, nowe - już czternastolatki Opcje

[Silije]

A co, pochwalę się. Moja 7-letnia Julka pisze na komputerze małe opowiadanka, drukuje, ilustruje i czyta młodszej siostrze. W tym tekście, który wklejam, zauroczyła mnie piękna konstrukcja zdań. Fabuła nie jest całkiem oryginalna, m.in. motyw kruka został zapożyczony z jakiejś baśni, ale forma, a także ortografia i interpunkcja są już całkowicie Julki, nie poprawiałam nawet jednego wyrazu

"….Dawno, dawno temu,
były sobie wielkie, wielkie góry. Jedna z tych gór, ta największa, miała twarz kobiety. Dziwili się ludzie przechodząc obok. Jedni mówili, że to twarz pewnej starej, mądrej cyganki z dalekiego kraju, inni, że to tak tylko góra wyrosła. Ale to nie była zwykła góra. Mieszkała na niej piękna królowa gór. Raz na tysiąc lat ukazywała się w postaci złotosrebrnego obłoku. Nikt na tą górę nie wchodził od lat. A tymczasem żył chłopiec z matką w małym królestwie. Pewnego razu chłopiec powiedział: matko, ja pójdę w świat szukać krainy gdzie nie ma śmierci. Szedł i szedł aż dotarł do krainy kruka. Pyta kruk: co cię sprowadza do mojej krainy, chłopcze? odpowiedział mu chłopiec. Kruk zamyślił się i mówi: zostań ze mną, ja będę żył tak długo, aż piasek nawiany przez wiatry nie zasypie tej przepaści pode mną, a kiedy ja będę żył to i ty. Nie, dziękuję, mówi chłopiec. Szedł i szedł aż dotarł na szczyt góry. Tam spotkała go królowa gór. Powiedziała: wiem czego chcesz. Takiej krainy nie znajdziesz, zostań ze mną. Ja
będę żyła tak długo, aż ta góra nie rozsypie się przez wiatry roznoszona. Chłopiec był zmęczony więc został u królowej. Został na zawsze."

Przeczytałam i pytam:
- Może zostaniesz pisarką?
Julka entuzjastycznie: - Tak!!!
Ja: - A wiesz, że ja też marzyłam o tym całe dzieciństwo?
Julia ze zdegustowana miną: - Aha, to znaczy że zostanę logopedą?

Ten post edytował Silije śro, 12 mar 2014 - 19:31

[Silije]

Chciałam pokazać jakie wypracowania szkolne ma okazję pisać Julka.
Zadanie domowe brzmiało: Napisz fantastyczne opowiadanie na 2 strony na temat powstania jakiegoś niezwykłego pejzażu.
Przepisałam z jej zeszytu na pamiątkę.




Wiele lat, wieków, stuleci temu, przed powstaniem wszystkich istniejących światów, była tylko ciężka pustka za wszechogarniającą kurtyną. To nie była ciemność. Nie miało to koloru ani kształtu, nie było ciepłe ni zimne, nie było szorstkie ani gładkie. Coś jednak unosiło się w próżni, co można opisać dokładnie. Owalne, brunatne i pomarszczone – jedyne ziarno, z którego mogło coś wyrosnąć, a przy odrobinie szczęścia stworzyć nowe istnienie. Leżało jednak w pustce od dawna, choć nie można było stwierdzić jak długo, gdyż nie istniał nawet czas. Lecz wówczas, gdy zaczynam opowieść, rozpoczął się pewien proces, w wyniku którego wkrótce miał wyrosnąć świat.
Na początku wystrzelił złoty promień światła. Pojawił się znikąd, ale wydawało się jakby dochodził z każdego punktu niekończącej się przestrzeni. Z maleńkiego ziarna wydobył się cichy śpiew. Pierwszy dźwięk nowego świata brzmiał dziwnie i nie pasował do otoczenia. Był zaledwie kilkoma powtarzającymi się nutami, ale wtem złota nieskończoność zabłysła mocniej i prawie cała zgasła pozostawiając ciemny granat nieba rozświetlony pojedynczymi punktami jaśniejącymi bardziej niż cały strumień wcześniej.
Wtedy ziarno wciąż melodyjnie nucące, zaczęło się bardzo powoli zmieniać. Przekształciła się także melodia, teraz zawierała wszystkie nuty gamy, połączone w pieśń tak piękną, jaką można usłyszeć tylko od słońca, jeśli umie się słuchać. Lecz ziarno zakończyło już swą transformację i na jego miejscu unosiły się dwie dziewczyny, trzymając się za ręce. Jedna miała długie, złote włosy i cerę opaloną na brąz, a druga równie długie, lecz czarne kręcone włosy i alabastrową skórę. Suknia pierwszej wyglądała, jakby pożyczyła ją od samego słońca, zaś drugiej przypominała błyszczący aksamit czerni tak głębokiej jak sen. To one śpiewały w duecie tą niezwykłą pieśń. Obie były piękne jak księżyc i odmienne jak noc i dzień, a jednak stały obok siebie.
Przestały śpiewać, a ich głosy potoczyły się po wszechświecie:
- My jesteśmy Równowagą Sił. Jedna z nas jest nieskończenie dobra, a druga nieskończenie zła, lecz żyjemy w harmonii i obie jesteśmy potrzebne, by zaczął się świat. Więc rozkazujemy ci ziemio – wstań z nocy!
Po tych słowach cała przestrzeń zadygotała jakby poruszona przez kogoś, kto potrząsa nią dla zabawy. Po chwili wszystko ustało, ale tuż pod dziewczynami pojawiła się mała szara plama rozrastająca się w zadziwiającym tempie. Narastał hałas i dął bardzo silny wiatr, a w samym środku unosiły się dziewczyny wołając:
- Jakeśmy dobro i zło, niech wzejdzie słońce!
Hałas stał się ogłuszający, pod spodem wyrastały łyse skały nowego świata, a na nich w największym wichrze stały siostry wołając:
- Niech wzejdzie słońce!
I nad nowo narodzonym światem fragment nieba zaczął jaśnieć. Siostry wołały:
- Jakeśmy stwórczynie świata niech wyrosną rośliny, niech owocują drzewa, niech kwitną kwiaty! Niech rosną trujące owoce i lecznicze zioła!
I stało się tak jak powiedziały. Uśmiechnęły się i znów wykrzyknęły w noc:
- Jakeśmy Tarkena i Dareena, niech pojawią się zwierzęta!
I pojawiły się znikąd zwierzęta i otoczyły je kołem. A sarna podbiegła do jasnowłosej Tarkeny a sokół podfrunął do Dareeny, one wzięły je na ręce i zawołały:
- Żyj więc świecie, a my nadamy ci nazwę Saladyny!

Ten post edytował Silije wto, 21 cze 2011 - 12:33