Przejawem aktywności dwulatka jest nastawienie orientacyjno-badawcze. Dziecko chce poznać swoje otoczenie i sprawdzić "ja to działa". Poznanie to dotyczy nie tylko przedmiotów, ale i kontaktów społecznych z rodzicami i rówieśnikami. Dziecko w tym wieku jest już dostatecznie rozwinięte fizycznie, by radzić sobie ze sprawnym przemieszczaniem. Rozumie wiele słów chociaż nie potrafi wielu z nich wymówić i mową posługuje się w sposób nieporadny. Często nie rozumie ani kontekstu wypowiadanych kwestii, ani konsekwencji działań jakie podejmuje. Dwuletnie dziecko jest w stanie skupić uwagę zaledwie przez kilkanaście do kilkudziesięciu sekund, a emocje jakie nim kierują dalekie są od racjonalności, np. rzucając się na podłogę na środku sklepu sprawdza, czy rodzic panuje nad sytuacją. Cierpliwość w tym wieku nie istnieje! Dlatego też oczekiwanie od dwulatka respektowania zasad jest nieuzasadnione i przedwczesne, co oczywiście nie znaczy, że zasad takich nie należy wdrażać.
Pamiętać należy jednak, że efektem zbyt rygorystycznego hamowania naturalnej w tym wieku aktywności dziecka może być jego zahamowanie na dalszą resztę życia.
Dwulatki nie tylko naśladują czynności dorosłych - równie łatwo naśladują też indywidualne cechy ludzi, z którymi najczęściej przebywają. Dwuletnie dzieci, te odważniejsze, często są postrzegane jako mali "agresorzy", a te mniej odważne jako ofiary agresji. Pierwsze stosunki społeczne zależą w dużym stopniu od postawy rodzica czy opiekuna. Dziecko naśladuje wszystkie formy zachowań, i pozytywne, i negatywne. Błędem jest uznawanie niepożądanych zachowań dziecka wyłącznie za czynnik rozwojowy. Brak reakcji na takie zachowanie prowadzi do wypracowania w dziecku przekonania, że są dopuszczalne. Zatem rolą rodzica dwulatka jest cierpliwe i konsekwentne ukierunkowywanie aktywności dziecka, również na drodze tworzenia reguł, jednak w ilości na tyle małej, by dziecko nie miało problemów z ich zapamiętaniem.
Jak radzić sobie ze zbuntowanym dwulatkiem? - dodano: 2002-11-24
