ELEGIA O SZARYM CZŁOWIEKU

słychać jęk
rzuca się w próżnie moje zapatrzenie
wędruję w cień
uciekam w światło
urodzona w ciemnościach
na nieludzkiej ziemi
za parawanem szczęścia


***
dlaczego ja?
dlaczego nie kto inny
schyla się w trudzie
poniewiera się w smutkach
i płacze z deszczem
i wciąż żyje
dlaczego ja?


***
Ból
to mój chleb powszedni
to moja codzienna eucharystia


WYZNANIE
Pada deszc jak płacz dziecka
płynął krople jak łzy skazanego
stoję przed oknem ciała
oparta o parapet duszy
palcmi podążam za deszczowym płaczem
śledzę tor zagubionej jednej z łez
wsłychuję się jak deszczowa piosenka
gra na strunach mojej psychiki
jestem, stoję po drugiej stronie szyby
cisza, pustka, samotność
krople deszczu i moje łzy
stanowią nieodkrytą dotąd kompozycję
nie jestem już sama


***
pod prąd
na przekór obyczajom
wyruszam w drogę
usłaną okruchami piachu
z źdźbłem nienawiści w oku


****
na rozstajach dróg
mego życia
zawsze
będzie wznosił się krzyż



***
jak dzwonek
budzika
próbuję wyłączyć
to co czuję



***
na zegarze
nie widać
godziny
miłości



***
przez kalendarz
uczuć blasku
obraz szczęścia
cienia łez
zaplątała się nić wspomnień
szarpie mąci w mej pamięci
niszczy psuje spokój błogi
i szaleje jak narwana
nitka wspomnień-obłąkana
rozkojarza i rozpala nieme ciało
prowokuje moje myśli do wspomnienia
i pękając w rytm uderza
o kosmyki mej pamięci
nić wspomnienia


***
Widziałam jak odchodził
kadzidełko dymiące jeszcze widziałam
pozostawił w szarości puste miejsce


Mama