, czyżby takich brak??? Opcje

[truska]

Pewnie niektóre z nas tak, ale coraz więcej moich koleżanek stara się juz o dzieci więc pomału będzie nas więcej.

[kajetanka]

u nas teraz wśród znajomych rówieśników totalny boom dzieciowy

No i fakt...magiczna 30-stka Powiem wam, że odkąd w kalendarzu przeskoczył rok i uświadomiłam sobie, że mam już 29 lat bez przerwy myślę, że za chwilę 30... Nie przeraża mnie to jakoś szczególnie, tylko właśnie totalnie szokuje! Jak to?! Dopiero przecież byłam na studiach, akademik, imprezy, spontaniczne wypady w Polskę, niezależność... A tu nagle (nie wiem jakim cudem od studiów minęło niby 5 lat) staję się...dorosłą kobietą. Dziwne to dla mnie, bo pomimo, że mam męża, dziecko, odpowiedzialną pracę, nadal uważam się za dziewczynę. Chyba zatrzymałam się w rozwoju

[truska]

u nas teraz wśród znajomych rówieśników totalny boom dzieciowy

No i fakt...magiczna 30-stka Powiem wam, że odkąd w kalendarzu przeskoczył rok i uświadomiłam sobie, że mam już 29 lat bez przerwy myślę, że za chwilę 30... Nie przeraża mnie to jakoś szczególnie, tylko właśnie totalnie szokuje! Jak to?! Dopiero przecież byłam na studiach, akademik, imprezy, spontaniczne wypady w Polskę, niezależność... A tu nagle (nie wiem jakim cudem od studiów minęło niby 5 lat) staję się...dorosłą kobietą. Dziwne to dla mnie, bo pomimo, że mam męża, dziecko, odpowiedzialną pracę, nadal uważam się za dziewczynę. Chyba zatrzymałam się w rozwoju

Mam podobnie tez wydaje mi się, ze niewiele się zmienia i ze wciąż mam 20 lat.
Ale jak tak spojrzę z boku i zobaczę swoje dzieciaki pomału zaczynam dojrzewać do 30-stki

[truska]

No niewierze ale pustki, co to jakis niz był wtym roczniku

[truska]

puk puk jest tutaj ktos ?

[cath]

Przyznać się, która w styczniu przekracza magiczną 30-tkę?

[truska]

Ja dopiero w październiku , ale pewnie w styczniu zacznę pomału czuć się już jak 30-sto latka
No to pomału trzeba zacząć oglądać się za kremami plus 30

[kajetanka]

Ja ostatnio kupiłam sobie krem pod oczy, bo nigdy nie używałam, a zmarchy jednak mam i to już widoczne... To u mnie niestety dziedziczne.
Ja urodziny mam dopiero w lipcu, ale licznik się już przekręcił i wszędzie, gdzie piszą wiek rocznikowo będa mnie już denerwować. Po raz pierwszy do samych urodzin będę mówić, że mam jeszcze 29.

Wiek, jak wiek, niby nic jeśli czujemy się młode i piękne Mnie nachodzą jednak refleksje w stylu "co osiągnęłam do tej 30?", no i tu tylko rodzina na plusie, zawodowo zupełnie minęłam się z powołaniem i nie wiem teraz co z tym fantem zrobić...w tym wieku, patrzą wyłącznie na doświadczenie, przede mną więc jeszcze długa droga do tego, żeby znaleźć swoje miejsce.

[truska]

kajetanka Ja tez zawodowo nie osiągnełam jeszcze za wiele i staram sie tym nie przejmowac. DO 67 roku zycia zdąże się jeszcze napracowac, ale w pierwszej kolejnosci dzieciaczki sobie odchowam. Wybrałam taką kolej zycia , ze najpierw rodzina a potem sukces zawodowy. W aktualnej sytuacji najwczesniej z 4 lata małe będzie w przedszkolu i wtedy zaczne cos więcej działac zawodowo. Aktualnie studuje drugi kierunek i skończe go dopiero za dwa lata. Jest szansa ze znaję po nim pracę. I tego się trzymam.

[kajetanka]

Truska, mam wrażenie, że lepiej mieć czystą kartę, niż doświadczenie nie w tym w czym by się chciało. Sczególnie jeśli chcesz pracować w tym kierunku, w którym się uczysz.
Ja studia skończyłam dość mało praktyczne, a pracuję w ogóle od czapy, w księgowości, która absolutnie mnie nie interesuje. Wolałabym coś w zupełnie inną stronę, ale tu, po kilku latach doświadczenia nie płacą źle, a rodzina sama się nie wykarmi, no i to jest problem. Wszędzie już przypinają mi łatkę księgowej. Jeśli ktoś chce w ogóle rozmawiać proponuje śmieszne pieniądze, wszystko musialabym zaczynać od nowa. Trudno jest się wyrwać.

Swoją drogą, gratuluję faktu, że studiujesz. Ja przy 1 dziecku robiłam półroczny kurs i ciężko było, a co dopiero studia przy (niedługo) trójce, szacun!

[truska]

Ja do studiów juz się przyzwyczaiłam , praktycznie ciągle cos od matury studiuję .|
Sama nie wiem po co mi tyle papierków .Weronikę urodziłam an 4 roku dzienny studiów, Wiktora na podyplomówce.
Jakos daje rade zawsze to jakas odskocznia, tak jak dla niektórych praca.

