Berek: nie tylko w Polsce! Ja tutaj uslyszalam od baby, ze malej smoczek zabierze! Normalnie myslalam, ze zaraz jej sztuczna szczeke zabiore, co to za ingerencja w sfere intymna dziecka!

Ale zobacz druga strone: ja tutaj obserwuje dzieci, jak sie zachowuja na skwerkach w obecnosci rodzicow. I wiesz, co? Ja sie wcale nie dziwie, ze dorosli zamykaja Ci drzwi do windy przed nosem, albo wpychaja sie przed toba na autostradzie. Mysle, ze mozna dziecko jednoczesnie nauczyc, ze nie ma zadnego obowiazku zgadzac sie na cokolwiek, co proponuje dorosly i ze lepiej nie akceptowac zadnych propozycji, na ktore mama by sie nie zgodzila. Ale i nauczyc, ze na "dziendobry" sie odpowiada, i ze jak ktos ci stanie na drodze, to mozna powiedziec przepraszam, zamiast pchac sie lokciami. Bo tutaj ludzie tacy sa i ja juz wiem, dlaczego, od czasu jak uczeszczam publiczne skwerki. Bo rodzice ucza ich roznych rzeczy, ale nie zachowania w spoleczenstwie i szacunku do innych. Dla mnie to jest rownie wazne, jak ochrona dzieckiem przed zlymi intencjami doroslych. Bo wychodze z zalozenia, ze dziecko kiedys dorosnie i bedzie musialo odbywac rozmowy kwalifikacyjne i poprosic bank o kredyt (po mnie majatku nie odziedziczy prawdopodobnie).
I to, mimo, ze sie nie wykllucza, bedzie pewnie nielatwe: jak przekazac dziecku, ze swiat nie jest miejscem zagrozenia i ze nalezy sie liczyc z innymi i jednoczesnie ochronic go przed ewentualnymi zloczyncami?
Oto jest pytanie.

--------------------

Myślę, że stopniowo
W końcu dwulatka nikt normalny nie obruga, że nie odpowie na dzień dobry obcej osobie. Więc jednak najpierw bym wpajała, że z obcymi nie gadamy, a dopiero potem, kiedy jednak gadamy.

Hmm.... a ja jednak chyba odwrotnie. Bo przeciez dwulatek nie spotyka sam obcych ludzi. Ewa jest stale pod opieka ludzi, ktorych zna. Albo nas, albo opiekunek w zlobku. Jeszcze kilka lat uplynie, zanim pojdze sama do szkoly z tornistrem na plecach... Do tego czasu wiele zrozumie i jezyk jej sie wzbogaci na tyle, ze pewnie bedzie sama zadawac pytania. Biorac pod uwage, jaka jest gadola mimo ograniczonego zasobu slownictwa, to pytan tych bedzie niemalo. Moze wtedy skorzystam z okazji, zeby jej wytlumaczyc?
Jakos nie chcialabym jej wpajac od razu, ze ludzie sa zli. Wole poczekac, az ta informacja jej sie do czegos przyda. Nie chcialabym jej wpoic generalnie negatywnej postawy do innych. Moim zdaniem wiecej z tego byloby szkody, niz pozytku.

--------------------

Chat -odwrotnie nie działa
znaczy działa kultura,ale nie działa nauka nicniemówienia
dziecko koduje sobie,ze ten komu może powiedzieć cokoliwek to już "swój" i gadać z nim może
najpierw musi być zakaz ogólny,a dopiero potem wybiórcze pozwolenie


--------------------

Ale w jaki konkretny sposob bys to wpoila dwulatkowi?
Wiesz, ja znam sporo ludzi cierpiacych na fobie spoleczna i nie chcialabym, zeby moje dziecko na nia cierpialo. Bo troche sie obawiam, ze takie byloby ryzyko ;Przeciez dwulatek nie potrafi rozrozniac niuansow: dla niej wszyscy sa dobrzy czy zli. Czy lepiej, bezpieczniej, zeby wychodzila z zalozenia, ze ludzie sa zli? Czy jestescie pewne, ze tak bedzie lepiej DLA NIEJ? Czy tylko my jako mamy bedziemy spokojniejsze, a dziecko wyrosnie na nieprzystosowana spolecznie osobe?
To sa pytania, nie kategoryczne stwierdzenia, sama sie zastanawiam.
Nawet nie wiem, czy bym tak potrafila.
Dla mnie czym innym jest przekraczanie intymnosci, pchanie sie z buziakami czy lapskami, pytania osbiste itd, a czym innym rozmowa, usmiech czy pomachanie raczka.

