Opcje

[Agnieszka AZJ]

Pozwól, że teraz ja zapytam - naprawdę nie wiesz, co oznacza sformułowanie "bezstresowe wychowanie"? Jakoś trudno mi w to uwierzyć. No ale jeśli faktycznie nie wiesz, to proszę: https://pl.wikipedia.org/wiki/Bezstresowe_wychowanie

No akurat z tego artukułu, to wynika wyraźnie, że pojecie "wychowanie bezstresowe" jest workiem, do ktorego pcha sie bardzo rózne pojęcia i systemy wychowawcze.

[pirania]

bezstresowe wychowanie to dla mnie taki termin ukuty przez ludkow o ciasnym umysle nie wierzacych aby mozna bylo wychowac porzadnego czlowieka nie zamieniajac go przed tym w szmate, a traktujac go z szacunkiem. Superniania wchodzi do rodzin gdzie dzieci po prostu nie sa wychowywane- a nie tam gdzie sa wychowywane bezstresowo.

[kasiaaaaa]

Tyczko!
"W rodzinie- pani,przedszkolanka, osoba całkowicie autorytarna, nie znosząca słowa sprzeciwu,pani dooobrze po 60-tce. Wychowała swoej dzieci tak,że mają być posłuszne jak trusie- i NIE mają prawa nawet głosu- a co dopiero sprzeciwu.
Zatem jej córka,baba lat 35, stara panna- poszła na takie studia, jakie chciała mama,nie umie zrobić obiadu, bieliznę pierze jej mama, utrzymuje ją mama. Nie pracuje, mieszka,żyje z mamą.
I TO jest patologia, tyle,że w drugą stronę.
I co ma do powiedzenia Twój autor na temat?"

A ma do powiedzenia bardzo mądre i fajne rzeczy - jak wychować dziecko, żeby było odwrotnością tego przykładu. Ma na to kilka fajnych sposobów. Jak będe miała dłuższą chwilkę, to pogrzebie w którym to rozdziale i chętnie Ci napisze.

"Ależ to idealnie pasuje do Twojego "bezstresowego" wychowania"
A co to jest "moje bezstresowe wychowywanie"?

"zrozumiesz pewne rzeczy, kiedy Twoja cóka wyjdzie już z ziwku niemowkęcego, a zauważysz dopiero, że dziecko jest indywidualną istotą, z wrodzonymi cechami charakteru, predyspozycjami"
Takie rzeczy widzę już - kiedy ja mam ją ochotę przytulić, ale ona nie chce, bo w danym momencie woli się bawić, kiedy do spania układam ją na poduszce, a ona za każdym razem się z niej przesuwa, bo woli spać bez, kiedy zakładam jej kapcie, a ona je ściaga, bo nie ma ochoty ich nosić. Wiem, że to nic w porównaniu z problemami, kiedy ma się nastoletnie dzieci, ale taka jest kolej rzeczy. Wszystko przejdę w swoim czasie.

NIE ROBOTEM, który zaprogramujesz, jak zechcesz lub chcą tego arcymądre poradniki !!!
Po piersze nie zarzucaj mi proszę, że próbuję z dziecka zrobić robota, bo od tego jestem daleka. Po drugie co do "arcymądrego podręcznika" - zaznaczam, że napisany jest w postaci pytania rodziców z życia wziętego i odpowiedzi autora. Autro absolutnie niczego nie narzuca, poprostu podpowiada, w jaki sposób można próbować rozwiązać problem.

Ten post edytował kasiaaaaa sob, 10 paź 2009 - 16:20

[kasiaaaaa]

No akurat z tego artukułu, to wynika wyraźnie, że pojecie "wychowanie bezstresowe" jest workiem, do ktorego pcha sie bardzo rózne pojęcia i systemy wychowawcze.

