, i znów.... Opcje

[chaton]

Dorcias; nie bede bronic meza, ale przypuszczam, ze to, co przezylas po prostu go przerasta, napawa lekiem i to jest jego sposob obrony przed tym.
Niestety wsparcie chyba trzeba szukac gdzie indziej.

[milutka]

Mnie poronienia po prostu zmienily. Tak na stale. Ludzie oczekuja ode mnie, zebym przeszla swoja zalobe, najlepiej po miesiacu i zebym byla jak dawniej. Nie moga zrozumiec, ze ja juz nie bede jak dawniej, jestem teraz inna osoba. Osoba, ktora doswiadczyla kruchosci zycia i teraz musi z tym zyc. Nie da sie cofnac czasu, a doswiadczenia zyciowe tego typu zmieniaja nas bezpowrotnie.

Ja właśnie musiałam ciągle to tłumaczyć, mama do mnie mówiła patrząc na zdjęcia, zobacz jak się tutaj uśmiechałaś , byłaś radosna, a teraz taka smutna jesteś.


Ja pierwszy raz poroniłam w 2001 roku, czyli 11 lat temu a nadal pamiętam tę ciążę, mimo, że trwała tylko 6tygodni, ale widziałam bijące serduszko, gdy zamykam oczy nadal potrafię widzieć to maleństwo.
Tylko teraz wreszcie stałam się weselsza, dzięki mojej decyzji o adopcji.

[gosiagosia]

Dokładnie...
a mój mąż usilnie mi w tym nie pomaga.
Wczoraj powiedział mi że nie che już dzieci, i w ogóle to nie chciał, ale jak to ostatnio już się stało - to co on miał zrobić.
Powiedział, że mam tylko w robieniu dzieci cel, że chcę drużynę piłkarską i jak chce to mam sobie zrobić dziecko z kim innym.
Nie wiem co robić - nie chce mi się żyć, nie mam już chyba żadnego celu.
Przykre to jest - bo mam Bartosza, ale nie traktuję go jako cel, nie zaniedbuję go oczywiście.
Myślałam że popracuję trochę i że ucieknę od problemów, ale niestety tak się nie da.

u mnie moze nie tak dosadnie, ale maz tez zupelnie zmienil zdanie co do dzieci. jak wczesniej rozmawialismy, to w planach trzecie bylo, jak sie sytuacja miala polepszyc itd a teraz nawet mowy nie ma o tym. nie chce, nawet rozmawiac nie chce o tym. u nas to troche temat tabu sie zrobil. ja czasem potrzebuje porozmawiac, ale on nie chce

[Dorcias]

U mnie jest tak,im więcej czasu upływa od ,,tego" momentu to chyba jeszcze bardziej cierpię i robię się samotna - bo nie mam męża, który był przy mnie.
Jak byłam jeszcze w szpitalu to mówił tak oczywiście pomyślimy jeszcze nad jednym dieckiem, wszystko się ułoży , a teraz...ułożyło się, ale po jego myśli, ,,nie bo nie chcę i już" to jego słowa
nie wiem już co o tym myśleć

Ten post edytował Dorcias śro, 09 maj 2012 - 23:32