo w samochodzie spakowany na wszelki wypadek taki zestaw – woda, jedzenie w puszkach, ubranie, wszystko na kilka dni, bo nigdy nie wiadomo: juĹź kilka lat temu im kazali się ewakuować i pozwolili wrĂłcić do miasta dopiero po kilku tygodniach, jeśli nie miesiącach, bo wyglądało na to Ĺźe lawa mogłaby zalać miasto. Lawa nie zalała, ale teraz kaĹźdy wie w ktĂłrą stronę i gdzie naleĹźy się udać w razie alarmu wulkanicznego. I Ĺźe to nie jest nic niebezpiecznego, bo sejsmolodzy policzyli, Ĺźe jak wulkan by wybuchł, to alarm zostanie ogłoszony w ciągu minuty, a wtedy dotarcie na piechotę spacerem do punktu bezpiecznej zbiĂłrki z najgorzej połoĹźonego miejsca z mieście zajmuje 3,5 minuty, za to lawa dopłynie do granic miasta w ciągu 12 minut (czy jakoś tak), więc to wszystko w ogĂłle z duĹźym zapasem i nie ma co się przejmować za bardzo. Jedziemy dalej, oglądamy wodospady, nad jeden nawet wyjeĹźdĹźamy taką jakby windą, tyle Ĺźe jeĹźdżącą poziomo a nie w pionie, wiszącą na podejrzanie wyglądającej linie. Wreszcie dojeĹźdĹźamy do parkingu koło Pailon del Diablo. Do wodospadu trzeba dojść koło kilometra. No i fajno, szkoda tylko Ĺźe to jest kilometr w dół, bo z powrotem będzie kilometr do gĂłry. A tu deszcz leje, a my po raftingu juĹź swoje teĹź w łapach czujemy. No ale oczywiście idziemy. Warto było, bo ten wodospad jest rzeczywiście najpiękniejszy z dzisiaj obejrzanych. Jest teĹź bardzo głośny i w ogĂłle ogromny. Oglądamy, robimy zdjęcia i wracamy. Powoli, bo w gĂłrę nie idzie się tak łatwo jak w dół. Przy samym parkingu swoją budkę ma pan, ktĂłry sprzedają świeĹźo wyciskany sok z pomarańczy, reklamując się adekwatnym sloganem „odbuduj swoje siły”. No to odbudowujemy i wracamy znĂłw do Baňos. JuĹź w mieście wysiadamy w samym centrum, Ĺźegnamy się i usiłujemy znaleźć kawiarnię, jaka rano gdzieś mi mignęła – z dobrą popołudniową kawą i pysznym ciastkiem Ĺźeby się odbudować tak naprawdę. No i oczywiście nic z tego, kawiarnia zapadła się pod ziemię, za to znajdujemy jakąś inną. Szału nie ma, ale cóş: gdybyśmy szukali smaĹźonych kurczakĂłw albo empanady no to wiadomo, Ĺźe by było łatwiej, a tak... Jemy, pijemy i idziemy do hotelu Ĺźeby się przebrać i gnać wreszcie do tych cudownych ĹşrĂłdeł, bo juĹź szĂłsta za pasem, a dla nas to oznacza prawie środek nocy, zwaĹźywszy Ĺźe wstaliśmy o 4.30. „U ĹşrĂłdeł” właśnie zaczyna się pora wejścia popołudniowego, czytaj: droĹźszego. Płacimy, wchodzimy, ale… dlaczego ci ludzie chodzą w takich plastikowych torbo-czepkach na głowie, przez co wyglądają, nie ukrywajmy, jak pajace? OdpowiedĹş na pytanie jest prosta: bo muszą. Ameryka Południowa jest kontynentem na ktĂłrym panuje takie swoiste umiłowanie porządku: porządkuje się wiele rzeczy z punktu widzenia Europejczyka mniej istotnych, za to nie porządkuje się tych, ktĂłre uporządkować by warto. Nie porządkuje się więc miejsca w ktĂłrym autobusy zabierają pasaĹźerĂłw bądĹş ich wysadzają (choć to w Ekwadorze ostatnio się nieco ponoć zmienia), godzin przyjścia, wyjścia, odjazdu, otwarcia, zamknięcia…, cen rzeczywistych w stosunku do ofertowych… Za to porządkuje się: miejsca w autobusie (to nic, Ĺźe w autobusie zajęte są słownie cztery siedzenia, a reszta pusta – ja mam bilet na miejsce numer dwa i NA NIM będę siedział, nawet jeśli koleś koło mnie je śmierdzące mięso; więc wypadaj stąd na ktĂłryś z pozostałych wolnych 40 foteli, bo to MOJE miejsce, MNIE zostało przydzielone), ruch turystyczny (słynne kontrole w środku wielkiego nic, podczas ktĂłrych wojskowi o skuteczności sita z dziurami rozmiaru wieloryba spisują z błędami jakieś absurdalne dane z paszportĂłw), a nade wszystko porządek publiczny. Jak pan ochroniarz (oni lubią ochroniarzy jeszcze bardziej niĹź Polacy) wyznaczy miejsce początku kolejki TU, to ma być TU a nie 10 centymetrĂłw dalej. Jak do basenu jest wejście i obok, przedzielone choćby namalowaną na ziemi kreską, wyjście, to nawet gdybyś był jedynym dziś klientem basenu, POD ĹťADNYM POZOREM nie waĹź się wejść wyjściem lub wyjść wejściem. No a do ĹşrĂłdeł… cóş, do ĹşrĂłdeł wejść moĹźna tylko w takiej właśnie plastikowej torbie na głowie, nabytej za 30 centĂłw, więc wszyscy w tych torbach wymyślonych przez jakiegoś szaleńca z miejscowego Sanepidu siedzą. Nabywamy pseudo-czepki i idziemy do szatni. Jest mocno obleśna, więc przebieramy się rotacyjnie, wzajemnie służąc sobie za wieszaki i podpĂłrki. Wdziewamy plastik na głowę, czujemy się więc jak szklarniowe pomidory, optycznie zaś dołączamy do zaszczytnego grona pajacĂłw. Wreszcie gotowi moĹźemy pędzić na podbĂłj