co jest krytykÄ, co opluwaniem, co ksenofobia, a co patriotyzmem

UĹźytkownik usuniÄty

Go??

wto, 22 lip 2008 - 09:33

Post #22

CYTAT(Kocurek @ Tue, 22 Jul 2008 - 01:03)

Bzdura. Jestem politycznÄ ignorantkÄ, polityka mnie mierzi, nie oglÄdam telewizji, wiadomoĹci w radio wysĹucham CZASEM , jeszcze rzadziej czytam serwisy w necie. I nie wiem, kim jest Jaskiernia (chociaĹź nazwisko obiĹo mi sie o uszy) i nie do koĹca jestem pewna, jakim czĹowiekiem byĹ Geremek

Ale prosty opis (Rosy) prostej sytuacji jasno stawia mi poglÄd na tÄ sprawÄ. I nie pisz, Ĺźe postawiĹa byle kogo koĹo moralnego dna, bo siĹÄ rzeczy dno jest najniĹźej

i na zasadzie kontrastu wywindowaĹa postaÄ Geremka

MiejĹźe [uĹźytkownik x] szacunek sama do siebie, dobrze? (nie proszÄ nawet: do dyskutantĂłw)

Kocurku, powiem krĂłtko - choÄ i tak pewnie nie uwierzysz. Nadinterpretujesz....

Radia nie sĹuchasz, telewizji nie oglÄdasz, o Jaskierni gdzieĹ tam sĹyszaĹaĹ, o Geremku trochÄ teĹź (ale nie doĹÄ duĹźo, Ĺźeby wyrobiÄ sobie zdanie), natomiast JEDEN post Rosy, KILKA Jej zdaĹ i... masz wyrobiony poglÄd na sytuacjÄ, osoby, a takĹźe polityczne uwarunkowania... SzanujÄ CiÄ Kocurku, ale nie umiem w takich kategoriach siÄ poruszaÄ.

Co do caĹoksztaĹtu... Mam jeszcze szczÄtkowe iloĹci instynktu samozachowawczego, wobec czego wymiÄkam w dyskusji sto na jednego. Tym bardziej, Ĺźe po pierwsze szanujÄ poglÄdy innych ludzi i czytam to, co siÄ do mnie pisze (serio, Kocurku). Po drugie zaĹ ani nie miaĹam ambicji przekonywania kogokolwiek do swojego punktu widzenia, ani teĹź nie mam, w przeciwieĹstwie do niektĂłrych z Was, absolutnej pewnoĹci, Ĺźe mam absolutnÄ racjÄ.

OdpowiedziaĹam na posta li tylko dlatego, Ĺźe Rosa napisaĹa go do mnie, w przeciwnym wypadku w tym temacie w ogĂłle bym siÄ nie odezwaĹa. ZdawaĹam sobie bowiem sprawÄ, Ĺźe widzÄ to deko inaczej, niĹź wiÄkszoĹÄ z Was. Nie mam ochoty dyskutowaÄ w stylu "a pokaĹź, zacytuj, podkreĹl oraz udowodnij", bo zwyczajnie nie mam na to czasu. ChÄci teĹź - to fakt. Nie wynika to z braku szacunku do dyskutanta. Po prostu taki model dyskusji mnie mÄczy i do niczego dobrego nie prowadzi. KiedyĹ podobnÄ dyskusjÄ odbyĹam z RosÄ i plombiuszem, tyle Ĺźe w kwestii KwaĹniewskiego. OczywiĹcie na "podkreĹlane argumenty" polegĹam, co nie zmienia faktu, Ĺźe po upĹywie czasu tylko utwierdziĹam siÄ w swojej opinii.

Ĺťeby zaĹ zaspokoiÄ WaszÄ potrzebÄ podpierania siÄ faktami, a takĹźe pokazaÄ, o co "w Geremku" mi chodzi, wrzucam Wam artykuĹ i polecam do przeczytania na spokojnie. Tekst ten jest poparty cytatami, wiÄc ze znalezieniem ĹşrĂłdeĹ nie powinno byÄ problemu.

BronisĹaw Geremek (ur. 1932) poseĹ PE, byĹy minister spraw zagranicznych Polski - kim byĹ i jest faktycznie?

WĹaĹnie tutaj wyjaĹnimy to co sam stara siÄ ukryÄ.
Z oficjalnej strony moĹźemy wyczytaÄ: Absolwent historii na Uniwersytecie Warszawskim. UkoĹczyĹ teĹź studia podyplomowe w Ecole Pratique des Hautes Etudes na Sorbonie. W 1955 roku rozpoczÄĹ pracÄ naukowÄ w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk, gdzie pracowal do roku 1985. W 1989 roku mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w trzy lata pĂłĹşniej - profesorem wizytujÄcym w College de France. NapisaĹ kilkanaĹcie ksiÄĹźek, poĹwiÄconych historii Ĺredniowiecza i przetĹumaczonych ĹÄcznie na 10 jÄzykĂłw. Posiada doktoraty honoris causa 17 uczelni na Ĺwiecie. W latach osiemdziesiÄtych jeden z czoĹowych doradcĂłw i ekspertĂłw “SolidarnoĹci”. Od 1989 roku poseĹ na Sejm. W latach 1989-97 - przewodniczÄcy sejmowej komisji Spraw Zagranicznych. ByĹ jednym z zaĹoĹźycieli Unii Demokratycznej, a nastÄpnie Unii WolnoĹci. W latach 1997-2000 peĹniĹ funkcjÄ ministra spraw zagranicznych. - haa, tyle tylko?

PomijajÄc propagandowy Ĺźyciorys Ĺredniowiecznego profesora, my jako spoĹeczeĹstwo wiemy o nim duĹźo wiÄcej. Przypomnimy to, co profesor Geremek stara siÄ nie pamiÄtaÄ, to z czego nie zdaje sobie sprawy, o czym nie chce dyskutowaÄ.

Szara eminencja UD, a pĂłĹşniej UW, BronisĹaw Geremek, od dawna jest popierany przez bardzo wpĹywowe lobby krajowe i zagraniczne. Pomimo tego kilkakrotnie poniĂłsĹ fatalne fiasko w wysiĹkach o zdobycie upragnionych czoĹowych stanowisk w paĹstwie, zwĹaszcza tak wymarzonej pozycji premiera RP. ZadecydowaĹa o tym jego ogromna arogancja i swoisty dar zraĹźania innych politykĂłw.

UrodziĹ siÄ 6 marca 1932 r. w rodzinie Ĺźydowskiej, tragicznie zdziesiÄtkowanej przez zbrodnie hitlerowskie. Piotr BÄczek, powoĹujÄc siÄ na tekst Dawida Warszawskiego w “Jewish Chronicle” podaĹ, Ĺźe Geremek pochodziĹ z rodziny ĹĂłdzkich chasydow-Lewartowskich, a jego ojciec byĹ rabinem (P. BÄczek: Profesor Geremek - stary gracz, “Gazeta Polska”, 20 kwietnia 1995 r.).

Komunistyczny iluzjonista

Do PZPR Geremek wstÄpiĹ w 1950 roku, a wiec w okresie najskrajniejszego stalinizmu. Po latach tĹumaczyĹ to w telewizyjnej audycji 100 pytaĹ (15 grudnia 1991 r.): (… WstÄpiĹem do PZPR z iluzji i wystÄpiĹem w 1968 r., gdy te iluzje strÄciĹem (…). Ciekawe, jakimi iluzjami powodowaĹ siÄ Geremek, wstÄpujÄc do PZPR w 1950 roku, okresie, gdy katowano tysiÄce PolakĂłw i caĹkowicie zdeptano suwerennoĹÄ Polski, poddanej rzÄdom namiestnikĂłw kremlowskiego Wielkiego Brata?! RĂłwnie ciekawe jest to, ze Geremek musiaĹ czekaÄ, aĹź do 1968 roku na utracenie swych komunistycznych “iluzji”. Skrajnie groteskowo i wrÄcz kompromitujÄco dla jednego z najbardziej wpĹywowych politykĂłw demokratycznej III RP brzmi wyjaĹnienie na temat przyczyn wstÄpienia do PZPR: (… WstÄpiĹem, bo uwaĹźaĹem, Ĺźe istnieje zespĂłl fundamentalnych wartoĹci, ktĂłre mnie z tÄ partiÄ wiÄĹźÄ (…). SÄdziĹem wtedy, ze komunizm jest mĹodoĹciÄ Ĺwiata (…). (Cyt. za: Rok 1989. BronisĹaw Geremek opowiada. Jacek Ĺťakowski pyta, Warszawa 1990 r., s. 101-102). Komunizm - mĹodoĹciÄ Ĺwiata - cĂłĹź za wspaniale wyobraĹźenia o najbardziej zbrodniczej ideologii totalitarnej!