Ale to wszystko ma chyba wspólny mianownik: dziecko na piedestale, ze wszystkimi swoimi potrzebami i zachciankami, tolerancja bez granic, itp. Każdy ma swoją opinię, ale dla mnie takie wychowanie prowadzi do nikąd. Jakkolwiek by było nazwane.

[Artola]

Zgadzam się. Widzę przykłady dzieci bezstresowo wychowywanych, które teraz są już dorosłe.

[Fasola]

Po drugie: nie o te tezy Ci chodzi? A mi Fasolko właśnie o te tezy chodzi w założonym przeze mnie temacie.
Ze sporą częścią Twoich poglądów się zgadzam, ale "poszłaś" nie w ten temat. Mimo to dzięki za opinię.

Mój nick brzmi: Fasola.
Poszłaś nie w ten temat - w moim odczuciu niemiłe sformułowanie.

F.

[milutka]

Moja szwagierka wychowywała córkę "bezstresowo"do niedawna jeszcze, teraz okazuje się, że ma już dość i córka dostaje nawet w tyłek i krzyczą na małą.


Wcześniej żadnych klapsów(ale to przecież dobrze, dzieci nie wolno bić, ja na przykład nigdy w życiu nie dostałam od rodziców) oraz nie wolno było podnosić nawet głosu na małą ani żadnych zakazów, co chciała miała, mała chciała galaretkę, mama do sklepu biegła, daje tą galaretkę a mała nie chce, bo teraz chce colę, mama co robi, biegnie do sklepu po tą colę.

A tak jeszcze coś opowiem o pewnej sytuacji, którą widziała moja znajoma w autobusie.


Siedziała po drugiej stronie autobusu kobieta i na wprost niej jej kilkuletnie dziecko, podchodzi staruszka i pyta się czy może ta pani wziąć dziecko na kolana ona sobie usiądzie.
Kobieta wzięła dziecko, staruszka usiadła, a dziecko zaczęło machać nogami i kopać staruszkę, która poprosiła matkę aby uspokoiła dziecko, matka nic, dziecko dalej kopie, staruszka znów prosi o uspokojenie dziecka, gdy to nie poskutkowało staruszka krzyknęła do tego dziecka aby przestał ją kopać, a matka na to:"no wie pani co, moje dziecko jest bezstresowo wychowywane i nie wolno na nie krzyczeć"
Obok stał pankowiec i przyglądał się całej sytuacji, gdy autobus zatrzymał się na przystanku, pankowiec wyciągnął gumę z buzi i przykleił kobiecie na czoło i powiedział: "ja też byłem wychowywany bezstresowo" i wyszedł, ale przedtem dostał brawa od ludzi z autobusu.
I to jest przykład jak wygląda "bezstresowe wychowywanie."

[kasiaaaaa]

Poszłaś nie w ten temat - w moim odczuciu niemiłe sformułowanie.

Przepraszam, nie takie było moje zamierzenie.

[kasiaaaaa]

Milutka zwróicłaś uwagę na bardzo ważną rzecz - klapsy. Nic chyba nie wywołuje tylu kontrowersji. Tylko zaznaczam, że mam na myśli KLAPSY, a nie regularne bicie i znęcanie się nad dzieckiem. (A przykład z autobusu jest kapitalny )

Ja nieraz dostałam od mamy takiego właśnie klapsa. Myślę, że gdybym takich klapsów dostała więcej, może dziś byłabym lepszym człowiekiem, niż jestem. Choć z drugiej strony, kiedy coś przeskrobałam, to czasem wolałam dostać lanie, niż wysłuchać kazania mojego taty. Bo po klapsie tyłek bolał parę minut, ale po słowach taty miało się kaca morlanego kilka dni.
Tylko zaznaczam - nie twierdzę, że klapsy to jedyny sposób na wyegzekwowanie posłuszeństwa dziecka.
Dla mnie totalnym absurdem są pomysły, że za klapsa dziecko może oskarżyć rodziców w świetle prawa.
Ale jak 15letni syn wróci do do domu pijany i na pretensje ojca podniesie na niego rękę, albo urządzi pyskówkę w stylu "stary, nie wtrącaj się" (znam osobiście taki przykład), to do kogo ten ojciec ma się zgłosić?

