jully- ja uważam, ze plec jest wazna, każdy gdzies w głowie układa sobie schemat swojej rodziny
u mnie zawsze było,że chce mieć blixniaki - taki sam wpłayw mam na to jak i na płec i powiem, że czułam się rozczarowana w jakims stopniu jak sięokazało, ze jest jedno. Teraz chciałąbym tez córeczkę, choć gdzieś w glębi nastwiam sie na chłopca - mam brata, m 2 braci i ogólnie przewaga chłopców w rodzinie. Oczywiście w hierarchi wazniejsze jest zdrowie niż plec dziecka, ale uważam, ze mamy prawo do marzeń i czuc rozczarowanie.
Jak urodził się Filip to sie zastanwiałam czy ze mna wszytsko ok, bo mnie tez nie zalała fala miłości, byłam szczesliwa, ale ta miłośc i fasynacja dziecka przychodziła z dnia na dzień


takim tematem tabu jest też chyba rozczarowanie cc, mi wszystcy mówili, że to przecież nic złego, ze się ejst taką samą matka itp i co z tego ja to wiedziałam, ale mój tok myslenia był inny ja się nie czułam spelniona, potoczyło się inaczej niz sobie wymarzyłam , nie było przecinania pepowiny, wspólnych chwil na sali itp ... wiedziałam, ze tak musiał byc, ze to było konieczne, że lekarze już nic nie mogli zorbić bo młody źle wszedl w kanał rodny, ale i tak moje uczucia była takie a nie inne , nieracjonalne ale chyba mam do nich prawo

--------------------

Też czekałam na dziewczynkę, też o tym głośno mówiłam, pisałam (ba, ja byłam mocno przekonana, że to będzie Maja- szmery, bajery, chińskie kalendarze itp., zaplanowane), też nie kryłam swojego strasznego rozczarowania, gdy ginekolog powiedział mi, że będę mieć drugiego syna... Gdy wyszłam z gabinetu drżała mi broda, łzy kręciły się w oczach... Pytałam męża, gdzie nasza córka... I mimo tego, że kocham mego syna miłością wielką, to wtedy przez dobry miesiąc nie chciałam z nikim rozmawiać o ciąży, dziecku, płci, imieniu... Na szczęście nie słyszałam tego typu uwag w otoczeniu, bo chyba bym popełniła jakiś rękoczyn wtedy. Potrzebowałam czasu, żeby tę wiadomość oswoić. Ale płakałam co chwilę na myśl o tym, że córki mieć już nie będę... Jako że A.L. i emi rodziły wtedy, co ja, więc mniej więcej w tym samym czasie przeżywałyśmy te same rozterki. I pamiętam jak dziś, że życzyłam im obu dziewczynek z całego serca. Potem tłumaczyłam sobie, że im się bardziej należało, że te ich córki to nagrody (emi z powodu trudności "ciążowych" a A.L. z powodów "życiowych") a mnie nie... Przeżyłam coś na kształt żałoby...

--------------------

Ja mam, jak wszyscy wiedzą trzy córki, a prawdę mówiąc za każdym razem chciałam syna Tzn. nie zeby ich trzech było, bron Boże

Za pierwszym razem chciałam chłopca, bo od początku zakladalam, że na jednym dziecku nie poprzestaniemy, a sama całe życie marzyłam o starszym bracie. Jest Ania
Za drugim - już mielismy córkę, więc przydałby się płodozmian. Jest Zosia
Za trzecim mialam uczucia mieszane. Z jednej strony chciałam mieć syna, żeby mu dać na imię Krzyś, z drugiej - tylr sukienek i innych babskich ciuszków miałam, no i dziewczynki były dla mnie takie oczywiste, a chłopak to cos zupełnie innego. Pojęcia nie miałam, jak sie pielęgnuje męskie klejnoty i nie dane mi było się dowiedzieć. Jest Julka

Masz prawo czuc to, co czujesz. Daj sobie czas.

--------------------

Jully, bardzo chciałam mieć dziewczynkę i nadal czuję się rozczarowana, że nie mam. I bardzo chciałabym mieć nadal, tylko nie mam siły na trzecie dziecko. Ale w jakis dziwny sposób nie przekłada sie to nijak na uczucia do mojego młodszego synka, który miał mi dopełnić moją idealną wizję rodziny i być śliczną dziewczynką. Uwielbiam Go bardzo i nie zamieniłabym na tuzin dziewczynek.

--------------------

Agnieszka AZJ- hehe też chciałam mieć starszego brata, dlatego chciaąłm syna pierwszego

--------------------

Jully, doskonale Cię rozumiem. I uważam, że masz prawo tak czuć, jak czujesz.