Rozwija oĹźywionÄ dziaĹalnoĹÄ w PZPR. Zostaje sekretarzem organizacji partyjnej w Instytucie Historii PAN i czĹonkiem Komisji Rewizyjnej Komitetu Uczelnianego. Jak przypomniaĹ profesor Ryszard Bender w liĹcie do red. JĂłzefy Hennelowej z “Tygodnika Powszechnego”, wystosowanym 20 lutego 1991 r.: BronisĹaw Geremek, bÄdÄc w partii, zanim “przejrzaĹ”, w Uniwersytecie Warszawskim i poza nim, pisaĹ panegiryki o PRL i komunistycznym raju, wychwalaĹ “chorÄĹźego pokoju” JĂłzefa Wisarionowicza (… (Cyt. za: “Gazeta Wyborcza”, 7 marca 1991 r.).

Wiary w komunizm jako “mĹodoĹÄ Ĺwiata” nie obaliĹy w Geremku nawet takie fakty, jak krwawe zduszenie powstania robotnikĂłw poznaĹskich, a potem powstania narodowego na WÄgrzech. Gdy Ĺťakowski zapytaĹ Geremka czy Budapeszt 1956 r. nie obudziĹ w nim Ĺźadnych wÄtpliwoĹci, Geremek odpowiedziaĹ: (… To nie byĹ dla mnie aĹź taki wstrzÄs (…). I poznaĹski Czerwiec, i Budapeszt oglÄdaĹem w ParyĹźu, a tam wydawaĹo siÄ to bardzo odlegle (…). (Rok 1989, op.cit. s. 105). Przypomnijmy tu, ze w Europie Zachodniej na znak protestu przeciw brutalnemu zdĹawieniu powstania wÄgierskiego wystÄpiĹo aĹź 250 tysiÄcy osĂłb z tamtejszych partii komunistycznych. Partia komunistyczna Francji straciĹa wĂłwczas do 20 proc. czĹonkĂłw masy czĹonkowskiej, ale dla Geremka wszystko to byĹo “bardzo odlegle”! A moĹźe po prostu dobrze czul siÄ w warunkach stworzonych przez reĹźim, szybko zyskujÄc wielkie moĹźliwoĹci kariery. Jako mĹody, ĹwieĹźo upieczony doktor nauk historycznych zostaĹ w 1962 roku dyrektorem OĹrodka Kultury Polskiej przy Uniwersytecie Paryskim, kierowanie ktĂłrym wymagaĹo bardzo wysokiego stopnia zaufania partyjnego, wiÄzaĹo siÄ z ocenianiem “przydatnoĹci lub nieprzydatnoĹci” politycznej podwĹadnych. Pomimo faktu, Ĺźe byĹ dyrektorem tego oĹrodka przez cztery lata: 1962-1965 (por. rzeczpospolita”, 9 listopada 1991 r.) prĂłĹźno szukaÄ informacji na ten temat w starannie zafaĹszowanym przez Geremka jego biogramie w Kto jest kim w Polsce (Warszawa 1993, s. 178). W biogramie starannie wyeksponowane zostaĹy za to informacje o roĹźnego typu przeĹladowaniach Geremka w dobie PRL, m.in. utrudnieniach w wyjazdach za granice, zatrzymaniach na 48 godzin.
Nosze ĹwiadomoĹÄ ĹźydowskÄ

AĹź do lat 70., a ĹciĹle do grudnia 1975 r., kiedy to Geremek podpisaĹ bardzo umiarkowany skÄdinÄd tzw. list siedmiu do Gierka, nie ma ĹladĂłw jakichkolwiek publicznych przejawĂłw opozycyjnoĹci Geremka. Pozostaje w PZPR - nawet w pierwszych miesiÄcach moczarowskiej kampanii pomarcowej 1968 roku i prĂłĹźno szukaÄ nazwiska Geremka na kartach 477-stronicowej ksiÄĹźki Jerzego Eislera o wydarzeniach marcowych 1968. Nie zdobywa siÄ wĂłwczas nawet na cieĹ protestu, pomimo deklarowania wobec Ĺťakowskiego po zapytaniu o swoje Ĺźydowskie korzenie: (… Dla mnie, w mojej dorosĹej biografii, nigdy nie byĹ to problem, w tym sensie, ze ta sprawa wiÄĹźe siÄ z dzieciĹstwem, ktĂłre zamknÄĹem w sobie. Nie znaczy jednak, Ĺźe tej ĹwiadomoĹci Ĺźydowskiej w sobie nie nosze. Nosze ja, ona pojawia siÄ wtedy, gdy wylania siÄ kwestia antysemityzmu, gdy staje wobec szowinizmu, czy wrÄcz rasizmu (…). Geremek wystÄpiĹ z PZPR dopiero w sierpniu 1968 r., po napaĹci na CzechosĹowacje.

Przybywa do stoczni

24 sierpnia 1980 r., w dziesiÄtym dniu strajku stoczniowcĂłw GdaĹska, przybyĹ do nich do stoczni wraz z Tadeuszem Mazowieckim i innymi “ekspertami”. Gdy odlatywali z Warszawy do GdaĹska, odprowadziĹ ich do samolotu puĹkownik MSW i powiedziaĹ na poĹźegnanie: by lot paĹstwa byĹ w interesie tego kraju. Ten konflikt trzeba rozĹadowaÄ, koniecznie rozĹadowaÄ (cyt. za tekstem WiesĹawy Kwiatkowskiej w ksiÄĹźce “SolidarnoĹÄ” i opozycja antykomunistyczna w GdaĹsku (1980-1989), GdaĹsk 1995, s. 54). Wraz z Mazowieckim prĂłbowaĹ nakĹoniÄ stoczniowcĂłw do rezygnacji z postulatu niezaleĹźnych zwiÄzkĂłw zawodowych i poprzestania na demokratyzacji CRZZ. Na szczÄĹcie stoczniowcy nie posĹuchali tych rad “eksperckich”.

Od stycznia 1981 r. byĹ przewodniczÄcym Rady Programowej OĹrodka SpoĹeczno-Zawodowego “SolidarnoĹci”. OdegraĹ fatalna role przy opracowaniu tzw. porozumienia warszawskiego, koĹczÄcego strajk warszawski, doprowadzajÄc do pĂłjĹcia na zbyt wielkie ustÄpstwa wobec rzÄdu. WedĹug WiesĹawy Kwiatkowskiej (op. cit., s. 56): (… Historycy sÄ zgodni, Ĺźe dokonano wtedy sprytnej manipulacji, ktĂłra zdezorientowaĹa zwiÄzkowcĂłw. (… Karol Modzelewski zĹoĹźyĹ dymisje z funkcji rzecznika prasowego zwiÄzku, gdyĹź nie moĹźe byÄ rzecznikiem niedemokratycznie podejmowanych decyzji. Andrzej Gwiazda zĹoĹźyĹ rezygnacje z funkcji wiceprzewodniczÄcego “SolidarnoĹci” (…). W paĹşdzierniku 1981 r. Geremek, pomimo bardzo wielkich zabiegĂłw fatalnie przegraĹ wybory na I ZjeĹşdzie “SolidarnoĹci”, nie wchodzÄc do 100-osobowej Komisji Krajowej tego zwiÄzku.