basenu. Wchodzimy, STOP! Nie wchodzimy. Kurde, o co chodzi? Dlaczego ci ludzie siedzą we wrzątku? Jeszcze raz: powoli wchodzimy. Tak gdzieś do kolan, a moĹźe do pasa, bo zamoczyć się w całości wydaje się niemoĹźliwe. Pani w szatni twierdzi, Ĺźe ta woda ma 45 stopni, ale ona ma więcej jak nic. Najciekawsze, Ĺźe miejscowa ludność nic sobie z tego nie robi: siedzą w środku zamoczeni po ramiona, a znad poziomu wody wystają tylko pojedyncze główki przyodziane w te kuriozalne plastikowe torby, co to udają czepki i patrzą – ot choćby na nas, z politowaniem. No dobra, dołączamy do zabawy. Siadamy na brzegu i moczymy nogi po kostki. W ten sposĂłb korzystamy z basenu (jak zapłaciłem to będę korzystał!) a nie zmieniamy się w jajka na twardo. Dość szybko zaczyna nam się nudzić rozwaĹźanie jak często dochodzi tu do zawałów oraz wypatrywanie kolejnych naiwnych, ktĂłrzy wpadną w tę samą pułapkę co my: jakichś niezorientowanych turystĂłw co to wyjdą szybciej niĹź weszli… Zbieramy się więc i znĂłw z niemałym obrzydzeniem idziemy do szatni, a potem juĹź do hotelu. No prawie – bo coś by się kupiło do jedzenia. Nie mamy juĹź siły na knajpę i wybieramy fast food na wynos. W fast foodzie trzeba chwilę poczekać, więc mamy okazję zaobserwować, Ĺźe agencji turystycznych czynnych do nocy jest tu zdecydowanie więcej niĹź turystĂłw, bo turystĂłw to tu wcale za wielu nie ma, wbrew temu co piszą przewodniki. Agencje za to są otwarte, bo nadal łowią naiwnych na wieczorny przejazd pod wulkan do miejsca, z ktĂłrego widać ponoć języki ognia nad gĂłrą: w ciągu dnia niezbyt widoczne, ale za to wieczorem… Tere-fere! Nasz miły przewodnik w chwili szczerości nam wyznał, Ĺźe to takie trochę robienie w konia. Owszem, jak jest super bezchmurne niebo to owszem, widać i to bardzo ładnie, ale widać teĹź z takiego mostka koło dworca i nigdzie jechać nie trzeba. A jak niebo nie jest bezchmurne to cóş – nie widać nic. Patrzymy w gĂłrę. Wiele moĹźna by dziś o tym niebie powiedzieć, ale z pewnością nie to, Ĺźe jest bezchmurne. Łapiemy swoje gotowe juĹź frytki i inne kurczaki i idziemy do hotelu zjeść i spać – w końcu jutro trzeba wstać jeszcze wcześniej, bo znĂłw jedziemy o to jeszcze dalej… Oho, w eleganckim pokoju mamy telewizor! A w nim „Agent Fasola – reaktywacja” czy jakoś tak. Z hiszpańskim dubbingiem… Usypiam, a Bartek wkrĂłtce po mnie, uśpiony przez „Agenta”.

Dzień 17 – Nos Diabła
Pobudka o czwartej – na szczęście juĹź ostatnia tak wczesna. Wstajemy, jest ciemno. Szybki prysznic, plecak na plecy, torba do ręki i idziemy. Po drodze oddajemy klucz na hotelowej recepcji i pytamy gdzie to śniadanie ktĂłre mieli dla nas przygotować i nam dać w torbie na wynos. Niespodzianki nie ma: pan w recepcji nic o tym nie wie, a tego ktĂłry wczoraj wieczorem obiecywał Ĺźe oczywiście, nie ma problemu, naturalnie nie ma. Idziemy na dworzec autobusowy – zupełnie o tej porze pusty. Wchodzimy jakąś boczną bramą – naprawdę nikt o tej porze nie odjeĹźdĹźa? OdjeĹźdĹźa, tylko Ĺźe – jak nas informuje pan załatwiający właśnie potrzebę pod murkiem – autobusy do Riobamba o tej porze nie wjeĹźdĹźają na dworzec tylko zatrzymują się bezpośrednio przy ulicy, o czym kaĹźdy przecieĹź wie – logiczne, prawdaĹź. Wychodzimy więc na ulicę i siadamy pod dworcem – do autobusu zostało jeszcze 20 minut, więc czekamy. Bo ten warkot silnika za drzewami to pewnie jakaś prywatna wycieczka. No ale strzeĹźonego… Bartek idzie sprawdzić co się dzieje za drzewami, a dzieje się tyle, Ĺźe to właśnie jest NASZ autobus – ekspres-jakiś-tam. W popłochu łapiemy wszystkie torby, kurtki, plecaki i pędzimy za drzewa. No tak – ekspres-jakiś-tam tym razem jest ekspresem tak bardzo ekspresowym, Ĺźe dla odmiany odjeĹźdĹźa kwadrans przed czasem. Ale najwaĹźniejsze, Ĺźe jedziemy do Riobamby, a tam mamy się przesiąść w kolejny autobus do Alausi. Zgodnie ze znanym algorytmem, w Alausi juĹź na nas czekają krzykacze z autobusu, ktĂłry właśnie jedzie do Alausi. Mamy trochę szczęścia, bo Alausi okazuje się być bardzo popularną destynacją i ci, ktĂłrzy przyszli trzy minuty po nas mają juĹź tylko wybĂłr między staniem a czekaniem na kolejny autobus. Tu mała dygresja: w Ameryce Południowej nigdy, ale to nigdy nie naleĹźy czekać na następny autobus. Po pierwsze, moĹźe wcale nie być mniej zatłoczony, po drugie moĹźe się popsuć po drodze (wiadomo Ĺźe wĂłwczas lepiej jechać tym wcześniejszym), a po trzecie moĹźe w ogĂłle nie jechać. Do Alausi docieramy koło 8.00 rano i to jest świetna godzina: o 11.00 mamy zarezerwowany przejazd pociągiem na „nos diabła”, ale moĹźe