Od razu mówię, że o charakterze ogólnym, nie w sensie mojego

Dowiedziałam się właśnie o rozwodzie mojej kuzynki. To już kolejny rozwód w naszej/naszych rodzinach. A w przypadku kolejnego małżeństwa spekulujemy, ile jeszcze wytrzymają...Najbardziej mi szkoda dzieci, bo tak się składa, że w wieku 3-4 lat mają już rozbite rodziny...
Moje obserwacje prowadzą do tego, że w otoczeniu mam JEDNO normalne wg mnie małżeństwo! Reszta, w sumie już nieliczna, to jakieś dziwolągi jak dla mnie...Mam wrażenie, że ludzie pobierają się, żeby prowadzić ze sobą wojnę... Nie ma w naszym otoczeniu małżeństw, rodzin, gdzie ludzie odnosiliby się do siebie z życzliwością, miłością, sympatią...Nie mówię o piciu sobie z dzióbków, ale jak patrzę, jak sobie małżonkowie do oczu skaczą nawet w czasie spotkań z innymi, jak są dla siebie obojętni, jak obcy ludzie (chociaż w sumie obcy jak się spotkają, to przez grzeczność kilka zdań zamienią ), jak czyhają, kto komu lepiej i celniej dowali...to dla mnie to pomyłka, nieporozumienie. Normalnie zaczynam się dziwnie czuć, tak jakoś "niedziesiejszo", będąc prawie 13 lat z tym samym facetem , ba, lubiąc go nawet, uważając za przyjaciela najlepszego w świecie
Niby znam te mechanizmy prowadzące do rozpadu związków, niby wiem, że po co się męczyć itd itp. Tylko dla mnie wiele z tych małżeństw było pomyłką od początku Po co w takim razie się pobierać??? Po co ślubować??? A tym bardziej bawić się w dzieci

Tak mnie jakoś naszło na ponure nieświąteczne rozważania

--------------------

też tak sobie świątecznie rozważałam, że w mojej bliższej, dalszej i najdalszej rodzinie nie ma żadnych rozwodów,wszyscy zgodnie żyją, mieszkania/domy kupują, dzieci się rodzą, jedynie my trochę odstajemy w złym kierunku... Za to idealnie pasujemy z naszymi problemami do rodziny męża.


Z moich obserwacji wynika, że chcąc niechcąc powielamy błędy z naszego najbliższego otoczenia. Jak rodzice, dziadkowie, wujostwo, źle ze sobą żyje to człowiek nie ma właściwyh wzorców i musi bardziej się starać niż inni, a i tak często mu nie wyjdzie.

Ja mam takie dwa pomysły:
-dziewczyna jest w ciąży i rodzice nalegają,że teraz to wy musicie się pobrać,no bo jak to tak bez ślubu?!Myślę,że jest wiele małżeństw,które przed ślubem spotytkały się ze sobą np.krócej niż rok.Myślicie,że to wystarczający okres aby poznać się na tyle aby wiedzieć,że to TEN?Ja nie mówię,że we wszystkich przypadkach tak jest!!!
-drugi to taki,że gdybym ja np.mogła cofnąć czas to chciałabym najpierw zamieszkać z moim partnerem a później dzieci,plany na przyszłość,itd.Co innego jest spotykać się a co innego mieszkać razem,przebywać ze sobą 24h na dobę.Po czasie mija zauroczenie,"motylki w brzuchu"i zaczyna się ta codzienność.Nie każdy sobie potrafi z tym poradzić....

--------------------

Moja kuzynka ma bardzo niefajnego meza. Meczy sie z nim juz chyba z 15 lat. Kiedys spytalam, czy nie widziala tego jaki jest przed slubem?
Odpowiedziala, ze zaczely sie jej oczy otwierac ale wszystko na wesele juz bylo przygotowane, goscie zaporoszeni...
Nie kazdy mialby odwage uciec spod oltarza.

