Słowa:
1. Rozbiję swój świat zabity deskami,

Z tych desek zbuduję, jak z tęsknoty, łódź.

Perły, korale rozsypię na szczęście,

Muszle, bursztyny, a może coś jeszcze.



Będę wędrował poza horyzont

Ze swojskim balastem - wielką walizą.

Z wyspy na wyspę, raz dniem, raz nocą,

Skieruję ster, gdzie oczy poniosą.



ref:

Gwiazdy to ryby latające |

Między księżycem a słońcem. |

Morze - modlitwa Boga i ludzi |

Za tych, ktĂłrych Ĺźycie zbytnio trudzi. | x 2



2. W trójkącie żagla słońce powieszę

I będę studził płonne zapały

Serc zbyt gorących i tych zbyt małych,

I tych co burzą, i tych co ciszą.



ref:

Gwiazdy to ryby latające |

Między księżycem a słońcem. |

Morze - modlitwa Boga i ludzi |

Za tych, ktĂłrych Ĺźycie zbytnio trudzi. | x 2



Pójdą nade mną trzy czarne wieże,

Jak trzy dzwonnice rybackich świątyń.

Będzie im lekko w wodach, gdy dzwony

Wydzwonią żywot wieczornych modlitw.



ref:

Gwiazdy to ryby latające |

Między księżycem a słońcem. |

Morze - modlitwa Boga i ludzi |

Za tych, ktĂłrych Ĺźycie zbytnio trudzi. | x 2