Błonica - objawy choroby
Na zakażenie błonicą podatne są te dzieci, które nie przeszły jeszcze kompletnego cyklu szczepień. Najczęstszą postacią infekcji jest błonica gardła (dyfteryt), rzadziej błonica krtani (zwana krupem), prawie niespotykane są błonica nosa, spojówek oka lub skóry.
Przebieg błonicy gardła może być zróżnicowany: od postaci lekkich (często nierozpoznawanych) po ciężkie, gwałtowne przypadki. Choroba rozpoczyna się przeważnie od złego samopoczucia, osłabienia i bólu gardła, którym towarzyszy narastająca gorączka (powyżej 38˚C). W gardle dziecka na jednym lub obu migdałkach pojawia się zaczerwienienie, a potem charakterystyczne naloty, od drobnych szarych błon (od nich pochodzi nazwa choroby) do grubych kożuchów oblepiających migdałki. Twarz chorego jest blada. Charakterystycznym objawem są powiększone węzły chłonne (czasem w bardzo dużym stopniu) oraz przykry gnilno-słodki zapach z ust. Zarazki błonicy w gardle produkują silną toksynę. Gdy nie podejmiemy odpowiedniego leczenia, jad błonicy drogą krwionośną dostaje się do serca lub układu nerwowego, co prowadzi do poważnych komplikacji. Toksyny bakterii mogą uszkodzić mięsień serca, wywołać porażenie różnych nerwów; rzadziej niszczą wątrobę i nerki. W wyjątkowo ostrych przypadkach choroba może być śmiertelna.
U małych dzieci może dojść również do zakażenia krtani. Choroba powoduje zwężenie szpary głośni, co utrudnia oddychanie. Dziecko zaczyna kaszleć w specyficzny „szczekający” sposób, sinieje, nasilają się duszności. Niezbędna jest natychmiastowa pomoc lekarza – intubacja lub tracheotomia (zabieg nacięcia krtani) udrażniające drogi oddechowe i zapobiegające uduszeniu.
Zapobieganie błonicy
Błonicy zapobiega się za pomocą szczepionki Di-Te-Per, podawanej podskórnie. Nazwa Di-Te-Per pochodzi od pierwszych liter łacińskich nazw chorób, którym zapobiega szczepionka: błonicy, tężca i krztuśca. Cykl szczepień rozpoczyna się w 2. miesiącu życia, drugą dawkę szczepionki wstrzykuje się po sześciu tygodniach, trzecią po kolejnych sześciu, a czwartą w 2.roku życia. Dawki przypominające szczepienia – tylko przeciw błonicy i tężcowi (Di-Te) - podaje się w wieku lat sześciu, a następnie w szkole, w czternastym i dziewiętnastym roku życia. Ponieważ dorośli nie mają naturalnej odporności przeciw tej infekcji, wskazane jest aby powtarzać szczepienie przeciw błonicy co mniej więcej 10 lat.
Leczenie błonicy
Przy podejrzeniu choroby bardzo duże znaczenie ma szybkie wezwanie lekarza. Rozpoczęcie leczenia we wczesnym stadium choroby zapobiega poważnym komplikacjom. Dziecko musi być koniecznie leczone w szpitalu. Choremu podaje się odpowiednie antybiotyki oraz wstrzykuje surowicę - antytoksynę błoniczą, która neutralizuje toksyny bakterii. Ważne jest odizolowanie dziecka, gdyż choroba przenosi się przez kichanie, kaszel, a nawet dotyk.
Opr. 2006-09-20
Błonica - objawy i leczenie - dodano: 2019-11-12