Dominik zadebiutował bez problemu, żadnego płaczu, ani jednej łezki. Wczoraj odebrałam go już przed 13, ale dzisiaj pracuję do 16, więc też szybko na głęboką wodę. Dziś może mu się dłużyć, dostał zatem swego króliczka-przytulankę dla wsparcia.
Jakoś to jednak przeżywa, bo w nocy się obudził i przyszedł spać do mnie, co już dawno mu się nie zdarzało.
Jest oczywiście w grupie bez leżakowania, więc połowa stresu mniej Oczywiście nie śpi w dzień od drugiego roku życia. Dla mnie leżakowanie to była masakra i na szczęście żadne z moich dzieci nie musiało tego przechodzić.

Generalnie niepokój związany z debiutem Domisia i Emilki w szkole jest niczym w porównaniu z moim stresem dotyczącym nowego miejsca pracy. Po prostu słabo mi się robi jak pomyślę o tych pierwszych dniach. Mam wizje, że dziecko wypuszczone ze świetlicy do toalety ginie mi na korytarzy szkolnym na dobre i tym podobne dramaty.

--------------------

Też jestem tego zdania, ja byłam typem kuląco trzymającym się mamy, trwało to 2 tygodnie,
dziękuje że nie odpuściła (zresztą nie miała wyjścia - była sama i musiała pracowac) ponieważ później jak byłam chora nie znosiłam siedziec w domku.

Tyle tylko że to bardzo ciężko, jak to napisała Ola "gdy nam nasze dzieci wyrywają z rąk".

--------------------

Cholernie ciężko.

Ale naszym dzieciom też może być ciężko -to one ida " w świat" a naszą rolą i naszym zadaniem jest maksymalnie im to ułatwić. Nawet za cenę popłakania sobie potem w kącie. ale nigdy - przy dziecku.

--------------------

Porozmawiaj może z Panią która siedzi na świetlnicy o swoich obawach, niech chociaż na początku zwróci większą uwagę.




--------------------

No , no - od tego płakania jak już dziwczyny spały - dzisiaj mam oczy jad denka - ha ha ha ha

--------------------

Bo trzeba znaleźć w sobie odrobinę siły, żeby samemu oderwac dziecko od siebie i nie czekac aż przedszkolanka zacznie nalegać na rozstanie. Tak jest łatwiej - jasność komunikatu z obu stron. Zarówno Ty jak i pani chcecie tego samego. A nie ściskać jeszcze mocnniej, a z drugiej strony "ciągnąca" za rękaw pani. Tez bym się zgubiła na mniejscu dzieciaka

--------------------

Beti chyba się źle wyraziłam. To ja jestem właśnie panią, która siedzi w świetlicy i nie o własne dziecko się obawiam tylko o te, które będę miała pod opieką i za które biorę odpowiedzialność.


--------------------

Dziewczyny, jak ja wam zazdroszcze, ze juz jestescie po!
U nas sa dwie grupy i bylamozliwosc wyboru, wiec Ewa idzie do przedszkola jutro.
Dalej nie chce. Dla przypomnienia: pani na nia krzyczy. Nic nie daje mowienie, ze tamta pani to nie jest jej pani, a jej pani nie krzyczy. Nie chce i juz. Zostaje ostatni wieczor, zeby ja przygotowac... a w zlobku tak ladnie wszystko szlo...
Na szczescie idziemy z tata, wiec bedziemy sie wspierac nawzajem. Ale jak dzis do pracy jechalam i przejezdzalam kolo przedszkola i widzialam pierwsza grupe rodzicow z trzymajacymi sie ich kurczowo dziecmi... to mi sie zeladek scisnal, ze szok.
Pomyslcie o mnie jutro, tym bardziej, ze poniewaz Ewa adaptacji odmowila, jutro jest rzucana na gleboka wode. Nawet sie wamnie przyznam, o ktorej ja odbieram.

--------------------

no w końcu dzisiaj się uśmiałam
nie zaskoczyłam

--------------------

chaton zaciśnięte

--------------------

Bądź dzielna!
Chaton, weź spróbuj jakoś sposobem ją wziąć - zaprowadź do docelowej sali, czy gdzie tam, pokaż, że tu jest INNA pani, zobacz jaka fajna, może naewt powiedz jej wprost (pani), że córka przestraszyła się innej i teraz się boi - może to jakos pomoże, może pani pokaże się z dobrej strony


--------------------

U nas jak na razie super!

--------------------

Niezly pomysl, Gruszka, tym bardziej, ze my to od kilku dni walkujemy, ale ze niedociera, to moze jak na wlasne oczy zobaczy pania, to pomoze.
Dzielna to ja se moge byc, a raczej udawac, moje dziecko ma radary, i tak wyczuje, co w srodku sie kotluje!
A propos, Gruszka, sorry za OT, ale udalo wam sie zakonczyc wspolne spanie? Nam sie udalo, ale baaardzo stopniowo.


--------------------

Dziewczyny, wiem ze łatwo to pisac ale nie odpuszczajcie nawet jak dziecko bardzo płacze. Moja kolezanka tak zrobiła. Po 3 dniach płaczu zrezygnowała.Stwierdziła że poczeka jeszcze rok bo Julka bedzie starsza i na pewno bedzie lepiej. Lepiej i tak nie było.
Ja jako dziecko podobno tez straszne sceny robiłam przez pierwszy miesiac w przedszkolu a później uwiebiałam tam chodzic

Dabriza nie martw sie że Twoja córcia taka nieposłuszna. mój Kuba tez taki jest. W zeszłym roku w 5 dniu chodzenia do przedszkola zostałam wezwana na rozmowe z panią I poinformowana że Kuba jako pierwsze dziecko w grupie miał karę bo biegał po łazienc Teraz jest jakis duzo spokojniejszy (chociaż swoje musi w ciągu dnia wylatać)

Beti bedzie ok! Za miesiąc Majka z usmiechem dzielnie pomaszeruje do przedszkola! A w ogóle to szkoda że do nas na majuski juz nie zaglądasz!