Artola, a ja sie zastanawiam czy jestes pewna, ze ci wszyscy ludzie sa dla siebie naprawde tacy zli i niedobrzy. w koncu jesli by tak bylo zle w kazdym malzenstwie albo w wiekszosci, to byloby troche dziwnie na swiecie.
np jesli ktos z boku posluchalby jak sie odnosze czasem do meza, to moglby sobie pomyslec ze jestem niezrownowazona a moj maz nienormalny, ze ze mna w ogole jest - ale to sa nasze zachowania i tylko my znamy ich sekrety i charakter ich powstawania. zdarza nam sie tez poklocic i to nie znaczy, ze sie nie kochamy. ale np moi rodzice ciagle sie kloca i krzycza na siebie i zawsze sie zastanawialam po co sa w ogole ze soba - ale doszlam do wniosku, ze sa z powodow ktore tylko oni znaja. dla mnie moze to byc niepojete, a dla nich bardzo proste.
i mysle, ze poki ludzie sie nie bija, nie groza sobie, nie wyzywaja i nie ublizaja od najgorszych, to jak sie do siebie zwracaja i jak zachowuja, to tylko ich temat. a czasem widac ciezej sie rozstac niz byc ze soba, mimo ze jest jak jest.

--------------------

hmm.. a w śród moich znajomych ,rodzinie nie ma jak narazie żadnych rozwodów i raczej wszyscy zadowoleni ze swoich małżeństw tzn.nie widać żeby sobie ktoś skakał d oczxu ,kłócił sie itp.

--------------------

Myślę..że to co złe..ma jakiś tam "posmak afery", zawsze bardziej..rzutuje..jest bardziej widoczne..i nawet jeśli jest mniejszością- jakoś przesłania resztę.Na pewno w dzisiejszych czasach instytucja rodziny przezywa kryzys..
Ale na pewno jest wiele dobrych małżeństw , kochających, spokojnych i radosnych rodzin! W moim otoczeniu jest wiele takich..no ale moje otoczenie właśnie takie jest!Od trzech lat należymy do kręgu rodzin..czyli Domowego Kościoła..zwanego też Oazą Rodzin..to dla mnie źródło umocnienia, pozytywnego przykładu, bardzo dobre i co najważniejsze normalne środowisko a także miejsce do wzrostu dla naszych dzieci..
Dobry przykład nas motywuje do bycia lepszymi, do przeżycia naszego małżeństwa..z sensem..z jakością..
Niedawno przeżywaliśmy wspomnienie odejścia do Nieba Jana Pawła II...dla mnie ambasadora rodzin..dużo było na temat mówione..nie będę powielać..ale refleksja, o szybko gasnącym zapale, o niedotrzymanych deklaracjach i wielkich a krótkotrwałych porywach nasuwa się sama..
..to trochę tak, jak z deklaracjami na początku małżeństwa. Jakże często gasną, gdy codzienność okazuję się inna od oczekiwań..Bez wsparcia, bez pozytywnego przykładu , bez duchowego umocnienia, a także bez umiejętnośći rozmawiania o wszystkim ..trudno jest wtedy wytrwać..


--------------------

W naszym otoczeniu póki co wiele rozwodów nie ma...są - oczywiście ale to jednostkowe przypadki...
A kłótnie nawet w towarzystwie zdarzają się a jakże...ale u nas o braku zainteresowania drugą stroną czy chęcią dowalenia nie świadczą...poprostu problemy jak zawsze...czasami udawać się nie da...

W sumie w około dobre przykłady - nie idealne ale idealnych małżeństw nie ma chyba...

--------------------

Jako zamężna po raz drugi stwierdzam, że aby być szczęśliwym w małżeństwie poza miłością potrzebna jest jeszcze odpowiedzialność obydwu stron, umiejętność podejmowania kompromisów i ... dużo dużo szczęścia (czyt. przychylności losu) A tak w ogóle receptę na udane małżeństwo mam wypisaną w sygnaturce

--------------------

A ja też widzę naokoło wiele takich "bylejakich" małżeństw, moje też takie jest - brak w nim jakiegoś wzajemnego zrozumienia, każde z nas chce postawić na swoim...jak to zmienić poprostu nie wiem.
I jeszcze dobijam sie oglądając idealne pary w filmach i łapię większego doła...