dałoby się pojechać wcześniejszym pociągiem o 9.00? Wtedy nie musielibyśmy wracać dziś do „Papugi” po nocy! Wpadamy na dworzec w sam raz Ĺźeby dowiedzieć się, Ĺźe o 9.00 to nie pojedziemy, bo nie ma wcale takiego pociągu – rozkład rozkładem, ale nie ma i juĹź. A poza tym to o 11.00 nie pojedziemy teĹź, bo nasza rezerwacja jest zrobiona Ĺşle: jak agencja nam rezerwowała bilet to powinna była zapłacić w ciągu 24 godzin. Ale zapłaciła o kilka godzin za późno i rezerwacja wygasła. No ale dobra, niech będzie, załatwimy tak, Ĺźe pojedziecie tym pociągiem o 15.00, ktĂłry wam zarezerwowała agencja. Ĺťe co? O jakiej znowu 15.00?! Ano o 15.00… No niby da się to zmienić, ale trzeba dopłacić połowę ceny biletu, bo taka polityka firmy. Szlag nas trafia, ale dopłacamy – nie będziemy w Alausi siedzieć przez 6 godzin, bo miasteczko jest wprawdzie sympatyczne, ale nic w nim nie ma, a dodatkowo do „Papugi” wrĂłcilibyśmy chyba o północy… Idziemy więc jeszcze się przejść, coś zjeść, po czym wracamy koło 10.00 na nasz pociąg. Sprawa jest skomplikowana, bo Ĺźeby do niego wsiąść trzeba przejść kilka procedur. Najpierw odebrać bilet w kasie („dzień dobry, poproszę paszport”) – to juĹź za nami. Następnie na pół godziny przed odjazdem stawić się u pani, ktĂłra ma listę pasaĹźerĂłw i robi taki… check-in: sprawdza paszporty („dzień dobry, poproszę paszport”), bilety, konfrontuje to z listą, na ktĂłrej oczywiście nas nie ma, ale kontrola biletĂłw ma podobny sens jak kontrola policyjna: chodzi o to Ĺźeby sprawdzać, a nie o to, Ĺźeby sprawdzić i bez problemu pani nas na listę dopisuje i stawia na naszych biletach stempel w kształcie wielkiej lokomotywy. Wreszcie 5 minut przed odjazdem przy schodach do pociągu kolejna pani sprawdza paszporty, bilety i oczywiście upewnia się, Ĺźe jest na nich stempel w kształcie lokomotywy. Wsiadamy do takiej jakby salonki – zaszaleliśmy, jedziemy pierwszą klasą, ktĂłra ma tę zaletę, Ĺźe jest na samym końcu pociągu, a za nami jest wielkie okno przed ktĂłre widać wszystko jak na dłoni. Resztę miejsc w salonce zajmuje jakaś upiorna rodzina, a właściwie dwie zaprzyjaĹşnione rodziny, kaĹźda składająca się z dwĂłjki dorosłych i jakichś upiornych, krzyczących i niczym nie zainteresowanych dzieci – dzieci płaczą i marudzą, panowie rozmawiają przez komĂłry, a panie – cóş, chyba zaraz wyjmą druty i zaczną dziergać… Salonka jest za to dość wygodna – pewnie wygodniejsza niĹź miejsca w reszcie pociągu. W salonce są kanapy, a reszta miejsc jest… na krzesłach. Takich zwykłych, ogrodowych krzesłach, dla niepoznaki ustawionych rĂłwno i powleczonych jakimiś pokrowcami. Pociąg rusza, a my oglądamy jak zjeĹźdĹźa stopniowo do małej stacyjki w Sibamba. Za oknem widoki są niesamowite, ale największe wraĹźenie robi fakt, Ĺźe oni tę linię dosłownie wykuli w środku zbocza gĂłry sto lat temu. Oni jak oni – specjalnie w tym celu sprowadzeni więźniowie i tani robotnicy. Tempo podróşy jest niskie – 12 kilometrĂłw jedziemy chyba z 40 minut, ale o to chodzi: dzięki temu moĹźna do woli oglądać i cykać zdjęcia, a w głośnikach pan opowiada o tym co widać za oknem. Wreszcie dojeĹźdĹźamy do stĂłp gĂłry: wysiadamy, robimy zdjęcia, podziwiamy widoczki, a takĹźe ekwadorską myśl techniczną: schody po ktĂłrych moĹźna wejść do pociągu zrobione są z grubych drewnianych pali o przekroju kwadratu, poukładanych jeden na drugim taki by utworzyć schody. A Ĺźeby się wszystko nie rozpadło, pale poskręcane są przy uĹźyciu… kątownikĂłw, jakich w Europie uĹźywa się do mocowania półki do ściany. ZnĂłw wsiadamy, a pociąg podjeĹźdĹźa po chwili na stację w Sibamba – tu mamy godzinę, Ĺźeby coś zjeść, odwiedzić małe muzeum, a na peronie wita nas tańcem i śpiewem miejscowa ludność: jak mĂłwi pan w głośnikach, ten, kto chce, moĹźe nawet spędzić całą godzinę tańcząc i śpiewając z nimi! Nie tańczymy i nie śpiewamy – jemy (m.in. jakąś lokalną kulke z soczewicy i sera – całkiem smaczną) i oglądamy muzeum. No a potem wracamy tą samą drogą – czyli tym razem do gĂłry. W Alausi szybko pędzimy do autobusu – zbliĹźa się 14.00, a do „Papugi” dobrze by było dojechać przed nocą. A to nie jest proste: najpierw trzeba pojechać znĂłw do Riobamby, a tam przesiąść się w autobus w kierunku Quito, z ktĂłrego wysiąść musimy… no właśnie gdzie? Potem się będziemy zastanawiać. Na razie najwaĹźniejsze jest to, Ĺźe ruszamy w kierunku Riobamby. Nie kupujemy od miejscowych obnośnych sprzedawcĂłw wdzierających się co chwila do autobusu chipsĂłw, orzeszkĂłw, pomarańczy, środka na bĂłl brzucha, dwĂłch cukierkĂłw za 10 centĂłw, po