--------------------

Dokladnie tak jest.

Problem w tym, ze ja nie mieszkam w PL od kilku lat, corka urodzila mi sie juz tu w CH. Jeszcze nigdy mi sie tu nie zdarzylo, aby obcy ludzie podeszli do Sophie i ja w jakis nieodpowiedni sposob zaczepiali, na zasadzie tarmoszenia, "zabierania" misia itp. Z Polski tez tego nie pamietam, przynajmniej w stosunku do mnie (moze taka brzydka bylam ze nikt nie chcial).Tu ludzie sa nad wyraz taktowni i tak naprawde to zaczynaja z Sophie rozmawiac dopiero w momencie gdy ona im da ku temu przyzwolenie, ale nie wszyscy. Na ogol sa to ludzie starsi. Natomiast ludzie w srednim wieku lub mlodzi maja bardzo czesto problem nawet do dziecka sie usmiechnac i tego samego ucza swoje pociechy. W Brazylii usmiecha sie praktycznie kazdy, a jak dostanie przyzwolenie to i poglaszcze.



Ja rowniez tego nie wymagam. Jesli Mala chce sie krzywo patrzec, niech sie patrzy. Jesli czuje, ze ktos jej "nie lezy" nie mam zamiaru jej za to karcic. Jednak jesli zaczyna sobie z kims rozmawiac lub do kogos sie usmiechac nie widze powodu, aby szkolic ja potem w domu, ze tak nie wolno. A ja wlasnie cos takiego z tego artykulu wywnioskowalam - zeby uczyc dzieci takiego zachowania, cwiczyc takie scenki w domu itp.



Mysle dokladnie tak samo.


--------------------

może być najpierw ostrożne,a później kulturalne
a Ty sama? jesteś na dzień dobry otwarta na ludzi? czy otwierasz się tylko dla niektóych dopiero przy bliższym poznaniu?
nie rozmawianie z obcymi nie świadczy o braku przystosowania społecznego
jak idziesz do urzędu to nie ucinasz sobie pogawędek z obsługą tylko załatwiasz sprawę
ale odruchowo nawet nieznajomemu odpowiedz "dzień dobry" jeśli on pierwszy się przywita (nawet przez pomyłkę)

otwartość bywa baaardzo uciążliwa
np. w prozaicznych kontaktach z rodzicami,teściami,znajomymi -toż to bliscy,rodzina,dziecko czuje się przy nich bezpiecznie wiec automatem będzie to dla niego sygnał,że może z nimi rozmawiać i odpowiadać na wszystkie pytania
wiesz jak trudno takiemu dziecku wytlumaczyć,że pewnych wiadomości nie może wynieść z domu innym bliskim?
ja wiem -to bardzo trudne


--------------------

W sumie to zle to ujelam. Moje obserwacje dotycza przeciez pewnej grupy ludzi, a nie calej Brazylii. Jednak to co zaobserwowalam wygladalo tak. Dzieci np. w stosunku do mnie, byly nieslychanie mile, zawsze usmiechniete, siadaly nawet czasem na kolana, ale na zarty w stylu - to co pojdziesz teraz z ciocia i Sophie do domu? - byla zawsze ta sama odpowiedz - Nie, albo jak mama/tata pojdzie to ja tez.

I wlasnei o to mi chodzi - o stosowanie zasady ograniczonego zaufania, a nie budowanie w dziecku przekonania ze ma ludziom nie ufac w ogole.

--------------------

Gdy Marta była mniejsza,też często padała ofiarą takiego głupiego zaczepiania.Zawsze reagowałam oburzeniem i monologiem na temat takiego obłapiania i prób całowania.Raz nawet "pociągnęłam" jedną babcię za policzek z zapytaniem czy jej się to spodobało?Zrobiła wielkie oczy i oburzona odeszła

--------------------

Otwarta: mowie dziedobry wchodzac do sklepu i wsiadajac do windy z obc osoba. Z usmiechem. Na wszelki wypadek wychodze z zalozenia, ze ludzie sa ok. Czesto sie myle, wtedy dostosowuje zachowanie do tego, co sie o innych dowiedzialam. Dlatego chyba trudno mi byloby nauczyc "nieufnosci".