Uważam, że posłuszeństwo powinno się egzekwować poprzez wszystkie możliwe inne sposoby, niż klapsy. Ale znam dzieci, na które czasem nie działa nic poza właśnie klepnięciem w tyłek. Mam nadzieję, że nie będę musiała uciekać się do klapsów w wychowaniu dziecka/dzieci, ale nie wiem, czy sama wierzę w to, na co mam nadzieję.

[Inanna]

Ale jak 15letni syn wróci do do domu pijany i na pretensje ojca podniesie na niego rękę, albo urządzi pyskówkę w stylu "stary, nie wtrącaj się" (znam osobiście taki przykład), to do kogo ten ojciec ma się zgłosić?

W Kielcach do Świętokrzyskiego Centrum Profilaktyki i Edukacji albo do Stowarzyszenia "Nadzieja Rodzinie"

[brzózka4]

Ale klapsami Kaasiu autorytetu ani respektu, o którym tyle piszesz, nikt sobie raczej nie zyska, co najwyżej strach i niechęć. Ja byłam takim dzieckiem, które dostawało klapsy - czułam się słaba, bezbronna i wsciekła. Rodziców szanuję za wiele rzeczy i mimo klaspów od taty bardzo ich kocham, ale nie przyczyniły się do tego kary fizyczne, których jednak od czasu do czasu doznałam. Te z perspektywy czsu oceniam wyłącznie negatywne, a to, że wyrosłam na człowieka to raczej mimo klaspsów niż dzięki nim. Tacie wiele lat zajęło, by zrozumieć, że źle robił - ale w tym roku ze łzami w oczach mnie za to przeprosił - sam z siebie. A przecież nie katował mnie, tylko dawał klapsy, czasem trochę mocniejsze.

[kasiaaaaa]

Pozwólcie, że wrocę jeszcze do tematu spania dzieci z rodzicami. Oto co myśli na ten temat autor książki:

"Uważam, że dzieci powinny spać we własnych pokojach i we własnych łóżkach, ale odstąpiłbym od tej zasady w pewnych okolicznościach. Na przykład nie ma w tym nic złego, jesli niemowlęta śpią w tym samym pokoju co rodzice, albo jeśli pozwolimy tymczasowo dziecku spać w łóżku rodziców podczas choroby albo kiedy przechodzi ono trudny emocjonalnie okres. Poza tymi wyjątkami uważam, że dzieci powinny zasypiać we własnym łóżku. Pozwala to dziecku zrozumieć, że jest niezależną, samodzielną osobą, posiadającą własną, różną od rodziców tożsamość. Rodzice, którzy sypiają razem, ale bez dziecka budiją i umacniają w nim przekonanie, że związek małżeński stanowi nie tylko pewną całość, ale jest także najważniejszą relacją w obrębie rodziny. Spanie we własnym łóżku wpływa również na rozwój samodzielności. Dzieci takie lepiej znoszą rozstania w innych sytuacjach, np. kiedy zostają z opiekunką czy idą do przedszkola."

Nie wiem jak Wy, ale ja się z tym zgadzam. Nawet stosuję to, odkąd nasza córka jest na świecie.

