, problem z 9-latkÄ… Opcje

[efka30]

Witam, postanowiłam napisać o swoim problemie , ponieważ już sil mi brakuje. Jestem mama dziewięciolatki i dwulatka, od dłuższego czasu zmagam się z problematycznym zachowaniem mojej córki. Zdaje sobie sprawę, ze możne to być zazdrość i chęć zwrócenia na siebie uwagi, próbowałam już wszystkiego , rożnych rad mądrych ludzi i nic się nie zmienia.
Po krotce opisze jej zachowania:
- jak tylko wraca ze szkoły , to już od progu ma zły humor, na moje pytania dotyczące szkoły odpowiada takim tonem , ze brak mi ochoty na dalsze interesownie.
-za każdym razem obiad jest blee i przy stole robi miny jakby zbierało je się na wymioty.
-bardzo często łapię ja na kłamstwach i oszustwach
-jedyny sens życia to zrobić lekcje ''na odwal sie'' i wyjść do koleżanek - tam buzia uśmiechnięta d ucha do ucha
- na wszystkie prośby czy polecenie , nie reaguje wogole , dopiero jak się podniesie głos jest jakaś reakcja
-bardzo często okazuje to , ze ma władze nad młodszym bratem bo jest starsza i silniejsza
-kiedy ma zły dzień, lub kare za swoje występki odreagowuje to na młodym ( najczęściej szczypie dość boleśnie, bije po głowie lub wygania ze swojego pokoju ) za to kiedy dostają np. jakieś słodycze to wtedy mały jest najlepszym bratem, bo wtedy ma okazje zjeść swoja porcje i cześć brata.
-największym zaś problemem jest to , ze ona nie rozumie słowa NIE, kiedy jej mowie ze czegoś jej nie dam, lub nie pozwolę...staje naprzeciwko mnie i mówi , ze i tak to zrobi, czy weźmie...i rzeczywiście to robi
-ciągle jest niezadowolona i nieszczęśliwa, gdziekolwiek pojedziemy czy pójdziemy...chodzi mi o plener (mamy pieska , wiec okazji nie brakuje do wycieczek) ona ciągle narzeka, ze ja nogi bolą , albo jej zimno czy się nudzi.
-możne nie powinnam tego pisać, żeby nie wyszło , ze się chwale ... ale ona posiada wszystkie zbytki, za które inne dzieci dałyby się pokroić ( laptop, własny tv, PSP,PlayStation, aparat cyfrowy, rower, trampolinę i długo by wymieniać ), ale i tak jej wiecznie niedola, Jak to mój mąż określił, choćby jej smarować d...miodem to i tak źle.

Ktoś , mógłby powiedzieć, ze jej to niepotrzebne, ze najważniejsza jest miłość i zainteresowanie rodziców , ale to nie prawda, ze jej tego brakuje, staram się ze wszystkich sil, angażować ja w rożne sprawy, czy wspólne pogaduchy, wspólne gotowanie, ale to jest dobre tylko na pierwsze 5 min, za chwile się nudzi .
Ja już nie wiem, gdzie robię błąd,a najgorsze , ze już łapie się na tym, ze jestem szczęśliwa jak jej nie ma w domu, denerwuje się przed każdym weekendem, kiedy nie jest w szkole bo wiem , ze zacznie się codzienna wojna, przepychanki słowne, krzyki i kłótnie , trzaskanie drzwiami i nerwy.
Juz nie mam na to siły
Å‚ez tez mi juz brakuje.
Ewa

[skanna]

Efka, miałam dość podobnie w domu, ze szczególnym uwzględnieniem braku reakcji na prośby i polecenia oraz radości, kiedy dziecka w domu nie było . Uratowały mnie lubelskie foremki podsuwając książkę "Kiedy pozwolić, kiedy zabronić". Nie dodam nic więcej - przeczytałam, przemówiło do mnie, zastosowałam, pomogło.