--------------------

nie no Ty piszesz o podstawowych zasadach kultury -a to co innego
nie wchodzisz do warzywniaka i nie opowiadasz p. Jadzi co w domu,tylko prosisz o pietruszkę i mówisz "do widzenia"
poza tym nieznajoma p.Jadzia Ciebie nie zapyta o imię,wiek,gdzie mieszkasz a dziecko by zapytała jeśli widziałaby,że jest śmiałe oraz otwarte

ucząc dziecka ograniczonego zaufania ono zaczyna mieć to "wypisane na czole" - ludzie się nie rwą żeby takie dzieci za język ciągnąć,a dzieciom jest łatwiej jeśli nie muszą odpowiadać

moja Ola np. -najpierw nauczyła się dobrego zachowania i teraz po prostu NIE UMIE,nie potrafi i przez gardlo przejść jej nie może odmowa,nie potrafi nie odpowiedzieć (bo ktoś pomyśli,ze jest źle wychowana) nie potrafi nie zareagować na pytanie (bo to niegrzeczne)
i teraz z otwartego,kulturalnego dziecka muszę zrobić mur,albo chociaż połowę
Jasiek chowany odwrotnie też nawija ale już mniej
jeśli miałabym wybierać wolalabym żeby sąsiadowi nie powiedział "dzień dobry" niż poszedl z nim niewiadomogdzie (TFUTFUTFU)

i naważniejsze - postawę najpierw kultura,a na szarym końcu ostrożność znam z autopsji
dziękuję Bogu,że żyję ......
miałam 8 lat

--------------------

To, o czym piszesz, nie jest indywidualną rozmową. Ja miałam na myśli sytuacje jeden na jeden. Poza tym to nie jest tak, że dwulatek nigdy nie będzie z nikim sam na sam. Ja stałam ostatnio o półtora metra od swojej młodszej córki (4, przypomnę, więc też nie do latania sama jeszcze), na lodowisku, i robiłam jej zdjęcie. Nagle jak błyskawica wpadł w kadr bardzo serdeczny porządkowy, objął Dasię za ramiona i ustawił się do zdjęcia. A Dasia zesztywniała. I uważam, ze miała święte prawo, i uważam, że dobrze, że ten gość zobaczył naburmuszoną podkówkę, może mu to dało do myślenia.

A fobii uniknie się, jeśli nie będzie się dziecka straszyło w celu uniknięcia jego rozmów z obcymi, tylko najpierw wprowadzi się okresloną zasadę, a potem będzie się ją egzekwowało, wprowadzając powoli nowe reguły i modyfikacje.

Zasade polegajaca na? Nie rozmawiaj z obcymi? Bez ironii sie pytam. JAK sie ja wprowadza dwulatkowi?

--------------------

Protestując przeciwko rozmowom z obcymi. A masz jakiś inny pomysł?
Znakomicie pomaga "Królewna Śnieżka", "Śpiąca królewna", "Lew, czarownica i stara szafa" (scena z wizytą Łucji u pana Tumnusa).

No własnie strasznie ciężko nauczyć nieufnosci a trzeba uczyć juz od małego a jednoczesnie sprawić by dziecko było kulturalne.Bo mały wyrywa się z dawaniem ręki, jak ktoś zagada przychodzi ,przynosi wszystkie zabawki .Jedyną metodą byłoby nie pozwolenie na przywitanie ? tak naprawdę trudne to i znowu sie odwołam do wypowiedzi Miki co do Jej córki Oli jak uczymy dziecko kultury to nie umie wtedy odmówić to własnie te nieszczęsne zasady dobrego zachowania .Bo przywitanie to pierwszy krok do rozmowy z obcymi a potem ..

