O, kasiaaaa, przypomniałaś mi kolejną ważną przyczynę rozpadu wielu związków: rodzice...Wg mnie układ 2+2 czyli małżonkowie i rodzice któregoś mocno ingerujący, jest zabójczy. W moim otoczeniu sprawdza się baaardzo często
A co do wypożyczania niemowlaka Patrząc na nasz przykład, a raczej nasze dzieci, nasi bracia (mój i męża) nawet nie ukrywają, że swoich długo mieć nie będą Czasem wypożyczają naszego starszaka na godzin kilka i starcza im

--------------------

Też mi się wydaje, ze rodzice potrafią namącić- i to niby zupełnie nieświadomie i że niby się nie wtrącają. Zależy czy małżonkowie są w miarę asertywni i nie dadzą sobie wejśc na głowę czy wpływowi aby słuchac podszeptów na temat swojego oblubieńca czy ukochanej
Jak dla mnie każde małżeństwo ma swój własny język- i tak jak nie wyobrażam sobie słodzenia i cmokania tak inni nie wyobrażają sobie, ze można do siebei ostrzej powiedzieć. Zależy jak w domu się rozmawia. W domu mojego męża jak zauważyłam wszyscy są bardzo głośni, rozmawiają bardzo żywiołowo i impulsywnie, ja np jestem bardzo nerwowa i z boku jak ktoś popatrzy na nasze "rozmowy" to moze się wydać, że się kłocimy, ale my nie czujemy do siebie antypatii. Czesto w towarzystwie spieramy się w dyskusji ogólnej, bo mój mąz ma zupełnie inny światopogląd niż ja i nei widzę powodu dla którego miałabym mu przytakiwać a on mi- ale oczywiści ebez obrażania siebie i opluwania- pełen szacunek dla rozmówcy.

Mam wprawdzie krótki staż małżeński (za parę dni stukną nam dopiero 3 lata), ale znamy się z mężem już prawie 12 lat. Pochodzimy z dwóch różnych światów: ja z rodziny pełnej ciepła i miłości, mąż od dziecka musiał liczyć na siebie; ja grzeczna i ułożona, mąż podwórkowy huligan. Ale serca zabiły mocniej i co było zrobić. On nauczył mnie wielu rzeczy, ja jego chyba też. I choć jak najbardziej są między nami kłótnie, zdarzają się ostre słowa, trzaśnięcia drzwiami, łzy, to ja jestem z moim mężem bardzo szczęśliwa. Bo tak naprawdę nie wierzyłam, że tak często będę dostawać od męża kwiaty czy czekoladki w podziękowaniu za to, że jestem. Że znajdzie czas, aby wyrwać się wcześniej z pracy, a wcześniej zadzwonić i powiedzieć: "kochanie bądź gotowa za godzinę, zabieram Cię na kolację". Że sam wstając do pracy o 6.00 zajmie się ząbkującą Oliwią, która obudzi się o 4.00 po to, żebym ja mogła sobie jeszcze pospać. Że pocałuje mnie w rękę, kiedy późno wróci zmęczony z pracy, a ja z uśmiechem na twarzy podam mu ciepły obiad. Że nigdy nie powiedział do mnie "Kaśka", dla niego zawsze jestem "Kasią". Że do dziś tęsknię za nim, kiedy jest w pracy, a kiedy wraca i zobaczę jego samochód wjeżdżający w bramę, mam motylki w brzuchu. Że ciągle rano na dowidzenia całuje mnie w usta, a kiedy wraca, rzucam mu się na szyję. Że tak naprawdę zawsze mogę na niego liczyć, że są dni, kiedy sprowadza mnie na ziemię, kiedy chcę zrobić jakąś głupotę, że popiera mnie wtedy, kiedy robię coś dobrego.
Nie chcę, żeby to wyglądało tak, jakbyśmy byli małżeństwem idealnym, bo daleko nam do tego. Ale gdybym jeszcze raz miała podjąć tą decycję, to jeszcze raz wyszłabym za mojego męża. Bez wahania.
I jeszcze jedna istotna rzecz - od zawsze mieszkamy z moimi rodzicami. I jest nam razem bardzo dobrze.

