Opcje

[lidek]

Kasieńko,
bardzo Ci współczuję, bo sama przeszłam przez ten ból. Teraz staram się wspierać inne kobiety. Na forum sakurateam.com/rodzice jest podforum o aniłkach czyli naszych maluszkach, które odeszły. Jakie to smutne. Jagorsze w tym wszystkim jest to, że lekarze nie przygotowują kobiet do ciązy i nawet po poronieniu nie zlecaja zadnych bada, a na pewno wielu poronieniom można by zapobiec. Tak było właśnie u mnie.

[aronka]

Do Eldo!

Elu, prosiłaś, żeby ktoś się odezwał, więc piszę.

Sama nie miałam żadnych problemów, ale moja kuzynka dwa razy poroniła. I co? I teraz jest mamą rocznego chłopczyka. Widzisz, to jest możliwe!
Nie poddawaj się! Trzymam kciuki! Powodzenia!!!

Ania

[Wbmot]

Cieszę się Kasiu, że poruszyłaś ten temat.
Ja właśnie wczoraj wróciłam ze szpitala, w którym wyjęto mi moją fasolkę w 12 tygodniu ciąży. Jej serduszko nie biło od 2 tygodni.
Niby to wczesna ciąża, na początku bardzo nie chciana, ale ból przeżywam okropny. Nikt mnie nie rozumie, nie pociesza... a przecież to był mały człowieczek...
Mój ból jest jeszcze bardzo świeży i płaczę dokąd dowiedziałam się o stanie mojej dzidzi... Czy kiedyś uporam się z tą stratą? Tego nie wiem.
Może jak całą swoją miłość przeleję na moje dzieci, to szybciej zapomnę o bólu.

Pozdrawiam Cię Kasiu gorąco i gratuluję córeczki - mojej imienniczki

[asia iz corka am...]

ciesze sie ze poruszylyscie ten temat, rowniez przezylam bardzo strate moje malenstwa. byla to ciaza niezaplanowana, bylam na pierwszym roku studiow i mialam marna prace. z moim owczesnym mezczyzna po krotkiej dyskusji postanowilismy ze najwyrazniej tak mialo byc , zaczelismy organizowac sobie zycie. byl to chyba najpiekniejszy okres w naszym zyciu ( wspolnym) trwal on okolo 2 miesiecy.
przyczyn mojej straty nie znam do tej pory. byl to chyba najgorszy moment w moim zyciu. a nawet podwojna poniewaz moj kochany nie rozumial, na poczatku sam sie poplakal i stwierdzil ze to jeszcze nie czas..
ale potem szybko sie otrzasnal, ja nie moglam, kiedy widzialam na ulicy kobiete w ciazy albo jakies malenstwo zadawalam sobie pytanie DLACZEGO?
moj owczesny stan psychiczny byl powodem naszego rozstania, dzis sadze ze i dobrze, poniewaz nie byl najwyrazniej jeszcze gotowy na rodzicielstwo.

[asia iz corka am...]

wiem co czujesz, moj potraktowal mnie jak smiecia doslownie!!!

[sdw]

do Eldo (i nie tylko)

Ja przezyłam kilka poronien. Kazde było wielka strata, choc kilka ciąz skonczyło sie w bardzo wczesnym okresie. Jednak jednej nie zapomne do konca zycia. Pisałam juz o tym kiedys na starym edziecku. Kto czytał, ten wie o czym mówie.

Nie bede powtarzac od poczatku całej historii, powiem tylko tyle, ze kiedy trafiłam do szpitala z potwornym krwotokiem zostałam potraktowana jak...nawet nie mam słow, zeby to wyrazic. Po kilku dniach podjeto decyzje o czyszczeniu macicy. Zabieg wykonano i wtedy okazało sie, ze dziecko ŻYŁO. Lekarze o tym wiedzieli. USG cały czas pokazywało zywy płód. A jednak jakis wstretny konował zadecydował za mnie. Zreszta, cały pobyt w szpitalu to był jeden wielki horror.

Trudno opisac co sie wtedy ze mna działo. Depresja, nerwica, itd.

Dzis mam dwie cudne corcie, trzeciego maluszka nosze pod sercem. Ale tamten człowieczek wciaz zyje w moich myslach.


Eldo, wiem jak ci ciezko, ale zobacz, mozna. Jeszcze zostaniesz mama, na pewno.

Całuje Cie i pozdrawiam

[asia iz corka am...]

nie boj sie, bedzie dobrze. pamietaj ze wiara czyni cuda!!!!

[KOCICA]

[i]swoją drugą ciążę poroniłam 31 maja 2003... to był 8 tydzień... do tej pory nie mogę się pozbierać... fizycznie jest ok, nie plamię już, nic mnie nie boli... psychika jednak leży i jak na razie nie ma zamiaru się chyba podnieść... a komentarz lekarza "czego babo ryczysz, nie ty pierwsza i nie ostatnia" wprawił mnie w furię... staram sie trzymać, ale wystarczy jakiś drobny tekst (tak jak wczoraj, mój siostrzeniec upomniał swojego młodszego brata, że nie może siedzieć mi na brzuchu bo tam jest dzidzia) sprawia, że z rozpaczy uginają mi sie kolana...

[Mati]

ja rowniez rozumiem, sluchajcie za kazdym razem kiedy widzialam malenstwo na ulicy bolalo mnie serce dlaczego nie jest moje , dlaczego wlansie mnie to sie przytrafilo?
nawet przez jakis czas opiekowalam sie dzieckiem kolerzanki i jako niania, aby sie pozbierac, srednio pomoglo poniewaz tak bardzo pokochalam te malutka, dziewczynke nic nie zastapi naszej straty.

[Mati]

wspolczuje!!!! ja stracilam w tym samym roku dziecko i narzeczonego,
a ja tak bardzo potrzebowalam wsparcia a zostalam sama, tak naprawde po dzis dzien sie nie pogodzilam z tym .ale wiem ze trzeba zyc dalej..................