Chaton kciuki zaciskam! A tak przy okazji wspólnego spania to masz jakąś sprawdzoną metodę? U nas było ok - Kuba spał sam w swoim pokoju. poźniej zaczęło sie przedszkole i czesto chorował (czesciej był chory niz w przedszkolu) no i wtedy zaczął coraz czesciej spac z nami. Po kilku miesiącach przestał a od momentu jak urodziła sie Natalia to wędruje do mnie każdej nocy (spie teraz w pokoju z Małą)

--------------------

Z mojej obserwacji wynika, że im bardziej matka zdenerwowana, tym bardziej dziecko to wyczuwa, i myśli, że to przedszkole to może jakaś tragedia jest skoro nawet mama się boi?
Oczywiście wyolbrzymiam ale w porównaniu ze żłobkiem ja jestem jednak mniej zestresowana prowadząc go tam i mniejsze mam poczucie winy - słynne matczyne - a zatem spokojniejsza, prowadzam go tam z większym przekonaniem, odbieram starając się traktować wszystko jako normalkę, tyle że wiadomo, możesz popłakać bo to dla ciebie nowość synku ale jestem z ciebie dumna - i on jest jak na razie spokojniejszy niż był w żłobku. Na pewno też ciut bardziej "gotowy" na takie rozstania, bo wie, po co tam idzie i wie na pewno, że go odbierzemy. Obym go dziś nie zastała zapłakanego...

--------------------

Pójście dziecka do przedszkola to jak dla mnie stres porównywalny z maturą czy obroną Dobrze sie stało, że ja po cc jeszcze nie doszłam i wczoraj pierwszy raż mąż zaprowadził Oli bo było bez łez, fajnie i miło. A ja w domu gule miałam w gardle i jak wyszli to poryczałam się
Mam nadzieję, że Oliwia nadal będzie dzielna i jak teraz pięknie zostaje tak zostawac będzie.

Czytam na szybko wątek ze ssakiem na ręku i naprawdę w niektórych przypadkach oczy mi na wierzch wychodza bo nie mam pojęcia, gdzie te panie doświadczenie zdobywały

--------------------

Tak, udało się i to dość szybko, skoro nawet nie pamiętam kiedy. Ale niestety metody nie podam, bo chyba wyszło tak, że sama przestała przychodzić któregoś dnia - tak samo jak i sama nagle zaczęła wcześniej
a teraz mam nowy postęp w spaniu - bo jak już wróciła normalnie do swoijego łóżka to i tak z godzine trzeba było siedziec przy niej, żeby zasnęła. A potem wyskradywac się z pokoju.
Zaczęłam więc inny sposób, położyłam spać, zostawiłam uchylone sporo drzwi i mówiłam, że musze się isć załatwić, czy pomieszac zupę
Zagdaywała na odległość, gdzie jestem i co robię - opowiadałam i zawsze kwitowałam "poleż sobie, jak skoncze to przyjde" (ale nie: "śpij" tylko "poleż soobie", bo na hasło "spij" był ryk, bo spac sama nie chciała - ale poleżeć to i owszem) - i w takiej porze mocno wieczornej to "poleż sobie" zawsze skutkowało, że z nudów i z ciemności, a dwa, że przy usypiającym odgłosie z reszty domu (bo drzwi otwarte) poprostu usypiała.
Tera oficjalnie siadam w drugim pokoju zostawiajÄ…c jej uchylone drzwi. Zasypia sama, potem tylko zamykam.

--------------------

Ja również
Jesli chodzi o dzisiejszy ranek Mati poprosił mnie,zebym z nim została w przedszkolu.Bardzo chce w nim przebywać ale.....ze mną!
spokojnie wyjaśniłam,ze nie ma takiej mozliwości,wszystkie dzieci są bez rodziców za to pod opieką wspaniałych pań.Naprawdę mają cierpliwość,są grzeczne i miłe a przede wszystkim mają bardzo dobre podejście do dzieci.
Szybko pożegnałam się z Matim bo wydawało mi się,ze zaczyna się rozklejać i ja również.Pani momentalnie to zauważyła i zajęła się synkiem.Rozstanie było bez płaczu!

U mnie wczoraj - w pierwszy dzień było bez płaczu, ale dziś już nie. Dziś było blaganie o zabranie z sobą, płacz, trzymanie drzwi, itp. Prowadził mój mąż i będzie tak robił przez cały wrzesień. Stres straszny, ale dajemy sobie czas i tłumaczymy, że każdy ma swoją pracę - ja szkołę, Julia szkołę, tata biuro a Natalka przedszkole. Które ona zresztą chwali - mówi, że jest super. Paniepowiedziały mi dziś, że dzieci wzajemnie na siebie wpływają z tym placzem - jedno płacze i reszta się łączy w bólu.

Lenka odebrana. Pani powiedziała, że szybko się rano uspokoiła. Jak mnie zobaczyła to oczka znowu jej się zeszkliły- ale nie płakała:) Moja zuch dziewczynka!

--------------------