OĹwiecony dworzanin WaĹÄsy

Po 13 grudnia 1981 r. byĹ internowany do 31 grudnia 1982 r. Ponownie aresztowano go w maju 1983 r., juĹź w lipcu zostaĹ jednak zwolniony na mocy amnestii. W 1985 r. zostaĹ zwolniony z pracy w Instytucie Historii PAN. WĹaĹnie wtedy jednak zaczyna siÄ bardzo wyraĹşny wzrost jego pozycji w “SolidarnoĹci”, w sytuacji, gdy o awansie w niej nie decydowaĹy demokratyczne wybory, lecz wzglÄdy WaĹÄsy. UmiaĹ o nie zabiegaÄ. Pomimo ogromnej prĂłĹźnoĹci i przekonania o swej wyjÄtkowoĹci, przez cale lata staraĹ siÄ maksymalnie pochlebiaÄ WaĹÄsie, bez Ĺźenady peĹniÄc role entuzjastycznego dworaka. PrzyznawaĹ to nawet jeden z bardziej znanych dziaĹaczy Unii WolnoĹci, Jan Rulewski, mĂłwiÄc: (… OĹwieconym dworzaninem przez lata byĹ Geremek, ktĂłry robiĹ wszystko, by mit WaĹÄsy obrastaĹ legenda (… (por. rozmowa z J. Rulewskim w “My” T. Toranskiej, Warszawa 1994 r., s. 254).

Dogodny dla komuny

SzczegĂłlnemu wzmocnieniu ulÄgĹa pozycja Geremka w drugiej poĹowie lat 80., gdy zarysowaĹy siÄ pierwsze moĹźliwoĹci dogadywaĹ miÄdzy wĹadzami, a lewicowa czÄĹciÄ opozycji. Geremek stawaĹ siÄ dla kierownictwa PZPR tym dogodniejszym partnerem ewentualnych rozmĂłw. Przy roĹźnych okazjach akcentowaĹ gotowoĹÄ maksymalnego wyjĹcia naprzĂłd w kierunku warunkĂłw rozmĂłw, stawianych przez partie. SzczegĂłlnie daleko idÄca oferta pod tym wzglÄdem byĹ wywiad Geremka w “Tygodniku Mazowsze” z 8 paĹşdziernika 1986 r., ktĂłry Jan Skorzynski ocenia jako zasygnalizowanie gotowoĹci powaĹźnych ustÄpstw Ĺźe strony zwiÄzku, nie wykluczajÄc odstÄpstw od literalnego ksztaĹtu ugody z 1980 r. (J. Skorzynski: Ugoda i rewolucja, wyd. “Rzeczpospolitej”, Warszawa 1995, s. 24).
SzczegĂłlnie gĹoĹny stal siÄ opublikowany w lutym 1988 r. przez Geremka wywiad w “Konfrontacjach”, w ktĂłrym wystÄpiĹ z idea paktu antykryzysowego. MiaĹby on ustanowiÄ nowe stosunki miedzy wĹadzÄ a spoĹeczeĹstwem, doprowadziÄ do pluralizmu zwiÄzkowego i odstÄpienia od tego, co stanowiĹo wyjÄtkowoĹÄ wprowadzona 13 grudnia. W zamian za to, jednoznacznie zaproponowaĹ przyjÄcie za punkt wyjĹcia istniejÄcego porzÄdku prawnego i uznanie kierowniczej roli partii komunistycznej oraz zaakceptowanie pewnego zakresu monopolu wĹadzy PZPR. WyjaĹniajÄc - w odpowiedzi na pytanie publicysty “Konfrontacji”, co przyznaje jako “niezbÄdny monopol wĹadzy” - prof. B. Geremek odpowiedziaĹ: …Polityka zagraniczna i obronna, sprawy bezpieczeĹstwa kraju oraz w pewnym zakresie system przedstawicielski.

Zdaniem Jana Skorzynskiego (op.cit., s. 59-60) oferta Geremka szĹa najdalej ze wszystkich dotychczasowych w gotowoĹci do ustÄpstw. Przy tak ustÄpliwym podejĹciu Geremka, trudno siÄ dziwiÄ zadowoleniu wĹadz z faktu, Ĺźe to wĹaĹnie on staĹ siÄ gĹĂłwnym “rozgrywajÄcym” przy “okrÄgĹym stole” ze strony “SolidarnoĹci”. Jak wspominaĹ Krzysztof Wyszkowski w wywiadzie dla paryskiej “Kultury” z lipca-sierpnia 1989 r.: (… NajwaĹźniejszy byĹ Geremek (…). Ci ludzie zmienili poglÄdy, ale nie zmienili metod uprawiania polityki. Te, ktĂłre stosujÄ, sÄ bolszewickie. Ten nastrĂłj koalicji lewicy, kiedy Geremek oĹwiadcza, iĹź sĹowo “socjalizm” odzyska swĂłj blask. WspĂłlna wĹadza i “opozycji stoĹowej” obawa przed zagroĹźeniem populistyczno-nacjonalistycznym, przed zdziczaĹym spoĹeczeĹstwem, ktĂłre czyha tylko, by ten kraj rozwaliÄ, byĹy oburzajÄce (…). DoĹÄ przejrzeÄ zdjÄcia zamieszczone w wywiadzie-rzece z gen. Czeslawem Kiszczakiem, aby zobaczyÄ do jakiego stopnia w Magdalence dochodziĹo do fraternizacji biesiadnikĂłw z obu stron “okrÄgĹego stoĹu”. Wtedy jednak robiono wszystko, aby te fraternizacje starannie ukryÄ przed szerszym spoĹeczeĹstwem. UjawniĹ to po latach kompan Geremka - Michnik, stwierdzajÄc, iĹź Geremek wydal wĂłwczas instrukcje, ĹźebyĹmy dramatyzowali przekaz (z obrad magdalenkowych - J.R.N.), Ĺźeby to wszystko nie wyglÄdaĹo na przesadnÄ zgodÄ (Wedlug A. Michnik, J. Tischner, J. Ĺťakowski: Miedzy Panem i Plebanem, Krakow 1995 r., s. 536). Tak kamuflowano prawdÄ!

WywaliÄ prawice!

Po “okrÄgĹym stole” nastÄpowaĹo w przyspieszonym tempie dalsze bĹyskawiczne umacnianie pozycji Geremka w “SolidarnoĹci”. KorzystajÄc z poparcia WaĹÄsy, wiosna 1989 roku Geremek przeforsowaĹ koncepcje, aby platformÄ wyborcza “SolidarnoĹci” zawÄziÄ do Ĺrodowisk lewicy laickiej i Ĺrodowisk KIK-u, zdominowanych przez kato-lewice, zostawiajÄc na uboczu roĹźne prawicowe ugrupowania polityczne.Geremek stal siÄ osoba decydujÄcÄ przy ustalaniu skĹadu wyborczej “druĹźyny WaĹÄsy”. Starannie zadbaÄ przy tym, aby poza osobami ze Ĺrodowisk KOR-owskich i innych krÄgĂłw lewicy laickiej oraz kato-lewicy byĹo jak najmniej osĂłb doĹwiadczonych politycznie, a wiec niezbyt podatnych na odgĂłrne rÄczne sterowanie. Za to tym chÄtniej dobierano roĹźnych politycznych dyletantĂłw, aktorĂłw w stylu Andrzeja Szczepkowskiego etc.