--------------------

Kasiaaa, pięknie to napisałaś Cieszę się, że w tym pop...świecie są jeszcze tacy ludzie, takie małżeństwa, jak Wy

--------------------

Artola to napiszę jeszcze, że moi rodzice są 30 lat po ślubie i również są takim małżeństwem.
Nie raz widzę bukiet róż, stojący w sypialni na półce mamy. Nie raz widzę jak tata wsiada w samochód, kiedy kropi deszcz i jedzie po mamę do pracy, żeby nie zmokła (choć ma do pracy bardzo blisko). Nie raz widzę, jak w niedzielę po obiedzie huśtają się razem w ogrodzie na huśtawce i roześmiani o czymś sobie rozmawiają. Nie raz widzę, jak mama robi tatowi kanapki na śniadanie, a tata mamie kawę. Nie raz widzę jak wieczorem leżą przytuleni przed telewizorem. Takie widoki są dla mnie inspiracją i dają mi wiarę w to, że da się, nawet 30 lat po ślubie.

a tak na margnesie - uważam, że sama miłość nie wystarczy. Jest podstawą, ale sama nie zadziała. Musi być jeszcze zrozumienie, zaufanie, rozsądek, kompromis, szacunek, empatia (kolejność przypadkowa). Bo póki jest sielanka, jest ok. Schody zaczynają się wtedy, kiedy pojawiają się problemy, trudne decyzje do podjęcia, itp.

--------------------

u mnie moze nie ma tak dobrze jak u kasi, ale jakbym miala jeszcze raz wyjsc za mojego meza, to bym wyszla, a co

--------------------

oj jak ładnie kasiaaa napisała

dodam od siebie trochę. staż małżeński mam krótki, męża znam niewiele dłużej, a mieszkamy ze sobą jeszcze krócej... brzmi nieźle poznaliśmy się w styczniu, w lipcu tego samego roku wzięliśmy ślub, a dopiero po roku zamieszkaliśmy razem. uczymy się siebie cały czas, a najważniejszą nauką, jaką ja do tej pory wyciągnęłam, to rozmowa. P. nauczył mnie rozmawiać o wszystkim co mnie boli, a nie strzelać focha jak krolewienka (tak, on mnie tak nazwał ) - co miałam w zwyczaju czynić wcześniej do miana związku idealnego nie pretendujemy, ale lubię być z moim mężemi i jak to już kilka z Was napisało - drugi raz za niego w ciemno bym wyszła

wcześniej jeden ślub odwołałam. na dwa miesiące przed. znaliśmy się 4 lata, mieszkaliśmy ze sobą 2. i dzięki opatrzności i tego, że byłam na tyle silna/tchórzliwa, żeby zwiać
do czego zmierzam? do tego, że sytuacja sytuacji nierówna, w każdym przypadku jest inaczej. czasem trzeba się długo "obwąchiwać" a czasem po prostu wystarczy chwila i się wie. a to, jak będzie dalej to i tak nie zależy od tego ile się znamy, ile ze sobą mieszkamy wcześniej, a raczej od tego ile w nas jest chęci żeby pielęgnować to co mamy i dojrzałości do kompromisu.


dobrze, że ja dojrzałam dopiero przy drugim razie

--------------------

ano sie wie ciekawe czy ta wiedza posluzy za kilkanascie lat

--------------------

Ale chyba nie do końca tak jest, bo mimo wszystko nie tylko jedynacy chodzą po tym świecie. Amnezja?


--------------------

Buuuu, nie mieszczę się w normach zamieszkaliśmy ze sobą dopiero po ślubie i w dodatku mieszkaliśmy z Rodzicami przez pierwsze 2 lata Małżeństwa.

--------------------

w takim wypadku, to chyba doplacaliby duze pieniadze za urodzenie dziecka. co innego czyscic pupe czyjegos dziecka a co innego swojego, same zreszta wiecie...te stopki smierdzace po calym dniu, ten wypuszczony swiezy baczek prosto w nos mamusi, ten uciekajacy mlodziak, ktore aktualnie nie ma ochoty na pampersa a matka usilnie probuje mu go nalozyc etc.

--------------------

późna pora więc się po tym tylko podpiszę
dziś łatwiej i szybciej rozwiązać taki uklad
a często zdrowiej dla otoczenia

--------------------

Wydaje mi się, że w dzisiejszym wariactwie ludzie przestali ze sobą po prostu rozmawiać- akurat starcza im czasu na wykrzyczenie swoich racji, trzaśnięcie drzwiami i zamknięcie się w swim pokoju. Wszystko może byc bylejakie- małżeństwo też.

