Słowa:
Syn ulicy, przeklęty apasz, zbój,

Który od najmłodszych lat

Postrach siał, rabował, kradł,

Aż w urocze sidła pięknej ulicznicy wpadł.

O nią stoczył ze zbirami krwawy bój,

Do spelunki swej sprowadził ją

I, ociekając krwią, cicho szeptał on:



Dla ciebie pragnę żyć, dla ciebie też kraść,

Dla ciebie walczyć z całym światem,

Dla ciebie, gdy czas przyjdzie, zgodzę się paść

I schylić kark przed katem.

Ty jesteś wiarą moją i bóstwem mym,

Bez ciebie świat jest szary.

Sprzedałem duszę dla ciebie swą,

Duszę hardą, duszę złą.



Sprytna dziewka o licach pełnych kras,

Widząc, że zbój zna swój fach,

Pokonała w sobie strach

I udała miłość, choć jej serce - zimny głaz.

Wysyłała co noc po łupy go,

On choć się narażał, ale kradł.

Klejnoty znosząc jej, cicho szeptał tak:



Dla ciebie pragnę żyć, dla ciebie też kraść...



Gdy apaszka już bogactw miała dość

Sprzykrzył jej się apasz-zbój,

Sprowadziła cały rój

Wywiadowców na melinę w ciemną noc.

Tam go skuli w kajdany podczas snu.

Ina stryczek poszedł zbój po zgon.

Nie bacząc na jej śmiech, cicho szeptał on:



Dla ciebie pragnę żyć, dla ciebie też kraść...