prostu jedziemy. W Riobambie udaje nam się szybko przesiąść. To spore szczęście, bo w środku miasta ewidentnie pali się jakaś fabryka i w powietrzu unoszą się gęste kłęby dymu. Sądzicie, Ĺźe zablokowano wszystkie drogi Ĺźeby straĹź mogła szybciej dojechać i zgasić ogień? W Riobambie nikt drĂłg z byle powodu nie blokuje, a ludność głównie gromadzi się dachach wszystkich okolicznych budynkĂłw Ĺźeby sobie popatrzeć jak to właśnie coś tam idzie z dymem. Jedziemy w kierunku Quito i dochodzimy do wniosku, Ĺźe trzeba będzie wysiąść z autobusu tam, gdzie wsiadaliśmy wczoraj: w punkcie poboru opłat za Panamericanę. Tak teĹź robimy, ale trzeba jakiś kilometr przejść wzdłuĹź drogi, Ĺźeby do samej „Papugi” się dostać. Jest Ĺşle, bo na dworze juĹź ciemno, a wzdłuĹź Panamericany nie ma ani chodnika, ani nawet pobocza, a miejscowi kierowcy szczegĂłlnie ostroĹźnie nie jeĹźdżą… Dziś jednak panowie załatwiający potrzeby fizjologiczne są naszymi sprzymierzeńcami: zaczepiamy miłego pana, ktĂłry właśnie zapina rozporek za punktem poboru, a on z szerokim uśmiechem przesuwa na bok zalegające w środku auta śmiecie i podwozi nas do bocznej dróşki prowadzącej do naszej hosterii. Bardzo długi był ten dzień – na jaccuzi trzeba by czekać 1,5 godziny Ĺźeby się woda nagrzała, więc tylko zjadamy obiad i idziemy spać w pokoju z kominkiem, w ktĂłrym Jorge zapobiegliwie rozpala, bo noce na blisko 4000m jednak są zimne.

Dzień 18 – Mindo, czyli motyle, kolibry i canopy 26 lipca
Dziś dzień lenia: będziemy wąchać kwiatki, oglądać ptaszki, patrzeć na las, ale za bardzo się nie przemęczać, bo Ĺźadne forsowne wejścia czy zejścia nie wchodzą w grę, a na wycieczkę jedziemy nie transportem publicznym tylko na pięknie zorganizowaną wycieczkę, więc nas podwiozą wszędzie jak naleĹźy, do tego jeszcze wszyscy poza nami odwołali swĂłj udział w wycieczce do Mindo, więc pojedziemy sami z przewodnikiem, ktĂłrym tym razem jest Marcos. Istnieje podejrzenie, Ĺźe wycieczki pewnie by nie było (no bo co to za biznes dla firmy), ale Jose z „Papugi”, ktĂłry rezerwował nam wszystkie pociągi, raftingi i wymyślał wycieczki dostał przed naszym wyjazdem do Baňos bardzo przyzwoity napiwek, więc zadbał Ĺźeby nas nie wyrolowali. Tak, to będzie dzień relaksu, a przynajmniej tak nam się wydaje. WyjeĹźdĹźamy koło 7.00 – no to prawie jak w południe. Mijamy Quito i jedziemy w dół. To znaczy: patrząc na mapę to w gĂłrę, ale wysokość nad poziomem morza obniĹźamy zdecydowanie, gdzieś do 1500m npm., a moĹźe i 1000. Po drodze zatrzymujemy się pooglądać i obfotografować las mglisty z gĂłry i z boku, bo zaraz znajdziemy się w środku. DojeĹźdĹźamy w okolice Mindo: tu jest zupełnie inaczej niĹź w Sierrze. Po pierwsze: jest mało ludzi. Po drugie: jest duĹźo cieplej, co miłe, ale teĹź i bardziej wilgotno, co cieszy juĹź mniej. Jesteśmy sami, więc plan wycieczki moĹźemy kształtować dowolnie – a jak chcemy coś co nie jest wliczone to Ĺźaden problem: zapłacimy za bilety i wejdziemy. Ustalamy zatem z Marcosem zmodyfikowany plan wycieczki do Mindo – do tego co mamy przedpłacone w ramach programu dodajemy to i owo i tak zaczynamy od wizyty w wylęgarni motyli, ktĂłra znajduje się na skraju pierwotnego lasu. Idea jest prosta: skoro moĹźna rozmnaĹźać psy, koty czy krowy to moĹźna teĹź i motyle. Na stelaĹźu z drewna wisi niezliczona liczba haczykĂłw, a na kaĹźdym z nich - kokon. NiektĂłre są metaliczne i wyglądają jak dizajnerska biĹźuteria. Z tych kokonĂłw co chwila wylęgają się małe motyle przeróşnych kształtĂłw i kolorĂłw, a jak juĹź się wylęgną to odfruwają i tak sobie latają po całej wylęgarni. Pewnie od czasu do czasu oni te motyle następnie wypuszczają do puszczy, bo inaczej by się zadeptały – i tak jest ich strasznie duĹźo. MoĹźna by tak więc stać i patrzeć jak z coraz to kolejnych kokonĂłw coraz to coś wychodzi. Ale latające tu motyle są bardzo Ĺźarłoczne i niezbyt strachliwe, więc główna atrakcja polega na ich karmieniu. Bierzemy odrobinę starego banana na palec, delikatnie podstawiamy ten palec pod siedzącego gdzieś motyla i juĹź – w ten sposĂłb po chwili mamy na palcu nie tylko starego banana, ale teĹź ich konsumenta. Karmimy, oglądamy, wreszcie stwierdzamy Ĺźe juĹź wystarczy i idziemy do samochodu. PrzejeĹźdĹźamy kawałek – niedługi, bo tu raczej wszędzie jest blisko w kolejne miejsce: idziemy oglądać wodospady w lesie mglistym. Ale zanim pĂłjdziemy je oglądać, musimy przejechać „poziomą windą” nad przepaścią Ĺźeby dostać się na szlak. Podobną jechaliśmy juĹź w Baňos, tyle Ĺźe ta jest szybsza i wygląda ogĂłlnie Ĺşle. No ale