WystrychniÄty na dudka

Po zwyciÄstwie wyborczym “S” w czerwcu 1989 r. Geremek zostaĹ wybrany jako przewodniczÄcy Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Czul siÄ u szczytu powodzenia i w tej euforii wyraĹşnie przeceniĹ swe moĹźliwoĹci manipulowania WaĹÄsÄ. OkazaĹo siÄ to jego najpowaĹźniejszym bĹÄdem. SĹynny emigracyjny publicysta Gustaw Herling-Grudzinski mĂłwiĹ, wspominajÄc swe spotkanie z Geremkiem w Rzymie w 1989 r., iĹź liczyĹ on (podobnie jak Michnik), Ĺźe bÄdzie robociarza WaĹÄsÄ ciÄgnÄĹ za sznurki, jak marionetkÄ (Por. rozmowÄ J. Palasinskiego z G. Herlingiem-Grudzinskim, “Wprost”, 18 maja 1997 r.). W lipcu 1989 r. okazaĹo siÄ jednak, Ĺźe to WaĹÄsa wystrychnÄĹ Geremka na dudka. CaĹy czas sprawiaĹ wraĹźenie, gĹĂłwnie w rozmowach z Michnikiem, Ĺźe chce kreowaÄ wĹaĹnie Geremka na premiera “naszego rzÄdu” solidarnoĹciowego. ZupeĹnie uĹpiĹ tym jego czujnoĹÄ i wprowadziĹ w stan euforycznego nadÄcia. Geremek byĹ juĹź bezapelacyjnie pewny, ze wkrĂłtce stanie na czele rzÄdu opartego na koalicji “SolidarnoĹci” z tzw. reformatorami z PZPR. Co wiÄcej - jak to ujawniĹ w 1990 r. JarosĹaw KaczyĹski w wywiadzie dla londyĹskiego “Tygodnika Polskiego” - w lipcu 1989 r. Geremek pojechaĹ nawet wraz z Michnikiem specjalnie do Rzymu po to, aby uzyskaÄ od Jana PawĹa II papieskie bĹogosĹawieĹstwo dla sojuszu z PZPR. Jak stwierdziĹ KaczyĹski: (… PapieĹź przyjÄĹ ich bardzo chĹodno, na krotko, w czasie jakiejĹ przerwy w trakcie swoich zajÄÄ, byĹo wiec wiadomo, ze ich misja nie powiodĹa siÄ (…). SprawÄ ostatecznie pogrzebaĹo wystÄpienie WaĹÄsy na rzecz koalicji “SolidarnoĹci” z ZLS i SD, i zrÄczne przeforsowanie Tadeusza Mazowieckiego, a nie Geremka, na szefa tzw. naszego rzÄdu.

CzujÄc siÄ oszukany przez WaĹÄsÄ, nie majÄc wyboru, tym bardziej popieraĹ w Ăłwczesnej sytuacji rzÄd Mazowieckiego, gwaĹtownie wystÄpujÄc przeciw wysuwanym przez skupiona wokĂłĹ KaczyĹskiego czÄĹci “SolidarnoĹci” idee “przyspieszenia”. Bez Ĺźenady gĹosiĹ nowa swoista odmianÄ “propagandy sukcesu”, zapewniajÄc np. w wywiadzie dla szczeciĹskiej “JednoĹci” z 30 sierpnia 1990 r.: (… SÄdzÄ, iĹź Polska nadal przoduje w zmianach we wszystkich dziedzinach Ĺźycia. Przede wszystkim w sposĂłb najgĹÄbszy i najbardziej jednoznaczny odeszĹa raz na zawsze od systemu komunistycznego i od starego systemu rzÄdzenia (… (!!!).

JakĹźe groteskowo brzmiÄ te zapewnienia Geremka, gdy czytamy je z dzisiejszej perspektywy i gdy pamiÄtamy, ze rzekomo przodujÄca we wszystkich dziedzinach Ĺźycia Polska, jako ostatnia zdobyĹa siÄ na wolne wybory, nigdy nie przeprowadziĹa reprywatyzacji, lustracji i dekomunizacji, skrajnie opĂłĹşniĹa siÄ z prywatyzacja, reformami samorzÄdowymi, reorganizacja ubezpieczeĹ, restrukturyzacja przemysĹu, a zwĹaszcza gĂłrnictwa, zreformowaniem bankowoĹci. Nie mĂłwiÄc o skrajnym opĂłĹşnieniu zmian dla odsuniÄcia starej nomenklatury, poczÄwszy od telewizji, po wojsko i MSW (gen. Kiszczak odszedl wszak z szefostwa MSW dopiero w lipcu 1990 r., na miesiÄc przed cytowanym panegirycznym wywiadem Geremka).

Po klÄsce wyborczej Mazowieckiego, Geremek umocniĹ siÄ w pozycji szarej eminencji Unii Demokratycznej. CiÄgle nie byĹ jednak usatysfakcjonowany peĹnionymi funkcjami - przewodnictwem klubu Unii Demokratycznej i sejmowej komisji spraw zagranicznych. Wprost zĹźeraĹa go od wewnÄtrz niezaspokojona ambicja zostania premierem. Na kilka dni przed wyborami parlamentarnymi w paĹşdzierniku 1991 r. zapytany na spotkaniu w Kielcach, czy byĹby gotĂłw objÄÄ waĹźne stanowisko paĹstwowe, np. zostaÄ premierem lub wejĹÄ do rzÄdu, odpowiedziaĹ: (… Tak, jestem gotĂłw, natomiast chciaĹbym, aby byĹo jasne, Ĺźe nie jest to problem decyzji indywidualnej, tylko problem ugrupowania politycznego, z ktĂłrym jestem zwiÄzany (… (cyt. za tekstem T. Roguskiego w “Rzeczpospolitej” z 9 listopada 1991 r.). WaĹÄsa postanowiĹ wykorzystaÄ ten geremkowski nienasycony gĹĂłd premierostwa i odpowiednio podpuĹciĹ go w swoim celu. 8 listopada 1991 r. powierzyĹ Geremkowi misje tworzenia rzÄdu, faktycznie pragnÄc poprzez straszenie Geremkiem oczyĹciÄ przedpole dla swego ulubionego, bo wielce sĹuĹźalczego kandydata - dotychczasowego premiera J.K. Bieleckiego.

JarosĹaw KaczyĹski wspominaĹ w rozmowie z Teresa ToraĹskÄ: (… Geremek straszliwie chciaĹ byÄ premierem (… mnie go byĹo Ĺźal. Ĺťal, Ĺźe tak bardzo chce byÄ premierem i Ĺźal, iĹź wierzy, absolutnie irracjonalnie wierzy, ze nim zostanie. On, wedĹug mnie, wcale nie jest dobrym politykiem, bo gdyby byĹ - nie mowie wielkim, ale tylko niezĹym - to nie miaĹ prawa tak przegraÄ. PrzecieĹź on miaĹ piekielne karty w rÄkach w 1989 r., w 1990 r. (… Geremek przeĹźyĹ niebywale upokorzenie kilkudniowych bezowocnych rozmĂłw z przedstawicielami roĹźnych sil politycznych, by przekonaÄ siÄ, jak bardzo jest nielubiany i niechciany jako potencjalny premier. Jeszcze w ponad pĂłl roku po fiasku swej misji po faryzejsku prĂłbowaĹ ukryÄ swe niezaspokojone ambicje, nagle twierdzÄc: (… Nie chciaĹbym wejĹÄ do rzÄdu i zapewniajÄc, Ĺźe odpowiada mu sytuacja, Ĺźe nawet nie byĹ ministrem (por. wywiad z Geremkiem w “Nowej Europie” z 19-20 czerwca 1992 r.). MĂłwiĹ to czĹowiek, ktĂłry jeszcze w paĹşdzierniku 1991 r. tak ochoczo akcentowaĹ chÄÄ wejĹcia do rzÄdu, a pĂłĹşniej bardzo ciÄĹźko przeĹźyĹ krach swej misji premierowskiej. Wina za fiasko publicznie obciÄĹźyĹ innych politykĂłw, oskarĹźajÄc ich o wynoszenie interesu partyjnego ponad wspĂłlny interes paĹstwa. Bo nie dali mu byÄ premierem! (por. uwagi L. Dymarskiego: Misja, “Tygodnik SolidarnoĹÄ”, 22 listopada 1991 r.).

Dlaczego przegrywaĹ?