[Gosia z edziecka]

-największym zaś problemem jest to , ze ona nie rozumie słowa NIE, kiedy jej mowie ze czegoś jej nie dam, lub nie pozwolę...staje naprzeciwko mnie i mówi , ze i tak to zrobi, czy weźmie...i rzeczywiście to robi
(...)
-możne nie powinnam tego pisać, żeby nie wyszło , ze się chwale ... ale ona posiada wszystkie zbytki, za które inne dzieci dałyby się pokroić ( laptop, własny tv, PSP,PlayStation, aparat cyfrowy, rower, trampolinę i długo by wymieniać ), ale i tak jej wiecznie niedola, Jak to mój mąż określił, choćby jej smarować d...miodem to i tak źle.

Ewo, zacytowałam te dwa fragmenty, bo one budza mój najwiekszy niepokój.
Z jednej strony widać, że Twoja córeczka "wszystko ma" - ale to w sferze materialnej. Spotaałam się z opinią psychologa jakiegoś, ze im wiecej dziecko a w tej sferze, tym gorzej - brakuje miejsca na marzenia. Poza tym dawanie dziecku rzeczy materialnych może stworzyć złudzenie, że dziecko "wszystko ma". A tak naprawdę nie ma tego co najwazniejsze, czyli upraszczając nie ma nic. Czyli nie ma poczucia bezpieczeństwa. I tu przechodze do pierwszej częsci cytatu: robi co chce - tak się może objawiać to, że dziecko nie ma oparcia w rodzicach. Żeby była jasność - nie zamierzam tu stawiać diagnozy przez internet! Chcę tylko zwrócić uwagę na bardzo ważny problem - braku poczucia oparcia. Działa to tak,że dziecko mysli że ma wiekszą siłe niż dorośli (a myśi że ma jeśi rzeczywiście mówi "nie" i Ty/mąż nie jesteście w stanie wyegzekwowac od córeczki różnych tam rzeczy. Ale z drugiej strony, dziecko wie, ze jest słabe, że sobie nie radzi. Skoaro jednak rodzice s a jeszczesłabsi od dziecka to na czym się oprzeć? I tak właśnie dziecko traci poczucie bezpieczeństwa. Nie wiem, czy u Ciebie tak jest - nie mam pojęcia ale sprawa jest zbyt powazna, żeby ja zbagatelizować.
Może być tak, że trafilo Ci się dziecko o stosunkowo wysokim poziomie lęku. Czasem taki lęk przejawia się w postaci agresji. U mnie tak jest. Moje dziecko też wraca ze szkoły w bardz złym humorze. Ja po prostu wtredy nie pytam, czekam az humor będzie lepszy, albo aż dziecko samo zacznie mówić - a ono lubi duzo mówić, wieć przewżnie wysatczy poczekać
Bywa też że dziecko czuje lek i waśnie wtedy potrzebuje zobaczyć siłę rodziców. Ta siła to taki spokój i pewność reodzica, ze coby się nie działo - i tak sobie rodzic jakoś poradzi (z dzieckiem, z życiem i w ogóle). Na tym dziecko może się oprzeć. Jeśli dziecko widzi spanikowanego rodzica to wtedy jest źle, bo samo zaczyna czuc lęk. Jeśłi dziecko widziu bezradność rodzica, to może stracic poczucioe bezpieczeńtwa.

Z książek mogę polecić: https://www.gwp.pl/product/517.html

[efka30]

skanna dziękuje za rade, książkę już zamówiłam, na pewno się przyda.