Raczej wprawa i parę innych szczegółów.


--------------------

No właśnie. Podam jeszcze raz przykład moich rodziców - od momentu, kiedy zobaczyli się pierwszy raz, do dnia ich ślubu minęło 10 miesięcy.

Co do rozwodów - ja mam takie przemyślenia.
1. Ludziom dzisiaj często w głowie *****oły, robią się coraz bardziej wygodni, jak coś nie pasi - do widzenia. Często chyba też nie chce się walczyć o małżeństwo.
2. Dawniej mąż był dobry jak nie prał mocno po pysku, nie pił częściej niż raz w tygodniu, itp. Wydaje mi się, że dziś kobiety poprostu czasem walczą o szacunek do siebie i kiedy mąż ani myśli się zmienić, poprostu od niego odchodzą (z rozwodem lub bez).

O ile drugie zjawisko jest pozytywne, to to pierwsze moim zdaniem absolutnie nie.

--------------------

My też mieliśmy szybkie tępo..poznaliśmy się 6 marca..zaręczyli 6 czerwca..a pobrali 7 października(oczywiście tego samego roku)teściu o mało zawału nie dostał..jak powiadomiliśmy o dacie ślubu..a teraz po 3, 5 letnim stażu..mamy już na koncie dwie córki czasem przeraza mnie to nasze tępo..ale generalnie jest super i uwielbiam nasze życie
a i miło się czyta pozytywno- romantyczne posty

--------------------

Eeee, Dabriza, ja wiem, że to jest wybitnie niepoprawne politycznie, co powiem - ale zakładasz, że fakt, że nie rozstaliście się po 3,5 roku znajomości dowodzi, że ludzie dzisiaj nie rozstają się szybko? To nie jest jakiś ekstremalny staż.
Życzę Wam szczęścia w małżeństwie po grób, ale fakt, że jesteście ze sobą AŻ trzy lata z hakiem nie świadczy o tym, że będziecie jeszcze czterdzieści. Więc to jakby odrobinkę nie na temat.

Kasiaaaaa, a może to nie kwestia "*****ół w głowie"a większej świadomości, odwagi, wyższego poziomu życia ogólnie? Życie jest za krótkie, żeby spędzać je z osobą, z która być nie chcemy - powody są nieistotne. Godzenie się na miernotę, w jakiejkolwiek dziedzinie naszego życia zawsze będzie nas unieszczęśliwiać. Pewnie, że wszystko da się rozłożyć na czynniki pierwsze, zrozumieć wiecznie wkurzającego nas męża i motywy jego zachowań....ale czy zawsze warto? Moim zdaniem czasem wielce wskazane jest mienie wszystkiego w odwłoku i odcięcie się od czegoś/kogoś kto nas unieszczęśliwia bez heroicznej walki. Polecam tez szczerze mienie w głębokim poważaniu życzeń otoczenia i rodziny na temat naszych relacji i naszego życia.

berek ja nawet nie zastanawiam się nad poruszoną przez Ciebie kwestią...bo zwyczajnie tego nie wiem, tak jak nie wiem ile dane mi będzie jeszcze chodzić po tym świecie
bardziej pisząc to, co napisałam, miałam na myśli, że wcale nie trzeba się bardzo długo wcześniej znać i "próbować", by stanowić całkiem dobre i udane małżeństwo...a to w temacie się mieści, zresztą interpretacja tematu..chyba nie narzuca określonego schematu- prawda!

--------------------

Dabriza, ale umówmy się, w okresie jedzenia sobie z dzióbków - a ten z reguły trwa ok. 3 lat - to żadna sztuka być udanym małżeństwem. Czy się wcześniej mieszkało ze sobą, czy nie.
Nie zrozum mnie źle, ja nie twierdze, że Wam się małżeństwo rozleci. Ale w kontekście rozważań o tym, dlaczego tyle małżeństw się rozlatuje i czy rzeczywiście, Twoje, z króciutkim stażem, nie mówi nic o temacie. Byłoby to dość podobne do mówienia, że to nieprawda, że małżeństwa, które przedtem ze sobą nie mieszkały, łatwiej się rozlatują, bo ja przecież jestem już trzy tygodnie po ślubie i jest super. Owszem, trzy lata to nie trzy tygodnie, ale jak na małżeństwo to niestety nie jest długi staż. Z reguły okres zauroczenia trwa właśnie tyle, mniej więcej.