Zawsze chciałam mieć najpierw syna, a później córkę - koniecznie w tej kolejności. Pamiętam, jak w pierwszej ciąży czekałam, żeby już było na usg widać płeć... Kiedy mi lekarz powiedział, że chłopak, byłam przeszczęśliwa.
W drugiej - identycznie czekałam, tylko że na dziewczynkę. Kiedy się okazało, że będzie córka, polecieliśmy natychmiast kupić coś różowego. Boże, jak mnie wpieniał Nieteść, który cały czas mówił, że to na pewno będzie chłopak, a te wszystkie usg to guzik wiedzą!
W pierwszej ciąży miałam imię TYLKO dla chłopca, na dziewczynkę nie miałam nawet pomysłu. Analogicznie w drugiej - kompletnie nie miałam imienia dla chłopca, nic mi nie pasowało.
Oskar mawia, że mało komu udaje się tak, ja mnie - urodzić tak, jak chciałam, najpierw syna, potem córkę. Nie wiem, czy "mało komu", ale rzeczywiście uważam, że nic mi tak dobrze w życiu nie wyszło, jak dzieci...
Ale dlaczego ja w obu ciążach tak szybko chciałam wiedzieć, jaka płeć...? Nie tylko dlatego, że ciekawość... Jully, ja chciałam wiedzieć po to, żeby - w razie czego - mieć więcej czasu na oswojenie się, pogodzenie z faktem, że nie jest tak, jak chciałam...
Dlatego teksty "najważniejsze, żeby zdrowe było" mnie rozwalają. Oczywiście, że to jest najważniejsze, tylko po co chrzanić "oczywiste oczywistości" w takiej sytuacji?? Tak, najważniejsze, żeby było zdrowe, ale jak już będzie zdrowe, to chciałabym taką płeć - i mam do tego prawo.


Mam nadzieję, że jeszcze będziesz miała córkę. Jeśli nie teraz (wiesz, bywają pomyłki na usg ), to niech będzie trzecia. Dwóch starszych braci to dopiero wypas!

--------------------

[post usunięty]

Jully to, ze milosc do dziecka nie przychodzi od razu to chyba powszechniejsze niz sie sadzi. Moze milosc gdzies tam jest ale taka niewyzwolona i nieuswiadomiona. U mnie to trwalo i trwalo.

A do Twoich przykladow dodalabym reakcje na poronienie. Nie kazda matka musi jakos szczegolnie cierpiec z tego powodu, a niektore nawet odczuwaja ulge ( znam taka jedna). Ale otoczenie i tak czesto wmowi swoje.

Jully, niech sobie mówią co chcą, nie bierz tego do siebie i też mów co chcesz.

Ja chciałam zawsze mieć dwóch synów i trzecią córeczkę. Jak w drugiej ciąży powiedziałam, że liczę na to że urodzi się syn, to usłyszałam zarzut, że na pewno jak już mam chłopaka to teraz chciałabym córkę, tylko tak mówię bo się asekuruję na wypadek gdyby się urodził chłopak

Tak, że ludzie nie tylko wiedzą co powinnaś mówić, czasem też wiedzą lepiej czego byś chciała

Co do karmienia, ja jestem zwolenniczką długiego i kibicuję w tym innym "mamom" , ale właśnie kibicuję (jak widzę że mama nastawiona na karmienie), a nie narzucam własnego zdania, bo znam smak komentarzy w tonie potępienia, od co prawda drugiej strony, bo ja się znowu nasłuchałam, że jak można takiego smoka dużego karmić piersią, albo próby zawstydzenia dziecka, że taki duży chłopak a jeszcze cycusia doi
Jak widać i tak nigdy nie zadowolisz wszystkich, szkoda więc nerwów na przejmowanie się tym co mówią.

Jully - my razem z mezem chcielismy miec syna. Kiedy na usg dowiedzielismy sie ze to corka oboje usmiechalismy sie ale byl to dosc sztuczny usmiech. Teraz wiem ze jednak dobrze sie stalo ze to coreczka.

Jesli chodzi o karmienie to mam podobnie jak ty - nasluchalam sie wiele o tym jak wazne jest karmienie piersia i kim sa kobiety ktore tego nie robia. Sama mialam bardzo powazne problemy z karmieniem i wygladalo to tak ze wylam z bolu i karmilam. Odstawilam ja jak miala 5 miesiecy i powiem ci ze zrobilam to stanowczo za pozno. Obie bylysmy bardziej swpokojne i szczesliwe jak przeszlysmy na butelke.