--------------------

instytucja małżeńśtwa była silna i trwała wtedy,kiedy była przede wszystkim paktem finansowym albo politycznym - nikomu nie opłacało się z niej wychodzić
im więcej w małżeństwie/związku uczuć, a mniej wyrachowania, tym siłą rzeczy większe ryzyko uczuć wygaśnięcia albo błędnego zinterpretowania

jak wielokrotnie już twierdziłam, ludzie nie rozwodzą się dlatego, że małżeństwo straciło znaczenie (chociaż poniekąd jest to prawdą, bo pierwotne znaczenie straciło), ale dlatego, że mogą sobie na rozstanie pozwolić, z powodów i ekonomicznych i społecznych

wśrod naszych znajomych rozwodników jest mnóstwo, w każdym przypadku rozwód był dobrym zakończeniem niedobrego małżeństwa

Aluc, niegłupie.

Powinien być nazakaz minimum rocznego wpólnego mieszkania przed ślubem. Założę się, że spadłaby ilość rozwodów.
Żal mi ludzi, którzy męczą się w toksycznych związkach. Lepiej się rozstać niż męczyć do końca życia. Życie jest za krótkie. Oczywiście nikt nigdy nie mówił, że codziennie będzie sielanka ale jaki sens być ze sobą tylko dlatego że złożyło się razem podpis na jakimś papierku?
Rozstałam się z exem jakieś 6 lat temu. Najlepsza decyzja w moim życiu.

--------------------

Czasem młodzi pobieraja sie z pośpiechu,bo jedna koleżanka wyszła za mąż,druga,trzecia a ona jeszce nie,więc żeby nie odstawać od pozostałych też decyduje sie na ślub,często zbyt szybko,pochopnie.
W mojej rodzinie mam przykład dziewczyny 26 latki,która jako jedyna w wiosce będac w tak "poważnym" wieku nie wyszła jeszcze za mąż,jest uważana za starą panne.

--------------------

Nie mówię, że wszyscy...Ale w moim otoczeniu sporo wygląda kiepsko Żona rok po ślubie na wielkiej imprezie opowiada innym osobom o poznanych gdzieś facetach, z niesamowitym błyskiem w oku, z wielkim zachwytem, stojąc równocześnie u boku męża, który słucha jej z niewyraźną miną...Dziewczyna będąc u nas z mężem zwraca się do niego, o nim w sposób jak dla mnie całkiem poniżający, pomiatający...Żona niedługo po ślubie jedzie wybierać meble do swojej małżeńskiej sypialni..z rodzicami, bez męża Itp itd...
Może ja jestem jakaś niedzisiejsza, ale nie chciałabym, żeby mój mąż mnie tak traktował
Po co się ludzie wiążą z kimś, kto ich wkurza, nie odpowiada im charakterem itd???

Aluc, podpisuję się pod każdym Twoim słowem!

Agak, z tym mieszkaniem przed ślubem moze jakaś racja jest. Ale...Człowiek może się zmieniać, może mieć cechę, o której wcześniej nie wiedziałam...OK, miało być pięknie razem, tak jak sobie wymarzyłam, ale nie zawsze jest. Będąc w ciąży czytałam w gazetkach o słodko śpiących niemowlakach, oglądałam rozpromienione mamusie...Czy jeśli moje dziecko nie spało, darło się itd, to mam oddać do domu dziecka, bo po co się męczyć, bo nie spełnia moich oczekiwań???
Właśnie wg mnie to brak chęci współpracy, kompromisów, chęci naprawy związku i zbyt dużo egoizmu rozwala wiele małżeństw. Nie mówię o patologiach, czy znalezieniu nowych partnerów, tylko o zwyczajnym wyborze przyjemniejszej? wersji?

--------------------

O, to chyba faktycznie często jest argument...I kto sie nawinie na tego bęc Bo akurat w moim otoczeniu śluby z powodu ciąży są rzadkością.