jakoś dojeĹźdĹźamy, choć obsługujący ją człowiek wyraĹşnie nie wie jak obsłuĹźyć hamulec. Przed nami spacer do wodospadĂłw. Szybko okazuje się, Ĺźe „spacer” jest istocie całkiem niezłą harĂłwą – w powietrzu jest koszmarna wilgoć, a spacer wiedzie naprzemiennie po podejściach, zejściach, raz po ziemi, raz po kamiennych schodach. Idziemy tak sobie, aĹź tu idący z przodu Marcos zatrzymuje się i zaczyna oglądać leżącą na ziemi czarną sznurĂłwkę. SznurĂłwkę? Tak by się wydawało, ale to nie jest sznurĂłwka tylko dość niepozorny wąż. Marcos kaĹźe jednak przejść bokiem i za bardzo się do niego nie zbliĹźać, bo nie jest do końca bezpieczny. A jak niebezpieczny? Ano tak niebezpieczny, Ĺźe gdyby tak kogoś ugryzł to nieszczęśnik z Ekwadoru juĹź nie wrĂłci. Ale nie bĂłjcie się – tu takich węży to właściwie nie ma. W sumie to pierwszy raz widzę takiego na drodze, bo normalnie to się chowają w trawie, więc luz. Ładny mi luz… Lekcja kolejna: przewodnik nie jest po to, Ĺźeby go wyprzedzać: niech on sobie idzie przodem i ogląda te sznurĂłwki, nam się nie spieszy... Dochodzimy do wodospadu, potem drugiego i trzeciego. Są ładne, moĹźna się przy nich nawet wykąpać, ale wykąpać to nam się nie chce: trzeba by się rozebrać, potem wycierać, przebierać – e, szkoda czasu. Moczymy więc tylko nogi do kolan albo troszkę powyĹźej. I to był błąd. Na duĹźej wysokości w ekwadorskich gĂłrach prawie nie ma insektĂłw – co nie dziwi. Właściwie gdziekolwiek na duĹźej wysokości prawie nie ma insektĂłw i Ekwador nie stanowi tu wyjątku. Tyle tylko Ĺźe po raz pierwszy od pobytu w puszczy my juĹź nie jesteśmy na duĹźej wysokości, a woda w ktĂłrej się zamoczyliśmy skutecznie zmyła z naszych łydek repelent… No ale pĂłki co nic się nie dzieje, a przynajmniej tego nie czujemy, bo spacer przy tej wilgotności trochę nas wykończył. Powoli dochodzimy do „poziomej windy”, przejeĹźdĹźamy na drugi brzeg i jedziemy dalej. Kolejny punkt programu, dodajmy Ĺźe nie zamawiany przez nas tylko wpisany do programu odgĂłrnie, to canopy. Nie wiemy co to canopy, coś czytamy w rough guide o przejeĹźdĹźaniu na linie i kojarzy nam się z Parkiem Linowym na Bielanach. No to nieĹşle – naszym dzieciom bardzo się tam podobało podczas festynu z okazji dnia dziecka. Sympatycznie tam jest i w ogĂłle. MoĹźe nie trzeba aĹź jechać do Ekwadoru Ĺźeby zobaczyć taki park liniowy, ale skoro jest juĹź opłacone… Rzeczywistość okazuje się być odmienna od oczekiwań. Owszem, jeĹźdĹźenie na linach, tyle Ĺźe nie na kilkumetrowym odcinku trzy metry nad trawą. Przypięci na uprzęży przejeĹźdĹźamy na linach o długości gdzieś koło 500 metrĂłw nad wąwozem, a w wąwozie, jakieś 100 metrĂłw pod nami, las mglisty… I tak sobie jeĹşdzimy, bo jak się przejedzie na drugą stronę to… jakoś trzeba by wrĂłcić. Okazuje się, Ĺźe w sumie to ma 10 odcinkĂłw, razem o długości niecałych 3 kilometrĂłw, ktĂłre przejeĹźdĹźamy na sznurku nad przepaścią. Znowu nas wyrolowali: miała być wycieczka dla emeryta… Dla większego ubarwienia tej – no przecieĹź bardzo monotonnej – przygody, przewodnicy przy ktĂłrejś z kolei linie proponują przejazd „na supermana”. Kto widział supermana jak leci, ten się domyśla o co chodzi… Nikt się nie zgłasza, więc Bartek mĂłwi, Ĺźe on chętnie sprĂłbuje. Nie do końca z własnego wyboru lecę, ale z niezrozumienia tego, co mĂłwił przewodnik ja teĹź lecę – naiwnie myśląc, Ĺźe teraz wszyscy lecą na supermana, choć nie było takiego „obowiązku”. Bartek testuje jeszcze lot „na motyla”. To juĹź totalny świr: lecisz do gĂłry nogami z rękami rozłoĹźonymi w bok jak skrzydła motyla… Na dobrą sprawę od strony bezpieczeństwa to jednak niczym się to nie róşni: tak czy owak jedziesz trzymając się na tej samej uprzęży i jeśli puści uprząż albo lina to nie ma znaczenia, czy lecisz na motyla, na supermana, czy najzwyczajniej pod słońcem… Po zakończeniu canopy jesteśmy wykończeni. Co gorsza, miejscowe robale wytropiły, Ĺźe w wodospadzie zmyliśmy z siebie połowę repelentu, więc takĹźe pogryzieni – i to ohydnie, cała moja noga jest w krwawych małych kropkach, ktĂłre paskudnie swędzą. Jedziemy na lunch, a następnie jedziemy oglądać miejscową fabrykę czekolady. Takiej prawdziwej, ktĂłrej nie da się kupić w miejscowym sklepie, bo nie jest produktem Nestle (i poza wszystkim - jest za droga). Zwiedzanie obejmuje teĹź element degustacji. Wiedzą co robią – inaczej pewnie byśmy nie kupili ich super-drogich, choć prawdziwych czekolad. Ledwo powłócząc nogami wsiadamy do samochodu i jedziemy w ostatnie juĹź dziś miejsce, bo w końcu robi się całkiem późno: jedziemy oglądać kolibry. Jak sobie wyobraĹźacie oglądanie kolibrĂłw? Jako klatkę albo szklarnię w zoo, w ktĂłrej lata pięć kolibrĂłw? Otóş nie. Przy drodze jest hotel, za hotelem jest jeziorko, wokół jeziorka są alejki a przy nich poidełka z wodą z cukrem, a przy nich właśnie latają kolibry. Przez nikogo nie niepokojone, nie więzione ani do niczego nie zmuszane cały czas bzyczą fruwając nad poidełkami, a są ich co najmniej setki – róşnych rozmiarĂłw i kolorĂłw. PrĂłbujemy robić im zdjęcia – nie jest łatwo, bo są bardzo ruchliwe, więc zdjęcia wychodzą takie sobie. Nie pozostaje juĹź nic innego jak wsiąść do auta i jechać do „Papugi”. Po raz ostatni…