Ciężki temat, w Polsce po prostu obcy pchają się do dzieci nic nie robiąc sobie z rodziców. Bez żenady.
Kiedyś moje dziecko zrobiło histerie pod sklepem- połozyło się na chodniku- nie minęło 3 sekundy a już pochyliła się nad nim jakaś dobroduszna babunia i gada- chodź ze mną, tak nei można, ja cię zabiorę- grzecznie poprosiłam, zeby zostawiła moje dziecko w spokoju. Nie wnikam w jej intencje- nie sądzę, że były złe, ale ludzie kiedy widzą takie sytuację dają sobie nie wiem dlaczego prawo do reagowania. Ale kiedy stoi się w kolejce do punktu pobrania krwi, albo do kasy dziecko zmęczone lub wystraszone zaczyna grymasić i płakac to nagle wszyscy udają, ze cię nie widzą.

Fajne podsumowanie.
Ostatnio tez jeden pan chciał zabrac mi Martynę, bo nie chciała ze mna iść. Ja czekam na ile starczy mi cierpliwości i naprawdę żal mi tych ludzi. Taka czuję wielką dze pobłażania w stosunku do takich zachowań i czekam az im się repertuar wykończy a potem grzecznie pytam czy to juz wszystko/

Kiedyś też miałam taką akcję, ze Miłosz się ze mną kłócił po drodze a jeden pan, głośno, po chamsku podsumował że tu to super niania potrzebna na gwałt. Nie pamietam co mu odpowiedziałam, ale też było to chamskie, a przede wszystkim trafne, bo gosciu był podchmielony czy wczorajszy i cos o odwyku planęłąm, ale nie kojarzę. W każdym bądź razie jak długo myślę tak wtedy refleks miałam błyskawiczny.

Mówicie o tym,zeby dzieci nie brały jedzenia od innych a co na przykład na palcah zabaw. Mamusie często wyciągają smakołyki.
Ja stram sie swoje dzieci wtrakcie pobytu na placu nie uraczać pysznościami. Ale zdarzało sie, że Miłosz jadł paluszki i co nie poczęstowac dziecka innego. Oczywiście zawsze pytam rodzica, bo dzieci mają teraz takie diety, bezglutenowe, bezcukrowe i inne o których pojęcia nie mam.
Chyba we wszystki jest potzrebny zdrowy rozsądek

--------------------

Ludzie to potrafią nieraz być belzczelni jak widzą płaczące/wyjące/wrzeszczace/spazmujące dziecko na ulicy...Raz mi Pe koncert w wózku urządził kilkuminutowy, bo cos mu nie pasowało, a pewna babcia bez krempacji przysunęła sobie wózek z wnuczką, coby lepiej widziała; babacia w tym czasie ją karmiła. Powiedziałam kilka słów niecenzuralnych (pod nosem) i jak na offroadzie przejechałam babce pod nosem. Miałam ochotę sprzedać jej lewy sierpowy...

--------------------

a ja z tych mamuś co to prawie zawsze mam coś na przekąske i obowiązkowo picie - bo wiem, że jak mała zobaczy coś u innych dzieci to będzie chciała - a wtedy otwieram torebeczkę i zadowala się tym co jej wzięlam

To ja Wam opowiem sytuację sprzed kilku dni - był ksiądz na kolędzie -
zdążył przekroczyć próg domu nawet się nie przeżegnał i zobaczywszy małą
"jaka śliczna dziewczynka daj buziaczka" nim doszedł do docelowego pokoju
wcześniejszą kwestię powtórzył kilka razy
pomyślałam zboczeniec jak nic.
Myślę: Maka odwraca się od niego, da sobie spokój a jednak .. . . . . .
ma juz wychodzić kuca koło mego dziecia - które zbystrzało - więc kucam z jej drugiej strony.
Pan w pięknym ubraniu powtarza kwestie "daj buziaczka" - w mojej głowie cały czas dzwoni "kurde ksiądz zboczeniec"
Reakcja małej była taka jak zawsze wtedy, kiedy niema ochoty kogoś całować.
Mamę za włosy i do księdza twarzy mnie ciągnie- żeby ten się odczepił (siły trochę ma)
Ksiądz zbystrzał - całować kurcze mnie nie chciał ciekawe dlaczego.

Po jego wyjściu mówię do mamy bo akurat byłyśmy razem "zBOCZENIEC"
Na co mama: "no co Ty pewnie bardzo lubi dzieci"

Takie jest stanowisko osób starszych- widzą inaczej niż my.

--------------------