Gosiu dziękuje, ze przeanalizowałaś moja sytuacje i napisałaś
Co do spraw materialnych , to nigdy na spojrzałam na to w ten sposób. Po dłuższym zastanowieniu doszłam do wniosku, ze to jest tak jak napisałaś, to nasza wina i uszczęśliwianie na sile ( możne to kompleks biedy )...u nas sytuacja wyglądała kiedyś tak, ze jak mieszkaliśmy w Polsce to mieliśmy bardzo ciężka sytuacje materialna, bardzo często mieliśmy dylematy czy kupić Ani buty czy zapłacić rachunek za prąd o czasie, ale mimo wszystko Ania nie była nieszczęśliwym dzieckiem, pamiętam ze cieszył ja , zwykły lizak za 30gr
Teraz, mieszkamy od 4 lat w Irlandii i sytuacja jest diametralnie inna, na początku wychodziliśmy z założenia, ze kupimy jej cos extra, bo nigdy nie miała, może na sile chcieliśmy jej wynagrodzić coś co nie istniało ( chodzi mi o wszelakie braki, których ona możne wcale nie czuła). Kazdy następny prezent bardziej cieszył nas, a przez nią przyjmowany był bez entuzjazmu ...tak wiec w swoim długim wywodzie , sama odpowiedziałam sobie na swoje pytania. Najpewniej spełniałam swoje marzenia nie dając jej szans na własne.
Fakt, dość często jestem słaba wobec niej i ustępuje dla świętego spokoju , bo już nie chce się denerwować i wykłócać. Wiem , ze to niekonsekwencja spowodowana moim lenistwem. Potem jak jestem nieubłagana w jakiejś sprawie ( np. ma kare na tv ) to ona nie potrafi dać za wygraną i spokojnie przyjąć tego do wiadomości, będzie dwie godziny prosić i płakać.

Co do poczucia braku wsparcia , to nie wiem czy jest tak do końca, ona dość często przychodzi do mnie ze swoimi problemami, smuteczkami czy problemami coraz częściej ''sercowymi'', radzi się mnie i wtedy jest mi bardzo milo, ale są dni kiedy przyjdzie zacznie coś mówić a potem idzie do pokoju z tekstem , ze już nieważne. Czyli jak to jest, raz ma do mnie zaufanie a raz nie?
Nie wiem sama co o tym wszystkim myśleć, wiem ze problem jest i chciałabym go zrozumieć i coś zmienić.
Postanowiłam, się was poradzić ponieważ wszystkie rady znajomych czasem dość sprzeczne zawiodły, wedle innych wogole nie ma problemu, taki wiek i...''wyrośnie''
Wedle mojej mamy Ania jest rozpuszczoną, złośliwą smarkulą.

Wiem, ze powinnam się tez poradzić jakiegoś ''fachowca'' lub chociaż z jakąś fachowa literatura, ponieważ wychowanie mojej córki mnie przerosło, popełniłam wiele błędów , które muszę zacząć naprawiać bo potem będzie już tylko gorzej.
Dziękuje za rady ( dały mi do myślenia ) i pozdrawiam.

[skanna]

Efka, ja dość długo podchodziłam do sprawy na zasadzie "to taki wiek, wyrośnie". Do momentu, kiedy okazało się, że 4,5 roku młodsza siostra Gabryśki jakoś dziwnie "wyrastać" nie musi, bo znacznie lepiej od swojej starszej siostry pojmuje zasady, że się tak górnolotnie wyrażę, współżycia społecznego. Wtedy przyszło otrzeźwienie, że jednak 10-letnie dziecko powinno być w stanie respektować pewne rzeczy, skoro nie przekracza to zdolności pojmowania dziecka 5-letniego. Ciężka to była i nadal jest walka, ale zaczynamy widzieć coraz większe efekty. Może jeszcze kiedyś dojdziemy do równowagi

[Artola]

