, mój lęk Opcje

[gozar]

To już za 3 dni. A raczej dwa i pół. No i dopada mnie cykor. Tak ,mnie. Nie moje dziecko tylko mnie. Jak sobie przypomnę momenty kiedy jeszcze niedawno to ja podśmiewałam się z koleżanek, które przeżywały ( moim zdaniem przesadnie) pierwszy dzień pobytu swojego dziecka w przedszkolu, to ogarnia mnie jeszcze większy lęk i zbiera mi się na wycie. Moja kędzierzawa idzie do przedszkola. A ja się boję. Czego? Wszystkiego. Tego że za późno dotrzemy pierwszego dnia i nie zapiszemy się na obiadek, tego że ubiorę ją za gorąco lub za zimno, że będzie bardzo smutna jak będę wychodzić z budynku , a potem będzie miała żal że ją zostawiłam. Nie mam pojęcia o której mam po nią przyjechać. Głupia ja - wolne sobie zrobiłam tego dnia!!! Co ja zrobię przez tyle godzin??? Będę tylko myśleć co ona tam robi... Przedszkole czynne jest do 17. Przez co najmniej miesiąc nie będzie problemu z obieraniem jej o jakiejkolwiek porze. Boję się że o 14 bedę już stała pod drzwiami przedszkola.

Dziecko mi dorasta. Nie to ja się czuję stara. Nie. Dziecko młode i ja młoda. A to tylko atak paniki...

Wdech, wydech...

Ten post edytował gozar nie, 29 sie 2010 - 23:54

[Anai_]

Gozar, take it easy przedszkole fajna rzecz.
Julas ma za sobą trzy lata przedszkola, Tymi dwa. Przedszkolem jakoś się nie stresowałam. Jeść dadzą, zabawią, dopilnują by umył ręce przed jedzeniem, pomogą się przebrać jak się zmoczy lub pobrudzi.
Ja mam większy problem. Moje Dziecko idzie do szkoły. I tak jak wcześniej był ze mnie wielki kozak, to teraz jak patrzę na moje Dziecię z plecakiem, ogarnia mnie lęk .

[asia_b]

gozar czy będzie Ci odrobinkę łatwiej jeśli napiszę, że nie jesteś sama?
Myślałam o założeniu podobnego wątku tyle, że za dwa dni!
Mój pierworodny, oczko w głowie, wielki wrażliwiec także idzie do przedszkola. Myśli mam tysiące od "kiedy zleciały te trzy lata", przez "czy będzie mu tam dobrze, czy odnajdzie się w grupie", po "jak wypełnię tę pustkę i niewiedzę o tym co robi mój maluch w każdej chwili swojego dnia". Z drugiej strony jestem szalenie podekscytowana i dumna z niego. Przedszkolne życie, własne, przedszkolne sprawy - ale dużego mam synka!
Przyznam, że lęku specjalnie nie odczuwam, głównie dlatego, że zaliczyliśmy kilka dni adaptacyjnych dzięki czemu przekonałam się, że nie taki diabeł straszny. Przed adaptacją jednak też się nie stresowałam, czym zaskoczyłam samą siebie
Co będzie dalej - zobaczymy. Mam nadzieję, że dobrze będzie i za kilka tygodni będziemy się wymieniały przedszkolnymi doświadczeniami, wątpliwościami i przeżyciami naszych pociech, a za rok innym mamom świeżych przedszkolaczków napiszemy, że... przedszkole to fajna rzecz

[Dirty Diana]

Gozar, dacie radę obie. I Ty i Twoja śliczna i mądra córka. Na pewno przyjdziesz na czas, dobrze ją ubierzesz, a mała z uśmiechem pójdzie do sali pełnej dzieci, którymi będzie zajmować się wykwalifikowana i miła kadra.
Przedszkole to naprawdę świetna rzecz. Przecież wiesz o tym
Trzymam kciuki.