--------------------

Artola nie uważam, że wspólne mieszkanie przed ślubem rozwiąże każdy problem.
Biorąc ślub z człowiekiem, którego widzimy od czasu do czasu przy kawie lub w kinie należy się liczyć z tym, że po ślubie możemy się nieco zdziwić.

A dzieci powinno się wypożyczać każdym planującym . Po kilku nieprzespanych nocach i po setnym pampersie, i po wydaniu paru tysięcy człowiek 2 razy się zastanowi zanim podejmie decyzję o dziecku.

--------------------

Wypożyczenie noworodka jest czymś raczej niemożliwym do przeprowadzenia, aczkolwiek przecież w niektórych krajach nastolatki w ramach "wychowania do życia w rodzinie", w szkołach otrzymują noworodki-lalki, (mniej lub bardziej zautomatyzowane), na których "ćwiczą" podstawy pielęgnacji i maja okazję "posmakować rodzicielstwa" opiekując się lalką przez określony czas. Podobno niektórym daje to mocno "do myślenia" .

Co innego mieszkanie razem przed ślubem - to jest sprawa dużo łatwiejsza do przeprowadzenia i - moim zdaniem - bardzo dobry pomysł, warty rozważenia i przeprowadzenia.
Wspólne mieszkanie zmienia bardzo wiele. Widując się nawet codziennie nie dowiemy się o drugim człowieku tego wszystkiego, co mieszkając z nim pod jednym dachem. Oczywiście - nie jest to recepta na "związek idealny", bez żadnych życiowych wybojów i bez ryzyka rozpadu. Nic i nikt na świecie nie da nam takiej gwarancji. Niemniej, moim zdaniem warto się na to zdecydować, bo korzyści jest z tego tytułu więcej niż kosztów...

Nie wiem, czy ta teoria jest poparta jakimikolwiek badaniami, ale akurat w moim otoczeniu jakoś się sprawdza. Wśród znajomych par, które mieszkały razem przed ślubem (na tą chwilę kojarzę 8 takich par) nie ma ani jednej rozwiedzionej. Na 7 par, które nie mieszkały razem przed ślubem 1 jest rozwiedziona, jedna w separacji a jedna żyje ze sobą tak, że... Mogliby się już wreszcie rozejść, póki jeszcze jest co zbierać z ich poszarpanych nerwów i umysłów... Aha. No i kojarzę 3 pary, które rozstały się po jakimś czasie wspólnego mieszkania.

OCZYWIŚCIE nie twierdzę, że kwestia wspólnego mieszkania / nie mieszkania była jedynym czynnikiem decydującym o trwałości związków, o których piszę, niemniej, może jednak o czymś świadczyć.

a ja nie znam żadnej pary małżeńskiej, która przed ślubem by ze sobą nie mieszkała..myślałam, że to już norma.

my ludzie często w chwili zakochania mamy tendencję do idealizowania rzeczywistości...a potem bęc twardo na tyłek lecimy i jesteśmy zszokowani jak ten mąż , żona nam się zbiesiły po tym ślubie....

kolejne- to presja rodziny, otoczenia ...noż kiedy ten ślub tyle miesięcy, lat ze sobą chodzicie..no kto to widział, żeby tak bez ślubu...???

itd..

ja tam nie sądzę , że można się doszukać jakiejkolwiek prawidłowości - porostu życie - jednym się uda , drugim niestety albo na szczęście nie


a ja uważam, że każdy chętny na rodzica powinien testy psychologiczne przechodzić czy się nadaje





--------------------

W takim razie ja z mężem odstaję od normy. Kiedy studiowałam i miałam mieszkanie w Krakowie, owszem, przyjeżdżał czasem do mnie na weekend (załadowany wałówą od mamy ) ale to było raczej takie pomieszkiwanie.
W moim otoczeniu tylko jedne małżeństwo jest w trakcie rozwodu (co zdaje się w ogromnej części zawdzięczają rodzicom). Reszta jest szczęśliwymi małżeństwami, choć wiadomo, że nie bez kryzysów. A wśród tych szczęśliwych małżeństw większość to takie, które ze sobą przed ślubem nie mieszkały.

--------------------