Dla kosmopolitycznej “elitki” z “warszawki” i “krakowska” nie ma w Polsce wiÄkszego polityka nad
Geremka. JuĹź w 1990 roku w skrajnie lewicowym “Po prostu” Andrzej Rosner, “raczkujÄcy Europejczyk” (tak sam siÄ przedstawiaĹ, napisaĹ prawdziwy pean na czeĹÄ Geremka, jako najlepszego kandydata do prezydentury. DochodzÄ do tego niebywale rozwiniÄte powiÄzania z roĹźnymi krÄgami na Zachodzie. Geremek uwaĹźany jest dziĹ za kluczowa w Polsce postaÄ w kontaktach z czoĹowymi zagranicznymi lobby kosmopolitycznymi i globalistycznymi, poczÄwszy od osĹawionego George’a Sorosa. PeĹniĹ funkcje prezesa klubu Europa, stanowiÄcego integralna czeĹÄ sponsorowanej przez Sorosa Fundacji im. Stefana Batorego, jest tez szczegĂłlnie wpĹywowym czĹonkiem Rady tej Fundacji. CzÄstokroÄ nagĹaĹniaĹ roĹźne inicjatywy Sorosa. Niejednokrotnie wystÄpowaĹ tez na forum roĹźnych miÄdzynarodowych instytucji globalistycznych typu zaĹoĹźonej w 1973 roku przez Dawida Rockefellera amerykaĹskiej Konferencji TrĂłjstronnej (The Trilateral Commission).FetujÄcy Geremka “europejczycy” z kraju i z zagranicy nie mogÄ nijak zrozumieÄ, jak taki “umysĹ” mĂłgĹ przegraÄ w staraniach o premierostwo, ktĂłre ich zdaniem, mu siÄ po prostu naleĹźy i juĹź. I szukajÄ od razu “najprostszych” tĹumaczeĹ, winÄ za pomijanie “wielkiego” Geremka zrzucajÄc na polska ksenofobie i “antysemityzm”. Otwarcie popisaĹ siÄ taka teza Jerzy Turowicz, gĹoszÄc na lamach “Gazety Wyborczej” z 1- 2 lipca 1995 r., iĹź Geremek nie ma szans na zostanie premierem lub prezydentem z powodu jego Ĺźydowskiego pochodzenia. Amatorzy tego typu “prostych” wyjaĹnieĹ dziwnie nie zwracajÄ uwagi na pewne osobowoĹciowe cechy Geremka, ktĂłre sprawiajÄ, ze ten lewicowy guru jest sam najwiÄkszym wrogiem swej kariery politycznej. Wiele osĂłb nie chciaĹo siÄ pogodziÄ ze skrajnie subiektywnym sposobem traktowania ludzi przez Geremka. Z tym, co kiedyĹ tak szczerze przyznaĹ KuroĹ w rozmowie z KaczyĹskim: (… Ty siÄ nie dziw, Ĺźe Geremek jest czÄsto przeciwko roĹźnym przedsiÄwziÄciom. On je ocenia w zaleĹźnoĹci od tego, czy sam w tym uczestniczy i odgrywa czoĹowÄ role, czy nie. JeĹli nie odgrywa, to jest Ĺşle, jeĹli odgrywa, dobre. No, kaĹźdy ma w sobie trochÄ tego rodzaju tendencji, ja oczywiĹcie teĹź, ale jednak jestem w stanie powiedzieÄ o czymĹ coĹ dobrego, mimo Ĺźe w tym nie uczestniczÄ, a Geremek nie (cyt. za: J. KaczyĹski: Czas na zmiany, Warszawa 1993, s. 35). JarosĹaw KaczyĹski mĂłwiĹ o Geremku, Ĺźe potrafiĹ niejednokrotnie zraĹźaÄ ludzi bez powodu, przy potwornej ambicji i niesamowitym poczuciu wyĹźszoĹci ma przekonanie, Ĺźe inni ludzie powinni dla niego pracowaÄ, Ĺźe ta ich praca mu siÄ naleĹźy. ZupeĹnie nie rozumiaĹ, Ĺźe ludzie majÄ wĹasne ambicje i wĹasne cele.

InteresujÄce opinie o Geremku zebraĹa dziennikarka postkomunistycznej “Polityki” Janina Paradowska. Jeden z jej rozmĂłwcĂłw mĂłwiĹ na przykĹad, Ĺźe Geremek: (… ma dar stwarzania konfliktĂłw. Typ arystokraty. Nie sĹucha ludzi, jeĹźeli z gĂłry zaĹoĹźyĹ, Ĺźe nie majÄ mu nic do powiedzenia. Moim zdaniem, jest to jego dramat i dramat wielu politykĂłw z jego obozu (…). Inny rozmĂłwca Paradowskiej, skÄdinÄd admirator Geremka i jeden z jego bliskich wspĂłĹpracownikĂłw przyznawaĹ: (… Ma jednak wady, ktĂłre wspĂłĹpracÄ z nim czyniÄ trudnÄ. NiesĹusznie sprawia wraĹźenie, Ĺźe manipuluje. Bierze siÄ to stad, Ĺźe w swych poczynaniach za maĹo uwzglÄdnia tzw. czynnik ludzki. UwaĹźa np., Ĺźe jeĹźeli jakaĹ sprawa nie stanowi przesĹanki do podjÄcia konkretnej decyzji, nie warto o niej informowaÄ innych. Przekazuje tylko to, co niezbÄdne. Tym samym buduje wĹasnÄ pozycje, ograniczajÄc innym dostÄp do informacji (…). Sam Geremek przyznawaĹ (Rok 1989, op.cit., s. 323), ze w czasie, gdy kierowaĹ Obywatelskim Klubem Parlamentarnym: miÄliĹmy ustawiczny bunt sali przeciw kierownictwu Klubu, ktĂłre podejrzewano o stronniczoĹÄ. Nie widzi w tym jednak Ĺźadnej swojej winy, a tylko to, Ĺźe w Klubie byĹa znaczna grupa powodowana ambicjami i na kaĹźdÄ sytuacje - nie realizujÄca tych ambicji - reagujÄca frustracja (tamĹźe, s. 319). A wiec zawsze winnymi byli inni!

Geremek kĹamliwy

Jest prawdziwym mistrzem kĹamstwa i dezinformacji. Gdyby byĹ Ĺredniowiecznym wĹadcÄ na pewno
przeszedĹby do historii z przydomkiem “KĹamliwy”. Warto przypomnieÄ kilka bardzo charakterystycznych przykĹadĂłw zafaĹszowywania wĹasnej roli przez Geremka w przeprowadzonym z nim wywiadzie-rzece Geremek opowiada. Ĺťakowski pyta. Rok 1989 (Warszawa 1990 r.). Publikacja ta mogĹaby miÄÄ z powodzeniem podtytuĹ: “KsiÄĹźka zafaĹszowaĹ i przemilczeĹ”. PorĂłwnajmy, jak Geremek przedstawia w tym wywiadzie-rzece swoje rzekome poglÄdy z przeszĹoĹci (nazwijmy je Geremkowska Fikcja) i tak, jak one wyglÄdaĹy w rzeczywistoĹci.

(Prawda o Geremku)

- Geremkowska Fikcja - s. 302 wywiadu-rzeki (z okresu drugiej polowy 1989 r.): (… Z mojego punktu widzenia obumieranie Partii byĹo scenariuszem najlepszym (…).

- Prawda o Geremku - W wywiadzie dla “Rzeczpospolitej” z 28-29 pazdziernika 1989 r. Geremek powiedziaĹ: (… Bez wzglÄdu na to w jakiej sytuacji znajdzie siÄ Partia, “SolidarnoĹÄ” jest zainteresowana tym, by PZPR nie zniknÄĹa z areny politycznej (…).

- Geremkowska Fikcja. Na s. 236 wywiadu Geremek zaprzecza twierdzeniom o planach koalicyjnych rozmĂłw z PZPR: nie sĹyszaĹem, Ĺźeby ktokolwiek z moich przyjaciĂłĹ rozwaĹźaĹ taka moĹźliwoĹÄ (…).