[Ciocia Magda]

A tak jeszcze coś opowiem o pewnej sytuacji, którą widziała moja znajoma w autobusie.
Siedziała po drugiej stronie autobusu kobieta i na wprost niej jej kilkuletnie dziecko, podchodzi staruszka i pyta się czy może ta pani wziąć dziecko na kolana ona sobie usiądzie.
Kobieta wzięła dziecko, staruszka usiadła, a dziecko zaczęło machać nogami i kopać staruszkę, która poprosiła matkę aby uspokoiła dziecko, matka nic, dziecko dalej kopie, staruszka znów prosi o uspokojenie dziecka, gdy to nie poskutkowało staruszka krzyknęła do tego dziecka aby przestał ją kopać, a matka na to:"no wie pani co, moje dziecko jest bezstresowo wychowywane i nie wolno na nie krzyczeć"
Obok stał pankowiec i przyglądał się całej sytuacji, gdy autobus zatrzymał się na przystanku, pankowiec wyciągnął gumę z buzi i przykleił kobiecie na czoło i powiedział: "ja też byłem wychowywany bezstresowo" i wyszedł, ale przedtem dostał brawa od ludzi z autobusu.
I to jest przykład jak wygląda "bezstresowe wychowywanie."

To jest kawał z dłuuugą brodą a nie zdarzenie, które widziała Twoja znajoma.

W moim odczuciu (i nie tylko w moim jak przeczytałam) ten autor po prostu tęskni za dawnymi dobrymi czasami - ale nie pisze prawdy ani o tym, jak dzieci były wychowywane kiedyś, ani jak są wychowywane teraz. Może to są prawdy w sferze powiedzmy "deklaratywnej" - tzn. jakie są zalecenia odnośnie wychowywania dziecka, co ludzie uważają, że robią. A w rzeczywistości wydaje mi się, że dzieci bynajmniej nie są stawiane w centrum wszechświata, przynajmniej nie w Polsce. Wydaje mi się, że ze względu na wszechobecny pośpiech i mnóstwo rozpraszaczy i pokus - dzieci bardziej niż kiedykolwiek są zostawiane same sobie emocjonalnie. Bo cały dzień się pracuje a wieczorem fajny serial, albo aerobik, albo kino, albo trzeba jeszcze popracować (bo zlecenia). Nie żyjemy już w rodzinach wielopokoleniowych, więc rzadko kiedy jest ta babcia, dużo rodzeństwa, czy w ogóle ktokolwiek do pogadania. Zresztą teraz nakaz jest taki, że każdy ma prawo do samorealizacji, więc i babcia woli często robić coś innego niż pograć z wnuczkiem w chińczyka.

A że dzieci mają dużo zabawek? Że jeżdżą na super wakacje? Po prostu jesteśmy znacznie bogatsi niż były wcześniejsze pokolenia - nawet jeśli ciągle wydaje się, że tych pieniędzy jest za mało na codzienne potrzeby. Czytałam też, że niby taki postęp w psychologii - a nigdy jeszcze nie było tylu pacjentów u psychoterapeutów, itd. Ale to wcale nie znaczy, że jest z nami gorzej - wręcz przeciwnie, to oznaka naszego postępu. To znaczy, że człowiek zakłada, że powinien być szczęśliwy i tę potrzebę realizuje, czy stara się realizować - nie zgadza się pokornie na to, co go spotyka. Druga sprawa, to wie, gdzie tej pomocy szukać - czyli jest lepiej wyedukowany. I trzecia rzecz - stać go na to, żeby na taki cel, niezwiązany bezpośrednio z codziennym funkcjonowaniem, wydać sporo kasy.

[Pogoda]

Akurat z tym ostatnim cytatem zgadzam się bez zastrzeżeń. Mam "od zawsze" takie właśnie zdanie, bez podpierania się opiniami psychologów. Cieszę się, że są tacy, którzy podzielają moją opinię.

[brzózka4]

Jeśli chodzi o wspólne spanie z dziećmi zgadzam się całkowicie z zacytowanym fragmentem.

[kasiaaaaa]

Ale klapsami Kaasiu autorytetu ani respektu, o którym tyle piszesz, nikt sobie raczej nie zyska, co najwyżej strach i niechęć.

