, i znów.... Opcje

[Dorcias]

wspomnienia, rozdrapane rany, płacz i smutek.....

Spij Mój Aniołku
[*][*][*]

Ten post edytował Dorcias czw, 22 mar 2012 - 10:45

[okruszek]

[Fiefiora]

[nulek27]

[Dorcias]

Czy te rany się zagoją...
Ja codziennie mam rozdrapywane rany, staram się nie myśleć ale nie mogę nie pamiętać..
Nawet w pracy dzisiaj przypadkowo zaczęli gadać o ,,śmierci Madzi i musiałam pod pretekstem pójścia do dyrektora wyjść z pokoju.
To wszystko tak boli

[nulek27]

Boli i nie wiem czy kiedyś przestanie ,mnie dalej boli .

[Fiefiora]

Ból chyba zostaje na zawsze, ale uczymy się z nim żyć.
Ale im więcej czasu od mojego pierwszego poronienia mija tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu że powinnam iść do psychologa może życie nabrało by więcej kolorów, znikneło choć trochę lęków...
Dorcias przytulam Cie mocno!

[nulek27]

Fief trafiłaś w sedno ,tak bardzo bym chciała żeby ktoś pokolorował mi świat na nowo .

[Kaczuszka3Kaczor...]

Rany się zabliźnia, pamięć pozostanie. Z czasem będzie lepiej. Postaraj się ból przekuć w coś pozytywnego... Mnie kolejna ciąża zaskoczyła... Gdyby nie poronienie nie było by na świecie mojego młodszego Synka Krzysia.. to mi troszkę osładza...



Może to oklepane ale mojej znajomej osłodziło ból posadzenie drzewka upamiętniającego Aniołka. Dba o nie, mówi do niego...

Mi na początku pomogło zrobienie sobie wieczoru reseta.. ryczałam , gadałam a koleżanka poprostu była... jeśli potrzebujesz to zapraszam.... umiem słuchać... mam wolna chate od Męża na 2 dni od jutra..

Ból chyba zostaje na zawsze, ale uczymy się z nim żyć.
(...) Dorcias przytulam Cie mocno!

Każdego dnia się uczymy żyć dalej...


Ten post edytował Kaczuszka3Kaczorki śro, 28 mar 2012 - 16:43

[gosiagosia]

mi tez sie zdaje, ze od czasu poronienia wszystko tapnelo. niby jest ok, ale jakos nie umiem sobie poradzic sama ze soba i ogarnac

[chaton]

Mnie poronienia po prostu zmienily. Tak na stale. Ludzie oczekuja ode mnie, zebym przeszla swoja zalobe, najlepiej po miesiacu i zebym byla jak dawniej. Nie moga zrozumiec, ze ja juz nie bede jak dawniej, jestem teraz inna osoba. Osoba, ktora doswiadczyla kruchosci zycia i teraz musi z tym zyc. Nie da sie cofnac czasu, a doswiadczenia zyciowe tego typu zmieniaja nas bezpowrotnie.

[gosiagosia]

ode mnie nikt nie oczekiwal zaloby, bo przeciez musialam sie ogarnac od razu, bo dziecko sie nie urodzilo, bo przeciez bylo male, t prawie jakby go nie bylo.
maz w ogole wymazal to wszystko z glowy i nie chce o tym rozmawiac. teraz juz nawet nie rozmawiamy o 3 dziecku i nie chce mi powiedziec czy nie chce wiecej dzieci czy boi sie, ze znowu mnie pokroja, bo tak gada ze ciezko to rozgryzc

[Dorcias]

Tak zgadzam się z Wami w zupełności - mój mąż też tak się zachował.
Nie chce na razie kolejnego dziecka - z obawy przed tym żeby się ta zła historia znowu nie powtórzyła, żebym nie cierpiała.
Z wielu względów myślę, że jest jemu tak wygodniej - nie ma przebudowy mieszkania, nie ma wydatków na kolejne 20 lat.

[Dorcias]

Najgorsze chyba jest to, że myślę że już pomału uczę się z tym żyć, a tak naprawdę nie potrafię.
Psycholog powiedziała mi to co zawsze starałam się robić i myślę że robiłam - żyć tak jak chcę żyć - po swojemu.
Strasznie mi brak tej kruszynki - nie potrafię nie myśleć tak jakby inni tego chcieli, nie potrafię zapomnieć.
Z jednej strony chciałabym mieć jeszcze dziecko, ale bardzo się boję - boję się bardzo bólu, boje się że nie podołam obowiązkom, że to ponad moje siły.

[Kaczuszka3Kaczor...]

Dorcias

[sonia18a]

od 2007 i ja z tym muszę żyć... i również bardzo boli... ale jak Fiefiora napisała, czas nie leczy ran, ale uczy nas z nimi żyć... żmudne te lekcje...

[Dorcias]

od 2007 i ja z tym muszę żyć... i również bardzo boli... ale jak Fiefiora napisała, czas nie leczy ran, ale uczy nas z nimi żyć... żmudne te lekcje...

Dokładnie...
a mój mąż usilnie mi w tym nie pomaga.
Wczoraj powiedział mi że nie che już dzieci, i w ogóle to nie chciał, ale jak to ostatnio już się stało - to co on miał zrobić.
Powiedział, że mam tylko w robieniu dzieci cel, że chcę drużynę piłkarską i jak chce to mam sobie zrobić dziecko z kim innym.
Nie wiem co robić - nie chce mi się żyć, nie mam już chyba żadnego celu.
Przykre to jest - bo mam Bartosza, ale nie traktuję go jako cel, nie zaniedbuję go oczywiście.
Myślałam że popracuję trochę i że ucieknę od problemów, ale niestety tak się nie da.