Dzień 19 - schronisko pod Cotopaxi, 27 lipca
Zanim przyjechaliśmy do Ekwadoru, ba: zanim weszliśmy na Ilinizas, naiwnie myśleliśmy o wejściu na Cotopaxi – jedyne 5800m npm. Wejście na Ilinizas skutecznie nam wybiło z głowy ten spacerek, na ktĂłry zresztą trzeba wyjść ze schroniska koło północy Ĺźeby na szczyt dojść przed 6. Rano, później bowiem topiący się w słońcu lodowiec moĹźe być niebezpieczny. Naturalnie Rough Guide i w tym przypadku twierdzi, Ĺźe wystarczy odrobina kondycji, a niezbędne umiejętności techniczne jak na przykład uĹźywanie młotka lodowego to szczegół i przewodnik nauczy cię tego spokojnie w poprzedzające wyjście popołudnie… I tak oto ciągną tłumy na Cotopaxi: najpierw do schroniska pod szczytem, a potem ze schroniska na szczyt, tyle tylko Ĺźe z tego drugiego odcinka większość naiwnych zawraca kiedy orientują się, Ĺźe znĂłw ich wykukali. Dziś wybieramy się na wycieczkę nie na szczyt, a do schroniska pod szczytem. Schronisko jest na prawie 4900m. npm., ale wchodzi się do niego z parkingu ktĂłry jest na nieco ponad 4500m npm., więc do wejścia nie zostaje wiele i… tak, tak – kaĹźdy moĹźe to zrobić! Ta mantra towarzyszy wszystkim i kaĹźdemu podczas wyjazdu do Ekwadoru: tu nie ma rzeczy niemoĹźliwych. Sęk w tym, Ĺźe one jednak istnieją… Ale pĂłki co jedziemy autobusem z całym stadem wycieczkowiczĂłw do parku narodowego Cotopaxi. Plan jest taki, Ĺźe wysiadamy na wspomnianym parkingu i idziemy do schroniska. Stamtąd oglądamy widoki, wracamy do autobusu, a tam z kolei wsiadamy na rowery i na nich zjeĹźdĹźamy w dół. Pięknie. No prawie – pogoda jest taka sobie, ale przewodnik twierdzi, Ĺźe tak właśnie jest o tej porze, ale jak podjedziemy kawałek od północnej strony to wszystko się zmieni i będzie ślicznie widać wulkan. I ma rację! Zatrzymujemy się na poboczu i robimy zdjęcia przy – po raz pierwszy – widocznym jak na dłoni Cotopaxi, ostrzeĹźeni, Ĺźe po południu pogoda się zmienia i pewnie juĹź takich zdjęć ładnych się nie uda więcej zrobić. Jedziemy dalej, a droga z asfaltowej zmienia się w ubitą gruntĂłwkę, nad ktĂłrą non stop unosi się wielki tuman kurzu. Zaczął wiać wiatr, więc kaĹźdy krok czy przejazd dowolnego pojazdu powoduje, Ĺźe wszystko na chwilę znika w mieszaninie piachu i kurzu. I my niby mamy po tym zjeĹźdĹźać na rowerze? A to nie, dzięki. My sobie pojedziemy autobusem, z ktĂłrego będziemy obserwować jak dzielni rowerzyści, pozostali uczestnicy naszej wycieczki, jeden po drugim padają uduszeni piaskiem. Cotopaxi coraz bliĹźej, wreszcie dojeĹźdĹźamy do parkingu i wysiadamy. To tak się łatwo mĂłwi, ale to co dzieje się po wyjściu z samochodu powoduje, Ĺźe dwie uczestniczki wycieczki odziane w sandałki jedna, a w szmaciane buciki druga od razu postanawiają oglądać podejście z dołu. Wieje niewiarygodnie i jest jeszcze zimniej niĹź na Ilinizach, choć nie jest jeszcze wcale zbyt wysoko… Kierowca mĂłwi, Ĺźe mamy pecha, bo normalnie wieje sporo mniej i jest cieplej. Jak pech to pech. Wychodzimy i… znĂłw czeka na nas piarg. On niby nie jest technicznie jakiś trudny, ale wieje tak, Ĺźe na dwa kroki do gĂłry spycha nas po tej pionowej wydmie o jeden w dół. Jakoś idziemy, ale powtarza się historia z Iliniz: z czasem jest coraz trudniej, a my co chwila siadamy na jakimś większym kamieniu, po czym po powstaniu wypatrujemy w obrębie kilkudziesięciu krokĂłw kolejnego duĹźego kamienia i idziemy do niego, a potem… i tak dalej. Jest dziwnie: jak tylko siądziesz po chwili oddech się uspokaja i wszystko jest super. Kiedy jednak tylko podniesiesz nogę, okazuje się, Ĺźe wysiłek z jakim się to wiąże jest zaskakująco duĹźy. Wtaczamy się wreszcie do schroniska. Wieje koszmarnie, a w dole nic nie widać – dosłownie nic. Wszystko, poza kilkudziesięcioma najbliĹźszymi metrami piargu zasłaniają chmury. Wypijamy herbatę, potem kolejną, ale nadal zziębnięci schodzimy do autobusu. W sumie i tak jest dobrze – ci ktĂłrzy teraz