w taka półapkę wpadła moja rodzina - były to moje siostrzenice. chwalono je za wszystko tylko nie za włożoną pracę. nauczyły się działać efektownie, bez wysiłku a publiczność klaskała. nie powinno sie chwalic za umiejętności nad którymi nie ma kontroli. w takich warunkah sukces to dar a nie wysiłek. takie dzieci nie potrafią przyznawać się do błędu

--------------------

W skrajnie pesymistycznym wypadku - nigdy. Winni bedą inni dookoła... Takie rzeczy tez sie zdarzają na świecie, niestety

Hmmm...No dobra, sytuacja z wczoraj: bieg na 1000m na wf. A. jak zwykle pierwszy, co więcej, pani mu powiedziała, że jak uczy nie widziała takiego wyniku Drugi chłopak miał czas 30 sek gorszy. Jak zareagować? Zbyć milczeniem jego radość? Nie chwalić? On jest z siebie dumny, my z niego też. Ale jego w kładu pracy nie było w tym w sumie, on biegł normlanie jak dla siebie, a że akurat natura mu dała takie nogi i takie przyspieszenie...Żadna w tym jego zasługa, czyli chwalić nie powinnam. I takich rzeczy są tysiące.

--------------------

Artola, a to czytałaś? https://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy...o_pokochac.html
Tu znajdziesz wyjaśnienie pozornej sprzeczności między poczuciem wyższości a lękiem o swoją pozycję, niepewnością co do akceptacji otoczenia.
Uważam, że właśnie nie chwalić i jednocześnie uodparniać dziecko na skutki cudzego chwalenia/niechwalenia. A o chwaleniu cały wątek jest świeży.
Tu trzeba przekopać wszystko od podstaw (najpierw u siebie, potem w stosunku do dziecka), a nie zastanawiać się, czy pochwalić za szybkie bieganie czy nie. Drążysz, wierzę, że się dodrążysz

Tak sobie pomyślałam, że ja bym się ucieszyła, niekoniecznie chwaląc, bo to co innego jest - a jednocześnie zwróciłabym uwagę na kolegę, który był 30 sekund za nim, spróbowałabym zachęcić do pogratulowania mu.
Nie wiem, czy idę w dobrym kierunku, bo ja sporo rzeczy robię na wyczucie. Nie jestem psychologiem

--------------------

Artola pochwaliłaś A.?

--------------------

Ja bym jednak pogratulowała (a jak zareagowałaś wczoraj? bo w sumie pewnie coś powiedziałaś, nie milczałaś na wieść o świetnym wyniku ) . Bieg na 1000 m to jednak wysiłek ogromny, no musiał się młody wysilić, skoro uzyskał wynik o 30 sek. (!) lepszy od drugiego chłopca.

Zacytuję, żeby nie umknęło. Bo skupianie się na jednostkowej pochwale może umknąć. Tu trzeba spojrzeć szerzej.

Wiecie co, tak naprawdę to ja osobiscie zbyłam to wczoraj tekstem: o, super. Za dużo się wczoraj działo, poza tym dla mnie jego "wyczyny" sportowe nie mają aż takiego znaczenia w porównaniu z nauką. A. sam twierdzi, że to nie był wysiłek, ba, przyjeność przy jego nadpobudliwości, on sobie biegł swoim normalnym tempem, a jak wszyscy spuchli już, a trybuny wiwatowały, bo robił dobry czas, to jeszcze sobie na koniec przyspieszył ot tak, dla zrobienia czasu Co innego mąż, jak to facet, takie sukcesy sportowe przeżywa bardzo i duma z syna kipi, a syn rośnie i unosi się nad ziemią. Omawiali temat pół wieczoru, ja już się nie wtrącałam

--------------------

Ja bym sie wtrąciła. Się wtrącam. "Nic byś nie miał jakbys nie dostał " Co oznacza w moim przypadku, że talent jest darem od Boga. I możan sie cieszyć, że sie dostało, ale jaka w tym zasługa obdarowanego?
Ucinam takie sytuacje. A mąż - mój tam nie ma potrzeby "puchnąć z dumy". Zresztą mileliśmy krótką sprzeczkę na etamt tego, że mąż jak gra z dziećmi w piłkę to komentuje. ALe komentuje tak, że SŁYCHAĆ że lepiej jest wygrac niż przegrać (tak jak w radio n aprzykład). Mówiłam mu, żeby przestał. Spierał sie ze mną. A po jakimś czasie stwierdził, ze dzieje sie tak, że dzieci nie chca przegrywać. A ja mu na to "Mówiłam, że tak może być ". Przestał komentować w taki sposób.
Ja nie wytrzymuję nawet chwili takiego chwalenia.
Jak kiedys moja mama pochwaliła włosy mojego dziecka, zaczła ochać i achać, to weszłam i powiedziałam: "taki jej urosły, to takie ma ". I był koniec (przy dziecku, bo potem jeszcze była jeszcze dyskusja z mamą.

a tu moim zdaniem wcinasz się w cudze relacje. Masz rację co do meritum, ale czy ustawianie wszystkich dookola nie jest zbytnim przekraczaniem granic ? Mam wrazenie jakbyś uważala,ze jak nie zareaugujesz w każdym przypadku to stanie się coś złego.

Żeby nie było- sama się wtrącam, ale już miewam odzew, że to mnie nie dotyczy- dana sytuacja , wiec uczę się skupiać na swoich relacjach

--------------------

dzięki Joanno za tego linka

--------------------

Z mężem sie sobie wtrącamy wzajemnie

A co do tych włosów i relacji...
Też sie nad tym zastanawiam nieustajaco. Wtrącam sie, jak jest przy mnie gdzieś, jak słyszę. Nie szpieguje dzieci
Akle też wybór jest taki - albo zareaguję jeśli to jest przy mnie (w moim zasięgu), albo zostawię i dziecko bedzie przez to kształtowane.
Przełóżmy to może na sytuację, kiedy ktoś (babcia, dziadek, ciocia, wujek) daje dziecku nie wiem, lizaka, albo chipsy - wtedy tez nie zareagujesz, bo to będzie psucie relacji?