- Prawda o Geremku - W cytowanym juĹź wywiadzie dla “Rzeczpospolitej” z 28-29 paĹşdziernika 1989 r. Geremek powiedziaĹ, ze nie wyklucza w przyszĹoĹci sojuszu z reformatorskim skrzydĹem PZPR. Co siÄ zaĹ tyczy przyjaciĂłĹ politycznych B. Geremka, to przytoczÄ choÄby opinie Jacka Kuronia z “Polityki” (nr z 39 lipca 1989 r.): (… NastawiajÄc siÄ na radykalne przemiany, stawiamy na wspĂłĹpracÄ z pro- reformatorskim skrzydĹem PZPR, bez tej partii inni uczestnicy koalicji nie maja praktycznego znaczenia (…). Dodajmy, ze “Tygodnik SolidarnoĹÄ RolnikĂłw” z 17 wrzeĹnia 1989 roku przytoczyĹ znamienna wypowiedz Z. Bujaka, pupila Geremka i Michnika, na posiedzeniu KW NSZZ “SolidarnoĹÄ”. Bujak, wĂłwczas szef RKW Mazowsze, wystÄpiĹ z bardzo ostra krytyka decyzji WaĹÄsy o stworzeniu koalicji z ZSL i SD. I ujawniĹ, ze opozycyjna lewica byĹa bliska zrealizowania konkurencyjnego projektu rzÄdowej koalicji z obozem “reformatorskim” w PZPR. Warto przypomnieÄ rĂłwnieĹź sposĂłb, w jaki Geremek, broniÄc pozycji starej PZPR-owskiej nomenklatury skomentowaĹ w wywiadzie dla “Tygodnika Kulturalnego” z 28 paĹşdziernika 1989 r. fakt piastowania ogromnej czÄĹci, bo prawie miliona stanowisk kierowniczych przez ludzi z PZPR. OdpowiadajÄc na pytanie redaktorki z “Tygodnika Kulturalnego”, czy te stanowiska maja nadal pozostac w rekach PZPR? - Geremek stwierdziĹ: (… Czystek nie powinno byÄ, bo jest to praktyka starego systemu, natomiast musi byÄ stosowane kryterium kompetencji. SÄdzÄ, Ĺźe w ramach tego miliona stanowisk ogromna czeĹÄ (podkreĹlenie - J.R.N.) stanowiÄ ludzie kompetentni, ktĂłrzy potrafiÄ dziaĹaÄ skutecznie, a reszta - musi przestaÄ sprawowaÄ swoje funkcje… RzeczywiĹcie, ogromna czeĹÄ tych ludzi dziaĹaĹa nader skutecznie (vide katastrofa gospodarcza, w jakiej znajdowaĹa siÄ wĂłwczas Polska).

Mistrz mimikry

Geremek naleĹźy niewÄtpliwie do godnych nastÄpcĂłw wielkich faryzeuszy w historii. Wprost znakomicie wyspecjalizowaĹ siÄ w maskowaniu poglÄdĂłw i mimikrze. Dobrotliwe miny, peĹne kaznodziejskiego namaszczenia i “zatroskania” o rodakĂłw, glos ukrywa niemaĹe stÄĹźenie jadu, z jakim czai siÄ na swych oponentĂłw. Na ogol umie bardzo dobrze ukrywaÄ te swoje mniej nobliwe uczucia. Z rzadka tylko zawodziĹy go nerwy, tak jak w telewizyjnych “Interpelacjach” czy na konferencji komitetĂłw obywatelskich w styczniu 1990 r. Warto tu przypomnieÄ Ăłwczesny, doĹÄ niefortunny dla Geremka epizod, notabene opisany przez jego wielbiciela - JarosĹawa Kurskiego z “Gazety Wyborczej”: (… W bezpoĹrednim starciu z KaczyĹskim profesora trochÄ zawiodĹy nerwy. PrzewodniczyĹ spotkaniu, peĹniĹ wiec funkcje porzÄdkowe. MĂłwcom nie limitowano czasu, ale obowiÄzkiem profesora byĹo koĹczyÄ przewlekajÄce siÄ wypowiedzi uderzeniem ĹyĹźeczki w szklankÄ. KaczyĹski nie zdÄĹźyĹ jeszcze dobrze zaczÄÄ, gdy juĹź rozlegĹ siÄ brzdÄk. CzeĹÄ sali zareagowaĹa Ĺmiechem (… (J. Kurski: Wodz, Warszawa 1991, s. 50).

DziaĹaĹ zawsze skrajnie instrumentalnie. NajchÄtniej wykorzystywaĹ jako narzÄdzie trzeciorzÄdnych politykĂłw pozbawionych jakichkolwiek szerszych wĹasnych koncepcji. Stawali siÄ oni tym dogodniejszymi instrumentami w grze Geremka, pomimo Ĺźe zdawaĹ sobie dobrze sprawÄ z ich malej wartoĹci czy wĹaĹnie dlatego. PrzykĹadowo, bardzo skutecznie wykorzystywaĹ dla swych celĂłw w parlamencie, a pĂłĹşniej w Unii WolnoĹci, grupÄ gdaĹskich liberaĹĂłw na czele z Bieleckim, Tuskiem i Lewandowskim, mimo ze w swoim czasie byĹ autorem jednej z najzĹoĹliwszych opinii na ich temat: (… Zwolennicy przyspieszenia zapowiedzieli radykalne przewietrzenie Warszawy, tymczasem przewietrzyĹ siÄ raczej GdaĹsk (… (cyt. za: T. Toranska w rozmowie z J.K. Bieleckim, “My”, Warszawa 1994, s. 37).

Ukryty marksista

WystÄpujÄc przed szersza opinia w Polsce, Geremek po 1989 roku zawsze starannie staraĹ siÄ ukrywaÄ swe przywiÄzanie do idei socjalistycznych i marksistowskich. Raz doszĹo do wrÄcz groteskowej sytuacji w telewizyjnych “Interpelacjach”, gdy CzesĹaw Bielecki dĹugi czas na prĂłĹźno prĂłbowaĹ zmusiÄ Geremka do puszczenia pary, czy jest za ustrojem socjalistycznym, czy kapitalistycznym. Profesor jak mĂłgĹ wymigiwaĹ siÄ od jasnej odpowiedzi, kluczyĹ, mĂłwiĹ o stosunku do demokracji parlamentarnej, wĹadzy wykonawczej, na jakikolwiek temat, byle tylko nie trzeba byĹo siÄ opowiedzieÄ. A Bielecki dalej z uporem powtarzaĹ to samo pytanie za kaĹźdym razem, gdy Geremek uchylaĹ siÄ od odpowiedzi. AĹź prowadzÄcy audycje zmieniĹ temat.

DuĹźo bardziej wylewny jest za to Geremek na Zachodzie, gdy moĹźe przedstawiaÄ swoje prawdzie “ja” bez obawy zdekonspirowania siÄ przed polska opinia publiczna. Oto np. w tekĹcie cytowanym przez “World Press Review” w kwietniu 1994 r. (s. 51-52), Geremek zapewniaĹ, Ĺźe upadek marksizmu, jako doktryny politycznej nie oznacza poraĹźki marksistowskiej inspiracji i twierdziĹ: Jest paradoksem, ze analiza marksistowska zniszczyĹa komunizm (por. szerzej M.J. Chodakiewicz: CiemnogrĂłd? O prawicy i lewicy, Warszawa 1996 r., s. 260-261).

Dwulicowosc wobec KoĹcioĹa

Geremkowska obĹuda i dwulicowoĹÄ szczegĂłlnie wyraĹşnie odzwierciedlajÄ siÄ w jego stosunku do KoĹcioĹa katolickiego. W swoim czasie jako zaangaĹźowany marksista-leninista Geremek wchodziĹ w skĹad redakcji pisma ateistĂłw i wolnomyĹlicieli “Argumenty”. Fakt ten, “dziwnie” przemilczany w swym biogramie dla Kto jest kim w Polsce przez Geremka, przypomniaĹ Michnik w Miedzy Panem i Plebanem (op.cit., s. 34). PĂłĹşniej ten sam Geremek, kiedy zaleĹźaĹo mu na obronie i pomocy ze strony KoĹcioĹa, okazywaĹ wobec niego bezgraniczna atencje. Jak to przyznawaĹ najwiÄkszy admirator Geremka Michnik: (… Nawet mĂłj przyjaciel Bronek Geremek spÄdziĹ parÄ lat jakby na kolanach. Nie moĹźna byĹo wyciÄgnÄÄ z niego jednego krytycznego sĹowa na temat czegokolwiek w polskim KoĹciele (… (Miedzy Panem…, op.cit., s. 492).

