Jeżdzę u boku męża. Kilka razy jechałam tylko z Julą.
Ale bez przyjemności. Sama - nie dałam jeszcze rady.
Boję się ze inny kierowca się wkurzy, bo np za wolno jadę i nie zauwaze i będzie wypadek.
Ten strach przed wypadkiem odbiera mi całą przyjemnosć.
A tu byłoby tak wygodnie. Wsiać i pojechać sobie do koleżanki na drugi koniec miasta, albo chociaż do parku, zamiast na piechotę...
Jak się przełamuje taki strach??
W wiadomościach same wypadki, w gazetach tez ich pełno a wczoraj widziałam samochód, który spłonął...

--------------------

mamajul. prawo jazdy mam od prawie 5 lat
jeżdze dopiero od roku
Bo musiałam. Gabę z przedszkola odebrac, do lekarza itp..
Autobusami traciłąbym iks godzin, taxi kosztuje.

Wsiadaj i jdź. TV nie ogladaj.. jedź sobie prawym pasem pomalutku
Na pragę trafisz?

Nie musisz szybko, jedź powoli i postaraj się nie przejmować jak ktoś będzie się na ciebie denerwował. Szybko nabierzesz wprawy, ale do tego musisz jeździć.
Starzy kierowcy też jeżdżą różnie, nie zawsze dobrze.
Powodzenia i spokoju na drodze.

--------------------

skąd ja to znam? jakbym czytała o sobie...
ostatnio jeżdżę więcej, ale ciągle zdecydowanie za mało


Gosia

Mam tak samo, prawo jazdy mam od 6 lat a nie prowadzę już od 5
Przez pierwszy rok jeżdziłam bo musiałam ale cały czas byłam spięta niesamowicie...

Cóż... prawdopodobnie na taki strach jest tylko jedno lekarstwo - jeździć!
Strach spowodowany jest niepewnością w prowadzeniu auta, niepełną "władzą" nad przedmiotem. Niestety nikt po samym kursie nie jest świetnym kierowcą. Ani nawet dobrym, śmiem twierdzić.
Ale w miarę jeżdżenia - nabywamy wprawy i "zgrania" z samochodem. Można go "wyczuć". A poza tym zdobywa się tzw. obycie na drodze. Z czasem przestajesz się bać innych kierowców i samochodów, automatycznie rejestrujesz pewne wydażenia na drodze i na nie reagujesz.
Ja bardzo się bałam jeździć po kursie. Ponadto przez pierwsze 1,5 czy 2 lata nie miałam własnego samochodu, a mój jeszcze wtedy nie-mąż bał mi się dawać swój (no, chyba, że na powrót z imprezy )
Kupiłam więc sobie własne autko. Nie nowe, coby nie było żal, jak rozbiję . Na początku jeździłam w krótkie "trasy" - po osiedlu najczęściej. Potem coraz dalej i dalej, potem różne drogi dojazdu, nie jak kóń te same
Teraz jeżdżę już wiele lat, także po całej Polsce (z racji pracy). I nie boję się. Ba - nawet bardzo to lubię

Tobie polecam taki sam sposób - jak "oswoisz" samochód - przyniesie Ci wiele radości
Powodzenia!

--------------------

Więcej nas jest. Ostatnio się przełamuję.

to ja sie dopiero załamałam -prawko mam od 8 lat,nie jeżdżę od prawie dwóch -jedna mała stłuczka wystarczyła
jak muszę to tylko kawałeczek,jak najkrótszy

--------------------

I jeszcze wiecej Mam prawko,ktore uprawnia mnie do prowadzenia samochodu z kierowca na fotelu pasazera ale nawet to mnie przeraza...powinnam zabukowac sobie kilka lekcji z instruktorem i wtedy isc na egzamin ale normalnie glupi stary leb boje sie jak cholera...Przypadek beznadziejny

--------------------

Trzeba jeździć jak najwięcej, żeby nabrać wprawy
Mamajul przed wyjazdem gdzieś, planuj sobie na początek najłatwiejszą trasę, żeby się nie stresować. Potem sama zobaczysz, że miejsca które wcześniej omijałaś nie są już straszne.
Nie odkładaj prawa jazdy na półkę, bo potem to dopiero będzie ciężko.
Jak tylko masz okazję to wsiadaj i jedź
Powodzenia!