Efka, powiem tak: u nas było bardzo podobnie! Za wyjątkiem traktowania młodszego brata, tu nie mogę zarzucać złego traktowania i odreagowywania. Co do reszty: też wszystko było bleee i do d..., ogólnie zero radości z życia i po prostu lepiej się zastrzelić.
Teraz Ci powiem co pomogło u nas: zastosowaliśmy rozwiązanie, że jeśli wg niego wszystko jest do d...i ma takie złe życie, to my mu pokażemy, jakie życie może być paskudne ZERO przyjemności, zero komputera, zero kupowania czegokolwiek, zero miłych rozmów, zero czytania wspólnego, po prostu zimne traktowanie, lodowate wręcz! Bo u nas to problem był chyba jeszcze bardziej, że prócz rzeczy materialnych był nadmiar tych emocjonalnych (pewnie odezwą się głosy, że tu nadmiaru być nie może...). Bo zawsze wszyscy się starali, żeby dziecko było zadowolone, żeby nie był zły, smutny itd. A tu guzik, lajf is brutal! Na początku był szok. Ach, bo zaczęło się od wygarnięcia, co MY myślimy o podejściu do życia księcia, który wszystko ma A. myślał, że ja zwykle, na awanturze się skończy, minie godzina i wszystko wróci do normy. Nic z tego! On twierdził, że rozumie, że już się zmienił, a my dalej! Trwa to już ok. 3 tyg, jest mniej radykalnie, ale przyjemności są bardzo rygorystycznie dawkowane.
Osiągnęliśmy duży sukces. Mam wrażenie, że dzieci mają teraz tyle wszystkiego, że nic nie doceniają, miłości, uwagi, cierpliwości rodziców też! W zalewie wszelkich dóbr naprawdę trudno im się z czegokolwiek cieszyć. Przecież wiele rzeczy mają zanim zamarzą! A marzenia są przecież wspaniałe
Nie raz usłyszałam, jak to koledzy mają lepiej, bo mogą grać na kompie itd. Ale słyszę też "Dziękuję" za to, że poczytam na dobranoc, że kupię drobiazg, a nie słyszę już fochów i pretensji o wszystko!
Nie powiem, że takie podejście nic mnie nie kosztuje, emocjonalnie. Bo dziecku nieba by się chciało uchylić. Ale wiem, że robie to dla jego dobra.
Może trochę chaotycznie piszę, ale mam kręcącego się wokół mnie dwulatka

[efka30]

Przez długi okres zganiałam to na zazdrość, wiadomo do tej pory jedynaczka , musiała się podzielić uwagą rodziców z młodszym bratem, na pewno w pewnym stopniu tak było.
Bardzo się przejęłam tym, ze teraz może być jej ciężej, smutniej i wogole, starałam się angażować ja w opiekę nad braciszkiem, żeby czuła się ważna , potrzebna, poza tym robiłyśmy sobie takie małe chwile we dwie, wspólny wypad na lody, do kina, czy zwykłą zapiekankę i było ok...wtedy. Teraz nawet jak robimy coś same , np ostatnio lepiłyśmy pierogi, ona robiła sobie ludziki z ciasta i była kupa śmiechu, za chwile jednak jakby ktoś jej przełączył jakiś guziczek i już zaczęły się fochy.
Często z nią rozmawiam, tłumaczę , ze jest mi przykro kiedy się tak zachowuje, kiedyś się nawet na nią pogniewałam, myślałam ze to choć trochę pomoże, ona przychodzi , przytula, przeprasza, wie ze źle zrobiła a za 5 min robi to samo, jakby zupełnie do niej nie docierało.
Jeśli chodzi o Jaśka to wiem, rożni ich spora różnica wieku, poza tym różnica płci , wiec wiadomo ze maja rożne ''zapotrzebowania'' , wiec staram się nie traktować ich na tym samym poziomie. Pilnuje , żeby miała swój taki prywatny świat, do którego Jasiek nie ma wstępu.

[Artola]

-największym zaś problemem jest to , ze ona nie rozumie słowa NIE, kiedy jej mowie ze czegoś jej nie dam, lub nie pozwolę...staje naprzeciwko mnie i mówi , ze i tak to zrobi, czy weźmie...i rzeczywiście to robi

Ewa

To mnie w twoim poście przeraziło, szczerze powiem. I zszokowało.
Efka, nie daj się tak łatwo przeprosić za którymś razem! Bo ona wie, że przeprosi, okaże skruchę i jest po sprawie!

[Dirty Diana]

Z przyjemnością poczytam, bo mam ostatnio podobne problemy z 12-latką. Przede wszystkim niechęć do jedzenia i to nieszczęście wypisane na twarzy.