16 listopada 1983 r. Geremek akcentowaĹ w wywiadzie dla dziennika “La Croix”: (… MĂłwie jako historyk: jest to najwiÄksza epoka KoĹcioĹa katolickiego. Jest ona mocna w peĹnym tego sĹowa znaczeniu.

KoĹciĂłĹ utoĹźsamia siÄ i jest utoĹźsamiany z caĹym Narodem. Te ostatnie trzy lata wykazaĹy niesĹychane moĹźliwoĹci KoĹcioĹa (…). 10 lat pĂłĹşniej ten sam Geremek, gdy juĹź nie potrzebowaĹ osĹony KoĹcioĹa katolickiego, wystÄpiĹ z jego ostra krytyka w programie Arte w telewizji francuskiej (9 kwietnia 1993). Teraz nagle oskarĹźaĹ KoĹciĂłĹ o to, Ĺźe miesza siÄ do polityki, gdyĹź broni Ĺźycia nienarodzonych. ZarzucaĹ teĹź KoĹcioĹowi, Ĺźe dziaĹa szkodliwie, bo pewne kategorie ludzi wyklucza poza nawias (wyjaĹniĹ, Ĺźe chodziĹo mu o Laski pod Warszawa, gdzie katolicy sprzeciwili siÄ stworzeniu domu dla chorych na AIDS). PolemizujÄc z tymi stwierdzeniami Geremka ks. Kiedrowski zarzuciĹ mu, Ĺźe przemilczaĹ fakt, Ĺźe pod opieka KoĹcioĹa znajduje siÄ dom dla chorych na AIDS pod Warszawa, i to, Ĺźe “nie zauwaĹźyĹ” zdjÄcia, ktĂłre obiegĹo Ĺwiat caĹy: PapieĹźa tulÄcego dziecko zaraĹźone tÄ choroba (por. “Glos Katolicki”, ParyĹź, 4-11 lipca 1993 r.).

Dzisiaj Geremek duĹźo chÄtniej krytykuje KoĹciĂłĹ katolicki za granica, gdy jest przekonany, Ĺźe nie wywoĹa to reakcji przeciwko niemu i moĹźe pĂłjĹÄ bezkarnie “na caĹoĹÄ”. I tak na przykĹad w wypowiedzi dla irlandzkiej dziennikarki Jacqueline Hayden, autorki ksiÄĹźki Poles Apart, Solidarity and the New Poland Geremek stwierdziĹ miedzy innymi: (… SÄdzÄ, Ĺźe KoĹciĂłĹ wpadĹ w triumfalizm i posuwa siÄ za daleko w zadaniach (…). Kobiety sÄ przeraĹźone sytuacja w kwestii aborcji. Obecnie panuje w polskich szpitalach terror w tym wzglÄdzie i kobiety wÄdrujÄ na UkrainÄ lub do podobnych miejsc w celu aborcji (…). ByÄ moĹźe konkordat jest bĹÄdem. ZostaĹ zawarty w czasie kampanii wyborczej. Nie rozumiem dlaczego (…). Nieporozumienie w sprawie konkordatu wpĹynÄĹo na wynik wyborĂłw i to byĹ nasz bĹÄd (… (cyt. za: “Niedziela”, 9 czerwca 1995 r.).SzczegĂłlnie znamienna byĹa ta geremkowska krytyka konkordatu z KoĹcioĹem na uĹźytek zagranicznej dziennikarki. W sytuacji, gdy ten sam Geremek na uĹźytek opinii publicznej w Kraju przedstawiaĹ siÄ jako zdecydowany zwolennik konkordatu i parokrotnie w wystÄpieniach sejmowych (1 lipca 1994 r. i 16 lutego 1995 r.) krytykowaĹ wiÄkszoĹÄ posĹĂłw Sejmu za opĂłĹşnianie ratyfikacji konkordatu, piÄtnujÄc to jako szkodliwe dla polskiej racji stanu. KtĂłre z wypowiedzi Geremka wyraĹźaĹy jego prawdziwe intencje: za konkordatem czy przeciw niemu?

Dekomunizacja, to “totalitaryzm”

JuĹź w sejmie kontraktowym “odpowiednio” sterowany przez Geremka parlamentarny klub Unii Demokratycznej czÄsto gĹosowaĹ w identyczny sposob, jak postkomuniĹci. PolemizujÄc z uwagami na ten temat, Geremek powiedziaĹ w telewizyjnych “WiadomoĹciach” z 19 lipca 1991 r., iĹź nieprawda jest jakoby Unia Demokratyczna gĹosowaĹa, tak jak komuniĹci. Natomiast problemem Unii jest fakt, iĹź komuniĹci gĹosujÄ tak, jak Unia (cyt. za “Tygodnikiem SolidarnoĹÄ” z 19 lipca 1991 r.). Prawdziwie lustrzanym odbiciem wzajemnych podobieĹstw byĹy wypowiedzi Geremka i KwaĹniewskiego Ĺźarliwie piÄtnujÄce dekomunizacje na lamach czasopisma “Paragraf” z 28 sierpnia 1992 r.

Obaj byli towarzysze ostrzegali, Ĺźe uchwalenie ustaw dekomunizacyjnych spotka siÄ z zaskarĹźeniem do TrybunaĹu Konstytucyjnego i odpowiednich instytucji miÄdzynarodowych. AtakujÄc pomysĹ dekomunizacji, Geremek akcentowaĹ z wielka werwa: Nie dajmy siÄ porwaÄ nienawiĹci i gĹupocie. I ostrzegaĹ przed kampania polowaĹ na czarownice, gwaĹcÄcÄ zasady paĹstwa prawnego. Prawdziwie z grubej rury wystrzelil w wywiadzie dla postkomunistycznej “Polityki” z 24 kwietnia 1993 r., alarmujÄc: (… Polityka dekomunizacji, co potwierdzajÄ takĹźe doĹwiadczenia innych paĹstw naszego regionu, powoduje krzywdÄ ludzka, rozrost fanatyzmu, irracjonalnoĹÄ zachowaĹ politycznych, spirale zemsty i nienawiĹci, powstaje wiec sytuacja, w ktĂłrej pierwszy lepszy moĹźe siÄgnÄÄ po wĹadzÄ. Pod hasĹem zwalczania komunistycznej przeszĹoĹci moĹźe byÄ zniszczone wszystko, co osiÄgnÄliĹmy w przebudowie paĹstwa. Za monetÄ, o nazwie dekomunizacja, nie moĹźna kupiÄ niczego wartoĹciowego. Dlatego jestem przeciw takiej transakcji (…).

WczeĹniej w “Gazecie Wyborczej” z 24 paĹşdziernika 1991 r. twierdziĹ: (… Obawiam siÄ i u nas takiego porzÄdku dekomunizacyjnego, ktĂłry prowadziĹby do porzÄdku totalitarnego (…). I z caĹÄ dezynwoltura gĹosiĹ, Ĺźe w CzechosĹowacji problemy tworzy sprawa tzw. dekomunizacji. DziĹ nie ulega wÄtpliwoĹci, Ĺźe wĹaĹnie ustawa o dekomunizacji w CzechosĹowacji ogromnie osĹabiĹa tamtejszych postkomunistĂłw, zwĹaszcza dziÄki postanowieniu uniemoĹźliwiajÄcemu kandydowanie do parlamentu i zajmowanie znaczÄcych stanowisk przez byĹych funkcjonariuszy partyjnych, od sekretarzy powiatowych wzwyĹź. DziÄki niej na wiele lat odsuniÄto na bok czeskich KwaĹniewskich, MillerĂłw, Oleksych. U nas ich szansa powrotu do wĹadzy postaĹa w duĹźej mierze dziÄki wytrwaĹym sprzeciwom Geremka et consortes przeciw dekomunizacji.