[pcola]

gozar,

nawet jeśli nie będzie wszystko idealnie tego pierwszego dnia, to z czasem wszystko
się ułoży. Pamiętam jak pierwszy raz posyłałam Maksa do przedszkola, to okropne uczucie
ściskania w dołku, ten niepokój czy panie go dopilnują. Rzeczywistość mile mnie zaskoczyła,
zobaczysz, Ciebie też mile zaskoczy ! Głowa do góry.

[Agga]

Ja rok temu przeżywałam dokładnie to samo. Wcześniej Natalka była tylko z mamusią i jak oddaliłam się dalej niż zasięg jej wzroku,to była jedna wielka panika i płacz. Nawet na zlocie zrobiła aferę,jak tylko zniknęłam jej z pola widzenia.Więc w przedszkolu to jej nie widziałam,bo jak ona by dała rade bez mamusi . Z dwa dni przed 1 września,to mnie już czyściło z nerwów i prawie po nocach nie spalam . Ona się niby cieszyła,ale ja byłam pewna że jak przyjdzie co do czego,to będzie jeden wielki ryk. Pierwszego dnia jak ją zaprowadziłam,to się cieszyła i została bez problemów. Myślę sobie za chwile sobie przypomni i będzie ryk,więc żeby nie skłamać to dzwoniłam chyba co 2 h do przedszkola .Oczywiście byłam w pogotowiu i tylko jedno słowo,a za 5 minut bym była po nią w przedszkolu. Poszłam o 14 już po podwieczorku,a ona co do mnie...z pretensjami po co ja tak wcześnie przyszłam,bo ona chce się jeszcze bawić . I zamiast zostawać z rykiem przez pierwszy tydzień,to ona wychodziła z przedszkola z rykiem. Dopiero później zrozumiała że do oporu nie może się bawić,ale na drugie dzień też przyjdzie.

I proponuje od razu dokładnie jej powiedzieć kiedy przyjdziesz i się nie spóźnić,bo potem będziesz mieć przechlapane jak się spóźnisz. Tylko powiedz że będziesz jak zje obiadek,podwieczorek itp. A nie o której godzinie,bo tego i tak nie zrozumie. Głowa do góry,bo będzie dobrze i jeszcze może Cię ochrzanić, że za wcześnie przyszłaś .

[LilySnape]

Ja też mam stresa. A adaptacja to było 45 min. z małym w sali w czerwcu...

Też wrażliwiec i martwię się, jak on się w tym wszystkim odnajdzie. Staram się to traktować jako normalkę i nie pokazywać na zewnątrz, że mam stracha, żeby nie złapał tego ode mnie.

[monte]

To ja Wam wątpiącym napiszę coś ku pokrzepieniu serc. Sonia do przedszkola chodzi od roku, poszła w wieku niespełna trzech lat, adaptacja była błyskawiczna, raz z nią posiedziałam dwie godziny, raz sama poszła na cztery, a potem zostawała już na cały dzień. Chcieliśmy czasem odbierać ją wcześniej, nie zgodziła się bo popołudniami mają super zajęcia i drugi spacer.
Ale dziś przeszła samą siebie - wróciła z wakacji w środku nocy (byli w domu tuż przed 3.00), nie widziałyśmy się tydzień, a dziecko odmówiło zostania z mamunią, tylko po 7.00 zerwało się z łóżka i nie było mowy, żeby wybić jej z głowy pójście do przedszkola. Także uważajcie, dzieciom tak może spodobac się w placówkach, zę potem Wasze towarzystwo może okazać się mniej atrakcyjne.

[Gruszka]

Trzeba powiedzieć dzieciakowi, kiedy, po czym sie po niego przyjdzie. A jak obiad jest o 14, a potem jeszcze dwie godziny zabawy - to jak mam jej to obiecać? że po czym przyjde?