[ognistaplama]

Mnie sie wydaje, ze 9 lat to wiek, gdy bardzo duzo dzieje sie w szkole, w otoczeniu itd, dziecko zaczyna sie intelektualnie emancypowac, i ze to czas gdy trzeba walczyc o dobry kontakt z dzieckiem. Ja traktuje to jako wstep do wieku nastoletniego. Dlatego nie zdecydowalabym sie na ochlodzenie relacji z dzieckiem.

Ja nie do konca rozumiem co to znaczy, ze nie pozwalasz na cos, a dziecko i tak to robi. Mozesz podac przyklad? Konsekwentne egzekwowanie przestrzegania zasad przez dziecko wydaje mi sie niezbedne dla jego stabilnosci i poczucia bezpieczenstwa, poza tym uczy tego, ze sam fakt, ze czegos chce nie oznacza, ze to sie musi zdarzyc. Zreszta dla zwyklego bezpieczenstwa tez, przeciez dziecko za jakis czas zacznie funkcjonowac bardziej niezaleznie i wazne, bys mogla ufac, ze zasady, ktore ustalicie, beda przestrzegane.

Jesli chodzi o zly humor po szkole, to u nas tez sie zdarza, ale mysle, ze nie powinnas odbierac tego personalnie. Moim dzieciom zdarza sie wracac ze szkoly w zlych humorach, moje starsze dziecko codziennie budzi sie w zlym humorze... Z pewnoscia nie jest to najlepszy moment, zeby pytac sie, co w szkole. Moze Twojej corce trzeba chwili spokoju i relaksu po powrocie ze szkoly? A moze jest glodna? Jak nie chce jesc obiadu, moze niech zje jakis owoc i poczeka do kolacji?
Wydaje mi sie, ze jesli chodzi o zly humor, to nie ma co podwazac sensownosci jego istnienia i miec zal do dziecka, ze ma zly humor, ale pomoc mu sie z nim uporac, znalezc sposob na radzenie sobie z nim. To zreszta baardzo przydaje sie rowniez pozniej. Ja z moja starsza corka wypracowalam rozne sposoby radzenia sobie: kapiel, czytanie (nawet 15 minut, to bardzo relaksuje moje dziecko, bo sie rozpetlaja jej emojce), sluchanie muzyki lezac i nic nie robiac, ale to oczywiscie zalezy od osobowosci dziecka. Moze udaloby Wam sie wspolnie znalezc jakim srodek zaradczy? Nie chodzi o to, by dziecko zabawiac, czy starac sie, by nie bylo smutne, ale by dac mu przestrzen i srodki do poradzenia sobie ze zlym humorem, by nauczyc je swiadomosci swoich stanow emocjonalnych.
Moja mama zawsze denerwowala sie, gdy mialam zly humor, uwazajac, ze nie mam ku temu powodow. W zwiazku z tym przez wiele lat ilekroc mnie nachodzil zly humor mialam wyrzuty sumienia, ze nie powinnam, bo przeciez nie mam powodow. Ale przeciez zly humor nie koniecznie jest zwiazany z konkretnym zdarzeniem. Ot, wczoraj wieczorem moj maz nagle sie spial i zaczal denerwowac - slyszalam to w glosie, jakim zaczal mowic do dzieci. Dlaczego? Nie wiadomo. Wyslalam go, by obejrzal sobie House'a, chwile pomasowalam mu kark i przeszlo.
Ja mam wrazenie, ze pewne rzeczy bierzesz za bardzo osobiscie, tak jakby zly humor dziecka, jego wylaczanie sie po jakims czasie wspolnej aktywnosci byly skierowane przeciwko Tobie. Moze byc tak, ze masz zal, ze mimo, ze dziecko ma wszystko i mimo tego, ze sie tak bardzo starasz, dziecko nie obdarowuje Ciebie radoscia. Sprobuj moze pomyslec o sobie jako o wsparciu swojego dziecka; jesli ma zly humor, moze akurat jest emocjonalnie wydrenowane i musi dojsc do siebie; jesli widzisz, ze traci zainteresowanie wspolnym zajeciem, moze zaproponuj, ze skonczysz sama, a corka moze teraz zajac sie czyms innym.