[lena.]

cześć dziewczyny, dawno tu nie zaglądałam, jakoś w natłoku różnych spraw ten wątek mi umknął.
No więc... ja już jestem po trzydziestych urodzinach. Kilka dni przed nimi nawet kupiłam sobie krem 30+ bo uznałam, że już nadszedł ten odpowiedni moment
Poza tym u mnie bez większych zmian. Zima za oknem jak wszędzie - w tym roku nie dała mi się jakoś szczególnie we znaki ale juz powoli zaczynam miec jej dość. Dziś rano u mnie było -6 a do tego wieje niemiłosiernie, więc nawet wyjść z domu nie bardzo się chce. A mały codziennie marzy o spacerze ale ze względu na jego ostatnie infekcje przy takiej wietrznej pogodzie staramy się wszystkie wyjścia ograniczać

A co u Was dziewczyny?

[truska]

Ja zimy mam po dziurki w nosie, niedługo w kurtkę przestane się miescic i nie mam zamiaru kupowac wiekszej.
Ogolnie brakuje mi słońca i ogolnej aktywnosci.
Jak będzie ciut cieplej to przynajmniej dzieciaki będę zaprowadzała na piechotę do szkoły i przedszkola.
Krem +30 kupię pewnie w wakacje. Narazie takich nie moge stosowac.

[pajka83]

Dołączam do watku U mnie magiczna 30-ka też w pazdzierniku, wiec jeszcze troche. Póki co tez jestem w domu z dziećmi od trzech lat wiec za wiele życia zawodowego nie zaznałam, biorac pod uwage,ze zaczęłam pracować po studiach dziennych. W międzyczasie mam dwie podyplomóki na koncie, jedną w czasie drugiej ciąży i tuż po jej rozwiązaniu. Bez pomocy mamy przy dzieciach przed egzaminami sobie nie wyobrażam tego.
Zimy mam również totalnie dosyć i z niecierpliwoscia czekam na wiosnę.

[lena.]

Ja jestem w trakcie robienia kolejnej podyplomówki, miało mi to zapewnić stabilizację w pracy, ale okazuje się, że niekoniecznie. W ciążę zaszłam w trakcie studiów, na ostatnim roku. Było ciężko, nie ukrywam - urodziłam akurat po zakończonej sesji. Pisanie pracy, egzaminy końcowe i obrona - to wszystko juz z maluszkiem u boku... nie było lekko. Ale dałam radę i z perspektywy czasu myślę sobie, że był to dobry moment na ciążę. Teraz myślę o drugim dziecku. Może inaczej: nie myślę a marzę... Jednak sytuacja zawodowa trochę namieszała mi w tych planach. Boję się, że jak odejdę z pracy - nie bardzo będę miała gdzie wracać. A sytuacja finansowa tez nie jest super, kredyt hipoteczny, urządzanie domu itd....

[cath]

moja 30-tka jeszcze przede mną ale jest już tuż tuż
U mnie też zima pełną gębą! A ja już wyciągnęłam letnie rzeczy dla młodszej

[kajetanka]

A u nas ten rok będzie rewolucyjny, mamy też nadzieję, że i rewelacyjny To rok "trójek", 2013, oboje kończymy 30, Kaja 3, jesteśmy 3 lata po ślubie i jest nas w domu 3 Nie wierzę w numerologię, ale jak się uda, to zacznę
Postanowiliśmy zrobić coś z naszym życiem i rach ciach, niemal z dnia na dzień zdecydowaliśmy się przenieść do UK. Małż leci w poniedziałek, my mamy dojechać w czerwcu. Czekają nas więc 2 miesiące rozłąki, on sam w obcym kraju (leci praktycznie w ciemno), a ja sama tutaj będę musiała ogarnąć pracę, dom, dziecię i pozamykać wszystkie sprawy, w dodatku zostaliśmy bez auta.
Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że czas zacząć nowy etap. Tu poza moją pracą, której nie lubię, nie mamy nic, a wiek jednak jakby nie patrzył już dorosły Na początku więc będzie ciężko, ale spróbujemy, raczej niczego nie tracimy.

Co do wieku jeszcze, niektórzy są zdziwieni, że tak narzekam na tą 30...ale ja nie martwię się, że jestem stara itp. Rzecz w tym, że nie jestem w stanie uwierzyć, że zaraz zacznę kolejną dekadę. Dopiero miałam 10 lat! Pamiętam jakby to było przedwczoraj, wczoraj zdawałam maturę, a jutro 30? Jak to?!


Ten post edytował kajetanka czw, 21 mar 2013 - 13:15

[pajka83]

kajetanko życzę wiec z całego serca powodzenia i podziwiam decyzję,

No i masz rację z ta 30-tką, chodzi tu bradziej o ten nieubłagalnie szybko płynacy czas.

[lena.]

kajetanko ja dokładnie tak samo podchodzę do tej 30. Tu nie chodzi o mój wiek od fizycznej strony ale o to, że czuję się młodo a już tyle lat za mną...

Podziwiam Waszą decyzję, ja nigdy nie brałam pod uwagę wyjazdu za granicę na stałe, czuję się jakaś taka wrośnięta w to moje środowisko, czuję że to jest moje miejsce na ziemi i zwyczajnie bałabym się zrobić taki odważny krok do przodu. Ale ja generalnie jestem sentymentalnym tchórzem, więc moje obawy zazwyczaj są wyolbrzymione.
Życzę więc powodzenia i trzymam kciuki, żeby wszystko ułożyło się po Waszej myśli

[truska]

kajetanka trzymam kciuki aby wszytsko poszło po waszej mysli.

Ja juz ma dosc tej zimy , na szczescie w prognozie długoterminowej widac juz słoneczne dni.
Ciekawe czy sie sprawdzi.
Za tydzien juz swięta a ja wogole tego nie czuję.
Tyle, ze moja siostra przyjedzie w odwieziny więc juz pomalutku cieszę się