[chaton]

To ja niestety dodam pesymistyczna nutke do tematu przedszkole. Moja Ewa byla na adaptacji 3 dni przed wakacjami i byllo super. Wiec stwierdzilismy, ze po wakacjach dalej bedziemy pracowac w kierunku adaptacji. No i cos sie stalo, ie wiem dokladnie, co, bo niemaz ja odprowadzal. Jakas pani na nia nakrzyczala. Dziecko przyzwyczajone w zlobku, ze moze wychodic na podworkowy plac zabaw kiedy samo zadecyduje. W przedszkolu dzieci nie robia co chca. I pani sie na moje dziecko wydarla tak, ze teraz Ewa sie boi isc do przedszkola. Mowi, ze boi sie tej pani. Adaptacja obowiazkowa nie jest, niemaz na urlopie do konca tygodnia, wiec moze z nia posiedziec, ale w piatek juz sie normalnie przedszkolny rok zaczyna i bedzie musiala zostac, nie ma wyjscia!
Nie wiem, jak ja do tego przygotowac... gdybym chociaz wiedziala, ktora to pani i czy bedzie z nia miala do czynienia (to pani od tutejszej swietlicy, nie jej pani)... Nie wiem, jak ja pocieszyc, dac wiare w to, ze bedzie ok. A tak sie swietnie zapowiadalo, drugiego dnia byla na wycieczce, jechala poltorej godziny autokarem, jechala na kucykach i plywala w basenie, odebralam ja wieczorem zachwycona! Jakbym tamta pania dorwala....

[Saskia]

Trzeba powiedzieć dzieciakowi, kiedy, po czym sie po niego przyjdzie. A jak obiad jest o 14, a potem jeszcze dwie godziny zabawy - to jak mam jej to obiecać? że po czym przyjde?

po obiedzie i zabawie
dobrze będzie, dziewczyny, naprawdę
moje starszaki poszły do przedszkola nie mając 3 lat, Tosia do żłobka mając 2 i trochę, wszyscy przeżyliśmy i mamy się dobrze
najbardziej zestresowana byłam chyba 2 lata temu jak Michał zaczynał szkołę, a Agatka szła do nowego przedszkola - ale dali radę
teraz - za 2 dni Tosia do przedszkola, Agatka do szkoły (kurczę, zasuwa ten czas ) a mnie tak spokojnie że aż się dziwię, może to już rutyna posyłania dzieci w świat
powodzenia dzieciakom i spokoju Wam życzę

[LilySnape]

Kurcze, Marcin i ja nie jesteśmy świeżynki jeśli chodzi o posyłanie do. Chodził przez 5 mies. do żłobka, z różnych względów przestał. Stąd mój stres. Ale, ale! Minęło 9 miesięcy od żłobka, on jest już na innym etapie, oby było lepiej niż myślałam...

[truska]

Tez mam stresa i juz bym chciala aby minely te pierwsze dwa tygodnie przedszkola.
Bo tyle akurat Weronika nam wyla jak ja odprowadzalismy, Panie musialy ja silą wyrywac.
Ale pozniej zaczal się kolejny etap czekania na Weronikę w szatni,
czasem nawet pól godziny jej schodzilo zanim wyszla z przedszkola
Mam wielka nadzieję ze z Wiktorem będzie tak samo , ze polubi przedszkole tak jak Weronika

[polasia]

W zeszłym roku przeżywałam pójście Stasia do "dużego" przedszkola ogromnie.
Podpisywałam poszewki na kołdrę i poduszkę oraz wszystkie ubranka, przygotowywałam kubeczki, szczoteczki kapcie, worki i było mi smutno.
Mimo zajęć adaptacyjnych na których Staś świetnie się bawił i przygotowania żłobkowego pierwszy tydzień był bardzo trudny.

Staś codziennie płakał rano : Nie zostawiaj mnie tu SAMEGO mamusiu
Byłam zrozpaczona. Zdałam sobie sprawę, że pierwszy raz Staś przestał być traktowany indywidualnie i on też to odczuł. Nie był już ukochanym synkiem ani ulubieńcem Pań w „małym” przedszkolu. Stał się dzieckiem jednym z wielu w nowym miejscu gdzie są określone nowe zasady nie zawsze zrozumiałe.
Płakałam bo wydawało mi się że Staś jest na to wszystko za mały.