wchodzą muszą trzymać się za ręce w grupach po 3-4 osoby, bo pojedynczych ludzi zwiewa w dół. Jakoś dochodzimy do autobusu i przejeĹźdĹźamy kawałek na miejsce, z ktĂłrego odwaĹźni będą zjeĹźdĹźać na rowerach, W sumie to nie chodzi o odwagę - pytanie brzmi raczej: w jakim celu jechać 10 kilometrĂłw w dół w sytuacji, kiedy głównie trzeba uwaĹźać Ĺźeby wiatr nie zwiał cię z drogi i koncentrować się na minimalizacji ilości połykanego z wiatrem piasku. Jeszcze 2 czy 3 osoby postanawiają sobie odpuścić jazdę na rowerze w dół, reszta zaś jedzie, a my za nimi na końcu w autobusie. To była najdłuĹźsza podróş świata, poniewaĹź najwyraĹşniej jedna dziewczyna postanowiła po raz pierwszy w Ĺźyciu wsiąść na rower właśnie pod Cotopaxi, a autobus jedzie za ostatnim rowerzystą… Po jakimś czasie się poddaje i dalej idzie juĹź szybciej. Wreszcie dojeĹźdĹźamy do małego jeziorka, gdzie czekają juĹź nasi rowerzyści z przewodnikiem, bierzemy ich na pokład i jedziemy do „Papugi”. Łza się w oku kręci, bo to ostatnia nasza wizyta w „Papudze”. Jemy lunch, Ĺźegnamy się z lamami, wszystkimi poznanymi tam pracującymi ludĹşmi, wrzucamy plecaki do autobusu i wracamy wraz z wycieczką do Quito, po drodze tankując autobusik za 1,70 dolara amerykańskiego. Koło 17.00 meldujemy się w dawno nie widzianym hostalu na ohydnym Mariscalu. Zastanawiamy się, dlaczego sympatyczny Amerykanin, ktĂłry prowadzi antykwariat z książkami gdzie kupujemy coś do poczytania na drogę właśnie tam się osiedlił. Jest jeszcze wcześnie, więc wsiadamy w taksĂłwkę i jedziemy do starej części Quito. Nie nie – nie na koncert ani nie na zwiedzanie, bo jedno i drugie juĹź odpękaliśmy. Koło tego teatru sprzedawali takie miłe, europejskie ciastka… Zjadamy, po czym postanawiamy się jeszcze udać na mały spacer. Po wczorajszej wycieczce do Mindo pogryzione nogi swędzą mnie okropnie, ale na szczęście w aptece sieci o wdzięcznej nazwie „zdrowa-zdrowa”, ktĂłrej sloganem czy raczej mini-hasłem reklamowym jest „SanaSana, colita de la trana” czyli „Zdrowa-zdrowa, ogonek Ĺźaby”, zaś logo – taka właśnie zielona Ĺźaba, kupujemy miejscowy balsam na ugryzienia. Balsam działa na tyle, Ĺźe daje się przeĹźyć bez zadrapania się na śmierć. Wracamy do hostelu, pakujemy manatki i idziemy spać – po raz ostatni w Ekwadorze.

Dzień 20 – Teleferiqiem nad Quito i pożegnanie z Ekwadorem 28 lipca
Budzimy się jak zwykle rano, dokańczamy pakowanie, po czym idziemy na śniadanie. To niesamowite: jest jajecznica. Zjadamy, po czym próbujemy dopytać człowieka z hostalu od której godziny działa teleferico, czyli wyciąg, za pomocą którego można wyjechać na górę z której widać panoramę Quito na do widzenia. Nasz samolot odlatuje koło 16., więc jeszcze mamy trochę czasu. Człowiek oczywiście nie wie. Ale „chyba działa od 9.00 czy 9.30”. Wiedząc, że będziemy chcieli tam wyjechać, próbowaliśmy wiedzę o godzinach działania teleferico pozyskać już kilka razy od kilku różnych osób, za każdym razem dowiadując się czegoś innego. No to załóżmy, że działa od 9.00. Nie ma jeszcze ósmej, więc czasu multum. Da się do dolnej stacji dojść, a nie jechać taksówką? Bo opcję autobusu odrzucamy od razu – ich trasy są tak niejasne, że prędzej da się dojechać do miasta na koniec kraju niż w jakiekolwiek miejsce autobusem lokalnym… No pewnie, że się da! Chłopak z recepcji hostalu mówi, że to bardzo prosta droga, 20 minut – no może góra pół godzinki spacerkiem. Świetnie – o to chodziło. Nie bierzemy nawet plecaka, bo i po co, i zaopatrzeni tylko w portfel i aparat ruszamy. Idziemy tak sobie, idziemy. Kończy się prowadząca nas ulica Kolumba, potem mijamy jakiś park, potem idziemy przedłużeniem ulicy Kolumba i przedłużeniem przedłużenia…. Idziemy, idziemy, a stacji nie widać. Pytani na ulicy ludzie mówią, że owszem, kierunek obraliśmy słuszny, ale czemu nie taksówką albo nie autobusem? No bo tak! Jest więcej niż pewne, że na drodze ewolucji Ekwadorczycy za jakiś milion lat nie będą mieli nóg, bo nogi zupełnie nie są im potrzebne (chyba że kurze do jedzenia) – oni najmniejszy nawet kawałek pokonują taksówką lub w najgorszym razie autobusem czy samochodem, do czego zachęcają ceny benzyny. Wciąż idziemy. Po drodze kupujemy wodę, wypijamy i dalej idziemy. Przedmieścia do jakich dochodzimy są dużo spokojniejsze od centrum i przez to dużo bardziej sympatyczne, tyle że nas to już nie obchodzi: ciągle leziemy do cholernej góry, a to miało podobno być kilka kroków?! Przechodzimy pod jakimś tunelem – podobno to już miało być tu. Tak przynajmniej mówili ludzie na ulicy. Aha – jasne. Nic nie