Ten post edytował wilga_kasia pią, 28 maj 2010 - 09:46

[chaton]

Co to jest Coventry (w kontekscie wychowania)?

[Mafia]

Artola, strasznie radykalna metoda jak dla mnie. Raczej na stłamszenie i pozbawienie poczucia bezpieczeństwa, niż na wypracowanie dobrych relacji.
Wydaje mi się, że dziecko dostaje przekaz - masz być taki jak my chcemy, to wtedy dostaniesz naszą uwagę czy dobra materialne.

[efka30]

wilga_kasia podam ci przyklad takiego zachowania:
-np. Jasiek wejdzie do Ani do pokoju, usiądzie na podłodze , weźmie jakiś klocek czy kartkę i zaraz słychać ''wynos się!...idź sobie!'', wtedy idę na gore , biorę młodego za łapkę i zajmuje go czymś innym, wtedy ona od razu przychodzi i wola jaska do siebie, wtedy mowie , ze skoro go wygoniła to nie będzie u niej się bawił i wtedy zaczyna się przepychanka słowna typu ...''i tak go zawołam, i tak on przyjdzie do mnie''
-następny przykład, ostatnio miała kare na słodycze, chodziła, prosiła czy możne wziasc żelki, obraziła się okrutnie, trzasnęła drzwiami ,a za ok godzinę złapałam ja w kuchni z kieszeniami wypchanymi żelkami.

Co do łatwego przeproszenia, to uważam ze jednak, za szybko jej ustępowałam, zawsze było tak , ze nabroiła coś, było mi bardzo przykro , za chwile przyniosła mi laurkę z przeprosinami, dala mi buziaka i było po sprawie. Potem już wychodziła z założenia , ze spoko możne być niegrzeczna , potem nabazgroli jakaś kartkę (nawet się już nie starała) i mama przestanie się gniewać.

Berek to też nie jest tak , ze my ze sobą ciągle walczymy, ze ja tylko zakazuję , nakazuję albo odpuszczam, ze się gniewam i odcinam zupełnie od niej. Nieraz siedzimy razem na łóżku i tłumaczę, ze ja bardzo kochamy , ale pewne rzeczy są nie do przyjęcia i sprawiają nam przykrość, ona niby okazuje skruchę, wie ze źle robi , przeprasza , ma nawet łzy w oczach a za sekundę mi przerywa i wola ''oooo mamo mamo, musisz mi dać 5e na kino''

Przez pewien czas myśleliśmy, ze to rzeczywiście w pewnym stopniu przez szkole, ona się tak zachowuje, ponieważ w okresach kiedy miała wolne od szkoły, np. ferie była spokojniejsza ( ale to pewnie przez to aktywnie spędzaliśmy ten czas ), teraz nawet jak nie ma szkoły problem jest. Zapisaliśmy ja na basen, żeby wyładowywała energie, ale entuzjazm był tylko przez pierwsze dwa miesiące, myśleliśmy teraz o jakiś zajęciach tanecznych, ale już nie wiem czy to ma sens, bo za kilka tygodni powie , ze jej się nie chce .

Nikt mi na sali porodowej nie powiedział ,ze będzie łatwo, wiec będę "walczyć" , żeby wreszcie było dobrze.