--------------------

Hehe! Miałam to samo . Prawo jazdy zrobione daaawno temu, potem mala stłuczka i 5 lat przerwy. Ale przełamałam się!!! Powodem dzicię było. Samochodem wygodniej . Teraz jeżdźę od 7 lat i sprawia mi to ogromną przyjemność.
Mój sposób był taki: mąz wracał do domu,z ajmował się dzieckiem, a ja w drogę.... Najpierw dookoła bloku , potem osiedla. Następnie do rodziców (jakieś 6 km), potem do koleżanki (20 km), a potem już poszło!! Najgorzej było w centrum misata w godzinie szczytu. Nieraz miałam ochotę wysiąść z samochodu na środku skrzyżowania i zostawić to wszystko w cholerę!!! Ale udalo mi się, czego i Tobie życzę!!
Tak jak pisały dziewczyny, MUSISZ po prostu jeździć! Praktyka przecież mistrza czyni
Jak chcesz mogę z Tobą pojeździć - mieszkamy niedaleko

Jak miałam 17 lat, ojciec kazał mi zrobić prawo jazdy
Potem dostałam samochód (poloneza, żebym w`razie czego przeżyła ) i kazał mi nim jeździć. Do szkoły. Codziennie.
Pomstowałam na niego okrutnie wtedy, a teraz wdzięczna mu jestem, bo gdyby nie kazał , to bym ze strachu nie jeździła.
Teraz (po 12 latach) nie mogę zrozumieć czego ja się wtedy bałam

Aha, nakleiłam sobie zielony liść i nikt na mnie nie trąbił. A nawet mnie wszyscy wpuszczali, jak widzieli taką małą dziewczynkę w takim wielkim aucie

p.s. stłuczek jak dotąd brak

--------------------

Widzisz Amaniu- mnie nie pozwolono zrobić prawa jazdy gdy miałąm 17 lat. Mam 28 i prawo jazdy od dwóch lat. A samochodu drugiego w domu nie będziemy utrzymywać chociaż było by to na pewno wspaniałe (maży mi się Moje Osobiste Punto bo na takim zdawałam egzamin ). Mój problem nie polega na tym, co by było gdyby... ale co tu zrobić teraz .
CHyba wywalę męża z samochodu, bo mi się ciagle denerwuje,z ę mu w skrzyni coś chrupnęłam .

--------------------

Jeździć, jeździć i jeszcze raz jeździć

ja podobnie jak amania to, że jeżdżę zawdzięczam ojcu. Jak zdałam prawo jazdy (zdawałam we Wrocławiu ), przyjechałam do domu (było to podczas studiów). Tato wsadził mnie w samochód, była chyba 23.00 i kazał jechać. Nie pamiętam ile jeździliśmy, ale długo. Ja już zaryczana, zapłakana, chciałam wracać do domu, jak tylko się zbliżalismy to cieszyłam się, że już koniec, a mój ojciec, no to jedziemy jeszcze tu i tu . Ale byłam wtedy na niego wściekła, ale to właśnie dzięki tej lekcji nauczyłam się jeździć. Jeżdżę codziennie do pracy 15 km w jedną stronę, gdyby nie to to pewnie bym do auta nie wsiadała, bo małż by mnie nie dopuścił za kierownicę

Biez męża i jedź, jak tylko gdzieś będziecie jechać, do rodziny, na zakupy, gdziekolwiek to ładuj się za kiwroenice i jedź. Praktyka czyni mistrza

--------------------

Mamajul, jak najbardziej wywal meza, z nim sie nie nauczysz. pozniej z mezem mozna jezdzic celem doskonalenia umiejetnosci.
mnie trafialo, jak z ciagle slyszalam co mam robic, kiedy bieg, kierunkowskaz, kiedy zaczac chamowac itd. zaczelo mi lepiej isc jak zaczelam jezdzic sama. prawo jazdy mam od roku i od roku jezdze codziennie prawie, moim zdaniem powinnas sie przemoc i poprobowac. natomiast nie jestem zwolenniczka tezy, zeby jezdzic zle, ale jezdzic. jak ci wybitnie nie bedzie szlo i caly czas bedziesz zdenerwowana i spieta to nie ma co na sile. odpusc sobie. ale sprobowac warto, bo moze sie przelamiesz.
milej jazdy
justyna