No i jeszcze jedna kwestia - podobnie jak ty czuje sie jak dinozaur kiedy mowie ze milosci do corki musialam sie nauczyc. Teraz juz przestalam o tym mowic bo szkoda mi nerwow na to ale fakty pozostana faktami - prawdziwa milosc u mnie przyszla wcale nie w chwili porodu.

--------------------

Jully pewnie, że można.
W drugiej ciąży do końca nie wierzyłam, że to będzie dziewczynka - do momentu, kiedy się nie urodziła tkwiło we mnie przekonanie, że ta moja wyczekana dziewczynka okaże się jednak Stefanem ( jak sugerowała koleżanka agabr )

--------------------

Jully ja powtórzę za dziewczynami. Masz prawo czuc to co czujesz.
U mnie jak u Iki, dokładnie tak. Pierwsza ciąża, wszyscy DOMINIK, i jest Dominik, druga ciaża, wszyscy WERONIKA i jest Werka.
Wiesz, dobrze, że dowiedziałas się teraz, a nie w dniu porodu, ze zamiast Synka, urodziła się Córka, naprawdę tak myslę.
Masz czas na poukładanie emocji, a to BARDZO ważne, a i daj sobie spokojnie czas na tą złość.

jully, wiesz, myślę, że Twoje otoczenie pozwala sobie na takie teksty, bo ma Twoje przyzwolenie. Gdyby się okazało, że będzie drugi syn, o czym marzyłaś, to wpieraliby Ci, że kłamiesz, bo każda chce mieć parkę. Także głowa do góry i nie przejmuj się!
Pierwszego syna karmiłam bardzo krótko (2 tygodnie) i nikt nigdy nie skomentował tego w niegrzeczny sposób. Ale mnie się chyba boją.

--------------------

Ponieważ jestem dziwna w pierwszej ciąży marzyłam o synu (byłam pewna że będzie syn, imię tylko dla chłopca),urodziła się Marta. W drugiej sądziłam, że będzie dziewczynka, bo po prostu nie byłam w stanie sobie wyobrazić siebie, jako matki dla męzczyzny. Jest Łukasz. Tak więc za każdym razem byłam rozczarowana

Pierwsze dziecko wielbiłam już od momentu zarodka, a po porodzie miesiącami uczyłam się miłości do niego. Drugie, podczas ciąży wydawało mi się obcym obiektem i potencjalnym zabieraczem czasu przeznaczonego dla pierworodnej, a gdy się urodziło, już na drugi dzień straciłam dla niego głowę. Niezbadana jest złożoność uczuć macierzyńskich i chyba rzeczywiście warto o tym głosno mówić.

--------------------

Wczoraj mi siadł komp, i nie zdążyłam dopisać do końca.

Jully, ludzie gadają, bo tak już jest, że starają się pocieszyć czy powiedzieć coś dla podtrzymania rozmowy. Ba, sama mam takie momenty, że plotę jakieś bzdury, bo nie wiem co powiedzieć, a powiedzieć coś trzeba (prosty przykład, praca - są dziewczyny, z którymi nie łączy mnie żadna emocjonalna więź, zwyczajnie mijamy się na korytarzu; ale jak urodziły dziecko to przychodzą się pochwalić i pogadać no i ja mam problem, bo zbyt osobistych wycieczek nie chcę robić, nie chce mówić rzeczy kontrowersyjnych, więc zdarza się, że rzucę taki oklepany tekst).

Najważniejsze, żeby osoby dla Ciebie bliskie, chciały Ciebie zrozumieć i dały Tobie możliwość posiadania własnego zdania i uczucia w każdej kwestii.

Jully nic nowego nie napisze, bo zgadzam się z poprzedniczkami i rozumiem.
Sama przy pierwszej ciąży chciałam mieć syna, a że do końca ciąży nie dowiedziałam się jasno płci dziecka to nie miałam czasu na przygotowania, mimo wszystko po porodzie i ujawnieniu cieszyłam się z dziewczynki. W drugiej ciąży było mi obojętne, choć czułam presję na chłopca...teść gdy dowiedział się po USG, że będzie dziewczynka powiedział do mojego męża - s*****o...łeś robotę -byłam tak wściekła na to hasło że do tej pory mnie to boli - choć on teraz bardzo kocha swoją wnuczkę. Ważny moim zdaniem jest sposób wyrażania tego swojego niezadowolenia- bo ja teściowi nie obieram prawa do tego co poczuł.
Moja mama ma dwie córki, ja jestem druga i "miałam" być chłopcem, imię było wybrane - wiem o tym, ale nigdy nie czułam się z tym źle - widocznie sposób w jaki mnie kiedyś o tym poinformowano był do przyjęcia przez dziecko.
I wiesz jully, z tym do trzech/czterech.... razy sztuka to nie do końca tak, mojemu stryjecznemu bratu właśnie urodził się piąty syn...tak bardzo chcą mieć córkę i głośno o tym mówią .