[ognistaplama]

Ewa, na pewno nie mozesz dac sie wciagac w przepychanki slowne. Ja mam kilka zdecydowanych zdan, ktore jak wypowiem stanowczym tonem, to moje dzieci wiedza, ze nie ma co ze mna dyskutowac: "Nie ma takiej mozliwosci", "Nie i prosze wiecej nie prosic", "Przepraszam, ale tak nie mozemy rozmawiac, sprobuj sie uspokoic i wtedy wrocmy do sprawy" itd. Ja staram sie nie rozmawiac z dzieckiem gdy rozmowa zaczyna byc przepychanka slowna. Do przepychanki trzeba dwoch osob, nie daj sie wciagnac. Indianski spokoj.
Jesli corka najpierw wygania brata, a potem chce, by wrocil, to ja bym powiedziala cos w stylu: "Wydaje mi sie, ze potrzebujesz chwile, by ochlonac, zajmij sie chwile czyms sama, Jasiek teraz zrobi to czy tamto, a jak za 10 minut bedziesz chciala sie pobawic z bratem, to ok".
Jak moje mlodsze dziecko podjadalo slodycze w nieodpowiednich chwilach, to zlikwidowalam jej bezposredni dostep do slodyczy i umowilysmy sie, ze wrocimy do niego, gdy bedzie sie stosowac do zasad funkcjonujacych w domu. Czyli nie ze kara, ale wedlug zasady tyle wolnosci ile odpowiedzialnosci.
Moje mlodsze dziecko ma tendencje do lamania i obchodzenia zasad, i dlatego wydaje mi sie szczegolnie wazne, by je egzekwowac. Gdy miala dwa lata i moj tata powiedzial jej, by nie dotykala kontaktu raczka, to ona patrzac na niego dotykala kontaktu... nozka Ona z latwoscia sie sama rozgrzesza tekstami typu: "Nie moglam sie powstrzymac", co mnie bardzo niepokoi i pracujemy nad tym. No bo pomysl tylko jakie konsekwencje to moze miec w pozniejszym zyciu
Co do rozrabiania i przepraszania, to ja wlasciwie nie oczekuje przeprosin od moich dzieci, tylko wspolnie razem zastanawiamy sie nad sytuacja i co zrobic, zeby sie nie powtorzyla. I zawsze pytam, czy wiedza, dlaczego uwazam, ze cos bylo nie tak - i powiem Ci, ze zaskakuje mnie, co odpowiadaja moje dzieci, to wcale nie jest takie oczywiste, ze patrza na dana sytuacje tak samo jak my.
Ja moja mame przepraszalam, ale nigdy nie czulam, ze zrobilam cos zle, po prostu nie lubilam tej atmosfery. Zazwyczaj czulam, ze i tak mialam racje


Ten post edytował wilga_kasia pią, 28 maj 2010 - 11:53

[Gosia z edziecka]

Berek to też nie jest tak , ze my ze sobą ciągle walczymy, ze ja tylko zakazuję , nakazuję albo odpuszczam, ze się gniewam i odcinam zupełnie od niej. Nieraz siedzimy razem na łóżku i tłumaczę, ze ja bardzo kochamy , ale pewne rzeczy są nie do przyjęcia i sprawiają nam przykrość, ona niby okazuje skruchę, wie ze źle robi , przeprasza , ma nawet łzy w oczach a za sekundę mi przerywa i wola ''oooo mamo mamo, musisz mi dać 5e na kino''

Dziecko nie zmieni swojego zachowania od jednej rozmowy zwłaszcza jesli jak piszesz sami przyzwyczailiście córeczkę do tego, że jej potrzby materialne sa zapokajane zanim pomarzy.
Tu trzeba zmiany systemu wartości dziecka, tak użyłabym az tak mocnych słów. Na to trzeba czasu liczonego w miesiacach...

[renata19750702]

Ewa, przede wszystkim wypowiadając się na ten temat muszę zacząć od tego, że każde dziecko jest inne i metoda, która na jedno zadziała, u innego okazuje się zawodna. Jak widać po powyższych wypowiedziach nie jesteś jedyną, która ma (czy też miała) podobny problem z własnym dzieckiem. Mnie on też nie został oszczędzony . Moja przybrana córka zachowywała się bardzo podobnie w wieku 12 lat. Przetrwałyśmy i Marysia nawet na ludzi wyszła , a relacje między nami są dziś świetne.
Osobiście nie polecam Ci od razu radykalnych zmian, ale wprowadzanie ich małymi kroczkami (aczkolwiek konsekwentnie). U mnie to dało efekty, choć oczywiście nie "z prędkością światła". Bywało, że nerwy miałam napięte do granic wytrzymałości , a dziś jak czytam o Twojej córce i porównuję zachowanie swojej, to sobie myślę, że te dzieciaki tak mają i jeśli je skierujemy we właściwą stronę, to im się te zachowania nie utrwalają na stałe