Precz z lustracja

W parze z wrogoĹciÄ do dekomunizacji szĹa u Geremka wyraĹşna, nieukrywana niechÄÄ do lustracji. Wszystkich zaskoczyĹ skrajnie emocjonalna nerwowa reakcja na pierwsze publiczne podjecie tej sprawy przez prezesa PSL Romana Bartoszcze. W wystÄpieniu 7 kwietnia 1990 r. Bartoszcze ostrzegĹ, Ĺźe niszczenie komunistycznych archiwĂłw ma na celu zatarcie dowodĂłw, kto poprzednio wspĂłĹpracowaĹ z bezpieka. I wtedy - jak wspominaĹ Bartoszcze - Geremek zerwaĹ siÄ z miejsca, poczerwieniaĹ na twarzy, krzyczaĹ coĹ, co trudno byĹo zrozumieÄ. ZupeĹnie nie ten zrĂłwnowaĹźony Geremek (por. P. Baczek, op.cit.). W odniesieniu do samego Geremka w kontekĹcie lustracji Piotr BÄczek przypomniaĹ, powoĹujÄc siÄ na “GazetÄ Polska” z czerwca 1993 r., Ĺźe minister Macierewicz, na kilka godzin przed przekazaniem swojej listy Konwentowi Seniorow, wykreĹliĹ z niej nazwisko Geremka.

Pakt centrolewicowy

MijaĹy lata, a Geremek konsekwentnie ĹźywiĹ nadzieje na dojĹcie do realizacji jego cichego, ulubionego planu na powstanie “centrolewicowego paktu” miedzy Unia Demokratyczna a postkomunistycznymi “reformatorami” z SLD. Z nim, oczywiĹcie, jako premierem tego typu rzÄdu koalicyjnego. Jeszcze 27 marca 1993 r., na dwa miesiÄce przed obaleniem rzÄdu Suchockiej w sejmowym glosowaniu i rozwiÄzaniem parlamentu, Geremek publicznie oĹwiadczyĹ, Ĺźe widzi moĹźliwoĹci mÄdrego kontraktu z rozsÄdnÄ czÄĹciÄ SLD, ktĂłra poprze reformy. PaĹşdziernikowe wybory 1993 r. kolejny raz zniweczyĹy nadzieje Geremka. UD uzyskaĹa zbyt sĹabe wyniki w porĂłwnaniu z postkomunistami, aby moc wejĹÄ w koalicje z nimi jako naprawdÄ liczÄcy siÄ partner. PostkomuniĹci na otarcie Ĺez zostawili Geremkowi jednak przewodnictwo sejmowej komisji spraw zagranicznych. KwaĹniewski zarzÄdziĹ w swoim klubie dyscyplinÄ przy gĹosowaniu w sprawie szefostwa komisji dla Geremka. Gdy posĹowie SLD zapytali go: Czy warto umieraÄ za Geremka, KwaĹniewski odpowiedziaĹ: Warto (por. “Gazeta Wyborcza” z 22 paĹşdziernika 1993 r.). Przepchanie Geremka w Sejmie nie byĹo Ĺatwe, bo PSL-owcy grozili, ze poparcie dla jego kandydatury wywoĹa kryzys w koalicji. Na pierwsza wieĹÄ o moĹźliwoĹci utraty szefostwa wpĹywowej komisji, Geremek dosĹownie “wyszedĹ z nerw” i zwoĹaĹ konferencje prasowa, na ktĂłrej zarzuciĹ PSL-owi zerwanie miÄdzyklubowych ustaleĹ i zachĹannoĹÄ !

Pseudospecjalista od wszystkiego

Reklamowany w “rĂłĹźowych” mediach jako niezwykĹy umysĹ, najwiÄkszy z geniuszy politycznych, Geremek pokazaĹ przez 8 lat przemian, jak wiele moĹźna caĹkowicie spartoliÄ. OkazaĹo siÄ to dla niego tym Ĺatwiejsze, Ĺźe bÄdÄc specjalista od bardzo wÄskiej specjalnoĹci - z historii Ĺredniowiecza - gorliwie pchaĹ siÄ na kluczowe stanowiska wymagajÄce gruntownej znajomoĹci przerĂłĹźnych dziedzin od prawa po politykÄ miÄdzynarodowÄ. I bez wahania podejmowaĹ szkodliwe dla Polski decyzje w najrĂłĹźnorodniejszych waĹźnych sferach. SzczegĂłlnie wiele szkĂłd przyniosĹo sprawowane przez niego od lat kierownictwo komisji spraw zagranicznych Sejmu. Odpowiada bezpoĹrednio za bardzo wiele fatalnych nominacji ambasadorskich, realizowanych wedĹug specjalnego klucza preferujÄcego roĹźnych dyletantĂłw, ale za to “KrĂłlikĂłw i Znajomych KrĂłlika”. Odpowiada za fatalne w skutkach usypianie polskiej opinii publicznej na temat rzekomego idyllicznego wrÄcz stanu polskiego bezpieczeĹstwa w sytuacji miÄdzynarodowej. ZdumiewaĹ wprost pewnoĹciÄ, z jakÄ oĹwiadczaĹ w wywiadzie dla “Wprost” z 9 stycznia 1994 r.: (… Obecnie nie sÄdzÄ, by Polska w razie zagroĹźenia zewnÄtrznego mogĹa pozostaÄ samotna. JuĹź teraz istnieje taki ukĹad miÄdzynarodowy, w ktĂłrym agresja przeciwko Polsce sprawiĹaby, Ĺźe sojusznicy przyszliby nam z pomocÄ (…). Nawet tak wyrozumiaĹy dla “europejczykow” z udecji redaktor naczelny paryskiej “Kultury”, Jerzy Giedroyc, nie ukrywa swej bardzo negatywnej oceny roli Geremka jako przewodniczÄcego sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych. W wywiadzie dla “Rzeczpospolitej” Giedroyc powiedziaĹ wprost o profesorze Geremku, iĹź jego wpĹyw na politykÄ zagraniczna Polski i obsady personalne okazaĹy siÄ fatalny (por. Zmiana warty, czyli jak to siÄ staĹo, Warszawa 1995 r., s. 82).Przypomnijmy maĹo chlubne dla Geremka przewodnictwo komisji konstytucyjnej Sejmu w latach 1989-1991 (nieprzypadkowo Ĺwiadomie pominÄĹ wspomnienie o tym przewodnictwie w zafaĹszowanym biogramie w Kto jest kim w Polsce). Jako przewodniczÄcy tej komisji, Geremek byĹ bowiem najbardziej odpowiedzialny za skrajne opĂłĹşnienia w przygotowaniu ordynacji wyborczej i pierwszych wolnych wyborĂłw, a takĹźe w opĂłĹşnianiu przygotowania nowej demokratycznej konstytucji.
Fatalne skutki dla Polski przyniosĹo wykorzystanie przez Geremka swej czoĹowej pozycji w OKP dla przeforsowania planu Sorosa-Sachsa-Balcerowicza. ByĹo to prawdziwie nieszczÄsnym paradoksem naszej sytuacji, ze historyk Ĺredniowiecza zadecydowaĹ o przeforsowaniu w Polsce tak waĹźnego planu gospodarczego bez przedyskutowania jakiejkolwiek alternatywy. ZrobiĹ to czĹowiek, ktĂłrego “pogĹÄbiona” wiedza o gospodarce ograniczaĹa siÄ gĹĂłwnie do Ĺwietnej znajomoĹci dochodĂłw francuskich kurtyzan w wieku XIII czy XIV.

Nie wiadomo, jak potoczÄ siÄ dalsze losy Geremka, przegranego wielkiego guru lewicy. JuĹź dziĹ wiadomo jednak, Ĺźe przejdzie do historii jako swego rodzaju prymus w szkole politycznego zaĹgania i hipokryzji.

Jerzy Robert NOWAK - AFERY PRAWA

Aktualności

12 tysięcy dodatkowych miejsc w żłobkach!

Kocurek

Guciowa

Carrie

AnkaSkikanka

AnkaSkikanka

Guciowa

Guciowa

Guciowa

Aktualności

co jest krytykÄ , co opluwaniem, co ksenofobia, a co patriotyzmem

co jest krytykÄ, co opluwaniem, co ksenofobia, a co patriotyzmem