, skÄ…d to siÄ™ bierze? Opcje

[gemma]

Inana, ja bym tę Twoją koleżankę namawiała na leki, jednak. Leki to dobry sposób na przeczekanie tego pierwszego, najtrudniejszego okresu, kiedy człowiek już wie, że musi coś ze sobą zrobić (czytaj iść na terapię), ale jeszcze nie ma na to siły.
Niech zacznie choćby dla dzieci. Zwłaszcza, że się pojawiły myśli samobójcze.
Nie wiem, co znaczy, że koleżanka dziwnie się czuć po lekach. Czy ona brała je jakoś dłużej? W sensie miesiąc, dwa? Bo pierwszy okres brania leków faktycznie może być nieco dziwny, w zależności od osoby pojawiają się przeróżne objawy czy nawet dolegliwości. Ale o tym wyraźnie piszą w ulotce i to trzeba po prostu przeczekać, a nie odstawiać po tygodniu. Zresztą najlepiej wprowadzać lek stopniowo - najpierw 1/4 dawki docelowej, potem po tygodniu czy dwóch 1/2, po powiedzmy miesiącu dochodzi się do całej dawki. Wtedy te skutki uboczne są zminimalizowane.

Druga sprawa - trzeba znaleźć dobrego psychiatrę. Teksty (zakładam, że to nie kwestia nadinterpretacji koleżanki) o mężu, z którym pani dr psychiatra nie umiałaby być, są nieprofesjonalne i pani "dr" nadaje się do skreślenia, niestety.

[marghe.]

Zgodzę się z Gemmą co do leków.
To jedyny ratunek, chyba..

Natomiast nie zgodze się co do efektów ubocznych. W dzisiejszych czasach na rybku jest tyle lekartws, że można dobrać takie, po których efekty ubocze będą minimalne. Wiem po sobie
Dwukrotnie bardzo źle zareagowałam na leki. NIe było mowy o przeczekaniu, po kilku dniach zmieniono mi je na inne

[chaton]

Kurczę! Już mi ręce opadają! Nie wiem, jak mam z nią rozmawiać. Zadzwoniła dzisiaj, żeby mi powiedzieć, że największym błędem jaki popełniła było pójście do psychiatry. Bo po tych wizytach u psychiatrów (kilku ich było) zaczęła się zastanawiać nad sobą, analizować siebie i zaczęła się bać, że jest nienormalna i że zwariuje. I boi się tego grzebania w sobie. Twierdzi, że ona w ogóle to nie rozumie pojęcia podświadomości i w ogóle, to co to jest ta podświadomość i że ona się czuje przez tą podświadomość zagrożona, jakby miała w sobie COŚ (tą podświadomość znaczy się)
A w ogóle to największą krzywdę jej zrobiła ta psychiatra, która powiedziała, że coś z nią musi być nie tak, bo ona (tzn. psychiatra) by z takim człowiekiem jak jej (mojej koleżanki) mąż nie była! I koleżanka poczuła się jak jakaś nienormalna, że coś z nią jest nie tak, skoro ona z nim jest. I w ogóle to ona (koleżanka) tak teraz dochodzi do wniosku, że ona wtedy (kiedy chodziła po psychiatrach) wcale nie miała nerwicy, bo nie odczuwała żadnych lęków, tylko była przygnębiona i nieszczęśliwa. Za to teraz już ma nerwicę, bo lekarze ją w nią wpędzili tym gadaniem i tymi lekami, bo ona się po tych lekach nie czuła sobą.

Inana: ale nikt nie powiedzial, ze to bedzie latwe i od razu. To jest dluga praca i niezbednym etapem jest ten bardzo nieprzyjemny stan, ktory doswiadcza kolezanka i ktory polega na tym, ze ona sobie zdaje sprawe jak bardzo jest jej zle. Niestety nie mozna czus sie lepiej bez swiadomosci tego, ze jest zle.
Co do lekow zgadzam sie z kolezankami: one maja bardzo dlugoterminowe dzialanie. Nawet po kilku tygodniach moga zaczac przynosic kozysci, wiec niestety trzeba przeczekac.

[Beciak1]

Inana: ale nikt nie powiedzial, ze to bedzie latwe i od razu. To jest dluga praca i niezbednym etapem jest ten bardzo nieprzyjemny stan, ktory doswiadcza kolezanka i ktory polega na tym, ze ona sobie zdaje sprawe jak bardzo jest jej zle. Niestety nie mozna czus sie lepiej bez swiadomosci tego, ze jest zle.
Co do lekow zgadzam sie z kolezankami: one maja bardzo dlugoterminowe dzialanie. Nawet po kilku tygodniach moga zaczac przynosic kozysci, wiec niestety trzeba przeczekac.