widać. Pytamy kierowcę stojącego autobusu gdzie jest dolna stacja wyciągu, na co dowiadujemy się, że on tam właśnie jedzie, bo to takie miejskie „wahadło” – serwis góra-dół. Jedziemy więc jeszcze wcale niemały kawałek… Pół godziny to może i owszem – w dół na rowerze, ale nikt mnie nie przekona, że w pół godziny się tam spokojnie wchodzi. Przez to wszystko zrobiło się już całkiem późno i wyciąg hula że hej. Kupujemy bilety, wsiadamy, wjeżdżamy – całkiem długo i wysoko. Widoki rzeczywiście cudne – Cotopaxi, Pichinche (obie) i całe Quito widać jak na dłoni, a małe nie jest – jakieś 3,5 miliona mieszkańców. Chwilę spacerujemy, robimy zdjęcia, po czym zjeżdżamy. Ale do hostelu – nie ma głupich – już iść nie będziemy. Wsiadamy w taksówkę i jedziemy – na oko z 10 minut. Bardzo to śmieszne że niby w górę z buta miałoby to zająć 20 minut… Idziemy na ostatni lunch do „Szalonej fasoli” obok naszego hostalu. Lekkie sałatki i owocowe soki w sam raz przed lotem, po czym wracamy i bierzemy manatki. W tamtą stronę mieliśmy dwa plecaki, teraz do tego doszły jeszcze dwie torby wypełnione miejscowymi produktami, głównie z Otavalo. Jak zwykle złapanie taksówki nie jest problemem. Jak zwykle taksówkarz uważa, że jest od nas sprytniejszy i chce o 5 dolców więcej niż typowa cena. Jak zwykle się dziwi, kiedy się okazuje, że my wiemy ile się powinno zapłacić, więc godzi się i jedziemy. Ruch niewielki, więc na lotnisku jesteśmy szybko. Jest piękna pogoda, świeci lekkie słońce, my zaś stajemy na końcu kilometrowej kolejki do check-inu. Każdy ma tu jakiś problem: główny jest taki, że zmiana terminala pociągnęła za sobą konieczność zapłacenia większych o jakieś 6 dolarów od głowy podatków w bilecie. Ludzie, którzy kupowali bilety dawniej niż my, muszą te kilka dolców dopłacać (my już byliśmy liczeni po nowemu). A może to ci, którzy kupowali bilety później? Logiki to w tym nie ma, a to bardzo irytuje odlatujących do Amsterdamu Europejczyków i kolejka rusza się bardzo powoli. Wreszcie udaje nam się odprawić, przejść kontrolę bezpieczeństwa podczas której pani pokazuje, że na butelce z repelentem jest znak że to łatwopalne, więc w ich super-bezpiecznych procedurach to nie przechodzi. Przechodzimy następnie kontrolę migracyjną, gdzie pan pyta w jakim celu byliśmy w Ekwadorze, a słysząc, że w turystycznym, każe wymienić miasta które widzieliśmy po drodze… Mijamy stanowisko, na którym miejscowi celnicy w poszukiwaniu nie-wiadomo-czego rozkręcają głośniki, które jakiś facet przewoził w walizce, a robią to tak wprawnie, że zapewne własności akustyczne kolumn należą już do przeszłości, wreszcie dochodzimy do poczekalni przed bramką do samolotu. To już ostatnie chwile w Ekwadorze. No prawie, bo jak się okazuje, samolot leci przez Guayaquil i przechodzimy najdziwniejszy transfer w historii, bo to jest transfer bez transferu: musimy wysiąść z samolotu na lotnisku w Guayaquil tylko po to, żeby po godzinie wsiąść do tego samego samolotu i lecieć dalej. Lecimy więc do Amsterdamu. Samolot ma lekkie spóźnienie, więc ledwo zdążamy na przesiadkę do Warszawy, w biegu kupując chłopakom zapamiętane z pierwszego dnia gadżety z Miffi. Udało się. Nam tak, ale bagażom nie: plecaki przylatują z nami, a wzorzyste torby dopiero kilka godzin później przywozi nam do domu kurier.

*****************************************THE END*********************************************
[kto przebrnął, ten zalicza sobie jako dodatkową przeczytaną książkę, bo miało 42 strony ]

.. dziękuję - dobranoc:)

Przeczytałam wszystko. Od deski do deski. Tak jak Ci pisałam, powinniście prowadzić blog Świetnie się czyta. czekam na kolejną podróż!

Bloga, bloga albo ksiazke przygodowo-podroznicza popelnic. Koniecznie.

Miło nam. I przepraszam za te literówki, dopiero teraz rzuciły mi się w oczy.
Na razie zrobiliśmy sobie cewe fotoksiążkę na domowy użytek Bb, fajnie, że Ci się podoba, ale przecież tego nikt nie wyda. Chyba nie mam Cię wśród znajomych na FB (jeśli mam i przeoczyłam, to przepraszam ,więc jak chcesz zobaczyć fotki, to odezwij się proszę na priv.

Dlaczego nie wyda? Dlaczego nie? Ilez mozna ogladac produkcji Beaty P. czy Martyny? Nawet mieszkajac z dala od empikow i innych s/marketow opedzic sie nie mozna
Pisze PW.

Wreszcie udało mi się skończyć, to znacz w końcu miałam na to czas, ale żałuję, że lektura już za mną i też przyłączam się do petycji o bloga!
Zdjęcia też super. Ale jakby tak były wplecione w opowieść to by dopiero było wrażenie - czyli bloga prosimy

Ja też jestem bardzo ciekawa zdjęć

Wspaniała relacja!