--------------------

ja też miałam ciężki początek jako kierowca - jak pierwszy raz ruszyłam z miejsca, to krzyknęłam, puściłam wszystkie pedały i silnik zgasł . Mój instuktor był pełen powątpiewania czy kiedykolwiek zdam egzamin - a ja jako typ ambitny zdałam za drugim razem - wystarczyło powiedzieć "Ty to chyba nigdy nie bedziesz miała prawa jazdy"

Na całe "szczęście" mój obecny mąż wtedy nie miał prawa jazdy - bo inaczej bym do dziś nie jeździła. A tak, to trzeba było jechać na wesele na drugi koniec Irlandii (7h w jedną stronę), wynajęliśmy samochód i pojechałam - zaliczyłam pierwszą stłuczkę . Potem pracowałam w jakimś odległym zakątku miasta, też bez samochodu ani rusz - no to kupiłam malucha .... od znajomych w Łodzi. Po samochód pojechaliśmy pociągiem, a wracałam do Poznania za kierownicą. Jak pierwszy raz miałam wracać z pracy samochodem, to przez godzinę kręciłam się po firmie po godzinach, tak się bałam wsiąść. Do dziś opracowuję sobie trasy, żeby jak najmniej skręcać w lewo . Moja Mama twierdzi, że jestem świetnym kierowcą - nigdy nie prowadziła auta .

Pomogło mi, kiedy lepsi kierowcy ode mnie mówili mi: TY TEŻ MASZ PRAWO BYĆ NA DRODZE, tak jak każdy inny. Jedź sobie powoli, prawym pasem, jak komuś się spieszy, to niech wyprzedza.

Nie pozbędziesz się strachu inaczej, jak za kółkiem. Męża z jego wiecznymi uwagami faktycznie lepiej zostawiać w domu. Zacznij od jeżdżenia na zakupy, do koleżanki, bez dzieci, dużo czasu - będzie dobrze.

Jak ja się nauczyłam jeździć, to każdy jest w stanie .

--------------------

Ms.Mez,ze tez Ciebie gdzies tu kolo mnie nima...echhhhh

--------------------

To raczej o mnie
Ja najpierw długo nie robiłam kursu na prawo jazdy, bo stwierdziłam, że i tak samochodu nie mam więc jest mi to zbędne. Pierwszy kurs skończyłam na drugiej jeździe - nie chciano ze mną jeżdzić. Druga próba za rok - kurs skończony, ale z komentarzem - teraz czeka panią trochę zdawania. Zdałam za pierwszym razem . Przez dwa tygodnie jeździłam swoim samochodem jako pasażer Następne dwa z dwoma osobami towarzyszącymi. Po miesiącu odważyłam się jeździć sama. A parkować sama po następnych dwóch.
kamami

--------------------

Musisz się przełamać, wsiąść do samochodu i jechać
Ja p.j. mam już bardzo długo. Niecałe 3 mies. po odebraniu prawka zginęła w wypadku samochodowym bardzo bliska mi osoba. No i nie prowadziłam przez 5 lat. Potem jakoś się przełamałam i teraz nie wyobrażam sobie życia bez samochodu (niestety).

o boze , skad ja to znam???!!!
prawo jazdy mam dluzej niz moj maz, ale co z tego , kiedy wcale nie jezdze. zaraz po ukonczeniu kursu to jezdzilam i owszem, ale potem cos sie stalo i przestalam... a teraz to moj maz wychodzi z siebie i ciagle ale to ciagle mnie namawia... ale nic z tego. boje sie i juz! wiec niestety nie pomoge ci przezwyciezyc strachu przed jazda samochodem, bo sama ma ten problem. choc wiem jakie to byloby wspaniale!!!

--------------------