Dokładnie tak to jest.

[Gosia z edziecka]

Wiem, wiem i jeszcze raz wiem.
Nie rozumiem tylko w dalszym ciągu, jak to jest, że człowiek normalnie sobie przez kilkadziesiąt lat życia funkcjonuje (rozumiem, że w niekomfortowych warunkach, ale przecież funkcjonuje normalnie) a potem nagle przestaje funkcjonować. Świat mu się rozsypuje, dlaczego?
Koleżanka twierdzi, że była szczęśliwa (w czasie tego nieszczęsnego małżeństwa) i chce do tego wrócić. Mówi, że wcale nie było tak źle, że już się przecież była przyzwyczaiła, że szanowny małżonek codziennie wraca do domu rano, że wyjeżdża z kolegą i dwiema koleżankami a ona w tym czasie zostaje w domu z dziećmi, bo przecież już dla niej w samochodzie nie będzie miejsca (słowa szanownego małżonka). Że radość dawały jej dzieci i dom - bo ona lubi być kurą domową, sprzątać, gotować, czytać książeczki, kolorować, rysować, chodzić na spacery. Że ona chce, żeby było tak, jak było.
O co w tym wszystkim chodzi? Skoro było jej dobrze, to dlaczego ma nerwicę? A może to nie jest nerwica? (lekarze twierdzą, że nerwica) Jak nie nerwica, to co?

Póty dzban wode nosi, póki się ucho nie urwie
Są różne mechanizmy (wyparcie itd), które chronia człowieka, tu pewnie Beciak i Chaton cos by napisały więcej. W kazdym razie człowiekowi się wydaje, że się pogodził. Nerwica jest dowodem na to, że się nie pogodził. Taki człowiek po prostu bardzo dobrze tłumił swoje uczucia prawdziwe przez jakiś czas, a potem się juz nie dało. Niektórzy całe życie potrafia tłumić.
A terapia jest jak remont. Widział ktoś niekłopotliwy i przyjemny remont? Trzeba zaprowadzić niezły chaos, żeby potem wszystko poukładać od nowa.

[chaton]

Póty dzban wode nosi, póki się ucho nie urwie
Są różne mechanizmy (wyparcie itd), które chronia człowieka, tu pewnie Beciak i Chaton cos by napisały więcej. W kazdym razie człowiekowi się wydaje, że się pogodził. Nerwica jest dowodem na to, że się nie pogodził. Taki człowiek po prostu bardzo dobrze tłumił swoje uczucia prawdziwe przez jakiś czas, a potem się juz nie dało. Niektórzy całe życie potrafia tłumić.
A terapia jest jak remont. Widział ktoś niekłopotliwy i przyjemny remont? Trzeba zaprowadzić niezły chaos, żeby potem wszystko poukładać od nowa.

Dokladnie, trafnie ujete, podpisze sie. Mechanizmy obronne maja swoje granice, one sa skuteczne na krotki okres. Chowane pod dywan problemy tylko przybieraja na sile i w pewnym momencie jest eksplozja.
Kontynnuujac porownanie " budownicze", to dom wybudowany na zlych fundamentach: kiedy sie rozsypie, trzeba zaczac od budowy pozadnych fundamentow.

[Beciak1]

U Twojej przyjaciółki bardzo silnie działają mechanizmy obronne, wynikające najprawdopodobniej z ogromnego lęku przed radykalną zmianą. I jestem pewna, że "kiedyś" wcale nie było lepiej. Kobieta musi jeszcze do jakiejkolwiek decyzji dojrzeć, na razie tkwi i jakoś tam sobie te "tkwienie" racjonalizuje. I pewnie będzie tak jak z tym przysłowiowym dzbanem. Szanowny małżonek wywinie taki numer, którego już przyjaciółka nie da rady "przerobić sobie w głowie" i albo się zbierze w kupę robiąc porządek, albo załamie kompletnie.
Niestety Inana Ty za nią nic nie zrobisz, możesz tylko słuchać i doradzać. To jej życie i tylko ona może je zmienić.
Swoją drogą chciałabym mieć taka przyjaciółkę, która tak sie troszczy o drugą osobę jak Ty

[chaton]

Doszła do wniosku, że nic jej nie jest. Wszystko to sobie wkręciła. Postanowiła myśleć pozytywnie: wszystko jest w porządku, jestem normalna. Czyli na razie czekamy i nie ruszamy tematu. Zobaczymy co będzie.