Zgadza się. Ale wiem, że kiedy mama wracała totalnie padnięta z pracy a ja zaczęłam swoje dokazywanie i nic na mnie nie działało, to tylko klaps powodował, że szłam grzeczna do swojego pokoju i przestawałam dawać rodzicom w kośc. Ja tych klapsów nie kojarzę z niczym złym. Dziś raczej chce mi się śmiać, kiedy to sobie przypomnę. Z resztą u mnie jest taka sytuacja, że moi rodzice są wspaniałymi ludźmi, bardzo ich kocham.

Na temat moich rodziców mogę powiedzieć tak:

są ręką, która prowadzi, lecz nie ciagnie na siłę,
są oazą, która pokrzepia, lecz nie zatrzymuje,
są sercem które kocha, lecz nie zmusza,
są czułością, która chroni, lecz nie podporządkowuje,
są podmuchem, który uspokaja, lecz nie usypia,
są tymi, którzy upominają, lecz nie upokarzają,
są wzrokiem, który patrzy, lecz nie osądza,

Zawsze wiedzieli kiedy mi pomóc, obronić mnie, a kiedy powiedzieć "teraz muszisz poradzić sobie sama". Umieli pochwalić za coś dobrego, ale i sprowadzić na ziemię kiedy się pogubiłam. Czasem mówili, że jestem już dorosła i moga mi na coś pozwolić, a czasem, że absolutnie się na coś nie zgadzają i nie ma dyskusji.
Kurcze rozczuliłam się... Eh... Bardzo ich kocham i wiele im zawdzięczam. Szanuję ich, są moim autorytetem. Mimo, że nieraz dostałam klapsa i że ich wychowanie jest zdecydowanie bardziej bliskie temu surowemu niż temu bezstresowemu.
Idę do rodziców zapytać, czy nie napiją się herbaty.

[tyczka]

Milutka, Boszzz...jakaż Ty naiwna! To anegdota i do tego stara.

[kasiaaaaa]

Tak na marginesie- w chwili obecnej dla moich młodych najgorszą karą jest to gdy widza nas zasmuconych z powodu ich złego zachowania

I chyba tak powinno być. To powinno być największą karą.

tyczka może i anegdota, może i stara, ale trafiona w dziesiątkę.

[ulla]

Jeśli chodzi o wspólne spanie z dziećmi zgadzam się całkowicie z zacytowanym fragmentem.

A ja nie do końca.

Moje dziecko wie, że jak tatuś jest w domu, bo nie zawsze jest, zasypia w swoim pokoju i w sumie ma tam spać....ale przyłazi nad ranem, bo nie chce być sama. Jak taty nie ma, śpi ze mną. I szczerze mówiąc mało się przejmuję opiniami "tego i owego", nt tego co dziecko powinno. Moje ma się czuć dobrze i bezpiecznie i jeżeli do tego poczucia bezpieczeństwa potrzebuje kopać mnie nad ranem po nerkach, żeby poczuć, że jestem (bo jak nie jestem, to urządza wędrówki z pytaniem, kiedy idę spać), to niech kopie. Stawiam na jakieś 1,5-2 lata kiedy uzna, że woli u siebie (nie zdziwi mnie też mniej).

A skąd wiem...a z doświadczenia. Mojego rodzinnego. Moja siostra, ja i brat (a kilkanaście lat później młodsza siostra) mieliśmy w żyiu okresy, że spaliśmy z rodzicami, bo chcieliśmy...i rodzice to jakoś wytrzymali, choć był czas, że miewali w łózku dodatek w postaci trójki dzieci.

Wszyscy po kolei się z ich sypialni wyprowadziliśmy, tak w początkach chodzenia do szkoły. Przy czym z założenia kładliśmy się u siebie, przechodziliśmy w nocy i spaliśmy do rana.
Nie mam wrażenia, żeby zrobiło to krzywdę rodzicom lub nam.

Ps. żadne z nas nie spało jako niemowlę, wszystkie spały/sypiały w wieku 2-7 lat.