--------------------

To ja napiszę w trochę innym tonie:
Może pierwszą chciałam dziewczynkę ciut bardziej niż było mi obojętne jaka płeć Bo w całej rodzinie były pierwsze dziewczynki, starsze siostry, ot-przyzwyczajenie? Jest Artur.
Potem moja bliska koleżanka zaszła w ciążę. W jej rodzinie dziewczyny same od 2 pokoleń, więc marzenie o chłopcu u wszystkich. Jak się okazało, że dziewczynka, wpadła w depresję, mówiła o niej baba, że nie chce już spineczek i sukieneczek, ma ich dość, płakała, że miał być syn. Malutka urodziła się z poważną wadą serca, odeszła po kilku miesiącach. Miłość matki była nieziemska, ból nie do ogarnięcia, mimo, że to była ta baba...Teraz ma synka, o którym tak marzyła...W drugiej ciąży nie ważna już była płeć. I mimo, że ma u boku synka, nie ma chwili, kiedy by nie tęskniła do swojej Baby...

Potem ja byłam w ciąży. Wszyscy gadali: oj, dziewczynka by się przydała...ja może pomyślałam o dziewczynce, żeby dziadków ucieszyć. Ale tak naprawdę na usg, na którym się dowiedziałam, że to chłopiec, płakałam jak bóbr ...z radości, że jest zdrowy, że ma całe serduszko i wszystkie organy na miejscu. jak się urodził, miałam poduszkę mokrą od łez szczęścia, że jest zdrowy.
Od lat w mojej głowie nie pojawia się myśl, że może by dziewczynka była lepsza, że parka, że...że... Naprawdę, to oklepane, jak nie wiem co, ale zdrowie jest najważniejsze!!!

A tak na marginesie, fajnie jest mieć dzieci jednej płci, a jakie to ekonomiczne I dochodzę do wniosku, że bałabym się matkować dziewczynce, no nie umiałabym...Ale to już inny temat

--------------------

A ja tego tak naprawdę do końca nie rozumiem...Dobra, przy 5 chłopcu można chcieć dziewczynkę. Ale takie słowa przy drugiej wnuczce? Drugiej córce? Hmm...
Ja miałam być chłopcem, może nie tyle z chęci mojej mamy, co z wew. przekonania, że będzie syn. Jestem ja i teraz rodzice mówią wprost, że są szczęśliwi, że mają córkę (mam brata) i w ciąży tata mi nawet mówił, że kobieta powinna mieć córkę i szkoda, że Maciej nie jest Gabrysią tata koleżanki na wieść o drugiej wnuczce prawie ją wydziedziczył...Pamiętam z jakim żalem patrzyła na błękitne śpioszki dla Maćka...

Ja za każdym razem chciałam mieć dziecko, nie córkę, czy syna. Ale to ja akurat

--------------------

Ja Ci już wczoraj mówiłam, że masz prawo. I gadaj sobie ile chcesz! I ponieważ znam Cię dość dobrze wiem, że ciężko będzie Ci się z tym pogodzić. Jesteś rozczarowana i masz takie prawo. Ja też miałam głęboko zakorzenioną wiarę w to, że będzie u Was mała blondyneczka. I też mam dziwne uczucie od wczoraj.

BTW mówiłam Ci też, że kupię Ci różowe sukieneczki i lakiereczki

Cóż, to pewna tradycja, że tak to nazwę.
Mój stryjek, prosty, ale dobry człowiek, na wiadomość, że drugim "wnukiem" będzie chłopiec, powiedział: "no, nareszcie jestem dziadkiem". Co nie oznacza, że pierwszą wnuczkę traktuje źle. Naprawdę, bardzo ją kocha, ale tak go nauczono, że dziadkiem jest się, gdy ma się wnuka a nie wnuczkę.
No i to przekomarzanie się dwóch braci - synów wspomnianego stryjka, że mi się urodził syn, bo się lepiej postarałem. No nie chce się tego słuchać, ale taki stereotyp gdzieś w naszym społeczeństwie pokutuje. Ma on swoje wytlumaczenie , np, takie, że 100lat temu same dziewczyny na gospodarstwie miały naprawdę ciężko, więc nie dziwota, że urodzenie chłopca bylo mile widziane.

Świata nie zmienię, mogę tylko nie sluchać takich tekstów, albo na nie dobrze odpowiedzieć - w zależności od okoliczności i autora słów.