Modlitwa na wycieczce

Czy to Ty, Panie BoĹźe,
wymyœliłeœ wycieczki?
Wspinanie się na góry,
przeprawy przez rzeczki?

Przecież dobre pomysły
tylko w niebie się rodzš
i wszystkie radoœci
od Ciebie pochodzĹĄ.

A ja tak cieszę się
z każdej podróży —
bo czas wycieczkowy
nigdy się nie dłuży.

Taki piękny i ciekawy
jest ten œwiat przyrody!
Dziękuję Ci, że kozom
przykleiłeœ brody;

że ptakom dałeœ skrzydła,
a œwierszczykom skrzypce,
biedroneczce kropki,
płetwy złotej rybce;

Ĺźe gĂłry sĹĄ garbate,
a morze szumiĹĄce;
Ĺźe pachnĹĄce sĹĄ kwiatki
na zielonej łšce;

że żabim językiem
jest głoœne kumkanie,
a ptasim, słowiczym —
wesołe gwizdanie.

Z koœcielnej wieży
słychać dzwony,
na wielkš ucztę
jestem zaproszony.

Pan Jezus stoi
w progu koœcioła
i wszystkie dzieci
po imieniu woła.

Podoba mi się bardzo
ten pomysł z dzwonieniem,
bo brzmi jak niebiańskie
ekstrazaproszenie.

Ludzie telefonujĹĄ,

œlš do siebie listy,
a Pan Jezus — jak zwykle —
ma pomysł swoisty.

Nikt nas nie kocha
tak bardzo jak On —
o tym przypomina nam
koœcielny dzwon.
powrót