Po jakimś czasie doszłam do wniosku, że jednak więcej jest plusów niż minusów. Staś poznał nowych kolegów, sam się ubiera, coraz lepiej rysuje, sam dopomina się o mycie zębów i tęskni kiedy przez jakiś czas nie chodzi do przedszkola.
Mnie tylko czasami zakłuje w sercu jak pytam się co robili w przedszkolu i słyszę „takie tam różne rzeczy mamusiu”

Dlaczego? Bo moje dziecko dorasta zaczyna mieć swój świat do którego ja już nie mam dostępu. Powoli go tracę….

A to miał być wesoły post o tym że dzieciom w przedszkolu jest super. Tak jest. To my rodzice mamy problem.

[chaton]

po obiedzie i zabawie
dobrze będzie, dziewczyny, naprawdę
moje starszaki poszły do przedszkola nie mając 3 lat, Tosia do żłobka mając 2 i trochę, wszyscy przeżyliśmy i mamy się dobrze

Ale zlobek czy niania to jednak cos innego. Ewa chodzi do zlobka od 4-go miesiaca zycia i w ogole nie robilam sobie zadnego stresa w zwiazku z przedszkolem. A teraz widze, jaka diametralna jest roznica w traktowaniu dzieci, w przedszkolu w przeciwienstwie do niani czy zlobka sa anonimowe, nie sa traktowane indywidualnie. To duzy szok dla takiego malucha.
Wiem, ze sie zintegruje , ufam mojemu dziecku, ale perspektywa placzu i wyrywania mi jej z ramion srednio mnie relaksuje. Dzis rozmawialysmy i ona mi mowi, ze sie przedszkola boi, bo pani na nia krzyczy... Jak ja mam na to zareagwac?

[chaton]

Polasia: pisalam jednoczesnie z Toba, zgadzam sie calkowicie z twoim pogladem na kwestie przedszkola. I chcialabym juz byc na tym etapie, o ktorym piszesz w drugiej czesci postu:

Po jakimś czasie doszłam do wniosku, że jednak więcej jest plusów niż minusów. Staś poznał nowych kolegów, sam się ubiera, coraz lepiej rysuje, sam dopomina się o mycie zębów i tęskni kiedy przez jakiś czas nie chodzi do przedszkola.
Mnie tylko czasami zakłuje w sercu jak pytam się co robili w przedszkolu i słyszę „takie tam różne rzeczy mamusiu”

Dlaczego? Bo moje dziecko dorasta zaczyna mieć swój świat do którego ja już nie mam dostępu. Powoli go tracę….

A to miał być wesoły post o tym że dzieciom w przedszkolu jest super. Tak jest. To my rodzice mamy problem.

[eve69]

Ale zlobek czy niania to jednak cos innego. Ewa chodzi do zlobka od 4-go miesiaca zycia i w ogole nie robilam sobie zadnego stresa w zwiazku z przedszkolem. A teraz widze, jaka diametralna jest roznica w traktowaniu dzieci, w przedszkolu w przeciwienstwie do niani czy zlobka sa anonimowe, nie sa traktowane indywidualnie. To duzy szok dla takiego malucha.
Wiem, ze sie zintegruje , ufam mojemu dziecku, ale perspektywa placzu i wyrywania mi jej z ramion srednio mnie relaksuje. Dzis rozmawialysmy i ona mi mowi, ze sie przedszkola boi, bo pani na nia krzyczy... Jak ja mam na to zareagwac?

porozmawiać z panią która krzyczy i z dyrekcją. Dzieci, niezależnie od wieku i zwyczajów panie mają obowiązek traktować indywidualnie i z szacunkiem. Ewie powiedziałabym prawdę - że pani nie powinna na Nią krzyczeć i że pewno inne panie tego nie będą robić. O ile byłabym tego pewna.

Franio od piątku chodzi do przedszkola na zajęcia adaptacyjne, dziś robili wyklejanki, tańczyli, grali w piłkę. 3h. Mama w pokoju obok piła kawę .
W środę zostaje pierwszy raz sam, chciałam Go zostawić na 2 h, ale dostałam reprymendę od niektórych
i zostanie na 3 - tak jak teraz chodzi. W domu będzie czekał na Niego "prezent przedszkolaka". Docelowo będzie chodzil na ok 5h dziennie.