- jak tylko wraca ze szkoły , to już od progu ma zły humor, na moje pytania dotyczące szkoły odpowiada takim tonem , ze brak mi ochoty na dalsze interesownie.

u nas jeszcze do tego dochodziło trzaskanie drzwiami i generalnie wszystkim, czym trzaskać się dało: szuflady, drzwi szafki, kubki...

-za każdym razem obiad jest blee i przy stole robi miny jakby zbierało je się na wymioty.

moja wycinała jeszcze nieistniejące żyły z plastrów szynki (wyglądały jak ser z dziurami, tylko różowy

-bardzo często łapię ja na kłamstwach i oszustwach

to mnie chyba przerażało najbardziej, bo nawet o nic nie pytana opowiadała swoje zmyślone przygody

-ciągle jest niezadowolona i nieszczęśliwa, gdziekolwiek pojedziemy czy pójdziemy...chodzi mi o plener (mamy pieska , wiec okazji nie brakuje do wycieczek) ona ciągle narzeka, ze ja nogi bolą , albo jej zimno czy się nudzi.
-możne nie powinnam tego pisać, żeby nie wyszło , ze się chwale ... ale ona posiada wszystkie zbytki, za które inne dzieci dałyby się pokroić ( laptop, własny tv, PSP,PlayStation, aparat cyfrowy, rower, trampolinę i długo by wymieniać ), ale i tak jej wiecznie niedola,

pod tym też mogłabym się podpisać

Ja na trzaskanie drzwiami, czy próby wyżycia się na innych reagowałam zdecydowanym - w tym domu tak nie robimy. Jeśli ma jakiś problem, to można o tym porozmawiać, a nie wyżywać się na innych (a może kup jej pamiętnik, taki własny, zamykany? czasami "wylanie bólów" na papier pomaga)

Na dąsy przy jedzeniu duża dawka cierpliwości dla Ciebie - nie zwracaj uwagi na jej reakcje, według mnie w końcu przestanie. Podobnie z nudzeniem się na spacerze. Nie komentuj tego.
Wszystkie jej problemy (nawet te, które wydają się Ci śmiesznie drobne) traktuj z należytą powagą i zrozumieniem. To procentuje na przyszłość.
Znajdź dla niej czas (tylko dla niej).
Wybierzcie się czasami same na jakieś wspólne zakupy okraszone ciastkiem w kafejce.
Pamiętaj, że czasami nawet takie dziecko ma prawo do "gorszego" dnia.
Wprowadź system kar i nagród i bądź konsekwentna.
Nie wiem jak to wygląda u innych, ale u nas działało tak: prosiłam córkę, żeby np. posprzątała w kuchni. Nie posprzątała. Mówiłam jej, że tego nie zrobiła, choć poprosiłam, na następny dzień poprosiłam znów o posprzątanie, dodając uwagę, że więcej przypominać jej nie będę, ale jeśli znów zapomni, to wyciągnę z tego odpowiednie konsekwencje. Nie posprzątała, to miała 2 dni szlabanu na komputer, komórkę, telefon, telewizję i wychodzenie po szkole z domu równocześnie (to była moja metoda, bo u niej akurat to było tym, co jej przynosiło "największe cierpienie").
Nawyk wykonywania moich próśb utrwalił jej się po dwóch takich akcjach, co mnie wprawiło w prawdziwy szok
Oczywiście od czasu do czasu zdarzało jej się zapomnieć, ale było to tak rzadko, że bywało iż przymknęłam oko.

Ten post edytował renata19750702 pią, 28 maj 2010 - 12:37