Nie chce tez napisac,że trzeba KAŻDĄ pochwałę unieważniać. ALe jeśli jestem w pobliżu i sytuacja na to pozwala...

Linka czytam, na wątek o chwaleniu wrócę, w głowie mam 100 myśli, ale to akurat żadna nowość Dobrze, że dziś w pracy zrobiłam sobie dzień generalnych porządków, to mogę myśleć do woli

--------------------

nie zareagowalabym na chipsy lizaki i co tam jeszczem, gdyż to nie zgraza moim dzieciom (tak, moje dzieic jedzą słodycze). Jesli mi nie odpowiada ,że ich ktoś częstuje informuję dającego. Poza dziećmi. Zresztą z dziećmi ja mam umowę co do tego kiedy i ile jedzą słodyczy, więc sprawa mojej umowy z dziećmi to inna sprawa niż dającego lizaki.

Mnie też nie chodzi o zostawienie dziecka z farmazonami zasłyszanymi. To jest do omówienia też poźniej,a nie przez wkraczanie w relację cudzą, zwłaszcza,ze nie zawsze będziesz przy dziecku,żeby mu zmodyfikowac wpływ innych.

edit ( dopisek, bo mi się przypomnialo) i nie oznacza to też udawania,ze mnie nie ma w pokoju. Jestem z dzieckiem w kontakcie i wspieram jak mnie potrzebuje

podsumowując- sama się tego uczę - pilnowac siebie,a nie innych ( dorosłych). To było duze odkrycie, że można nie wciskać sie w inne relacje i i swiat się nie wali. Generalnie lepiej na tym wychodzę i ja i otoczenie i moje dzieci.


Oczywiście nie mowię tu o przypadkach jak dziecku dzieje sie krzywda.

--------------------

Zgadzam sie całkowicie.
Nie widzę nic pozytywnego, co mogłoby wyniknąć dla dzieci z takich interwencji, za to wiele konsekwencji negatywnych.

Poza tym nie widzę także możliwosci oddzielenia sportu od aspektu rywalizacji i wygrywania. Sport jest z natury rywalizacyjny, zawody czy mecze rozgrywa się zawsze wyłaniając zwycięzcę i najczęściej właśnie w tym celu. Dzieci obserwują sportowców wzruszonych i szczęśliwych podczas wręczania medali, czują ekscytację komentatorów sportowych czy dziennikarzy podczas relacjonowania sukcesów polskich zawodników. Dzieci nie będą chciały przegrywać w sporcie, bo nikt tego nie chce i nie o to chodzi, by chciały lub było im to obojętne, ale by radziły sobie z porażką. Próba pokazania im, że sport to nie rywalizacja jest zaprzeczaniem rzeczywistości i owszem, można to zrobić, ale utrzymuje się wówczas sytuację izolowania ich od realego świata.


--------------------

Jako komentarz do tego moge tylko pokazać dwie postacie:
Tomasza Majewskiego i nie weim, kogo drugiego... Choćby Małysza, który zaczął wygrywać po pracy z psychologiem - ja sie mało znam na sporcie, dlatego nie pamietam nazwisk, ale zdarza mi sie słyszec sportowców, którzy nie sa w stanie przyjąć porażki, a stres związany z ewentualną porażką - skazuje ich na takową.

Tak w sporcie jest obecna rywalizacja, ale nie ma sensu jej podkrecać. Ot i tyle. A komentatorzy potrafią to bardzo dobrze. Nie wyłączam radia, dzieci słuchają. ALe ojciec jest dla dzieci ważniejszy, niż komentator, bardziej je kształtuje.

Widzisz, a ja u Eichelbergera przeczytałam, że on ma z żona umowę, że jak któreś z nich sadzi głupotę, to drugie go stopuje. Bo dziecko rozumie, ze to z troski o jego dobro.
Jest kwestia granic, w których ustawione jest dobro/zło. Jest kwestia okoliczności i sposobu zwrócenia uwagi.
Nie wiedzę sensu pozwalania babci na regularne karmienie dziecka czipsami, bo gdybym cos wpoiedziała, to zniszczyłaby sie relacja. A jesli ta realcja polega li i jedynie na karmieniu czipsami?

Ale czy Ty zakładasz, że psycholog pracujący ze sportowcami mówi im, żeby nie rywalizowali? Czy że wcale nie lepiej wygrać niż przegrać? Jakoś mi się nie wydaje.

Mam dziecko w klasie sportowej i faktycznie, trenerom przydałaby się praca z psychologiem. Moim zdaniem, słabe wyniki naszych olimpijczyków, piłkarzy, itd. można powiązać z tym, jak traktuje się młodzików - oni po prostu spalają się za młodu, sport przestaje im sprawiać przyjemność, liczy się tylko wynik. Ale to nie znaczy, że należy ignorować dobre wyniki sportowe dzieci, czy mówić - "taki się urodziłeś, to szybko biegasz, wielkie mi coś"

--------------------

No to sie wykryło

Widzisz Magdo, ja mówie mniej wiecej tak: "taki się urodziłeś, to szybko biegasz , talenty warto rozwijać i wykorzystywać, to przyjemne moze być i pożyteczne "
Wtedy nie zwycięstwo jako takie jest radością.

NIGDY nie mówię "wielkie mi coś"