Denerwuję się umiarkowanie. Właściwie głównie dlatego, że z jedną z dziewczynek mama zamierza chodzić cały miesiąc, ale mała jest w drugiej grupie. W grupie Frania jest 6cioro dzieci, Pani fajna, sale jasne i kolorowe. Myślę, że będzie fajnie.

[chaton]

Eve: dzieki za rade ale chyba niezbyt dostosowana do tutejszych realiow. W regionie paryskim jest po 30 dzieci w klasach przedszkolnych, nie 6. One musza mowic podniesionym glosem, zeby je ktokolwiek uslyszal.
Jesli ja od poczatku zaczne mieszac z dyrekcja, zaplaci za to dziecko. Poza tym Ewa jest w wieku, w ktorym nieprecyzyjnie wypowiada doznane krzywdy. Czasem sie na nia pogniewam, a ona mi mowi, ze jestem niedobra, bo ja uderzylam. Nie wiem absolutnie, co to za pani i czy na prawde krzyczy. Z tego, co zrozumialam, ze zabronila Ewie isc na plac zabaw, kiedy mieli inna aktywnosc. Nie mam zadnych podstaw, zeby sie stawiac dyrekcji i absolutnie nie chce stawiac od poczatku dziecka w trudnej sytuacji.
Z pewnoscia nie powiem Ewie, ze inne panie nie beda krzyczec. One sie dra, ja slyszalam to. Nie o*****zielaja dzieci, tylko mowia bardzo glosno, bo dzieci jest zbyt wiele, zeby mowic cicho.
To sa jej realia, ona tu bedzie mieszkac i musi sie do niej przystosowac. Moge jedynie byc, sluchac jej i wspierac... lecz nie bardzo wiem jak. Z pewoscia nie zaprzeczajac rzeczywistosci w kazdym razie.

[eve69]

Eve: dzieki za rade ale chyba niezbyt dostosowana do tutejszych realiow. W regionie paryskim jest po 30 dzieci w klasach przedszkolnych, nie 6. One musza mowic podniesionym glosem, zeby je ktokolwiek uslyszal.
Jesli ja od poczatku zaczne mieszac z dyrekcja, zaplaci za to dziecko. Poza tym Ewa jest w wieku, w ktorym nieprecyzyjnie wypowiada doznane krzywdy. Czasem sie na nia pogniewam, a ona mi mowi, ze jestem niedobra, bo ja uderzylam. Nie wiem absolutnie, co to za pani i czy na prawde krzyczy. Z tego, co zrozumialam, ze zabronila Ewie isc na plac zabaw, kiedy mieli inna aktywnosc. Nie mam zadnych podstaw, zeby sie stawiac dyrekcji i absolutnie nie chce stawiac od poczatku dziecka w trudnej sytuacji.
Z pewnoscia nie powiem Ewie, ze inne panie nie beda krzyczec. One sie dra, ja slyszalam to. Nie o*****zielaja dzieci, tylko mowia bardzo glosno, bo dzieci jest zbyt wiele, zeby mowic cicho.
To sa jej realia, ona tu bedzie mieszkac i musi sie do niej przystosowac. Moge jedynie byc, sluchac jej i wspierac... lecz nie bardzo wiem jak. Z pewoscia nie zaprzeczajac rzeczywistosci w kazdym razie.

To w końcu nakrzyczała na Nią czy nie? Bo jednak mówienie podniesionym głosem - rzeczywiście niezbędne w tak dużej grupie - to zupełnie coś innego niż "wydarcie się" na dziecko.
Jeśli rzeczywiście "nawrzeszczała": na Ewę, to wydaje mi się że akceptacja takich postaw w imię uniknięcia bliżej niezdefiniowanego stawiania się dyrekcji jednoznacznego (dlaczego?) z stawianiem dziecka w trudnej sytuacji nie jest najlepszym pomysłem.