No bo ona jest normalna... Tylko sytuacja ja troche przerosla.
Cuz, wyglada na to,ze mechanizmy obronne zwyciezyly... ciekawe, na jak dlugo?

Inana: chyba zrobilas wszystko, co w twojej mocy. Tera zdecyzja, co z tym zrobic, nalezy do kolezanki.

[marghe.]

Fajnie, chciałabym tak... po prostu sobie żyć. Bez zastanawiania się i ciągłego analizowania siebie. Czy po terapii tak się żyje?

wręcz przeciwnie
ale to wcale nie jest złe

[Beciak1]

Fajnie, chciałabym tak... po prostu sobie żyć. Bez zastanawiania się i ciągłego analizowania siebie. Czy po terapii tak się żyje?

Tak to żyje pantofelek albo jakaś euglena zielona...

[chaton]

Tak to żyje pantofelek albo jakaś euglena zielona...

No brain, no pain... tez mi sie czasem tak marzy.
Niestety lobotomii sie raczej nie poddam, wiec zostalo tylko starac sie kozystac z przemyslen w konstruktywny sposob... Ja wybralam psychoanalize.

Beciak: czy Ty dostalas moje pw?

[Honey*]

Hej
Pamietacie mnie ?
Pisalyscie ze jak powaznie pogadam z mezem to bedzie chetny pomoc mi. A tym czasem sprawil ze jeszcze gorzej sie poczulam. Stwierdzil ze powinnam isc do lekarza, na terapie. No wiec mowie mu ze musialby ze mna pojechac a on " ja ci tam w niczym nie jestem potrzebny". Poryczalam sie jak zwykle. On nie jest taki jak myslicie. Oczywiscie dodal swoje ze jak kogos boli zab to idzie do dentysty. Za grosz zrozumienia, wspolczucia. Powiedzialam mu ze nie musi rozumiec wystarczy zeby byl, wspieral mnie a nie dolowal jeszcze bardziej.
Odwrocil sie i zasnol. Dzis rano wstal jak gdyby nigdy nic, jakby jednym uchem wlecialo drugim wylecialo. I wlsnie taki nasz zwiazek jest, bez rozmowy bez zrozumienia bez uczucia. A chyba jedyne co nas laczy to slub i Zuzia (((((((((((

Ten post edytował gaby sob, 10 sty 2009 - 10:01

[Beciak1]

Gaby, to duży plus, ze zdecydowałaś się na rozmowę z mężem (pomimo, ze nie przebiegła tak jak tego oczekiwałaś).
Plusem też jest to, ze zgadza się z Tobą co do konieczności terapii i leczenia. Tak więc jakaś baza do dialogu jest.
Wiem, że jesteś wściekła na męża za jego reakcję. Postaraj się jednak wyciszyć emocje i podejść do tej rozmowy jeszcze raz. Bardzo rzeczowo. Do mężczyzn przemawiają zdecydowanie bardziej argumenty niż emocje. Spokojnie przedstaw korzyści jakie osiągniesz Ty i mąż w przyszłości, jeżeli teraz się "poświęci" i będzie Cię zawoził na terapię.
Podejrzewam, że brak zrozumienia i współczucia (jak to ujęłaś)wynika z tego, że on już się do całej tej sytuacji przyzwyczaił i może nie bardzo wierzy w Twoją chęć zmiany?
A jeżeli naprawdę nic nie da się zrobić, poproś inną osobę : mamę, teściową, koleżankę. Na pewno kogoś znajdziesz.
Nie odpuszczaj! Gdybym mogła pomoc zapraszam na priv.
Trzymaj siÄ™

[anitkub33]

Witam wszystkich. Chciałabym się dowiedziec ile moze trwać depresja poporodowa. Urodziłam dziecko dwa lata temu. Po ok pół roku zaczęłam się bardzo bac o wszystko o swoje zdrowie, szczęście. Ciągle sie martwię że coś będzie nie tak, nawet zaczęłam sobie choroby wymyślać co mnie zaboli to zaraz myśle że cos mi będzie. Ciągle jestem zmęczona i mam wrazenie że głowa mnie tak ciągnie. Czy to może być depresja i czy mogła wystąpić tak aż 6 miesięcy po porodzie i utrzymywać się aż prawie 1,5 roku???? Proszę o jakąś poradę.Anitkub